Pierre Rousset

Στις αρχές του 21ου αιώνα, η Κίνα του Σι Τζιπίνγκ επιβλήθηκε ως δεύτερη παγκόσμια δύναμη, στην καρδιά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Και προβάλλεται σε όλες τις ηπείρους και όλους τους ωκεανούς... Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η κινεζική ηγεσία ετοίμασε τη διεθνή της επέκταση. Διακριτικά, επί Ντενγκ Ξιάοπινγκ, επιθετικά επί Σι Τζιπίνγκ. [Αναδημοσίευση από Περιοδικό «Τέσσερα»]

Ira Roldugina

Θα εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε την πλήρη κλίμακα των καταπιέσεων στην ΕΣΣΔ και να μην κατανοούμε τους μηχανισμούς τους, για όσο χρονικό διάστημα πολλά έγγραφα παραμένουν απρόσιτα στους ιστορικούς και συχνά στους συγγενείς των θυμάτων. Ορισμένα από τα έγγραφα εξακολουθούν να είναι κλειδωμένα στα αρχεία της FSB που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη Ρωσία. Το 2014, το καθεστώς διαβάθμισης ενός όγκου εγγράφων που αφορούσε το έργο των σοβιετικών υπηρεσιών ασφαλείας παρατάθηκε για άλλα 30 χρόνια, μετά από απόφαση μιας διυπουργικής επιτροπής για τη διατήρηση των κρατικών μυστικών. Παρ’ όλα αυτά, ενώ παραμένουν πολλά κενά, οι ιστορικοί έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο στην ανάλυση των σοβιετικών καταπιέσεων και στην εκτίμηση του αριθμού των θυμάτων.

Philippe Alcoy

Από τον περασμένο Αύγουστο, στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρατηρείται μια ασυνήθιστη ροή μεταναστών, κυρίως από τη Μέση Ανατολή. Προσπαθούν να φτάσουν στη Δυτική Ευρώπη από τη Λευκορωσία. Η κατάσταση επιδεινώθηκε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, όταν 2.000 έως 4.000 μετανάστες έφτασαν στα σύνορα Λευκορωσίας-Πολωνίας, εμφανώς συνοδευόμενοι από μέλη των δυνάμεων ασφαλείας της Λευκορωσίας. Στην πολωνική πλευρά των συνόρων, η υποδοχή ήταν κάτι παραπάνω από εχθρική. Πράγματι, δεν ήταν μόνο οι μετανάστες που συνέρρευσαν στα σύνορα: εκτιμάται ότι τουλάχιστον 15.000 Πολωνοί στρατιώτες στάλθηκαν εκεί για να εμποδίσουν τους μετανάστες να περάσουν στο έδαφος της ΕΕ. Οι πολωνικές, λιθουανικές και λετονικές αρχές στρατιωτικοποίησαν πλήρως τις συνοριακές περιοχές και κήρυξαν κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Marta Górczynska

Πρόκειται για μια ανθρωπιστική καταστροφή σε όλα τα επίπεδα, η οποία συμβαίνει εδώ στη μέση της Ευρώπης. Οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την υπεράσπιση των συνόρων, κανείς δεν αναφέρει καν την ανθρωπιστική βοήθεια, την οποία χρειάζονται απεγνωσμένα οι πρόσφυγες. Το κρύο γίνεται όλο και πιο δυνατό, οι θερμοκρασίες πέφτουν κάτω από το μηδέν. Οι άνθρωποι δεν έχουν στέγη πάνω από το κεφάλι τους, δεν έχουν τίποτα να φάνε, δεν έχουν ζεστά ρούχα. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν αποβάλει. Η Πολωνία αρνείται να παράσχει οποιαδήποτε ιατρική ή ανθρωπιστική βοήθεια στους ανθρώπους που ζητούν προστασία, παρά τις εκκλήσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Όχι επειδή δεν έχουμε τα μέσα να τους σώσουμε. Αλλά επειδή εμείς, επειδή η Ευρώπη, τους έχουμε αφήσει να πεθάνουν. Είναι ένας εφιάλτης.

Έπειτα από ναυάγιο, επιζών αντιμετωπίζει ποινή μεγαλύτερη των 230 ετών με την κατηγορία ότι «οδηγούσε την βάρκα» και πατέρας κατηγορείται για τον θάνατο του εξάχρονου παιδιού του. Στα ελληνικά νησιά, η πολιτική της ποινικοποίησης και της αποτροπής των προσφύγων κλιμακώνεται: σε μία πρωτοφανή δίωξη, ο Ν., ένας νεαρός πατέρας, κατηγορείται για τον πνιγμό του εξάχρονου γιου του κατά τη διάρκεια ενός ναυαγίου. Θα δικαστεί μαζί με τον συνεπιβάτη του, τον Χασάν, ο οποίος αντιμετωπίζει ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία ότι οδηγούσε τη λέμβο – μια συνήθης πρακτική στα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης.

