Blanca Missé

Τα τελευταία δύο χρόνια, ο κόσμος έχει συγκλονιστεί από τη συνύπαρξη πολλών αγώνων. Σε αυτούς περιλαμβάνονται η ηρωική ουκρανική αντίσταση στη ρωσική εισβολή, η εξέγερση για την ελευθερία των γυναικών στο Ιράν, ο ανανεωμένος αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η λαϊκή αντίσταση κατά του πολέμου στο Σουδάν και οι νέες κινητοποιήσεις κατά του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Αυτά τα κινήματα έχουν το καθένα τη δική του δυναμική και ρυθμό. Η προσέγγιση αυτών των ξεχωριστών κινημάτων από μια κοινή προοπτική και σε διεθνή κλίμακα θέτει σοβαρά ερωτήματα για την Αριστερά: Είναι δυνατόν να υποστηριχθούν ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι αγώνες παρά τα διακριτά χαρακτηριστικά και τις αντιφάσεις τους; Μπορούν αυτοί οι αγώνες να βρουν αλληλεγγύη μεταξύ τους;

Είμαστε εμείς, οι Ισραηλινοί, διατεθειμένοι να ζήσουμε στη μόνη χώρα στον κόσμο της οποίας η ύπαρξη βασίζεται στο αίμα; Το μόνο όραμα που είναι τώρα πλατιά διαδεδομένο στο Ισραήλ είναι να ζούμε από πόλεμο σε πόλεμο, από αιματοχυσία σε αιματοχυσία, από σφαγή σε σφαγή, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα διαλείμματα μεταξύ τους. Οι αισιόδοξοι υπόσχονται μεγάλα διαλείμματα, ενώ η δεξιά υπόσχεται μια μόνιμη αιματοβαμμένη πραγματικότητα: ο πόλεμος, οι σφαγές, η συστηματική παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ένα κράτος παρίας, που επαναλαμβάνονται σε έναν ατέρμονο κύκλο.

Ως Σοσιαλιστές, πώς πρέπει να προσεγγίσουμε τις προεδρικές εκλογές του 2024; Τα δύο μεγάλα κόμματα, που είναι καπιταλιστικά ιδεολογικά μέχρι το κόκαλο, μας παρουσιάζουν μια επιλογή μεταξύ ενός νεοφιλελεύθερου μιλιταριστή υποστηρικτή των πολυεθνικών και ενός νεοφασίστα μανιακού εγκληματία. Καθώς γράφω αυτό το κείμενο (7 Ιουλίου), οι ηγέτες και οι χορηγοί των Δημοκρατικών αντιπαρατίθενται για το αν θα αντικαταστήσουν τον Μπάιντεν μετά την συγκλονιστικά κακή του εμφάνιση στο ντιμπέιτ στις 27 Ιουνίου. Αλλά ένας νεότερος, πιο δυναμικός υποψήφιος θα εξακολουθεί να είναι ένας εκπρόσωπος των νεοφιλελεύθερων και ιμπεριαλιστικών πολιτικών του Δημοκρατικού Κόμματος και των μεγάλων χορηγών του στην ελίτ της ηγεσίας των επιχειρήσεων.

 'Ο λαός, με δική του ευθύνη, έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης... Δεν θα ήταν τότε απλούστερο για την κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει άλλον;' Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η λύση», 1953. Η ειρωνική φράση του Μπρεχτ μόλις έγινε πράξη από τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν. Από το 2017 έως το 2024, το κόμμα του συρρικνώθηκε από 314 σε 99 βουλευτές στην Εθνοσυνέλευση. Ηττήθηκε και στις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου/Ιουλίου 2024. Κατά τη διάρκεια αυτών των ίδιων βουλευτικών εκλογών, ένα εκλογικό μέτωπο κατά του ακροδεξιού Rassemblement National (RN) σχηματίστηκε στον δεύτερο γύρο από όλα τα κόμματα…

Gilbert Achcar

Τις τελευταίες ημέρες, οι ισραηλινές απειλές σχετικά με επικείμενη επίθεση στο Λίβανο έχουν πολλαπλασιαστεί, ιδίως μετά την προληπτική επίθεση του Ισραήλ κατά της Χεζμπολλάχ στις 25 Αυγούστου, την οποία ακολούθησε η επίθεση του κόμματος σε αντίποινα για τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή Φουάντ Σουκρ. Από εκείνη την ημέρα, μια χορωδία άρχισε να κατηγορεί τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου για το μέγεθος της προληπτικής επιχείρησης, το οποίο ορισμένοι σιωνιστές σχολιαστές θεωρούν μικρότερο από το απαιτούμενο, καθώς επιθυμούν μια επίθεση που θα ξεπερνά τους στρατιωτικούς στόχους και θα αποκτά αποτρεπτικές διαστάσεις, εξαπολύοντας εντατική καταστροφή στα πληθυσμιακά κέντρα στα οποία κυριαρχεί το κόμμα.

