Λίβερπουλ 1911. Απεργία των εργαζομένων στις μεταφορές
Εισαγωγή επιμελητών
Ο Κόνολι είναι γνωστός περισσότερο για την πρωταγωνιστική του δράση στην «Πασχαλινή Εξέγερση» του 1916 στην Ιρλανδία (εκτελέστηκε μετά τη συντριβή της), υπήρξε όμως και πρωτεργάτης της οργάνωσης του βιομηχανικού επαναστατικού συνδικαλισμού στην Αμερική. Συμμετείχε στην ίδρυση του IWW (Industrial Workers of the World)1 και αργότερα έγινε ηγετικό στέλεχος στο Irish Transport and General Workers Union στη κατεχόμενη Ιρλανδία, ένα συνδικάτο που ήταν από τα πρώτα που θεμελιώθηκαν στους άξονες του ανερχόμενου «Βιομηχανικού Συνδικαλισμού»2.
Εκτός από συνδικαλιστής ηγέτης και αγωνιστής, ο Κόνολι ήταν και συγγραφέας – αρθρογράφος σε πάρα πολλά έντυπα του εργατικού κινήματος3. Έχει ίσως ιδιαίτερη σημασία το γεγονός, ότι ενώ ο Κόνολι, ήταν ηγετικό στέλεχος, καταπιάστηκε με ζητήματα οργάνωσης της εργατικής τάξης ακόμα και σε στοιχειακό επίπεδο, κάτι το οποίο δεν ήταν πολύ συνηθισμένο, τουλάχιστον για τους κατοπινούς συνδικαλιστές ηγέτες. Πολλά από τα άρθρα του γράφτηκαν σε εργατικά έντυπα μικρής κυκλοφορίας που εκδίδονταν από «Λέσχες Εργασίας» κτλ.
Τα άρθρα αυτά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον καθώς αποτυπώνουν το σύνολο των εμπειριών του Κόνολι από την συνεχή δραστηριότητά του από τα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η συνδικαλιστική του δράση ξεκίνησε στη Σκωτία γύρω στα 1892, όπου και είχε γεννηθεί, γιος μεταναστών Ιρλανδών. Αργότερα μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα 1903 και τέλος στην Ιρλανδία γύρο στα 19104. Σε όλες αυτές τις χώρες ο Κόνολι συμμετείχε στις προσπάθειες συνδικαλιστικής οργάνωσης μιας εργατικής τάξης η οποία βρισκόταν ακόμα σε κατάσταση κατακερματισμού και περιθωριοποίησης. Εκείνα τα τμήματα της εργατικής τάξης δηλαδή, τα οποία είχαν αποκλειστεί από τις συνδικαλιστικές/συντεχνιακές οργανώσεις που οργάνωναν τα ανώτερα τμήματα της εργατικής τάξης. Ο Κόνολι ενδιαφέρθηκε για τη συνδικαλιστική οργάνωση των Μαύρων, των γυναικών, των Κινέζων, των εργατών γης, των ανθρακωρύχων... στις ΗΠΑ και φυσικά, των Ιρλανδών εργατών στην κατεχόμενη Ιρλανδία.
Στο άρθρο του «Παλιό κρασί σε νέες φιάλες» καταγράφει στοιχεία από την εμπειρία του στην οργάνωση των IWW, θέλοντας να αναδείξει το γεγονός ότι βασική προϋπόθεση της επαναστατικής συνδικαλιστικής δραστηριότητας είναι η ύπαρξη ενός στελεχικού δυναμικού, άμεσα ανακλητού και το οποίο λογοδοτεί διαρκώς στη βάση. Ενώ αναγνωρίζει την ανάγκη δομών για να είναι αποτελεσματική η δράση του εργατικού κινήματος, ταυτόχρονα απορρίπτει την αντίληψη του τέλειου συνδικαλιστικού μοντέλου, το οποίο μπορεί να αντιγραφεί και να λειτουργήσει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Για τον Κόνολι αυτό που έχει πρωταρχικά σημασία είναι το «μαχητικό πνεύμα» και η αυτοπεποίθηση της νίκης που καλλιεργείται στα μέλη, ως η αντίληψη που παρακινεί την άμεση δράση τους. Η μηχανική αναπαραγωγή ενός συνδικαλιστικού μοντέλου, που δεν συνδυάζεται με την μαχητική αντίληψη, αλλά και τις δημοκρατικές διαδικασίες λειτουργίες (ανακλητότητα κτλ) μπορεί να οδηγήσει στο ακριβώς αντίστροφο, σε συνδικαλιστικές οργανώσεις οι οποίες λειτουργούν ανασχετικά για τη δράση της εργατικής τάξης...
