Στο τέλος του τέταρτου μήνα της τρέχουσας εξέγερσης στο Ιράν, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι σε σύγκριση με τις προηγούμενες εξεγέρσεις του 2009, του 2017-18 και του 2019, ο βαθμός συμμετοχής της εργατικής τάξης είναι μεγαλύτερος και οι τρόποι με τους οποίους προβάλλονται τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων είναι πρωτοφανείς. Υπάρχει συμφωνία μεταξύ της πλειοψηφίας του ιρανικού πληθυσμού ότι χρειάζεται μια επανάσταση για να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία μιας ειρηνικής και δημοκρατικής εναλλακτικής λύσης…Χρειαζόμαστε μια διαρκή και ισχυρή εκστρατεία αλληλεγγύης από φεμινίστριες σε όλο τον κόσμο για την παροχή ενημέρωσης σχετικά με το τι συμβαίνει…

Israel Dutra

Αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας πολύ σκληρός αγώνας στο Περού. Από τη μια πλευρά, μια λαϊκή εξέγερση, της οποίας το αποκορύφωμα ήταν η γενική απεργία την περασμένη Πέμπτη 19 Ιανουαρίου∙ από την άλλη, μια ολοένα και πιο απομονωμένη πραξικοπηματική κυβέρνηση, η οποία προσκολλάται στην καταστολή για να στηρίξει το πρόγραμμα και τις πρωτοβουλίες της. Αυτή η συνεχιζόμενη μάχη είναι καθοριστική για το μέλλον του Περού και της ηπείρου.

Μετά τη δολοφονία της Jina-Mahsa Amini στις 16 Σεπτεμβρίου από την αστυνομία ηθών, μια λαϊκή εξέγερση άνευ προηγουμένου σε έκταση, βάθος και διάρκεια έχει συγκλονίσει την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Σε λιγότερο από 48 ώρες, το σύνθημα "Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία" εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Σύντομα άνθισαν και άλλα συνθήματα: "Θάνατος στον δικτάτορα", "Θάνατος στον καταπιεστή, είτε πρόκειται για τον Σάχη είτε για τον Ανώτατο Ηγέτη", "Ψωμί, εργασία, ελευθερία", "Φτώχεια, διαφθορά, υψηλό κόστος ζωής, θα συνεχίσουμε μέχρι την ανατροπή". Ο αγώνας για την πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι σε εξέλιξη.

Αυτή η κινητοποίηση είναι μια δοκιμασία: όλα τα συνδικάτα και τα κόμματα, ολόκληρη η κοινωνική και πολιτική αριστερά, η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, είναι αντίθετοι στη μεταρρύθμιση. Αν περάσει, η κυβέρνηση θα αισθανθεί ότι έχει φτερά και θα εντείνει τις επιθέσεις. Αντίθετα, αν κερδίσουμε, μπορούμε να αντιστρέψουμε το κλίμα, να κερδίσουμε την επιστροφή της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60, αυξήσεις στους μισθούς, να δώσουμε αυτοπεποίθηση για την οικοδόμηση μιας πολιτικής εναλλακτικής λύσης που θα έρθει σε ρήξη με τον Μακρόν και τον κόσμο του, για μια δύναμη των εργατικών τάξεων ενάντια σε αυτό το σύστημα.

Αναδημοσίευση από το aftoleksi.gr. Η Ουκρανή προσφύγισσα Yuliia Leites γράφει στο Αυτολεξεί για την ταινία Ο όρκος του Παμφίρ που παίζεται στους κινηματογράφους της χώρας – μαθαίνουμε πως για λίγες μέρες ακόμη προβάλλεται στη Θεσσαλονίκη. (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Ι.Μ. Μαραβελίδη). Η ταινία Pamfir για την ιδεολογία, τον πολιτισμό και την (απο)αποικιοποίηση: Άκουσα για αυτή την ταινία το 2020-’21, όταν ακόμη ζούσα στο Κίεβο. Ο αγαπημένος μου φίλος ήταν μέλος του κινηματογραφικού συνεργείου. Συνήθιζε να ταξιδεύει για τα γυρίσματα στο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας, στα Καρπάθια όρη…

Promise Li

Πρέπει να επανεξετάσουμε τι σημαίνει στην πράξη το «ο κύριος εχθρός είναι στη χώρα μας». Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό στη Δύση, αλλά να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας για να στοχεύσουμε σε πεδία όπου διαφορετικά κράτη διασταυρώνονται μεταξύ τους και με διεθνείς οργανισμούς… Και έτσι, ο τρόπος για να αντισταθούμε σε αυτή τη νέα ενσάρκωση του πολυπολικού ιμπεριαλισμού είναι να αναλύσουμε αντικειμενικά πού και με ποιες μορφές αναδύονται σήμερα ανεξάρτητα μαζικά κινήματα και να βρούμε νέους τρόπους θεσμοθέτησης της αλληλεγγύης πέρα από μοντέλα που προκρίνουν τις κρατικές ελίτ.

