Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Δευτέρα, 15 Μαϊος 2017 11:29

Μια κατάσταση κρίσης στη Βορειοανατολική Ασία Κύριο

Συγκέντρωση έξω από το προεδρικό μέγαρο στη Σεούλ της Νότιας Κορέας ενάντια στην εγκατάσταση αμερικανικών μαχητικών F-22, στις 17 Φεβρουαρίου 2016. (AP Photo / Ahn Young-joon)

Pierre Rousset

Μια κατάσταση κρίσης στη Βορειοανατολική Ασία

Η κορεατική κρίση έχει μετατραπεί από χρόνια σε οξεία από την στιγμή της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέσα σε ένα πλαίσιο γενικής αστάθειας, διαδραματίζεται σε τρία επίπεδα: τον παγκόσμιο συσχετισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τις ισχυρές εντάσεις που αναπτύσσονται σε όλη την Ανατολική Ασία, την διάλυση ή τη διατήρηση του status quo μεταξύ των δύο κορεάτικων κρατών. Σε αυτό, ας προσθέσουμε την κατάσταση στις ΗΠΑ, όπου ο Τραμπ μπαίνει στον πειρασμό να αντισταθμίσει τις αποτυχίες του στην εγχώρια πολιτική, δημιουργώντας ένα κλίμα εθνικής κινητοποίησης ενάντια σε μια εξωτερική απειλή - είτε είναι Ρωσική, Κινεζική ή Βορειοκορεάτικη. Τα διακυβεύματα της κορεατικής κρίσης είναι τόσο πολυάριθμα που οι αβεβαιότητες είναι μεγάλες και υπάρχουν πραγματικοί κίνδυνοι «ανεξέλεγκτων ολισθήσεων».

Μια ειρήνη που δεν υπογράφηκε ποτέ

Ο Κορεάτικος Πόλεμος (1950-53) έγινε εδώ και 65 χρόνια - αλλά δεν υπεγράφη καμία ειρηνευτική συνθήκη, μόνο μια ανακωχή. Η χερσόνησος εξακολουθεί να είναι επίσημα σε κατάσταση πολέμου - μια κατάσταση που δεν είναι απλώς τυπική. Συγκεκριμένα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ελπίζουν να κερδίσουν μια νίκη που τους ξέφυγε τον περασμένο αιώνα.

Οι χερσόνησοι συχνά καταλαμβάνουν μια αμφισβητούμενη γεωστρατηγική θέση και αυτό ισχύει σίγουρα εδώ. Η ιαπωνική επιρροή επιβλήθηκε στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, εις βάρος της Κίνας, η οποία νικήθηκε στρατιωτικά από τον πρώτο ασιατικό ιμπεριαλισμό. Το 1910, η χώρα απλά προσαρτήθηκε από το Τόκιο. Επανέκτησε την ανεξαρτησία της μόνο το 1945 με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας. Στη συνέχεια η Μόσχα και η Ουάσιγκτον αποφάσισαν να αφοπλίσουν οι ίδιες τον ιαπωνικό στρατό, δημιουργώντας δύο ζώνες κατοχής, βόρεια και νότια του 38ου παραλλήλου.

Στο νότο, μια επιτροπή με ισχυρή επιρροή αποτελούμενη από κομμουνιστές και αριστερούς εθνικιστές διακήρυξε τη δημιουργία Λαϊκής Δημοκρατίας, αντιδρώντας στην προσωρινή κυβέρνηση του Σίγκμαν Ρι, την οποία υποστήριζαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός ο αγώνας είχε εσωτερικές ρίζες. Δεν «εξήχθη» ούτε από τη Μόσχα, ούτε από το Πεκίνο ούτε από τον Κιμ Ιλ Σουνγκ. Η Ουάσιγκτον ανταπάντησε με την εγκαθίδρυση στρατιωτικού καθεστώτος στη Σεούλ. Ο αμερικανικός στρατός κατέστειλε τις εθνικές επιτροπές ανεξαρτησίας, βασιζόμενος στην ιαπωνική αστυνομία, τους Ιάπωνες αξιωματούχους και τους Κορεάτες συνεργάτες τους. Το 1948, ο Σίγκμαν Ρι εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Κορέας (Νότια Κορέα). Οι κομμουνιστές αντάρτες αντιστάθηκαν στην εγκαθίδρυση της δικτατορικής εξουσίας του. Η Λαϊκή Δημοκρατία ανακηρύχθηκε με τη σειρά της στη Βόρεια Κορέα - με παράνομες εκλογές να οργανώνονται στο Νότο.

