εισαγωγή e la libertà
Η σταλινική αντεπανάσταση και η σταλινική δικτατορία αποτελούν θέματα τα οποία εξακολουθούν να παραμένουν σχεδόν άγνωστα και εκτός συζήτησης για το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς στην Ελλάδα. Τα εγκλήματα του σταλινισμού (του δικτατορικού καθεστώτος υπό την ηγεσία του Στάλιν) ήρθαν για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας πριν από περίπου 60 χρόνια, μετά την μυστική έκθεση του Χρουστσόφ, ενός από τους συνεργάτες και διαδόχους του Στάλιν. Όμως, παρ’ όλο που τα εγκλήματα του σταλινισμού τα οποία αποκάλυψε ο Χρουστσόφ άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γνωστά, για μεγάλο τμήμα της αριστεράς υπήρχε τεράστια δυσκολία να εντάξει τη γνώση αυτών των εγκλημάτων, στα θεωρητικά και πολιτικά του πλαίσια, γιατί αυτό απαιτούσε να απορρίψει όχι μόνο την προσωπική δικτατορία του Στάλιν, αλλά τον σταλινισμό συνολικά: σαν ιδεολογικό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα, σαν πολιτικό καθεστώς που συνέχισε να υπάρχει και μετά τον Στάλιν και σαν κοινωνικοοικονομική δομή η οποία επιβλήθηκε σε πολλές χώρες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για κάποια ρεύματα της αριστεράς (κυρίως του ευρωκομουνισμού, αλλά όχι μόνο), τα συμπεράσματα του ίδιου του Χρουστσόφ τους έδιναν μια επαρκή δικαιολογία: για τα εγκλήματα αυτά ευθύνεται η προσωπολατρία. Η κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων (εξαιτίας της εσωτερικής τους κρίσης η οποία πυροδότησε λαϊκά κινήματα), οδήγησε το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς η οποία αναφερόταν στον «υπαρκτό σοσιαλισμό» σε ιδεολογική και πολιτική σύγχυση, απ’ την οποία προέκυπτε συνήθως η ταύτιση του κομουνισμού με τη σταλινική βαρβαρότητα και κατά συνέπεια, η απόρριψη της προοπτικής του κομουνισμού. Για τις αριστερές οργανώσεις και τα κόμματα τα οποία συνέχισαν να αναφέρονται στον κομουνισμό, χωρίς όμως να έρθουν σε ολοκληρωτική ρήξη με τον σταλινισμό (ως πολιτικό σύστημα και κοινωνικοοικονομική δομή), η ιστορία της σταλινικής αντεπανάστασης και τα εγκλήματα του σταλινισμού, αποτέλεσαν μια δύσκολη συζήτηση, η οποία υποβαθμίστηκε ή και αποφεύχθηκε. Όμως, όπως σημειώνει και ο συγγραφέας του άρθρου που δημοσιεύουμε (στο πρώτο και στο δεύτερο μέρος που θα ακολουθήσει): στην «συνειδητή, επίπονη προσπάθεια για την ανασυγκρότηση μιας Νέας Μαζικής Επαναστατικής Αριστεράς», δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «η Αριστερά που χρειαζόμαστε οφείλει να απορρίψει τον σταλινισμό». Ένα από τα πολλά και δύσκολα καθήκοντα αυτής της αριστεράς είναι να καθαρίσει την προοπτική της επανάστασης και του κομουνισμού από τη βρωμιά του σταλινισμού.
