Μοντάζ του Khoa Tran
Ο Τραμπ και οι ολιγάρχες του (ξανά) προ των πυλών
Αλληλεγγύη, πολιτική ανεξαρτησία και καταπολέμηση του νέου αυταρχισμού
Στο κατώφλι της δεύτερης προεδρίας Τραμπ, το Tempest παρουσιάζει αυτή την ανακοίνωση της συντακτικής ομάδας σχετικά με τη σημερινή στιγμή και τα καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά μας.
Η παρούσα στιγμή αποτελεί μια σοβαρή προειδοποίηση αφύπνισης για ολόκληρη την Αριστερά, μεταξύ άλλων για τις δικές μας αδυναμίες και τις αδυναμίες των κινημάτων μας. Η αντιμετώπιση αυτών των γεγονότων και η εξαγωγή των απαιτούμενων στρατηγικών συμπερασμάτων είναι αναγκαία για να αντιμετωπίσουμε τις επικείμενες επιθέσεις, τη δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων και τις αυταρχικές επιδιώξεις της επερχόμενης κυβέρνησης Τραμπ.
Οι Δημοκρατικοί δεν μπόρεσαν να νικήσουν τον Τραμπ επειδή άσκησαν την προεδρία σε οικονομικές συνθήκες που δημιούργησαν εξαθλίωση και επισφάλεια για τη συντριπτική πλειοψηφία. Πράγματι, ένας Δημοκρατικός πρόεδρος βρισκόταν στον Λευκό Οίκο για δώδεκα από τα δεκαεπτά δύσκολα χρόνια από την έναρξη της μακράς ύφεσης τον Δεκέμβριο του 2007.[1] Η κυβέρνηση Μπάιντεν απέτυχε να σταματήσει το σφυροκόπημα του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης από τον πληθωρισμό. Οι πενιχρές μεταρρυθμίσεις που προσέφεραν ο Τζο Μπάιντεν και η Κάμαλα Χάρις απέτυχαν να καλύψουν τις ανάγκες ενός πληθυσμού που αντιμετώπιζε σκληρές δυσκολίες[2]. Αντιθέτως, επέβλεπαν ένα καθεστώς λιτότητας, καθώς τα λαϊκά επιδόματα για την πανδημία τελείωναν[3]. Οι Δημοκρατικοί έβαλαν επίσης σκοπό να φτύσουν κατάμουτρα το κίνημα της Παλαιστίνης, καθώς διευκολύνουν τη γενοκτονία[4].
Η Χάρις διεξήγαγε μια ακροδεξιά, φιλοκαπιταλιστική και φιλοϊμπεριαλιστική εκστρατεία[5], σχεδιασμένη για να προσελκύσει συντηρητικούς ψηφοφόρους των προαστίων. Απέτυχε να κερδίσει αρκετούς ταλαντευόμενους ψηφοφόρους για να αναπληρώσει τα εκατομμύρια ψηφοφόρους από την εκλογική βάση του Δημοκρατικού Κόμματος που έχασε. Πλήρωσε επίσης το τίμημα για την αμείλικτη υποστήριξη του κόμματός της στη σιωνιστική τρομοκρατία[6].
Ο Τραμπ κέρδισε εν μέρει επειδή, για πολλούς, φάνηκε να αποτελεί τη μοναδική αντίθεση σε ένα χρεοκοπημένο πολιτικό κατεστημένο. Ωστόσο, έπεισε μόνο το ένα τρίτο περίπου του εκλογικού σώματος να του δώσει την ψήφο του. Η νίκη του ήταν μια οριακή νίκη χωρίς λαϊκή εντολή για ακροδεξιά διακυβέρνηση[7]. Το εύρος της νίκης του Τραμπ περιλάμβανε αξιοσημείωτα κέρδη μεταξύ των Λατίνων και των μαύρων ανδρών[8].
Ωστόσο, παρά την αύξηση του αριθμού του εκλογικού σώματος το 2024,[9] ο Τραμπ αύξησε το σύνολο των ψήφων του μόνο κατά περίπου τρία εκατομμύρια ψήφους, ενώ οι Δημοκρατικοί έχασαν σχεδόν έξι εκατομμύρια ψήφους σε σύγκριση με το 2020.[10] Αξίζει να σημειωθεί ότι ορισμένες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό των εκλογέων με δικαίωμα ψήφου που επέλεξαν να μην συμμετάσχουν σε 90 εκατομμύρια άτομα (μεγαλύτερο από το σύνολο των ψήφων για οποιονδήποτε από τους δύο υποψηφίους)[11]. Αυτά δεν είναι σημάδια ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει κερδηθεί από ένα ακροδεξιό πρόγραμμα. Πρόκειται για σημάδια βαθιά ριζωμένης απογοήτευσης από το status quo.