Το μαχητικό πνεύμα που πρέπει να διαπερνά τις δομές της συνδικαλιστικής οργάνωσης, σύμφωνα με τον Κόνολι, αποτελεί την προϋπόθεση για την οργάνωση της εργατικής τάξης ως ενός ενιαίου στρατιωτικού σχηματισμού στον πόλεμό της με την αστική τάξη. Στον πόλεμο αυτό το κάθε τμήμα της εργατικής τάξης θα πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα για να κινητοποιηθεί και να βοηθήσει άλλα τμήματά της που δέχονται την επίθεση του καπιταλιστή εχθρού. Καθήκον των συνδικαλιστικών δομών είναι να οργανώνουν και να ενισχύουν αυτή την συντονισμένη πάλη αλληλεγγύης και όχι να εγκλωβίζουν την μαχητικότητα της εργατικής τάξης στα γρανάζια της γραφειοκρατικής λειτουργίας σε οποιοδήποτε επίπεδο της συνδικαλιστικής δομής.
Φυσικά στο άρθρο αυτό μπορούμε να δούμε και τα όρια αυτού του τύπου προσπάθειας οργάνωσης της εργατικής τάξης, που, πρέπει να επισημάνουμε, αποτελούσε πρωτόλεια προσπάθειες. Ο Κόνολι προσεγγίζει προβλήματα οργάνωσης τα οποία την εποχή εκείνη δεν είχαν αποτελέσει αντικείμενο συστηματικής εξέτασης από θεωρητικούς και αγωνιστές του συνδικαλιστικού κινήματος. Ενώ φαίνεται να διαβλέπει τη διπλή όψη του συνδικαλισμού, η αντίληψη του δεν είναι ωστόσο ολοκληρωμένη, καθώς τείνει να ταυτίζει την επαναστατική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού με την καθημερινή συνδικαλιστική πάλη. Στο άρθρο του αναφέρει ρητά ότι ο σκοπός του επαναστατικού συνδικαλιστικού κινήματος στους IWW ήταν προσωρινές νίκες απέναντι στο κεφάλαιο, οι οποίες όμως έχουν σαν σημαντικότερη συνέπεια μια «ηθική επίδραση... ανυπολόγιστης αξίας». Αυτή η ηθική αξία αποτελεί το υλικό από το οποίο συγκροτείται η «μαχητική διάθεση» των εργατών ενάντια στους καπιταλιστές εχθρούς.
Η αντίληψη αυτή καταδεικνύει τις αδυναμίες των IWW, οι οποίοι δεν κατάφερναν να οικοδομήσουν μόνιμες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε περιοχές όπου ανέπτυσσαν μαζική μαχητική δράση.
Οι αδυναμίες αυτές στην ανάλυση του Κόνολι, που τον εμποδίζουν να κατανοήσει πλήρως τη διπλή φύση του συνδικαλισμού και τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, θα αποτελέσουν τα επόμενα χρόνια αντικείμενο συζήτησης άλλων επαναστατών (Λούξεμπουργκ, Πάνεκουκ, Γκράμσι...)
