Michael G. Vann

Η Τζακάρτα φλέγεται. Το ίδιο και το Μακάσαρ, η Μπαντούνγκ, η Σουραμπάγια, η Ματαράμ και άλλες πόλεις σε όλη την Ινδονησία. Η δυσαρέσκεια που ξεκίνησε ως οργή για τα πλούσια προνόμια των βουλευτών εξελίχθηκε γρήγορα σε μια σφοδρή καταγγελία της αστυνομικής βίας, των προνομίων της ελίτ, της οικονομικής επισφάλειας, των ανισοτήτων στον πλούτο και της διάβρωσης της δημοκρατίας. Ο φρικτός θάνατος ενός νεαρού άνδρα με το όνομα Αφφάν Κουρνιαβάν από την αστυνομία έσπρωξε την Ινδονησία στο χείλος του γκρεμού. Προς το παρόν, δεν είναι σαφές πόσο θα επιδεινωθούν τα πράγματα. Αλλά ακόμη και ο αυταρχικός πρόεδρος της Ινδονησίας, Πραμπόβο Σουμπιάντο, κάνει παραχωρήσεις στην τεράστια έκρηξη κοινωνικής οργής.

Sankha Subhra Biswas

Το σημερινό μαζικό αντικυβερνητικό κίνημα στο Νεπάλ δεν προέκυψε αυθόρμητα. Αντίθετα, αναπτύχθηκε ως αποτέλεσμα δύο δεκαετιών αναποτελεσματικής και μη παραγωγικής πολιτικής από τα κομμουνιστικά κόμματα. Ανεξάρτητα από τις αφηγήσεις που κυκλοφορούν σχετικά με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η πραγματικότητα είναι ότι ο δημοκρατικός χώρος στο Νεπάλ έχει συρρικνωθεί. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, η ακραία καταστολή, η αποτυχία της αποκέντρωσης της εξουσίας και η καθιέρωση ενός γραφειοκρατικού συστήματος έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα στο οποίο η εξουσία θεωρείται κατοχή ισχύος, καθιστώντας την κατάρρευση του συστήματος αναπόφευκτη.

Η τρέχουσα κατάσταση στο Νεπάλ αποδεικνύει για άλλη μια φορά μια θεμελιώδη αλήθεια: κάθε κυβέρνηση που αναλαμβάνει την εξουσία στο πλαίσιο του καπιταλισμού – είτε αυτοαποκαλείται κομμουνιστική είτε σοσιαλιστική – τελικά γίνεται θεματοφύλακας και εκτελεστής των συμφερόντων της καπιταλιστικής τάξης και του κράτους. Ο ίδιος ο Ολί, που κάποτε ανέβηκε στην εξουσία στηριζόμενος στις ελπίδες των μαζών του Νεπάλ και με συνθήματα αντιιμπεριαλισμού, σήμερα λειτουργεί ως πράκτορας ιμπεριαλιστικών σχεδίων, με τα χέρια του βαμμένα στο αίμα των εργατών του Νεπάλ.

Νέοι άνθρωποι, με το σύνθημα «διαμαρτυρία της Γενιάς Ζ», βγήκαν στους δρόμους στις 8 Σεπτεμβρίου – κουρασμένοι από ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και μια διεφθαρμένη πολιτική τάξη, κουρασμένοι από το να βλέπουν τους ίδιους απαξιωμένους γέρους να αναλαμβάνουν εκ περιτροπής την ηγεσία και να λεηλατούν τη χώρα, κουρασμένοι από το να μην βλέπουν άλλο μέλλον παρά να φύγουν για να εργαστούν στο εξωτερικό, όπως κάνουν χιλιάδες κάθε μέρα. Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες ξαφνικά μετατράπηκαν σε βίαιες και, αφού η αστυνομία άνοιξε πυρ, ο αριθμός των νεκρών ανέβηκε στους 19, με τα νοσοκομεία να είναι γεμάτα τραυματίες. Ήταν η πιο θανατηφόρα ημέρα διαμαρτυριών που έχει δει ποτέ το Νεπάλ.

Ενώ πληθαίνουν τα μέτρα, τα τετελεσμένα γεγονότα και οι πρωτοβουλίες του Τραμπ που προετοιμάζουν την εγκαθίδρυση ενός αυθεντικά δικτατορικού καθεστώτος στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, οι καγκελαρίες όλου του κόσμου, ακολουθούμενες από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, καθώς και τη συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτικών αναλυτών» και λοιπών εμπειρογνωμόνων των think tanks επιμένουν να μην βλέπουν τίποτα τέτοιο. Ή μάλλον, όλος αυτός ο καλός κόσμος επιμένει να βλέπει  μόνο «ακατανόητες» πράξεις, «ιδιοτροπίες» ή «εκρήξεις θυμού» του αμερικανού προέδρου, ο οποίος είναι άλλωστε «απρόβλεπτος».

