Η ρωσική κυβέρνηση και οι προπαγανδιστικές της δυνάμεις δικαιολογούν τον πόλεμο στην Ουκρανία με ισχυρισμούς περί «ναζισμού» των ουκρανικών αρχών και του απλού Ουκρανού. Ισχυρίζονται ότι η καταστροφή της ρωσικής γλώσσας και οι διώξεις των ρωσόφωνων που ζουν στην Ουκρανία αποτελούν παράδειγμα ναζισμού στην Ουκρανία. Αυτό είναι στην πραγματικότητα εκείνο που η Ρωσία θεωρεί ως την πρωταρχική δικαιολογία για την εισβολή στο έδαφος του γείτονά της: με μια λέξη, η Ρωσία θα τους φέρει την ειρήνη και την απελευθέρωση από τις διώξεις που βασίζονται στην εθνική τους ταυτότητα.

ΑΡΘΡΟ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΗΓΟΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΨΑΡΑΔΩΝ. Στις 15 Ιουνίου 2022 αρχίζει στο Α΄ Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθήνας η δίκη για την υπόθεση της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» σε δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας. Στον πρώτο βαθμό, η ιστορική πια απόφαση της 7ης Οκτωβρίου 2020, με αριθμό 2644/2020 του Α΄ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, έκρινε ένοχους και έστειλε στη φυλακή τους ηγέτες της Χρυσής Αυγής ως διευθυντές εγκληματικής οργάνωσης (επτά κατηγορούμενους), ενώ καταδίκασε άλλους σαράντα-τρεις κατηγορούμενους για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και κατά περίπτωση για την τέλεση σοβαρότατων κακουργημάτων όπως η ανθρωποκτονία του Παύλου Φύσσα και η απόπειρα ανθρωποκτονίας του Αιγύπτιου αλιεργάτη Αμπουζίντ Εμπάρακ…

Για την ήττα της ρωσικής εισβολής. Έξω τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία. Υποστήριξη της ουκρανικής αντίστασης, σε όλες της τις μορφές. Για την άμεση διαγραφή του ουκρανικού χρέους. Κάτω ο Πούτιν! Στήριξη του ρωσικού αντιπολεμικού κινήματος. Αλληλεγγύη και καθεστώς πρόσφυγα σε όλους τους λιποτάκτες του ρωσικού στρατού. Ενάντια στον επεκτατισμό και τον παρεμβατισμό του ΝΑΤΟ, και της υπό ρωσική ηγεσία CSTO. Ενάντια σε όλα τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες της Ουκρανίας όλων των προελεύσεων, και προσφορά πρακτικής βοήθειας που τους είναι απαραίτητη βραχυχρόνια και μακροχρόνια, παίρνοντας υπόψη ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία είναι γυναίκες και παιδιά...

Μετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, οι κίνδυνοι μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης ή ενός ευρύτερου πολέμου ή και τα δύο παραμένουν στην ατμόσφαιρα. Για να εκτιμήσουμε σωστά αυτούς τους κινδύνους και να οικοδομήσουμε ένα αποτελεσματικό αντιπολεμικό κίνημα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα του πολέμου. Ο αμυντικός πόλεμος της Ουκρανίας είναι ταυτόχρονα ένας πόλεμος του κράτους και ένας "λαϊκός πόλεμος", κατά την άποψή μου. Ο πόλεμος της Ρωσίας είναι ιμπεριαλιστικός, που στοχεύει όλο και περισσότερο στον πληθυσμό… Εδώ επικεντρώνομαι στις δυτικές δυνάμεις και τις σχέσεις τους με τη Ρωσία και την Ουκρανία, καθώς και στη βαθιά κρίση του κεφαλαίου που τις διαπερνά.

Michael Karadjis Καθώς η Ουκρανία συνεχίζει να αντιστέκεται στη φρικτή ρωσική επιθετικότητα …όντας η χώρα και ο λαός που υποφέρουν από αυτή τη γυμνή ιμπεριαλιστική επίθεση, οι Ουκρανοί έχουν κάθε δικαίωμα να λάβουν όπλα από όποιον θέλει να τα στείλει ανεξάρτητα από τους στόχους αυτών των χωρών που το κάνουν ή την εξαιρετική υποκρισία αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ωστόσο, μεγάλο μέρος των αριστερών σχολιαστών βλέπει ολοένα και περισσότερο αυτή την παροχή όπλων ως απόδειξη ότι ο πόλεμος μετατρέπεται σε έναν πόλεμο «διά αντιπροσώπων» (proxy), στον οποίο η Ουκρανία, αντί να μάχεται για την ίδια της την ύπαρξη, ουσιαστικά χρησιμοποιείται για «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά»…

"…Στις περισσότερες από τις χώρες μας, ωστόσο, ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης έχει πάρει το μέρος του ρώσου δικτάτορα. Στο όνομα ενός αντι-ιμπεριαλισμού που, με τα χρόνια, έχει μετατραπεί σε σφοδρό μίσος για τη Δύση, χειροκροτεί όποιον αντιτίθεται στη Δύση." Για την Αριστερά σε όλον τον κόσμο, αυτό που περιγράφεται στο πιο πάνω απόσπασμα είναι το σαράκι του "στρατοπεδισμού" που έλκει την καταγωγή του από τις αναλύσεις για τα "δύο στρατόπεδα", το καπιταλιστικό και το κομμουνιστικό, την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου…ο αριστερός στρατοπεδισμός, αναγνωρίζοντας κυρίως τον αμερικανικό και δευτερευόντως τους λοιπούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς, δίνει σχεδόν αυτόματη υποστήριξη σε κάθε αντίπαλο τους.

Ο βάναυσος επιθετικός πόλεμος κατά της Ουκρανίας αλλάζει επίσης μόνιμα τη ρωσική κοινωνία. Τα δυτικά MME αναφέρονται στον ρωσικό νόμο για τα μέσα ενημέρωσης…Πώς πρέπει όμως να ερμηνεύσουμε τη λογοκρισία και το μπλοκάρισμα των μέσων ενημέρωσης που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, καθώς και τη φυλάκιση και τη σχετική καταδίκη αντιπολεμικών ακτιβιστών; Πώς επηρεάζει η καταστολή την αντίσταση; Αποτελεί έκφραση μιας συνολικής διαδικασίας μετασχηματισμού της ρωσικής κοινωνίας; Ποιες προοπτικές προκύπτουν από αυτό; Μιλήσαμε με μέλη του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος (RSD) και τους ρωτήσαμε πώς η επαναστατική αριστερά στη Ρωσία χαρακτηρίζει την τρέχουσα κρίση και πώς την αντιμετωπίζει με όρους ακτιβισμού.

Γράφει ο Σ.Π. «Το σκηνικό έγινε Τρίτη μεταξύ ενός καθηγητή και ενός μαθητή της 1η Γυμνασίου. Το παιδί αν θέλει ή αισθάνεται κορίτσι είναι δικαίωμα του και δεν αφορά κανέναν πέρα από εκείνο και την οικογένεια του. Ο καθηγητής, σύμφωνα με τα παιδιά, έκανε ξεφτίλα το παιδί μπροστά σε όλη την τάξη. Έφτασε στο σημείο να το αποκαλέσει: “Nτροπή της κοινωνίας”. Το έβγαλε έξω από την τάξη και το έστειλε στο γραφείο της διεύθυνσης. Ειδοποιήθηκαν μέχρι και οι γονείς του παιδιού που πήγαν στο σχολείο και όπως ήταν φυσικό ζήτησαν εξηγήσεις».

Σε προηγούμενο άρθρο (ακολουθεί παρακάτω) εξετάσαμε τον ληστρικό μηχανισμό που διαμορφώνει την τιμή του ρεύματος στο Ελληνικό Χρηματιστήριο Ενέργειας και το πώς φτάσαμε να έχουμε την ακριβότερη κιλοβατώρα σε όλη την Ευρώπη. Αυτό όμως αφορά την τιμή χονδρικής, την τιμή στην οποία αγοράζεται η ενέργεια από τους (ιδιώτες πλέον) πάροχους ενέργειας. Πώς όμως αυτή η εξωφρενική τιμή μετακυλίεται στην λιανική τιμή, δηλαδή σε όλους εμάς; Μέσω της διαβόητης πλέον «ρήτρας αναπροσαρμογής», που ήρθε ως «δώρο» μαζί με την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας. Δώρο όχι σε μας, αλλά στους ιδιώτες έμπορους ενέργειας.

Η τοποθέτησή μου θα σας απασχολήσει στο πρώτο μέρος της με ορισμένες γενικές σκέψεις για το Δίκαιο και τη σχέση του λαού με αυτό. Στο δεύτερο μέρος για το συγγραφέα, τον Δημήτρη Καλτσώνη, το συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε εμένα και τη συντακτική ομάδα του βιβλίου και για το ίδιο το βιβλίο. Και στο τρίτο θα επιχειρήσω μερικές επιμέρους κριτικές σκέψεις όσον αφορά το περιεχόμενό του… Είναι προφανές ότι το Δίκαιο είναι ανθρώπινο δημιούργημα, εντελώς ιστορικού και κοινωνικού χαρακτήρα και δεν αποτελεί ούτε την απεικόνιση ούτε την αποτύπωση οποιουδήποτε προπλάσματος ηθικών κανόνων, επιταγών και αιώνιων ή φυσικών νόμων, όπως οι διάφορες σχολές του Αστικού Δικαίου επιχειρούν να πείσουν.