Ανακοίνωση προς τον μεγάλο συριακό λαό: Να σταματήσουμε το τέρας των θρησκευτικών σφαγών πριν να είναι πολύ αργά.
Επαναστατικό Αριστερό Ρεύμα στη Συρία
Η Συρία διανύει τις πιο επικίνδυνες ώρες για το μέλλον της μετά την πτώση του παλαιού τυραννικού καθεστώτος. Το τέρας των θρησκευτικών σφαγών σηκώνει και πάλι κεφάλι, ιδίως στα συριακά παράλια, απειλώντας να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό και να βυθίσει τη χώρα σε μια θάλασσα αίματος και καταστροφής. Αν αυτό το αιματηρό τέρας δεν σταματήσει, ο θάνατος και η καταστροφή θα καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει από τη Συρία. Η οικογένεια Άσαντ φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τον εφιάλτη στον οποίο περιήλθε η χώρα. Αλλά και οι νέες αρχές φέρουν μεγάλη ευθύνη εξαιτίας των αναταραχών των σεχταριστικών ένοπλων ομάδων τους, των διώξεων των θρησκευτικών μειονοτήτων και της καταστολής των αμάχων, ιδίως στα συριακά παράλια. Δεν είναι όλοι όσοι διαφωνούν μαζί σας «απομεινάρια». Στην πραγματικότητα, πολύ λίγοι ηγέτες του πρώην καθεστώτος έχουν συλληφθεί, ενώ η δολοφονία αμάχων και αθώων ανθρώπων δικαιολογείται με τον χαρακτηρισμό τους ως «απομεινάρια», γεγονός που αποτελεί ασυγχώρητο έγκλημα.
Μύθοι για την Ουκρανία - Μύθος 5: Ο ουκρανικός στρατός βομβάρδιζε το Ντονμπάς για 8 χρόνια, σκοτώνοντας 14.000 εθνοτικούς Ρώσους μεταξύ 2014 και 2022».
του Michael Karadjis
Ο σκοπός αυτού του ισχυρισμού είναι να υποστηρίξει ότι, ενώ ο Πούτιν μπορεί να αντέδρασε υπερβολικά φτάνοντας μέχρι την εισβολή, ο ουκρανικός στρατός ήταν αυτός που έφταιγε περισσότερο από όλους πριν από την εισβολή. Ακόμη και αν παραδεχτούμε ότι η εισβολή του Πούτιν είναι εγκληματική και μπορεί να έχει ιμπεριαλιστικούς στόχους και χρησιμοποιεί μόνο τη δυσχερή θέση των Ρώσων του Ντονμπάς ως δικαιολογία, ο ισχυρισμός είναι ότι αυτή η δικαιολογία είναι γνήσια. Είναι κάτι από αυτά αληθινό;
Παρά τις σφαγές στα παράλια, υπάρχει ακόμη ελπίδα για τη νέα Συρία
Η φασιστική απειλή δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει στη Συρία, ούτε και η επανάσταση. Η αναμέτρηση μεταξύ των αδιάλλακτων ασαντιστών και των νέων ηγετών της χώρας, η οποία δεν εκδηλώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, συμβαίνει τώρα. Ακόμη χειρότερα, η επακόλουθη θρησκευτική κατάρρευση που φοβούνταν οι Σύριοι μπορεί κάλλιστα να βρίσκεται σε εξέλιξη. Στις 6 Μαρτίου, οι ασαντιστές στις παράκτιες περιοχές εξαπέλυσαν συντονισμένες επιθέσεις εναντίον των συριακών δυνάμεων ασφαλείας, σκοτώνοντας πολύ περισσότερους από 100. Ελεύθεροι σκοπευτές επιτέθηκαν επίσης και σκότωσαν πολίτες, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι. Νοσοκομεία και ασθενοφόρα αποτέλεσαν στόχους, και οι αυτοκινητόδρομοι έκλεισαν από πυρά.
«Από το 1967, το 35% έως 37% της παλαιστινιακής κοινωνίας έχει εγκλειστεί σε ισραηλινές φυλακές για κάποιο χρονικό διάστημα»
Salah Hamouri
Πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023, υπήρχαν περίπου 5.000 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι από τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και ολόκληρη την Παλαιστίνη, οι οποίοι είχαν περάσει 10, 20, 30 και 40 χρόνια στη φυλακή, άνδρες και γυναίκες, ορισμένοι από τους οποίους είχαν πεθάνει. Το ζήτημα της απελευθέρωσης αυτών των κρατουμένων ήταν ένα από τα κίνητρα για την 7η Οκτωβρίου 2023. Όλοι συμφώνησαν ότι δεν πήγαινε άλλο. Αρκετά με τις γυναίκες και τους άνδρες που περνούν τόσα χρόνια στη φυλακή χωρίς κανείς να μιλάει γι’ αυτό. Μετά την 7η Οκτωβρίου, υπήρχαν μεταξύ 14.000 και 16.000 κρατούμενοι.
