Συντακτική Επιτροπή του  Against the Current

Με τον πόλεμο και τη γενοκτονία να απλώνονται από την Παλαιστίνη μέχρι τον Λίβανο και το Ιράν, με τη Φλόριντα και τις νότιες πολιτείες να έχουν πλημμυρίσει από τις δύο μεγαλύτερες πλημμυρικές καταστροφές στην ιστορία των ΗΠΑ λόγω της κλιματικής αλλαγής και με τη γενική ανασφάλεια των ανθρώπων για το μέλλον το δικό τους και της χώρας, οι Ηνωμένες Πολιτείες οδεύουν προς τις εκλογές που αποκαλούνται «οι πιο σημαντικές εκλογές στην ιστορία της χώρας μας», οι οποίες μπορεί να λύσουν ελάχιστα ή τίποτα.

Edward Said

Μήπως η αγάπη του για τους Παλαιστίνιους ισοδυναμεί, παρ’ όλα αυτά, με ένα είδος ανεστραμμένου ή εκρηγνυόμενου Οριενταλισμού; Ή μήπως πρόκειται για ένα είδος αναδιατυπωμένης αποικιοκρατικής αγάπης για τους όμορφους μελαμψούς νεαρούς άνδρες; Ο Ζενέ επέτρεψε στην αγάπη του για τους Άραβες να αποτελέσει τη δική του προσέγγιση προς αυτούς, αλλά δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι φιλοδοξούσε να αποκτήσει μια ιδιαίτερη θέση, σαν κάποιος καλοπροαίρετος Λευκός Πατέρας, όταν βρισκόταν μαζί τους ή έγραφε γι’ αυτούς. Από την άλλη πλευρά, δεν προσπάθησε ποτέ να γίνει ιθαγενής, να γίνει κάποιος άλλος από ό,τι ήταν. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι βασίστηκε σε αποικιακές γνώσεις ή παραδόσεις για να τον καθοδηγήσουν, και δεν κατέφυγε σε όσα έγραψε ή είπε σε κλισέ για τα αραβικά έθιμα, τη νοοτροπία ή το φυλετικό παρελθόν, τα οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να ερμηνεύσει όσα είδε ή ένιωσε.

Adam Shatz

Την άνοιξη του 1961, ο Φραντς Φανόν έγραψε στον εκδότη του στο Παρίσι για να του προτείνει να ζητήσει από τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ έναν πρόλογο για το αντιαποικιακό του μανιφέστο, Της Γης οι Κολασμένοι. «Πες του ότι κάθε φορά που κάθομαι στο γραφείο μου, τον σκέφτομαι». Για τους επαναστάτες διανοούμενους στον Τρίτο Κόσμο, ο Σαρτρ φαινόταν ως εκ θαύματος αμόλυντος από τον πατερναλισμό –και την υποκρισία– που προσέδωσε στη λευκή αριστερά τόσο κακή φήμη … Όμως, το κύρος του Σαρτρ κατέρρευσε μετά την επίσκεψή του στην Αίγυπτο και το Ισραήλ το 1967, όταν συντάχθηκε με το Ισραήλ την παραμονή του Πολέμου των Έξι Ημερών. «Για λόγους που δεν μπορούμε ακόμη να γνωρίζουμε με βεβαιότητα», θα πει με λύπη ο Έντουαρντ Σαΐντ, «ο Σαρτρ παρέμεινε όντως σταθερός στον θεμελιώδη φιλοσιωνισμό του. Αν αυτό συνέβη επειδή φοβόταν μήπως φανεί αντισημίτης, ή επειδή ένιωθε ενοχές για το Ολοκαύτωμα, ή επειδή δεν μπορούσε να αναγνωρίσει σε βάθος τους Παλαιστίνιους ως θύματα και αγωνιστές κατά της αδικίας του Ισραήλ, ή για κάποιον άλλο λόγο, δεν θα το μάθω ποτέ».