Ο Τραμπ κέρδισε τις εκλογές με μικρή διαφορά, αλλά θα κυβερνήσει σαν να έχει λαϊκή εντολή. Οι Ρεπουμπλικάνοι θα κατέχουν και τους τρεις κλάδους της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και θα δράσουν γρήγορα. Ο Τραμπ ορκίστηκε να ενεργήσει ως δικτάτορας από την πρώτη ημέρα της δεύτερης διακυβέρνησής του[12]. Ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικανοί έχουν ένα περιθώριο δύο ετών για να εφαρμόσουν το ακροδεξιό τους πρόγραμμα πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές του 2026 και μπορεί να πάρουν μεγάλα ρίσκα σε μια συνολική προσπάθεια να το πετύχουν.
Τι πρόκειται να συμβεί σε μια δεύτερη θητεία του Τραμπ;
Ο Τραμπ και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του αποτελούν σοβαρότερο κίνδυνο από ό,τι κατά την πρώτη θητεία του. Αυτή τη φορά έχουν ένα σχέδιο –το αυταρχικό πρόγραμμα Project 2025[13]– και διορίζουν ένα πιστό υπουργικό συμβούλιο για να το εφαρμόσει. Οι προτεραιότητές τους είναι γνωστές: φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους, λιτότητα για τους υπόλοιπους∙ απορρύθμιση και επιθέσεις σε τμήματα της κρατικής διοίκησης∙ και χρησιμοποίηση σαν όπλου άλλων τμημάτων του κράτους∙ νέοι δασμοί∙ μαζικές απελάσεις∙ πόλεμος κατά των τρανς∙ καταστολή της διαφωνίας, ιδίως του φιλοπαλαιστινιακού ακτιβισμού∙ και μιλιταρισμός του μαστίγιου και του καρότου [transactional militarism].
Ο Τραμπ δεν έχει δημιουργήσει μια σταθερή συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων[14] ικανή να ασκήσει ηγεσία στην κοινωνία, κερδίζοντας τη μαζική συναίνεση στο όραμά του για την κοινωνική τάξη. Αντίθετα, συγκεντρώνει ένα περίεργο μείγμα διαφορετικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των απατεώνων δισεκατομμυριούχων –μια μειοψηφία της καπιταλιστικής τάξης– που είναι συγκεντρωμένοι στην τεχνολογία και το κρυπτονόμισμα, μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης και μιας μειοψηφίας της πολυφυλετικής εργατικής τάξης. Καθένα από αυτά τα στοιχεία έχει παρασυρθεί στον εύθραυστο συνασπισμό του Τραμπ για διαφορετικούς λόγους και τα υλικά τους συμφέροντα χαρακτηρίζονται από τεταμένη σχέση. Οι υποστηρικτές του Τραμπ από την εργατική τάξη που είναι απογοητευμένοι από την κατάσταση της οικονομίας κατηγορούν τους μετανάστες. Οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων που υποστηρίζουν τον Τραμπ είναι θυμωμένοι για τις επιπτώσεις των πανδημικών λόκνταουν και άλλων κανονισμών. Τέλος, η λούμπεν καπιταλιστική βάση του Τραμπ[15] βλέπει τη δυνατότητα για ένα κράτος που καλύπτει τα εγκλήματά τους και αγνοεί τις παραβάσεις τους.
Η εμπειρία της θητείας του Τραμπ θα υπονομεύσει την υποστήριξη που έχει οικοδομήσει ως υποψήφιος που αντιτάχθηκε σε έναν αντιδημοφιλή εν ενεργεία πρόεδρο. Το πρόγραμμά του δεν προτείνει πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που απογοητεύουν πολλούς από τους ψηφοφόρους που του προσέφεραν την υποστήριξή τους. Οι δασμοί και οι απελάσεις δεν θα καταπολεμήσουν τον πληθωρισμό – αντίθετα, θα τον επιδεινώσουν[16]. Μια πιθανή αύξηση των στρατιωτικών συγκρούσεων υπονομεύει τις υποσχέσεις του Τραμπ να σταματήσει να ξοδεύει δημόσιο χρήμα σε «εξωτερικές εμπλοκές»[17].
