[Αναδημοσίευση από “Η Εποχή”, 1-2/3/2025: “Η Ουκρανία το στόχαστρο της ιεράς συμμαχίας” & -στο τέλος- ένα επικαιροποιημένο σχόλιο του συγγραφέα, μετά τη συνάντηση Τραμπ-Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο]… Η συμφωνία Τράμπ – Πούτιν κατά της Ουκρανίας, στην οποία βιάζονται να ενταχθούν και οι άλλοι ιμπεριαλιστές, κυρίως οι Ευρωπαίοι, αποτελεί καμπή στην παγκόσμια αταξία. Κυρίως γιατί την επικυρώνει ως τέτοια, ως “νόμο της βίας”, του χρήματος και του εκβιασμού χωρίς τις φιοριτούρες του “διεθνούς δικαίου” και της “διεθνούς κοινότητας”. Μπορεί ασφαλώς να βαπτίζεται οργουελικά ως “ειρηνευτική¨, όμως έτσι είχε βαπτιστεί και η συμφωνία του Μονάχου του 1938, που επικύρωσε τη ναζιστική επέκταση.

Καμία αμφιβολία λοιπόν ότι ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Νετανιάχου, ο Μασκ, ο Μίλεϊ και οι φίλοι τους απανταχού γης δεν αντιπροσωπεύουν μια απλή σκληρότερη παραλλαγή του νεοφιλελευθερισμού, όπως εξακολουθούν να ισχυρίζονται κάποιοι ανόητοι ανεύθυνοι. Αντιπροσωπεύουν έναν θανάσιμο κίνδυνο για όλους μας, για την ανθρωπότητα, τη δημοκρατία και τον πλανήτη. Έναν κίνδυνο ανάλογο με εκείνο που αποτελούσαν ο φασισμός και ο ναζισμός πριν από 80 χρόνια. Αντιπροσωπεύουν την Φαιά Διεθνή της εποχής μας ! Ας αντιδράσουμε λοιπόν όλοι μαζί πριν είναι πολύ αργά. Επειδή αυτή τη φορά δεν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία...

Ένα τόσο ισχυρό κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει στη μέση του δρόμου. … Το κίνημα πρέπει να στοχεύσει την αιτία του προβλήματος, ν’ αναμετρηθεί με την πολιτική που δημιούργησε τα Τέμπη, την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του κέρδους που μπαίνει πάνω από την ανθρώπινη ζωή. Να εθνικοποιηθούν οι σιδηρόδρομοι, οι συγκοινωνίες να είναι δημόσια κοινωνικά αγαθά , φθηνά και ασφαλή για όλο το λαό. Να πάρουμε τη ζωή μας πίσω απέναντι στην πολιτική του κέρδους που είναι και πολιτική του θανάτου. Γιατί η ιδιωτικοποίηση είναι το έγκλημα.

Τίποτε πια δεν είναι ίδιο με πριν… Το μήνυμα είναι σαφέστατο : Κάτι καινούργιο πρέπει να γεννηθεί. Η κοινωνία θα βρει το δρόμο της προοπτικής της. Ήταν μια ιστορική μέρα που από τον χειμώνα μας έφερε στην άνοιξη. Το επόμενο βήμα είναι αυτό το τεράστιο κίνημα διαμαρτυρίας να εξελιχθεί σε κίνημα ανατροπής, με προοπτική και πρόγραμμα. Αυτό θα φέρει το οξυγόνο και τότε είναι που η άνοιξη θα φέρει το καλοκαίρι. Έχουμε το δικαίωμα στην ελπίδα όσο εργαζόμαστε για τη βεβαιότητα που τη γεννάει. Ας εργαστούμε!

Με τον Τραμπ, οι μάσκες πέφτουν. Και στην αριστερά, επίσης. Για τους θεωρητικούς του λεγόμενου «πολέμου των ΗΠΑ μέσω πληρεξουσίου κατά της Ρωσίας», έφτασε η στιγμή της αλήθειας. Ο διεθνισμός δεν είναι η επιλογή της πλευράς του ενός ληστή εναντίον του άλλου, στο όνομα του «μικρότερου κακού»: είναι πάντα η επιλογή της πλευράς των καταπιεσμένων εναντίον των καταπιεστών, των εκμεταλλευόμενων εναντίον των εκμεταλλευτών, των απειλούμενων εναντίον των επιτιθέμενων. Όπως λέει και το σύνθημα: «Από την Ουκρανία μέχρι την Παλαιστίνη, η κατοχή είναι έγκλημα/From Ukrain to Palestina occupation is a crime». Το να επιμένεις στον καμπισμό σημαίνει να επιλέγεις το δρόμο που οδηγεί στον φαιοκόκκινο βάλτο της σκοτεινής μνήμης. Αλληλεγγύη στον Ουκρανικό λαό!

