Η άθλια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, αφού ψήφισε το Πολυνομοσχέδιο με τα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα (κατάργηση απεργίας, πλειστηριασμοί και αμέτρητα άλλα) για το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης και την ώρα που ετοιμάζει νέα μέτρα για την ολοκλήρωση της 4ης αξιολόγησης, άνοιξε το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας. Την ώρα που εφαρμόζει τα πιο σκληρά μέτρα του τρίτου μνημονίου και έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στο κενό και την απελπισία, ρίχνει στην κοινωνία το δηλητήριο του εθνικισμού. Ο αμοραλιστής Τσίπρας, προσπαθώντας να παραμείνει στην εξουσία επιχειρεί να εξαλείψει την αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στα Μνημόνια και να στρέψει τη συνείδηση της κοινωνίας σε «εθνικούς κινδύνους», σε συλλαλητήρια ενάντια σε αόρατους εχθρούς.
Για να μπορέσει να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές και να παραμείνει στην εξουσία, για να εφαρμόσει τα σκληρά και βάρβαρα μέτρα και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών (πάντα υπό τις υποδείξεις της ΕΕ και των αμερικάνων ιμπεριαλιστών), στοχεύει στην αποδυνάμωση της ΝΔ, με ενδεχόμενη διάρρηξη της ενότητας της, προς όφελος τελικά της άκρας δεξιάς .
Γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος, καθώς προωθεί αυτά τα ιμπεριαλιστικά, πολεμοκάπηλα σχέδια στην ευρύτερη περιοχή επικαλούμενος… την καταπολέμηση του εθνικισμού και των ακραίων σκοταδιστικών κύκλων, την προώθηση των ομαλών σχέσεων χωρών και λαών – δηλαδή εντελώς τα αντίθετα από ότι κάνει!
Η κίνηση αυτή βέβαια και γύρισε μπούμερανγκ, αφού με το Μακεδονικό ζήτημα ενισχύεται η άκρα Δεξιά, όμως συσπειρώνεται και η ΝΔ, καθώς και όλα τα μνημονιακά σκουλήκια του «Μένουμε Ευρώπη», που ο ίδιος φρόντισε με την μνημονιακή του μετάλλαξη να τους αναστήσει και να γίνει ένα μαζί τους.
Όλα τα μνημονιακά κουρέλια τραγούδησαν στο Σύνταγμα (μαζί και το θλιβερό «αριστερό» άλλοθι)
Όλοι οι υπέρμαχοι των Μνημονίων και «Μένουμε Ευρώπη» βρήκαν ευκαιρία να κάνουν «αντιπολίτευση», ενώ έχουν στηρίξει και ψηφίσει όλα τα Μνημόνια, τις επεμβάσεις και τους πολέμους των Ιμπεριαλιστών – και πολλοί από αυτούς έχουν στηρίξει κατά καιρούς ακόμα και την ίδια την ονομασία της Μακεδονίας (π.χ. Σαμαράς). Βρήκαν μια ευνοϊκή στιγμή για να διαδηλώσουν και να ξαναβγούν από τις τρύπες τους. Χέρι χέρι με ακροδεξιούς, πολεμοχαρείς καραβανάδες που υμνούν τον στρατό και τις Ειδικές Δυνάμεις, παπαδαριά που τρώνε με χρυσά κουτάλια και προπαγανδίζουν τον λιτό βίο, «μακεδονικές οργανώσεις» που κατέβηκαν στο δρόμο σαν καρνάβαλοι, τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής που αλώνιζαν στους δρόμους της Αθήνας και Θεσσαλονίκης πάντα με την κάλυψη και τη βοήθεια της αστυνομίας και των ΜΑΤ.
