Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2019 15:33

Ανακοίνωση των φοιτητών/τριών του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης για την αλληλεγγύη στις μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του ιρανικού καθεστώτος

Στις 16 Δεκεμβρίου, την «Ημέρα των Φοιτητών για το Ιράν», οι φοιτητές του πανεπιστημίου της Τεχεράνης και πολλών άλλων ιρανικών πόλεων, διοργάνωσαν συγκεντρώσεις στα πανεπιστήμιά τους για να καταγγείλουν το καθεστώς και την καταστολή που εξαπέλυσε εναντίον του κύματος διαδηλώσεων και διαμαρτυριών του περασμένου Νοέμβρη (με πολλές εκατοντάδες νεκρούς). Μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν φοιτητές/τριες ή έγραψαν σε αφίσες ήταν: «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, διοικητικά συμβούλια» (ελεύθερες εκλογές για την ανάδειξη φοιτητικών διοικητικών συμβουλίων), «Ιράν, Γαλλία, Ιράκ, Λίβανος και Χιλή, ο αγώνας είναι κοινός: η ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού», «Το τραπέζι μας λεηλατήθηκε και ο Νοέμβρης πνίγηκε στο αίμα» (για τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων και την καταστολή των διαμαρτυριών που ακολούθησαν), «Όχι στο υποχρεωτικό χιτζάμπ»… Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης εξέδωσαν την ανακοίνωση που ακολουθεί.

 

Ανακοίνωση των φοιτητών/τριών του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης για την αλληλεγγύη στις μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του ιρανικού καθεστώτος

Εδώ και τώρα, σε μια από τις σημαντικότερες ιστορικές στιγμές στις οποίες ζούμε, οι μάζες σε διάφορα μέρη του κόσμου εξεγέρθηκαν ενάντια στην καταπίεση που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, ξεσπάνε και πάλι στο Ιράν μαζικές αναταραχές. Η συσσώρευση αντιφάσεων και η αδυναμία του υπάρχοντος καπιταλιστικού-θεοκρατικού καθεστώτος οδήγησε σε πολυάριθμες εξεγέρσεις, μεταξύ των οποίων και η εξέγερση του Γενάρη του 2018. Οι προηγούμενη αιματηρή καταστολή δεν μπόρεσε να σβήσει τη φωτιά της οργής των καταπιεσμένων και οι σπίθες που απέμειναν απ’ τη φωτιά του 2018 αναζωπυρώθηκαν λόγω της αύξησης της τιμής των καυσίμων – αυτή τη φορά το Νοέμβριο του 2019. Η έκταση και η ένταση των διαμαρτυριών αυξήθηκε και το ίδιο έγινε και με το μέγεθος και την ένταση της καταστολής. Με τη σιωπή των μέσων ενημέρωσης και τον αποκλεισμό του διαδικτύου, η αιματηρή καταστολή επεκτάθηκε από τους καλαμιώνες του Μάχσαρ μέχρι τα σοκάκια του Κουρδιστάν και από τα προάστια του Σιράζ μέχρι τις ερήμους του Σιστάν και τους δρόμους της Τεχεράνης, αφήνοντας πολλούς νεκρούς στο πέρασμά της. Αλλά εμείς, οι φοιτητές/τριες, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, που έχουμε δεχτεί το χτύπημα του τρομερού μαστιγίου της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε παθητικοί/ές παρατηρητές/τριες.

Ακούμε για χρόνια στις κραυγές των μαζών τον ήχο αυτού του μαστιγίου. Αλλά η επανάληψη αυτών των ήχων, με τις διαφορετικές συχνότητες του στην ιστορία, δεν μας έκανε να τους συνηθίσουμε. Όλοι έχουν ακούσει τον ήχο της καταπίεσης και την κραυγή των καταπιεσμένων, ακόμη και εκείνοι οι οποίοι αγνοούν τα συμφέροντά τους. Οι αποτυχημένες προσπάθειες των μεταρρυθμιστών, των συντηρητικών1, των μοναρχικών και ούτω καθεξής να εκμεταλλευτούν, να διαστρεβλώσουν και να αρνηθούν αυτές τις φωνές, αποδεικνύουν μόνο την ορθότητα αυτού του ισχυρισμού.