Σε κάθε περίπτωση όμως, η διεθνιστική δράση του Κόνολι, και το συγγραφικό του έργο, μπορούν να φωτίσουν πτυχές των σύγχρονων προβλημάτων της συνδικαλιστικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Επιμέλεια: Μάνθος Ντράγκοβιτς, Κώστας Κούσιαντας
James Connolly
Παλιό κρασί σε νέες φιάλες
Οι Γραφές αναφέρουν σε ένα πολύ αξιοσημείωτο εδάφιο για τον κίνδυνο του να βάζουμε το καινούριο κρασί σε παλιές φιάλες. Προτίθεμαι να πω μερικά λόγια για την εξίσου αυτοκαταστροφική απερισκεψία του να βάζει κανείς παλιό κρασί σε καινούριες φιάλες. Γιατί, η ταπεινή μου άποψη είναι ότι το υπό συζήτηση εγχείρημα είναι πολύ δημοφιλές αυτή τη στιγμή στον βιομηχανικό κόσμο, τραβώντας την πιο σοβαρή προσοχή των περισσότερων ηγετών της εργατικής τάξης και έχοντας πρακτικά την ομόφωνη έγκριση του Εργατικού και Σοσιαλιστικού Τύπου. Περίμενα μάταια για μια διαμαρτυρία.
Η ιδέα πίσω από τον βιομηχανικό συνδικαλισμό
Το σωτήριο έτος 1905 πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο συνέδριο των αμερικανικών οργάνων εργασίας, με σκοπό την προώθηση μιας νέας οργάνωσης της εργατικής τάξης σε μαχητικότερη και πιο επιστημονική βάση. Το αποτέλεσμα αυτού του συνεδρίου ήταν η ίδρυση των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου - της πρώτης Οργάνωσης Εργασίας που οργανώθηκε με το συγκεκριμένο ιδεώδες να καταλάβει και να διατηρήσει τον οικονομικό μηχανισμό της κοινωνίας. Τα μέσα που προτείνονται για το σκοπό αυτό -και είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι η μορφή της οργάνωσης που υιοθετήθηκε είχε ως πρωταρχικό στόχο να επιτύχει αυτό το σκοπό και μόνο σε δεύτερο βαθμό να αποτελέσει μέσο βιομηχανικού πολέμου στο πλαίσιο του καπιταλισμού- ήταν η εγγραφή της εργατικής τάξης στα εργατικά Συνδικάτα των μεγάλων βιομηχανιών. Η ιδέα των υποστηρικτών της νέας οργάνωσης ήταν να καλύπτονται τα συμφέροντα και οι τεχνικές απαιτήσεις με τη δημιουργία παραρτημάτων, ότι όλα τα σχετικά παραρτήματα θα εκπροσωπούνται σε ένα κοινό επιτελείο, ότι όλα τα μέλη να ανήκουν σε ένα βιομηχανικο Συνδικάτο, το οποίο θα πρέπει να αγκαλιάζει όλα τα παραρτήματα και να είναι προέκταση της βιομηχανίας, όλες οι βιομηχανικές ενώσεις να συνδέονται ως μέλη μιας μεγάλης Ένωσης και μία κάρτα μέλους να καλύπτει ολόκληρη την οργάνωση της εργατικής τάξης. Έτσι, θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια εργατική διοίκηση ικανή για την επαναστατική πράξη να πάρει στα χέρια της την κοινωνία και της οποίας οι οργανωτές και τα στελέχη θα πρέπει στα πρώτα στάδια της οργάνωσης και της πάλης να θυμούνται, να υπενθυμίζουν, να διδάσκουν ότι δεν υπάρχει νέα τάξη που να μπορεί να αντικαταστήσει την παλιά μέχρι να είναι σε θέση να επιτελέσει το έργο της παλιάς και να το επιτελέσει πιο αποτελεσματικά για τις ανθρώπινες ανάγκες.
Μαχητικό πνεύμα περισσότερο από μαζική οργάνωση
Ως ένας από τους πρώτους διοργανωτές αυτού του σώματος, θέλω να τονίσω επίσης ότι ως μέσο για τη δημιουργία ενός πλαισίου σκέψης μέσα στην εργατική τάξη που είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση αυτής της νέας τάξης μέσα στην παλιά, διδάξαμε, και δεν έχω βρει ακόμα λόγο για να επανεξετάσουμε τη στάση μας, ότι τα συμφέροντα του ενός ήταν τα συμφέροντα όλων και ότι τα προαπαιτούμενα οποιασδήποτε σύμβασης με ένα τμήμα της καπιταλιστικής τάξης δεν απαλλάσσει κανένα τμήμα μας από το καθήκον της άμεσης δράσης για την προστασία άλλων τμημάτων όταν αυτά τα τμήματα θα κινδύνευαν από τον καπιταλιστικό εχθρό. Η στάση μας ήταν πάντα ότι στην ταχύτητα και την αιφνιδιαστική δράση μας βασίζουμε τις κυριότερες ελπίδες μας για προσωρινή νίκη και δεδομένου ότι η μόνιμη ειρήνη ήταν μια απατηλή ελπίδα μέχρι την εξασφάλιση οριστικής νίκης, οι προσωρινές νίκες ήταν αυτό που χρειάζεται να μας απασχολεί. Συνειδητοποιήσαμε ότι κάθε νίκη της εργατικής τάξης θα ακολουθούνταν από κάποια εξέλιξη στις πρακτικές των καπιταλιστών, που με την πάροδο του χρόνου θα τείνει να την εξουδετερώσει, αλλά μέχρις ότου η εξέλιξη αυτή θα είναι τέλεια, οι καρποί της νίκης μας θα ήταν δικοί μας για να τους απολαμβάνουμε και η ηθική επίδρασή της θα ήταν ανυπολόγιστης αξίας για το χαρακτήρα και την ψυχική στάση της τάξης μας απέναντι στους κυβερνώντες της. Θα φανεί λοιπόν ότι κατά την άποψή μας - και τώρα που έχω την πρόθεση να μιλήσω για ηθική, μπορώ να την οικειοποιηθώ και να την ονομάσω άποψη μου - το πνεύμα, ο χαρακτήρας, το μαχητικό πνεύμα, ο αγωνιστικός χαρακτήρας της οργάνωσης, είναι πρωταρχικής σημασίας. Πιστεύω ότι η ανάπτυξη του αγωνιστικού πνεύματος έχει μεγαλύτερη σημασία από τη δημιουργία τής θεωρητικά τέλειας οργάνωσης. Ότι πράγματι η πιο θεωρητικά τέλεια οργάνωση μπορεί, εξαιτίας της τελειότητας και της τεράστιας έκτασής της, να είναι ο μεγαλύτερος δυνατός κίνδυνος για το επαναστατικό κίνημα, αν τείνει ή χρησιμοποιείται για να καταστείλει και να περιορίσει το συντροφικό αγωνιστικό πνεύμα των μελών της.