Το άρθρο του Θ. Μαράκη αποσκοπεί να συμβάλει προς αυτή την κατεύθυνση. Θα πρέπει όμως να κάνουμε την εξής επισήμανση. Η απόρριψη του σταλινισμού, για να είναι πλήρης, θα πρέπει να γίνει μέσα από μια ολοκληρωμένη μαρξιστική ανάλυση της κοινωνικής φύσης των σταλινικών καθεστώτων. Η ανάλυση την οποία επικαλείται ο συγγραφέας και που εκκινεί από τις θεωρητικές προσεγγίσεις του Τρότσκι, ο οποίος χαρακτηρίζει τα σταλινικά καθεστώτα, «εκφυλισμένα εργατικά κράτη» και την γραφειοκρατία, «κάστα» και όχι τάξη, είναι ελλιπής και ανολοκλήρωτη. Έκτοτε, έχουν υπάρξει και άλλες μαρξιστικές αναλύσεις οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα καθεστώτα αυτά αποτελούσαν μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, με την γραφειοκρατία στη θέση της άρχουσας τάξης. Η πληρέστερη από αυτές τις αναλύσεις έγινε από τον Τόνι Κλιφ ήδη από το 1948, στο βιβλίο του Κρατικός Καπιταλισμός στη Ρωσία, όπου διατυπώνει τη θεωρία του γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού, για την κοινωνική φύση αυτών των καθεστώτων.
Θ. Μαράκης
20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ: Η αποκαθήλωση του Στάλιν, όχι του σταλινισμού
«Ο Στάλιν είναι πολύ απότομος και το ελάττωμα αυτό, αν είναι υποφερτό στις προσωπικές σχέσεις κομμουνιστών μεταξύ τους, δεν είναι ανεκτό για κείνον που κατέχει τη θέση του γενικού γραμματέα. Γι αυτό προτείνω στους συντρόφους να βρούνε ένα μέσο να βάλουνε στη θέση αυτή κάποιον, ο οποίος από κάθε άποψη να είναι καλύτερος από το σ. Στάλιν, δηλαδή να είναι πιο υπομονετικός, πιο ειλικρινής, πιο ευγενικός και πιο καλοπροαίρετος απέναντι στους συντρόφους, λιγότερο δύστροπος κλπ».
(Διαθήκη του Λένιν)
Παίρνουμε αφορμή να γράψουμε αυτό το κείμενο, επειδή στις μέρες μας καταβάλετε μια συνειδητή, επίπονη προσπάθεια για την ανασυγκρότηση μιας Νέας Μαζικής Επαναστατικής Αριστεράς. Σ’ αυτή μας την προσπάθεια είναι καλό οι παλιοί να θυμηθούν και να φρεσκάρουν και οι νέοι να γνωρίσουν τις αλήθειες για τα ιδεολογικά ρεύματα.
Στις 25 του Φλεβάρη έκλεισαν 60 χρόνια, όπου ο Νικήτα Χρουστσόφ1 στην περίφημη «μυστική έκθεση» του αποκάλυπτε τα εγκλήματα -ΟΧΙ ΟΛΑ- του Στάλιν. Η αποκάλυψη έλαβε χώρα μέσα στα πλαίσια του 20ου Συνέδριου του ΚΚΣΕ -ξεκίνησε στις 14 Φλεβάρη- σε συνεδρίαση κεκλεισμένων των θυρών στην οποία δεν κρατήθηκαν πρακτικά και απαγορεύτηκαν κάθε είδους σημειώσεις. Ο τίτλος της εισήγησης: «Για την προσωπολατρία και τις συνέπειες της». Ο Στάλιν είχε πεθάνει το Μάρτη του 1953. Για την καλύτερη ενημέρωση του αναγνώστη θα παραθέσουμε- αναγκαστικά – εκτεταμένα κομμάτια από την εν λόγω εισήγηση.
