Ισπανία: Η μαγεία του λόγου δεν αντικαθιστά τη στρατηγική της πράξης

Ανακοίνωση των Anticapitalistas, ενόψει των εκλογών

Ο πολιτικός κύκλος που ξεκίνησε στις 15-Μ¹ και τις πλατείες, στη βάση της γενικής απεργίας, έχει ολοκληρωθεί. Η τάση άλλαξε κατεύθυνση.

Αυτές οι κινητοποιήσεις ήταν που έθεσαν σε αμφισβήτηση τις κοινωνικές επιπτώσεις της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής των κυβερνήσεων του PSOE και του PP καθώς και το δικομματισμό και δημιούργησαν μια ρωγμή μεταξύ πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας και του καθεστώτος του 1978. Πλατιοί τομείς της επισφαλούς νεολαίας, των φοιτητών και των επαγγελματιών χωρίς μέλλον ανέλαβαν πρωτοβουλίες, επεξεργάστηκαν λόγους, κατέλαβαν τους δρόμους και οικοδόμησαν καινούργιους πολιτικούς σχηματισμούς. Για πολλούς μήνες εμφανίστηκε η δυνατότητα να ξεκινήσει μια διαδικασία αποσυνταγματοποίησης, δημοκρατικής ρήξης με την κληρονομιά της Μετάβασης της συμφωνημένης με τους κληρονόμους του φρανκισμού, που ήταν σε θέση να οδηγήσει σε νέες διαδικασίες συνταγματοποίησης. Η ίδια αυτή ρωγμή επίσης δημιούργησε και ενίσχυσε την συνείδηση επικυριαρχίας της πλειοψηφίας του καταλανικού λαού που απαίτησε την οργάνωση ενός δημοψηφίσματος απέναντι στις κεντρικές επιθέσεις.

Το νέο πολιτικό πλαίσιο

Ωστόσο, σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιχειρούμενη αντιδραστική παλινόρθωση. Οι αυτοαποκαλούμενοι “συνταγματιστές” χρησιμοποιούν το Ισπανικό Σύνταγμα προς μια πιο οπισθοδρομική κατεύθυνση και ετοιμάζουν τροποποιήσεις για να πλήξουν ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Η επιχείρηση αντιδραστικής παλινόρθωσης που ξεκίνησε είναι μεγάλης πνοής, όπως είναι η κινητοποίηση των πιο ακραίων τμημάτων των απολύτως λειτουργικών με το πλαίσιο της δεξιάς στην υπηρεσία και σε συνεργασία με τις οικονομικές εξουσίες. Ένα τμήμα των παλιών μεσαίων τάξεων αντέδρασε σκληρά στις “απειλές” δημοκρατικών, κοινωνικών και φεμινιστικών αλλαγών που προτείνονταν και μαζί με ένα τμήμα των μεσαίων, επαγγελματικών και αστικών, τάξεων με την άνεση των προνομίων τους, σχημάτισαν μια “φυσική” συμμαχία με την ολιγαρχία. Μια συμμαχία στην οποία οι πρώτοι υποτάσσονται στη μειονότητα αυτή που ελέγχει χρήμα, βιομηχανία και θεσμούς από τη σκιά.

Τώρα, την πολιτική και μιντιατική ατζέντα την προσδιορίζει, με τους απότομους τρόπους της και τα λόγια της, η δεξιά, η άκρα δεξιά. Είναι μια ατζέντα που προσπαθεί να προωθήσει μια ακόμα πιο γερή οπισθοχώρηση στο χώρο των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η αντίδραση αυτή έρχεται να συγκρουστεί με τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος που βρίσκεται στο στόχαστρό της. Η στρατηγική των οικονομικών και πολιτικών ελίτ έχει διάφορους και συγκεκριμένους στόχους στην υπηρεσία των συμφερόντων τους και ως σχέδιο για την κοινωνία.

Δεν είναι, ωστόσο, μια ανίκητη κίνηση: μπορούμε να αντισταθούμε και να καταφέρουμε να προχωρήσουμε, και ας μην υποτιμούμε και το ότι οι δυνάμεις που στηρίζουν την κατεύθυνση αυτή έχουν σημαντικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους -για παράδειγμα, στην επιστροφή σε παραδοσιακές μορφές οικογένειας, θρησκείας και ηθικής- και, επιπλέον, υπόκεινται και σε σκληρό ανταγωνισμό για τον έλεγχο της διαδικασίας.

Τί θέλει η μόνη επικίνδυνη μειονότητα, η μειονότητα των πλουσίων;

Είναι η ίδια ατζέντα που έχει και ο Τραμπ. Η ατζέντα του Σλιμ και του Μπάνον. Είναι η ατζέντα του ταξικού μίσους της τάξης των λίγων από πάνω ενάντια στις πλειονότητες των από κάτω. Είναι ένα απλό και συνθετικό πρόγραμμα:

– επίθεση στους μισθούς.

– φοροαπαλλαγή των εισοδημάτων κεφαλαίου, όπως ήδη το ξεκίνησαν στην Ανδαλουσία με την περίπου κατάργηση των φόρων κληρονομιάς και με άλλους τρόπους στην Αραγκόν.

– προώθηση ενός νέου κύματος ιδιωτικοποιήσεων, περισσότερο ή λιγότερο καλυμμένων, μέσα από την αύξηση της αποδοτικότητας.

– διαχωρισμό της αναπαραγωγικής από την παραγωγική εργασία, εκτός των περιπτώσεων όπου μπορεί να υπάρχουν επιχειρήσεις χρηματοδοτούμενες από δημόσιο χρήμα, έτσι ώστε να σπρωχτούν και πάλι οι γυναίκες σε δεύτερο και αθέατο επίπεδο. Η ματσιστική ατζέντα του PP και των Ciudadanos καθορίζεται από το Vox, που έχει ήδη βάλει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους στο δημόσιο στην Ανδαλουσία, ζητώντας τα προσωπικά στοιχεία όσων εργάζονται στα θέματα βίας μεταξύ φύλων, πράγμα που προφανώς αποτελεί πιλοτική δοκιμή.

– εντατικοποίηση των μεταναστών εργαζομένων στο πλαίσιο της χωρίς όρια εργασιακής τους εκμετάλλευσης, την ίδια ώρα που ενισχύεται το ξενοφοβικό και ρατσιστικό μίσος κατά των ανθρώπων που εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν μετατρέποντάς τους σε αποδιοπομπαίους τράγους, ενώ χιλιάδες τους πνίγονται στη Μεσόγειο.

– απαλλαγή από περιβαλλοντικούς περιορισμούς και κόστος, στο χώρο του νερού, των εκπομπών CO2, της προστασίας των ακτών, της βιοποικιλότητας.

Όλα αυτά, πέρα από πομπώδη λόγια, είναι λειτουργικά με τις κατευθύνσεις του Νταβός, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας και επίσης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η κατάσταση των ανθρώπων από κάτω

Η κούραση, η απογοήτευση από την πολιτική, η αυξανόμενη αίσθηση ανασφάλειας και η κανονικοποίηση της επισφάλειας είναι οι κύριοι εχθροί των εργαζόμενων τάξεων σήμερα. Πλατιά στρώματα υφίστανται τις επιπτώσεις της κρίσης εδώ και πάνω από μία δεκαετία και δεν είδαν σχεδόν καμία καλυτέρευση τα τελευταία χρόνια αποκατάστασης της οικονομικής δραστηριότητας, ενώ σε πολλές περιπτώσεις είδαν μάλιστα επιδείνωση της κατάστασής τους, όπως το δείχνουν οι εξώσεις που ζούμε, η αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας και η στασιμότητα του μισθού στα επίπεδα της αρχής της κρίσης.

Την ίδια ώρα, βλέπουμε την ανάπτυξη της οικονομίας πάνω στη βάση της συγκέντρωσης του πλούτου σε λίγα χέρια, ενώ εκτινάσσεται το δημόσιο χρέος, αυξάνονται τα επιχειρηματικά κέρδη και επίσης αυξάνονται σκανδαλωδώς τα κέρδη των διασωσμένων τραπεζών που απολύουν και κάνουν εξώσεις, διατηρείται η εργασιακή ανισότητα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, η άγρια εκμετάλλευση του μεταναστευτικού πληθυσμού, η απώλεια των συνδικαλιστικών και συλλογικών δικαιωμάτων, μαζί με νέες επιθέσεις κατά του κλίματος και του περιβάλλοντος από το παραγωγικό μοντέλο.

Επί χρόνια υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις, πλατείες και λαϊκές συνελεύσεις, πορείες, ξαγρυπνίες στις πόρτες των εργασιακών χώρων για να σταματήσουν οι απολύσεις, επιτροπές γειτονιών για να σταματήσουν οι εξώσεις, και ένα ολόκληρο σύνολο άλλων αντιστάσεων. Μην καταφέρνοντας να επιβάλουν αξιόλογα μέτρα για τις συνθήκες ζωής της πλειοψηφίας, για τα δημοκρατικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά δικαιώματα, αυτό οδήγησε σε απογοήτευση σημαντικό τμήμα των λαϊκών τάξεων, που αναγκάζεται να δεχτεί την επισφάλεια και την υποχώρηση των δικαιωμάτων ως κανονικότητα. Όμως αυτό δεν είναι απλώς περιστασιακό, γιατί υπάρχει μια πολιτική, οικονομική και μιντιακή επιχείρηση για να κανονικοποιηθεί η κατάσταση αυτή, για να επεκταθεί η ιδέα ότι “δεν μπορούμε”.

Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά

Αλλά επίσης ξέρουμε ότι δεν έχουν διαλυθεί όλοι οι ενθουσιασμοί και η οικοδόμηση αλληλεγγύης. Ξέρουμε ότι οι από πάνω δεν θέλουν να κάνουν καμία ανακωχή αλλά και δεν μπορούν να επιβάλουν μια προσαρμογή στα ήσυχα, γιατί δεν μπορούν και δεν θέλουν να παραχωρήσουν κανένα είδος δικαιώματος και, απέναντι στη σκληρή αυτή πραγματικότητα, είναι δυνατόν να δημιουργηθούν καινούργιες αντιστάσεις. Για αυτό, για τους Anticapitalistas, το κύριο καθήκον στον εκλογικό κύκλο που έρχεται είναι να ετοιμαστεί το κοινωνικό πεδίο για να αρχίσει να συσσωρεύσει νίκες για τους από κάτω και για αυτό είναι απαραίτητο να προωθηθεί η δημιουργικότητα, η αλληλεγγύη, ο οργανωτικός ιστός του κινήματος.

Αυτό δεν σημαίνει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για να κερδίσουμε θεσμικές θέσεις. Αλλά σε αυτά τα επίπεδα και με την κρίση που γνωρίζουν οι -μεταφορικά και διφορούμενα- αποκαλούμενες “δυνάμεις της αλλαγής”, οι δυνατότητες μοιάζουν πιο δύσκολες. Ούτε οι Podemos, ούτε η Unid@s Podemos, ούτε και οι συσπειρώσεις της Γαλικίας και της Καταλονίας δεν προτείνουν ένα σαφές και συναρπαστικό σχέδιο και μάλιστα γνωρίζουν σοβαρές εσωτερικές διενέξεις, όταν δεν υφίστανται γρήγορες διαδικασίες αποσύνθεσης.

Μετά το πανόραμα που μας είχε αφήσει το Vistalegre 1 και το Vistalegre 2², έμειναν ανοικτά δύο ζητήματα: 1) Ότι μια πολιτική δύναμη ή είναι πλουραλιστική και δημοκρατική ή είναι, αλλιώς, καταδικασμένη να επαναλαμβάνει τα λάθη των παλιών πολιτικών δυνάμεων με την επιβολή αρχηγισμών που απαγορεύουν τη συγκρότηση μιας συλλογικής δημοκρατικής ηγεσίας. 2) Ότι ο δυισμός ανάμεσα σε κοινωνική συσσώρευση και σε θεσμική εξουσία δεν περνάει μέσα από την οικοδόμηση μηχανισμού γραφειοκρατών, με εσωτερικές ίντριγκες και πολιτικές θεάματος, αλλά μέσα από την οικοδόμηση ενός πλέγματος Λαϊκής Εξουσίας.

Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο καθήκον, γιατί η μάχη θα είναι μακρυά και σκληρή και θα απαιτήσει πολύ κόσμο, ενάντια σε μια κυρίαρχη τάξη οπλισμένη ώς τα δόντια με εξαιρετική συμπίεση των πολιτικών ρυθμών, για να κρατήσει τα προνόμιά της. Το αστικό ηγεμονικό στρατόπεδο δείχνει μεγάλη συνοχή, ενώ το λαϊκό αντι-ηγεμονικό στρατόπεδο μένει να οικοδομηθεί.

Απέναντι στη στρατηγική της ολιγαρχίας θα πρέπει να αντιτάξουμε μια εναλλακτική και ανταγωνιστική στρατηγική που να είναι σε θέση να προωθήσει ένα κοινωνικό και πολιτικό στρατόπεδο ικανό να της αντιπαραταχθεί. Μια στρατηγική που να βασίζεται στα συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, το οποίο και προοιωνίζει ένα μοντέλο κοινωνίας ισότητας, οικολογικής, αλληλέγγυας και δίκαιης. Ένα δημοκρατικό σχέδιο, βασισμένο στη λαϊκή κυριαρχία.

Αυτό συνεπάγεται την υιοθέτηση της ανάγκης να τελειώνουμε με τον καπιταλισμό και με την πατριαρχία, ξεκινώντας από τις συγκεκριμένες ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, των προβλημάτων της και των βλέψεών της, των αγώνων της και των διεκδικήσεών της, του επιπέδου πολιτικής της συνείδησης, για να προωθηθούν διαδικασίες και εμπειρίες που να της επιτρέψουν να προχωρήσει στη σύγκρουσή της ως πολιτικό υποκείμενο ικανό να προωθήσει την αυτοκυβέρνηση.

Η 28 Απριλίου του PSOE

Η πρώιμη προκήρυξη εκλογών από τον Πέδρο Σάντσες είναι σύμπτωμα και προϊόν της ανικανότητας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας και ούτε καν να μπορέσει να εκπληρώσει όλες τις πιο πολύ και από μετριοπαθείς και διφορούμενες υποσχέσεις της για βελτίωση. Ανικανότητα που φάνηκε σαφώς στο σχέδιο του Γενικού Προϋπολογισμού του Κράτους, που χαρακτηρίστηκε από το σοσιαλιστικό κόμμα και τους συμμάχους του, κάπως ξορκιστικά, ως “ο πλέον κοινωνικός της ιστορίας”, όταν οι λογαριασμοί του αποδέχονται και υποτάσσονται στις διαταγές λιτότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Για αυτό και οι υποσχέσεις σε συνδικάτα και άλλες κοινωνικές οργανώσεις έμειναν στο κενό: η αντιστροφή των εργασιακών μεταρρυθμίσεων, η επίλυση των προβλημάτων των εξώσεων και των ενοικίων, η πλαισίωση των τιμών της ενέργειας, η υιοθέτηση αποτελεσματικών μέτρων υπέρ των γυναικών με στόχο την εργασιακή ισότητα, η δημιουργία ποιοτικών θέσεων απασχόλησης και, ιδιαιτέρως, η ικανοποίηση της διάθεσης για κυριαρχία³. Αντίθετα, στο τελευταίο σημείο, το PSOE απέδειξε τη σκληρή ισπανιολίστικη εθνικιστική του στόφα, που ανταγωνίζεται τη δεξιά, χωρίς την ελάχιστη αλληλεγγύη με τους πολιτικούς κρατούμενους που υποβάλλονται σε μια δίκη φάρσα, και ενισχύοντας την ιδέα ισχυροποίησης του Συντάγματος ως εγγύησης ενότητας για να επιβληθεί πάνω στη θέληση ενός ευρέως τμήματος της καταλανικής κοινωνίας. Το PSOE φτάνει να παίζει το ρόλο του κύριου νομιμοποιητή του καθεστώτος του ‘78.

Για το λόγο αυτόν και είναι προσβλητικό να ενοχοποιούνται τα καταλανικά εθνικιστικά κόμματα που δεν μπόρεσε να συνεχίσει να κυβερνάει, καθώς δεν υπερψήφισαν την πρόταση Γενικού Προϋπολογισμού του Κράτους, τη στιγμή που ο Πέδρο Σάντσεθ και μερικοί από τους υπουργούς του έλεγαν και ξανάλεγαν ότι θα ολοκλήρωναν τη θητεία τους, μαζί και με τη δυνατότητα να επεκτείνουν τους προϋπολογισμούς. Το οποίο καταλήγει σε ευκαιριακή εφαρμογή μέτρων τελευταίας στιγμή από την κυβέρνηση με μόνο εκλογικίστικη λογική.

Το PSOE έχει βαλθεί την τελευταία αυτή περίοδο να εμφανίζεται ως κόμμα της αριστεράς και να επικεντρώνει -απέναντι στην άνοδο της άκρας δεξιάς- την εκλογική αντιπαράθεση στον άξονα αριστερά-δεξιά, κρύβοντας την αντίφαση ανάμεσα στους από κάτω και στους από πάνω, στην κοινωνική πλειοψηφία κατά των πλουσίων. Με αυτό, προσπαθεί η ουσιαστική συζήτηση για τις λύσεις στα προβλήματα που έχουμε να μην αγγίξει ζωτικά ερωτήματα όπως για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πρώτη επίπτωση αυτού είναι να ενισχύσει την εικόνα του PSOE ως κόμματος χρήσιμου στο λαό, με σύνδεση προς την κοινωνικο-φιλελεύθερη φύση του.

Τί κάνουμε στις 28 Απριλίου;

Δεν μπορούμε να πάμε πάλι στις εκλογές με τα ίδια λόγια και ακόμα λιγότερο με τη θυματοποίηση με την οποία εμφανίζεται η ηγεσία των Podemos. Αυτό που χρειάζεται είναι να επεξεργαστούμε νέο λόγο και, κυρίως, νέες πολιτικές στρατηγικές που να είναι σε θέση να αναδιοργανώσουν τις λαϊκές γραμμές, να τους δώσουν εργαλεία πάλης και να δημιουργήσουν νέα δυναμική προς ένα σχέδιο επικυρίαρχης κοινωνίας. Σε τίποτα δεν χρησιμεύουν τα εντυπωσιακά και κενά περιεχομένου κόλπα με βάση μια ασύνδετη επικοινωνιακή πολιτική, σαν αυτή που διαφαίνεται από τη δημόσια επανενεργοποίηση του Ιγκλέσιας. Σε τίποτα δεν χρησιμεύει μια επανενεργοποίηση του χαρισματικού ηγέτη αν δεν έχει στρατηγικό σχέδιο και πρόταση για την κοινωνία.

Αν δεν υπάρξει πλειοψηφία των δεξιών κομμάτων -πράγμα που δεν αποκλείεται ακόμα-, πιστεύουμε ότι η ομάδα του Πάμπλο Ιγκλέσιας, δεδομένου ότι δεν έχει αποκοπεί από το PSOE, παρά την τωρινή συγκρουσιακή του ρητορική, θα βρεθεί μπροστά σε ένα θλιβερό δίλημμα απέναντι σε μια κυβέρνηση σαντσιστικής πλειοψηφίας που θα εφαρμόζει τις φιλελεύθερες συνταγές είτε με μια κυβέρνηση με τον Ριβέρα είτε με μια κυβέρνηση συνασπισμού με τους Podemos, εξασθενημένους από το ρόλο ενός δευτεροκλασάτου εταίρου.

Η αύξηση του Ελάχιστου Διεπαγγελματικού Μισθού ήταν έργο των Unid@s Podemos και των συμμαχιών τους, αλλά όλη η στρατηγική της υποστήριξης των μειωμένων προϋπολογισμών εξαιτίας των προηγούμενων συμφώνων δημιούργησε στη φαντασία της κοινωνίας μια λαθεμένη ιδέα για την ικανότητα του PSOE να οικοδομεί κοινωνικές προστασίες. Στην πραγματικότητα, το Podemos έδωσε τον τίτλο “δύναμη αλλαγής” στο σοσιαλ-φιλελεύθερο κόμμα που δεν κάνει τίποτα ενάντια στην “κάστα”. Το οποίο ούτε καν άρχισε να μεταρρυθμίζεται η αγορά εργασίας, ούτε καν με διάταγμα, ούτε επιχείρησε καν να βάλει κάποιο φρένο στην φούσκα των ενοικίων που πλήττει την αγοραστική δύναμη των μισθών. Το μόνο που αναγγέλθηκε επανειλημμένως είναι η διάθεση συγκυβέρνησης με το PSOE με σχεδόν οιοδήποτε κόστος, σα να ήταν αυτό η πανάκεια για όλα τα κακά που μας πλήττουν, πράγμα που συνδέει το Podemos με το PSOE και όχι ως εναλλακτική αλλά ως δευτερεύων εταίρος. Η στρατηγική αυτή αποδείχτηκε λαθεμένη, κάνοντας το Podemos δεκανίκι του PSOE. Και αυτό δε λύνεται με την τελευταία αλλαγή και τις κριτικές προς το PSOE με αφορμή την κήρυξη εκλογών, το οποίο επίσης αποτελεί πρόσθετο παράγοντα απομάκρυνσης από τους εκλογείς.