Από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια δεν έλειπε και το «αριστερό άλλοθι». Τη νότα την έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης, που ήταν ο κεντρικός ομιλητής του συλλαλητηρίου στην Αθήνα. Βέβαια, αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Είναι ο ίδιος που είχε πει το αείμνηστο «Καραμανλής ή Τανκς», ο ίδιος που είχε γίνει υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Μητσοτάκη… θα μπορούσαμε να θυμίσουμε πολλά ακόμα για να επιβεβαιώσουμε ότι πολιτικά πάντα στην ίδια «κλίμακα» έπαιζε, χωρίς ποτέ να του ξεφεύγει νότα. Από κοντά σιγοντάριζε η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που καλούσε να κατέβουν οι πολίτες για να μην περάσει η ονομασία, καθώς και ο μέχρι χθες θυρωρός του Τσίπρα Ρούντι Ρινάλντι με την οργάνωσή του ΚΟΕ. Φάλτσες ήταν και οι δηλώσεις μελών και οργανώσεων της ΛΑΕ (δεν καλούσαν βέβαια στα συλλαλητήρια), που υποστήριζαν ότι στα συλλαλητήρια εμφανίζεται μια γενικότερη αγανάκτηση ή που στοιχίστηκαν ανοιχτά με θέσεις του αστικού εθνικισμού (περί «αλυτρωτισμού της ΠΓΔΜ» ή υπέρ «σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό»). Το «αριστερό άλλοθι» δόθηκε και μπορούσαν έτσι να κραυγάζουν οι «Μένουμε Ευρώπη» ότι τα συλλαλητήρια δεν είναι εθνικιστικά, δεν είναι ακροδεξιά και φασιστικά, αφού συμμετέχουν και αριστεροί, θολώνοντας έτσι την κρίση των εργαζόμενων και φτωχών λαϊκών μαζών.
Πρόκειται για μια «αριστερά» δειλή και παραιτημένη, για «δημοκράτες και πατριώτες» εξίσου κάλπικους. Που στο όνομα των ψήφων φλερτάρουν με τα χειρότερα αντιδραστικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, υποκλινόμενοι στο αστικό «εθνικό συμφέρον» και εντέλει στην σιδερένια μνημονιακή «κανονικότητα».
Από κοντά τα ΜΜΕξαπάτησης (μπροστάρης το αντιδραστικό ΣΚΑΪ), παίζοντας στη διαπασών τις κραυγές να διαδηλώσουμε όλοι μαζί για να μην χάσουμε την «ταυτότητά» μας. Συνεχώς κελαηδούσαν ότι στην κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα δεν μπορούμε να σώσουμε μισθούς και συντάξεις, δεν μπορούμε να σώσουμε τα σπίτια μας και τη δημόσια περιουσία, πρέπει όμως να διαδηλώσουμε για να σώσουμε το όνομά «μας»και τη σημαία «μας». Τα λένε αυτά οι φλογεροί υπέρμαχοι του ξεπουλήματος της χώρας και του εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού με την μνημονιακή επιτροπεία και κηδεμονία! Ολημερίς και ολονυχτίς προπαγάνδιζαν τα συλλαλητήρια φουσκώνοντας τα νούμερα της συμμετοχής (έλεγαν ότι ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξεπέρασε τις 200.000).
Δεν δίστασαν οι αργυρώνητοι κονδυλοφόροι και ειδικά το ΣΚΑΪ να ταυτίσουν τα συλλαλητήρια με το μεγαλειώδες κίνημα των Αγανακτισμένων, λέγοντας ότι η Κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί την άποψη αυτών που κάποτε υποστήριζαν. Ταύτιση με την άποψη αυτή είχε και το ΚΚΕ, που έγραψε: «Τεράστια είναι η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που και ο κυβερνητικός του συνέταιρος συμμετέχει στα συλλαλητήρια, ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ συνυπήρχε με τέτοιες δυνάμεις και με παρόμοια συνθήματα στις ‘πλατείες των αγανακτισμένων’». ΚΚΕ από τη μια, όλος ο αστικός, αντιδραστικός εσμός των Μνημονιακών από την άλλη, εδώ έπαιξαν –για ακόμα μια φορά –την ίδια νότα σε διαφορετική κλίμακα και με άλλα όργανα. Οι «Μένουμε Ευρώπη» με κύριο όργανο τον ΣΚΑΙ έπαιζαν σε χαμηλή κλίμακα, κελαηδώντας ότι όλα τα συλλαλητήρια (αντιμνημονιακά ή εθνικιστικά) είναι ίδια και τελικά αυτό που κυριαρχεί είναι η Εθνική Ενότητα «όλων των Ελλήνων. Το ΚΚΕ προτίμησε να παίξει την ίδια νότα σε πιο ψηλή κλίμακα και δεν δίστασε να ξεστομίσει την ανιστόρητη συκοφαντία ότι οι ίδιες ακροδεξιές δυνάμεις που κυριαρχούσαν στους Αγανακτισμένους κυριαρχούν και τώρα (προφανώς για να συκοφαντήσει, ξανά, το κίνημα των πλατειών και ουσιαστικά όλους τους μεγάλους αγώνες του 2010–2012 και να δηλώσει τη λύσσα του εναντίον τους).