Τι είπε η εισήγηση
Η εισήγηση καταδίκασε τον Στάλιν: «…για την ανεπίτρεπτη και ξένη ως προς το πνεύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού εξύμνηση μιας προσωπικότητας, για την μετατροπή της σε κάποιο είδους υπεράνθρωπου, ο οποίος διαθέτει υπερφυσικές ιδιότητες, στην παρομοίωση της με θεό. Ο άνθρωπος αυτός παρουσιαζόταν ως τα πάντα ορών και γνωρίζων, ως εκείνος που σκέπτεται για λογαριασμό όλων και ως ικανός να κάνει τα πάντα επιπλέον δε αναμάρτητος για τις πράξεις του». (Για την προσωπολατρία και τις συνέπειές της, Μεταμοσονύκτιες εκδόσεις, σελ. 9)
Και παρακάτω αναφερόμενος στη διαθήκη του Λένιν επισημαίνει ότι: «Ο Β. Ι. Λένιν έκανε έναν απολύτως σωστό χαρακτηρισμό του Στάλιν, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι θα πρέπει να εξεταστεί το ζήτημα για την προαγωγή του στη θέση του γενικού γραμματέα σε σχέση με το ότι ο Στάλιν ήταν πολύ αγροίκος, ανεπαρκής και απρόσεκτος στις σχέσεις του με τους συντρόφους, ιδιότροπος και επιρρεπής στην κατάχρηση εξουσίας». (ο.π. σελ. 14)
Συνεχίζοντας να αποκαλύπτει το Στάλιν αναφέρει ότι: «…εκδήλωνε πλήρη απέχθεια προς τη συλλογικότητα της καθοδήγησης και εργασίας. Επέτρεπε στον εαυτό του να είναι αγροίκος προς τους άλλους, δεν ανεχόταν καμιά αντίρρηση προς τις αποφάσεις του, μέσα στην ιδιοτροπία του και τον δεσποτικό του χαρακτήρα (…..) ακολουθούσε το δρόμο της επιβολής των αποφάσεων του, τον δρόμο της απαίτησης της απόλυτης υποταγής στην άποψή του. Όποιος έφερνε αντίρρηση… η προσπαθούσε να αποδείξει την άποψή του, το δίκιο, ήταν καταδικασμένος με αποκλεισμό από την κολεκτίβα της καθοδήγησης, με την αντίστοιχη ηθική και φυσική εξόντωση». (οπ. σελ.16)
«Ο Στάλιν εισήγαγε την έννοια ‘‘εχθρός του λαού’’. (….) Η έννοια αυτή… καταργούσε, απέκλειε την δυνατότητα οποιασδήποτε ιδεολογικής μάχης ή διατύπωσης της γνώμης σου για οποιοδήποτε ζήτημα, ακόμη και πρακτικής σημασίας. Βασική απόδειξη της ενοχής ήταν σε αντίθεση με τους κανόνες της σύγχρονης νομικής επιστήμης η ‘‘ομολογία’’ του ίδιου του κατηγορουμένου, ‘‘ομολογία’’ μάλιστα η οποία όπως έδειξε ο έλεγχος, γινόταν μετά από την άσκηση σωματικών βασανιστηρίων στον κατηγορούμενο».
«Αυτό οδήγησε σε κατάφορες παραβιάσεις της επαναστατικής νομιμότητας, οδήγησε στο να υποφέρουν πολλοί άνθρωποι εντελώς αθώοι και οι οποίοι στο παρελθόν είχαν υπερασπιστεί σθεναρά τη γραμμή του κόμματος». (οπ. πσελ18)
Καταγγέλλει ότι οι μέθοδες του ήταν αντίθετες απ’ αυτές του Λένιν: «Απέρριψε τη Λενινιστική μέθοδο πειθούς και διαπαιδαγώγησης, πέρασε από την άποψη της ιδεολογικής μάχης στο δρόμο της διοικητικής επιβολής, στο δρόμο των μαζικών διώξεων, στο δρόμο της τρομοκρατίας. (….) παραβιάζοντας όλους τους βασικούς κανόνες της ηθικής και των σοβιετικών νόμων.
«Οι μαζικές συλλήψεις χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, οι εκτελέσεις δίχως προηγούμενη δίκη… γεννούσαν την ανασφάλεια στους ανθρώπους, προκαλούσαν τον τρόμο και μάλιστα την εξαχρείωσή τους».
Πάνω σ’ αυτό -αφού για λόγους σκοπιμότητας που θα εξηγήσουμε παρακάτω ξεπερνάει τις καταδικαστικές αποφάσεις και εκτελέσεις των Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ, Ράντεκ Μπουχάριν, Πιατάκωβ κλπ και γενικά όλων μελών της ΚΕ που ηγήθηκε της Οκτωβριανής επανάστασης, στενοί συνεργάτες του Λένιν- κάνει αναφορά στη τύχη που επεφύλαξε ο Στάλιν στα μέλη της ΚΕ που εξελέγησαν στο 17ο συνέδριο (1934) του κόμματος και στους αντιπροσώπους του εν λόγω συνεδρίου.
Συγκεκριμένα: «Αποδείχτηκε ότι από τα 139 μέλη και αναπληρωματικά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος (…) συνελήφθηκαν και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού (κατά κύριο λόγω την περίοδο 1937-1938) 98 άνθρωποι, δηλαδή το 70%».
«Από τους 1966 αντιπροσώπους με δικαίωμα αποφασιστικής και συμβουλευτικής ψήφου, συνελήφθηκαν κατηγορούμενοι για αντεπαναστατικά εγκλήματα 1108 άνθρωποι δηλαδή πάνω από τους μισούς.»
Η στεναχώρια του Χρουστσόφ και η ειδική αναφορά στα παραπάνω, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ή σύνθεση του 17ου συνεδρίου ήταν από ακραιφνείς σταλινικούς που είχαν διακριθεί στον αγώνα ενάντια στους τροτσκιστές, Ζηνοβιεφικούς, Μπουχαρινικούς και Σια!! Γι’ αυτό επισημαίνει ότι: «Θα πρέπει να θυμίσουμε ότι το 17ο Συνέδριο του κόμματος έμεινε στην ιστορία (των σταλινικών) ως το συνέδριο των νικητών». Και απορεί τάχα: «Πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι τέτοιοι άνθρωποι στην περίοδο μετά την συντριβή των οπαδών του Ζηνόβιεφ, των τροτσκιστών και των δεξιών, (σ.σ. εννοεί τους Μπουχαρινικούς), μετά τις ένδοξες νίκες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αποδείχτηκαν ‘‘διπρόσωποι’’ και ότι πέρασαν στο στρατόπεδο των εχθρών του σοσιαλισμού;».
Ήταν σταλινικοί, αλλά είχαν ένα ελάττωμα το οποίο δεν μπορούσε να ανεχθεί η αντεπαναστατική γραφειοκρατική κάστα που εκπροσωπούσε «ο πατερούλης» και αυτό μας το αποκαλύπτει η σύνθεση του συνεδρίου: «Είναι γνωστό ότι το 80% των αντιπροσώπων του 17ου Συνεδρίου με δικαίωμα ψήφου, έγιναν μέλη του κόμματος στην εποχή της επαναστατικής παρανομίας και του εμφυλίου πολέμου, δηλαδή πριν το 1920. Κατά την κοινωνική προέλευση το μεγαλύτερο μέρος των αντιπροσώπων ήταν εργάτες (69% των αντιπροσώπων με δικαίωμα ψήφου). (οπ, π. σελ. 28-29) Η αντεπανάσταση δεν ανέχονταν μέλη που είχαν πάρει μέρος στην Οκτωβριανή και τον εμφύλιο!!
