Σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του γενναίου και αντιστασιακού κινηματογράφου, ο Ιρανός σκηνοθέτης Τζαφάρ Παναχί και ο θρυλικός σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε έκαναν μια βαθιά συζήτηση για τα εμπόδια, τις πηγές έμπνευσης και τη δύναμη του κινηματογράφου υπό ακραίες συνθήκες περιορισμού. Η συζήτηση, που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη, έδωσε στον Παναχί την ευκαιρία να μιλήσει για τις ρίζες του πάθους του και για το πώς η 20ετής απαγόρευση της κινηματογραφικής του δραστηριότητας τον ώθησε προς νέες μορφές αφήγησης. Ο Παναχί απέδωσε την πεισματάρικη φύση του στην εργατική τάξη στην οποία μεγάλωσε και στην εντολή του πατέρα του να μην υποκύπτει ποτέ.
Στο «Ένα απλό ατύχημα» ο Παναχί καταφέρνει να μιλήσει με δεξιοτεχνία όχι απλά για την προσωπική του ιστορία, μα πάνω απ’ όλα για το συλλογικό τραύμα ενός ολόκληρου λαού. Ο ίδιος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του: «Τα πράγματα που εξιστορούνται στην ταινία, δεν ήταν όλα προσωπικές μου εμπειρίες. Ήταν κυρίως πράγματα που είχα ακούσει όταν πέρασα χρόνο στη φυλακή. Από φυλακισμένους που εξέτιαν μεγάλες ποινές, 5, 10, 15 χρόνια. Και οι οποίοι είχαν ακούσει αυτά τα πράγματα από κρατούμενους που ήταν εκεί πριν από αυτούς. Έτσι, ήταν μια συλλογική εμπειρία που κάλυπτε σχεδόν μισό αιώνα. Και την συμπύκνωσα σε 4…
Η εκπαιδευτικός Έφη Λάζου, θεατρολόγος και πρόεδρος του ΣΕΠΕ Ζακύνθου,  καλείται σε ΕΔΕ γιατί ανέβασε το θεατρικό έργο «Η Άννα Φρανκ συνομιλεί με τα παιδιά της Παλαιστίνης», σε θεατρικό εργαστήρι στη Ζάκυνθο. Δένοντας με περίτεχνο τρόπο την ιστορία της Άννας Φρανκ και των παιδιών της Παλαιστίνης σε παράλληλες αφηγήσεις, η Έφη μας δείχνει το φρικιαστικό πρόσωπο της γενοκτονίας των Εβραίων από τους Ναζί και τον Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς...Η Έφη στοχοποιείται γιατί αναφέρεται στο δράμα των παιδιών της Παλαιστίνης και η δίωξή της είναι καθαρά πολιτική.  Η τέχνη λογοκρίνεται και ποινικοποιείται... Η προσπάθεια να φιμωθεί κάθε φωνή αντίστασης στη γενοκτονία…
Ian Birchall Στα χρόνια μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξαν κινήματα πολιτικής και πολιτιστικής εξέγερσης, τα οποία ξεκίνησαν από μια νέα γενιά αποφασισμένη να μην επαναληφθεί η φρικτή σφαγή. Η Ρωσική Επανάσταση του 1917 οδήγησε στη δημιουργία ενός διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, με τη δημιουργία μαζικών κομμουνιστικών κομμάτων στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και αλλού. Προερχόμενη από την ντανταϊστική κριτική των παραδοσιακών ιδεών της τέχνης, η σουρεαλιστική ομάδα, υπό την καθοδήγηση του Αντρέ Μπρετόν, προσέλκυσε ποιητές και ζωγράφους που υποστήριζαν μια τέχνη που πήγαζε από το ασυνείδητο. Η χρήση απροσδόκητων αντιπαραθέσεων αμφισβήτησε τις αποδεκτές συμβατικές σχέσεις. Ο Μπρετόν…
Elizabeth Garner Masarik Averill Earls Η βωβή ταινία του 1915 Η Γέννηση ενός Έθνους είναι μια από τις πιο γνωστές και αμφιλεγόμενες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Η επιτυχία της έκανε τον σκηνοθέτη Ντ. Γ. Γκρίφιθ διάσημο, ενώ η ταινία, ένα δείγμα ρατσιστικής προπαγάνδας, καταχωρήθηκε στα χρονικά της ιστορίας του κινηματογράφου. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή ταινία με ένα τρομακτικό μήνυμα, το οποίο υποστήριζε ότι η αναγέννηση της Αμερικής μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ήταν δυνατή μόνο μέσω της εξουσίας της λευκής υπεροχής. Η Γέννηση ενός Έθνους εξακολουθεί να μελετάται στις σχολές κινηματογράφου λόγω της πρώιμης χρήσης από τον Γκρίφιθ δραματικών τεχνικών κάμερας…
James Markin Ο νικητής του βραβείου καλύτερου ντοκιμαντέρ στα βραβεία Όσκαρ του περασμένου Σαββατοκύριακου είναι μια ταινία που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν τη δυνατότητα να δουν εύκολα: το «No Other Land». Το παλαιστινιακό/ισραηλινό ντοκιμαντέρ δεν κατάφερε να βρει διανομέα στις ΗΠΑ πριν από την περίφημη τελετή απονομής των Όσκαρ, παρά το γεγονός ότι ήταν το φαβορί για να κερδίσει ένα βραβείο. Αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ζήτησης: το «No Other Land» ξεπέρασε στην πραγματικότητα όλους τους αντιπάλους του ως καλύτερο ντοκιμαντέρ σε πωλήσεις εισιτηρίων μέσω ανεξάρτητων διανομέων. Αντίθετα, η έλλειψη διανομέα είναι ένα ακόμη παράδειγμα του τρόπου με τον…
Σελίδα 1 από 19