Το Φεστιβάλ Αναιρέσεις ανανεώνει το ετήσιο ραντεβού του ανοίγοντας τις πύλες του στην Αθήνα στον όμορφο και φιλόξενο χώρο της Πανεπιστημιούπολης στο ΕΚΠΑ (είσοδος Ούλωφ Πάλμε – γηπεδάκια) στις 30, 31 Μαΐου και 1 Ιουνίου, ως καθιερωμένο θερινό πολιτικό – πολιτιστικό σταθμό στην πόλη. Το φετινό φεστιβάλ διεξάγεται σε μια περίοδο αναβαθμισμένων πολιτικών και κοινωνικών ερωτημάτων, στον απόηχο των τεράστιων κινητοποιήσεων του «Δεν έχω οξυγόνο» και της μεγαλύτερης απεργίας από τα χρόνια της μεταπολίτευσης στη χώρα μας. Στο σήμερα των σκληρών αντιθέσεων. Στις μέρες όπου από την μια βλέπουμε την εικόνα των φονικών πολέμων

Διαδηλώνουμε για: Την αποκάλυψη της αλήθειας. Να μπουν στη φυλακή οι δολοφόνοι. ·                Να βρουν δικαίωση οι επιζώντες/ώσες και οι συγγενείς των θυμάτων. Στις 14 Ιουνίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από το μεγαλύτερο κρατικό και ευρωπαϊκό ρατσιστικό έγκλημα στη θάλασσα της Μεσογείου μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Πάνω από 600 πρόσφυγες - άντρες, γυναίκες και παιδιά - πνίγηκαν στα νερά της Πύλου, στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου. Ήταν ανθρώποι κυνηγημένοι από την οικονομική-κοινωνική εξαθλίωση, τους πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα δικτατορικά καθεστώτα που αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή. Το έγκλημα έχει ονόματα και υπογραφή!

Στις 14 Ιούνη 2023, το Λιμενικό προκάλεσε ανοιχτά της Πύλου τη βύθιση του πλοιαρίου Αδριάνα με 750 πρόσφυγες στοιβαγμένους στα αμπάρια και το κατάστρωμα. Επέζησαν 104 ενώ βρέθηκαν 82 σοροί. Άνω των 600 προσφύγων βρίσκονται ακόμη και σήμερα στο βυθό της θάλασσας, στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου. Ήταν το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα στα σύνορα της ΕΕ-φρούριο. ‘Ήταν μαζική δολοφονία, ένα οργανωμένο έγκλημα της κυβέρνησης και του Λιμενικού. Παρά τις ειδοποιήσεις των ιταλικών αρχών και της FRONTEX ότι το πλοίο πάνω από 15 ώρες βρίσκονταν σε κίνδυνο, το Λιμενικό το παρακολουθούσε με ένα πλοίο του, ικανό για καταδιώξεις αλλά όχι για διασώσεις...

Δύο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος στο Σουδάν μεταξύ των δύο πλευρών του στρατιωτικού καθεστώτος που κληρονόμησε η χώρα από τον διαβόητο Ομάρ αλ Μπασίρ. Ενώ η κατάσταση στο Σουδάν δεν λαμβάνει ούτε το ένα δέκατο της παγκόσμιας προσοχής των μέσων ενημέρωσης που λαμβάνει ο συνεχιζόμενος σιωνιστικός γενοκτονικός πόλεμος στη Γάζα, η κλίμακα της ανθρώπινης καταστροφής εκεί είναι εξίσου τρομακτική. Ο αριθμός των θανάτων που προκλήθηκαν άμεσα από τον πόλεμο μεταξύ των στρατών εκτιμάται σε πάνω από 150.000, ενώ ο αριθμός των εκτοπισμένων ανέρχεται σε περίπου 13 εκατομμύρια και ο αριθμός των ανθρώπων που απειλούνται με σοβαρή πείνα σε 44 εκατομμύρια -αριθμός ρεκόρ που καθιστά τον πόλεμο στο Σουδάν τη σοβαρότερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο σήμερα.

Οι εικόνες των παιδιών της Γάζας, που τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ αρνούνται να δείξουν, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: θυμίζουν εκείνες των ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης που κινηματογράφησαν σκηνοθέτες όπως ο Τζον Φορντ, ο Σάμιουελ Φούλερ και ο Τζορτζ Στίβενς αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους από τον αμερικανικό στρατό: ζωντανοί σκελετοί, με το δέρμα κολλημένο στα οστά και τα μάτια βαθιά μέσα στις κόγχες, με το βλέμμα τους απόμακρο και θολωμένο! Είναι λοιπόν προφανές ότι η σημερινή χρήση του λιμού από το κράτος του Ισραήλ ως όπλο πολέμου εναντίον του πληθυσμού της Γάζας μοιάζει σαν δύο σταγόνες νερό με το «Hungerplan” (Σχέδιο Λιμού) που εφάρμοσαν οι Ναζί…