Η επιτυχία της απεργίας αλληλεγγύης το 1911
Από την ίδρυση στην Αμερική της οργάνωσης που μόλις σκιαγράφησα και την έναρξη προπαγάνδας στις γραμμές που είναι απαραίτητες για το σκοπό της, είδαμε σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, και κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία, μεγάλες προσπάθειες για την κατάργηση της διαίρεσης κατά τμήματα και για την ένωση ή συγχώνευση των συγγενικών συνδικάτων. Πολλές περιπτώσεις θα έρθουν στο μυαλό των αναγνωστών μου, αλλά προτείνω να πάρω ως συγκεκριμένο παράδειγμα την Εθνική Ομοσπονδία Εργαζομένων στις Μεταφορές. Πριν από τη συγκρότηση αυτού του σώματος, η Μεγάλη Βρετανία ήταν η σκηνή των προπαγανδιστικών δραστηριοτήτων ενός μεγάλου αριθμού μη κανονικών και ανορθόδοξων οργάνων, τα οποία, ακολουθώντας το παράδειγμα των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, πραγματοποίησαν μεγάλες εκστρατείες υπέρ της νέας ιδέας. Φυσιολογικά, τα επιχειρήματά τους στόχευαν κατά κύριο λόγο στην υπογράμμιση του εγγενούς παραλογισμού μιας κατάστασης κατά την οποία ένα σώμα εργατών παραμένει στην εργασία, ενώ ένα άλλο σώμα εργατών ήταν σε απεργία στην ίδια δουλειά. Ως αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας, που καθοδηγήθηκε από κορυφαία στελέχη στη Μεγάλη Βρετανία, η απεργία των ναυτικών του 1911 διεξήχθη και οδήγησε σε εντελώς νέες γραμμές δράσης. Ξεκίνησε ως απεργία συμπαράστασης. Κάθε ομάδα εργατών βρισκόταν δίπλα σε κάθε συμμαχική ομάδα εργατών. Και ένα μεγάλο κύμα αποτελεσματικής αλληλεγγύης συνεπήρε τους εργάτες και χτύπησε και τρομοκράτησε τ’ αφεντικά. Επιτρέψτε μου να επιμείνω στο σημείο ότι το μεγαλύτερο όπλο εναντίον του κεφαλαίου αποδείχθηκε εκείνη την εποχή ότι ήταν η σποραδική απεργία. Ήταν ο πολύ σποραδικός χαρακτήρας της, η ταχύτητα και ο αιφνιδιασμός της, που κέρδισε. Ήταν μια ενέδρα, η αιφνιδιαστική επίθεση του βιομηχανικού μας στρατού, ενώπιον του οποίου τα άρτια καταρτισμένα τάγματα του καπιταλιστή κατέρρευσαν από πανικό, απέναντι στον οποίο δεν υπήρχαν προφυλάξεις.
Η αδυναμία της Ομοσπονδίας Εργατών Εθνικών Μεταφορών
Από εκείνη τη στιγμή είχαμε σε όλες αυτές τις χώρες ένα μεγάλο κύμα ενθουσιασμού για συγχωνεύσεις, για περισσότερη συνοχή στις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Στον κλάδο των μεταφορών, όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις συνδέονται σε τέτοιο βαθμό ώστε ο αριθμός των οργανώσεων που πλέον συνδέονται να είναι αρκετά πειστικός ώστε να εντυπωσιάζει τον απλό αναγνώστη και να επιβάλλει τη σιωπή των διαφωνούντων στις συνεδριάσεις του Συνδικάτου. Υποστηρίζω όμως ταπεινά ότι, παράλληλα με αυτή τη διεύρυνση και την προσχώρηση οργανώσεων, έχει δημιουργηθεί ένα πάγωμα του συναδελφικού πνεύματος του 1911. Υπάρχει τώρα, παρά τις συγχωνεύσεις, λιγότερη αλληλεγγύη στις τάξεις της Εργασίας απ' αυτή που παρουσιάστηκε εκείνη τη χρονιά σύγκρουσης και νίκης.
Εάν τολμούσα μια ανάλυση για την αιτία αυτής της πτώσης της αλληλεγγύης, θα έπρεπε να επισημάνω ότι οι συγχωνεύσεις και οι ομοσπονδοποιήσεις πραγματοποιούνται κυρίως από στελέχη απ’ τα οποία λείπει τελείως το επαναστατικό πνεύμα και ότι ως εκ τούτου οι μέθοδοι για το τι πρέπει να είναι οι μαχητικές οργανώσεις που έχουν μια πλατιά εργατική αντίληψη σχεδιάζονται και επιβάλλονται με την ιδιοσυγκρασία και το πνεύμα της κατάτμησης που οι οργανώσεις αυτές έπρεπε να καταστρέψουν.
Στις νέες φιάλες της βιομηχανικής οργάνωσης χύνεται το παλιό, κρύο κρασί του Συντεχνιακού Συνδικαλισμού.