Η πολύ καθυστερημένη ανακοίνωση της κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα, την παραμονή της ορκωμοσίας του Τραμπ, καταδεικνύει πόσο περιορισμένη ήταν η αποφασιστική πίεση της κυβέρνησης Μπάιντεν για τον τερματισμό της γενοκτονίας τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες. Αλλά δεν πρέπει να δημιουργηθούν ψευδαισθήσεις για τον επικείμενο ρόλο του Τραμπ ως ηγέτη της αμερικανικής αυτοκρατορίας ή για την προθυμία του να αμφισβητήσει τους μαζικούς δολοφόνους της κυβέρνησης Νετανιάχου. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι οι όποιες «λύσεις» προσφέρει η κυβέρνηση Τραμπ δεν θα ασχοληθούν με την περιφερειακή ειρήνη ή τη δημοκρατία, πόσο μάλλον με την απελευθέρωση των Παλαιστινίων, και είναι πιθανό να επιδεινώσουν τη δυναμική.
Η δεύτερη θητεία του Τραμπ δεν θα χαρακτηριστεί από σταθερότητα. Ούτε η υποστήριξη προς την ακροδεξιά θα αυξηθεί αναγκαστικά. Αντίθετα, η κυβέρνησή του θα κυβερνά σε όλο και πιο δύσκολες, επικίνδυνες και ασταθείς συνθήκες. Από όποια θέση εξουσίας κι αν λειτουργεί ο Τραμπ, οι αποφάσεις και οι πολιτικές του στην εξουσία θα είναι ανίκανες να επιλύσουν την υποβόσκουσα σήψη της αμερικανικής κοινωνίας και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Το μόνο που θα προκαλέσουν είναι μεγαλύτερη δυσαρέσκεια.
Σε όλο τον κόσμο, το μίσος και η οργή για τις άρχουσες τάξεις και τα κόμματά τους έχουν προκαλέσει απροσδόκητη αστάθεια και επεισοδιακές εξεγέρσεις. Η Νότια Κορέα, η Γεωργία και η Συρία είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα για αυτό[18]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μέρος αυτής της παγκόσμιας δυναμικής. Θα πρέπει να περιμένουμε συγκρούσεις και σποραδική αντίσταση και εδώ. Όσο και αν είναι τρομακτικό, η Αριστερά πρέπει να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της για να οικοδομήσει μια ευρεία και ανθεκτική αντιπολίτευση.
Σε αντίθεση με το 2016, όταν το σοκ και η οργή για την πρώτη νίκη του Τραμπ είχαν μαζική έκφραση και κατεύθυνση, σήμερα υπάρχει, μεταξύ των φιλελεύθερων δυνάμεων, μια ευρεία αποστράτευση και αποπροσανατολισμός[19]. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει αντίσταση, απλώς το έδαφος στο οποίο θα πολεμήσουμε θα είναι αρκετά διαφορετικό. Ακριβώς όπως όταν βγήκε η απόφαση Ντομπς το 2022,[20] οι Δημοκρατικοί δεν δείχνουν κανένα σημάδι ότι θα δώσουν μάχη. Αντιθέτως, το κόμμα συνεχίζει να εντείνει τη δέσμευσή του σε νομικίστικες άμυνες που είναι απίθανο να επιτύχουν σε δικαστήρια γεμάτα με δεξιούς δικαστές.
Έχουμε πολλά να μάθουμε
Τουλάχιστον εν μέρει, το διαφορετικό πολιτικό έδαφος το 2016 και το 2024 αντικατοπτρίζει τις επιλογές της σοσιαλιστικής Αριστεράς κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Τα επιχειρήματα για την υποστήριξη ενός Δημοκρατικού Κόμματος που κινείται προς τα δεξιά ήταν αρκετά γνωστά στη σοσιαλιστική Αριστερά από το 2016 και σίγουρα φέτος[21]. Πολλοί υποστήριζαν ότι η αποτροπή της ανόδου του φασισμού απαιτούσε την υποστήριξη της εκλογής των Δημοκρατικών, λες και αυτό θα επέτρεπε στην Αριστερά να ζήσει και να πολεμήσει μια άλλη μέρα.
Ποιο αποτέλεσμα παρήγαγε αυτή η στρατηγική; Στο κατώφλι της ορκωμοσίας του Τραμπ, φαίνεται ότι παρήγαγε αποπροσανατολισμό και περαιτέρω απογοήτευση και φόβο.