Για την πολύκροτη δολοφονία του Κίροφ2 επιβεβαιώνει τις αμφιβολίες του Τρότσκι για τον πραγματικά ένοχο: «Υπάρχουν ενδείξεις ότι τον δολοφόνο του Κίροφ, Νικολάγεφ3 τον βοήθησαν άνθρωποι, οι οποίοι ήταν εντεταλμένοι να φυλάσσουν τον Κίροφ. (…) Μετά την δολοφονία του Κίροφ απαλλάχθηκαν των καθηκόντων τους όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών υποθέσεων στο Λένιγκραντ και τιμωρήθηκαν με ελαφρές ποινές. Το 1937 όμως όλοι εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι τους εκτέλεσαν για να καλυφθούν τα ίχνη των οργανωτών της δολοφονίας του Κίροφ». (οπ.π σελ. 31-32)
Οι μαζικές διώξεις εντάθηκαν από τα τέλη του 1936, ύστερα από τηλεγράφημα του Στάλιν και του Ζτάνωφ4 από το Σότσι με το οποίο αντικατέστησαν τον διαβόητο τροτσκιστοφάγο Γιάκοντα5 επειδή: «…δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων στην υπόθεση αποκάλυψης του συνασπισμού των τροτσκιστών με τους οπαδούς του Ζηνόβιεβ». (οπ. π. σελ. 31)
Ο Στάλιν επαναφέρει την θανατική ποινή η οποία είχε καταργηθεί: «Μόλις.. η πολιτική κατάσταση στη χώρα βελτιώθηκε, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε το Ροστόφ και νικήθηκε πανηγυρικά ο Ντενίκιν6 , ο Λένιν έδωσε εντολή στο Τζερζίνσκι7, να σταματήσει η μαζική τρομοκρατία και να καταργηθεί η θανατική ποινή». (οπ. π. σελ. 33)
«Στην εισήγηση του ο Στάλιν στην ολομέλεια Φεβρουαρίου-Μαρτίου 1937 ‘‘Για τις ανεπάρκειες της κομματικής δουλειάς και τα μέτρα συντριβής των τροτσκιστών και άλλων διπλοπροσώπων’’ γίνεται μια απόπειρα θεωρητικής θεμελίωσης της πολιτικής των μαζικών διώξεων με την πρόφαση ότι στο βαθμό που εμείς κινούμαστε προς τα εμπρός προς το σοσιαλισμό η ταξική πάλη θα πρέπει, δήθεν ολοένα να οξύνεται». (οπ. π. σελ. 32) Το μεγαλείο της σκέψης του Στάλιν: προχωράμε για το Σοσιαλισμό, που σημαίνει ότι η αστική τάξη και τα υπολείμματα της έχουν εξαφανισθεί, αλλιώς δεν έχουμε κάνει ούτε ένα πόντο προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού και η ταξική πάλη οξύνεται!! Στην πραγματικότητα η αντεπαναστατική γραφειοκρατική κάστα τα συμφέροντα της οποίας υπηρετεί ο Στάλιν και ο μηχανισμός προσπαθεί να σιγουρέψει τη θέση της ενάντια στο εργατικό κίνημα και οξύνει την επίθεσή της. Δεν θέλει η αντεπανάσταση που πραγματοποιείται στο όνομα του σοσιαλισμού να αφήσει ίχνος από τους συντελεστές της μεγάλης νίκης της Οκτωβριανής επανάστασης. Είναι αυτό που κρύβεται πίσω από τη τοποθέτηση και πρακτική του Στάλιν!!
