Ας είμαστε ξεκάθαροι. Η ανάπτυξη στρατιωτικών και αστυνομικών τεχνολογιών παρακολούθησης πολιτών επί 24ώρου, λήψης βιομετρικών στοιχείων, αυτόματων/ΑΙ επιθέσεων μέσω ντρόουν με αυτόματη/ΑΙ επιλογή «στόχων» είτε για συλλήψεις είτε για δολοφονίες (π.χ. πρόγραμμα Lavender), είναι πράγματα που το Ισραήλ εξασκεί για χρόνια κατά των Παλαιστινίων και όχι μόνο. Η ανάπτυξη νέων τέτοιων τεχνολογιών και στην Ελλάδα για λογαριασμό και του Ισραήλ που συμμετέχει στο πρόγραμμα μέσω των εταιρειών του, είναι από μόνη της συνέργεια σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Που δεν παραγράφεται ποτέ.  Είναι βέβαιο, ότι τέτοιες τεχνολογίες θα χρησιμοποιηθούν έπειτα και κατά των Ελλήνων πολιτών. 

Τώρα όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι είμαστε τμήμα ενός παγκόσμιου αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά και τους ολιγάρχες. Αυτό αποτέλεσε σοκ για πολλούς στη Γεωργία που είχαν εμπιστοσύνη/πίστη στις ΗΠΑ. Αλλά ενίσχυσε τη δική μας άποψη ότι πρέπει να βασιστούμε στη δική μας ικανότητα δράσης. Δεν υπάρχει κανένας σωτήρας έξω από τη Γεωργία που θα έρθει να μας σώσει από την αυταρχική μας κυβέρνηση. Πρέπει να απελευθερώσουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Joseph Daher

Μετά την πτώση του Άσαντ τον Δεκέμβριο του 2024, δεν θα περιέγραφα αυτό που προέκυψε ως ένα πλήρως νέο καθεστώς, αλλά μάλλον ως μια μεταβατική δομή εξουσίας στην οποία κυριαρχεί η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS). Αυτή η αναδυόμενη ηγεσία έχει μια σαφή πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ατζέντα με επίκεντρο την εξασφάλιση της διεθνούς νομιμότητας. Από αυτή την άποψη, ο Άχμαντ αλ-Σαράα έχει σημειώσει σχετική επιτυχία. Αυτό αντανακλάται στις δηλώσεις και την εφαρμογή της χαλάρωσης των αμερικανικών κυρώσεων από τον Πρόεδρο Τραμπ – μια κίνηση που ακολούθησαν γρήγορα η ΕΕ και η Ιαπωνία. Αυτές οι διπλωματικές προσπάθειες μετατράπηκαν σύντομα σε οικονομικές συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένης της ανανέωσης της σύμβασης για το λιμάνι της Λατάκειας με την CMA-CGM, μιας συμφωνίας με την Dubai Port World για το λιμάνι της Ταρτούς και μιας σύμβασης ύψους 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων υπό την ηγεσία της κοινοπραξίας UCC με έδρα το Κατάρ για την κατασκευή και ανακατασκευή υποδομών ηλεκτρικής ενέργειας.

Leila al-Shami

Τον Δεκέμβριο, οι Σύριοι πήραν μια συλλογική ανάσα ανακούφισης καθώς το καθεστώς Άσαντ τελικά ανατράπηκε. Οι επόμενες εβδομάδες ήταν γεμάτες πανηγυρισμούς: η πράσινη σημαία της επανάστασης κυμάτιζε σε συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα και τα chat groups των οικογενειών πλημμύριζαν από ειδήσεις για συγγενείς που είχαν εξοριστεί εδώ και καιρό και σχεδίαζαν την επιστροφή τους στη Συρία. Έξι μήνες μετά, η συγκρατημένη αισιοδοξία παραμένει, αλλά και οι τεράστιες προκλήσεις… Η οικοδόμηση μιας ελεύθερης και δίκαιης Συρίας μετά από πέντε δεκαετίες ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, σε μια περιοχή γεμάτη αστάθεια και ξένη ανάμειξη, δεν θα ήταν ποτέ εύκολη. Οι προκλήσεις είναι τεράστιες. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τις αιτίες της ελπίδας. Μπορούμε να περιμένουμε και να δούμε τι θα εξελιχθεί, ή μπορούμε να εμπλακούμε, να υποστηρίξουμε και να βοηθήσουμε στη διαμόρφωση των κινημάτων που εργάζονται για μια δημοκρατική και δίκαιη Συρία για όλον τον λαό της.

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι η διεθνής αριστερά, με λίγες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις αδυνατεί να αντιμετωπίσει αυτό το μείζον ζήτημα. Θα πρέπει να διατηρήσει μια θέση ξεκάθαρης αρχής: Υποστήριξη των λαών που αγωνίζονται για το νόμιμο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία και παντού, η κατοχή είναι έγκλημα. Το δικαίωμα των λαών να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, ακόμα και με τη χρήση όπλων. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς έχει αναλωθεί σε γεωστρατηγικούς υπολογισμούς που την οδηγούν να επιλέξει το ένα από τα αντίπαλα κρατικά στρατόπεδα εναντίον του άλλου, στο όνομα του «μικρότερου κακού». 

