Paul Martial

Εδώ και αρκετά χρόνια, οι αρχές της Τανζανίας προσπαθούν εντατικά να εκδιώξουν αυτούς τους κτηνοτρόφους από τη γη τους. Κατηγορούν τα βοοειδή τους για την καταστροφή του πλούσιου οικοσυστήματος της περιοχής Νγκορονγκόρο, όπου δεσπόζει με καμάρι το ηφαίστειο Ολ Ντοίνιο Λενγκάι. Μια περιοχή όπου μπορεί κανείς να βρει άγρια ζώα. Οι αγελάδες των Μασάι λέγεται ότι αποτελούν κίνδυνο για τα λιοντάρια, τις ύαινες, τους ρινόκερους, τις ζέβρες και άλλα ζώα. Ενεργώντας βάσει της κυβερνητικής ανακοίνωσης (GN 673), η κυβέρνηση διέγραψε 11 εκλογικές περιφέρειες, 25 χωριά και σχεδόν 96 χωριουδάκια, αφαιρώντας τα από τον εκλογικό κατάλογο και αφαιρώντας τα δικαιώματα από τα μέλη της κοινότητας. Έκλεισε επίσης τις υπηρεσίες εκπαίδευσης και τις ιατρικές κλινικές. Το αποτέλεσμα είναι να επιστρέφει η ιλαρά λόγω της έλλειψης εμβολιασμών. Ταυτόχρονα, οι δασοφύλακες κατέσχεσαν τα ζώα, βυθίζοντας πολλές οικογένειες στη φτώχεια. Ο στόχος ήταν να εκδιωχθούν 110.000 Μασάι από τη γη τους.

Gilbert Achcar

Δεν είχε περάσει ούτε μια ώρα από τότε που έγραψα το άρθρο μου πριν από μια εβδομάδα («Ο Λίβανος και η ισραηλινή στρατηγική εκφοβισμού», 17/9/2024) όταν οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ξεκίνησαν μια μαζική τρομοκρατική επιχείρηση στο Λίβανο ανατινάζοντας μεμονωμένες συσκευές επικοινωνίας σε δύο διαδοχικά κύματα μέσα σε δύο ημέρες, σκοτώνοντας περισσότερους από 40 ανθρώπους και τραυματίζοντας περισσότερους από 3.500. Αυτά τα δύο κύματα μαζικής τρομοκρατίας ακολουθήθηκαν από μια κλιμάκωση της ανταλλαγής οβίδων πέρα από τα σύνορα, μεταξύ της Χεζμπολλάχ και των Ισραηλινών Δυνάμεων Επίθεσης (ή αλλιώς IDF), που προηγήθηκε του έντονου βίαιου βομβαρδισμού που εξαπολύθηκε τη Δευτέρα στο νότιο Λίβανο και σε άλλες περιοχές όπου η Χεζμπολλάχ έχει παρουσία, σκοτώνοντας σχεδόν 500 ανθρώπους και τραυματίζοντας περισσότερους από 1.600. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται ακόμη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Joseph Daher

Στο φόντο του γενοκτονικού πολέμου του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, η διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων του συριακού καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ επανήλθε στο προσκήνιο με δύο πρόσφατα γεγονότα. Πρώτον, η πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας άνοιξε στη Δαμασκό τον Σεπτέμβριο του 2024, μετά από πολλές αποτυχημένες εξαγγελίες. Ο αρμόδιος επιτετραμμένος Αμπντουλλάχ αλ-Χαρίς δήλωσε κατά τη διάρκεια της τελετής εγκαινίων τη δέσμευση της πρεσβείας του Βασιλείου να προωθήσει και να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Τον ίδιο μήνα, η Τουρκία συμμετείχε για πρώτη φορά σε συνεδρίαση του Αραβικού Συνδέσμου μετά τον Σεπτέμβριο του 2011.

Blanca Missé

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο κόσμος έχει συγκλονιστεί από τη συνύπαρξη πολλών αγώνων. Σε αυτούς περιλαμβάνονται η ηρωική ουκρανική αντίσταση στη ρωσική εισβολή, η εξέγερση για την ελευθερία των γυναικών στο Ιράν, ο ανανεωμένος αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η λαϊκή αντίσταση κατά του πολέμου στο Σουδάν και οι νέες κινητοποιήσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Αυτά τα κινήματα έχουν το καθένα τη δική του δυναμική και ρυθμό. Η προσέγγιση αυτών των ξεχωριστών κινημάτων από μια κοινή προοπτική και σε διεθνή κλίμακα θέτει σοβαρά ερωτήματα για την Αριστερά: Είναι δυνατόν να υποστηριχθούν ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι αγώνες παρά τα διακριτά χαρακτηριστικά και τις αντιφάσεις τους; Μπορούν αυτοί οι αγώνες να βρουν αλληλεγγύη μεταξύ τους;

Είμαστε εμείς, οι Ισραηλινοί, διατεθειμένοι να ζήσουμε στη μόνη χώρα στον κόσμο της οποίας η ύπαρξη βασίζεται στο αίμα; Το μόνο όραμα που είναι τώρα πλατιά διαδεδομένο στο Ισραήλ είναι να ζούμε από πόλεμο σε πόλεμο, από αιματοχυσία σε αιματοχυσία, από σφαγή σε σφαγή, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα διαλείμματα μεταξύ τους. Οι αισιόδοξοι υπόσχονται μεγάλα διαλείμματα, ενώ η δεξιά υπόσχεται μια μόνιμη αιματοβαμμένη πραγματικότητα: ο πόλεμος, οι σφαγές, η συστηματική παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ένα κράτος παρίας, που επαναλαμβάνονται σε έναν ατέρμονο κύκλο.

