Sungur Savran «θελήσανε να με πετάξουν απ’ το κόμμα, / μα δεν το πέτυχαν / ούτε και συντρίφτηκα κάτω από τα είδωλα που γκρεμίζονταν.» Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το διάσημο ποίημα του Ναζίμ με τίτλο «Αυτοβιογραφία». Θα έπρεπε να παρακινήσει όλους όσοι τον γνωρίζουν να σταθούν και να αναρωτηθούν: Ποιος ήταν αυτός που προσπάθησε να απομακρύνει τον Ναζίμ από το κόμμα του, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας; Ακόμη πιο αινιγματική είναι ο τελευταίος στίχος: Για ποια πεσμένα είδωλα μιλάει ο Ναζίμ και, κυρίως, γιατί δεν έχει συντριβεί κάτω από αυτά τα πεσμένα είδωλα;

Χρήστος Κεφαλής Η κριτική των αστικών συμβάσεων συνιστά κομβική διάσταση στο έργο του Ίψεν. Ο Ίψεν διαπλάστηκε μέσα στα επαρχιώτικα, μουντά περιβάλλοντα της νορβηγικής κοινωνίας, στην οποία η καθυστερημένη ανάπτυξη του καπιταλισμού προκαλούσε διαρκείς ρωγμές και αναταράξεις, αλλάζοντας δραματικά τη ζωή των μικροαστών που αποτελούσαν την πλειοψηφία της. Στις συνθήκες αυτές, οι παραδοσιακές αξίες της αστικής ευπρέπειας (ατομική ανεξαρτησία, οικογένεια, κοκ), καθώς και τα νέα αστικά εγωιστικά ήθη, αποκτούσαν το χαρακτήρα συμβάσεων, που συγκάλυπταν ή εξωράιζαν τις πραγματικές τάσεις της κοινωνικής ζωής.

ένα βιβλίο του Δημήτρη Μαριόλη. Στην εποχή του επιθεωρητισμού, όταν ένας δάσκαλος δεχόταν αιφνιδιαστική επίσκεψη επιθεωρητή, ειδοποιούσε τους συναδέλφους των γειτονικών σχολείων χρησιμοποιώντας το συνθηματικό «ο ιέραξ είναι εδώ». Το απλό αυτό σύνθημα ενεργοποιούσε μια σειρά αμυντικούς μηχανισμούς που, στην πράξη, ακύρωναν το πλεονέκτημα αιφνιδιασμού του επιθεωρητή. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά. Όπως γνωστές και ευρύτατα διαδεδομένες είναι οι μαρτυρίες για τους μαθητές των «πίσω θρανίων» που τους έστελνε ο δάσκαλος στο σπίτι, για πρακτικές του τύπου «όσοι ξέρουν την απάντηση θα σηκώνουν το δεξί χέρι και όσοι δεν την ξέρουν θα σηκώνουν το αριστερό» και άλλα παρόμοια...

Farah Abdessamad Το σύνολο της κληρονομιάς των Καντίνσκι, Κλέε και Μάκε, ως πρωτοπόρων του μη αντικειμενικού και υπέρμαχων της χρήσης του καμβά ως πύλης προς την εσωτερική έκφραση και το πνευματικό, είναι τεράστιο και εκτείνεται σε μια σφαίρα επιρροής σε καλλιτέχνες όπως ο Μόντριαν, ο Ρόθκο, ο Πόλοκ και άλλοι. Και πίσω από αυτή τη χρωματική απελευθέρωση, κάπου, υπάρχει η μνήμη των ακτών της Τυνησίας, των αγορών, των πόλεων και των ανθρώπων της και των μακρινών τυμπάνων νταρμπούκας που αντηχούν σε πινελιές, σχήματα και αποχρώσεις, που διασταυρώνονται σε μια ομορφιά πέρα από τις λέξεις και σε μια μη αναπαραστάσιμη αλήθεια.

Farah Abdessamad Ο Πικάσο δεν ταξίδεψε ποτέ στον αραβικό κόσμο, αλλά το χαρακτηριστικό του στυλ έγινε κεντρικό στοιχείο των αναδυόμενων αραβικών μοντέρνων καλλιτεχνικών κινημάτων και εκδηλώσεων. Ήδη από το 1938, περισσότεροι από 30 καλλιτέχνες όλων των θρησκειών με έδρα την Αίγυπτο εξέφρασαν την υποστήριξή τους στους Ευρωπαίους καλλιτέχνες που αντιμετώπιζαν τον ολοκληρωτισμό σε ένα πρωτοποριακό μανιφέστο με τίτλο «Ζήτω η εκφυλισμένη τέχνη!», το οποίο τυπώθηκε στα αραβικά και τα γαλλικά.