Μπάμπης Συριόπουλος
Ένα μουσείο – πλυντήριο για τη βία της αστυνομίας
Το αστυνομικό μουσείο Καρδίτσας, ιδρυμένο το 2013 σε χώρο της εκκλησίας, «ξεπλένει» τον κατασταλτικό ρόλο της αστυνομίας, ενώ υμνεί ανοικτά το ρόλο της στην περίοδο του εμφυλίου αλλά και απέναντι στις σύγχρονες κινητοποιήσεις νεολαίας και εργαζομένων. Η επιχείρηση να ξαναγραφεί η ιστορία είναι εμφανής.
Μέχρι και επισκέψεις μαθητών γίνονται στο Αστυνομικό Μουσείο, προφανώς για να εκπαιδευθούν στην αποδοχή της αστυνομικής καταστολής.
Υπάρχουν μουσεία κάθε λογής. Αρχαιολογικά, καλλιτεχνικά, ιστορικά, πολεμικά ή με πιο ειδικές θεματικές. Στην Ελλάδα, λόγω του παρελθόντος της, κυριαρχούν τα αρχαιολογικά μουσεία. Ένας απόστρατος υποστράτηγος της χωροφυλακής, διορθώνοντας αυτή τη «μονομέρεια», ίδρυσε το 2013 το Αστυνομικό Μουσείο Καρδίτσας (ΑΜΚ) στην ομώνυμη πόλη.
Στη χώρα μας ιδιαίτερα, με το βεβαρημένο παρελθόν που έχουν η Αστυνομία και η Χωροφυλακή (παλιότερα), αυτό είναι από μόνο του πρόκληση. Όπως αναφέρει το ιδρυτικό του μουσείου, σκοπός του είναι να αναδείξει «την ιστορική διαχρονική πορεία κυρίως του ενδόξου σώματος της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων» και να καλλιεργεί την «ιστορική σκέψη για την ύπαρξη και την ποικίλη προσφορά των δύο αστυνομικών σωμάτων». Το Αστυνομικό Μουσείο Καρδίτσας στεγάζεται σε χώρο – ιδιοκτησία της εκκλησίας και λειτουργώντας ως σύλλογος αναπτύσσει διάφορες δραστηριότητες και έξω από τους τοίχους του κτιρίου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Καρδίτσας με ανακοίνωσή της αποκαλύπτει κάποιες από αυτές.
Στις 3 Μάρτη εκπρόσωποι του Αστυνομικού Μουσείου, Ενώσεων αποστράτων και συνδικαλιστών αστυνομικών από Τρίκαλα και Καρδίτσα κατάθεσαν στεφάνι στο «νεοανεγερθέν μνημείο πεσόντων αστυνομικών». Για να μη μείνει καμία αμφιβολία υπέρ ποιού καθήκοντος έπεσαν οι τιμώμενοι αστυνομικοί, όλοι μαζί μετά πήγαν στα γραφεία της ένωσης αποστράτων Σωμάτων Ασφαλείας ν. Τρικάλων για να τιμήσουν τον μόνο επιζήσαντα από την επίθεση των ανταρτών στο Λιτόχωρο το 1946. Σύμφωνα με το ΑΜΚ, οι δέκα χωροφύλακες «υπερασπίσθηκαν με σθένος και αφοσίωση μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός τους τα ιδεώδη της φιλοπατρίας, ελευθερίας και πίστεως μας κατά την ιστορική μάχη του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου Πιερίας τη νύχτα της 30/31 Μαρτίου εναντίον ανταρτών του ΕΛΑΣ, οι οποίοι επέδραμαν για να καταλύσουν την έννομη τάξη, να παρεμποδίσουν τις εκλογές της απελευθερωμένης Ελλάδας και να καταλάβουν με τα όπλα και δια της βίας την εξουσία».