Η Αριστερά πρέπει να αφομοιώσει ορισμένα μαθήματα σχετικά με το πώς φτάσαμε ως εδώ. Όταν η σοσιαλιστική πολιτική και τα κοινωνικά κινήματα διαλύονται μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, χάνουν την ικανότητα να εξελιχθούν σε αυτόνομη δύναμη. Η αντίσταση στον Τραμπ και την ακροδεξιά δεν μπορεί να υποταχθεί στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, γιατί αυτό θα μας οδηγήσει κυκλικά πίσω εκεί από όπου ήρθαμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πορεία από την εξέγερση του Τζορτζ Φλόιντ[22] το 2020 μέχρι την εκστρατεία της Κάμαλα Χάρις υπέρ των μπάτσων το 2024.[23] Οι δυνάμεις των ΜΚΟ διοργάνωσαν τόσες διαδηλώσεις κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ, μόνο και μόνο για να κυκλοφορήσουν εκκλήσεις υπέρ της ψήφου στους Δημοκρατικούς στις επόμενες εκλογές; Αντί γι’ αυτό, χρειαζόμαστε οργανώσεις μελών και συνεχείς εκστρατείες στις οποίες μπορεί να ενταχθεί ο κόσμος και αιτήματα για τα οποία μπορεί να αγωνιστεί. Χρειαζόμαστε ανεξάρτητες στρατηγικές που αναπτύσσονται από απλούς ανθρώπους που οργανώνονται ο ένας δίπλα στον άλλον, όχι μοντέλα που καθοδηγούνται από την κορυφή και το επιτελείο και χρησιμοποιούν τις κινητοποιήσεις για φωτογραφίες σε μια προεκλογική εκστρατεία.
Με το πλεονέκτημα της εμπειρίας αυτών των τελευταίων οκτώ ετών, θα πρέπει να κατανοήσουμε τη σημασία της δέσμευσης μας για πλατιά ενότητα στη δράση για τη διεξαγωγή αμυντικών αγώνων. Γνωρίζουμε ποιοι έχουν στοχοποιηθεί από την ακροδεξιά: η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, οι μετανάστες, τα συνδικάτα, το κίνημα της Παλαιστίνης και η Αριστερά στο σύνολό της. Πρέπει να οργανωθούμε για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και να πολεμήσουμε τη δεξιά. Αυτή η δουλειά δεν θα γίνει για λογαριασμό μας από κυβερνητικά στελέχη ή από στελέχη συνδικάτων και ΜΚΟ. Κανείς δεν θα έρθει να μας σώσει.
Αυτός ο γενικός προσανατολισμός βασίζεται στην αλληλεγγύη: Πρέπει να μας καθοδηγεί η ιδέα ότι ένα πλήγμα σε έναν είναι πλήγμα σε όλους. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να σφυρηλατήσουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στις προσπάθειες του Τραμπ να διαιρέσει και να κυριαρχήσει. Θα είναι μια στρατηγική καταστροφή, για να μην αναφέρουμε την αποποίηση των δεσμεύσεών μας ως σοσιαλιστές, αν εγκαταλείψουμε την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων με βάση τις αρχές μας. Πρέπει να δείξουμε ότι πρωτοστατούμε στην υπεράσπιση των τρανς ατόμων, των μεταναστών ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας καταπιεσμένων ανθρώπων. Το να το εγκαταλείψουμε αυτό για χάρη της οικοδόμησης μιας ρηχής, δήθεν «οικουμενικής» ενότητας[24] σε θέματα «ψωμιού και βούτυρου» ή, ακόμα χειρότερα, στο όνομα της «αντι-woke» ιδεολογίας[25], θα καταστρέψει την ικανότητα της Αριστεράς να αντιμετωπίσει την ακροδεξιά εκεί όπου αυτή ριζώνει.
Το κίνημα αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη έχει ιδιαίτερη στρατηγική σημασία. Βρίσκεται αντιμέτωπο με την αιχμή του δόρατος των επιθέσεων εναντίον του δικαιώματος να οργανώνεται και του δικαιώματος να μιλάει ενάντια σε ένα ρατσιστικό, γενοκτονικό κράτος[26]. Αυτές οι επιθέσεις χρησιμοποιούνται για να αμβλύνουν την αποφασιστικότητα οποιουδήποτε θέλει να πάρει θέση στο χώρο εργασίας του, στην πανεπιστημιούπολη ή στη γειτονιά του. Το Ισραήλ παραμένει επίσης ιδιαίτερα σημαντικό για την ικανότητα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να ελέγχει τη νοτιοδυτική Ασία και τα αποθέματα πετρελαίου της. Η Παλαιστίνη και η αντίσταση σε όλη την περιοχή, όπως η εξέγερση στη Συρία που ανέτρεψε τον Άσαντ, είναι το κλειδί για την αντιπολίτευση στον Τραμπ.
