Οι κύκλοι της «νέας αντιπολίτευσης» στη Λευκορωσία είχαν αναγγείλει την επανέναρξη των διαδηλώσεων στους δρόμους για τις 25 και 27 Μαρτίου. Οι ημέρες αυτές θα ήταν ένα είδος δείκτη για το επίπεδο της κινητοποίησης μέσω των διαμαρτυριών και θα έδειχναν εάν ο λαός είναι έτοιμος να συνεχίσει τον αγώνα του κατά του βοναπαρτιστικού καθεστώτος του Λουκατσένκο. Το ερώτημα ήταν πραγματικό για όλους τους αντίπαλους του καθεστώτος καθώς οι μαζικές αυτές δράσεις θα έδειχναν με μεγαλύτερη σαφήνεια εάν τα κατασταλτικά μέτρα του καθεστώτος είχαν πράγματι λειτουργήσει ή αν, αντίστροφα, η πολιτική επανάσταση θα μπορούσε να περάσει σε ένα παρατεταμένο στάδιο.

Το νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις κυριαρχεί στις συζητήσεις αυτό το διάστημα. Έχει ήδη δεχθεί σφοδρή πολεμική από τα συνδικάτα και σχεδόν το σύνολο της αντιπολίτευσης. Οι βασικοί άξονες της αντίθεσης των συνδικάτων είναι ότι το νομοσχέδιο οδηγεί σε εργάσιμη μέρα 10 ωρών, καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και περιορίζει δραστικά τη συνδικαλιστική δράση και το δικαίωμα στην απεργία. Ο κ. Χατζηδάκης ανταπάντησε με μια παρουσίαση στον (πολυπληθέστατο) φιλοκυβερνητικό τύπο όπου προσπαθεί να εμφανίσει το νομοσχέδιο ως το αναγκαίο αποτέλεσμα των εξελίξεων στη τεχνολογία και την εργασία την επομένη της πανδημίας. Που βρίσκεται η αλήθεια;

Το Μarx21 βλέπει την καταδικαστική απόφαση στη δίκη του δολοφόνου του Τζορτζ Φλόιντ, Ντέρεκ Σόβιν, ως νίκη για το κίνημα Black Lives Matter και τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου. Η ετυμηγορία αποτελεί τομή στο ιστορικό στάτους κβο των ΗΠΑ, όπου οι βίαιες ρατσιστικές επιθέσεις της αστυνομίας και των παρακρατικών αντιμετωπίζονται με ατιμωρησία. Παράλληλα με αυτές τις βίαιες επιθέσεις όμως, οι Μαύροι στις ΗΠΑ έχουν παλέψει ηρωικά διεκδικώντας δικαιοσύνη για τα εγκλήματα ενάντια στις ζωές τους – και παρότι αντιμετώπισαν ακραία εμπόδια, δεν πάλεψαν μόνοι.

Συνέντευξη στον Παναγιώτη Ξοπλίδη / Μετάφραση Έρη Μάρρα-εφημ.ΠΡΙΝ. Στις βουλευτικές εκλογές της 25^ης Απρίλη στην Αλβανία υπάρχει και μια διαφορετική υποψηφιότητα: πρόκειται για τον πρόεδρο του σωματείου μεταλλωρύχων της Μπουλκίζα, Έλτον Ντεμπρέσι, που απολύθηκε λόγω του απεργιακού αγώνα ενάντια στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας. Ο Έλτον Ντεμπρέσι κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος στη φτωχή περιοχή της Δίβρης (Dibra), με την ενθάρρυνση πολλών συναδέλφων του και την υποστήριξη της Πολιτικής Οργάνωσης, για να εκφράσει και στο πολιτικό επίπεδο τα αιτήματα των μεταλλωρύχων και γενικότερα της εργατικής τάξης, κόντρα στα κόμματα που είναι υποταγμένα στο κεφάλαιο.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το  alterthess. Συνέντευξη στη Σταυρούλα Πουλημένη. Κανείς δεν πίστευε τις εικόνες από την μεγαλειώδη διαδήλωση της 20ής Φλεβάρη στην Κύπρο που έδειχναν 10.000 ανθρώπους στους δρόμους να φωνάζουν συνθήματα ενάντια στην καταστολή, την αστυνομική βαρβαρότητα και την αυταρχική διαχείριση της πανδημίας. Αφορμή για τη διαδήλωση αυτή ήταν η πορεία εκατοντάδων ατόμων στις 13 Φεβρουαρίου που αντιμετωπίστηκε με πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του νησιού καταστολή. Με την κινητοποίηση της 20ής Φλεβάρη και ό,τι ακολούθησε η νέα γενιά εν μέσω αυστηρών και άνισων απαγορεύσεων άνοιξε όλα τα ζητήματα που έχουν δημιουργήσει δυσφορία και αγανάκτηση…