Ο  Uraz Aydin είναι ένας από τους εκατοντάδες «ακαδημαϊκούς της ειρήνης» που απολύθηκαν επειδή υπέγραψαν μια έκκληση το 2016 ενάντια στην κρατική βία κατά του κουρδικού λαού. Του απαγορεύτηκε να επιστρέψει στην πανεπιστημιακή του εργασία, και τώρα εργάζεται ως ανεξάρτητος μεταφραστής και δημοσιογράφος. Ο Ουράζ Αϊντίν είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Εργατικού Κόμματος της Τουρκίας και του Εκτελεστικού Γραφείου της Τέταρτης Διεθνούς. Με αφορμή τη συμφωνία για τη διάλυση του PKK, ο  Uraz Aydin παρουσιάζει την ιστορία αυτού του κινήματος και την εξέλιξη των διαμαρτυριών κατά του καθεστώτος Ερντογάν.

Taras Shevchuk

Από τη σύντομη επίσκεψη του Πούτιν στον Τραμπ στην Αλάσκα μέχρι τη συνάντησή του με τον Ζελένσκι και τους ηγέτες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην Ουάσινγκτον, από τις αποφάσεις που «συμφωνήθηκαν» στο Λευκό Οίκο μέχρι αυτές που ελήφθησαν στις Βρυξέλλες, οι ιμπεριαλιστές –όλοι συνεργοί στα σιωνιστικά εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού– ωθούν την κυβέρνηση Ζελένσκι προς την παράδοση στην αντεπαναστατική επιθετικότητα του Πούτιν που ξεκίνησε το 2014. Χρησιμοποιούν διάφορα ρητορικά σχήματα που φαίνονται να αντιφάσκουν ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα. Ωστόσο, ο ουκρανικός λαός συνεχίζει να δείχνει ηρωικά σημάδια αντίστασης ενάντια στη διχοτόμηση και τη λεηλασία που σχεδιάζουν οι ισχυροί.

Cele Fierro

Anderson Bean

brian bean

Μεταφέρουμε τρόφιμα και ιατρικό υλικό. Ο μεγαλύτερος φόβος του Ισραήλ είναι ότι αυτά θα φτάσουν στη Γάζα. Γι’ αυτό προσπαθούν να αναχαιτίσουν και να επιτεθούν στα πλοία. Αν η βοήθεια φτάσει, αυτό θα σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, θα δείξει ξεκάθαρα ότι στους κατοίκους της Γάζας στερούν τα αναγκαία για να ζήσουν. Δεύτερον, δεδομένου αυτού που ο σιωνισμός αποκαλεί «τελική λύση», βλέπουμε ότι ο στόχος τους είναι μια πλήρης εισβολή και η καταστροφή της Γάζας μέσω εθνοκάθαρσης. Επιπλέον, όπως έχουν δηλώσει στο κοινοβούλιο, στόχος τους είναι να προχωρήσουν στην προσάρτηση της Δυτικής Όχθης. Το βλέπουμε κάθε μέρα. Αρνούνται να αφήσουν να περάσει η βοήθεια. Για εμάς, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι πρόκειται για ανθρωπιστική αποστολή. Το μέρος που παραβιάζει κάθε συμφωνία και διεθνή συνθήκη –με διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον Νετανιάχου– είναι το κράτος του Ισραήλ. Και πρέπει να προετοιμαζόμαστε για τις συνέπειες της προσπάθειας να σπάσουμε αυτόν τον αποκλεισμό.

Marco Bertorello

Η μεγάλη κινητοποίηση για τον Παγκόσμιο Στόλο Σουμούντ είναι ένα βαρόμετρο του κοινωνικού κλίματος. Και μας δείχνει ότι υπάρχει ακόμα χώρος για ανθρωπιά. Αυτό που συνέβη στη Γένοβα τις τελευταίες ημέρες ήταν κάτι μάλλον ανώμαλο, για να μην πούμε εξαιρετικό. Ένα αναπτυσσόμενο κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης ξεκίνησε με τη συλλογή τροφίμων και κορυφώθηκε το Σάββατο το βράδυ με μια τεράστια πορεία που συνόδευσε την αναχώρηση των τεσσάρων πλοίων που θα συμμετάσχουν στον Παγκόσμιο Στόλο Σουμούντ. Θα επιχειρήσει να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και να σπάσει τον αποκλεισμό της.

Το κείμενο του Ισραηλινού πανεπιστημιακού Ron Dudai, έχει δύο σπάνιες αρετές: περιγράφει πιστά τη διολίσθηση της ισραηλινής κοινωνίας στη σημερινή οικτρή της απάνθρωπη πραγματικότητα, μέσα από την σχέση της με την αλήθεια των ίδιων των εγκληματικών πολιτικών και πράξεων της. Και ταυτόχρονα, εμβαθύνει την αναπόδραστη πορεία του Ισραηλινού Κράτους αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των Εβραίων πολιτών του προς την παρούσα γενοκτονική και αγριανθρωπική τους πραγματικότητα, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τέλεια αποκτήνωση τους! Μοναδική ακτίνα φωτός σε αυτό το μαύρο και άραχνο τοπίο, είναι οι, δυστυχώς, λίγοι αλλά, ευτυχώς, αυξανόμενοι ηρωικοί Ισραηλινοί πολίτες που δεν σιωπούν, δεν το βάζουν κάτω και μαχόμενοι στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού...