"Τι έκανε ο καθένας μας για να σταματήσει αυτόν τον εφιάλτη;"
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2023,
IGOR PASKAR
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Στις 31 Μαΐου το στρατιωτικό δικαστήριο της νότιας περιφέρειας του Ροστόφ στο Ντον καταδίκασε τον Ιγκόρ Πάσκαρ σε οκτώμισι χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία του "βανδαλισμού" και της "τρομοκρατίας". Κρίθηκε ένοχος για το κάψιμο ενός πανό με το σύμβολο Z [σύμβολο υπέρ του πολέμου] και τη συμβολική πυρπόληση του κτιρίου της FSB [Ομοσπονδιακές Υπηρεσίες Ασφαλείας] στο Κρασνοντάρ. Την ημέρα πριν από την καταδίκη του, ο Ιγκόρ έδωσε την τελική του κατάθεση στο δικαστήριο. Ακολουθεί η μετάφραση της ομιλίας του.
"Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που πραγματοποίησα αυτή την ενέργεια. Κατά τη διάρκεια αυτού του έτους, φανταζόμουν ξανά και ξανά αυτή τη στιγμή, τη στιγμή που θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω την τελική μου αγόρευση. Αγωνιούσα για τα λόγια που θα έλεγα και για τα κίνητρα που με οδήγησαν να ενεργήσω όπως έπραξα.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνεδρίασης, κ. Πρόεδρε, με ρωτήσατε αν έχω μετανιώσει για τις πράξεις μου. Κατάλαβα ότι η έκταση της δηλωθείσας λύπης μου θα επηρέαζε την αυστηρότητα της ποινής. Αλλά αν απαρνιόμουν τις πεποιθήσεις μου, θα ενεργούσα ενάντια στη συνείδησή μου.
Αντιθέτως, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη φυλακή, είδα από πρώτο χέρι τις αδικίες που διαπράττονται εναντίον των ανθρώπων που αποκαλούμε αδελφούς μας: τόσο τους αιχμαλώτους πολέμου που υπηρέτησαν στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις όσο και τους απλούς Ουκρανούς πολίτες.
Ο πόλεμος - ή με όποιον όρο τον ονομάζουμε - ήρθε στα σπίτια τους, καταστρέφοντας τη ζωή τους όπως την ήξεραν. Όποια συνθήματα και γεωπολιτικά συμφέροντα και αν χρησιμοποιήσουμε για να το ωραιοποιήσουμε αυτό, στα μάτια μου δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.
Λυπάμαι για ό,τι συνέβη; Ναι, ίσως θα ήθελα η ζωή μου να εξελιχθεί διαφορετικά - αλλά ενήργησα σύμφωνα με τη συνείδησή μου, και η συνείδησή μου παραμένει καθαρή.
Αντί να προβληματίζομαι για το ποιος έχει δίκιο και ποιος είναι ένοχος, θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα: τι έκανε ο καθένας μας για να σταματήσει αυτόν τον εφιάλτη; Και σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια από τώρα, τι θα λέμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας γι' αυτούς τους ταραγμένους καιρούς;
Δυστυχώς, ο Θεός δεν μου χάρισε τη χαρά της πατρότητας- οι άνθρωποι που ήταν πιο κοντά μου έχουν φύγει, και εγώ έμεινα μόνος με τον εαυτό μου. Μου ήταν εύκολο να κάνω αυτό που έκανα, παρόλο που γνώριζα πολύ καλά τις συνέπειες. Δεν υπήρχε κανείς να αγωνιά για τη μοίρα μου, κανείς να ανησυχεί για μένα ή να με ενθαρρύνει. Αλλά αυτό που πραγματικά δεν περίμενα ήταν ο τεράστιος αριθμός επιστολών και μηνυμάτων υποστήριξης που έλαβα.
Οι άνθρωποι έγραψαν από κάθε γωνιά της Ρωσίας, και όχι μόνο από τη Ρωσία. Πολλοί ήταν ευγνώμονες για τη θέση μου, η οποία έρχεται σε τόσο πλήρη αντίθεση με την έννοια της ομόφωνης εθνικής υποστήριξης σε ό,τι διαπράττεται. Υπήρχαν τόσα πολλά μηνύματα ενθάρρυνσης: "μείνετε δυνατοί", "μην απελπίζεστε". Τόσα πολλά θερμά λόγια, τόση συμπάθεια.