Σε αυτό το πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου στο Νότο, ξέσπασε η κορεατική σύγκρουση το 1950. Έλαβε γρήγορα μια διεθνή διάσταση. Υπό τη σημαία των Ηνωμένων Εθνών, οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν μια ισχυρή εκστρατευτική δύναμη. Ο στρατός του Βορρά απωθήθηκε στα όρια των κινεζικών συνόρων. Το Πεκίνο (το οποίο ήθελε να αφιερωθεί στην ανασυγκρότηση της χώρας του) απάντηση στην πρόκληση, αποκρούοντας τις αμερικανικές δυνάμεις πίσω στον 38ο παράλληλο. Το μέτωπο σταθεροποιήθηκε και, το 1953, μια αποστρατικοποιημένη ζώνη πλάτους τεσσάρων χιλιομέτρων συγκροτήθηκε μεταξύ των δύο κρατών – που εξελίχθηκε στην πραγματικότητα σε ένα από τα πλουσιότερα φυσικά πάρκα στον πλανήτη.

Αυτό που ο Φιλίπ Πονς ονομάζει το κορεατικό «κομμουνιστικό νεφέλωμα» αποτελείται από τέσσερις συνιστώσες: την εσωτερική αντίσταση, τους εξόριστους στη Σοβιετική Ένωση, την ομάδα Για’ναν που είχε συσπειρωθεί στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα και μια μονάδα παρτιζάνων που δραστηριοποιούνταν στην Κίνα χωρίς να ενταχθούν στο ΚΚΚ. Ο Κιμ Ιλ Σουνγκ ηγήθηκε αυτής της μονάδας. Επέστρεψε στη Βόρεια Κορέα μόνο ένα μήνα μετά τον ρωσικό στρατό. Η Μόσχα ευνόησε την άνοδό του στην ηγεσία του νέου καθεστώτος, αν και η φράξια του ήταν μια μικρή μειοψηφία στην ηγεσία του Κορεάτικου Κομμουνιστικού Κόμματος. Όμως, δεν έγινε ο υπάλληλος της Μόσχας. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1950 και του 1960, εδραίωσε την εξουσία του μέσα από μια σειρά εκκαθαρίσεων. Οι πρώτοι που θυσιάστηκαν ήταν οι κομμουνιστές του εσωτερικού, που εξαλείφθηκαν μέσα από στημένες δίκες. Οι «φιλοσοβιετικοί» και «φιλοκινέζοι» αργότερα υπέστησαν παρόμοια μοίρα. Το καθεστώς έγινε δεσποτικό, στη συνέχεια δυναστικό.

Μία βαριά εξοπλισμένη περιοχή

Παρά την επαναπροσέγγιση Κίνας-ΗΠΑ που ξεκίνησε με την είσοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (1971) και το ταξίδι του Νίξον στο Πεκίνο (1972), οι συνθήκες δεν ήταν ποτέ κατάλληλες για να τεθεί οριστικά τέλος στην εμπόλεμη κατάσταση στην Κορεατική Χερσόνησο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατήρησαν τις στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν ενισχύσει κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα ισχυρές στη Βορειοανατολική Ασία. Η Κίνα δεν θέλησε να αναλάβει τον κίνδυνο, σε περίπτωση επανένωσης της Κορέας, να δει τις δυνάμεις των ΗΠΑ να στρατοπεδεύουν στα σύνορά της. Καμία λύση γερμανικού τύπου, επομένως, μόνο μια παρατεταμένα κατεψυγμένη κατάσταση.