Σήμερα, η καταπίεση των μαζών σε διάφορα μέρη του κόσμου επηρεάζεται από την όξυνση των αντιφάσεων του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η σημερινή κυβέρνηση, σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις της, μπόρεσε να πάρει την εξουσία μέσα σε αυτές τις αντιφάσεις. Προσπαθώντας να επιλύσει αυτές τις αντιφάσεις για δικό του όφελος, το κράτος παρενέβη στις καταστροφικές συγκρούσεις στην περιοχή, επεκτείνοντας τις στρατιωτικές του δυνάμεις στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Υεμένη. Η αλληλοδιασύνδεση μεταξύ των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών και του υπάρχοντος ιρανικού καθεστώτος στην περιοχή αύξησε ακόμα περισσότερο την καταπίεση και εκμετάλλευση για τις μάζες της περιοχής. Έτσι, οποιαδήποτε προτεινόμενη μεταρρυθμιστική λύση, που διατηρεί παράλληλα το πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς, συνεχίζει να αναπαράγει την εκμετάλλευση και την καταπίεση κάτω από διάφορες μορφές.

Εμείς, οι φοιτητές/τριες, διατηρώντας παράλληλα απόσταση από τους δύο πόλους, τονίζουμε την κοινή μοίρα των ιρανικών μαζών και όλων των άλλων εργατικών τάξεων σε όλο τον κόσμο – από τη Χιλή μέχρι το Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο. Υποστηρίζουμε τις δίκαιες διαμαρτυρίες τους και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να υποστηρίξουμε τα συμφέροντά τους.

Το υπάρχον κράτος μπόρεσε να συνδέσει την πλέον σύγχρονη μορφή εκμετάλλευσης με τις παλαιότερες μορφές καταπίεσης. Αντιμετωπίζουμε ένα κράτος του οποίου οι κανόνες δικαίου επηρεάζονται από την κυρίαρχη θρησκευτική ιδεολογία. Η καταστολή των θρησκευτικών μειονοτήτων (Χριστιανών, Σουνιτών, Σούφι, κλπ.) βασίζεται σε αυτούς τους νόμους. Εμείς οι φοιτητές/τριες, υπερασπιζόμαστε, χωρίς αλλά και εάν, την ελευθερία λόγου, την ελευθερία της πίστης και της θρησκείας και εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτές τις διεκδικήσεις και στους αγώνες για μαζική απελευθέρωση.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ των φύλων είναι μια άλλη εγγενής αντίφαση του καπιταλιστικού συστήματος, που αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά λόγω του κυρίαρχου ιδεολογικού μηχανισμού στο Ιράν. Εμείς, οι φοιτητές/τριες, γνωρίζουμε τη σημασία των αγώνων για τη χειραφέτηση των γυναικών για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία απαλλαγμένη από καταπίεση και εκμετάλλευση και θεωρούμε ότι όλες οι παραδοσιακές και σύγχρονες μορφές καταπίεσης των γυναικών καταλήγουν τελικά στην αναπαραγωγή του καπιταλισμού και της ύπαρξής του. Από την άλλη πλευρά, αυτή η καταπίεση είναι ένας από τους πιο θεμελιώδεις πυλώνες της κυρίαρχης ιδεολογίας και παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κρατικής εξουσίας. Οι μηχανισμοί αυτής της ιδεολογίας αποσκοπούν στον έλεγχο και την υποταγή των γυναικών σε όλα τα μέρη και σε όλους τους θεσμούς, από την οικογένεια και το πανεπιστήμιο μέχρι το χώρο εργασίας και το δρόμο. Αλλά οι γυναίκες, με όλες τις διαμαρτυρίες τους κατά τη διάρκεια δεκαετιών – από τη συγκέντρωση των γυναικών τον Μάρτιο του 1979, μέχρι τη συγκέντρωση των φοιτητριών εναντίον του υποχρεωτικού Χιτζάμπ τον Μάιο του 2019, διατηρώντας αποστάσεις από τη δεξιά αντιπολίτευση, δεν έμειναν σιωπηλές εναντίον αυτής της τυραννίας. Παράλληλα με αυτούς τους αγώνες, εμείς οι φοιτητές/τριες ακούσαμε την οργισμένη κραυγή των γυναικών για γνήσια χειραφέτηση και εκφράζουμε και πάλι την αλληλεγγύη μας στους αγώνες ενάντια στη συνεχιζόμενη «συνένωση της θρησκείας και της κυβέρνησης» και σε όλες τις μορφές πατριαρχίας.