Οι τόσο συχνά απαξιωμένες μικρές συντεχνίες του παρελθόντος είχαν τουλάχιστον να παρουσιάσουν αυτό, ότι δηλαδή ήταν επιρρεπείς στην πίεση από τις ξαφνικές συναδελφικές παρορμήσεις των λίγων μελών τους. Εάν τα μέλη τους δούλευαν χέρι χέρι με τους απεργοσπάστες ή αποδέχονταν «βρώμικα» προϊόντα από χώρους όπου δούλευαν απεργοσπάστες, η ντροπή ήταν δική τους και αποδείχθηκε συχνά υπερβολικά μεγάλη για να την αντέξουν. Όταν συνέβαινε αυτό, είχαμε την απεργία συμπαράστασης και την αδελφοποίηση της εργατικής τάξης. Αλλά όταν οι εργάτες που μεταχειρίζονται αυτά τα βρώμικα προϊόντα ή βάζουν σε κίνηση πλοία που φορτώνονται από απεργοσπάστες, είναι μέλη εθνικής οργάνωσης με παραρτήματα σε όλα τα μεγάλα κέντρα ή λιμάνια, το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης αφαιρείται από τους ώμους κάθε μέλους και τοπικού στελέχους, και το πνεύμα αλληλεγγύης καταστρέφεται. Το τοπικό στέλεχος μπορεί να παραγγείλει ευσυνείδητα στο τοπικό μέλος να παραμείνει στη δουλειά του με τους απεργοσπάστες ή να μεταχειριστεί τα βρώμικα προϊόντα, «εν αναμονή της δράσης του Γενικού Επιτελείου».
Πρόσφατα γεγονότα που προαναγγέλθηκαν το 1914
Καθώς το Γενικό Επιτελείο δεν μπορεί να αναλάβει δράση εν αναμονή της συνάντησης των αντιπροσώπων και καθώς οι εκπρόσωποι αυτής της συνάντησης πρέπει να υποβάλουν εκθέσεις στα όργανά τους και να ξανασυναντηθούν, να συζητήσουν και στη συνέχεια να αναφερθούν στο Γενικό Επιτελείο, το οποίο πρέπει να συνεδριάσει, να ακούσει τις αναφορές τους και ίσως να δώσει εντολή για ψηφοφορία στο σύνολο των μελών, μετά την οποία θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μια άλλη συνάντηση για να συγκεντρώσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και να το διαβιβάσει στα τοπικά παραρτήματα, τα οποία πρέπει ξανά να συναντηθούν ώστε αυτό να τους επιδοθεί, οι πιθανότητες είναι βέβαια ένα εκατομμύριο προς ένα, ότι το τμήμα των εργατών που βρίσκονται σε κίνδυνο θα λιμοκτονήσει μέχρι υποταγής, έχοντας ξεμείνει από χρήματα ή έχοντας αποδιοργανωθεί, προτού η οργάνωση λεβιάθαν επιτρέψει στους αδελφούς τους στην ίδια περιοχή να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους ή να αφήσουν κάτω τα εργαλεία τους για να τους βοηθήσουν. Οι αναγνώστες ίσως πιστεύουν ότι διογκώνω τον κίνδυνο. Αλλά ποιός θα το σκεφτόταν αυτό απ’ όσους θυμούνται το εκδικητικό πρόστιμο που επέβαλε το NUR5 στα μέλη του στη Βόρεια Αγγλία επειδή ανέλαβαν άμεση δράση εκ μέρους ενός διωκόμενου σύντροφου αντί να περάσουν απ’ όλη αυτή τη γραφειοκρατία ενώ αυτός υπέφερε; Ή ποιος θα το σκεφτεί απ’ όσους γνωρίζουν ότι τα μέλη του Δουβλίνου και του Μπέλφαστ του Συνδικάτου Εργατών Μεταφορών Ιρλανδίας έχουν στοχοποιηθεί από τότε που σταμάτησε το lock-out από την Head Line Company, της οποίας τα ατμόπλοια τροφοδοτούνταν και τροφοδοτούνται κανονικά με κάρβουνο σε βρετανικούς λιμένες και επανδρώνονται από τα μέλη του Συνδικάτου Ναυτών και Πυροσβεστών του Μπέλφαστ και της Βρετανίας;
