Alexander J. Brown

Ο σοσιαλισμός αναπτύχθηκε στην Ιαπωνία στα τέλη του δέκατου ένατου και στις αρχές του εικοστού αιώνα στο πλαίσιο της γενικής κοινωνικής αναταραχής που προκάλεσε ο ταχύς εκσυγχρονισμός. Το 1853 και το 1854, ο Αμερικανός πλοίαρχος Μάθιου Κ. Πέρι έφτασε στην Ιαπωνία με έναν στόλο από «μαύρα πλοία» (ατμοκίνητες κανονιοφόρους) και απαίτησε να ανοιχτεί η Ιαπωνία στο εμπόριο με τη Δύση. Αυτή η ιμπεριαλιστική βία κλόνισε την παλιά φεουδαρχική τάξη και λειτούργησε ως καταλύτης για τη δημιουργία ενός σύγχρονου καπιταλιστικού έθνους-κράτους… Ορισμένες από τις πρώτες σοσιαλιστικές επιρροές στην Ιαπωνία προήλθαν από τον ρωσικό λαϊκισμό (ναροντνικισμό) και τον χριστιανικό πασιφισμό του Λέοντα Τολστόι. Στη δεκαετία του 1890, ο σοσιαλισμός ήταν σε μεγάλο βαθμό μια πνευματική αναζήτηση, επικεντρωμένη περισσότερο στην ανάγκη για υψηλά πρότυπα ηθικής συμπεριφοράς παρά στη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης… Οι αρχές της περιόδου Μέιτζι γρήγορα αναγνώρισαν τον σοσιαλισμό και την οργάνωση της εργατικής τάξης ως απειλή. Ανέπτυξαν έναν εκτεταμένο κατασταλτικό μηχανισμό για να περιορίσουν τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών και να φυλακίσουν και να τιμωρήσουν τους υποστηρικτές τους.

Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)

Οι ψηφοφόροι δεν ψήφισαν κάτι τέτοιο! Υπό αυτές τις συνθήκες, ένας άνδρας, όχι ακριβώς νέος, φτάνει στο Ματινιόν σχεδόν δύο μήνες μετά τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Και με πλήρη αδιαφορία για τα αποτελέσματα. Το μήνυμα του δεύτερου γύρου ήταν σαφές: η πλειοψηφία των ανθρώπων που ψήφισαν εξέφρασε την επιθυμία τους να αποκλείσουν το Rassemblement National και έδωσαν μια σχετική πλειοψηφία στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Με την απόφασή του να αποκλείσει το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης από το NFP, ο Μακρόν επέλεξε να καταστήσει το RN ρυθμιστή για την παραμονή στην εξουσία μιας δεξιάς κυβέρνησης. Διόρισε ένα παλιό πολιτικό στέλεχος, από το κόμμα με τους λιγότερους βουλευτές, που έχει υπηρετήσει σε αντικοινωνικές κυβερνήσεις και στα μη εκλεγμένα ευρωπαϊκά όργανα που εγγυώνται τη δημοσιονομική ορθοδοξία, δηλαδή την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν είναι αυτός που θα καταργήσει τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος και θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στα 1.600 ευρώ!

Nancy Virtue

Το άρθρο αυτό πραγματεύεται τη σχέση μεταξύ αισθητικής και πολιτικής στη Μάχη του Αλγερίου του Τζίλο Ποντεκόρβο. Μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος που έχει προκαλέσει η ταινία του Ποντεκόρβο μετά την κυκλοφορία της το 1965 ήταν αντιφατικό. Από τη μία πλευρά έχει αναδειχθεί ως ένα σημαντικό έργο του Τρίτου Κινηματογράφου, ενός κινήματος που ορίζεται από το πολιτικό του περιεχόμενο και στο οποίο η κάμερα θεωρείται όπλο πολιτιστικής παρέμβασης στον αγώνα κατά της αποικιακής και νεοαποικιακής καταπίεσης. Από την άλλη πλευρά, η ταινία έχει επικριθεί για το γεγονός ότι είναι διφορούμενη πολιτικά και ότι αναπαριστά το γαλλικό αποικιακό σύστημα υπό πολύ θετικό πρίσμα για να δώσει ένα πραγματικά μετασχηματιστικό μήνυμα. Κάνοντας μια διάκριση μεταξύ τακτικής και στρατηγικής ή ιδεολογικής αμφισημίας στη Μάχη του Αλγερίου, το άρθρο αυτό παρεμβαίνει στη συνεχιζόμενη συζήτηση γύρω από το νόημα (ή τα νοήματα) της ταινίας και τη θέση της στον Τρίτο Κινηματογράφο και παρέχει μια λεπτομερή επεξήγηση αυτού που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια υποδειγματική ανάπτυξη της μετασχηματιστικής μεταποικιακής αισθητικής.

Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)

Αφού αρνήθηκε όλο το καλοκαίρι να διορίσει πρωθυπουργό από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, ο Μακρόν συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα σαν μονάρχης, παρά τις ήττες που υπέστη πρώτα στις ευρωεκλογές και κυρίως μετά στις βουλευτικές εκλογές, μονοπωλώντας έτσι την εξουσία με εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο. Μετά από μια βαριά ήττα στις ευρωεκλογές, ο Μακρόν μας κάλεσε επειγόντως στις κάλπες τον περασμένο Ιούνιο, με τον κίνδυνο, χωρίς κανέναν απολύτως φόβο, να δώσει την εξουσία στο RN, με το οποίο ετοιμαζόταν να συγκατοικήσει. Όμως το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ξεκάθαρο: όχι μόνο ο Μακρόν υπέστη άλλη μια ήττα, αλλά σε αντίθεση με τις ευρωεκλογές, ήταν το NFP που βγήκε πρώτο, με ένα πρόγραμμα ρήξης με τον Μακρονισμό.

Gilbert Achcar

Ποια είναι η σύγκρουση εντός της σιωνιστικής ελίτ της εξουσίας; Μην πιστεύετε ότι πρόκειται για μια σύγκρουση μεταξύ γερακιών και περιστεριών, όπως την παρουσιάζουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Όχι, μη νομίζετε καν ότι οι περισσότεροι από τις ισραηλινές μάζες που διαδηλώνουν για να απαιτήσουν μια συμφωνία που θα οδηγήσει σε μια νέα ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ της κυβέρνησής τους και της Χαμάς, επιδιώκουν να τερματιστεί η τραγωδία της Γάζας και να αποσυρθεί ο στρατός κατοχής από αυτήν. Όχι, όπως έχουμε επανειλημμένα τονίσει, ο σιωνιστικός στρατός δεν θα αποχωρήσει για δεύτερη φορά από τη Λωρίδα, αφού ακόμη και οι «μετριοπαθείς» στις τάξεις του πιστεύουν ότι μια νέα αποχώρηση θα σήμαινε επανάληψη του ίδιου λάθους.

Joseph Daher

Έχοντας στριμωχτεί στη γωνία, εξαπολύοντας έναν πόλεμο που σκότωσε 40.000 Παλαιστίνιους και αποτυγχάνοντας να νικήσει τη Χαμάς, το Ισραήλ διπλασίασε τις προσπάθειές του, προκαλώντας έναν ευρύτερο πόλεμο με το Ιράν και τη Χεζμπολλάχ για να φέρει τις ΗΠΑ εναντίον εχθρών που δεν μπορεί να νικήσει μόνο του. Μέσα σε λίγες ώρες, το Ισραήλ δολοφόνησε τον πολιτικό ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, και έναν ανώτερο στρατιωτικό διοικητή της Χεζμπολλάχ, τον Φουάντ Σουκρ. Το γεγονός ότι οι εκτελέσεις αυτές, που πραγματοποιήθηκαν στις 30 και 31 Ιουλίου, συνέβησαν στην Τεχεράνη και τη νότια Βηρυτό αντίστοιχα, σηματοδοτεί την προθυμία του Ισραήλ να παραβιάσει την ιρανική και λιβανέζικη κυριαρχία και να προκαλέσει και τους δύο δρώντες για την επίτευξη των στρατηγικών του στόχων, ακόμη και αν αυτό ενέχει τον κίνδυνο ευρύτερου πολέμου. Η επίθεση του Ισραήλ ήταν η δεύτερη στα νότια προάστια της Βηρυτού από τις 7 Οκτωβρίου, μετά τη δολοφονία του Σάλεχ αλ Αρούρι, αναπληρωτή επικεφαλής του πολιτικού γραφείου της Χαμάς.

