Τρίτη, 01 Οκτωβρίου 2024 12:29

Το Ισραήλ επιτίθεται στον Λίβανο για να επεκτείνει τον γενοκτονικό του πόλεμο

Ο νότιος Λίβανος μετά τις ισραηλινές αεροπορικές επιθέσεις στις 23 Σεπτεμβρίου 2024. ΠΗΓΗ: Reuters

 

 

Omar Hassan

 

Το Ισραήλ επιτίθεται στον Λίβανο για να επεκτείνει τον γενοκτονικό του πόλεμο

 

 

Το Ισραήλ έχει κηρύξει πόλεμο στο λαό του Λιβάνου. Μέσα σε μια νύχτα εξαπέλυσε 1.600 αεροπορικές επιδρομές σε πόλεις και χωριά του Λιβάνου, σκοτώνοντας περίπου 500 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 35 παιδιά. Αυτό συμβαίνει λίγες μόλις ημέρες αφότου εξαπέλυσε αδιάκριτο τρόμο σε ολόκληρη τη χώρα ανατινάζοντας χιλιάδες βομβητές και ασύρματους που χρησιμοποιούσε η Χεζμπολλάχ, το πολιτικό κόμμα και η πολιτοφυλακή του Λιβάνου που είναι σύμμαχος του Ιράν. Ένα από τα θύματα ήταν η Φατίμα Αμπντουλάχ, ένα εννιάχρονο κορίτσι που μόλις είχε ξεκινήσει την τέταρτη τάξη.

Είναι σαφές ότι η ακροδεξιά ισραηλινή κυβέρνηση δεν αρκείται στον αφανισμό της Λωρίδας της Γάζας και στην επέκταση της παράνομης κατοχής της Δυτικής Όχθης. Απαιτεί ακόμη περισσότερη καταστροφή και ερήμωση και είναι έτοιμη να τρομοκρατήσει ολόκληρο τον λιβανέζικο πληθυσμό.

Αυτή η επιθετική πράξη κατά του Λιβάνου ανοίγει ένα νέο και επικίνδυνο κεφάλαιο στον πόλεμο του Ισραήλ κατά των λαών του Λεβάντε. Θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην παγκόσμια πολιτική και εγκυμονεί τον κίνδυνο μιας περιφερειακής σύγκρουσης που θα μπορούσε να εξελιχθεί ακόμη και σε πυρηνικό πόλεμο.

Φυσικά, οι πιο άμεσες επιπτώσεις θα γίνουν αισθητές στον λαό του Λιβάνου. Το 2006, την τελευταία φορά που το Ισραήλ διεξήγαγε πόλεμο κατά της Χεζμπολλάχ, ο αριθμός των νεκρών για την όλη επιχείρηση ήταν, το πολύ, 3.000 άνθρωποι. Είναι βέβαιο ότι οι απώλειες αυτή τη φορά θα είναι πολύ μεγαλύτερες. Ένας χρόνος φρικαλεοτήτων στη Γάζα σημαίνει ότι τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και η διπλωματική τάξη είναι ακόμη πιο αναισθητοποιημένα στη θέα των νεκρών σωμάτων Αράβων απ’ ό,τι συνήθως.

Ήδη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν το νότιο τμήμα του Λιβάνου, αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο. Η σχολική χρονιά έχει καθυστερήσει, με πολλά σχολεία να μετατρέπονται σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς προσφύγων. Υπάρχουν ήδη εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι και Σύροι πρόσφυγες στο Λίβανο - θα αποτελέσει τεράστια δυσκολία η σίτιση και η στέγαση τόσων πολλών επιπλέον ανθρώπων.

Ο Λίβανος είναι εντελώς απροετοίμαστος για τον πόλεμο και την καταστροφή που συνεπάγεται. Την τελευταία δεκαετία υπέστη μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση, με την κατάρρευση του νομίσματος και των τραπεζών να οδηγεί σε μαζική εξαθλίωση του πληθυσμού του. Σε μια κοινωνία χωρίς λειτουργικούς κρατικούς θεσμούς, οι άνθρωποι αφέθηκαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Ενώ οι πλούσιοι χρησιμοποίησαν αυτές τις κρίσεις για να πλουτίσουν, οι φτωχοί εργαζόμενοι των πολλών δογμάτων και εθνοτήτων της χώρας υπέφεραν όσο ποτέ άλλοτε. Η καταστροφή οδήγησε μια άλλη γενιά νέων του Λιβάνου να εγκαταλείψει τη χώρα, αναζητώντας εργασία και ένα οποιοδήποτε μέλλον.

Πράγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους η Χεζμπολλάχ είναι αρκετά συγκρατημένη στις συγκρούσεις της με το Ισραήλ –παρά τις πολυάριθμες προκλήσεις– είναι ότι πολλοί Λιβανέζοι δικαίως την θεωρούν υπεύθυνη για τις τρομερές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν και δεν είναι πρόθυμοι να της παράσχουν πολιτική υποστήριξη. Τα ηγετικά της στελέχη αποτελούν εδώ και καιρό μέρος της κυβερνητικής ελίτ που έχει οδηγήσει τη χώρα σε κατάρρευση, κάνοντας άθλιες συμφωνίες για να διασφαλίσει ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Αυτό εξηγεί τη δημοτικότητα του συνθήματος εναντίον του κατεστημένου κατά την ατυχή επανάσταση της χώρας το 2019: «Όλοι τους σημαίνει όλοι τους, και ο Νασράλα είναι ένας από αυτούς» (ο Χασάν Νασράλλα, ο ηγέτης της Χεζμπολλάχ). Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν αυτός ο πόλεμος θα αποκαταστήσει μέρος της φήμης της Χεζμπολλάχ ή αν απλώς θα επιδεινώσει αυτές τις προϋπάρχουσες ρωγμές και θα οδηγήσει σε περαιτέρω κοινωνικές εκρήξεις.

Πέρα από τα δεινά και την εσωτερική δυναμική του Λιβάνου, ο πόλεμος αυτός ανοίγει εντελώς νέες προοπτικές περιφερειακής αιματοχυσίας. Ας είμαστε ξεκάθαροι, το Ισραήλ επιδιώκει εδώ και μήνες να ανοίξει ένα νέο μέτωπο στον πόλεμό του προς τα βόρεια. Έχει δολοφονήσει παντού ηγετικά στελέχη της Χεζμπολλάχ, της Χαμάς και της ιρανικής κυβέρνησης, ελπίζοντας να προκαλέσει μια απάντηση που θα δικαιολογούσε μια πιο σοβαρή αντιπαράθεση. Αποτυγχάνοντας να λάβει την αντίδραση που ήλπιζε, το Ισραήλ αποφάσισε να ξεκινήσει μονομερώς τον πόλεμο.

Αλλά τώρα υπάρχει πραγματικός κίνδυνος το Ισραήλ να αποκτήσει την περιφερειακή ανάφλεξη που θέλει. Αυτό με τη σειρά του θα μπορούσε να παρασύρει τους Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν είναι ριζικά αντίθετοι σε οτιδήποτε κάνει το Ισραήλ και θα συνεχίσουν να παρέχουν όπλα χωρίς δεσμεύσεις.

Το προφανές ερώτημα είναι γιατί η Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, συνεχίζει να δίνει στο Ισραήλ την άδεια να σκοτώνει τόσο ελεύθερα. Πολλοί στρέφονται σε θεωρίες συνωμοσίας ή σε αόριστα αντισημιτικές ιδέες ότι το Ισραήλ ελέγχει κατά κάποιο τρόπο τις ΗΠΑ. Οι δυτικοί θεσμοί δεν προσφέρουν πολλές εξηγήσεις, ξοδεύοντας περισσότερο χρόνο στο να εκτοξεύουν γελοίες κατηγορίες για αντισημιτισμό στους ακτιβιστές αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη, καθώς δεν έχουν άλλον τρόπο να υπερασπιστούν την υποστήριξή τους στα εγκλήματα του Ισραήλ.

Αλλά η πραγματική εξήγηση για τη συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ είναι ότι οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι χρειάζονται ισχυρούς συμμάχους σε μια σημαντική περιοχή. Και κανείς δεν θα μπορούσε να έχει αμφιβολίες για τις δολοφονικές ικανότητες του Ισραήλ.

Οι αηδιαστικές αναφορές στα ιμπεριαλιστικά μέσα ενημέρωσης μετά από κάθε προκλητική ενέργεια του Ισραήλ είναι η απόδειξη γι’ αυτό. Μετά από κάθε ισραηλινή θηριωδία υποβαλλόμαστε σε σοβαρές δηλώσεις Αμερικανών και Αυστραλών πολιτικών που λένε ότι «ανησυχούν βαθιά για την περιφερειακή κλιμάκωση», λες και οι θηριωδίες του Ισραήλ δεν αποτελούν ήδη μια τεράστια κλιμάκωση. Λες και αυτοί που απαντούν στην επιθετικότητα του Ισραήλ είναι αυτοί που κλιμακώνουν.

Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν την έλλειψη αυτοσυγκράτησης του Ισραήλ ως ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα του εξτρεμιστικού συνασπισμού του Νετανιάχου. Η φιλελεύθερη ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz προβάλλει σταθερά αυτή τη γραμμή, υποστηρίζοντας ότι ο πόλεμος είναι παράλογος και προκαλεί ανεπανόρθωτη ζημιά στη διεθνή φήμη του Ισραήλ. Η φιλελεύθερη πτέρυγα του διεθνούς καπιταλιστικού Τύπου συχνά παπαγαλίζει αυτά τα επιχειρήματα μετά από κάθε επεισόδιο αδικαιολόγητης ισραηλινής συμπεριφοράς, ελπίζοντας να πείσει τους επικριτές του πολέμου ότι δεν υπάρχει τίποτα θεμελιωδώς κακό με το ίδιο το Ισραήλ.

Αλλά ενώ η ισραηλινή κοινωνία είναι διχασμένη σε πολλά ζητήματα, δεν είναι διχασμένη στο να εξαπολύει βαρβαρότητα εναντίον των εργαζομένων, των φοιτητών και των φτωχών της Παλαιστίνης και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Όταν ο Νετανιάχου ξεκίνησε τον τελευταίο γύρο επιθέσεων στον Λίβανο στα τέλη Αυγούστου, πολλές προσωπικότητες του πολιτικού κέντρου στο Ισραήλ τον επέκριναν για υπερβολική αυτοσυγκράτηση. Ο Γιοάβ Γκαλάντ, ο υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, και ο αρχηγός του επιτελείου των IDF Χερτσί Χαλεβί παρουσιάζονται συχνά ως πιο μετριοπαθείς και ορθολογικές προσωπικότητες του ισραηλινού κράτους. Και οι δύο έχουν επικρίνει πρόσφατα τον Νετανιάχου για υπερβολικά ήπια αντίδραση στη Χεζμπολλάχ, με τον τελευταίο να κάνει άμεσες προετοιμασίες για χερσαία εισβολή πριν αυτή τεθεί ως επιλογή από την κυβέρνηση. Ο Μπένι Γκαντς, ηγέτης του βασικού συνασπισμού της αντιπολίτευσης, έχει επιτεθεί τακτικά στην κυβέρνηση για την αποτυχία της να αντιμετωπίσει την «απειλή» της Χεζμπολλάχ.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναζητήσουμε αλλού μια εξήγηση για τον αποτρόπαιο νέο πόλεμο του Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολλάχ και του Λιβάνου.

Η πρώτη είναι ότι, παρ’ όλες τις καταστροφές και τους φόνους, το Ισραήλ δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει μια ουσιαστική νίκη στη Γάζα. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι η Χαμάς αντιστάθηκε με επιτυχία στη βάναυση κατοχή της λωρίδας, αλλά στο γεγονός ότι κατάφερε απλώς να επιβιώσει. Αυτό θα θεωρηθεί ως αποτυχία στο Ισραήλ. Έτσι, η κυβέρνηση πρέπει να αναζητήσει αλλού μια νίκη. Είναι εφικτό –αν και καθόλου εγγυημένο– ότι θα μπορούσαν να απωθήσουν τη Χεζμπολλάχ μερικά χιλιόμετρα βόρεια των συνόρων Ισραήλ-Λιβάνου και να αποδυναμώσουν τον στρατιωτικό της μηχανισμό για το μέλλον. Αυτό θα απαιτούσε ένα τεράστιο βαθμό βίας, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα για το Ισραήλ. Η επίτευξη κάποιου είδους νίκης και η επιστροφή των Ισραηλινών πολιτών στους εγκαταλελειμμένους οικισμούς στα βόρεια του Ισραήλ θα ήταν μια νίκη και θα επέτρεπε στο Ισραήλ να αποκαταστήσει την αποτρεπτική του απειλή έναντι των γειτόνων του.

Δεύτερον, μια επίθεση στη Χεζμπολλάχ είναι μια ευκαιρία να θέσει εκτός μάχης έναν σοβαρό εχθρό. Η Χεζμπολλάχ είναι μια καλά εξοπλισμένη, καλά χρηματοδοτούμενη και καλά εδραιωμένη πολιτική οντότητα στα σύνορα του Ισραήλ. Έχει πιστούς οπαδούς σε ένα μεγάλο τμήμα της σιιτικής κοινότητας του Λιβάνου και έχει κεντρική σημασία για τη λειτουργία (και τη δυσλειτουργία) του Λιβάνου στο σύνολό του. Το πολιτικό και οικονομικό κόστος της επέκτασης του σημερινού πολέμου σε ένα νέο μέτωπο είναι μικρότερο από την αναστάτωση που θα προκαλούσε η έναρξη ενός νέου πολέμου σε λίγα χρόνια. Όταν η ζωή σου δίνει ευκαιρίες, μπορείς κάλλιστα να ξεκινήσεις όλους τους πολέμους που ονειρεύτηκες ποτέ.

Τέλος, ο Νετανιάχου χρειάζεται μια πολιτική νίκη. Δεν θα καταστρέψει τη Χαμάς, αλλά η επίτευξη των παραπάνω θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να πουλήσει στο ισραηλινό κοινό. Επίσης, ο Νετανιάχου χρειάζεται ο πόλεμος να συνεχιστεί για όσο το δυνατόν περισσότερο για να κρατήσει ενωμένο τον κυβερνητικό του συνασπισμό. Δεν έχουν απομείνει πολλά να καταστρέψει στη Γάζα, οπότε ένας πόλεμος στον Λίβανο του επιτρέπει να διατηρήσει την εύθραυστη εξουσία του σερφάροντας στα ισχυρά κύματα πατριωτισμού που αναπόφευκτα συνεπάγεται ένας νέος πόλεμος με έναν πιο σοβαρό αντίπαλο. Αυτή η στρατηγική υψηλού ρίσκου θα μπορούσε να αποτύχει, αλλά ο λαός του Λιβάνου ή της Γάζας θα είναι οι μεγαλύτεροι χαμένοι, ανεξάρτητα από το αν ο Νετανιάχου επιβιώσει ή όχι.

Είναι ζωτικής σημασίας το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη να απαντήσει στη νέα επιθετική πράξη του Ισραήλ. Τίποτα από όσα κάνει το Ισραήλ δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την λευκή επιταγή και τα άπειρα όπλα που παίρνει από χώρες όπως η Αυστραλία και οι ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι οι ακτιβιστές στη Δύση μπορούν να συμβάλουν σοβαρά στον τερματισμό του πολέμου του Ισραήλ στη Γάζα και το Λίβανο, δημιουργώντας μαζικά κινήματα που θα αναγκάσουν τις κυβερνήσεις μας να κόψουν κάθε δεσμό με το Ισραήλ.

 

 

Μετάφραση: elaliberta.gr

Omar Hassan, “By attacking Lebanon, Israel seeks to expand its genocidal war”, Red Flag, 24 Σεπτεμβρίου 2024, https://redflag.org.au/article/by-attacking-lebanon-israel-seeks-to-expand-its-genocidal-war.

 

 

 

 

Προσθήκη σχολίου

Το e la libertà.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό φασιστικό περιεχόμενο ή σχόλια μη σχετικά με το κείμενο.