Marwa Kessinger

Όταν ο κόσμος βγαίνει στο δρόμο γνωρίζει ότι θα μπορούσε να σκοτωθεί και να συλληφθεί. Αλλά εξακολουθεί να βγαίνει επειδή λέει: «Είτε έτσι είτε αλλιώς πεθαίνουμε μ' αυτή την κυβέρνηση. Ακόμα κι αν μείνουμε στο σπίτι δεν υπάρχει ιατρική βοήθεια, δεν υπάρχει εκπαίδευση, δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Έτσι, είτε μένουμε στο σπίτι είτε βγούμε έξω, θα πεθάνουμε εάν αυτό το καθεστώς συνεχίσει να παραμένει στην εξουσία.»

Chinedu Chukwudinma

Η αλγερινή επανάσταση του 2019 συνεχίζει να εμπλέκει όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αλλά η εργατική τάξη αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις για την εμβάθυνση της επανάστασης. Πρέπει να απορρίψει την επιρροή του στρατού και να διατυπώσει τις δικές της διεκδικήσεις. Πρέπει να δημιουργήσει ανεξάρτητα συνδικάτα και θεσμούς για την κατάληψη της εξουσίας. Οι ιστορικές κληρονομιές των διαδηλώσεων στην Αλγερία, παράλληλα με τις διαρκείς απεργίες και τις διαδηλώσεις σήμερα, αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να μετατραπεί αυτή η δημοκρατική επανάσταση σε κοινωνική.

Στις 9 Ιουνίου, ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, εκδηλώνοντας την οργή τους απέναντι στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης που θα επιτρέπει την έκδοση υπόπτων στην Κίνα. Η πορεία ήταν η μαζικότερη κινητοποίηση από το 1997 που το Χονγκ Κονγκ παραδόθηκε στην Κινέζικη κυριαρχία (προηγουμένως ήταν βρετανική αποικία) και μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πορεία τον Ιούνη του 1989 μετά τη σφαγή στην πλατεία Τιεν Αν Μεν στο Πεκίνο. Το Χονγκ Κονγκ είναι γνωστό για τις συχνές διαδηλώσεις, αλλά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι άλλου επιπέδου, αφού ένας στους εφτά κατοίκους συμμετείχε στην πορεία! [Αναδημοσίευση από το Ξεκίνημα]

Gilbert Achcar

Θα έλεγα κατηγορηματικά ότι υπάρχουν λόγοι ελπίδας. Το δυναμικό υπάρχει. Υπάρχει μια νέα γενιά που δεν είναι πρόθυμη να υποταχθεί, όπως ήταν οι προηγούμενες γενιές, μια γενιά νεαρών ανταρτών που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται, ειδικά όταν διακυβεύεται το δικό τους μέλλον και ακόμη και το δικό τους παρόν βρίσκεται σε κίνδυνο. Το βασικό ζήτημα είναι η ηγεσία, όπως ανέφερα προηγουμένως. Θα δούμε την εμφάνιση οργανωμένων κινημάτων και ηγεσιών ικανών να αντιμετωπίσουν το τεράστιο έργο μετασχηματισμού αυτού του τμήματος του κόσμου; Εάν η νέα γενιά κατορθώσει να παράγει ένα οργανωμένο κίνημα ικανό να διοχετεύσει την τρομερή ενεργητικότητά της για να φέρει τον αναγκαίο μετασχηματισμό, η περιοχή θα μπορούσε να βγει από αυτό το πολύ σκοτεινό τούνελ και να γυρίσει στο δρόμο του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης.

του Δημήτρη Μαριόλη. Σε ένα μήνα, η ΝΔ, είτε αυτοδύναμη, είτε σε συνεργασία με κάποιον άλλον σχηματισμό, θα είναι κυβέρνηση. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελεί τεράστια έκπληξη. Η γνωστή δήλωση στελέχους της ΝΔ που φαντασιώνεται την Κούνεβα να επιστρέφει στο επάγγελμα της καθαρίστριας ξεκινώντας με την καθαριότητα του δικού του διαμερίσματος, δεν εκφράζει μόνο μια ρεβανσιστική διάθεση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε μια εμφανή τάση κοινωνικού ρατσισμού. Πρόκειται για κάτι πολύ βαθύτερο, καθώς αποτυπώνει την ανυπομονησία των πιο γνήσιων εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού και των δυνάμεων της αγοράς να ισοπεδώσουν στην κυριολεξία, με την ταχύτητα της καταιγίδας, οποιοδήποτε δικαίωμα έχει αφήσει όρθιο η μνημονιακή δεκαετία.