Ως Σοσιαλιστές, πώς πρέπει να προσεγγίσουμε τις προεδρικές εκλογές του 2024; Τα δύο μεγάλα κόμματα, που είναι καπιταλιστικά ιδεολογικά μέχρι το κόκαλο, μας παρουσιάζουν μια επιλογή μεταξύ ενός νεοφιλελεύθερου μιλιταριστή υποστηρικτή των πολυεθνικών και ενός νεοφασίστα μανιακού εγκληματία. Καθώς γράφω αυτό το κείμενο (7 Ιουλίου), οι ηγέτες και οι χορηγοί των Δημοκρατικών αντιπαρατίθενται για το αν θα αντικαταστήσουν τον Μπάιντεν μετά την συγκλονιστικά κακή του εμφάνιση στο ντιμπέιτ στις 27 Ιουνίου. Αλλά ένας νεότερος, πιο δυναμικός υποψήφιος θα εξακολουθεί να είναι ένας εκπρόσωπος των νεοφιλελεύθερων και ιμπεριαλιστικών πολιτικών του Δημοκρατικού Κόμματος και των μεγάλων χορηγών του στην ελίτ της ηγεσίας των επιχειρήσεων.

 'Ο λαός, με δική του ευθύνη, έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης... Δεν θα ήταν τότε απλούστερο για την κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει άλλον;' Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η λύση», 1953. Η ειρωνική φράση του Μπρεχτ μόλις έγινε πράξη από τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν. Από το 2017 έως το 2024, το κόμμα του συρρικνώθηκε από 314 σε 99 βουλευτές στην Εθνοσυνέλευση. Ηττήθηκε και στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου/Ιουλίου 2024. Κατά τη διάρκεια αυτών των ίδιων βουλευτικών εκλογών, ένα εκλογικό μέτωπο κατά του ακροδεξιού Rassemblement National (RN) σχηματίστηκε στον δεύτερο γύρο από όλα τα κόμματα…

Gilbert Achcar

Τις τελευταίες ημέρες, οι ισραηλινές απειλές σχετικά με επικείμενη επίθεση στο Λίβανο έχουν πολλαπλασιαστεί, ιδίως μετά την προληπτική επίθεση του Ισραήλ κατά της Χεζμπολλάχ στις 25 Αυγούστου, την οποία ακολούθησε η επίθεση του κόμματος σε αντίποινα για τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή Φουάντ Σουκρ. Από εκείνη την ημέρα, μια χορωδία άρχισε να κατηγορεί τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου για το μέγεθος της προληπτικής επιχείρησης, το οποίο ορισμένοι σιωνιστές σχολιαστές θεωρούν μικρότερο από το απαιτούμενο, καθώς επιθυμούν μια επίθεση που θα ξεπερνά τους στρατιωτικούς στόχους και θα αποκτά αποτρεπτικές διαστάσεις, εξαπολύοντας εντατική καταστροφή στα πληθυσμιακά κέντρα στα οποία κυριαρχεί το κόμμα.

Áron Rossman-Kiss

Την τελευταία δεκαετία, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν έχει αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους –και πιο αμφιλεγόμενους– πολιτικούς της Ευρώπης: δεν είναι μικρό κατόρθωμα για τον ηγέτη μιας χώρας της οποίας η οικονομική ή στρατηγική σημασία τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε παγκόσμια κλίμακα παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, μέτρια. Έχοντας καθιερωθεί ως σημείο αναφοράς για την ακροδεξιά παγκοσμίως, ο Όρμπαν έχει επίσης γίνει αντικείμενο συνεχούς κριτικής, παρεξήγησης και καθαρής φαντασιοπληξίας σε όλο το πολιτικό φάσμα. Πιστός στον εαυτό του, έκανε προεκλογική εκστρατεία με την πλατφόρμα «όχι μετανάστευση, όχι φύλο, όχι πόλεμος» ενόψει των εκλογών του 2024 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και κάλεσε τους υποστηρικτές του να «καταλάβουν τις Βρυξέλλες». Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι η ανάληψη της εκ περιτροπής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ από την Ουγγαρία τον Ιούλιο του 2024, δεν θα ήταν χωρίς αναταράξεις.

Όπως και οι σύντροφοί του, ο Ilya Budraitskis έχει υποστεί διώξεις από το καθεστώς Πούτιν. Μέλος του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (RSM), αντιτίθεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Σε μια αποκλειστική συνέντευξη, μίλησε στο «esquerda.net» για την τεχνική της πολιτικής δίωξης και το ιδεολογικό μοντέλο που υιοθετεί η ρωσική κυβέρνηση για να νομιμοποιήσει τον ιμπεριαλισμό και την εισβολή της στην Ουκρανία. Η εισβολή στην Ουκρανία οδήγησε σε έναν πόλεμο, ο οποίος, δύο χρόνια αργότερα, συνεχίζεται χωρίς ορατό τέλος.