Για να παλέψουμε και να ξεμπλοκάρουμε από τον δικομματικό στραγγαλισμό
Δεν θα πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι θα υπερβάλουν σε ορισμένες περιπτώσεις, υπερβαίνοντας τους εαυτούς τους, επιδιώκοντας να κάνουν ή να κερδίσουν πάρα πολλά. Αυτό θα δημιουργήσει αναπόφευκτα διασπάσεις εντός του καπιταλιστικού κατεστημένου. Νέα κοινωνικά κινήματα μπορεί να προκύψουν από αυτές τις ρήξεις. Όποιες κι αν είναι οι προκλήσεις μας, τα κινήματα αυτά θα περιέχουν ευκαιρίες για τη σφυρηλάτηση μιας αντίστασης που θα αρνείται να παρασυρθεί πίσω στις γραμμές του Δημοκρατικού Κόμματος το 2026 και το 2028.
Πουθενά στον κόσμο η στρατηγική του εκλογικισμού –που αντιμετωπίζει τις εκλογές ως τον πρωταρχικό τρόπο αλλαγής της κοινωνίας– δεν έχει μετριάσει, πόσο μάλλον λύσει, τα προβλήματα των εκτυλισσόμενων καταστροφών του 21ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, έχει ενισχύσει παντού το χέρι της ακροδεξιάς.
Η μετασχηματιστική αλλαγή θα απαιτήσει από εμάς να οικοδομήσουμε ανθεκτικές, δημοκρατικές και πολιτικά ανεξάρτητες οργανώσεις μέσα από τα κινήματα που έρχονται. Εξάλλου, ήταν οι μαζικές διαδηλώσεις και οι μαζικές απεργίες που κέρδισαν σημαντικές μεταρρυθμίσεις στη δεκαετία του 1930 και τη δεκαετία του 1960, τις δύο περιόδους με τις μεγαλύτερες προόδους για την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα κατά της συμμετοχής στην εκλογική πολιτική∙ μάλλον, είναι ένα επιχείρημα που παίρνει στα σοβαρά το δρόμο που πρέπει να διανύσουμε αν θέλουμε να φτάσουμε εκεί που πρέπει να πάμε. Πρώτα απ’ όλα, χρειαζόμαστε μια στρατηγική που θα σπάσει πλήρως τον στραγγαλισμό της Αριστεράς από το Δημοκρατικό Κόμμα. Ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς και η ομάδα στο Κογκρέσο δεν το έχουν πετύχει αυτό. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι απομονωμένοι ως μια νομιμόφρονη αντιπολίτευση μέσα σε ένα εχθρικό κόμμα. Στη χειρότερη, είναι συνεργάτες πρόθυμοι να επιτεθούν στα κινήματά μας προκειμένου να πάρουν τις θέσεις που πιστεύουν ότι θα τους δώσουν επιρροή. (Δείτε μόνο τι ψήφισαν η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ[27] και ο Τζαμάαλ Μπόουμαν για τον ορισμό του αντισημιτισμού της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος).
Αντί να παίζει σ’ ένα στημένο παιχνίδι υψηλής πολιτικής, η Αριστερά πρέπει επειγόντως να χαράξει μια πορεία προς την οικοδόμηση ενός δικού μας κόμματος. Χρειαζόμαστε μια οργάνωση που θα μπορεί να αμφισβητήσει τα δύο κόμματα του κεφαλαίου όχι μόνο στην κάλπη αλλά και στους δρόμους, στις πανεπιστημιουπόλεις και, το σημαντικότερο, στους χώρους εργασίας. Η Αριστερά χρειάζεται μια στρατηγική προσέγγιση των εκλογών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, θα πρέπει να συμμετέχουμε και να κατεβάζουμε δικούς μας υποψηφίους, ειδικά εκεί που ένα από τα δύο κόμματα είναι ιδιαίτερα ισχυρό –στο μεγαλύτερο μέρος των ΗΠΑ– και με δικά μας ψηφοδέλτια. Ωστόσο, θα πρέπει να το κάνουμε αυτό χωρίς αυταπάτες ότι οι πολιτικοί μπορούν να φέρουν μεταρρυθμίσεις από τα γραφεία τους χωρίς μαζικό ανατρεπτικό αγώνα από τα κάτω. Αυτοί οι υποψήφιοι πρέπει να είναι υπόλογοι στο κόμμα μας, στα κοινωνικά κινήματα και στα συνδικάτα, όχι ανεξάρτητοι παράγοντες που δεν ελέγχονται από το λαό που τους εξέλεξε. Επιπλέον, αυτό θα πρέπει να είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος κόμματος, ένα κόμμα που θα επικεντρώνεται κυρίως στη δράση εκεί όπου οι απλοί άνθρωποι έχουν τη δύναμη – όχι στις αίθουσες της κυβέρνησης, αλλά στις γειτονιές, στις πανεπιστημιουπόλεις και στους χώρους εργασίας. Εκεί μπορούμε να οργανώσουμε την κοινωνική μας δύναμη –την ταξική μας δύναμη– για να αναταράξουμε την κατάσταση και να την ανατρέψουμε με μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις.
