Το κείμενο βασίζεται στην εισήγηση του Πάνου Γκαργκάνα στο φεστιβάλ Μαρξισμός 2020.

Βρισκόμαστε σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις του καπιταλισμού, ίσως τη μεγαλύτερη από ποτέ…Η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα δίνει την εικόνα ότι φέτος έχουμε τη μεγαλύτερη βουτιά στην ιστορία. Σίγουρα από το 1961, όταν ξεκίνησε να κρατά στατιστικά στοιχεία για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Ποτέ από τότε μέχρι το 2008-09 -ούτε ακόμα και με την πετρελαϊκή κρίση του 1970 ή την κρίση τη δεκαετία του ’80- το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας δεν είχε πέσει σε ρυθμό ανάπτυξης κάτω από το μηδέν

Άκουσα τον Ζωρές στις λαϊκές συγκεντρώσεις του Παρισιού, στα Διεθνή Συνέδρια, στις επιτροπές των Συνεδρίων. Πάντα νόμιζα πώς τον ακούω για πρώτη φορά. Δεν είχε τίποτα το ρουτινιάρικο: αναζητώντας και βρίσκοντας τον εαυτό του, πάντα και αδιάκοπα κινητοποιώντας απ΄ την αρχή τις πολύπλευρες ικανότητες του πνεύματός του, ανανεωνόταν αδιάκοπα και δεν επαναλαμβανόταν ποτέ. Η ισχυρή, φυσική δύναμή του συνυπήρχε με μια θαυμάσια γλυκάδα που έμοιαζε με την αντανάκλαση της ανώτερης ηθικής αξίας. Ανέτρεπε βράχους, άστραφτε, βροντούσε, δεν έχανε όμως ποτέ τον εαυτό του, τον παρακολουθούσε πάντα, συνελάμβανε τελείως την ηχώ που προκαλούσε στην συνέλευση…ΠΗΓΗ: Η ΚΟΚΚΙΝΗ

Τι κι αν η κρίση του κορονοϊού ανέδειξε την αναγκαιότητα για καθολικό δημόσιο σύστημα υγείας, η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη να προωθεί την ιδιωτικοποίηση του. Ιδιωτικοποιήσεις άμεσες μέσω των συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, όπως με το νοσοκομείο Κομοτηνής στην κατασκευή του οποίου συμμετέχει το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, την επαναφορά των εργολάβων στα Νοσοκομεία με στημένες οικονομοτεχνικές μελέτες που τους βγάζουν πιο "φτηνούς" για το σύστημα. Αλλά και έμμεσες μέσω της λειτουργίας του δημόσιου συστήματος υγείας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Η αδιαπραγμάτευτη εκδήλωση της απαίτησης για καταδίκη των νεοναζί δολοφόνων αποτελεί απαραίτητο όρο για να βάλουν η δημοκρατική κοινωνία το αντιφασιστικό κίνημα την σφραγίδα τους στο τέλος αυτής της υπόθεσης. Είναι νωρίς για να κάνουμε απολογισμό της ιστορίας της δίκης, γιατί η δίκη διαρκεί ακόμα και η ιστορία γράφεται. Ο μαραθώνιος τελειώνει και πρέπει να είμαστε δυνατοί μέχρι το τέλος για να κόψουμε το νήμα. Στο χέρι μας είναι ως υποκείμενα της ιστορίας και εμείς να συμβάλουμε για να γραφτεί αυτήν την φορά σωστά και στο δίλημμα δικαιοσύνη ή ατιμωρησία ξανά, η δικαστική απόφαση να μην επικυρώσει την δεύτερη απάντηση.

Νίνα Μο

Οι σκληρές επιπτώσεις της πανδημίας έχουν οδηγήσει στην όξυνση της οικονομικής και πολιτικής κρίσης στο Ιράν. Ενώ το καθεστώς εμφανίζει ρωγμές, η εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα υποφέρουν από την πανδημία, την καταστολή, την αυξανόμενη ανεργία και τη φτώχεια. Αν και για κάποια στρώματα της κοινωνίας ο κινηματικός αναβρασμός έχει ανακοπεί σε ένα βαθμό λόγω της κρίση του κορονοϊού, νέα τμήματα της εργατικής τάξης βγήκαν στο προσκήνιο, συνεχίζοντας τους αγώνες και τις απεργίες τους τελευταίους μήνες. [Αναδημοσίευση από Ξεκίνημα]

Παναγιώτης Ξηρουχάκης

Η εξέγερση στην Παταγονία, μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της λατινικής Αμερικής, καταδεικνύει την ορθότητα της Μπακουνικής σκέψης γύρω από την επαναστατική δυναμικότητα των εργατών γης. Πράγματι ένα τόσο σημαντικό γεγονός προκλήθηκε από τους αγρότες και τους εργάτες γης και όχι από το βιομηχανικό προλεταριάτο. Επίσης αυτό το γεγονός κατάδειξε την ισχύ των μεταναστών που προασπίστηκαν τα δικαιώματα τους μαζί με τους ντόπιους αγωνιστές. Σαν ιστορικό παράδειγμα αποτελεί πρότυπο για το σήμερα όπου ο ρατσισμός προσπαθεί σε αντίθεση να χωρίσει τους εργάτες σε ξένους και ντόπιους. [Αναδημοσίευση από Zero Geographic]

Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται το τελευταία διάστημα στην ΝΑ Μεσόγειο και οι "ασκήσεις πολεμικής ετοιμότητας" στα ελληνοτουρκικά σύνορα επιβεβαιώνει ότι η όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας...Και μόνο ότι το πεδίο της αντιπαράθεσης είναι ένα "θαλάσσιο οικόπεδο", 110 μίλια νότια από το Καστελόριζο, και ακόμα πιο μακριά από την Κρήτη, στην καρδιά της Α. Μεσογείου, σε μια περιοχή που η Ελλάδα και η Τουρκία ισχυρίζονται μονομερώς, και η κάθε μία για λογαριασμό της, ότι αποτελεί για αυτές δικιά τους ΑΟΖ και "εθνικό χώρο", δείχνει τον άδικο, επιθετικό και ταξικό χαρακτήρα αυτού του ανταγωνισμού και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Η ουσία του ''κυριαρχικού δικαιώματος'' το οποίο διεκδικεί το ελληνικό κράτος, είναι το δικαίωμα συνεργαζόμενων με αυτό πετρελαϊκών εταιρειών, ιδιαίτερα της γαλλικής Total (εξ ου και η φιλελληνική [sic] παρέμβαση του Μακρόν) να κάνουν έρευνες για υδρογονάνθρακες στη νοτιοανατολική μεσόγειο. Ο πατριωτισμός τον οποίον αξιώνει το ελληνικό κράτος από τους υπηκόους του είναι ο επιχειρηματικός πατριωτισμός προς τις πετρελαϊκές και όχι μόνο πολυεθνικές εταιρείες με τις οποίες είναι συμβεβλημένο…Οι σύμμαχοί μας βρίσκονται αλλού: στην απέναντι όχθη του Αιγαίου, όπου οι εργαζόμενοι/ες, η κοινωνία, οι δυνάμεις που παλεύουν για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, αντιστρατεύονται μια αντίστοιχα εθνικιστική πολιτική που υπηρετεί ανάλογους οικονομικούς και στρατιωτικούς ανταγωνισμούς.

Θέλουμε να είμαστε μια πλατφόρμα έκφρασης και συνάντησης για τις φωνές που καταλαβαίνουν ότι, σήμερα, για την οικοδόμηση του κουβανικού σοσιαλισμού, απαιτούνται: Περισσότερη κρατική υποστήριξη στους τομείς της κοινωνικής βοήθειας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, της υπαίθρου και της υγείας· περισσότερος έλεγχος της εργατικής τάξης στα μέσα παραγωγής, λιγότερη ιδιωτική ιδιοκτησία, λιγότερη παρουσία του κράτους στις ελευθερίες έκφρασης και δημιουργίας και περισσότερη ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών.

Η πρόσφατη όξυνση της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο την ελληνοτουρκική σύγκρουση σε σχέση με την ΑΟΖ, αποτελεί μονάχα το τελευταίο επεισόδιο ενός ανταγωνισμού των κυρίαρχων τάξεων των δύο χωρών, του οποίου το τίμημα όμως θα κληθούμε να πληρώσουμε εμείς, οι υποτελείς τάξεις. Το εκρηκτικό κλίμα το οποίο δημιουργείται τις τελευταίες μέρες από τις κυβερνήσεις, εθνικιστικούς κύκλους και τα ΜΜΕ αποτελεί εξαιρετικό κίνδυνο και για τους δύο λαούς. Στην πραγματικότητα αυξάνονται οι πιθανότητες να χυθεί το αίμα ανθρώπων προκειμένου να εξυπηρετηθούν οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Όλα αυτά μάλιστα τη στιγμή που θα έπρεπε να είμαστε ενάντια στις εξορύξεις πετρελαίου παντού και όχι μόνο σε μια περιοχή όπου θα μπορούσε να δημιουργηθεί θερμό επεισόδιο.