Jan Buchar

Το εθνικό ζήτημα έπαιξε συχνά μοιραίο ρόλο στην Κεντρική Ευρώπη. Το έτος 1848, ως αποτέλεσμα της δειλίας της γερμανικής αστικής τάξης και της αντιδραστικής πολιτικής της ανερχόμενης αστικής τάξης των σλαβικών λαών της Αυστρίας, ανακόπηκε η ανάπτυξη της αστικοδημοκρατικής επανάστασης. Χάρη στην αιώνια εθνική διαμάχη η σάπια, ημιφεουδαρχική Αυστροουγγρική μοναρχία μπόρεσε να διατηρηθεί μέχρι τον 20ό αιώνα. Οι εθνικιστικές ψευδαισθήσεις μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο συνέβαλαν αποφασιστικά στην ήττα της προλεταριακής επανάστασης στην Κεντρική Ευρώπη και στην απομόνωση και καταστροφή του πρώτου της οχυρού, της Ουγγρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας. Το 1938 η εθνικιστική διαφθορά των μαζών ήταν μια από τις κύριες αιτίες της αδυναμίας του προλεταριάτου να παρέμβει ανεξάρτητα, καθώς η κρίση της Τσεχοσλοβακίας έφερε την Ευρώπη στα πρόθυρα του ιμπεριαλιστικού πολέμου – η κρίση που έληξε ξαφνικά με μια ιμπεριαλιστική ανακωχή που παρέδωσε ολόκληρη την «περιοχή του Δούναβη» στον Χίτλερ χωρίς αγώνα.

Joseph Daher

Η σημερινή ισραηλινή στρατιωτική κλιμάκωση εναντίον του Λιβάνου αποτελεί μέρος μιας ισραηλινής πολεμικής μηχανής που συνεχίζει να διαπράττει γενοκτονία στη Γάζα και να βομβαρδίζει τη Συρία, την Υεμένη και το Ιράν, απειλώντας με έναν ευρύτερο περιφερειακό πόλεμο. Αυτός δεν είναι ο πρώτος πόλεμος που διεξάγει το κράτος του Ισραήλ εναντίον του Λιβάνου, που πάντα δικαιολογείται ως «στοχευμένος» εναντίον οργανώσεων που το Τελ Αβίβ θεωρεί τρομοκρατικές. Στο παρελθόν ήταν η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και το αριστερό Εθνικό Κίνημα του Λιβάνου. Σήμερα, είναι η Χεζμπολλάχ. Για τον Λίβανο, ο σημερινός ισραηλινός πόλεμος αποτελεί επίσης μέρος μιας αλληλουχίας κρίσεων που ξεκίνησε με τη λαϊκή εξέγερση του 2019 και την καταστολή της που ακολούθησε, και συνεχίστηκε με την πανδημία του Covid, την έκρηξη στο λιμάνι, ένα κενό εξουσίας και μια οικονομική κατάρρευση από την οποία ο Λίβανος μόλις είχε αρχίσει να ανακάμπτει.

Jean van Heijenoort

Κάθε εθνικός αγώνας είναι επίσης, σε κάποιον βαθμό, ένας κοινωνικός αγώνας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το σημερινό [1942] αντιστασιακό κίνημα στην Ευρώπη. Κάτω από το βάρος της καταπίεσης, το μίσος, η οργή και η απόγνωση που συσσωρεύτηκαν στις κατακτημένες χώρες έχουν αναβλύσει με τις πιο διαφορετικές μορφές εξέγερσης, και εκπρόσωποι των πιο διαφορετικών κοινωνικών κύκλων παρασύρονται από το κίνημα. Αλλά αν εξετάσει κανείς το σύνολο, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το επίκεντρο της αντίστασης βρίσκεται στις εργαζόμενες μάζες, στους εργάτες και, στην κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη, στους αγρότες. Οι Ναζί έχουν, γενικά, βρει εύκολα μια κοινή γλώσσα με τη μεγάλη βιομηχανική και χρηματοπιστωτική αστική τάξη, η οποία τρομοκρατείται από το φόβο της για τον κομμουνισμό και αναζητά έναν τρόπο να διασώσει ό,τι μπορεί από τα κέρδη και τα προνόμιά της.

Λέον Τρότσκι

Η Τσεχοσλοβακία μπορεί να σωθεί από το φασισμό μόνο με την επανάσταση και η επανάσταση μπορεί να προκληθεί στη Γερμανία μόνο από την επαναστατική στάση των εργατών σε άλλες χώρες, γιατί η δύναμη του Χίτλερ συνίσταται στο ότι «είμαστε ηττημένοι», «δεν έχουμε αποικίες», «είμαστε η καταπιεσμένη χώρα», «σε όλες τις άλλες χώρες οι εργάτες υποστηρίζουν την αστική τάξη». Στην Τσεχοσλοβακία η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου προσέφερε στον Χένλαϊν τον στρατό του. Η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία και στην Τσεχοσλοβακία είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφερθεί στον Χίτλερ. Αν είχαμε ένα επαναστατικό κόμμα, θα διέλυε την ιδεολογία των φασιστών στο βαθμό που θα μπορούσε να επηρεάσει τους εργάτες. Από την άλλη πλευρά, μια επαναστατική πολιτική έχει μεταδοτικό χαρακτήρα. Φανταστείτε ότι στην Τσεχοσλοβακία έχουμε μια επαναστατική πολιτική και ότι οδηγεί στην κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό θα ήταν εκατό φορές πιο επικίνδυνο για τον Χίτλερ από την υποστήριξη του πατριωτισμού στην Τσεχοσλοβακία. Γι’ αυτό είναι απολύτως υποχρεωτικό οι σύντροφοί μας να ακολουθήσουν μια ντεφετιστική πολιτική.

