Christopher Ford

Η Ουκρανία έχει πέσει θύμα εισβολής αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της τραγικής ιστορίας της χώρας αυτής. Σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις η εισβολή συνοδεύτηκε από κινήματα αντίστασης και ριζοσπαστικοποίησης του πληθυσμού. Ένα τέτοιο κίνημα ήταν οι Μποροτμπιστές, οι οποίοι ήταν η ριζοσπαστική αριστερά του Ουκρανικού Κόμματος Σοσιαλιστών Επαναστατών κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1917-1921. Στη συνέχεια σχημάτισαν το Ουκρανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Μποροτμπιστές) και επεδίωξαν την ένταξη στην Τρίτη Διεθνή, ενώ διαδραμάτισαν ηγετικό ρόλο κατά την εθνική και πολιτιστική αναγέννηση της Ουκρανίας τη δεκαετία του 1920.

Hanna Perekhoda

Για τους μπολσεβίκους αγωνιστές, η αυτονομία της Ουκρανίας και το μελλοντικό έδαφός της δεν αποτελούσαν προτεραιότητα. Ένα μέλος θυμόταν ότι ήταν «εξαιρετικά απροετοίμαστοι να κατανοήσουν την ιδέα της ενότητας της Ουκρανίας» και δεν σκέφτονταν τα πιθανά σύνορά της. Στην πραγματικότητα, οι γεωγραφικοί χώροι στους οποίους δρούσαν οι Μπολσεβίκοι εξαρτιόνταν πάνω απ’ όλα από τα σοβιέτ και τις σχέσεις που δημιουργούσαν μεταξύ τους. Στο έδαφος της μελλοντικής Ουκρανίας, υπήρχαν τρεις τέτοιες ομαδοποιήσεις τοπικών σοβιέτ το 1917· μία με επίκεντρο το Κίεβο, μία άλλη γύρω από την Οδησσό και μία τρίτη που συγκέντρωνε τα σοβιέτ της βιομηχανικής περιοχής Ντόνετς-Κριβόι Ρογκ.

Chris Ford

Κατά την εξέταση της τύχης του επαναστατικού κύματος στην Ευρώπη κατά την περίοδο 1916-1921, η παραδοσιακή άποψη ήταν ότι η αποτυχία του ευρωπαϊκού κομμουνισμού να μεταφέρει την επανάσταση πέρα από το σημείο προέλευσής της έκρινε αρνητικά τη μοίρα της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό το άρθρο προσπαθεί να καταδείξει ότι το 1917-1919 το ουκρανικό ζήτημα ήταν κομβικό για την επιτυχία της επανάστασης στην Ευρώπη. Εξετάζει το ρόλο των Ουκρανών Σοσιαλδημοκρατών και Ανεξάρτητων Κομμουνιστών, των Ουκαπίστι. Αυτοί οι Ουκρανοί μαρξιστές αμφισβήτησαν τόσο το Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα όσο και τους Ουκρανούς εθνικιστές στην επιδίωξή τους για μια ανεξάρτητη Σοβιετική Ουκρανία.

John-Paul Himka

Η Ρωσία του Πούτιν εξαπολύει την καταστροφή στους πολίτες και τις υποδομές της Ουκρανίας, υποτίθεται στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» της χώρας. Ο Ρώσος πρόεδρος και ο μηχανισμός προπαγάνδας του υπερτονίζουν κατά πολύ την ισχύ των νεοφασιστικών τάσεων εκεί, συχνά λέγοντας ξεδιάντροπα ψέματα. Μπορεί κανείς να σχηματίσει την εντύπωση ότι ολόκληρο το κίνημα για την ανάπτυξη του ουκρανικού πολιτισμού και τη διασφάλιση ενός ανεξάρτητου κράτους είναι μολυσμένο από τον φασισμό. Ως διόρθωση τέτοιων αντιλήψεων, αυτό το άρθρο κάνει μια σύντομη επισκόπηση της ιστορίας του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ουκρανία.

John-Paul Himka

Το κείμενο αυτό γράφτηκε καθώς η πολεμική επίθεση της Ρωσίας μαίνεται στην Ουκρανία. Νομίζω ότι μια σχετικά σύντομη ιστορία της Ουκρανίας, που μπορεί να διαβαστεί σε δύο ώρες, μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να προσανατολιστούν στα θέματα. Κάθε ιστορική επισκόπηση είναι, φυσικά, μια ερμηνεία και μια απλούστευση. Δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε αυτό. Ελπίζω ότι έχω επιλέξει τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να εξηγηθούν.