Florence Oppen

Στο βιβλίο του Ο εκατονταετής πόλεμος στην Παλαιστίνη (2020), ο Παλαιστίνιος ιστορικός Ρασίντ Χαλίντι ανέφερε ότι το νέο κύμα του απελευθερωτικού κινήματος πρέπει να πάρει κάποια μαθήματα από τις προηγούμενες δεκαετίες αγώνα: «Ούτε η εξάρτηση από τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ στις άκαρπες διαπραγματεύσεις της εποχής του Αμπάς ούτε η υποτιθέμενη στρατηγική της ένοπλης αντίστασης προώθησαν τους εθνικούς στόχους των Παλαιστινίων τις τελευταίες δεκαετίες. Ούτε έχουν πολλά να περιμένουν οι Παλαιστίνιοι από αραβικά καθεστώτα όπως αυτά της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, τα οποία σήμερα δεν ντρέπονται να υπογράφουν τεράστιες συμφωνίες με το Ισραήλ, ή της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, τα οποία έχουν αγοράσει ισραηλινά όπλα και συστήματα ασφαλείας μέσω αμερικανικών τεχνασμάτων που μόνο ελάχιστα συγκαλύπτουν την προέλευσή τους».

Ο αντιφασισμός δεν είναι μεγάλα λόγια, βερμπαλισμός και αντιπαραθέσεις εσωτερικής κατανάλωσης για να δικαιολογούνται οι ανύπαρκτες πολιτικές αντιθέσεις μεταξύ των δύο διεκδικητών της δημοτικής εξουσίας. Είναι καθημερινός αγώνας στους θεσμούς και κύρια στην κοινωνία όχι μόνο στον φασισμό αλλά και στις αιτίες που τον γεννούν και στις πολιτικές που τον εκτρέφουν : Την φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τους πολέμους, την καταπίεση, τον σεξισμό,την καταστολή.Και εξακολουθεί να είναι πάντα αγώνας μέσα και έξω από τα δικαστήρια για να οριστικοποιηθεί η ανατροπή της ατιμωρησίας της φασιστικής βίας.

Από τις εκδόσεις Αργοναύτης κυκλοφόρησε μόλις η συλλογή «Καπιταλισμός και πόλεμος». Περιλαμβάνει κείμενα μαρξιστών και κομμουνιστών επαναστατών για το θέμα του πολέμου, συγκεκριμένα των: Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Ζινόβιεφ, Τουχατσέφσκι, Τρότσκι, Φρούνζε, Μάο, Τίτο, Λούκατς, Τσε Γκεβάρα, Λιν Πιάο και Γκιαπ. Ακολουθεί το Δελτίο Τύπου και αποσπάσματα από την «Εισαγωγή» και το «Επίμετρο» των επιμελητών Αντ. Παντίδη και Χρ. Κεφαλή.

Η Natalia Tylim του Tempest εξηγεί πώς το να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στην προεδρική υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις ενάντια στον Τραμπ είναι λάθος και πώς το καθήκον είναι να οικοδομήσουμε μια υποδομή αντίστασης και στα δύο κόμματα του καπιταλισμού και της αυτοκρατορίας και να προβάλουμε την υπόθεση ενός σοσιαλιστικού ορίζοντα… Είναι καιρός να επικεντρωθούμε στο τι θα χρειαστεί για να χτίσουμε περισσότερες οργανώσεις, εκδόσεις και αγώνες που αρνούνται να υποκύψουν στην πίεση να συμβιβαστούν σε απελευθερωτικά αιτήματα στην υπηρεσία των καταπιεστών μας.