Ο ρατσισμός τους συνοδεύεται συχνά από την ανοησία ότι «ήμασταν διαφορετικοί». Αυτός ο μύθος δεν πείθει. Ήμασταν ακριβώς όπως αυτοί. Αν η ακροδεξιά θέλει να γίνει συναισθηματική για την ιστορία, πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι οι καλύτεροι σύμμαχοί μας, οι ήρωές μας, αυτοί που πρέπει να θαυμάζουμε, ήταν εκείνοι στο Λίβερπουλ και το Λονδίνο, τη Βοστώνη, τη Νέα Υόρκη και τη Μελβούρνη που στάθηκαν σταθερά ενάντια στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό κατά των μεταναστών και είπαν: «Είστε ευπρόσδεκτοι εδώ!». Οι εχθροί μας, τότε όπως και τώρα, είναι οι φανατικοί που επιδιώκουν να διαιρέσουν τους εργαζόμενους, που προσπαθούν να κάνουν αποδιοπομπαίους…

 Η αριστερά στη Βρετανία βρίσκεται στη μέση της πιο σημαντικής ίσως διαδικασίας σχηματισμού κόμματος από την ίδρυση του Εργατικού Κόμματος το 1900. Η διαδικασία αποδεικνύεται αργή και δύσκολη, αν και η ανάγκη είναι πιο επείγουσα από ποτέ. Η ακροδεξιά έχει γίνει όλο και πιο ισχυρή τα τελευταία δύο χρόνια, και η κυβέρνηση των Εργατικών την ακολουθεί με λιγότερη ντροπή (και λιγότερη εκλογική επιβράβευση) από ποτέ. Με το δικομματικό σύστημα να βρίσκεται σε μια άνευ προηγουμένου κρίση, το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται σε έναν επικίνδυνο δρόμο προς μια ακροδεξιά κυβέρνηση, αλλά υπάρχουν εξαιρετικές ευκαιρίες για την αριστερά να αντιστρέψει την κατάσταση.

Η κυβέρνηση Λεκορνού ν2 είναι μια καθαρά μακρονική κυβέρνηση, αποτελούμενη από τεχνοκράτες, πρώην συμβούλους του Μακρόν, αλλά και άτομα που βρίσκονται υπό έρευνα: η Ρασίντα Ντάτι στο Υπουργείο Πολιτισμού, η οποία σύντομα θα δικαστεί για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας, ο Βενσάν Ζανμπρύν, Υπουργός Στέγασης, ο οποίος κατηγορείται για ευνοιοκρατία σχετικά με την εκχώρηση κατοικιών σε συγγενείς του. Και επίσης ο Νουνιέζ, υπεύθυνος μαζί με τον Καστανέρ για τους πολυάριθμους τραυματίες και τους ανθρώπους που έχασαν την όρασή τους κατά τη διάρκεια του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων· ο Ζεφρέ, πρώην δεξί χέρι του Μπλανκέρ, αρχιτέκτονας πολλών μεταρρυθμίσεων που κατέστρεψαν το εθνικό εκπαιδευτικό…

Αυτό που τον ανάγκασε να προχωρήσει σε αυτή την αναστολή ήταν η πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε από τις κινητοποιήσεις από την αρχή του Σεπτεμβρίου. Οι ημέρες «Ας τα μπλοκάρουμε όλα» της 10ης Σεπτεμβρίου και οι διασυνδικαλιστικές απεργίες της 18ης Σεπτεμβρίου και της 2ας Οκτωβρίου δημιούργησαν ένα κοινωνικό κλίμα και μια ισορροπία δυνάμεων που οδήγησαν στην πτώση του Μπαϊρού και επέτρεψαν έτσι αυτή την αναστολή. Ωστόσο, είναι επείγον να επιστρέψουμε στους αγώνες, στους δρόμους, στις απεργίες για να κερδίσουμε τα αιτήματά μας, και πρώτα απ' όλα την πλήρη κατάργηση της μεταρρύθμισης των συντάξεων.

Με την ευρύτερη δυνατή ενότητα, οι εργαζόμενοι και οι νέοι πρέπει να αναλάβουν ξανά την πρωτοβουλία και, μέσω των κινητοποιήσεών τους, να επιβάλουν μια πραγματική κοινωνική, δημοκρατική και περιβαλλοντική ρήξη με το παρελθόν. Τα συνθήματά μας για να βάλουμε τέλος στον Μακρόν και την Πέμπτη Δημοκρατία: ενότητα των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς, γενική απεργία, εργατική κυβέρνηση και συντακτική συνέλευση!