John Newsinger

Η αποτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, και όχι μόνο, στα χρόνια μετά το 1917 είναι μια από τις μεγάλες τραγωδίες του 20ού αιώνα. Πράγματι, πολλές από τις καταστροφές που έπληξαν στη συνέχεια την ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένου του σταλινισμού και του ναζισμού, είναι συνέπειες αυτής της αποτυχίας. Εξακολουθεί να έχει μεγάλη σημασία η κατανόηση των λόγων της αποτυχίας της εργατικής τάξης στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία, την Ουγγαρία και αλλού να καταλάβει την εξουσία κατά τη διάρκεια των ετών της επαναστατικής αναταραχής που συνόδευσε το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συνεχίστηκε μέχρι το 1923 στην Ευρώπη. Το σημείο εκκίνησης για κάθε τέτοια συζήτηση πρέπει να είναι η πρώτη ήττα που έμελλε να υποστεί η διεθνής εργατική τάξη μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση: η ήττα της Φινλανδικής Επανάστασης και η Λευκή Τρομοκρατία που επιβλήθηκε στους Φινλανδούς εργάτες από τις νικηφόρες δυνάμεις της αντίδρασης.

Αυτό το πρώτο κομμάτι του ρεπορτάζ είναι μια δυναμική επεξεργασία των συνεντεύξεων περισσότερων από δώδεκα αναρχικών και αντιφασιστών που μιλούν για τα αίτια του πολέμου και απαντούν στη ρητορική του καθεστώτος Πούτιν όσον αφορά τους λόγους και τους στόχους της εισβολής.Αυτοί οι ερωτώμενοι είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που μπορεί κανείς να θεωρήσει εθνικιστές και αυτό προσδίδει στη μαρτυρία τους μια ιδιαίτερη αξία, που εκτείνεται πέρα από το εύρος του αναρχικού και ακροατηρίου της άκρας αριστεράς, σε όποιον αναζητά μια πιο νηφάλια και μάλιστα "αντικειμενική" τοπικά θεμελιωμένη προσέγγιση των εξελισσόμενων γεγονότων, πέρα από τον έλεγχο οποιουδήποτε εταιρικού ή κρατικού μέσου ενημέρωσης, ανατολικού ή δυτικού.

Sofian Philip Naceur

Συστηματικά βασανιστήρια στα αστυνομικά κρατητήρια, χρήση στρατιωτικών δικαστηρίων και δικαστηρίων έκτακτης ανάγκης, καθώς και αυστηρές ποινές φυλάκισης και άλλα αντίποινα κατά δημοσιογράφων και στελεχών της αντιπολίτευσης και των οικογενειών τους: ενώ τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και η κοινωνία των πολιτών φιμώνονται συνεχώς και απειλείται η ύπαρξή τους, το αυταρχικό καθεστώς του προέδρου της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι συνεχίζει να καταπνίγει ανελέητα κάθε μορφή ελεύθερου λόγου που ασκεί κριτική στην κυβέρνηση – και όλα αυτά χωρίς σοβαρές καταγγελίες από το Βερολίνο, το Παρίσι ή την Ουάσιγκτον.

Elisabetta Brighi

Στις 25 Ιανουαρίου 2016, ο Τζούλιο Ρετζένι, διδακτορικός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, εξαφανίστηκε ενώ πραγματοποιούσε εργασίες πεδίου στο Κάιρο της Αιγύπτου. Το βασανισμένο σώμα του βρέθηκε σε ένα χαντάκι εννέα ημέρες αργότερα, στις 3 Φεβρουαρίου. Μετά από έξι χρόνια, η Αίγυπτος εξακολουθεί να αρνείται κάθε ευθύνη για το θέμα και οι δράστες αυτού του εγκλήματος εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ωστόσο, η μάχη για την αλήθεια σχετικά με τη δολοφονία του Ρετζένι είναι πιο σημαντική από ποτέ.

«Το μένος του Πούτιν ενάντιαστην Ουκρανία δεν έχει να κάνει με την “ασφάλεια” της Ρωσίας και την -εντελώς υπαρκτή και συνάμα ασφυκτική- περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές! Ό,τι κι αν συνέβαινε, αργά ή γρήγορα ο Πούτιν θα έστελνε το στρατό του στην Ουκρανία, ακριβώς όπως, στην αρχή της προεδρίας του, τον έστειλε στην Τσετσενία...». Να τι γράφαμε μόλις τρεις μέρες μετά από την έναρξη του πολέμου του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία.Σήμερα, πολλές βδομάδες και πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αργότερα, κάνοντας τον πολύ διδακτικό απολογισμό του τρόπου με τον οποίο ο Πούτιν διεξάγει αυτό τον πόλεμο, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε που μια κάποια αριστερά επιμένει να επικαλείται «τις απειλές του ΝΑΤΟ ενάντια στην ασφάλεια της Ρωσίας » για να « κατανοεί » αν όχι να δικαιολογεί την εισβολή της Ουκρανίας από το στρατιωτικό οδοστρωτήρα του Πούτιν...