Η Αριστερά θα πρέπει να συζητά στην πράξη τους δρόμους και τις παραμέτρους για ένα τέτοιο κόμμα, αλλά γνωρίζουμε ότι δεν μπορεί απλά να ανακηρυχθεί η ύπαρξή του. Μπορούμε να επαίνεσουμε τις μικρές οργανώσεις της Αριστεράς που κατεβάζουν υποψηφίους επειδή προσφέρουν μια ευκαιρία για ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά δεν είναι πραγματικά κόμματα. Καμία από αυτές δεν οργανώνεται πάνω σε μια πραγματική βάση αγωνιστών στην εργατική τάξη και μεταξύ των καταπιεσμένων. Κανένα τέτοιο κόμμα δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η πολιτική ενός μελλοντικού κόμματος της Αριστεράς δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης εκ των προτέρων, αλλά πρέπει να σφυρηλατηθεί μέσα από τον κοινό αγώνα. Ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε εκεί είναι μέσα από μια διαδικασία οργάνωσης και δράσης. Η νέα αντίσταση που καλούμαστε να οικοδομήσουμε υπό τον Τραμπ μπορεί να είναι ένας σημαντικός δρόμος προς αυτόν τον στόχο, αλλά απαιτεί από τους σοσιαλιστές να βοηθήσουν στη χάραξη του δρόμου προς τα εμπρός μέσα από την εμπειρία του αγώνα.
Η Αριστερά πρέπει να αρνηθεί να συναινέσει στις δικομματικές εκλογικές επιλογές που προσφέρονται σήμερα, αλλά δεν μπορούμε επίσης να προσποιούμαστε ότι υπάρχει μια σύντομη διαδρομή μέσα από τη διαδικασία που πρέπει να λάβει χώρα. Δεν θα υπάρξει σημαντική ρήξη με τους Δημοκρατικούς όταν οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι αισθάνονται αποδυναμωμένοι και χωρίς εναλλακτική πορεία προς τα εμπρός. Είναι η εμπειρία του αγώνα –διεκδικήσεις, νίκες, απώλειες, εκλογές, προκλήσεις, ευκαιρίες, ελαττώματα και τα πάντα– που θα μετασχηματίσει τις προσδοκίες και τη δραστηριότητα των ανθρώπων, η οποία στη συνέχεια δίνει τη δυνατότητα σε νέες οργανώσεις να ριζώσουν. Είναι αυτή η διαδικασία και αυτή η εμπειρία και το όραμα που οι σοσιαλιστές πρέπει να έχουν στο μυαλό τους καθώς προετοιμαζόμαστε για τη δεύτερη θητεία του Τραμπ.
Οι αναγκαίοι αγώνες φέρνουν ευκαιρίες
Ούτε το Tempest ούτε οποιοδήποτε άλλο ρεύμα της Αριστεράς μπορεί από μόνο του να καλύψει το κενό αυτού που πρέπει να οικοδομηθεί. Ωστόσο, πρέπει συλλογικά να οικοδομήσουμε ανοιχτές δημοκρατικές πύλες εισόδου για τους ανθρώπους ώστε να ενταχθούν στους αγώνες καθώς αυτοί συνεχίζουν να εκτυλίσσονται. Μεγάλο μέρος αυτής της δουλειάς θα εξαρτηθεί από τις τοπικές συνθήκες και τις τοπικές δυνάμεις, αλλά αυτή η προσέγγιση θα πρέπει να καθοδηγεί όλη μας τη δουλειά. Οι πολιτικοί μας ορίζοντες θα πρέπει αναπόφευκτα να υπερβούν τις τοπικές συνθήκες, δεδομένου ότι πολλά καθορίζονται από εθνικές, ακόμη και διεθνείς, δυναμικές. Αυτό θα αποτελέσει ουσιαστικό μέρος της οικοδόμησης μιας υποδομής αντιπαραθέσεων που μπορεί να ξεκλειδώσει τη δυνατότητα μεγαλύτερης οργανωτικής ενότητας. Η υποστήριξη, και όπου χρειάζεται η δημιουργία, ανεξάρτητων οργανώσεων αγώνα θα είναι το κλειδί.