Σύσσωμο το αστικό, μνημονιακό μπλοκ και τα «αριστερά» φερέφωνά του λένε ή παραδέχονται το ίδιο: Ξεχάστε τους μισθούς και τις συντάξεις, ξεχάστε τους αγώνες που δώσατε, αν θέλετε να διαδηλώσετε για κάτι αυτό θα είναι τα «εθνικά θέματα».
Η κρίση των Ιμπεριαλιστών μεγαλώνει
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό εμφανίζονται ξανά σε μια συγκυρία που οι μάζες έχουν απογοητευτεί και έχουν προδοθεί. Το 1992 τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ήρθαν μετά την κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», κυρίως της ΕΣΣΔ και δευτερεύοντως της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας (από εκεί προέκυψε και η γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας) – και ήρθαν σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας των σταλινικών μορφωμάτων και της απογοήτευσης των μαζών γι’ αυτά, για την αδυναμία της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία έρχονται εν μέσω της αθλιότητας της «αριστερής κυβέρνησης», όπου οι μάζες αισθάνονται προδομένες, απογοητευμένες και αποπροσανατολισμένες. Οι ομοιότητες σταματούν εδώ, υπάρχουν και σημαντικές διαφορές από τότε.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει οξύνει την αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών και βυθίζει στο χάος τεράστιες περιοχές. Οι ΗΠΑ προχωράνε σε ανεξέλεγκτες συγκρούσεις σε όλα τα μέτωπα, με σκοπό την περικύκλωση–αποδυνάμωση–ήττα Ρωσίας και Κίνας στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Στα σχέδιά τους είναι και τα Βαλκάνια, εξού και η επιμονή να εντάξουν τη Μακεδονία (και άλλες χώρες) στο ΝΑΤΟ και να ενισχύσει τις στρατιωτικές της βάσεις σε όλη αυτή την περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση και όλη η αστική τάξη επιδιώκει να εξυπηρετήσει αυτό το ιμπεριαλιστικό σχέδιο για την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ (το ίδιο και οι διοργανωτές τον συλλαλητηρίων, έστω και αν το κάνουν γαργάρα – ή λένε ότι μόνο «εμείς, οι Έλληνες» είμαστε αρκετά αξιόπιστοι για να κάνουμε τη βρωμοδουλειά του ΝΑΤΟ!).
Η κρίση αυτή είναι και πολιτική, και γιγαντώθηκεστα μνημονιακά χρόνια με τη διάλυση του μεγαλύτερου μεταπολιτευτικού πυλώνα της αστικής τάξης του ΠΑΣΟΚ, καθώς και με την αποδυνάμωση της ΝΔ. Μπορεί η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ να επανέφερε στο προσκήνιο την ΝΔ, όμως η τεράστια κρίση της είναι δεδομένη. Το αστικό μπλοκ το γνωρίζει καλά αυτό και βρήκε την αφορμή μέσα από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια να προσπαθήσει να καλύψει το κενό που έχει εμφανιστεί από την εφαρμογή των μνημονίων. Θέλουν και βρήκαν την αφορμή που τους έδωσε ο Τσίπρας να φτιάξουν ένα ισχυρό ακροδεξιό κόμμα (μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή»), στα πρότυπα της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς (που βρίσκεται σε άνοδο), που θα ταυτιστεί και με την ενίσχυσή του Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, για να μπορέσει να κλείσει με τον πιο βάρβαρο τρόπο, μια για πάντα το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην αστική τάξη και τις μάζες. Αυτός ο σχεδιασμός έχει αρκετά προβλήματα, καθώς δεν μπορούν ακόμα να εμφανίσουν κάποιο πρόσωπο ως «ισχυρό χαρτί»για να ηγηθεί αυτού του μορφώματος.