Επιπλέον, το καθεστώς της Βόρειας Κορέας δεν κατέρρευσε, όπως πιθανότατα αναμενόταν από τους Αμερικανούς ηγέτες. Αυτό συνέβη παρά τις εσωτερικές κοινωνικές κρίσεις (πείνα κατά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1990, ελλείψεις ...), την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, την προσχώρηση του Πεκίνου στον καπιταλισμό και την ανάπτυξη των σχέσεών του με τη Νότια Κορέα, τον θάνατο πρώτα του μεγάλου ηγέτη (Κιμ Ιλ Σουνγκ) και μετά του γιου του, τις διεθνείς κυρώσεις, τις πιέσεις που ασκήθηκαν και τις πολύ συγκεκριμένες επιθέσεις που διεξήγαγε η Ουάσινγκτον (ηλεκτρονικός πόλεμος)... Όπως σημειώνει ο Φιλίπ Πονς, «αν ήταν απλά μόνο σταλινικό, δεν θα είχε επιβιώσει», παρά την προσφυγή στην τρομοκρατία. Η νοοτροπία του πολιορκημένου φρουρίου του επέτρεψε να κινητοποιήσει έναν εθνικισμό/πατριωτισμό, εθνοτικό και όχι πολιτικό, σφυρηλατημένο κάτω από την ιαπωνική κατοχή και να οικοδομήσει μια «εθνική αφήγηση» που θα συνέδεε το πρόσφατο παρελθόν με την ανθεκτικότητα ενός «αντάρτικου κράτους».

Το ενδιαφέρον αυτού του ζητήματος έγκειται στο γεγονός ότι καθιστά δυνατή την κατανόηση του γιατί η πολιτική των ΗΠΑ απέτυχε, η μόνιμη απειλή ενισχύει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς επιβίωσης του καθεστώτος. Η Πιονγιάνγκ έμαθε επίσης ένα μάθημα από την παρούσα διεθνή κατάσταση: μόνο η κατοχή πυρηνικών όπλων προστατεύει αποτελεσματικά μια «εχθρική» χώρα από τη δυτική επέμβαση.

Η αλυσίδα των γεγονότων που ακολούθησε την ανακοίνωση του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας θα μπορούσε μάλλον να σταματήσει βάσει των συμφωνιών που διαπραγματεύθηκε η Ουάσιγκτον το 1994 υπό την προεδρία του Μπιλ Κλίντον. Αλλά οι συμφωνίες αυτές καταπατήθηκαν μονομερώς από τον Τζορτζ Μπους, ο οποίος έθεσε επίσης τη Βόρεια Κορέα στον «άξονα του κακού». Η κυβέρνηση Ομπάμα διατήρησε βασικά την ίδια στάση. Οι μαζικές αεροπορικές ασκήσεις μεγάλης κλίμακας ΗΠΑ-Νότιας Κορέας έχουν ως θέμα την προσγείωση ή τις διεισδύσεις στο Βορρά. Ένα ολόκληρο σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου έχει τεθεί σε εφαρμογή για να σαμποτάρει από απόσταση τα προγράμματα της Βόρειας Κορέας.

Ένα παράθυρο ευκαιριών έκλεισε με την κλιμάκωση των κινεζο-αμερικανικών εντάσεων στην Ανατολική Ασία. Όλη η περιοχή βρίσκεται τώρα επί ποδός πολέμου. Στη θάλασσα της Νότιας Κίνας, το Πεκίνο έχει κερδίσει την πρωτοβουλία. Έχουν δημιουργηθεί επτά τεχνητά νησιά, στα οποία έχουν χτιστεί στρατιωτικές εγκαταστάσεις, διάδρομοι αεροδρομίων και βάσεις πυραύλων. Το κινεζικό οπλικό πρόγραμμα αναπτύσσεται και μόλις καθελκύστηκε ένα δεύτερο αεροπλανοφόρο που κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου εντός της χώρας (το κύτος του πρώτου αγοράστηκε από τη Ρωσία).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ακόμη περισσότερο αποφασισμένες να διατηρήσουν τον έλεγχό τους στα θαλάσσια στενά, χάρη στον έβδομο στόλο, καθώς και στη στρατιωτική τους κυριαρχία στη Βορειοανατολική Ασία. Διαθέτουν ένα τεράστιο δίκτυο από βάσεις, κυρίως στη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και την Οκινάουα, καθώς και από συμμαχικούς στρατούς (Νότια Κορέα και Ιαπωνία).

Η κλιμάκωση συνεχίζεται. Η Ουάσινγκτον μόλις εγκατέστησε μια βάση ανασχετικών πυραύλων THAAD στη Νότια Κορέα, επίσημα επιφορτισμένων με την καταστροφή βορειοκορεατικών πυραύλων. Ωστόσο, δεδομένου του πεδίου δράσης τους, οι πύραυλοι THAAD μπορούν να δράσουν πάνω από μεγάλο μέρος της Κίνας. Με αυτόν τον τρόπο, εξουδετερώνουν την πυρηνική αποτρεπτική δύναμη της Κίνας. Συνεπώς, η Κίνα, προκειμένου να προστατεύσει την αποτρεπτική δύναμη της, σχεδιάζει τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των στρατηγικών υποβρυχίων της στους ωκεανούς.