Το «σχέδιο νίκης» του Ουκρανού προέδρου Zelenskyj είναι μια έκκληση προς εξωτερικούς παράγοντες που δείχνει ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να υποτιμά σαφώς τις δυνατότητες μιας εσωτερικής κινητοποίησης όλων των δυνάμεων. Ταυτόχρονα, το σχέδιο κινδυνεύει ακόμη και να υπονομεύσει την ενότητα, δίνοντας, για παράδειγμα, την πρόσβαση στους φυσικούς πόρους, ενώ συνεχίζει να προστατεύει τους ολιγάρχες και να μεταφέρει το βάρος του πολέμου στον πληθυσμό. Μόνο μέσω μιας αμυντικής βιομηχανίας που ανήκει στο δημόσιο, την κοινωνικοποίηση των κρίσιμων υποδομών και τη διαχείριση του φυσικού πλούτου της Ουκρανίας προς όφελος της σημερινής και των επόμενων γενεών μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα διασφαλίσουμε την ελευθερία μας.

Αναδημοσίευση από Περιοδικό «4»

Η μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση που έγινε στις 7 Αυγούστου στο Walthamstow ενάντια στις επιθέσεις της άκρας δεξιάς που έγιναν στη Μεγάλη Βρετανία ανέδειξε τόσο τις μεγάλες δυνατότητες αντίστασης του πληθυσμού όσο και την παθητικότητα των παραδοσιακών οργανώσεων και ιδιαίτερα του Εργατικού Κόμματος. Χρειάζεται να δουλέψουμε μέσα στα κοινωνικά κινήματα που ξεπήδησαν ενάντια στο ρατσισμό, σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη, ενάντια στην ανεξέλεγκτη κλιματική υπερθέρμανση, μαζί με τους/τις ανεξάρτητους βουλευτές/τριες και τον μικρό αριθμό των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος που αμφισβητούν τον Στάρμερ και, πάνω απ’ όλα, μέσα στα συνδικάτα για να συνεχίσουμε να οικοδομούμε μια εναλλακτική λύση αγώνα απέναντι σε μια κυβέρνηση που ποντάρει τα πάντα σε έναν συνεταιρισμό με το κεφάλαιο.

Ο Μίχαελ Κάρερ (Michael Karrer) παίρνει συνέντευξη από την Ατενέα Χιμένεθ (Atenea Jiménez) και τον Σιμόν Ροντρίγκεζ (Simón Rodríguez).

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε αρχικά στα γερμανικά από τo Analyse und Kritik. Αυτή είναι μια διευρυμένη έκδοση μεταφρασμένη από το Venezuelanvoices.org.

«Πρώτα απ' όλα, να δείξουμε αλληλεγγύη στους χιλιάδες ανθρώπους που είναι σήμερα πολιτικοί κρατούμενοι στη Βενεζουέλα, απλώς και μόνο επειδή υπερασπίστηκαν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Και να καταγγείλουμε την καταστολή, την εκλογική απάτη του δικτάτορα Μαδούρο, να είμαστε ξεκάθαροι ότι αυτό που υπάρχει στη Βενεζουέλα δεν είναι μια αριστερή κυβέρνηση. Είναι πολύ απλό να το κάνουμε αυτό, δεδομένου ότι γενικά οι αριστεροί στον κόσμο δεν υποστηρίζουν ότι στη χώρα τους πρέπει να υπάρχει κατώτατος μισθός 4 δολαρίων το μήνα ή ότι τα άτομα της LGBT κοινότητας πρέπει να ποινικοποιούνται. Ούτε υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να έχει έναν υπερσυντηρητικό, θρησκευτικό λόγο, ούτε υποστηρίζουν ότι η κοινωνία πρέπει να στρατιωτικοποιηθεί ή ότι πρέπει να εισβάλει σε γειτονικές χώρες, όπως υποστηρίζει ο Μαδούρο εναντίον της Γουιάνας.»