Επίσης, τα τελευταία χρόνια, ο εθνικός ανταγωνισμός έχει φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο και έγινε ιδιαίτερη ορατός στους πρόσφατους αγώνες. Λαοί σε διάφορες περιοχές του Ιράν πάλεψαν με γενναιότητα σε αυτούς τους αγώνες: Άραβες, Τούρκοι, Λούριοι, Βαλούχοι, Κούρδοι, Τουρκμένιοι και άλλες εθνότητες, ζουν σε συνθήκες καταπίεσης, ανεργίας και φτώχειας. Αυτό έχει ενταθεί περισσότερο, με τις πιο προφανείς πολιτιστικές και κοινωνικές διεκδικήσεις αυτών των ανθρώπων να καταστέλλονται σκληρά. Ενώ σθεναρά υπερασπιζόμαστε τους αγώνες των εθνοτικών μειονοτήτων, εμείς, οι φοιτητές/τριες, δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε όλες τις μορφές εθνικισμού και επιδιώκουμε έτσι να συνδέσουμε τους δίκαιους αγώνες τους με τη χειραφέτηση των μαζών.

Για να συνοψίσουμε: Έχουμε περάσει δύο ανησυχητικά χρόνια, παρατηρώντας την γρήγορη αύξηση της καταστολής και της εκμετάλλευσης από τον Ιανουάριο του 2018 έως τον Νοέμβριο του 2019. Τα χρόνια που προηγήθηκαν μέχρι τον Ιανουάριο του 2018 επιτάχυναν την εγγενή κρίση του υπάρχοντος συστήματος και πυροδότησαν την αντίδραση διαφόρων ομάδων καταπιεσμένων ατόμων, την εμφάνιση της οποίας παρατηρήσαμε στις πλατιές διαμαρτυρίες και τις απεργίες των εργαζομένων από το 2011 και μετά. Η αλληλεγγύη του εργατικού κινήματος, παράλληλα με τις διαμαρτυρίες των αγροτών, των δασκάλων, των φοιτητών και των Κοριτσιών της Οδού Εγκελάμπ, απέκτησε ιδιαίτερη σημασία τον Ιανουάριο του 2018. Όλες αυτές οι αντιφάσεις, στην ενότητά τους, έχουν διαμορφώσει ολόκληρο το κράτος. Αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι ούτε ενδεχόμενες ούτε αυθαίρετες – είναι οι βασικές αναγκαιότητες απότις οποίες εξαρτάται η ζωή της κρατικής εξουσίας.

Οι φυλακές αντιπροσωπεύουν αυτό το γεγονός με τον πιο βίαιο τρόπο. Σήμερα, στις φυλακές βρίσκεται ένας μεγάλος αριθμός διαφορετικών πολιτικών κρατουμένων, μαζί με: ακτιβιστές/ίστριες των φοιτητικών συνδικάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών, των δικαιωμάτων των παιδιών, του περιβάλλοντος, δασκάλους, ακτιβιστές/στριες των εργατικών δικαιωμάτων, Άραβες πολιτικούς ακτιβιστές, Βαλούχους, Κούρδους, ακτιβιστές των θρησκευτικών μειονοτήτων και άλλους πολιτικούς/ές ακτιβιστές/στριες. Επιπλέον, περισσότεροι από επτά χιλιάδες άνθρωποι που ήταν επικεφαλής στις αναταραχές του Νοεμβρίου του 2019 βρίσκονται στη φυλακή για τον αγώνα τους για ισότητα και ελευθερία. Εμείς, οι φοιτητές/τριες, καταδικάζουμε την καταστολή και τη σύλληψη όλων των πολιτικών ακτιβιστών και ζητούμε την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων.

