Khaled Akil, Requiem for Syria 4, 2015
Συμμαχία Σοσιαλιστών της Μέσης Ανατολής - Ιδρυτική Διακήρυξη Αρχών
24 Νοεμβρίου 2017
Είμαστε μια συμμαχία σοσιαλιστών της Μέσης Ανατολής εναντίον όλων των διεθνών και περιφερειακών Μεσανατολικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των πολέμων τους, είτε των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας είτε του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράν και της Τουρκίας. Είμαστε επίσης ενάντια σε αυταρχικά καθεστώτα, όπως του Άσαντ στη Συρία και του Σίσι στην Αίγυπτο, καθώς και στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό είτε της ISIS, της Αλ Κάιντα, της Χεζμπολάχ είτε της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Παρόλο που η Μουσουλμανική Αδελφότητα και η Χεζμπολάχ θεωρούν ότι είναι μετριοπαθείς και αντιτάσσονται στον Τζιχαντισμό της Αλ Κάιντα και της ISIS, όλες αυτές οι οργανώσεις μοιράζονται μεταξύ τους τον στόχο της εγκαθίδρυσης ενός κράτους με βάση το νόμο της Σαρία και τη διατήρηση της σημερινής καπιταλιστικής τάξης.
Είμαστε ενάντια στον καπιταλισμό, τις ταξικές διαιρέσεις, την πατριαρχία / σεξισμό, τον ρατσισμό, τις εθνοτικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις και αναφερόμαστε στους αγώνες των γυναικών, των εργαζομένων, των καταπιεσμένων εθνικοτήτων όπως οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι, των καταπιεζμένων εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων και των σεξουαλικών μειονοτήτων. Είμαστε επίσης ενάντια την ισλαμοφοβία και τον αντισημιτισμό.
Υποστηρίζουμε τον σοσιαλισμό ως έννοια της ανθρώπινης χειραφέτησης και ως ένα θετικό όραμα διαφορετικό από τα αυταρχικά καθεστώτα που ονομάζονταν "κομμουνιστικά”.
Η προσπάθεια δημιουργίας της Συμμαχίας Σοσιαλιστών της Μέσης Ανατολής ξεκίνησε αρχικά το Μάρτιο του 2016 ως Συμμαχία Σύριων και Ιρανών Σοσιαλιστών με τρίγλωσσο ιστότοπο (αγγλικά / αραβικά / φαρσί) για να εκφράσει τις προσδοκίες μιας Άλλης Μέσης Ανατολής και να προσφέρει αναλύσεις για τα κρίσιμα ζητήματα και για τον διάλογο και τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ των Σύριων και των Ιρανών που αντιτίθενται στα αυταρχικά τους καθεστώτα.
Καθώς τα πεπρωμένα των λαών συνδέονται πάνω απ' τα σύνορα, σημαντικές εξελίξεις στην περιοχή - μερικές τρομακτικές και κάποιες ελπιδοφόρες - επέβαλαν τη δημιουργία μιας ευρύτερης Συμμαχίας.
• Αυτό που απέμεινε από τη Συριακή επανάσταση έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Το καθεστώς του Άσαντ, με τη βοήθεια του Ιράν και της Ρωσίας, έχει διακηρύξει τη νίκη του και αναγνωρίστηκε ως «νόμιμη» κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι είναι υπεύθυνο για τον θάνατο περισσότερων των 500.000 αθώων ανθρώπων και για τον εσωτερικό και εξωτερικό εκτοπισμό άνω των 12 εκατομμυρίων, του μισού πληθυσμού της Συρίας. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι παραμένουν υπό πολιορκία από αυτό το καθεστώς και τουλάχιστον 100.000 πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίζουν καθημερινά βασανιστήρια και πολλοί πεθαίνουν στις φυλακές του καθεστώτος του Άσαντ.
