Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και ο αγώνας από τα κάτω
ΠΗΓΗ: https://www.rebelnews.ie
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Ο Joseph Daher, συγγραφέας του πρόσφατου βιβλίου «Palestine and Marxism», γράφει ότι εν μέσω παρατεταμένων δεινών στην Παλαιστίνη και το Λίβανο, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Υποστηρίζει ότι η αντίσταση από τα κάτω ενάντια στα δικά μας συνυπεύθυνα κράτη προσφέρει μια προοπτική.
Ο γενοκτονικός πόλεμος του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων στη Γάζα δεν δείχνει κανένα σημάδι τερματισμού, περισσότερο από ένα χρόνο μετά την έναρξή του, ενώ ο ισραηλινός στρατός κατοχής και οι έποικοι συνεχίζουν να κλιμακώνουν τη βία τους στη Δυτική Όχθη, καθώς και τη συνεχή προσάρτηση, με τον εκτοπισμό των Παλαιστινίων και τη δήμευση των εδαφών τους. Επιπλέον, η κυβέρνηση του Ισραήλ εξαπέλυσε νέο πόλεμο κατά του Λιβάνου από τα μέσα Σεπτεμβρίου 2024, με αποτέλεσμα αρκετές χιλιάδες νεκρούς και τεράστιες καταστροφές, με σκηνές και εικόνες που θυμίζουν τη Γάζα.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αναδείχθηκε νικητής έναντι της Καμάλα Χάρις. Μεταξύ πολλών άλλων στοιχείων, η συνεχής και διευρυνόμενη υποστήριξη του Δημοκρατικού κόμματος στην ισραηλινή γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων προκάλεσε την ήττα του. Ο πόλεμος του Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης και του Λιβάνου έχει πράγματι υποστηριχθεί πλήρως από την προεδρία Μπάιντεν. Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, οι ΗΠΑ έχουν ενεργήσει με τον πιο υποκριτικό τρόπο. Παρά τις ρητορικές εκκλήσεις για αποκλιμάκωση της κατάστασης, στην πράξη επέτρεψαν στο Ισραήλ να δρα ατιμώρητα. Έχει παράσχει στο Ισραήλ όλο τον στρατιωτικό εξοπλισμό που χρειάζεται για να διεξάγει τον γενοκτονικό του πόλεμο, να καταλαμβάνει και να αποικίζει παλαιστινιακά εδάφη, να εξαπολύει πόλεμο στον Λίβανο, να βομβαρδίζει την Υεμένη και τη Συρία, να πραγματοποιεί δολοφονίες σε όλη την περιοχή και να κλιμακώνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Ιράν. Οι ΗΠΑ έχουν δαπανήσει περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ από τον Οκτώβριο του 2023.
Ο Τραμπ θα αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του στον Λευκό Οίκο στις 20 Ιανουαρίου 2025. Παρά τους ισχυρισμούς του Τραμπ ότι θα επιφέρει κατάπαυση του πυρός και τερματισμό των πολέμων στη Μέση Ανατολή, δεν πρέπει να αναμένεται τίποτα από τη διακυβέρνησή του. Τον Αύγουστο του 2024, ο Ρεπουμπλικανός δισεκατομμυριούχος δήλωσε ότι αν εκλεγεί, το Ισραήλ θα λάβει όλη την απαραίτητη βοήθεια για να «τερματίσει γρήγορα τον πόλεμο» στη Λωρίδα της Γάζας. Υπενθυμίζεται ότι η πρώτη θητεία του Τραμπ περιελάμβανε κυρίως τη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ και την υποστήριξη της προσάρτησης των Υψιπέδων του Γκολάν από το Ισραήλ, ενώ ενθάρρυνε την εξομάλυνση σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και διαφόρων αραβικών χωρών μέσω των συμφωνιών του Αβραάμ. Καμία από αυτές τις αποφάσεις δεν αμφισβητήθηκε από τους Δημοκρατικούς, το αντίθετο μάλιστα, όπως αναφέραμε παραπάνω.
Ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στην εξουσία στις ΗΠΑ, τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν υποστηρίξει το Ισραήλ, επειδή ενεργεί ως τοπική αστυνομική δύναμη που κινητοποιείται ενάντια στις απειλές για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των δυτικών ιμπεριαλιστών στην περιοχή, ιδίως σε τυχόν επαναστατικά κινήματα που θα μπορούσαν να αναδυθούν και να αμφισβητήσουν τον έλεγχο των ΗΠΑ επί των στρατηγικών ενεργειακών αποθεμάτων της περιοχής. Επειδή το Ισραήλ είναι ένα κράτος που στηρίζεται στον εκτοπισμό ενός λαού με βαθιές ρίζες στη γη που διεκδικεί το Ισραήλ, μια πραγματικότητα που προκαλεί οργή και εχθρότητα στους λαούς της περιοχής, το Ισραήλ είναι υποχρεωμένο να στηρίζεται στην αυτοκρατορική προστασία και να μετατρέπεται σε ένα τέτοιο όργανο κατά των ριζοσπαστικών αλλαγών στη Μέση Ανατολή.
Ταυτόχρονα, η ξεκάθαρη, απροκάλυπτη ρατσιστική καταστολή του παλαιστινιακού πληθυσμού από το Ισραήλ έχει γίνει ένα μοντέλο που θα ήθελαν να ακολουθήσουν τα ακροδεξιά και δεξιά νεοφιλελεύθερα κόμματα σε όλο τον κόσμο: αγνοώντας το διεθνές δίκαιο και αντιμετωπίζοντας όπως θέλουν τους μη λευκούς πληθυσμούς, είτε αυτοί είναι νέοι μετανάστες είτε άλλες μειονότητες.
Η εκλογή του Τραμπ, η συνεχής άνοδος της ακροδεξιάς και η εμβάθυνση των αυταρχικών πρακτικών στα δυτικά κράτη, θα μπορούσαν να οδηγήσουν ενίοτε σε μια μορφή απόγνωσης ορισμένων τμημάτων των εργατικών και λαϊκών τάξεων. Αυτό περιλαμβάνει επίσης το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, ιδιαίτερα καθώς η γενοκτονία συνεχίζεται, καθώς και την υποστήριξη των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών προς το Τελ Αβίβ, ενώ η αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό αγώνα και η υποστήριξη της εκστρατείας για μποϊκοτάζ, εκποίηση και κυρώσεις BDS έχουν ποινικοποιηθεί όλο και περισσότερο στα δυτικά κράτη. Η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη σήμερα εξυπηρετεί την ομαλοποίηση των επιθέσεων στα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα από τις άρχουσες τάξεις και την επέκταση του κρατικού ελέγχου.
Τα εμπόδια για την επίτευξη αποτελεσμάτων και νικών μπορεί να οδηγήσουν ορισμένες ομάδες και άτομα μέσα στο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και στην Αριστερά να χάσουν την πίστη τους στη δυνατότητα αλλαγής από τα κάτω και αντ' αυτού να εναποθέσουν τις ελπίδες τους για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης στις ενέργειες ορισμένων κρατών, που ισχυρίζονται ότι είναι σύμμαχοι των Παλαιστινίων.
Υπήρξαν πράγματι κάποιοι που χαιρέτισαν τον λεγόμενο «άξονα αντίστασης» υπό την ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και τον χαρακτήρισαν ως το δρόμο προς τα εμπρός για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ωστόσο, το Ιράν, ο κύριος περιφερειακός σύμμαχος της Χαμάς, επιδιώκει από τις 7 Οκτωβρίου να βελτιώσει το κύρος του στην περιοχή, ώστε να είναι στην καλύτερη θέση για μελλοντικές πολιτικές και οικονομικές διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ. Το Ιράν επιθυμεί να διασφαλίσει τα πολιτικά συμφέροντα και τα συμφέροντα της ασφάλειας του και, ως εκ τούτου, επιθυμεί να αποφύγει οποιονδήποτε άμεσο πόλεμο με το Ισραήλ. Ο κύριος γεωπολιτικός του στόχος σε σχέση με τους Παλαιστίνιους δεν είναι η απελευθέρωσή τους, αλλά η χρήση τους ως μοχλός πίεσης, ιδίως στις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίστοιχα, η παθητικότητα του Ιράν στον εντεινόμενο πόλεμο κατά του Λιβάνου και μετά τη δολοφονία βασικών πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών της Χεζμπολάχ, συμπεριλαμβανομένου του γενικού γραμματέα Χασάν Νασράλα, υποδηλώνει επίσης ότι η πρώτη του προτεραιότητα είναι η προστασία των δικών του γεωπολιτικών συμφερόντων.