Εν τω μεταξύ, ο ρόλος του πανεπιστημίου είναι κρίσιμος. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, το πανεπιστήμιο έχει γίνει θεσμός για την αναπαραγωγή και τη σταθεροποίηση του status quo και ένας θεσμός που έχει καταβάλει προσπάθειες για την καταστολή της αντίστασης των φοιτητών/τριών τις τελευταίες δεκαετίες. Οι μαζικές συλλήψεις και οι σφοδρές δικαστικές καταδίκες των φοιτητών/τριών της δεκαετίας του 2010, οι παράλληλοι θεσμοί, οι πειθαρχικοί κανόνες, οι φοιτητές/τριες με αστέρι (φοιτητές/τριες που θεωρούνται πολιτικά αναξιόπιστοι ή ανεπιθύμητοι από έναν ή περισσότερους από τους πολυάριθμους μηχανισμούς πληροφοριών της Ισλαμικής Δημοκρατίας) και η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων σε φοιτητές/τριες, ο εκφοβισμός των μελών των φοιτητικών συνδικάτων και των οικογενειών τους από τις υπηρεσίες ασφαλείας και τον πανεπιστημιακό βραχίονά τους, τη φρουρά ασφαλείας του πανεπιστημίου, αποτελούν παραδείγματα αυτών των προσπαθειών. Φέτος, είδαμε άλλο ένα ακόμη σημάδι της απουσίας της πανεπιστημιακής αυτονομίας και της ανοικτής συνεργασίας με τις υπηρεσίες ασφαλείας. Μερικοί/ές φοιτητές/τριες συνελήφθησαν με τη συνεργασία των υπηρεσιών επιβολής του νόμου και των φρουρών ασφαλείας, χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές όπως τη σύλληψή τους στους κοιτώνες ή χρησιμοποιώντας ασθενοφόρα (ως οχήματα μεταφοράς κρατουμένων). Επιπλέον, οι προσπάθειες των αρχών του πανεπιστημίου και των φρουρών ασφαλείας να εκφοβίσουν τις οικογένειες των φοιτητών/τριών προκειμένου να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για ψυχιατρικό εγκλεισμό και για την υποβολή μηνύσεων, καθώς και να κάνουν ηλεκτροσόκ σε μία συλληφθείσα, μέλος του φοιτητικού συλλόγου του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης2 αποκάλυψαν το μέγεθος αυτής της βρώμικης συνεργασίας.

Εν τω μεταξύ, η συνεχιζόμενη σιωπή των λεκτόρων και των καθηγητών των πανεπιστημίων είναι αντανάκλαση της συστηματικής καταστολής κατά τις δεκαετίες αυτές. Οι καθηγητές, των οποίων η λειτουργία περιορίζεται στην αναπαραγωγή της επικρατούσας ιδεολογίας και στη διατήρηση του status quo, έχουν χάσει την κοινωνικοπολιτική τους αποστολή. Διακηρύσσουμε ότι, κατά την άποψή μας, η σιωπή των καθηγητών δεν σημαίνει τίποτε άλλο, παρά μια σαφή συνεργασία με το σύστημα στην καταπίεση των μαζών και των φοιτητών/τριών και δεν θα παραμείνουμε σιωπηλοί/ές απέναντι σ’ αυτή τη συνεργασία. Όπως και τα άλλα ανεξάρτητα κινήματα τις τελευταίες δεκαετίες, το ανεξάρτητο φοιτητικό συνδικαλιστικό κίνημα της δεκαετίας του 2010 κινείται προς τα εμπρός, αντιστεκόμενο στις δυνάμεις που θέλουν το πανεπιστημιακό ίδρυμα να είναι ιδεολογικό ίδρυμα που αναπαράγει το status quo. Εμείς και οι συλληφθέντες συμφοιτητές/τριες μας, όπως πολλοί άλλοι, είμαστε πάντα δεσμευμένοι όχι μόνο στην υποστήριξη των εκμεταλλευόμενων μαζών αλλά και να δώσουμε το μήνυμα μας στην κοινωνία. Η αντίδραση των καταπιεστικών δυνάμεων ήταν ο εξαναγκασμός, ο εκφοβισμός και η καταστολή. Μας εκφοβίζουν συνεχώς με τις πιθανές συνέπειες των πράξεών μας, αλλά ο μηχανισμός καταστολής δεν μπορεί να εμποδίσει ούτε το δρόμο ούτε το πανεπιστήμιο. Ας είμαστε ξεκάθαροι αυτή τη φορά: Εμείς, οι φοιτητές/τριες, δεν θα ξεχάσουμε το αίμα στο δρόμο. Το υποσχόμαστε αυτό τόσο στους μάρτυρες όσο και στους δολοφόνους τους.