Ό φασισμός και ο ναζισμός ως πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά αντιμετωπίζεται στον δρόμο, στις γειτονιές, στα συνδικάτα και στην κοινωνία. Η μαζική, πολύμορφη και ενωτική πάλη όλα τα προηγούμενα χρόνια απέτρεψε τη νομιμοποίησή του σε ευρύτερα κοινωνικά ακροατήρια και υποχρέωσε τις αρμόδιες δυνάμεις της κρατικής εξουσίας να ελέγξουν την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής σε όλα τα κλιμάκια της ιεραρχίας της και όχι μόνο στα εκτελεστικά όργανα. Η καταδικαστική απόφαση της 7.10.2020 έθεσε τέλος στην ατιμωρησία της φασιστικής βίας στην Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία μετά από πολλές δεκαετίες.

Από τον Απρίλιο του 2022 η κυβέρνηση της Λευκορωσίας ασκεί συστηματική καταστολή κατά των ανεξάρτητων συνδικάτων στη Λευκορωσία. Μέχρι τώρα έχουν καταδικαστεί τριάντα συνδικαλιστές σε 64 χρόνια φυλάκισης και 12,5 χρόνια περιορισμού της ελευθερίας τους. Οι αρχές της Λευκορωσίας αποκαλούν συνεχώς τα ανεξάρτητα συνδικάτα "εξτρεμιστές" και "πράκτορες της Δύσης" και διεξάγουν εκστρατείες συκοφάντησης, καθιστώντας σαφές ότι οποιοσδήποτε συνδέεται με το Λευκορωσικό Κογκρέσο Δημοκρατικών Συνδικάτων (BKDP) και τις οργανώσεις του, διατρέχει τον κίνδυνο να διωχθεί ποινικά. Οι αρχές της Λευκορωσίας δεν έχουν μέχρι στιγμής παραχωρήσει πρόσβαση για επίσκεψη σε φυλακισμένους συνδικαλιστές ακτιβιστές, προκειμένου να διευκρινιστούν οι συνθήκες σύλληψης και κράτησής τους.

Michael Karadjis

Ξανά και ξανά, μας έχουν πει ότι ο «Παγκόσμιος Νότος» –δηλαδή ο αναπτυσσόμενος κόσμος που αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από πρώην αποικίες– δεν υποστηρίζει την αντίσταση της Ουκρανίας απέναντι στη βάρβαρη αποικιοκρατική εισβολή της Ρωσίας, ή ακόμη και ότι υποστηρίζει τη Ρωσία. Σύμφωνα με αυτή την απόδοση της πραγματικότητας, η υποστήριξη προς την Ουκρανία είναι εξ ολοκλήρου ένα σχέδιο της αυτοκρατορικής Δύσης, και αυτό ακριβώς το γεγονός είναι ένας ακόμη λόγος που οι πρώην αποικίες των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών δεν θέλουν να βρίσκονται στο πλευρό των πρώην αποικιοκρατών αφεντικών τους.

Για την διεθνή αριστερά, ο πόλεμος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία ξεκίνησε όπως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και δεν αποκλείεται και να τελειώσει όπως εκείνος. Πράγματι, από την πρώτη κιόλας μέρα τους, και οι δύο αυτοί πόλεμοι έχουν προκαλέσει τη διάσπαση της διεθνούς αριστεράς σε δύο ολοένα και πιο αποκλίνουσες, αντίθετες και ασυμφιλίωτες παρατάξεις… Σήμερα, έντεκα μήνες αργότερα, όλα δείχνουν ότι ο Μάρτιος του 2022 είναι πράγματι για τη διεθνή αριστερά του 21ου αιώνα αυτό που ήταν ο Αύγουστος του 1914 για τον 20ό!