Ο μύθος των «εξωτερικών υποκινητών» εργαλειοποιείται ταυτόχρονα από τους συντηρητικούς και τους φιλελεύθερους για να επιπλήξει και να εκφοβίζει τους διαδηλωτές. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε - είναι μια κατηγορία που έχει σχεδιαστεί για να υποβαθμίσει τον εκτεταμένο θυμό που πολλοί αισθάνονται και εκφράζουν ενεργά σε αυτήν τη χώρα.Ο Κινγκ μας προειδοποίησε: «Πρέπει όλοι να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέλφια, αλλιώς θα χαθούμε όλοι μαζί σαν ανόητοι». Μην εξαπατάστε από τους υπερασπιστές της καθεστηκυίας τάξης που συνεχίζουν να κατηγορούν τους «εξωτερικούς υποκινητές» για τις εξεγέρσεις που σαρώνουν τη χώρα αυτή τη στιγμή - θέλουν να χαθούμε όλοι μαζί σαν ανόητοι.

Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, οι εργαζόμενοι αναμετρώνται σήμερα με τις βαριές συνέπειες μια διπλής κρίσης, υγειονομικής και οικονομικής. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αστικές κυβερνήσεις και κράτη…αναπτύσσουν μια επιθετική πολεμική ρητορική με στόχο το προληπτικό αλυσόδεμα της εργατικής τάξης, χρησιμοποιώντας και το επιχείρημα του «υπέρτερου, οικουμενικού υγειονομικού κινδύνου». Ακριβώς για αυτό το λόγο, η αριστερά του «μένουμε σπίτι» και του «θα τα πούμε μετά», δεν είναι η δική μας αριστερά. Αργά ή γρήγορα, αυτή η διαχωριστική γραμμή, θα γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη και θα ορίζει την αντικαπιταλιστική κομμουνιστική αριστερά ως τέτοια.

Αν υπήρχε ένα Διεθνές Μουσείο Εγκλημάτων Κοινωνικού Πολέμου, ένα από τα πιο δυνατά του εκθέματα θα ήταν το βίντεο με τις τελευταίες στιγμές του Τζορτζ Φλόιντ, που πριν πέντε μέρες δολοφονήθηκε στη Μινεάπολη από έναν αστυνομικό που τον πατούσε στο λαιμό κόβοντάς του την ανάσα — μια για πάντα…Αν υπήρχε βαθμολογία της θηριωδίας, ο φόνος αυτός θα έπαιρνε τα πέντε στα πέντε. Όπως πέντε στα πέντε θα έπαιρνε και η δολοφονία του Γουίλι Μακ Κόι, ενός 20χρονου ράπερ, πέρυσι στo Σαν Φρανσίσκο, τον οποίο οι αστυνομικοί εντόπισαν να… κοιμάται μες στο αυτοκίνητό του.

Στις 21 Μαϊου ο Economist δημοσίευσε άρθρο στο οποίο έθετε το ερώτημα τι απέγινε το κίνημα Black Lives Matter. Στην ανάλυση του άρθρου σημειωνόταν ότι μετά την εκλογή Τραμπ, η δημοτικότητα του κινήματος των μαύρων έχει περιοριστεί σημαντικά…Τέσσερις ημέρες μετά, η σαδιστική δολοφονία του Τζωρτζ Φλόυντ από την αστυνομία στη Μινεάπολη αποδείκνυε με τραγικό τρόπο ότι το σύνθημα “Οι ζωές των μαύρων έχουν σημασία” δεν είναι θέμα μιας έξυπνης επικοινωνιακής καμπάνιας, πόσο μάλλον μιας συνωμοσίας του Κρεμλίνου, αλλά μια αντανάκλαση της βαθιά άνισης και ρατσιστικής πολιτικής που υποβιβάζει τους μαύρους Αμερικάνους σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Αποκαλυπτική ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Κατρούγκαλος και Βούτσης ξεκαθάρισαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της επέκτασης του φράκτη(!), ενώ φιλικά ΜΜΕ πρωτοστάτησαν σε καταγγελίες για κατάληψη ελληνικού εδάφους από τουρκικές δυνάμεις! Στην ανακοίνωση του ΚΚΕ αναδεικνύεται πάλι μονομερώς η «τουρκική επιθετικότητα» στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά οφείλει να ανοίξει μέτωπο πρωτίστως στην πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης και κεφαλαίου, έχοντας ξεκάθαρη εναντίωση στο συνολικό πλαίσιο του ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας, στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και στην αμφισβήτηση-αλλαγή των συνόρων.