Μετάφραση: e la libertà

.جواب ما تفنگ نیست، این همه کشته کم نیست – تظاهرات دانشجویی به مناسبت ۱۶ آذر», اخبار روز, شنبه, 7 دسامبر 2019»

«Statement from the national demonstration of students in Tehran, 7th December 2019», libcom.org, 11 Δεκεμβρίου 2019.«Statement from Tehran University Students in Solidarity with Mass Protests Against Iranian Regime», Alliance of Middle Eastern and North African Socialists, 21 Δεκεμβρίου 2019.

Σημειώσεις

1 [Σ.τ.Μ.:] Στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται ο όρος «principlists» με τον οποίο μεταφράζουν τον ιρανικό όρο «οσούλ-γκαραγιάν», («اصول‌گرایان»), που σημαίνει «οι αληθινοί οπαδοί των αρχών». Με τον όρο αυτόν χαρακτηρίζονται οι σκληροπυρηνικοί, δεξιοί Συντηρητικοί, οπαδοί του θρησκευτικού καθεστώτος στις πιο σκληρές του εκδοχές. Είναι οι κύριοι αντίπαλοι των Ρεφορμιστών («‎εσλάχ-ταλαμπάν» [«اصلاح‌طلبان‎»]), στο ιρανικό πολιτικό σύστημα.

2 [Σ.τ.Μ.:] Πρόκειται μάλλον για την περίπτωση της Σοχά Μορτεζαΐ, φοιτήτριας πολιτικών επιστημών, η οποία συνελήφθη στις 17 Νοέμβρη έξω από τους κοιτώνες Φατεμιγέχ στην Τεχεράνη. Είχε συλληφθεί και παλιότερα κατά τη διάρκεια των μαζικών κινητοποιήσεων του Δεκέμβρη 2017-Γενάρη 2018 και είχε καταδικαστεί σε έξι χρόνια φυλάκισης, αλλά αφέθηκε ελεύθερη με αναστολή. Έκτοτε, η ίδια και η οικογένειά της είχαν δεχτεί απειλές ότι αν δεν σταματούσε την πολιτική της δράση θα κλεινόταν σε ψυχιατρείο και θα υποβάλλονταν σε ηλεκτροσόκ. Μάλιστα, η υπηρεσία πληροφοριών του πανεπιστημίου προσπάθησε να εκβιάσει τους γονείς της να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, για να μεταφερθεί η Σοχά Μορτεζαΐ σε ψυχιατρείο και να υποβληθεί σε ηλεκτροσόκ, απειλώντας, ότι αν δεν συμφωνούσαν θα πρόσθεταν άλλα δυο χρόνια στην ποινή της των 6 χρόνων φυλάκισης. Η οικογένειά της δεν έδωσε τη συγκατάθεσή της.

Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2019 15:43

Προσθήκη σχολίου

Το e la libertà.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό φασιστικό περιεχόμενο ή σχόλια μη σχετικά με το κείμενο.