Τακτικές που θα κερδίσουν
Οι συγχωνεύσεις και οι ομοσπονδίες που οικοδομούνται σήμερα, χωρίς εξαίρεση, λειτουργούν με το παλιό πνεύμα του χειρότερου τύπου κατάτμησης. Κάθε τοπικό Συνδικάτο ή παράρτημα βρίσκει στη μεγαλύτερη οργάνωση της οποίας αποτελεί μέρος, ασπίδα και δικαιολογία για την άρνηση να ανταποκριθεί στην έκκληση των αντρών και γυναικών αδελφών του που διατρέχουν κίνδυνο, για τη χρησιμοποίηση βρώμικων προϊνόντων, για τη λειτουργία απεργοσπαστικών πλοίων. Ένας βασικός λόγος για αυτή την επαίσχυντη εκτροπή του Μεγαλύτερου Συνδικαλισμού από τον πραγματικό του σκοπό μπορεί να εντοπιστεί στην εκστρατεία κατά των «σποραδικών απεργιών».
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Robert Williams, της Εθνικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις Μεταφορές, είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι τα άρθρα και οι ομιλίες του εναντίον τέτοιων απεργιών είναι και ήταν σοφά. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ήταν η καλύτερη υπηρεσία που πραγματοποιήθηκε για τον καπιταλιστή από οποιονδήποτε ηγέτη των Εργατικών τα τελευταία χρόνια. Η μεγάλη απεργία, τα τεράστια μαζικά τάγματα της Εργασίας εναντίον των μαζικών ταγμάτων του κεφαλαίου σε ένα πεδίο που κάθε μέτρο του έχει διερευνηθεί και χαρτογραφηθεί εκ των προτέρων, είναι σπάνια επιτυχής, για πολύ προφανείς λόγους. Η ξαφνική απεργία και η ξαφνική απειλή για ξαφνκή απεργία, κέρδισαν περισσότερα για την Εργασία από όλες τις μεγάλες Εργατικές συγκρούσεις στην ιστορία. Στον πόλεμο του Μπόερ η μακρά γραμμή επικοινωνίας ήταν το αδύναμο σημείο του βρετανικού στρατού. Σε έναν εργατικό πόλεμο το έδαφικό εύρος που καλύπτουν τα προϊόντα του καπιταλιστή είναι και η γραμμή επικοινωνίας του. Όσο μεγαλύτερη είναι τόσο καλύτερα για τις επιτιθέμενες δυνάμεις της Εργασίας. Αλλά αυτές οι δυνάμεις πρέπει να είναι ελεύθερες να επιτεθούν ή να αρνηθούν να επιτεθούν, με τον τρόπο που καθοδηγούνται από τη γνώση των τοπικών συνθηκών. Αλλά, θα υποστηριχτεί, η δράση τους θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρη την οργάνωση. Ακριβώς έτσι και η αδράνεια τους μπορεί να θέσει σε κίνδυνο αυτό το πνεύμα της εργατικής τάξης, το οποίο είναι πιο σημαντικό από οποιαδήποτε οργάνωση. Μεταξύ των άκρων αυτού του διλήμματος τι μπορεί να γίνει; Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η μόνη λύση αυτού του προβλήματος είναι η επιλογή στελεχών, τοπικών ή εθνικών, με κριτήριο την ανταπόκρισή τους στην έκκληση για αλληλεγγύη και η διατήρηση αυτών των στελεχών μόνο για όσο διάστημα μπορούν να δείξουν αποτελέσματα στην καλυτέρευση της κατάστασης των μελών τους και στην ανάπτυξη της Ένωσής τους ως όπλο του ταξικού πολέμου.