• Ο ισχυρισμός πολλών αριστερών ότι το σχέδιο Ροζάβα της κουρδικής δημοκρατικής συνομοσπονδίας στη Βόρεια Συρία θα μπορούσε να συνεχιστεί συνυπάρχοντας με το καθεστώς του Άσαντ φαίνεται όλο και πιο αβάσιμος καθώς το καθεστώς του Άσαντ ενίσχυσε την πίεση του στις κουρδικές περιοχές από τότε που βεβαιώθηκε ότι συνέτριψε τη συριακή επανάσταση. Ταυτόχρονα, όλα τα περιφερειακά και διεθνή κράτη αρνήθηκαν να στηρίξουν την αυτοδιάθεση του κουρδικού λαού στη Συρία, το Ιράκ, την Τουρκία και το Ιράν. Η Τουρκία αύξησε τις απειλές και τις παρεμβάσεις της εναντίον των κουρδικών περιοχών στη Συρία και συνεχίζει να επιτίθεται στις κουρδικές περιοχές στην ίδια την Τουρκία. Η ισραηλινή κυβέρνηση υποστηρίζει την ιδέα ενός ανεξάρτητου ιρακινού Κουρδιστάν για ευκαιριακούς λόγους προκειμένου βρει έναν νέο σύμμαχο στην περιοχή εναντίον του Ιράν.
• Σε περιφερειακό επίπεδο, τα αυταρχικά καθεστώτα συμμετέχουν όλο και περισσότερο σε κατασταλτικές εκστρατείες και ενισχύουν τη δύναμή τους ενάντια στα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων. Αυτή τη διαδικασία μπορούμε να δούμε στον αιματηρό πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη· στην εκστρατεία της τουρκικής κυβέρνησης για μαζικές συλλήψεις και φυλάκιση όλων των δυνάμεων της αντιπολίτευσης· και στην επιβολή από την αιγυπτιακή στρατιωτική κυβέρνηση ενός επιπέδου καταστολής που υπερβαίνει ακόμη και το καθεστώς του Μουμπάρακ πριν από το 2011. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, ορισμένοι αριστεροί υποστήριξαν το στρατιωτικό πραξικόπημα του 2013 εναντίον της κυβέρνησης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εκείνη την εποχή. Αντί να οργανώσουν μια δημοκρατική και βασιζόμενη σε αρχές αντιπολίτευση ενάντια σε όλες τις μορφές κρατικής και μη κρατικής καταπίεσης, στήριξαν την καταστολή της νέας στρατιωτικής κυβέρνησης εναντίον της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
• Δύο νέοι συνασπισμοί, ένας από τους οποίους αποτελείται από τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται τώρα και το Ισραήλ και ο άλλος από το Ιράν, την Τουρκία, το Κατάρ και τους συμμάχους τους, αγωνίζονται για τον έλεγχο της περιοχής και τους πόρους της. Η Σαουδική Αραβία και οι σύμμαχοί της βασίζονται στην υποστήριξη που προσέφερε στο πρόσφατο ταξίδι του ο Donald Trump στη Μέση Ανατολή και ένα συμβόλαιο όπλων αξίας 110 δισεκατομμυρίων δολαρίων των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία. Το Ιράν και οι σύμμαχοί του βασίζονται στην υποστήριξη της Ρωσίας. Η Ρωσία και η Κίνα έχουν επίσης βρει τρόπους να επωφεληθούν βοηθώντας και τις δύο πλευρές.
• Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump και ο ισραηλινός πρωθυπουργός Benjamin Netanyahu εντείνουν τις πολεμικές τους απειλές εναντίον του Ιράν. Ενώ η κυβέρνηση Trump ισχυρίζεται ότι είναι εναντίον του καθεστώτος Άσαντ, η ιμπεριαλιστική επέμβασή της βοηθά στην πραγματικότητα το καθεστώς Άσαντ και εντείνει ακόμα περισσότερο τους βομβαρδισμούς αθώων πολιτών στη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι οποίοι ξεκίνησαν με τις διοικήσεις των Μπους και Ομπάμα. Οι εκκλήσεις του Trump και του Netanyahu για "αλλαγή καθεστώτος" στο Ιράν αφορά τα δικά τους ιμπεριαλιστικά κέρδη. Η εκστρατεία τους θα οδηγήσει μόνο στον πόλεμο και στην καταστροφή των πραγματικών προοδευτικών αγώνων στο Ιράν.
• Η αποικιοκρατία, ο μιλιταρισμός, το απαρτχάιντ και ο ρατσισμός του Ισραήλ καταστέλλουν και σκοτώνουν τους Παλαιστινίους στη Δυτική Όχθη, στη Γάζα, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και στην ιστορική Παλαιστίνη ή στα «παλαιστινιακά εδάφη του 1948». Η κατοχή και η στρατιωτικοποίηση κανονικοποιούν επίσης την αυξανόμενη ταξική ανισότητα, τον σεξισμό και τον ρατσισμό στο Ισραήλ. Ούτε η λύση των δύο κρατών ούτε η λύση ενός ενιαίου κοσμικού κράτους φαίνονται να είναι εφικτές λόγω της ισραηλινής κατοχής, της ακροδεξιάς ηγεσίας του Ισραήλ και της συμμαχίας μεταξύ Ισραήλ, Σαουδικής Αραβίας και ΗΠΑ, η οποία έχει ως στόχο τη συντριβή του παλαιστινιακού αγώνα για αυτοδιάθεση.
Κάποιες ελπιδοφόρες εξελίξεις δείχνουν ωστόσο ότι η επιθυμία για ανθρώπινη χειραφέτηση στην περιοχή δεν έχει καταπνιγεί:
• Το κύμα νέων και επίμονων εργατικών διαμαρτυριών στο Ιράν ενάντια στην αυξανόμενη φτώχεια και τις τρομερές συνθήκες εργασίας που το ιρανικό καθεστώς θέλει να αποκρύψει στην προσπάθειά του να επεκτείνει την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, το Ιράκ, το Λίβανο και την Υεμένη. Παρόλο που οι υπάρχοντες εργατικοί αγώνες δεν συνδέουν άμεσα την εξαθλίωση του πληθυσμού με τον μιλιταρισμό και τον περιφερειακό ιμπεριαλισμό του Ιράν, προσφέρουν μια δυνατότητα για ένα προοδευτικό μαζικό κίνημα για κοινωνική δικαιοσύνη.
• Οι εργατικοί αγώνες και οι αγώνες για δημοκρατικά δικαιώματα συνεχίζονται στην Αίγυπτο, την Τυνησία και το Μπαχρέιν, παρά την αυξανόμενη καταστολή.
• Οι φεμινιστικοί και ΛΟΑΤ αγώνες έχουν εκφραστεί στην Τουρκία ως μέρος των μαζικών διαμαρτυριών εναντίον του αυταρχικού και αντιδραστικού καθεστώτος Ερντογάν, το οποίο αποσκοπεί στη δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους μετά την απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016. Στην Αίγυπτο, οι ακτιβιστές/τριες φεμινιστικών / ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Mahienour El-Massry και LGBT ακτιβιστές, αγωνίζονται για την κοινωνική δικαιοσύνη παρά τις φυλακίσεις από το κράτος. Στον Λίβανο, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των γυναικών οργάνωσαν μια εκστρατεία για την κατάργηση του νόμου «παντρέψου τον βιαστή σου». Στο Ιράκ, οι γυναίκες αγωνίζονται εναντίον μιας κοινοβουλευτικής τροπολογίας που αποσκοπεί στην κατάργηση των δικαιωμάτων των γυναικών στο οικογενειακό δίκαιο. Στο Ιράν, φυλακισμένες φεμινίστριες όπως η Ναργκίς Μοχαμαντί, η Γκολρόχ Εμπραχιμί Ιράι και η Κούρδισα ακτιβίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών, Ζεϊνάμπ Τζαλαλιάν, εξακολουθούν να μιλούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
• Η λαϊκή κινητοποίηση στο Ριφ του Μαρόκου συνεχίστηκε το 2017, έχει εξαπλωθεί σε πολλές από τις πόλεις της χώρας, παρά την καταστολή από τις δυνάμεις ασφαλείας και τις προσπάθειες του καθεστώτος να δυσφημίσει το κίνημα.
• Ο κουρδικός αγώνας για αυτοδιάθεση συνεχίζεται και πρέπει να υποστηριχτεί. Αυτός ο αγώνας έχει πάρει πολλές μορφές όπως η έκκληση για ανεξαρτησία, ο φεντεραλισμός, η συνομοσπονδία ή η απαίτηση αναγνώρισης του κουρδικού λαού ως οντότητας με ίσα δικαιώματα σε ένα κράτος. Όλοι οι σοσιαλιστές δεν συμφωνούν με την ιδέα ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν και κάποιοι έχουν δικαίως επικρίνει διάφορα κουρδικά κόμματα για τις αυταρχικές τους πολιτικές και πρακτικές και τη συνεργασία τους με διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες. Υπάρχει, ωστόσο, επείγουσα ανάγκη για αποφασιστική αλληλεγγύη με τα κουρδικά κόμματα και οργανώσεις που αντιτίθενται στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό και υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών, την κοσμικότητα και τα δικαιώματα των άλλων καταπιεσμένων μειονοτήτων.
Ενόψει αυτών των εξελίξεων, βρεθήκαμε μαζί στη Συμμαχία Σοσιαλιστών της Μέσης Ανατολής για τους ακόλουθους στόχους:
1. Την εναντίωση στον καπιταλισμό, τον μιλιταρισμό, τον αυταρχισμό, τον ιμπεριαλισμό, τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, την πατριαρχία / σεξισμό / ετεροσεξισμό, τον ρατσισμό, τις εθνοτικές και θρησκευτικές προκαταλήψεις.
2. Την ανάπτυξη δεσμών και δραστήριες μορφές αλληλεγγύης μεταξύ των εργατικών, φεμινιστικών, αντιρατσιστικών, LGBT, φοιτητικών και περιβαλλοντικών αγώνων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και διεθνώς.
3. Την αντιμετώπιση των βαθιών και ιστορικών προβλημάτων του σοσιαλισμού της Μέσης Ανατολής. Η περιοχή έχει υποφέρει από την πολιτική του «ο εχθρός του εχθρού μου είναι ο φίλος μου» και λείπει οποιαδήποτε προσπάθεια να αναπτυχθεί ένα θετικό όραμα μιας ανθρωπιστικής εναλλακτικής λύσης απέναντι στον καπιταλισμό γύρω από καθολικές έννοιες και στόχους. Ως αποτέλεσμα, επαναστατικά ή προοδευτικά κινήματα που αναδύθηκαν, πιο πρόσφατα αυτά που ξεκίνησαν το 2011, καταστράφηκαν από αυταρχικά καπιταλιστικά συστήματα, τον θρησκευτικό εξτρεμισμό και τον σεκταρισμό, με τη βοήθεια διαφόρων περιφερειακών και παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Έχουμε συνεργαστεί για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ζητήματα με συλλογικό τρόπο σε έναν κοινό ιστότοπο και μέσω κοινών διασκέψεων και άλλων πιθανών δραστηριοτήτων. Θεωρούμε ότι αυτή η Συμμαχία είναι τόπος συζήτησης με στόχο την εξεύρεση πραγματικών λύσεων που δεν παγιδεύονται μέσα στην καπιταλιστική νοοτροπία. Όσοι επιθυμούν να συνδεθούν μαζί μας μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Υπογράφουν:
Omar Abbas, Σύριος φοιτητής, ΗΠΑ