Η δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ έχει υποσχεθεί σοκ και δέος καθώς αρχίζει το μισητό της ξέσπασμα. Με τον τρόπο αυτό, θα προσπαθήσει να προβάλει μια σιγουριά και μια παντοδυναμία που δεν έχει (ακόμη). Ενώ η αυταρχική δεξιά ελπίζει να αφοπλίσει κάθε αντίσταση και να συνεχίσει να συσπειρώνει το κεφάλαιο στη σημαία της, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην αίσθηση της απόγνωσης και της απογοήτευσης να κάνει αυτή τη δουλειά γι’ αυτήν. Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πολεμήσουμε τον νέο αυταρχισμό. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε και πρέπει να αναπτύξουμε μια ισχυρότερη αριστερή στρατηγική για να μετατρέψουμε την αντίσταση σε μια πιο αποτελεσματική δύναμη – μια δύναμη που θα δείχνει μια διέξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε καθηλωθεί για πολύ καιρό. Και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αποδείξουμε ότι υπάρχει ακόμα δύναμη στη συλλογική μας ικανότητα να αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και σε μια πραγματική εναλλακτική λύση απέναντι στην κυριαρχία και τον εξαναγκασμό αυτών των απεχθών ολιγαρχών και του κεφαλαίου στο σύνολό του.
Μετάφραση: elaliberta.gr
Tempest, “Trump and his oligarchs (back) at the gate. Solidarity, political independence, and fighting the new authoritarianism”, Tempest, 17 Ιανουαρίου 2025, https://tempestmag.org/2025/01/trump-and-his-oligarchs-back-at-the-gate/.
Σημειώσεις
[1] Michael Roberts, “The Persistence of Global Capitalism’s Long Depression”, Spectre, 6 Απριλίου 2024, https://spectrejournal.com/the-persistence-of-global-capitalisms-long-depression/.
[2] “Food Security in the U.S. - Key Statistics & Graphics”, USDA Economic Research Service, https://www.ers.usda.gov/topics/food-nutrition-assistance/food-security-in-the-us/key-statistics-graphics.
[3] Annette Choi, Katie Lobosco and Tami Luhby, “4 charts show who will be hit the hardest as pandemic-era benefits end”, CNN, 15 Οκτωβρίου 2023, https://edition.cnn.com/2023/10/15/politics/covid-19-pandemic-benefits-ending-dg/index.html.
[4] Ali Harb, “‘They want to erase us:’ How DNC rejected demand for Palestinian speaker”, Al Jazeera, 22 Αυγούστου 2024, https://www.aljazeera.com/news/2024/8/22/they-want-to-erase-us-how-dnc-rejected-demand-for-palestinian-speaker.
[5] Ashley Smith, “Part One: Resisting authoritarian populism. Trump’s victory and the tasks of the Left”, Tempest, 5 Δεκεμβρίου 2024, https://tempestmag.org/2024/12/resisting-authoritarian-populism-pt1/.
[6] Ryan Grim, “Kamala Harris Paid the Price for Not Breaking With Biden on Gaza, New Poll Shows”, Drop site, 15 Ιανουαρίου 2025, https://www.dropsitenews.com/p/kamala-harris-gaza-israel-biden-election-poll.
[7] Zach Levitt, “Did Republicans Take Washington in a Landslide? Not So Much”, The New York Times, 15 Ιανουαρίου 2025, https://www.nytimes.com/interactive/2025/01/16/us/politics/2024-election-washington-gop.html.
[8] Shannon McDonagh, “2024 Election Win: Gains Among Black, Hispanic Voters Boosted Trump”, Newsweek, 7 Νοεμβρίου 2024, https://www.newsweek.com/trump-election-victory-black-hispanic-support-1982236.
[9] “Voter turnout in United States presidential elections”, Wikipedia, https://en.wikipedia.org/wiki/Voter_turnout_in_United_States_presidential_elections.
[10] “Fact Check: ‘133 million registered voters’ argument for 2020 election recirculates”, Reuters, 9 Μαΐου 2023, https://www.reuters.com/article/fact-check/133-million-registered-voters-argument-for-2020-election-recirculates-idUSL1N3762CG/.
[11] Alan Kronenberg, “How Many People Didn’t Vote in the 2024 Election?”, U.S. News, 15 Νοεμβρίου 2024, https://www.usnews.com/news/national-news/articles/2024-11-15/how-many-people-didnt-vote-in-the-2024-election.
[12] Chris Michael, “Trump says he will be a dictator only on ‘day one’ if elected president”, The Guardian, 6 Δεκεμβρίου 2023, https://www.theguardian.com/us-news/2023/dec/06/donald-trump-sean-hannity-dictator-day-one-response-iowa-town-hall.
[13] “Project 2025”, Brennan Center for Justice, https://www.brennancenter.org/series/project-2025.