Αν και υποτίθεται ότι έχει μόνο δυνάμεις αυτοάμυνας, η Ιαπωνία έχει ήδη τον έκτο μεγαλύτερο στρατιωτικό στόλο στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων ελικοπτεροφόρων. Η κυβέρνηση και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα προσπαθούν να απαλλαγούν από τα εναπομείναντα πολιτικά εμπόδια για τον πλήρη επανεξοπλισμό - συμπεριλαμβανομένου του πυρηνικού επανεξοπλισμού - παρά το ρητά ειρηνικό σύνταγμα και τη δύναμη του αντιπολεμικού συναισθήματος στον πληθυσμό.

Το πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας, η αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα στη Νότια Κορέα, η επέκταση και ο εκσυγχρονισμός της κινεζικής ικανότητας για πλήγματα, τα σχέδια της ιαπωνικής στρατιωτικής δεξιάς... Ο εξωφρενικός κύκλος προκλήσεων και αντιπροκλήσεων έχει επανεκκινήσει την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών στην Άπω Ανατολή. Όλα τα τοπικά καθεστώτα είναι υπεύθυνα γι’ αυτό και το ζήτημα του ποιος θα ρίξει τον πρώτο πυροβολισμό του κορεατικού πολέμου δεν είναι ποια σημαντικό ενόψει μιας τέτοιας καταστροφής.

Η θέληση για εξουσία

Ο παράγοντας Ντόναλντ Τραμπ προσθέτει περαιτέρω αβεβαιότητα σε μια κατάσταση που είναι ήδη πολύ επικίνδυνη. Αναπροσανατόλισε ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο και τον στόλο του για να τα τοποθετήσει στην Κορέα. Κατά τη διάρκεια των δηλώσεών του φυσάει στρατιωτικός πυρετός και διπλωματικό ψύχος.

Ωστόσο, δύο στοιχεία είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά. Κατά τη διάρκεια των πρώτων εκατό ημερών της προεδρίας του, ο Τραμπ συσσώρευσε αποτυχίες σε εγχώριο επίπεδο, ήλθε αντιμέτωπος με τους δικαστές, τις πολιτείες και το Κογκρέσο, που είναι και ρεπουμπλικανικό. Αντιμετωπίζει μια σειρά μαζικών διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων για την υπεράσπιση των γυναικών, των μεταναστών, της Γης, της επιστημονικής έρευνας, κατά του δημοσιονομικού του προγράμματος... Επιδιώκει να ελέγξει τα πράγματα επικαλούμενος εξωτερικές απειλές, αντιστρέφοντας τη ρωσική και συριακή πολιτική του, επιβεβαιώνοντας την απαράμιλλη δύναμη πυρός των Ηνωμένων Πολιτειών, διατάζοντας θεαματικά χτυπήματα στη Συρία και το Αφγανιστάν για να δείξει ότι οι ΗΠΑ μπορούν να ενεργούν χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να συμβουλεύονται τους συμμάχους τους...

Επιπλέον, ο Τραμπ δημιούργησε μια κυβέρνηση επιχειρηματιών και στρατηγών. Έχει υποσχεθεί ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, αλλά η χρηματοδότησή του μπορεί με τη σειρά της να αμφισβητηθεί από το Κογκρέσο. Το γενικό επιτελείο και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ανησυχούν. Η συνεχής επίκληση του κινδύνου της Βόρειας Κορέας είναι ένας τρόπος άσκησης πίεσης στους βουλευτές.

Οι βομβαρδισμοί που πραγματοποιήθηκαν στο Αφγανιστάν δεν είχαν νόημα σε αυτό το θέατρο επιχειρήσεων. Ένα δίκτυο υπόγειων καταφυγίων της Αλ Κάιντα έχει καταστραφεί, αλλά αυτή η οργάνωση είναι μόνο μια δευτερεύουσα συνιστώσα της σύγκρουσης. Ο πραγματικός εχθρός είναι οι Ταλιμπάν, οι οποίοι πιθανότατα ενισχύθηκαν πολιτικά από την καταστροφική βία της επίθεσης. Ένα διεθνές «σήμα», που απευθύνεται και προς την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, δόθηκε σίγουρα ως προς την αμερικανική αποφασιστικότητα, αλλά υπάρχουν περισσότερα. Η «μητέρα των βόμβων», η πιο ισχυρή βόμβα στον κόσμο, δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ. Ωστόσο, όλα τα όπλα πρέπει να δοκιμαστούν σε μια πραγματική κατάσταση.

