του Γιώργου Καλημερίδη 

Aνακοινώνουν απολύσεις και επιχειρούν, με αντιδραστικούς όρους, να υπονομεύσουν ακόμη και το ίδιο το «δικαίωμα στην ελαστική απασχόληση». Μέχρι σήμερα υπήρχε μια «μονιμότητα στις συμβάσεις» με βάση την προϋπηρεσία. Αυτή η «μονιμότητα στις συμβάσεις» αποτελεί τελικά μια ενοχλητική πολιτική πίεση και υπογράμμιση για την αστική εξουσία, ειδικά στον βαθμό που συγκροτείται συλλογικά, όπως απέδειξε ο περσινός Μάρτης. Γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να γίνει αντικείμενο καταστολής και περιορισμού...

Joey Ayoub

Βρισκόμαστε στον Αύγουστο του 2016. Οι εναπομείναντες κάτοικοι της Ντάραγια εκδιώχθηκαν βίαια μετά από συμφωνία με το καθεστώς Άσαντ για να σταματήσει η πολιορκία και να επιστραφεί η πόλη στον έλεγχο του καθεστώτος. Θα ακολουθούσαν τη μοίρα των ανθρώπων της Χομ πριν από αυτούς και του Χαλεπιού και της Ανατολικής Γούτα μετά από αυτούς. Καθώς η πόλη έπεφτε, μια ομάδα γυναικών από τη Ντάραγια έγραψε μια ανοιχτή επιστολή που ανέφερε: «Ζητάμε δράση από τη διεθνή κοινότητα» για να αποτραπεί ο εξαναγκαστικός εκτοπισμός τους. Καμία τέτοια ενέργεια δεν ήρθε και έτσι, η Ντάραγια έπεσε.

Βαγγελίτσα Δινοπούλου, Ντίνα Ρέππα

Το νομοσχέδιο για το νέο σύστημα προσλήψεων εκπαιδευτικών ξεπερνά κάθε φαντασία! Τα επιτελεία της ΕΕ είναι απόλυτα ικανοποιημένα. Τέτοιου βάθους σε ποιότητα και εύρος αντιδραστική αναδιάρθρωση, που συμπυκνώνει ανατροπές «μεγατόνων» στο σύνολο της εκπαιδευτικής λειτουργίας, στα εργασιακά, το πανεπιστήμιο, την αξιολόγηση έως και το περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου, δεν θα μπορούσαν εύκολα να απαιτήσουν.

V. Arun Kumar

Η απεργία στην αγροτική Ινδία, που συμπίπτει με την απεργία των συνδικάτων, θα ενώσει τους αγρότες και τους εργάτες στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας της φιλοκαπιταλιστικής και αντιλαϊκής ακροδεξιάς κυβέρνησης του BJP.

Alf Gunvald Nilsen

Μια πραγματική εναλλακτική λύση για όσους υποφέρουν κάτω από το βάρος της οικονομικής ανάπτυξης της Ινδίας, θα απαιτήσει μια ρήξη όχι μόνο με τον Μόντι, αλλά και με τα πολιτικά καθεστώτα που προσανατολίζονται προς την αγορά και ενισχύουν τις στερήσεις και την εμβάθυνση της ανισότητας στην Ινδία σήμερα.

Η ξαφνική απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αποσύρει τους 2000 αμερικανούς στρατιώτες από τη Συρία είναι ένα πράσινο φως στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για να αποδεκατίσει τους Κούρδους σε ό, τι έχει απομείνει από τη Ροτζάβα στη βόρεια Συρία. Νωρίτερα φέτος η Τουρκία εισέβαλε στην περιοχή του Αφρίν με τη βοήθεια συριακών αντιδραστικών ένοπλων αντιπολιτευτικών ομάδων, προκαλώντας την αναγκαστική μετακίνηση μεγάλων τμημάτων του κουρδικού πληθυσμού της Αφρίν, και συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του τοπικού πληθυσμού.

Arlind Qori

Αυτή η άνευ προηγουμένου αντίσταση και άρνηση βάζει την κυβέρνηση σε κρίση. Παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα όλα τα αιτήματα των φοιτητών είναι «οικονομικά» –κανείς δεν έχει καλέσει ακόμα σε ανατροπή της κυβέρνησης– η κυβέρνηση έχει βυθιστεί σε μια ιστορικά χαμηλή νομιμότητα για τη σύγχρονη ιστορία της Αλβανίας. Η επιμονή του Ράμα να συναντηθεί με τους εκπροσώπους των φοιτητών μοιάζει περισσότερο με μια απελπισμένη κίνηση για να σώσει ό,τι μπορεί για την επιβίωση της κυβέρνησής του.

Την περασμένη Τετάρτη φοιτητές του πανεπιστημίου Paris 1 – Tolbiac ψήφισαν στη Γενική Συνέλευση μια δήλωση αλληλεγγύης με την κινητοποίηση των Αλβανών φοιτητών ενάντια στην αύξηση των διδάκτρων.

Michael Karadjis

Η ξαφνική απόφαση του Τραμπ για την απομάκρυνση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία είναι ένα πράσινο φως τόσο για τον Σύριο τύραννο Μπασάρ Ασάντ όσο και για τον Τούρκο ηγεμόνα Ερντογάν για να κινηθούν στο βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας που ελέγχεται επί του παρόντος από τις (μέχρι πρόσφατα) υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) στις οποίες ηγούνται οι Κούρδοι και βέβαια επίσης ένα νεύμα προς τον μεγάλο σύμμαχο τόσο του Άσαντ όσο και του Ερντογάν, τους φίλους του Τραμπ στη Ρωσία, οι οποίοι, φυσικά, εξήραν την απόφαση του Τραμπ. Φυσικά, μια αμερικανική προδοσία των Κούρδων συμμάχων τους ήταν πάντα ζήτημα χρόνου.

Του Daniel Tanuro

Τόσο στον κοινωνικό χώρο όσο και στον περιβαλλοντικό, το συμπέρασμα είναι σαφές: η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι ηγεσίες είναι η γλώσσα της δύναμης. Πρέπει επομένως να οικοδομήσουμε ένα συσχετισμό δύναμης και, για να το καταφέρουμε, δεν υπάρχει παρά ένα μέσον: ενότητα των αγώνων για την κλιματική δικαιοσύνη και για την κοινωνική δικαιοσύνη, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.