[14] Ashley Smith, “Part Two: Resisting authoritarian populism. Trump’s victory and the tasks of the Left”, Tempest, 6 Δεκεμβρίου 2024, https://tempestmag.org/2024/12/resisting-authoritarian-populism-pt2/.
[15] Samuel Farber, “Donald Trump, Lumpen Capitalist”, Jacobin, 19 Οκτωβρίου 2018, https://jacobin.com/2018/10/donald-trump-lumpen-capitalist-class-elections.
[16] Paul Wiseman and Chris Rugaber, “Trump’s economic plans would worsen inflation, experts say”, AP, 16 Οκτωβρίου 2024, https://apnews.com/article/trump-inflation-tariffs-taxes-immigration-federal-reserve-a18de763fcc01557258c7f33cab375ed.
[17] Joshua Keating, “The three foreign policy factions fighting for Trump’s ear”, Vox, 22 Νοεμβρίου 2024, https://www.vox.com/world-politics/386680/trump-foreign-policy-rubio-hegseth-waltz-gabbard.
[18] John Carl Baker, “South Korean Protesters Thwarted More Than Just a Coup Attempt”, The Nation, 4 Δεκεμβρίου 2024, https://www.thenation.com/article/world/south-korea-yoon-suk-yeol-coup-impeachment-protests/. Ia Eradze, Luka Nakhutsrishvili και Lela Rekhviashvili, “Uprising for democracy in the Caucasus. The Georgian people vs. the government”, Tempest, 21 Δεκεμβρίου 2024, https://tempestmag.org/2024/12/uprising-for-democracy-in-the-caucasus/ [Ia Eradze, Luka Nakhutsrishvili και Lela Rekhviashvili, «Εξέγερση για τη δημοκρατία στον Καύκασο. Ο γεωργιανός λαός εναντίον της κυβέρνησης», ΤΠΤ – «4», 23 Δεκεμβρίου 2024, https://tpt4.org/2024/12/23/%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7-%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%b3%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%ad%ce%b3%ce%b5%cf%81/]. Joseph Daher, “Understanding the rebellion in Syria”, Tempest, 9 Δεκεμβρίου 2024, https://tempestmag.org/2024/12/understanding-the-rebellion-in-syria/ [Joseph Daher, «Κατανοώντας την εξέγερση στη Συρία», e la libertà, 9 Δεκεμβρίου 2024, https://www.elaliberta.gr/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AE/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CE%B2%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE/9875-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1].
[19] Katie Benner, “‘Get Somebody Else to Do It’: Trump Resistance Encounters Fatigue”, The New York Times, 20 Νοεμβρίου 2024, https://www.nytimes.com/2024/11/20/us/trump-womens-march-protests-activism.html.
[20] Natalia Tylim, “After Roe”, Tempest, 4 Ιουλίου 2022, https://tempestmag.org/2022/07/after-roe/.
[21] “The 2024 elections, Palestine, and the road ahead”, FRSO [Freedom Road Socialist Organization], 28 Οκτωβρίου 2024, https://frso.org/statements/the-2024-elections-palestine-and-the-road-ahead/. “BLOCK AND BUILD: Left Strategy in the MAGA Era”, Convergence, https://convergencemag.com/syllabus/block-build-left-strategy-in-the-maga-era/. Cliff Conner, “A Marxist Case for Voting for Kamala Harris”, Against the Current, https://againstthecurrent.org/a-marxist-case-for-voting-for-kamala-harris/.
[22] Haley Pessin, “Defund the police. Assessing the state of the movement”, Tempest, 1 Φεβρουαρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/02/defund-the-police/.
[23] Tempest National Committee, “When the circus leaves town. A Tempest editorial on the eve of the 2024 elections”, Tempest, 3 Νοεμβρίου 2024, https://tempestmag.org/2024/11/socialists-and-the-2024-u-s-elections/.
[24] Vivek Chibber, “Why Elites Love Identity Politics”, Jacobin, 14 Ιανουαρίου 2025, https://jacobin.com/2025/01/elite-identity-politics-professional-class.
[25] Dustin Guastella, “The left’s best defense against Trump? Ditching limousine liberalism”, The Guardian, 20 Δεκεμβρίου 2024, https://www.theguardian.com/commentisfree/2024/dec/20/liberal-left-trump-working-class.
[26] “Congress Passes Dangerous Bill to Silence Criticism of Israel”, ADC, 1 Μαΐου 2024, https://adc.org/dangerous-bill/.
[27] Nathan J. Robinson, “AOC and the Question of Defining Antisemitism”, Current Affairs, 26 Νοεμβρίου 2024, https://www.currentaffairs.org/news/aoc-and-the-question-of-defining-antisemitism.