Σε κάθε περίπτωση πάντως το σχήμα του Σβορώνου δεν μπορεί να είναι σήμερα αποδεκτό, τουλάχιστον στο σύνολό του, γιατί ακριβώς το ιστορικό παράδειγμα έχει οριστικά αλλάξει. Ούτε μπορεί να είναι ιδεολογικό εχέγγυο μιας νέας αριστερής διεκδικητικής συμμαχίας. Ο ίδιος ο Νίκος Σβορώνος έχει μια μεγάλη και σημαντική προσφορά στην ελληνική ιστοριογραφία, στην ελληνική κοινωνία και κυρίως στους «από κάτω» αυτής της χώρας. Συνεπώς, θα ήταν άδικο για εκείνον να μην κριθεί συνολικά η συμβολή του.

To τελευταίο διάστημα, μια πρωτόγνωρη ροή καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση τζαι άσκηση λεκτικής ή σωματικής βίας στον εργασιακό χώρο αλλά τζαι σε άλλους χώρους κατακλύζει τη δημόσια σφαίρα. Σε πολλές χώρες του κόσμου τα γυναικεία κινήματα ανεβάζουν ξανά τα μανίτζια τζαι αγωνίζουνται για τιμωρία των θυτών, για διαμόρφωση προστατευτικών μηχανισμών υπέρ ατόμων που επιβιώσαν βιασμού, σεξουαλικής παρενόχλησης ή έμφυλης κακοποίησης, τζαι για εδραίωση αντισεξιστικής κουλτούρας. Τούντο κείμενο εν μια προσπάθεια να κάμουμε ξεκάθαρο το διακύβευμα τούντης περιόδου σε σχέση με την έμφυλη βία τζαι τες διασυνδέσεις της με το υπάρχον συστημικό πλέγμα. Παράλληλα εν τζαι μια προσπάθεια, να συμβάλουμε, ως κινηματικός χώρος, στη δημιουργία δομών τζαι δικτύου προστασίας ατόμων που επιβιώσαν που έμφυλη βία.

Ήδη από πέρσι την άνοιξη το μοντέλο επιδημιολογικής επιτήρησης που ακολουθεί η χώρα ΔΕΝ υπακούει σε υγειονομικά κριτήρια (αριθμός ενεργών κρουσμάτων, επιφόρτιση νοσοκομείων, αριθμός βαρέως πασχόντων, αριθμός απωλειών, όροι υπερμετάδοσης κλπ) αλλά σε κριτήρια εξυπηρέτησης μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων και κυβερνητικών σκοπιμοτήτων. Αφήνει ανενόχλητα τα πραγματικά διαχρονικά «εκκολαπτήρια του ιού» (μεγάλους χώρους εργασίας και ΜΜΜ), υπαγορεύεται και φέτος όπως και πέρσι από Απρίλιο ως Σεπτέμβριο από τα διεθνή τουριστικά πρακτορεία και τους μεγαλοξενοδόχους, προσπαθεί να μεταφορτώσει όλες τις ευθύνες στον λαό… Η κρατική επιτροπή ειδικών έχει μεγάλες ευθύνες για το παραπάνω είτε διά της συναίνεσής της ή διά της σιωπής της.

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες παρατηρήθηκε αυξανόμενη πολιτική σύγχυση σχετικά με την έννοια του αντιιμπεριαλισμού, μια έννοια που, από μόνη της, δεν είχε αποτελέσει στο παρελθόν αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. Υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι για αυτή τη σύγχυση: πρώτον, η νικηφόρα κατάληξη των περισσότερων αντι-αποικιακών αγώνων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και, δεύτερον, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι άλλες δυτικές αποικιοκρατικές δυνάμεις διεξήγαν αρκετούς πολέμους εναντίον εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων ή καθεστώτων, είτε οι ίδιες είτε και μέσα από πιο περιορισμένες στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους μέσω αντιπροσώπων…

Η συμπλήρωση φέτος των 50 χρόνων από το θάνατο του μαρξιστή φιλοσόφου προσφέρει μια αφορμή να επανέλθουμε με μια πιο γενική αναφορά στην πολιτική σκέψη του. Μια σκέψη που περιέχει πολύτιμες παρακαταθήκες και εναύσματα για τη θεμελίωση της κομμουνιστικής πολιτικής στην εποχή μας. Τα στοιχεία αυτά, εστιασμένα στην κριτική του σταλινισμού και της καπιταλιστικής χειραγώγησης, αλλά και στη διασάφηση των αυθεντικών επαναστατικών προοπτικών με την επεξεργασία και εφαρμογή της κατάλληλης διαλεκτικής μεθοδολογίας, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε στοιχειωδώς στο παρόν άρθρο.