Οι εκλογές στις 31 Μαρτίου 1946 έγιναν κάτω από το καθεστώς της μεταβαρκιζιανής τρομοκρατίας, κρατικής και παρακρατικής, με τις ευλογίες των Άγγλων, που ουσιαστικά απαγόρευαν στην επαρχία την πολιτική δράση, όχι μόνο του ΕΑΜ αλλά ακόμα και των δυνάμεων του Κέντρου. Σε συνδυασμό με τους μη εκκαθαρισμένους εκλογικούς καταλόγους ήταν απλά ένα φύλλο συκής για την δικτατορία των αστών, που είχαν πλουτίσει στην κατοχή και των πρώην δοσίλογων και ταγματασφαλιτών, κάτω από τη σκέπη του βρετανικού και κατόπιν του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ομάδα 33 διωκόμενων αγωνιστών του ΚΚΕ χτύπησε το σταθμό Χωροφυλακής υπό τις διαταγές του Αλέκου Ρόσιου – «Υψηλάντη». Στη μάχη που ακολούθησε σκοτώθηκε η φρουρά του σταθμού, εκτός από τον επιζήσαντα που τιμήθηκε στην εκδήλωση που διοργανώθηκε στα Τρίκαλα.
Σε άλλη εκδήλωση του συλλόγου τιμήθηκε ο «επικεφαλής ομάδας αστυνομικών, που συμμετείχε ενεργά, εκτελώντας το καθήκον του σε διατεταγμένη υπηρεσία για τη διασφάλιση της εννόμου τάξεως και για την περιφρούρηση πολύτιμων αγαθών συνανθρώπων μας, στο συλλαλητήριο της 6-12-2009 που έγινε στην Αθήνα στην πλατεία Εξαρχείων. Θέτοντας φραγμό στην υλοποίηση των εγκληματικών σχεδίων των αναρχικών, δέχθηκε πρώτος την επίθεση με εμπρηστικές βόμβες, με πέτρες και σπασμένα μάρμαρα, που έσπασαν την προστατευτική του ανθεκτική ασπίδα, με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρά εγκαύματα β βαθμού και να τραυματιστεί επικίνδυνα στο κεφάλι και στο στήθος του». Η διαδήλωση στην οποία αναφέρεται η ανακοίνωση του ΑΜΚ έγινε ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη 2008 από τον αστυνομικό Κορκονέα. Όπως βλέπουμε, ο σύλλογος συνδέει τις «ένδοξες» δράσεις των σωμάτων ασφαλείας του παρελθόντος με τη σημερινή καταστολή του κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας.
Το Αστυνομικό Μουσείο Καρδίτσας προσφέρει και εκπαιδευτικό έργο: «Οι μαθητές και μαθήτριες της Α’ τάξης του 5ου Δημοτικού σχολείου της πόλης μας, με τη δασκάλα τους, επισκέφθηκαν το Αστυνομικό Μουσείο και ενημερώθηκαν για την προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας στην κοινωνία μας. Οι μικροί μας φίλοι φωτογραφήθηκαν με πηλήκια διαφόρων Αστυνομιών και θαύμασαν την ποικιλία των στολών και γενικά των εκθεμάτων». Μαθητές δημοτικού, μέσω της «ποικιλίας των στολών και των εκθεμάτων», μαθαίνουν να θαυμάζουν την αστυνομική βία και να εξοικειώνονται με τον κρατικό αυταρχισμό.
Όποιος νομίζει ότι το ΑΜΚ είναι μια εξωθεσμική συλλογικότητα καλό θα ήταν να ξέρει ότι στις 10 Δεκεμβρίου 2016 το επισκέφθηκαν ο αρχηγός της ΕΛΑΣ, αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Τσουβάλας, και άλλοι ανώτατοι αξιωματικοί. Ο αρχηγός «εμφανώς συγκινημένος» συνεχάρη τον ιδρυτή του μουσείου και δήλωσε υπερήφανος για το «τόλμημα αυτό που διατηρεί τη συλλογική συνείδηση της Ελληνικής Αστυνομίας».
Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Καρδίτσας τελειώνει ως εξής: «Ο αγώνας μας για ζωή και ελευθερία περνάει μέσα από την απαίτηση να κλείσει αυτή η ανοιχτή πληγή (Αστυνομικό Μουσείο), που η σαπίλα της αναδύει βρώμα από το παρελθόν και φορμόλη από το μέλλον. Καλούμε το δημοκρατικό λαό της Καρδίτσας να υπερασπιστεί τα παιδιά του, να υπερασπιστεί τους αγώνες του Καρδιτσιώτικου λαού για ένα καλύτερο κόσμο, για ελευθερία, δικαιοσύνη, κοινωνική απελευθέρωση».
Αστυνομία
Ιστορία καταστολής
Το αμαρτωλό παρελθόν
Συνεργασία με τους φασίστες καταχτητές
Η Ελληνική Αστυνομία προήλθε το 1984 από τη συγχώνευση της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων, κληρονομώντας έτσι και την ιστορία των δύο σωμάτων. Η σημερινή ΕΛΑΣ όχι μόνο συνεχίζει επάξια το κατασταλτικό έργο τους ενάντια στον εχθρό λαό, αυτή είναι η δουλειά της εξάλλου, αλλά αρνείται να αποκηρύξει ακόμα και τις πιο μαύρες μέρες των «προγόνων» της. Για παράδειγμα , στο Αστυνομικό Τμήμα Πατησίων αλλά και στο διαβόητο ΑΤ Ομονοίας υπάρχουν τιμητικές πλακέτες με ονόματα πεσόντων «στο καθήκον» αστυνομικών κατά την περίοδο της ιταλο – γερμανικής κατοχής(!), αλλά και τον Δεκέμβρη του 1944. Είναι προφανές ότι δεν έπεσαν πολεμώντας ληστές ή εμπόρους ναρκωτικών ή μαυραγορίτες.
Αν και αρκετοί απλοί αστυνομικοί της Αστυνομίας Πόλεων στην Αθήνα έδειξαν ανοχή ή και υποστήριξη στο ΕΑΜ, αυτό δεν αναιρεί πως συνολικά τα σώματα ασφαλείας ήταν αιχμή του δόρατος των δυνάμεων κατοχής και των ελληνικών δωσιλογικών κυβερνήσεων. Κατά τις διαδηλώσεις του 1942 ενάντια στα σχέδια πολιτικής επιστράτευσης εργατών και στις 22-7-1943 ενάντια στην επέκταση της βουλγαρικής κατοχής στην κεντρική Μακεδονία υπήρξαν δεκάδες νεκροί από τα πυρά των ελληνικών δυνάμεων ασφαλείας. Η Ειδική Ασφάλεια της χωροφυλακής, μετεξέλιξη της συσταθείσας το 1929 από τον Βενιζέλο «Διεύθυνσης Ειδικής Ασφαλείας Αθηνών», ήταν κράτος εν κράτει την περίοδο της κυβέρνησης Ράλλη με πλήρη ελευθερία δράσης (βασανισμών και θανατώσεων κρατουμένων). Επίσης, πρωταγωνιστικό ρόλο στις συγκρούσεις και στα μπλόκα (με αποκορύφωμα το μπλόκο της Κοκκινιάς) έπαιξε το Μηχανοκίνητο τμήμα της Αστυνομίας πόλεων με διοικητή το Νικόλαο Μπουραντά, εξ ου και η ονομασία «Μπουραντάδες» για τους άντρες του τμήματος.
Αυτήν ακριβώς τη δράση ενσωματώνει η σημερινή ΕΛΑΣ και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας και σε αυτόν τον τομέα τη συνέχεια του κράτους. Οι «πρόγονοι» των αστυνομικών που χτυπούν διαδηλωτές και μετανάστες και συνεργάζονται με τη Χρυσή Αυγή υπηρετούσαν ξένες δυνάμεις κατοχής (Γερμανών, Ιταλών ή Άγγλων) και τιμώνται ακόμα επίσημα ως πεσόντες εν ώρα καθήκοντος.
Πριν, 20 Μαρτίου 2017