Από τότε που ο Σι ήρθε στην εξουσία το 2012, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τους προκατόχους του, κλείνοντας τον μικρό αριθμό εργατικών ΜΚΟ που υποστήριζαν τους εργαζόμενους, ενώ συνεχίζει να συντρίβει τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων. Στο αποκορύφωμα της πολιτικής του μηδενικού Covid η κυβέρνησή του βοήθησε επίσης τα αφεντικά είκοσι δύο βιομηχανιών αναστέλλοντας την εισφορά τους στο ταμείο κοινωνικής ασφάλισης. Θα μεταθέσει για άλλη μια φορά ο Σι το βάρος της οικονομικής κρίσης στους εργαζόμενους εν μέσω του δασμολογικού πολέμου; Μπορεί να το κάνει, μπορεί και όχι, αλλά όταν οι εργαζόμενοι στερούνται τα βασικά δικαιώματα οργάνωσης και απεργίας, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αυτό είναι το πιο φρικτό μέρος της ιστορίας.

Συμπερασματικά, ο αποικιακός χαρακτήρας της οικοδόμησης του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη μοιάζει με εκείνον των εποικισμών των ευρωπαϊκών κρατών. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο καθώς οι εποικιστικές αποικίες που ιδρύθηκαν από τον 15ο αιώνα και μετά στην Αμερική, την Αυστραλία και τη Νότια Αφρική σημαδεύτηκαν από τη βίαιη εξάλειψη των αυτοχθόνων πληθυσμών, ακριβώς όπως συνέβη με και εκείνες που δημιουργήθηκαν στην Παλαιστίνη από το 1948 και μετά. Σχετικά με την υπόθεση ότι οι προοπτικές που περιγράφει ο Ilan Pappé θα υλοποιούνταν τα επόμενα χρόνια, μπορούμε να αναρωτηθούμε κατά πόσο αυτός ο αποικιακός χαρακτήρας του Ισραήλ δεν θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο εξαιτίας τριών στοιχείων: της μεγαλύτερης χρήσης εθνοτικών διαφοροποιήσεων για την απανθρωποποίηση των πληθυσμών των Παλαιστινίων που πρέπει να εξαλειφθούν, της αυξημένης βίας των μέσων στα οποία θα προσφύγουν οι Εβραίοι έποικοι και ο στρατός τους...

Τις τελευταίες ημέρες, φωτογραφίες και αναφορές έχουν κατακλύσει τα ιρανικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης που δείχνουν Αφγανούς μετανάστες να συλλαμβάνονται σε χώρους εργασίας, γειτονιές και κόμβους διέλευσης. Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν εκφράσει ανησυχίες σχετικά με την έλλειψη διαφάνειας, τη νομική λογοδοσία και την αυξανόμενη εχθρότητα που υφίσταται ο αφγανικός πληθυσμός στο Ιράν. Τα εργατικά συνδικάτα, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτιστικών προσωπικοτήτων μοιράζονται πλέον ένα κοινό μήνυμα: η μεταχείριση των Αφγανών μεταναστών δεν αποτελεί μόνο παραβίαση των διεθνών κανόνων, αλλά και προσβολή της ηθικής.

Στα σχολικά βιβλία που θα διανεμηθούν τον Σεπτέμβριο στους μαθητές/τριες , στη  Νεοελληνική  Γλώσσα της  Γ' Γυμνασίου διαγράφεται το άρθρο του δημοσιογράφου Πέτρου Παπακωνσταντίνου στην Καθημερινή του 2002 με τίτλο "Γάζα: η πόλη με τα παιδιά χωρίς χαμόγελο-Μια γενιά που της έκλεψαν το χαμόγελο..." που αναφέρεται στην Ιντιφάντα . Το απόσπασμα αντικαθίσταται με ένα άψυχο δημιούργημα λογισμικού τεχνητής νοημοσύνης που μιλάει γενικά για εμπόλεμες ζώνες, άγνωστο που, πότε, με ποιους εναντίον ποίων, ένα συνοθύλευμα κοινοτοπιών που κανέναν δεν ενοχλεί, κανέναν δεν εμπνέει και κανέναν δεν προβληματίζει με τίτλο "Τα παιδιά μπορεί να μεγαλώνουν διαφορετικά"...

Tara Mirković

Από το βράδυ της Κυριακής, στους δρόμους του Βελιγραδίου παίζεται ένα πραγματικό παιχνίδι γάτας με το ποντίκι μεταξύ των πολιτών και της αστυνομίας. Το σχέδιο είναι απλό και εξαιρετικά αποτελεσματικό: στήνεις αυτοσχέδια οδοφράγματα, αποκλείεις έναν δρόμο ή μια διασταύρωση, περιμένεις να φτάσει η αστυνομία, και στη συνέχεια διαλύεσαι ειρηνικά πριν ξεκινήσεις ξανά πιο πέρα. Σε αυτό τον χορό της μη βίαιης αντίστασης, κάθε απόσυρση είναι ένα νέο άνοιγμα. Ενώ η αστυνομία διαλύει τα οδοφράγματα, μερικές φορές βίαια, άλλα σχηματίζονται κάπου αλλού. Και αυτό το ασύλληπτο κίνημα εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα.