Στις 7 Ιανουαρίου 2025 ανακοινώθηκε ο θάνατος του Ζαν-Μαρί Λεπέν, πρώην μακροχρόνιου ηγέτη του γαλλικού ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Σε αρκετές πόλεις πραγματοποιήθηκαν αυθόρμητοι πανηγυρισμοί – για παράδειγμα στο Παρίσι, στην Place de la République. TERESA SUAREZ/EPA
Nouveau Parti anticapitaliste (NPA)
Το σιχαμένο κτήνος δεν είναι νεκρό!
Είναι ίσως ο μόνος άνθρωπος που δεν θα πούμε ότι «εγκατέλειψε τα όπλα»[1] αφού πέθανε. Αυτό θα ήταν προσβλητικό για εμάς. Ακόμα και στο θάνατο, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν δεν μπορεί να ενσαρκώσει τίποτα άλλο εκτός από τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία, τον αντισημιτισμό, την ομοφοβία και τον μισογυνισμό.
Υπήρξε η συμπύκνωση της γαλλικής ακροδεξιάς για δεκαετίες: για όσους νοσταλγούν τον OAS και τη γαλλική Αλγερία, για ναζιστές και αντισημίτες ιδεολόγους, για τον ρατσισμό και για τον πιο καθημερινό –και τρομακτικό– ματσισμό.
Οι πρώτες μας σκέψεις είναι με τα άμεσα θύματα, τους/τις Αλγερινούς/ές που δολοφονήθηκαν και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας. Και στα έμμεσα θύματα, σε όλους/ες εκείνους/ες που χρειάστηκε να υπομείνουν τον ρατσισμό, τις διακρίσεις, την αδικία, ακόμη και τις προσβολές και τα χτυπήματα. Και είναι πολλοί/ές αυτοί/ές, τα θύματά του, τόσα πολλά ώστε ο ίδιος βοήθησε να γίνει ο ρατσισμός κοινότοπος, θέτοντάς τον επανειλημμένα στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης... φτάνοντας μάλιστα να καταλάβει τη δεύτερη θέση στις προεδρικές εκλογές του 2002.
Ο θάνατος του Ζαν-Μαρί Λεπέν ήταν βέβαιο ότι θα συνέβαινε μια μέρα. Αλλά οι ιδέες του είναι ακόμα πολύ ζωντανές. Αρκεί να διαβάσει κανίες το αφιέρωμα του Ερίκ Σιότι για να πειστεί για τη δηλητηριώδη κληρονομιά του: «ήταν πρωτοπόρος στην καταγγελία της μαζικής μετανάστευσης και των καταστροφών της». Επιβεβαιώνεται από τον Ερίκ Ζεμούρ.
Σήμερα, η κόρη του, σχεδόν 15 χρόνια αφότου ανέλαβε τα ηνία του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας Λε Πεν, βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας. Το RN θα έχει 89 βουλευτές στην Εθνοσυνέλευση μέχρι το 2022 και 130 μέχρι το 2024. Έγιναν αυτοί που στην πραγματικότητα αποφασίζουν για τις κυβερνήσεις που χθες κυνηγούσαν τις ψήφους του FN και του RN, από τον Μπαλαντούρ μέχρι τον Σαρκοζί, και σήμερα ψηφίζουν νόμους μαζί τους, από τη Μπορν μέχρι τον Μπαρνιέ. Και, ποιος ξέρει, αύριο τον Μπαϊρού...
Ο νέος πρωθυπουργός βλέπει τον Λεπέν ως «μια μορφή της γαλλικής πολιτικής ζωής», για να προσθέσει: «Ξέραμε τι μαχητής ήταν όταν τον πολεμήσαμε», ενώ το Μέγαρο των Ηλυσίων κρύβεται πίσω από ένα δελτίο τύπου, επικαλούμενο την κρίση της ιστορίας.
Η δική μας κρίση έχει διατυπωθεί. Η Μαρίν Λεπέν προσποιήθηκε ότι άφησε στην άκρη τον αντισημιτισμό του πατέρα της (ο οποίος το 1987, σε ένα νεύμα προς τους ναζιστές αρνητές συντρόφους του, παρουσίασε τους θαλάμους αερίων ως «μια λεπτομέρεια της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου») και τον αντικατέστησε με τη νέα ισλαμοφοβία, κάνοντας έτσι τον ρατσισμό πιο μοντέρνο. Έκανε τον ρατσισμό αποδεκτό από την αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.
Ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είναι νεκρός, αλλά το σιχαμένο κτήνος είναι πολύ ζωντανό. Πολεμήσαμε τον πατέρα και τους φίλους του για δεκαετίες και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε τους κληρονόμους του.
Μοντρέιγ, 7 Ιανουαρίου 2025
Μετάφραση: elaliberta.gr
Nouveau Parti anticapitaliste (NPA), « La bête immonde n’est pas morte ! », l’Anticapitaliste, 7 Ιανουαρίου 2025, https://npa-lanticapitaliste.org/communique/la-bete-immonde-nest-pas-morte
Nouveau Parti anticapitaliste (NPA), “The vile beast is not dead!”, International Viewpoint, 7 Ιανουαρίου 2025, https://internationalviewpoint.org/spip.php?article8809.
Σημειώσεις
[1] Στο πρωτότυπο: «a passé l’arme à gauche». Γαλλική ιδιωματική έκφραση που σημαίνει «πέθανε».