Όπως παραδέχεται η εισήγηση: «Η τρομοκρατία αυτή αποδείχτηκε ότι ουσιαστικά ήταν στραμμένη όχι εναντίον των υπολειμμάτων των συντετριμμένων εκμεταλλευτριών τάξεων, αλλά εναντίον των έντιμων στελεχών του κόμματος και του Σοβιετικού κράτους, εναντίον των οποίων απευθύνθηκαν ψευδείς κατηγορίες, συκοφαντικές, αδιανόητες κατηγορίες για ‘‘διπλοπροσωπία’’, ‘‘κατασκοπεία’’, ‘‘δολιοφθορά’’, κλπ». (οπ. π. σελ. 34)
Για να πετύχει τις εκκαθαρίσεις ο Στάλιν παραβίαζε κάθε νομιμότητα: «Η πλειοψηφία των μελών και των αναπληρωματικών μελών που εξελέγησαν στο 17ο Συνέδριο και τα οποία συνελήφθηκαν το 1938-1939 διαγράφηκαν από το κόμμα παράνομα με κατάφωρη παραβίαση του Καταστατικού του κόμματος, αφού για την διαγραφή τους δεν συγκλήθηκε η ολομέλεια της ΚΕ». (οπ. π. σελ. 35)
Η εισήγηση ομολογεί ότι: «Οι μαζικές συλλήψεις των κομματικών, σοβιετικών, στρατιωτικών αλλά και στελεχών της λαϊκής οικονομίας έκαναν μεγάλη ζημιά στη χώρα μας αλλά και στην υπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης». (ο.π. σελ, 43 υπογράμμιση δική μας)
Και καταγγέλλει με έμφαση ότι «μεγάλος τιμονιέρης», «ο πατερούλης»: «Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος πολύ εκδικητικός, με αρρωστημένη καχυποψία, πράγμα το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά όσοι δούλεψαν κοντά του». (οπ. π. σελ. 45 υπογρ. δική μας)
Ο Τρότσκι στο έργο του Τα εγκλήματα του Στάλιν μας εξηγεί με μαρξιστικό και διαλεκτικό τρόπο ότι: «Η τρέλα δεν είναι του Στάλιν είναι στο καθεστώς (σ.σ. το γραφειοκρατικό, των προνομίων- σε βάρος του σοβιετικού λαού- το αντεπαναστατικό) που εξάντλησε τις δυνατότητες του. (…) Ο Στάλιν θα εγκαταλείψει τη σκηνή σαν ένα από τα πιο στιγματισμένα πρόσωπα της ιστορίας». (Λέον Τρότσκι, Τα εγκλήματα του Στάλιν, Αλλαγή, σελ. 15)
Σε σχέση με την εικόνα του «μεγάλου στρατηλάτη» η αλήθεια είναι αποκαλυπτική για το πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι η εικόνα του Στάλιν. Σύμφωνα με την εισήγηση: «Η μονοκρατορία του Στάλιν οδήγησε σε εξαιρετικά δύσκολες επιπτώσεις κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου» (εισήγηση σελ. 48).
«Κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά απ’ αυτόν ο Στάλιν προέβαλε τη θέση ότι η τραγωδία που έζησε ο λαός μας στο αρχικό στάδιο του πολέμου είναι, τάχα, αποτέλεσμα ‘‘του αναπάντεχου’’ της επίθεσης των Γερμανών κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό σύντροφοι κάθε άλλο παρά αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Μόλις ο Χίτλερ κατέλαβε την εξουσία στη Γερμανία αμέσως έθεσε στόχο την εξόντωση των κομμουνιστών. Οι φασίστες μιλούσαν ανοιχτά γι αυτό, δίχως να κρύβουν τα σχέδια τους. (…) Πολυάριθμα γεγονότα της προπολεμικής περιόδου γλαφυρά αποδεικνύουν ότι ο Χίτλερ θα έστρεφε όλες του τις προσπάθειες στο πόλεμο κατά του Σοβιετικού Κράτους και ότι συγκέντρωνε τεράστιες στρατιωτικές μονάδες, μεταξύ των οποίων και μονάδες τεθωρακισμένων, πολύ κοντά στα σοβιετικά σύνορα». (σελ. 49)
Η απάντηση του «διορατικού», «μεγάλου στρατηλάτη» απέναντι στα κραυγαλέα φανερά σχέδια του φασίστα Χίτλερ ήταν: «…κατά τη διάρκεια του 1937-1941, εξ αιτίας της καχυποψίας του Στάλιν, με βάσει ψευδείς συκοφαντικές μαρτυρίες είχε εξοντωθεί ένας μεγάλος αριθμός αξιωματικών και πολιτικών στελεχών του στρατεύματος».