Επέλαση ή υποχώρηση
Αν αναπτυχθούμε με βάση αυτές τις κατευθύνσεις, τότε η δημιουργία ενός μεγάλου Βιομηχανικού Συνδικάτου, όπως το έχω σκιαγραφήσει στην ανάμνηση που περιγράφω στην αρχή του κειμένου ή η δημιουργία αυτών των πολύ πιο πρόχειρων ομοσπονδιών και συγχωνεύσεων που τώρα σχηματίζονται, θα έχει τεράστια επαναστατική αξία για την εργατική τάξη. Εάν, αντίθετα, επιτρέψουμε στην γραφειοκρατία της παλιάς, περιορισμένης, τμηματικής μορφής να εισέλθει στα πνευμόνια των νέων οργανώσεων και να τις πνίξει με κανόνες που ταιριάζουν μόνο σε μια κοιμισμένη εργατική τάξη, τότε ο Μεγαλύτερος Συνδικαλισμός θα χρησιμεύσει για να μας φορτώσει με μεγάλα δεσμά. Θα είναι για τον πραγματικό Βιομηχανικό Συνδικαλισμό ό,τι θα ήταν το Δουλοκτητικό Κράτος για την ιδανική μας Συνεταιριστική Κοινοπολιτεία.
1914
Μετάφραση: Μάνθος Ντράγκοβιτς
James Connolly, «Old Wine in New Bottles», New Age, 30 April 1914. Αναδημοσίευση ως 3ο Μέρος του The Axe to the Root, Δουβλίνο 1921. Marxists’ Internet Archive, 2017.
Διαβάστε επίσης το άρθρο: Ντανιέλ ντε Λεόν, «Βιομηχανικός Συνδικαλισμός». Ο Ντανιέλ ντε Λεόν ήταν κι αυτός ένας από τους ιδρυτές των I.W.W.
Σημειώσεις
1 Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου-IWW (Industrial Workers of the World) γνωστοί και ως Wobblie (1905).
2 «Την ίδια περίοδο αναπτύχθηκαν τα σημαντικότερα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα κι έδρασαν τα σπουδαιότερα κινήματα, που πίστευαν και δρούσαν με στόχο την απόλυτη αυτονόμηση των συνδικάτων από τα πολιτικά κόμματα. Τα πιο σημαντικά κινήματα ήσαν: το Κίνημα του “Συνδικαλισμού” (Trade Unionism, στην κυριολεξία, “Το Συνδικαλίστικο Κίνημα” κατά το “Οικονομίστικα” κλπ.), το Κίνημα του “Βιομηχανικού Ουνιονισμού” (Industrial Unionism), το Κίνημα του “Αναρχοσυνδικαλισμού” ή “Επαναστατικού Συνδικαλισμού” (Anarchosyndicalism) και ο “Γκιλντσοσιαλισμός ή Σοσιαλισμός των Συντεχνιών” (Guild Socialism) κ.ά.». Αλέξης Μητρόπουλος «Το Μέλλον του Συνδικαλιστικου Κινήματος», Θέσεις, τεύχος 20, Ιούλιος - Σεπτέμβριος 1987.
3 Στο The Socialist που κυκλοφόρησε το 1901 και έγινε αργότερα όργανο του Σοσιαλιστικου Εργατικού Κόμματος (Μ. Βρετανία), στο Labour Chronicle (Σκωτία), και στη Ιρλανδία στα Irish Republic, The Worker, The Workers Republic και πολλά άλλα.
4 Υπήρξε για ένα πολύ μικρο χρονικό διάστημα τσαγκάρης, ενώ στα 14 του χρόνια είχε καταταχτεί στο βρετανικό στρατό (1882) από όπου λιποτάχτησε ύστερα από 7 χρόνια. C.D. Greaves, The Life and Times of James Connolly (Lawrence & Wishart 1988).
5 [Σ.τ.Μ.] National Union of Railwaymen / Εθνική Ένωση Σιδηροδρομικών
