Τα αφεντικά, το κράτος και οι μηχανισμοί τους φοβούνται περισσότερο από καθετί άλλο την οργάνωση των εργαζομένων. Κυρίως όμως φοβούνται όταν οργανωνόμαστε μόνοι μας, όταν δημιουργούμε δομές αλληλεγγύης και κερδίζουμε εργατικούς αγώνες. Τότε οι εισαγγελείς και οι παρατρεχάμενοι τους αναλαμβάνουν δράση, φτιάχνουν δικογραφίες όπου βαφτίζουν τις εργατικές διεκδικήσεις ως «απόπειρα εκβίασης με σκοπό οικονομικό όφελος», τη συνδικαλιστική δράση ως «απόπειρα πρόκλησης βλάβης σε καταστήματα» και την αυτοοργάνωση των εργαζομένων ως «σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση». Όπως ακριβώς έγινε με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα μαγαζιά «Σαλαντίν» και «Βοτανοπωλείο» τα αφεντικά των οποίων κατέθεσαν στην αστυνομία ως τα θύματα της υπόθεσης ώστε να ποινικοποιήσουν τον συνδικαλιστικό τους αγώνα.

Η δίωξη έστω και ενός εργαζόμενου ή μιας εργαζόμενης μάς αφορά όλους, ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για 7 εργαζόμενους και μέλη του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων στην Αθήνα εκ των οποίων οι 4 ήταν και απολυμένοι λόγω συνδικαλιστικής δράσης από τα μαγαζιά όπου δούλευαν. ΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ

ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ

ΕΣΕ

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση

(Τοπικές ενώσεις Αθήνας/Θεσσαλονίκης)