Εκτελεστικό Γραφείο της 4ης Διεθνούς

Το πρωΐ της Κυριακής, 26 Μαΐου 2019, ο πακιστανικός στρατός άνοιξε πυρ κατά του κόσμου που διαμαρτυρόταν ενάντια στις βίαιες επιχειρήσεις του στην περιοχή των συνόρων με το Αφγανιστάν. Τα βίντεο δείχνουν άοπλους, ειρηνικούς διαδηλωτές να φωνάζουν συνθήματα, την ώρα που οι ηγέτες τους, βουλευτές στο Πακιστανικό Κοινοβούλιο, ο Ali Wazir (ή Wazeer) και ο Mohsin Dawar, έφτασαν στην καθιστική διαμαρτυρία. Και ξαφνικά άρχισαν οι πυροβολισμοί.

Μετάφραση: Παραναγνώστης. Αυτό που συνέβη στη Διεθνή Σοσιαλιστική Οργάνωση (ISO) είναι πως αυτοκαταστράφηκε. Η απερχόμενη ηγεσία της απερχόμενης οργάνωσης παρουσίασε αυτό το γεγονός στον κόσμο με τη δήλωσή της στις 19 Απριλίου 2019, «κάνοντας τα τελευταία μας βήματα». Για πολλούς στρατευμένους στην υπόθεση του σοσιαλισμού, ανεξάρτητα από τις επικρίσεις ή τις επιφυλάξεις τους σχετικά με την ISO, η διάλυσή της είναι πραγματικά μια ήττα. Ένας από τους σκοπούς αυτών των γραμμών είναι να διερευνηθεί πώς και γιατί συνέβη αυτό, αλλά και τι σημαίνει για εκείνους που παίρνουν σοβαρά τον αγώνα για τον επαναστατικό σοσιαλισμό.

του Παντελή Αυθίνου. Το πραγματικό στοίχημα είναι να μπορέσουμε να συναντηθούμε στα μέτωπα της επόμενης μέρας, να περάσουμε μαζί από την κοινή δράση του δρόμου και της πράξης, στη συντροφική συζήτηση ζύμωση και κριτική. Αν αυτό γίνει πραγματικότητα, τότε, θα χτίσουμε μαζί και εκείνη την εργατική πολιτική προοπτική που έχει ανάγκη το εργατικό κίνημα για να αναδειχτεί σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Όμως, για μας, η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι ένα απαραίτητος παράγοντας για οποιοδήποτε μέλλον.

Γιώργος Κολλιάς Αριστερό Ρεύμα Α Αθήνας. Η εμπειρία έως τώρα έδειξε ότι απόπειρα ομογενοποίησης διαφορετικών ιδεολογικών ιστορικών ρευμάτων της αριστεράς δεν είναι προωθητική, πολύ δε περισσότερο όταν μέρος της αριστεράς (ΑΡ) επιλέγει ως χώρο πολιτικής απεύθυνσης -σε συνθήκες έντασης των εθνικισμών μεταξύ άλλων- και τον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο» του Καραμπελιά και της Κωνσταντοπούλου. Στις συνθήκες που διαμορφώνονται θα συμφωνήσω με εκτιμήσεις και άλλων συντρόφων ότι το σύνθημα της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς «βαδίζουμε χώρια χτυπάμε μαζί» ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες του κινήματος.

του Παναγιώτη Ξηρουχάκη. Τελικά είναι ο ευρωκεντρισμός των διανοουμένων, πολιτικών ακτιβιστών και ιστορικών υπεύθυνος που η θυελλώδης περίοδος της εξέγερσης αυτής είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό; Πως γίνεται μία εξέγερση με 20 εκατομμύρια νεκρούς (σχεδόν τους διπλάσιους από τον πρώτο παγκ. πόλεμο) να είναι τόσο άγνωστη; Όπως και να έχει ένα βασικό διαχρονικό συμπέρασμα εξάγεται από όλα τα παραπάνω. Άνθρωποι φτωχοί και κατεστραμμένοι μπορεί να προτιμήσουν να ζήσουν λίγα χρόνια (ή και για λίγες μέρες) στο κάθε «Ουράνιο Βασίλειο της Μεγάλης Ειρήνης» παρά να υποταχθούν στην οικονομική μιζέρια που επιβάλει η εξουσία.