Αλλά θα έχω την τόλμη να διαβάσω μόνο ένα μέρος μιας επιστολής που έλαβα τον Μάιο, η οποία πραγματικά με συγκίνησε και με ώθησε να γράψω αυτή την τελική δήλωση προς το δικαστήριο.
Ακούστε:
"Από την καθημερινή ζωή έχουν απομείνει ελάχιστα πράγματα. Αποδεικνύεται ότι δεν μπορούμε πλέον να ζήσουμε καθημερινές ζωές. Ακούω τις αναμνήσεις κρατουμένων από τις δεκαετίες του 1930, του 40 και του 50. Αυτή τη στιγμή διαβάζω τη συγκλονιστική βιογραφία της [ηθοποιού] Ταμάρα Πέτκεβιτς [η οποία πέρασε επτά χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης]. Συνελήφθη το 1943 και έζησε μέχρι το 2017. Όταν ήρθαν γι' αυτήν ήταν μόλις 22 ετών - ένα απλό κορίτσι, στη μισή ηλικία από ό,τι είμαι εγώ τώρα. Δεν έχω διαβάσει το Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ του Σολζενίτσιν, και δεν πρόλαβα ποτέ να διαβάσω ούτε τις Ιστορίες της Κόλυμα του Σαλάμοφ. Αλλά τώρα ακούω την Πέτκεβιτς και με κάνει να συνειδητοποιώ ότι αυτό ακριβώς πρέπει να ακούμε, αυτό πρέπει να διαβάζουμε στο σχολείο. Ως χώρα έχουμε εμμονή με το παρελθόν, αλλά σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε το παρόν ή το μέλλον. Οι Αμερικανοί έχουν το αμερικανικό τους όνειρο: κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνίζονται. Εμείς δεν έχουμε παρά μια εμμονή σε αυτό που συνέβη πριν από πολύ καιρό, σε αυτό που δεν μπορεί να επιστρέψει. Αλλά ξανά και ξανά προσπαθούμε να φέρουμε πίσω αυτό που έχει περάσει, και αυτές οι προσπάθειες είναι απολύτως άσκοπες. Είναι σαν ολόκληρη η χώρα να έχει κολλήσει στη λάσπη. Ως άτομα είμαστε εγκλωβισμένοι στα συναισθήματά μας. Είναι τρομερό ότι ακόμα και τώρα, για όσο καιρό γυρνάμε πεισματικά το κεφάλι μας πίσω, δεν θα ζήσουμε ποτέ ευτυχισμένοι, ποτέ όπως θέλουμε. Ας ελπίσουμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να βρουν την ευτυχία στα μικρά πράγματα".
Μπορείτε να υποστηρίξετε τον Ιγκόρ Πασκάρ στέλνοντας επιστολές:
Gorky 219, SIZO-1, Igor Konstantinovich Paskar (γεν. 1976).
□ Μπορείτε να στέλνετε επιστολές on line μέσω της εθελοντικής υπηρεσίας RosUznik.
Η Solidarity Zone παρέχει πλήρη υποστήριξη στον Ιγκόρ Πασκάρ. Ο νόμιμος εκπρόσωπός του είναι ο Felix Vertegel.
Σημ. Επιστολές που αποστέλλονται σε ρωσικές φυλακές και δεν είναι γραμμένες στα ρωσικά είναι απίθανο να παραδοθούν στους κρατούμενους, ενώ η υπηρεσία Rosuznik είναι επίσης ρωσόφωνη. Αν στείλετε σύντομα μηνύματα στον Ιγκόρ μέσω των υποστηρικτών της Solidarity Zone στο Ηνωμένο Βασίλειο στη διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., θα φροντίσουμε να μεταφραστούν και να διαβιβαστούν.
Το ρωσικό πρωτότυπο της δήλωσης του Ιγκόρ Πάσκαρ εδώ.
Πηγή: Solidarity Zone
KAI https://internationalviewpoint.org/
Download this as a flyer.