Όλα αυτά μπορεί να κοστίσουν πολύ στο Unid@s Podemos, καθώς η πίεση για χρήσιμη ψήφο προς το PSOE θα χρησιμοποιηθεί. Επαναλαμβάνεται και πάλι η παλιά ιστορία του εναγκαλισμού με την αρκούδα που κόστισε πραγματικές πανωλεθρίες σε άλλα κόμματα της αριστεράς. Το Podemos σήκωσε τον Σάντσεθ και έστρωσε το δρόμο σε μια κυβέρνηση και πάλι αντικοινωνική, παρά τις προεκλογικές του ρητορικές, χωρίς να θέσει τα κλειδιά για έναν κύκλο κοινωνικής κινητοποίησης που να πιέσει για την υιοθέτηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την κοινωνική πλειοψηφία και το περιβάλλον.

Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν κοινωνικοί τομείς και ακτιβιστές που, με όλα τα προηγούμενα και με πλήρη απογοήτευση, αναδιπλώνονται στην αποχή. Αλλά δεν είμαστε ουδέτεροι, ούτε μας είναι αδιάφορο το εκλογικό αποτέλεσμα. Παρόλο που η ηγεσία των Podemos με αντιδημοκρατικό τρόπο και σεκταριστικά έφτιαξε λίστες αποκλειστικά πιστές σε αυτήν και με πλήρη απουσία πλουραλισμού, που σημαίνει περιθωριοποίηση των διαφορετικών φωνών, μεταξύ των άλλων και της δικής μας, και παρά τις ελλείψεις θέσεων των κομμάτων της αριστεράς, η Anticapitalistas θα στηρίξει τις υποψηφιότητες που συμβολίζουν ένα φρένο στην αντιδραστική νεοφιλελεύθερη επίθεση, σχεδιάζοντας συμμαχίες με κοινωνικά τμήματα από τα οποία να μπορεί να αρχίσει η αντεπίθεση. Θα στηρίξουμε κριτικά τις λίστες για τις 28 Απριλίου του Unid@s Podemos και των συνασπισμών που ετοιμάζονται στη Γαλικία και την Καταλονία -που μπορεί να γνωρίζουν παρόμοια προβλήματα με όσα αναφέραμε-, αλλά δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτές, όπως ήδη το προαναγγείλαμε.

Μια πρώτη ευκαιρία για να ξεκινήσει η στρατηγική αυτή ανασύνθεσης με βάση τους αγώνες είναι η παραδειγματική κινητοποίηση του φεμινιστικού κινήματος στις 8 Μαρτίου. Δεν υπάρχει συντόμευση, η μαγεία του λόγου δεν μπορεί να αντικαταστήσει το στρατηγικό ρόλο της δράσης και της λαϊκής οργάνωσης. Η πολιτική και εκλογική δράση εγγράφεται στα ίδια.

Και μετά τις 28 Απριλίου

Η παρακμή και η κρίση των λεγόμενων δυνάμεων της αλλαγής, τόσο του Podemos όσο και των υπολοίπων, είχε και έχει άνισες μορφές και ρυθμούς στις διάφορες περιοχές. Η κατάστασή τους, έτσι, έχει διαφορές. Σε μερικές περιπτώσεις δεν υπάρχει ούτε ίχνος δημοκρατικής και αγωνιστικής ζωής, ενώ σε άλλες ναι όταν η ηγεσία σε αυτές τις οργανώσεις δούλεψε προς αυτή την κατεύθυνση. Σε μερικές περιπτώσεις συνεχίζουν να θέτουν προτάσεις ευνοϊκές για την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν μετατραπεί σε δυνάμεις ενσωματωμένες στο σύστημα μέσα από τη διαχειριστική τους βλέψη. Όμως, γενικά -και ιδιαίτερα στο επίπεδο του ισπανικού κράτους- έχουν χάσει την ικανότητα πολιτικής πρωτοβουλίας, παρά τη θέληση και την αυταπάτη των ανθρώπων τους, πράγμα που είναι πολύ πιο σοβαρό από τις δημοσκοπικές προβλέψεις για τις ερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Με λίγα λόγια, έχουν χάσει την αρχική ορμή της 15-Μ που ήθελε μια ικανότητα ριζοσπαστικού μετασχηματισμού στο δημοκρατικό και στον κοινωνικό χώρο. Έχασαν το ρόλο τους ως δυνάμεις αλλαγής.