Áron Rossman-Kiss

Την τελευταία δεκαετία, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν έχει αναδειχθεί σε έναν από τους σημαντικότερους –και πιο αμφιλεγόμενους– πολιτικούς της Ευρώπης: δεν είναι μικρό κατόρθωμα για τον ηγέτη μιας χώρας της οποίας η οικονομική ή στρατηγική σημασία τόσο σε ευρωπαϊκή όσο και σε παγκόσμια κλίμακα παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, μέτρια. Έχοντας καθιερωθεί ως σημείο αναφοράς για την ακροδεξιά παγκοσμίως, ο Όρμπαν έχει επίσης γίνει αντικείμενο συνεχούς κριτικής, παρεξήγησης και καθαρής φαντασιοπληξίας σε όλο το πολιτικό φάσμα. Πιστός στον εαυτό του, έκανε προεκλογική εκστρατεία με την πλατφόρμα «όχι μετανάστευση, όχι φύλο, όχι πόλεμος» ενόψει των εκλογών του 2024 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και κάλεσε τους υποστηρικτές του να «καταλάβουν τις Βρυξέλλες». Ήταν λοιπόν αναμενόμενο ότι η ανάληψη της εκ περιτροπής προεδρίας του Συμβουλίου της ΕΕ από την Ουγγαρία τον Ιούλιο του 2024, δεν θα ήταν χωρίς αναταράξεις.

Όπως και οι σύντροφοί του, ο Ilya Budraitskis έχει υποστεί διώξεις από το καθεστώς Πούτιν. Μέλος του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (RSM), αντιτίθεται στον πόλεμο στην Ουκρανία και στον Βλαντιμίρ Πούτιν. Σε μια αποκλειστική συνέντευξη, μίλησε στο «esquerda.net» για την τεχνική της πολιτικής δίωξης και το ιδεολογικό μοντέλο που υιοθετεί η ρωσική κυβέρνηση για να νομιμοποιήσει τον ιμπεριαλισμό και την εισβολή της στην Ουκρανία. Η εισβολή στην Ουκρανία οδήγησε σε έναν πόλεμο, ο οποίος, δύο χρόνια αργότερα, συνεχίζεται χωρίς ορατό τέλος.

Οι πρόσφατες αλλαγές προσωπικού στο ουκρανικό υπουργικό συμβούλιο υπό το σύνθημα Επανεκκίνηση δείχνουν ότι το νεοφιλελεύθερο σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αδυνατεί να διορθώσει τα λάθη του. Η ανανέωση περίπου του 50% των προσώπων (κυρίως δευτερεύοντα πρόσωπα) δεν συνοδεύτηκε από καμία συζήτηση για την ανάγκη αναθεώρησης της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικής πορείας. Και χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω εξηγήσεις, είναι σαφές: η μεγάλης κλίμακας ιδιωτικοποίηση της οικονομίας θα συνεχιστεί, οι ολιγάρχες θα διατηρήσουν την επιρροή τους στις στρατηγικές βιομηχανίες (συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας), οι κοινωνικές λειτουργίες του κράτους θα αμβλυνθούν και οι απλοί άνθρωποι θα σηκώσουν το βάρος του πολέμου.

Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές στο Ιράν προκηρύχθηκαν νωρίτερα από το αναμενόμενο μετά τον θάνατο του προέδρου Εμπραχίμ Ραϊσί σε συντριβή ελικοπτέρου στις 19 Μαΐου. Φαίνεται ότι η κλίκα του Υπέρτατου Ηγέτη Χαμενεΐ, η κυρίαρχη παράταξη στο καθεστώς, άδραξε την ευκαιρία αυτή για να κάνει μια αλλαγή τακτικής: να παρουσιάσει ένα πιο αποδεκτό πρόσωπο στις δυτικές χώρες με την ελπίδα να τερματιστούν οι βαριές κυρώσεις τους. Η παρωδία των προεδρικών εκλογών επαναλαμβάνεται κάθε τέσσερα χρόνια για περισσότερα από σαράντα χρόνια.

Το συμπέρασμα είναι ότι, από τα δύο κύματα εξεγέρσεων που γνώρισε η αραβόφωνη περιοχή το 2011 και το 2019, τα υπάρχοντα καθεστώτα πήραν μόνο μαθήματα καταστολής για να σφίξουν τη λαβή τους στις κοινωνίες. Με τον τρόπο αυτό, το μόνο που κάνουν είναι να προετοιμάζουν το έδαφος για ακόμη μεγαλύτερες και πιο απειλητικές εκρήξεις από αυτές που έχει δει η περιοχή μέχρι στιγμής, καθώς η διαρθρωτική οικονομική και κοινωνική κρίση που αποτέλεσε τη βάση των δύο προηγούμενων επαναστατικών κυμάτων εξακολουθεί να επιδεινώνεται και αναπόφευκτα θα επιδεινώνεται όσο τα καθεστώτα τυραννίας και διαφθοράς παραμένουν στη θέση τους.