Γι’ αυτό, τον Αύγουστο του 1945, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι έγιναν θύματα πυρηνικών επιθέσεων: έπρεπε να βιαστούν να συγκρίνουν τα αποτελέσματα της ατομικής βόμβας με βάση το εμπλουτισμένο ουράνιο και της ατομικής βόμβα με χρήση πλουτωνίου πριν από την επίσημη ανακοίνωση της ιαπωνικής συνθηκολόγησης - και τόσο το χειρότερο για το πλήθος των ανθρώπινων ινδικών χοιριδίων, για έναν άμαχο πληθυσμό που αφανίστηκε και ακτινοβολήθηκε στο πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Τα όπλα πρέπει να παράγονται - και συνεπώς να χρησιμοποιούνται. Αυτή είναι η λογική του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος.

Ο Τραμπ έχει κίνητρα που αγνοεί η διπλωματική λογική. Δεν γνωρίζει τίποτα από τον κόσμο (εκτός από τις επιχειρήσεις) και δεν ζητά τη συμβουλή των πρεσβειών ή των αρμόδιων υπηρεσιών της διοίκησης. Η πολιτική του δράση παραμένει ασταθής. Μετά την εκλογή του, έχει αλλάξει απότομα τον προσανατολισμό του σε διεθνές επίπεδο. Είναι ένας παράγοντας απρόβλεπτης αστάθειας και οι σύμμαχοι των Ηνωμένων Πολιτειών το γνωρίζουν αυτό, τόσο στην Ιαπωνία όσο και στη Νότια Κορέα και την Αυστραλία. Η μονομέρεια των ΗΠΑ τους ανησυχεί. Γνωρίζουν ότι ο Λευκός Οίκος μπορεί να λάβει αποφάσεις που έχουν σοβαρές συνέπειες χωρίς καν να τους συμβουλευτεί.

Οι λαοί μιλούν

Ωστόσο, οι λόγοι για ελπίδα δεν λείπουν. Ο πληθυσμός της Νότιας Κορέας ανέτρεψε, μετά από μήνες τεράστιων κινητοποιήσεων, μια διεφθαρμένη προεδρία και ένα στρατοκρατικό κόμμα. Επιλέγει, ως επί το πλείστον, μια πολιτική διαπραγμάτευσης παρά μια πρόκληση προς το Βορρά. Πραγματοποιήθηκαν συμβολικές ενέργειες, όπως οι σαράντα φεμινίστριες ακτιβίστριες που διέσχισαν τη γραμμή οριοθέτησης. Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν κοντά στο Σεοντζιού, όπου έχει εγκατασταθεί η αντιπυραυλική ασπίδα THAAD, και συγκρούσεις με την αστυνομία. Ένας συνασπισμός κινημάτων αντιτίθεται επίσης στη δημιουργία ναυτικής βάσης στο νότιο νησί Τζεζού.

Στην Ιαπωνία, η αντίσταση των πολιτών στον επανεξοπλισμό της χώρας παραμένει πολύ βαθιά, παρά τους πυραύλους της Βόρειας Κορέας που προσγειώνονται στη θάλασσα στις ακτές του αρχιπελάγους - παρά την συνεχή προπαγάνδα της μαχητικής δεξιάς. Στην Οκινάουα, η αντίθεσή στις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις δεν εξασθενεί.

Σε ολόκληρη την περιοχή, κερδίζει έδαφος η ιδέα ότι μόνο η αποστρατικοποίηση του θαλάσσιου χώρου θα καταστήσει δυνατή την αποτροπή του πολέμου.

Τα διακυβεύματα στη σύγκρουση στην Ανατολική Ασία είναι πολύ άμεσα παγκόσμια. Τα αντιπολεμικά κινήματα πρέπει να υποστηρίξουν την αντίσταση στην Ασία, στην Ευρώπη, αλλά το πιο σημαντικό, στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ιστορική αναδρομή

1894-1895: Πρώτος σινο-ιαπωνικός πόλεμος (νίκη της Ιαπωνίας).