Την τελευταία χρονιά, είναι αρκετοί οι αγωνιστές(-τριες) των Anticapitalistas που σε αρκετές περιοχές είδαν να μειώνεται η παρουσία τους σε ένα Podemos εξαντλημένο από τα μέσα -και σε μερικές περιοχές σε ανοιχτή αποσύνθεση όπως είναι η περίπτωση της Μαδρίτης, όπου γίνεται αδύνατον να συμμετέχει κανείς- για να συγκροτεί ταυτόχρονα άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους από τους οποίους να μπορεί να δοκιμαστεί καλύτερα αυτή η ιδέα της καλύτερης συμπλήρωσης του κοινωνικού και του θεσμικού.

Στις ευρωπαϊκές εκλογές ο στόχος μας είναι να συμβάλουμε στο να υιοθετήσει η λίστα των Unid@s Podemos ένα πρόγραμμα κατά της λιτότητας που θέτουν τα Σύμφωνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η πειθαρχία του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας πνίγοντας τη λαϊκή κυριαρχία. Δεν είμαστε αφελείς, υπάρχει πολύ λίγος χρόνος και πολύ μικρό περιθώριο, δεδομένων των πλαισίων με τα οποία συγκροτήθηκε αυτή η λίστα, αν και τουλάχιστον σχηματίστηκε με ένα κριτήριο λίγο πιο πλουραλιστικό απ’ό,τι η λίστα για τις βουλευτικές. Παρά τις δυσκολίες θα προσπαθήσουμε να ωθήσουμε μια σοβαρή συζήτηση για την ανυπακοή απέναντι στους κανόνες και την επιβολή των Συμφώνων που πλήττουν τους λαούς, μέσα από δικούς μας υποψηφίους. Είναι μια προσπάθεια πολιτικού επανεξοπλισμού και πολιτικής παιδαγωγικής, αναγκαίων απέναντι σε μια μη μεταρρυθμίσιμη Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει οικοδομηθεί για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ.

Στις δημοτικές εκλογές και στις εκλογές στις αυτονομίες, σκοπεύουμε να οικοδομήσουμε λίστες χωρίς αποκλεισμούς, λογαριάζοντας με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών συνιστωσών, μαζί με τους Anticapitalistas, που μπορούν να διαμορφώσουν ένα προφίλ που τόσο χρειαζόμαστε αναζωογόνησης του χώρου κατά του καθεστώτος, απαντώντας επί τόπου, στις πραγματικότητες των περιοχών, στα προβλήματα των ανθρώπων και χρησιμοποιώντας μια μεθοδολογία λαϊκής ενότητας που να επιτρέπει την οικοδόμηση πλουραλιστικών επιλογών της αριστεράς, μέσα από την πραγματοποίηση δημοκρατικής και αναλογικής επιλογής υποψηφίων από τη βάση, τη συμμετοχική επεξεργασία των προγραμματικών προτάσεων και την υιοθέτηση ηθικών κανόνων συμπεριφορών των εκλεγμένων που να εξασφαλίζει τον έλεγχό τους από αυτούς που τους στηρίζουν και να αποφεύγει τις αγκυλώσεις και τη γραφειοκρατικοποίηση.

Καθώς θα προχωράνε οι τωρινές εμπειρίες θα διατυπώνουμε και πάλι τη θέλησή μας να τις ενδυναμώσουμε. Στο εντωμεταξύ, ας θυμηθούμε: το μέλλον δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Εξαρτάται από τη δική μας πράξη. Και είναι η στιγμή να προωθήσουμε δημοκρατικούς και συλλογικούς σχηματισμούς. Είναι η στιγμή να δώσουμε περιεχόμενο σε χρήσιμες προτάσεις για την κοινωνική πλειοψηφία. Είναι η στιγμή να χαράξουμε πιο γερά στρατηγικά σχέδια. Είναι η στιγμή να αρχίσουμε και πάλι, να σηκωθούμε και να δράσουμε μαθαίνοντας από την ίδια τη ζωντανή εμπειρία.

Anticapitalistas

10 Mαρτίου 2019

Anticapitalistas, 10 de marzo de 2019

Μετάφραση από τα ισπανικά: ΤΠΤ

https://wp.me/p6Uul6-Cd