Paul Martial

Στο Σουδάν διεξάγονται μάχες μεταξύ του στρατού και παραστρατιωτικών ομάδων. Οι δύο αυτές δυνάμεις διεξάγουν έναν ανελέητο πόλεμο για τον έλεγχο της χώρας, θέτοντας σε κίνδυνο τις διαπραγματεύσεις για την εγκαθίδρυση μιας πολιτικής κυβέρνησης. Ήταν μαζί προκειμένου να ανατρέψουν την πολιτική κυβέρνηση που προέκυψε από την σουδανική επανάσταση που έβαλε τέλος στο καθεστώς του Ομάρ αλ Μπασίρ.

Dominic Alexander

Η προσωπικότητα του Γουίλιαμ Λόνγκμπερντ του δωδέκατου αιώνα ήταν κάποτε ευρέως γνωστή ως ένας «ενθουσιώδης υπερασπιστής» των «φτωχών ανθρώπων» του Λονδίνου, που εκτελέστηκε επειδή «ο θάνατος ήταν από παλιά το αγαπημένο φάρμακο για να φιμώνονται οι υπερασπιστές του λαού», σύμφωνα με τα λόγια του Τσαρλς Ντίκενς. Η ιστορία του Λόνγκμπερντ και της εξέγερσης της οποίας ηγήθηκε το 1196 αποτέλεσε μέρος της ριζοσπαστικής παράδοσης του δέκατου ένατου αιώνα.

Τόσο οι ακροδεξιοί πολιτικοί όσο και οι φασιστικές συμμορίες του δρόμου αποτελούν αυξανόμενες απειλές για τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους. Οι δύο ομάδες σχετίζονται -και συνδέονται-, υποστηρίζει ο Charlie Post, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η Αριστερά χρειάζεται διαφορετικές τακτικές για να καταπολεμήσει την καθεμία. Το κείμενο που ακολουθεί παρακάτω είναι μια επεξεργασμένη εκδοχή της ομιλίας που πραγματοποιήθηκε στο φόρουμ του Tempest στη Νέα Υόρκη στις 19 Μαρτίου 2023.

Θα πρέπει να κινητοποιηθούμε για να κηρύξουμε μια γενική πολιτική απεργία και πολιτική ανυπακοή, που αποτελούν τα τωρινά μας καθήκοντα, γύρω από τα οποία πρέπει να συσπειρωθούμε όλοι, και να μην επιτρέψουμε τα λόγια της ανταρσίας και του κατακερματισμού και τη ρητορική του μίσους να διαλύσουν αυτή τη χώρα και να υπονομεύσουν την ενότητα, την κυριαρχία, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια του λαού της.

Δίκτυο Αλληλεγγύης Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής

Οι Επιτροπές Αντίστασης, τα συνδικάτα, οι γυναικείες οργανώσεις και οι καμπάνιες βάσης στο Σουδάν απευθύνουν επείγουσα έκκληση για αλληλεγγύη και ειρήνη, καθώς η αντιπαλότητα μεταξύ των φατριών της κυβερνώσας στρατιωτικής χούντας έχει μετατραπεί σε θανάσιμο πόλεμο στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, στις γειτονικές πόλεις Ομντουρμάν και Μπάχρι και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας. Σύμφωνα με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και αναφορές αυτοπτών μαρτύρων, μαχητές των σουδανικών ενόπλων δυνάμεων και της πολιτοφυλακής των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης έχουν εμπλακεί σε μάχες με πυροβόλα όπλα και αντηλλάγησαν πυρά με οβίδες σε πολυσύχναστους δρόμους της πόλης, πλήττοντας σχολεία, νοσοκομεία και κατοικημένες γειτονιές. Οι SAF φέρονται επίσης να έχουν επιτεθεί σε θέσεις των RSF με μαχητικά αεροσκάφη MiG και Sokhoi.

Δεν είμαστε ουδέτεροι, διότι δίνουμε μια ειρηνική μάχη από την εποχή του ανατραπέντος Μπασίρ μέχρι σήμερα, ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της χώρας και για τον έλεγχο των όπλων στους δρόμους. Ξεκινήσαμε με την ειρηνική μας δράση και θα συνεχίσουμε με αυτήν για να πετύχουμε τους στόχους μας ενάντια σε όλα τα μέρη του συνεχιζόμενου πολέμου στους δρόμους της χώρας. Ο Αλ-Μπουρχάν και ο Χεμετί είναι εχθροί της επανάστασης και των επαναστατών.

Αξίζει λοιπόν να προβληματιστούμε για το ποιά ήταν η επίδραση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην εξέλιξη των διεργασιών στην ελληνική αριστερά, την πραγματική αντισυστημική δύναμη που φάνηκε να απειλεί την καταρρέουσα στην πολλαπλή της κρίση κυβερνητική τάξη στα μέσα της δεκαετίας 1960. Δεν αποτελεί άλλωστε απλή εκτίμηση, αλλά ομολογία του ίδιου του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου, ότι «Η επανάστασις της 21.4.1967 έγινε για να σώσει την Ελλάδα από τον κομμουνισμόν». Και εν προκειμένω δεν έλεγε ψέματα. Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ιδίως μετά τα μέσα της δεκαετίας 1960 ήταν ένα καζάνι που έβραζε.

Αν χρειαζόμασταν κάτι να μας το θυμίσει, η απόφαση της κυβέρνησης να ξανακατεβάσει τα τεθωρακισμένα στη στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Η συμμετοχή τους είχε σταματήσει από το 2010, ως δείγμα νοικοκυρέματος του ελληνικού κράτους απέναντι στη δημοσιονομική σπατάλη. Η επιστροφή των τανκς στους δρόμους της Θεσσαλονίκης (από την παρέλαση της οποίας ο Παπούλιας είχε αναγκαστεί το 2011 να αποχωρήσει) είναι γεμάτη πολιτικούς συμβολισμούς: η κυβέρνηση θέλει να “θυμίσει” σε έναν πληθυσμό απείθαρχο και ριζοσπαστικοποιημένο τη δύναμη πυρός που το κράτος διαθέτει, εξάπτοντας ταυτόχρονα τον πατριωτισμό της δεξιάς πολυκατοικίας, μετά τα πλήγματα που δέχτηκε η Χρυσή Αυγή.

Brian Anglo

Ογδόντα χρόνια μετά την εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας στις 19 Απριλίου 1943, όταν κανένας από αυτούς που συμμετείχαν σε αυτήν δεν είναι πλέον στη ζωή, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να διατυπώνουν το ίδιο ερώτημα: πώς έγινε και οι Ευρωπαίοι Εβραίοι δεν προέβαλαν ευρύτερη αντίσταση και δεν αντέδρασαν νωρίτερα μπροστά στη συστηματική εξόντωσή τους από τους Ναζί;

Volodya Vagner

Δεν πρόκειται για τη σοβιετική ύπαιθρο το φθινόπωρο του 1941, αλλά για το Μουσείο Νίκης στη Μόσχα μια γκρίζα χειμωνιάτικη μέρα ένα χρόνο περίπου μετά την ολοκληρωτική εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ του πολέμου που αναπαριστάται εδώ στο μεγαλύτερο μουσείο στρατιωτικής ιστορίας της Ρωσίας και εκείνου που μαίνεται σήμερα μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα νοτιότερα γίνεται όλο και πιο θολή.