Frieda Afary, δημιουργός του Iranian Progressives in Translation, ΗΠΑ
Said Afshar, δημοσιογράφος του Ιράν, Ευρώπη
Masud Amiri, Ολλανδία
Leila Asadi, Φοιτήτρια, ΗΠΑ
Roya Assadpour, Ιρανή μέλος της Σουηδικής Αριστεράς, Ευρώπη
Joey Ayoub, Λιβανέζος ερευνητής και συγγραφέας, Ευρώπη / Λίβανος
Bibi, Σύριος καλλιτέχνης και συγγραφέας, Occupied Tongva, Βόρεια Αμερική
Sara Dehkordi, Λέκτορας Πολιτικών Επιστημών και ακτιβίστρια στο Manjanigh, Ευρώπη
Joseph Daher, ακαδημαϊκός και ακτιβιστής Ελβετό-Σύριος και δημιουργός του Syria Freedom Forever – سوريا الحرية للأبد, Ευρώπη
Walid Daou, Λίβανος
Mahtab Dehqan, Ιρανή κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος, Ευρώπη
Amin Doroudgar, Ιρανός ερευνητής, μεταφραστής και δημοσιογράφος, Ευρώπη
Razan Ghazzawi, Σύρο-Παλαιστίνια ακαδημαϊκός και ακτιβίστρια, Ευρώπη
Ιρανός νομικός
Latith Itmaiz, Συγγραφέας και Δημοσιογράφος, Ραμάλα, Παλαιστίνη
Hamid Jahanbakhsh, Ιρανός δημοσιογράφος, Ευρώπη
Idrees al-Jeddah, Λίβανος
Marwan El Khazen, Σοσιαλιστικό Φόρουμ, Λίβανος
Amir Kianpour, Ιρανός ερευνητής φιλοσοφίας και δημοσιογράφος, Ευρώπη
Farah Koubaissy, ερευνητής, Σοσιαλιστικό Φόρουμ, Λίβανος
Rima Majed, καθηγήτρια κοινωνιολογίας, Λίβανος
Ghassan Makarem, Σοσιαλιστικό Φόρουμ, Λίβανος
Nisreen Mazzawi, ανθρωπολόγος και ακτιβίστρια του οικο-φεμινιστικού κινήματος, Παλαιστίνη
Fatemeh Mostufi, Ιρανή ερευνήτρια ιστορίας, Ευρώπη
Nahid Misaghi, Ιρανός ψυχολόγος, ΗΠΑ
Yasser Munif, Σύριος καθηγητής κοινωνιολογίας, ΗΠΑ
Peshraw Mohammed, ηγετικό στέλεχος του Socialist Center Review στο ιρακινό Κουρδιστάν και τη Γερμανία
Hossayn Nedavash, ακτιβιστής του εργατικού κινήματος, Ιράν
Ahmad R., Σύριος φοιτητής, Ευρώπη
Fouad Roueiha, Σύριο-Ιταλός δημοσιογράφος, Ευρώπη
Tareq Samman, ακτιβιστής της ειρήνης, Παλαιστίνη
Azadeh Shurmand, ερευνήτρια των ιρανικών γυναικών σπουδών, Ευρώπη
Σοσιαλιστικό Φόρουμ, Λίβανος
Sina Zekavat, Αντιπολεμικές Επιτροπές Αλληλεγγύης στους Αγώνες για Αυτοδιάθεση, ΗΠΑ
Ακτιβίστρια των Δικαιωμάτων των Γυναικών, Ιράν
Μετάφραση: e la libertà
Η διακήρυξη στα αγγλικά:
«Alliance of Middle Eastern Socialists – Founding Statement of Principles», Alliance of Syrian and Iranian Socialists, 24 Νοεμβρίου 2017· Europe Solidaire Sans Frontières, 24 Νοεμβρίου 2017 και سوريا الحرية للأبد - Syria Freedom Forever, 8 Δεκεμβρίου 2017.
Στα αραβικά:
«تحالف الاشتراكيين/ات في الشرق الأوسط- بيان المبادئ التأسيسي», Syria Freedom Forever – سوريا الحرية للأبد , Δεκεμβρίου 8, 2017.
Στα ισπανικά:
«Alianza de Socialistas de Oriente Medio – Principios Fundacionales», Flores en Daraya, 4 Δεκεμβρίου 2017.