Ας είμαστε ξεκάθαροι. Στον Έβρο τις προηγούμενες μέρες δεν πραγματοποιήθηκε καμιά απολύτως τουρκική «εισβολή». Τα γεγονότα - όπως προκύπτουν από τις δηλώσεις και των ελληνικών και των τουρκικών αρχών - ξεκινάνε από την πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε χωματουργικές εργασίες προκειμένου να συνεχιστεί ο ΦΡΑΧΤΗΣ που επεκτείνεται κατά μήκος του Έβρου με στόχο να κλείσει τα σύνορα της Ελλάδας και της ΕΕ στους πρόσφυγες, στη θέση Μελισσοκομείο.

Πριν λίγες ημέρες, στον Λίβανο, έληξε μια απεργία 24 ημερών, η οποία ήταν μάλλον από τις πιο σημαντικές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα, όχι μόνο λόγω της διάρκειάς της, ούτε φυσικά λόγω του αριθμού των απεργών (250 με 400 άτομα), αλλά επειδή ήταν μια απεργία που αποφασίστηκε, οργανώθηκε και διατηρήθηκε όλες αυτές τις μέρες, από Μπαγκλαντεζιανούς (κυρίως) και Ινδούς μετανάστες εργάτες, χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποια συνδικαλιστική οργάνωση στην οποία να ανήκουν ή να τους καλύπτει. Και το ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η απεργία αυτή, νίκησε.

Alice Claire

Christian Frings

John Malamatinas

Η άγρια απεργία των Ρουμάνων εργατών/τριών γης στο Μπορνχάιμ δείχνει ότι οι αγώνες είναι δυνατοί ακόμη και υπό συνθήκες ρατσιστικής υπερεκμετάλλευσης. Την Παρασκευή, 15 Μαΐου, ένα τμήμα από τους/τις 250 εποχιακούς/ές εργαζόμενους/ες της εταιρείας Spargel Ritter στο Μπορνχάιμ (Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία) σταμάτησαν να εργάζονται στα χωράφια σπαραγγιού και φράουλας και ενημέρωσαν τον τοπικό τύπο. Η διοίκηση κάλεσε την αστυνομία, αλλά η απόπειρα εκφοβισμού απέτυχε. Η απεργία καλύφθηκε ευρέως από τα ΜΜΕ.

Δημοσθένης Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος

Νίκος Κουραχάνης

Ευθυμία Μακρίδου

Η εθνική πολιτική υγείας και στέγασης προσφύγων, ως μέρος της ευρύτερης πολιτικής υποδοχής προσφύγων στη χώρα μας, είχε ήδη πριν από την πανδημία χαρακτηριστικά διαχείρισης «κρίσης», δηλαδή έκτακτης και απειλητικής κατάστασης που, ως τέτοια, ήγειρε ζητήματα ασφάλειας. Η κατεύθυνση αυτή έδωσε στην πολιτική υγείας και στέγασης χαρακτήρα «υπολειμματικότητας», δηλαδή διαχείρισης ενός κοινωνικού ζητήματος με όρους «ακραίας φτώχειας», μέσω της αξιοποίησης Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και της ανάδειξης υπηρεσιών «έκτακτης ανάγκης» (κοινωνικά συσσίτια, υπηρεσίες αστέγων, κ.α.), δομών διακριτών από τις υπηρεσίες υγείας και στέγασης που απευθύνονται στον γενικό πληθυσμό.

“Παγκόσμιο παράδειγμα”, λέει, ή “παγκόσμιο θαυμασμό”, προσφέρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ειδικά στην αντιμετώπιση του κορονοϊού. Αυτό λένε, τουλάχιστον η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός (βλ. π.χ. διάγγελμα 30/5/2020) και ακολουθούν και τα βασικά μίντια, που όμως ούτως ή άλλως έχουν πάρει τα 20 εκατομμυριάκια -μεταξύ άλλων προφανώς και για να μας λένε τέτοια. Όμως, πέρα από τα λόγια, καλό θα ήταν να μας έλεγαν και πού ακριβώς βρίσκεται η “πρωτιά” της Ελλάδας; Αυτό γενικά δεν μας το λένε, αν και υπονοούν ότι σε σχέση με τις εκατόμβες κορονοϊού που έγιναν σε άλλα μέρη, μοιάζει πράγματι η Ελλάδα να ήταν ευτυχώς “τυχερή”.