1904-1905: Ρωσο-ιαπωνικός πόλεμος (νίκη της Ιαπωνίας).

1910: Προσάρτηση της Κορέας από την Ιαπωνία.

1931: Κατάκτηση της Μαντζουρίας από την Ιαπωνία.

1937-1945: Δεύτερος σινο-ιαπωνικός πόλεμος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

1945: Απελευθέρωση της Κορέας. Δημιουργία δύο ζωνών κατοχής στο Βορρά (Ρωσία) και στο Νότο (Ηνωμένες Πολιτείες). Εμφύλιος πόλεμος στο Νότο.

1948: Διακήρυξη της Δημοκρατίας της Κορέας στο Νότο (Σίγκμαν Ρι) και της Λαοκρατίας της Βόρειας Κορέας (Κιμ Ιλ Σουνγκ).

1950-1953: Πόλεμος της Κορέας.

1994: Θάνατος του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ιλ τον διαδέχεται.

1994-2001: Συμφωνίες για τη δέσμευση του πυρηνικού προγράμματος της Βόρειας Κορέας που υπογράφηκαν με την αμερικανική κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον.

2001: Εκλογή του Τζωρτζ Μπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μονομερής παραβίαση των συμφωνιών.

2006: Πρώτη υπόγεια πυρηνικά δοκιμή στη Βόρεια Κορέα.

2009-2017: Ανάπτυξη δικτύου στρατιωτικών βάσεων στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας από το Πεκίνο. Το 2017 θα τεθεί σε λειτουργία.

2009-2017: Προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες

2009: Βορειοκορεατική πυρηνική δοκιμή.

2011: Θάνατος του Κιμ Γιονγκ Ιλ. Ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ουν τον διαδέχεται

2012-: Ο Άμπε Σίνζο, πρωθυπουργός της Ιαπωνίας.

2013: Κρίση πυραύλων. Βορειοκορεατική πυρηνική δοκιμή.

2016: Εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες (ανάληψη καθηκόντων τον Ιανουάριο του 2017). Ανατροπή της Προέδρου Παρκ Γκουέν Χιέ στη Νότια Κορέα.

2017: Εκτοξεύσεις πυραύλων της Βόρειας Κορέας. Εγκατάσταση του συστήματος αντιπυραυλικής βλημάτων THAAD στη Νότια Κορέα, όπου προγραμματίζονται εκλογές για το Μάιο. Συνέχιση της κούρσας των εξοπλισμών στην περιοχή. Κατάσταση κρίσης.

Μετάφραση: e la libertà

Pierre Rousset, «Etat de crise en Asie du Nord-Est - La question coréenne», Europe Solidaire Sans Frontières, 1 Μαΐου 2017· στα αγγλικά: «A state of crisis in North-East Asia», Europe Solidaire Sans Frontières, 1 Μαΐου 2017 και International Viewpoint, 12 Μαΐου 2017. 

Το άρθρο αποτελεί βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου του Philippe Pons, Corée du Nord. Un Etat guérilla en mutation, εκδόσεις Gallimard, 2016. Ο Philippe Pons είναι δημοσιογράφος της Le Monde, ζει εδώ και δεκαετίες στην Ιαπωνία και έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην κορεατική χερσόνησο και στις δύο πλευρές της γραμμής οριοθέτησης. Ο σκοπός αυτού του βιβλίου, όπως λέει ο Philippe Pons, είναι να «προσπαθήσει να κατανοήσει γιατί η Βόρεια Κορέα εξελίχθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο, προσπαθώντας να ξεδιπλώσει τους μηχανισμούς του καθεστώτος της και να το τοποθετήσει σε ιστορικό πλαίσιο, προκειμένου να κατανοήσει τα κοινωνικο-πολιτιστικά θεμέλια, τη δυναμική και τις κοινωνικές αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη. Αυτό δεν σημαίνει, πρέπει να πούμε, αγνοώντας μια σκοτεινή πραγματικότητα...» Με τον τρόπο αυτό, ο συγγραφέας αντιπαρατίθεται σε πολλές κοινοτοπίες. Είναι έργο ενός ιστορικού που συνδέεται με τη μελέτη των πολιτισμών (βλέπε τις δημοσιεύσεις του για την Ιαπωνία) και όχι μόνο ενός δημοσιογράφου. Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου συνιστάται σε όσους θέλουν να ξεπεράσουν τα κλισέ.

Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2019 17:10