Κανένας εργάτης και νεολαίος στην παγίδα του εθνικισμού
Οι μάζες έχουν αντιληφθεί ή διαισθάνονται τα σημαντικά αυτά ζητήματα και γι’ αυτό εμφανίζεται μια τάση αρκετά μεγάλη (ειδικά σε σχέση με το 1992) που αδιαφορεί για την ονομασία της γειτονικής χώραςκαι ζητά την απεμπλοκή της χώρας μας από το Ευρώ–ΕΕ και ΝΑΤΟ. Μπορεί να μην εκφράζεται στις μέρες μας με κινητοποιήσεις, εκφράστηκε όμως τη διετία 2010–2012 και αποτυπώθηκε στο δημοψήφισμα του 2015 με το συντριπτικό ΟΧΙ του 62%. Όσο το αστικό μπλοκ και να προσπαθεί να ξεχαστεί και να εξαφανιστεί αυτή η τάση, υπάρχει καιθα μετατραπεί ξανά και σε αγώνες. Προφανώς το κομμάτι αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που κινητοποιήθηκε στα φασιστικά συλλαλητήρια.Έχει διαπαιδαγωγηθεί από τους μεγαλειώδεις αγώνες του 2010–2012, τις 18 γενικές απεργίες, το κίνημα των αγανακτισμένων(που κορυφώθηκε με τη διήμερη απεργία και τη μετατροπή της σε «χαμηλής έντασης» εξέγερσης στις 28–29/6/2011 και στη μεγαλειώδη απεργία στις 12/2/2012, που είδαμε να νικιούνται στον δρόμο ΜΑΤ και αστυνομία). Τότε διαδήλωναν και συγκρούονταν με τις μονάδες καταστολής και το αστικό κράτος ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, με γύρω του πλατιές λαϊκές μάζες, άνεργους και φτωχά στρώματα, και κυρίως που εκπροσωπούσε τα πραγματικά ταξικά/κοινωνικά συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας – προφανώς και δεν είναι οι ίδιες μάζες που κατέβηκαν στα φασιστικά–εθνικιστικά συλλαλητήρια. Το παλιό και νέο μνημονιακό καθεστώς, ο ΣΚΑΪ και το ΚΚΕ μπορεί να τα ταυτίσει αδιαφορώντας για την ιστορία, που έχει μας διδάξει ότι «η επανάσταση έχει ανάγκη στιγμές–στιγμές από το κέντρισμα της αντεπανάστασης».
Οι εργάτες οι νεολαίοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα Ελλάδας, Μακεδονίας, Αλβανίας και όλων των Βαλκανικών χωρών δεν έχουμε καμία θέση στα εθνικιστικά συλλαλητήρια –μαζί με αστούς και φασίστες– που μας έχουν καταντήσει δούλους των εργοδοτών/πολυεθνικών και πιόνια των ιμπεριαλιστών. Το εργατικό κίνημα και οι αγωνιστές του στην Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα του γειτονικού λαού να ονομαστεί όπως επιθυμεί, ώστε να σβήσουμε κάθε καχυποψία, μίσος και διίαρεση ανάμεσά μας. Η μόνη διέξοδος είναι οι αγώνες και οι απεργίες μας για να τσακίσουμε τον εργασιακό μεσαίωνα που μας έχουν επιβάλει, για να διώξουμε όλες τις συμμορίες από παλιούς και νέους μνημονιακούς ακροδεξιούς φασίστες («Μένουμε Ευρώπη», Εθνοσωτήρες-«Μακεδονομάχους», Χρυσή Αυγή κ.λπ) και δήθεν «αριστερούς». Αλλά και για να ξεπεράσουμε όλους αυτούς τους σταλινικούς και μεταλλαγμένους ρεφορμιστές (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) που προδίδουν και τσακίζουν το εργατικό κίνημα. Η μόνη λύση είναι ο διεθνισμός, ο κοινός αγώνας των προλετάριων όλων των χωρών απέναντι στο σάπισμα των καπιταλιστών και τον πολέμων που δημιουργούν. Πρέπει να παλέψουμε από κοινού για το όραμα του Σοσιαλισμού και της Παγκόσμιας Επανάστασης. Είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για την ειρήνη και την πρόοδο των λαών μας και όλης της ανθρωπότητας.
–