Daniel Tanuro

Η Διάσκεψη της Γλασκώβης (COP26) θα έπρεπε κατά προτεραιότητα: 1) να συγκεκριμενοποιήσει την υπόσχεση των «αναπτυγμένων» χωρών να δώσουν στο Πράσινο Ταμείο για το κλίμα, από το 2020 και μετά, τουλάχιστον εκατό δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο για να βοηθήσουν τον παγκόσμιο Νότο να αντιμετωπίσει την κλιματική πρόκληση, 2) να αναγκάσει αυτές τις χώρες να παρέμβουν οικονομικά για να καλύψουν τις τεράστιες απώλειες «των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών» και των νησιώτικων κρατών, 3) «να μεγαλώσει τις κλιματικές φιλοδοξίες» των κυβερνήσεων για να συγκεκριμενοποιήσει τον στόχο που είχε υιοθετήσει η COP21 (Παρίσι, 2015): «να διατηρηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας αρκετά κάτω από τους 2°C ενώ θα συνεχίζονται οι προσπάθειες για να μην ξεπεραστεί ο 1,5°C σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο». [Αναδημοσίευση από Contra-xreos]

Ένα ερώτημα ταλανίζει τα τελευταία χρόνια τους αριστερούς, και όχι μόνο, στην Ελλάδα και σε ολάκερη την Ευρώπη: Τι συμβαίνει και ανεβαίνει ασταμάτητα η άκρα δεξιά; Γιατί η ακροδεξιά μοιάζει ασυγκράτητη ενώ η αριστερά πάει από το κακό στο χειρότερο ; Το κακό είναι μάλιστα ότι όσο και αν ψάχνουν, οι αριστεροί μας δεν βρίσκουν καμιά ουσιαστική απάντηση στη δίκαιη απορία τους. Φυσικά, η δεξιά και το κεφάλαιο κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, αλλά από εκεί και πέρα μόνο ομιχλώδεις αναλύσεις που λίγο-πολύ καταλήγουν όλες τους στη ρουτινιέρικη « διαπίστωση » ότι για όλα θα πρέπει μάλλον να ευθύνεται... ο στραβός γιαλός και όχι κάτι άλλο !

Το αληθινό δίλημμα είναι αν ο Δ.Σ.Α. θα επανέλθει στον αγωνιστικό και ένδοξο δρόμο που χάραξαν μεγάλες μορφές της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και ελευθεριών μέσα και έξω από τα δικαστήρια, δημιουργώντας ιερές παρακαταθήκες και κάποιες φορές πληρώνοντας και με την ζωή τους την ίδια το τίμημα για την ανιδιοτελή υπερασπιστική δράση τους ή θα συνεχίσει στο δρόμο της υποβάθμισης και της ανυποληψίας. Η διαχρονική ιστορία και δράση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας από το 1990 μέσα και έξω από το Δ.Σ. του Δ.Σ.Α, στις Γενικές Συνελεύσεις, η ανάδειξη από την ίδρυσή της του ζητήματος των εργασιακών σχέσεων…

Τελικά η γενιά μου με το Πολυτεχνείο πολιτικοποιήθηκε. Ζήσαμε και είδαμε πως το κράτος, ακόμη και αυτό που στηριζόταν στο στρατό και στα όπλα δεν ήταν παντοδύναμο. Πιστέψαμε στη δύναμη του λαού και ζήσαμε καταστάσεις που οι επόμενες γενιές ίσως ποτέ να μην τις ζήσουν. Ήταν η εποχή που αρχίσαμε το ψάξιμο και το πολύ διάβασμα. Βρήκαμε μέσα στην παρανομία απαγορευμένα βιβλία και συγκροτηθήκαμε ιδεολογικά… Σήμερα η νέα γενιά, η μόνη ελπίδα για αυτή την χώρα, θα βρει το δικό της "Πολυτεχνείο". Θα έρθει και αυτηνής η ώρα για να αφήσει το δικό της ιστορικό αποτύπωμα.

Dan La Botz

Έχοντας συλλάβει και φυλακίσει τους σημαντικότερους αντιπάλους του εβδομάδες πριν από τις εκλογές, ο πρόεδρος Ντανιέλ Ορτέγκα επανεξελέγη στις 7 Νοεμβρίου για τέταρτη συνεχή θητεία, την πέμπτη συνολικά, με ποσοστό 75% των ψήφων, σύμφωνα με τους υπεύθυνους των εκλογών της Νικαράγουας.