Μεταξύ Τραμπ και Πούτιν: Η Ευρώπη στο σταυροδρόμι της ιστορίας - του Daniel Tanuro
Αν οι λαοί της γηραιάς ηπείρου θέλουν να ξεφύγουν από τον ανταγωνισμό ΗΠΑ και Κίνας για την παγκόσμια ηγεμονία, άξονα τη Ρωσία, αν θέλουν να είναι οι ίδιοι φορείς της δικής τους κοινής ιστορίας, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ενώσουν τα κοινωνικά τους κινήματα και τα συνδικάτα τους στον αγώνα για μια διαφορετική, δημοκρατική, κοινωνική, ανοιχτή, γενναιόδωρη, οικοσοσιαλιστική Ευρώπη…Τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα γεννήθηκαν στην Ευρώπη του 19ου και 20ου αιώνα ως αποτέλεσμα του αγώνα του εργατικού κόσμου ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Το μέλλον τους διακυβεύεται εν μέσω ενός φλεγόμενου πλανήτη που οι δεσπότες ονειρεύονται να τον υποτάξουν κάτω από την δικτατορία του κεφαλαίου χωρίς όρια.
Το βραβευμένο με Όσκαρ «No Other Land» δείχνει το πραγματικό πρόσωπο της ισραηλινής βίας στη Δυτική Όχθη
James Markin
Ο νικητής του βραβείου καλύτερου ντοκιμαντέρ στα βραβεία Όσκαρ του περασμένου Σαββατοκύριακου είναι μια ταινία που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν εύκολα: το «No Other Land». Το παλαιστινιακό/ισραηλινό ντοκιμαντέρ δεν κατάφερε να βρει διανομέα στις ΗΠΑ πριν από την περίφημη τελετή απονομής των Όσκαρ, παρά το γεγονός ότι ήταν το φαβορί για να κερδίσει ένα βραβείο. Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ζήτησης: το «No Other Land» ξεπέρασε στην πραγματικότητα όλους τους αντιπάλους του ως καλύτερο ντοκιμαντέρ σε πωλήσεις εισιτηρίων μέσω ανεξάρτητων διανομέων. Αντίθετα, η έλλειψη διανομέα είναι ένα ακόμη παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η επιχειρηματική Αμερική έχει εργαστεί για να φιμώσει τις παλαιστινιακές αφηγήσεις στο δημόσιο διάλογο, ακόμη και όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ διοχετεύει δισεκατομμύρια δολάρια για την ισραηλινή γενοκτονία στη Γάζα.
Η Παλαιστίνη εξακολουθεί να βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής
Édouard Soulier
Η δεύτερη φάση της συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός θα έπρεπε να τεθεί σε ισχύ την επόμενη εβδομάδα, αλλά πιθανότατα θα καθυστερήσει από το Ισραήλ. Σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς, ο Μπένταμιν Νετανιάχου και το υπουργικό του συμβούλιο ανέστειλαν την απελευθέρωση 600 Παλαιστινίων βάσει των όρων της συμφωνίας έως ότου δοθεί νέα εντολή. Το πρόσχημα για την άρνηση της απελευθέρωσης είναι η «σκηνοθεσία» της απελευθέρωσης των Ισραηλινών κρατουμένων από τη Χαμάς. Οι ισραηλινές αρχές κατήγγειλαν ότι πρόκειται για ένα εξευτελιστικό τελετουργικό – αν και έμοιαζε σε όλα με αυτά των προηγούμενων απελευθερώσεων, με τη διαφορά ότι ένας από τους ισραηλινούς κρατούμενους φίλησε δύο μαχητές στο μέτωπο πριν παραδοθεί στον Ερυθρό Σταυρό. Αυτή η «πρόκληση», όπως το έθεσαν οι Ισραηλινοί, προκάλεσε αναταραχή στον διεθνή Τύπο, αλλά ως συνήθως πολύ περισσότερο από τις εξευτελιστικές συνθήκες υπό τις οποίες απελευθερώθηκαν οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι, συχνά ακρωτηριασμένοι, τραυματισμένοι και αδυνατισμένοι, με την ισραηλινή αστυνομία να εμποδίζει τους εορτασμούς με δακρυγόνα.