Το Ιράν δεν δίστασε επίσης στο παρελθόν να μειώσει τη χρηματοδότησή του προς τη Χαμάς όταν τα συμφέροντά τους δεν συνέπιπταν: Η Τεχεράνη μείωσε σημαντικά την οικονομική βοήθειά της προς τη Χαμάς μετά το ξέσπασμα της ιστορικής μαζικής εξέγερσης στη Συρία το 2011 και την άρνηση του παλαιστινιακού κινήματος να υποστηρίξει τη δολοφονική καταστολή των Σύρων διαδηλωτών από το συριακό καθεστώς.
Αντίστοιχα, ορισμένοι είδαν την Τουρκία και τον Πρόεδρό της Ερντογάν ως υπέρμαχο της παλαιστινιακής υπόθεσης. Παρά την κριτική του Τούρκου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Ισραήλ και την απαγόρευση της κυβέρνησής του για το εγχώριο εμπόριο με το ισραηλινό κράτος (που ισχύει από τον Μάιο του 2024), η Τουρκία και το Ισραήλ διατηρούν στενούς οικονομικούς δεσμούς. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Συνέλευση των Τούρκων Εξαγωγέων (TIM), οι τουρκικές επιχειρήσεις φαίνεται να παρακάμπτουν την εμπορική απαγόρευση δρομολογώντας τις εξαγωγές μέσω των τελωνείων της Παλαιστινιακής Αρχής: υπήρξε αύξηση 423% στις εξαγωγές προς την Παλαιστίνη κατά τους πρώτους οκτώ μήνες του 2024, με τις εξαγωγές μόνο τον Αύγουστο να αυξάνονται κατά 1150%, ανεβαίνοντας από 10 εκατ. δολάρια ΗΠΑ πέρυσι σε 127 εκατ. δολάρια ΗΠΑ. Το εμπόριο μεταξύ των δύο χωρών συνεχίζεται επίσης μέσω τρίτων χωρών, όπως η Ελλάδα. Επιπλέον, η Τουρκία και το Ισραήλ βρήκαν κοινό έδαφος κατά τη διάρκεια της πρόσφατης στρατιωτικής επίθεσης του Αζερμπαϊτζάν στην περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η οποία ελέγχεται και κατοικείται κυρίως από Αρμένιους. Τα ισραηλινά και τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, καθώς και η υποστήριξη από τις υπηρεσίες πληροφοριών των δύο χωρών, αποδείχθηκαν απαραίτητα για τη νίκη του Αζερμπαϊτζάν επί των αρμενικών ενόπλων δυνάμεων. Περισσότεροι από 100.000 Αρμένιοι, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού πριν από τη σύγκρουση, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και να γίνουν πρόσφυγες.
Γενικότερα, οι προοδευτικές δυνάμεις βάσης δεν χρειάζεται να ευθυγραμμιστούν με ιμπεριαλιστικά ή υπο-ιμπεριαλιστικά κράτη που ανταγωνίζονται το καθένα για πολιτικά οφέλη και προσπαθούν να εντείνουν την εκμετάλλευση των πόρων και των εργαζομένων. Φυσικά, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός παραμένει εξαιρετικά καταστροφικός και θανατηφόρος μέσω των στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών του δυνάμεων. Αλλά το να επιλέγουμε έναν ιμπεριαλισμό έναντι ενός άλλου σημαίνει ότι εγγυόμαστε τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος και την εκμετάλλευση των λαϊκών τάξεων.
Οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις πρέπει φυσικά να υπερασπιστούν το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αντισταθούν στη ρατσιστική, αποικιοκρατική κρατική βία του απαρτχάιντ του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής αντίστασης. Ομοίως, οι Λιβανέζοι έχουν το δικαίωμα να αντισταθούν στην ισραηλινή επιθετικότητα. Η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών να αντιστέκονται στην καταπίεση δεν πρέπει να συγχέεται με την πολιτική υποστήριξη των συγκεκριμένων πολιτικών σχεδίων της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ στις αντίστοιχες κοινωνίες τους ή να μας οδηγεί στο να φανταζόμαστε ότι τα κόμματα αυτά θα μπορέσουν να φέρουν την απελευθέρωση των Παλαιστινίων ή ότι έχουν μια στρατηγική προς αυτή την κατεύθυνση.
Τούτου λεχθέντος, το πιο σημαντικό καθήκον για όσους βρίσκονται εκτός της περιοχής της ΜΕΝΑ (Middle East and North Africa) είναι να κερδίσουν την αριστερά, τα συνδικάτα, τις προοδευτικές ομάδες και τα υπάρχοντα κοινωνικά κινήματα για να οικοδομήσουν ένα ισχυρό μαζικό λαϊκό κίνημα αλληλεγγύης στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης και να υποστηρίξουν την εκστρατεία BDS κατά του Ισραήλ. Ο καλύτερος τρόπος για να υπηρετήσουμε την απελευθέρωση της Παλαιστίνης σήμερα είναι πράγματι να οικοδομήσουμε ισχυρά τοπικά λαϊκά κινήματα αλληλεγγύης και να προωθήσουμε τις εκστρατείες BDS. Πρέπει επίσης να καλλιεργήσουμε περιφερειακές και διεθνιστικές αναλύσεις στα κινήματά μας, πιστεύοντας στα κοινά συμφέροντα και το κοινό πεπρωμένο των λαϊκών και εργατικών τάξεων.
Το βασικό καθήκον ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος για την Παλαιστίνη είναι να καταγγείλει τον συνυπεύθυνο ρόλο των κυρίαρχων τάξεών μας στην υποστήριξη όχι μόνο του ρατσιστικού κράτους του απαρτχάιντ των εποίκων-αποικιοκρατών του Ισραήλ και του γενοκτονικού πολέμου του κατά των Παλαιστινίων, αλλά και των επιθέσεων του Ισραήλ σε άλλες χώρες της περιοχής, όπως ο Λίβανος. Το κίνημα πρέπει να πιέσει αυτές τις άρχουσες τάξεις να διακόψουν κάθε πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σχέση με το Τελ Αβίβ. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει ότι οι δυτικές άρχουσες τάξεις θα αλλάξουν εύκολα τις πολιτικές τους θέσεις σχετικά με το Ισραήλ. Ποτέ στην ιστορία οι άρχουσες τάξεις δεν έχουν παραχωρήσει πραγματική δημοκρατία ή δικαιοσύνη παρά μόνο υπό την πίεση της κινητοποίησης της εργατικής τάξης από τα κάτω.
Η διεθνής αλληλεγγύη είναι απολύτως απαραίτητη καθώς οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν όχι μόνο το κράτος του Ισραήλ αλλά και τους ιμπεριαλιστές υποστηρικτές του, όπως εξηγήσαμε παραπάνω.
Υπάρχει μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι μια νίκη για την υπόθεση των Παλαιστινίων θα ήταν μια νίκη για ολόκληρη την Αριστερά - για ολόκληρο το προοδευτικό στρατόπεδο που αντιτίθεται στην καταστροφική ορμή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και την άνοδο των φασιστικών κινημάτων, που είναι τα δύο κυρίαρχα πολιτικά σχέδια που απειλούν σήμερα τις λαϊκές και εργατικές τάξεις. Η αποδυνάμωση των δυτικών κυρίαρχων τάξεων αποδυναμώνει το ισραηλινό απαρτχάιντ και το αντίστροφο. Ο αγώνας για την Παλαιστίνη, σημαντικός από μόνος του, είναι επίσης ένας τρόπος για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα όλων όσων αμφισβητούν αυτό το ανισότιμο, αυταρχικό παγκόσμιο σύστημα.
https://www.rebelnews.ie/2024/11/15/solidarity-with-palestine-and-the-struggle-from-below/