Jaime Pastor

Λίγο περισσότερο από ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Ντόναλντ Τραμπ ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, με τον ολιγάρχη της τεχνολογίας Μασκ στο πλευρό του, ο κατάλογος των πρωτοβουλιών και των μέτρων που είναι έτοιμο να εφαρμόσει το δίδυμο στο τιμόνι της ακόμη κορυφαίας παγκόσμιας δύναμης είναι ήδη αρκετά εκτεταμένος. Από όλες αυτές, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την ακλόνητη αποφασιστικότητά τους να εγκαθιδρύσουν μια νέα «κοινή λογική» –όπως οι ίδιοι την ορίζουν– ένα υπερφιλελεύθερο οικονομικό πρότυπο, αυταρχικό στην πολιτική και αντιδραστικό στην κουλτούρα, στην υπηρεσία του σχεδίου τους MAGA, δηλαδή της ακλόνητης πρόθεσής τους να ανακόψουν δραστικά την αυτοκρατορική παρακμή που υφίσταται η χώρα τους εδώ και αρκετό καιρό.

Ernie Gotta

Η διοίκηση Τραμπ εξέπληξε τον κόσμο με μια ριζική στροφή στην εξωτερική πολιτική. Μια από τις πιο ωμές εκφράσεις της νέας πολιτικής έλαβε χώρα στις 28 Φεβρουαρίου, όταν, σε μια επεισοδιακή συνάντηση στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος Τραμπ και ο αντιπρόεδρος Βανς συνεργάστηκαν για να ταπεινώσουν τον Ουκρανό ηγέτη Βλαντιμίρ Ζελένσκι για «ασέβεια» προς τις ΗΠΑ. Η συνάντηση είχε διεξαχθεί στο πλαίσιο μιας επικείμενης «συμφωνίας» (κλοπής), με την οποία οι ΗΠΑ θα έπαιρναν το δικαίωμα να εξορύξουν βασικούς ορυκτούς πόρους από την Ουκρανία. Στο τέλος της συνάντησης, ωστόσο, ο Τραμπ δήλωσε απότομα στον Ζελένσκι: «ή θα κάνεις μια συμφωνία ή φεύγουμε»! Στη συνέχεια ζητήθηκε από τον Ζελένσκι να αποχωρήσει από τον Λευκό Οίκο.

Vladimir Unkovski-Korica

Καθώς η Σερβία εισέρχεται σε μια μεγαλύτερη περίοδο πολιτικής αστάθειας, η οποία αντανακλά την ευρύτερη διεθνή αβεβαιότητα, η αριστερά στη χώρα έχει μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία να ριζώσει βαθύτερα στην εργατική τάξη και να αγωνιστεί για μια πιο δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία. Συνδέοντας τα πιο προοδευτικά αιτήματα των προηγούμενων κυμάτων διαμαρτυρίας, για δημοκρατικές ελευθερίες, προστασία του περιβάλλοντος και του κοινού καλού, με την σημερινή συλλογική κραυγή για δικαιοσύνη, η αριστερά μπορεί να δείξει ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από τη διαφθορά και να οικοδομήσει οργανώσεις και θεσμούς που μπορούν να προσφέρουν πραγματική αλλαγή.

Andile Zulu

Ελλείψει αποτελεσματικών λύσεων απέναντι στην κλιμακούμενη οικονομική και κοινωνική κρίση της Νότιας Αφρικής, ανθίζουν επικίνδυνες αυταπάτες και καταστροφικές φαντασιώσεις. Έχοντας επιστρέψει στην εκτελεστική εξουσία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έδωσε πρόσφατα νέα ζωτικότητα στην παράνοια των δεξιών λαϊκιστών, ενώ επικύρωσε τις διεστραμμένες ανησυχίες των λευκών εθνικιστών. Στις 3 Φεβρουαρίου, ο Τραμπ απείλησε να παγώσει τη χρηματοδότηση προς τη Νότια Αφρική, ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνησή της «κατάσχει γη και μεταχειρίζεται ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ». Δυστυχώς, αλλά όχι απροσδόκητα, ο Τραμπ αναφερόταν, φυσικά, στους λευκούς Νοτιοαφρικανούς, συγκεκριμένα στη λευκή κοινότητα των Αφρικάανς.

Saša Savanović

Ζούμε σήμερα σε μια εποχή κατά την οποία η φιλελεύθερη πολιτική έχει εξαντληθεί πλήρως. Στη Σερβία, αυτό είναι πιο εμφανές επειδή υπάρχει πολύ μικρή εμπιστοσύνη του κοινού στο πολιτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένης της αντιπολίτευσης, ενώ οι φοιτητές απολαμβάνουν τη λαϊκή υποστήριξη επειδή δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική του κατεστημένου και δεν έχουν καμία φιλοδοξία να καταλάβουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ήδη έχουν – τα πανεπιστήμιά τους. Καθώς η φιλελεύθερη δημοκρατία οπισθοχωρεί μπροστά στις δυνάμεις του αντιφιλελευθερισμού, του αυταρχισμού και του τεχνοφασισμού, διευκολύνοντας παράλληλα την άνοδό τους, υπάρχει απελπιστική ανάγκη να διαμορφωθούν εναλλακτικά κοινωνικά και πολιτικά οράματα και οι φοιτητές της Σερβίας έδειξαν το δρόμο.