Jonathan Neale

Αυτό που οι Βιετναμέζοι αποκαλούν Αμερικανικό Πόλεμο διήρκεσε από το 1960 έως το 1975. Πριν από αυτόν ήταν ο Γαλλικός Πόλεμος, από το 1945 έως το 1954. Το Βιετνάμ ήταν γαλλική αποικία από τον δέκατο ένατο αιώνα. Κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιαπωνία κατέλαβε το Βιετνάμ. Στο τέλος του πολέμου, ο ιαπωνικός στρατός προκάλεσε λιμό στο βόρειο Βιετνάμ αποσπώντας τρόφιμα για να βοηθήσει την πολεμική του προσπάθεια. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν από την πείνα εκείνη τη χρονιά. Μερικές μικρές ομάδες κομμουνιστών ανταρτών, οι Βιετ Μινχ, είχαν κρυφτεί στα δάση. Καθώς άρχισε ο λιμός, κινήθηκαν προς τη βόρεια πόλη του Ανόι και καθοδήγησαν τον κόσμο σε επιθέσεις στα σιλό σιτηρών. Δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον λιμό. Αλλά οι Βιετ Μινχ έγιναν οι ηγέτες μιας εθνικής εξέγερσης κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας που επέστρεψε.

Δραστηριοποιήθηκε συνδικαλιστικά μέσα από τις Ανεξάρτητες-Αυτόνομες-Αριστερές Ριζοσπαστικές Παρεμβάσεις-Κινήσεις-Συσπειρώσεις Εκπαιδευτικών Α΄βάθμιας Εκπαίδευσης και για 8 χρόνια υπήρξε μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Α΄βάθμιας «Δημήτρης Γληνός». Ο αγώνας για το Δημόσιο Σχολείο για την Νατάσα, δεν εξαντλούνταν ούτε μέσα στις αίθουσες, ούτε στις συνελεύσεις του σωματείου. Προσπαθούσε διαρκώς να επεξεργάζεται και να εμπλουτίζει θεωρητικά τόσο τον αγώνα για την δημόσια εκπαίδευση, όσο και την κριτική παιδαγωγική, αρθρογραφώντας στο περιοδικό «Σελιδοδείκτης». Η πολιτική της κηδεία θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 26 Μαΐου, στις 4:00 μ.μ., στο κοιμητήριο Χαλανδρίου.

Την απάντηση – όχι ολόκληρη- μας τι δίνει η “Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συμπλήρωση 80 χρόνων το τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου και την αντιφασιστική νίκη των λαών”  Ριζοσπάστης Σαββατοκύριακου 10 – 11 Μάη 2025. Αφού βέβαια κάνουμε μια διαφορετική ανάγνωση, ίσως επιλεκτική θα λέγαμε. Για να γίνει αυτό θα χρειαστεί αγαπητέ αναγνώστη να παραθέσουμε εκτενή αποσπάσματα. Οι διαπιστώσεις της διακήρυξης είναι πάρα πολύ σημαντικές, επειδή προέρχονται από το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης, που είχε σημαντική συμμετοχή στο τραγικό, για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αποτέλεσμα.

Το βιβλίο του Ισραηλινού ιστορικού Ilan Pappé, «Η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης», αποτελεί μια αναλυτική και εμπεριστατωμένη παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο οι σιωνιστές ηγέτες και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις τους σχεδίασαν και υλοποίησαν την κατάληψη του μεγαλύτερου τμήματος της Παλαιστίνης, την καταστροφή των παλαιστινιακών χωριών και πόλεων, τις σφαγές και την αιματηρή τρομοκρατία εναντίον των Παλαιστίνιων και την εκδίωξή τους από τις περιοχές που καταλάμβανε για να εγκαταστήσει τους σιωνιστές εποίκους.

Pierre Rousset

Το άρθρο αυτό επιχειρεί να κάνει έναν απολογισμό της πρόσφατης «θερμής» κρίσης μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν για το Κασμίρ. Πρέπει να ληφθούν υπόψη πολλοί παράγοντες. Τα πρόσφατα γεγονότα αποτελούν αναμφίβολα μέρος μιας μακράς ιστορίας στρατιωτικών εντάσεων και πολέμων που χρονολογούνται από την καταστροφική διχοτόμηση που επιβλήθηκε στην υποήπειρο από τον βρετανικό ιμπεριαλισμό το 1947. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, βαθιές αλλαγές έχουν επηρεάσει τις ενδιαφερόμενες χώρες, καθώς και το γεωπολιτικό περιβάλλον, την περιφερειακή διαχείριση των υδάτινων πόρων και τα όπλα που χρησιμοποιούνται. Επομένως, δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι η ιστορία απλώς θα επαναληφθεί σχεδόν πανομοιότυπα. Αυτό είναι ίσως το κύριο ερώτημα που έχουμε μπροστά μας: τι είναι καινούργιο; Η απάντηση, φυσικά, βρίσκεται πρωτίστως στις αριστερές οργανώσεις της περιοχής. Θα περιοριστώ στο να καταθέσω ορισμένα στοιχεία ανάλυσης ή υποθέσεις προς συζήτηση και κριτική, ακόμη και αν χρειαστεί να αναθεωρήσω αργότερα το κείμενό μου.