Εν μέσω στρατιωτικών συγκρούσεων και κατάρρευσης της βιομηχανίας στην ανατολική Ουκρανία, οι ακτιβιστές αναζητούν το δρόμο τους προς νέα μοντέλα οργάνωσης των εργαζομένων. Τα εργοστάσια, τα χαλυβουργεία και τα ορυχεία, είτε βρίσκονται σε ελεγχόμενη από το κράτος είτε σε ελεγχόμενη από τους αποσχιστές περιοχή, έχουν κλείσει, έχουν μειώσει την δραστηριότητα τους, είτε έχουν απολύσει τους εργαζόμενους προκειμένου να μειώσουν τις αποδοχές. Η στρατιωτική βία έχει επιταχύνει τη μετάβαση από τη σταθερή απασχόληση στην επισφάλεια. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που έχουν σχέση με το χώρο εργασίας αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα.

Héctor Sierra

Πριν από τρία χρόνια, ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι έμοιαζε με καπετάνιο ενός πλοίου που βυθίζεται. Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2007-8 και καθώς ένα πακέτο λιτότητας που επιβλήθηκε από το ισπανικό κράτος με την υποστήριξη των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έκανε σκληρότερο τον έλεγχο πάνω στους εργαζόμενους και τους φοιτητές, έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις για δεκαετίες. Η κατάληψη δημόσιων πλατειών, γνωστή ως κίνημα 15-Μ ή indignados, τέσσερις γενικές απεργίες και η εμφάνιση κινημάτων βάσης που αντιτίθενται στις εξώσεις και τις περικοπές, δημιούργησαν μια ζωντανή πολιτική ατμόσφαιρα.

Μάριος Χάκκας

Ο Μέγας Ιεροεξεταστής, ήταν ένας απλός ταγματάρχης. Περιοδεύοντας από τάγμα σε τάγμα, τον παραστέκανε δυο νεαροί λοχαγοί, πλαισιωμένοι κι αυτοί, δεξιά από τον κάθε φορά αλφαδύο αξιωματικό της μονάδας, αριστερά από το βοηθό υπαξιωματικό του ίδιου γραφείου. Και οι πέντε μαζί αποτελούσαν την επιτροπή ηθικής αγωγής, ένα ανώτερο δικαστήριο ψυχών, πενταμελές εφετείο με κατασταλαγμένες απόψεις, τελεσίδικες σκέψεις για το τι είναι εθνικώς επιζήμιο.

Michael Karadjis

Αυτό το άρθρο ασχολείται με μια συγκεκριμένη πτυχή του ρόλου των ΗΠΑ στη συριακή διαμάχη: την προσπάθειά τους να υιοθετήσουν τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) ως μια διορισμένη δύναμη εντεταλμένη να πολεμήσει μόνο τις τζιχάντιστες δυνάμεις της Τζάμπχατ αν-Νούσρα (τώρα Τζάμπχατ Φάταχ α-Σαμ ή JFS) και το Ισλαμικό Κράτος (ISIS/Ντά’ες), ενώ θα παραιτούνταν από τον αγώνα του εναντίον του καθεστώτος Άσαντ. Η πραγματικότητα αυτή συγκρούεται απόλυτα με την γελοιογραφική άποψη που εκφράζεται ευρέως σε επίσημα ταμπλόιντ περιοδικά, αριστερά και δεξιά, που υποστηρίζουν ότι η συριακή εξέγερση εναντίον της δικτατορίας του Μπασάρ Άσαντ είναι συνωμοσία στην οποία εμπλέκονται οι ΗΠΑ, η Αλ Κάιντα, η Τουρκία, το Ισραήλ, ο Τζορτζ Σόρος και πολλοί άλλοι.

Κώστας Κούσιαντας

Η πρωτοβουλία της εσθονικής προεδρίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τη διοργάνωση διυπουργικής συνόδου, στις 23 Αυγούστου στο Ταλίν, με θέμα «Η κληρονομιά που άφησαν στον 21ο αιώνα τα εγκλήματα από Κομμουνιστικά Καθεστώτα», αποτελεί κατά μία έννοια έναν αρνητικό εορτασμό για τα 100χρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά πέραν αυτού, όπως έχει επισημανθεί και από όλα σχεδόν τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, είναι ταυτόχρονα και μία -έστω και υπόρρητη- εξομοίωση του «κομμουνισμού» με τον φασισμό.

Απειλώντας τη Βενεζουέλα με μια «πιθανή στρατιωτική επιλογή», ο αποκρουστικός και επικίνδυνος Ντόναλντ Τράμπ έριξε ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά τής πολύ σοβαρής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης στην οποία βρίσκεται αυτή η χώρα. Ακόμα κι αν όλες οι λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις, μεταξύ των οποίων και οι στενότεροι σύμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμη και η δεξιά αντιπολίτευση της Βενεζουέλας που συνδέεται με την Ουάσινγκτον, αποστασιοποιήθηκαν από αυτά τα λόγια ή και τα καταδίκασαν, αποτελούν μια προειδοποίηση που δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Εθνική Εκτελεστική Ομάδα του Marea Socialista

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μόλις ανακοίνωσε ότι εξετάζει την «στρατιωτική επιλογή» για την απομάκρυνση του προέδρου Νικολάς Μαδούρο από την εξουσία. Η απειλή πιθανής στρατιωτικής επιχείρησης κατά της Βενεζουέλας προηγήθηκε της υιοθέτησης μονομερών οικονομικών κυρώσεων. Δεν φαίνεται πιθανό να υπάρξει άμεση στρατιωτική εισβολή, ακόμη και αν η κυβέρνηση εκβιαστεί για να παραχωρήσει περισσότερα. Αλλά είναι σαφές ότι υπάρχει κλιμάκωση. Αυτό που το Τραμπ θέλει πραγματικά είναι να συντρίψει την πρόκληση της Βολιβαριανής επανάστασης.

Walter Benjamin

Αν η βία είναι μέσο, τότε εμφανίζεται δίχως άλλο ένα σταθερό μέτρο για την κριτική της. Μέτρο που επιβάλλει το ερώτημα κατά πόσον οι σκοποί της βίας, σε δεδομένες περιπτώσεις, είναι δίκαιοι ή άδικοι. Έτσι όμως η κριτική της θα προέκυπτε απλώς από μια συστηματοποίηση των δίκαιων σκοπών, πράγμα που δεν συμβαίνει. Μια τέτοια συστηματοποίηση, έστω κι αν δεν επιδεχόταν καμία αμφισβήτηση, δεν θα περιλάμβανε ένα κριτήριο για την ίδια τη βία ως αρχή [Prinzip], αλλά ένα κριτήριο για τις περιπτώσεις άσκησης της. Έτσι, το ερώτημα αν η βία εν γένει, ως αρχή, είναι ηθική ως μέσο για την επίτευξη των δίκαιων σκοπών, παραμένει ανοιχτό. Το ερώτημα αυτό, για να απαντηθεί, απαιτεί ένα αυστηρότερο κριτήριο, μια διάκριση στη σφαίρα των ίδιων των μέσων, χωρίς να εξεταστούν οι σκοποί που αυτά υπηρετούν.