Ουκρανία: Να προστατέψουμε τη χώρα, όχι τους ολιγάρχες - Sotsialniy Rukh
Η ουκρανική κυβέρνηση έχει τώρα μια μοναδική ευκαιρία να δηλώσει έμπρακτα τι είναι διατεθειμένη να θυσιάσει: τη χώρα ή τους ολιγάρχες. Αν βάλουμε τέλος στη νεοφιλελεύθερη κακοδιαχείριση που διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, θα ενώσουμε τον λαό και θα γίνουμε μια ενοποιητική δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας! Αν ξαναχτίσουμε την οικονομία πάνω σε κοινωνική βάση, θα αντέξουμε τον αγώνα και θα βάλουμε στέρεες βάσεις για την ανασυγκρότηση! Τα εκατομμύρια των ολιγαρχών - για την ευημερία και την άμυνα! Για μια Ουκρανία χωρίς ολιγάρχες και κατακτητές! Για να προστατέψουμε την χώρα, όχι τους ολιγάρχες. Ένα κάλεσμα για αλλαγές που θα αποτρέψουν την ήττα της Ουκρανίας
Μύθοι για την Ουκρανία - Μύθος 4: Υπήρξαν λαϊκές εξεγέρσεις του εθνοτικού ρωσικού πληθυσμού του Ντονμπάς, ο οποίος ίδρυσε τις δικές του δημοκρατίες
του Michael Karadjis
Απαντώντας σε αυτόν τον μύθο, θέλω απλώς να διευκρινίσω τη θέση μου: υποστηρίζω το δικαίωμα των εθνών και των λαών στην αυτοδιάθεση και το θεωρώ ανώτερο από οποιαδήποτε εμμονή με τα «κυρίαρχα σύνορα», τα οποία πάντα άλλαζαν στην ιστορία, τόσο για καλούς όσο και για κακούς λόγους. … γιατί λοιπόν δεν υποστηρίζω την ίδια αυτοδιάθεση του «ρωσικού λαού στο Ντονμπάς»; Λοιπόν, πέρα από το γεγονός ότι ακόμη και αν υπήρχε ένας τέτοιος αγώνας, θα ήταν επί του παρόντος ένα ασήμαντο πιόνι στη ρωσική αυτοκρατορική κατάκτηση, το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρξε τέτοια πραγματική κατάσταση.
Ilya Budraitskis: Η μοίρα της Ουκρανίας εγείρει το ζήτημα των δικαιωμάτων και της κυριαρχίας των μικρών κρατών
Οι “συμφωνίες” για τη μοιρασιά και τον πλούτο της επαναφέρουν τον καθαρό ιμπεριαλισμό των αρχών του 20ου αιώνα, που οδήγησε σε δύο παγκόσμιους πολέμους…Ο Ίλια Μπουντράιτσκις, ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, μία από τις σημαντικότερες φωνές της αριστερής ρωσικής διανόησης, μιλάει στην «Εποχή» για την ιμπεριαλιστική λογική που διέπει τις συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία, τους στόχους των δύο πλευρών και τη στάση της ρωσικής Αριστεράς απέναντι σε μια πιθανή ειρηνευτική συμφωνία.
Η Ουκρανία στο στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας - του Τάσου Αναστασιάδη
[Αναδημοσίευση από “Η Εποχή”, 1-2/3/2025: “Η Ουκρανία το στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας” & -στο τέλος- ένα επικαιροποιημένο σχόλιο του συγγραφέα, μετά τη συνάντηση Τραμπ-Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο]… Η συμφωνία Τράμπ – Πούτιν κατά της Ουκρανίας, στην οποία βιάζονται να ενταχθούν και οι άλλοι ιμπεριαλιστές, κυρίως οι Ευρωπαίοι, αποτελεί καμπή στην παγκόσμια αταξία. Κυρίως γιατί την επικυρώνει ως τέτοια, ως “νόμο της βίας”, του χρήματος και του εκβιασμού χωρίς τις φιοριτούρες του “διεθνούς δικαίου” και της “διεθνούς κοινότητας”. Μπορεί ασφαλώς να βαπτίζεται οργουελικά ως “ειρηνευτική¨, όμως έτσι είχε βαπτιστεί και η συμφωνία του Μονάχου του 1938, που επικύρωσε τη ναζιστική επέκταση.