Στο σημείο αυτό θα συμπληρώσουμε την εισήγηση με στοιχεία πιο συγκεκριμένα που δείχνουν την ποιότητα που υπήρχε πίσω από την εξόντωση του μεγάλου αριθμού των αξιωματικών. Εξόντωσε τον ανθό του κόκκινου στρατού και στην κορυφή όλων ο Τσουχατσέφσκι, δοκιμασμένος στρατηγός νικητής στον εμφύλιο. Ο στρατηγός Τιμοσένκο ένας από τους καλύτερους σοβιετικούς στρατιωτικούς αρχηγούς του 2ου παγκόσμιου πολέμου δηλώνει: «Ο Μιχαήλ Τουχατσέφσκι ήταν εξαιρετικά προικισμένος, ξεπερνούσε κατά ένα κεφάλι πολλούς από εμάς». Ο Βοροσίλοφ που όχι τυχαία επέζησε των εκκαθαρίσεων ανεβάζει τον αριθμό των στελεχών του στρατού που εξοντώθηκαν στις 40.000!!
Η ανώτερη στρατιωτική διοίκηση εκμηδενίζεται. Το σύνολο σχεδόν (με εξαίρεση τον Βοροσίλοφ και τον Μπουντιόνι βέρους σταλινικούς) από τους 41 στρατάρχες, ναυάρχους και διοικητές στρατιών τουφεκίζονται, συν 339 στρατηγοί με ένα άστρο, 216 στρατηγοί με δύο άστρα, τελικά το σύνολο 714 στρατηγοί!! Η καταγγελία η γνωστή: πράκτορες των γερμανών, όργανα του Χίτλερ και του Μικάδο!!
Για τις προειδοποιήσεις που ελάμβανε από παντού, από σοβιετικούς πρεσβευτές του εξωτερικού, από στρατιωτικούς (στάθηκε μια από τις αφορμές για την εξόντωση τους) ακόμη και από τον Τσώρτσιλ, για την επερχόμενη επίθεση του Χίτλερ ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, σαν απάντηση: «...ο Στάλιν έστειλε οδηγίες να μην εμπιστεύονται πληροφορίες αυτού του είδους, για να μην προβοκάρουν την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων». (σελ. 49) Τόσο πολύ εμπιστοσύνη είχε στο Χίτλερ ότι θα τιμούσε το σύμφωνο Ριμπεντροπ-Μολότωφ!! Παρεμπίπτοντος γι αυτό δεν υπάρχει στη μακροσκελή εισήγηση του σταλινικού Χρουστσόφ, λέξη!! Ίσως γιατί ο Μολότωφ συνέχιζε να είναι στα ισχυρά στελέχη του καθεστώτος!!
Σαν αποτέλεσμα της «διορατικότητας»(!!!) του «μεγάλου στρατηλάτη»: «…δεν ελήφθησαν επαρκή μέτρα για την καλή άμυνα της χώρας, ώστε να αποκλειστεί ο αιφνιδιαστικός χαρακτήρας της επίθεσης». (σελ,50)
Και το απίστευτο: «Όταν τα φασιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στη σοβιετική γη και άρχισαν οι πολεμικές συγκρούσεις από τη Μόσχα έφτασε διαταγή να μην απαντούν στους πυροβολισμούς, Γιατί; Γιατί ο Στάλιν σε αντίθεση με το προφανές γεγονός, πίστευε ότι αυτό δεν είναι ακόμη ο πόλεμος, αλλά η προβοκάτσια μεμονωμένων απειθάρχητων μονάδων του γερμανικού στρατού και ότι εάν απαντήσουμε στους Γερμανούς αυτό θα δώσει αφορμή για την έναρξη του πολέμου». (σελ. 52)
«Και που μας οδήγησε αυτή η αμέλεια, αυτή η περιφρόνηση προφανών γεγονότων. Μας οδήγησε στο ότι τις πρώτες ώρες και ημέρες ο εχθρός κατάστρεψε στις παραμεθόριες περιοχές μας ένα τεράστιο αριθμό αεροπλάνων, πυροβόλων και άλλου πολεμικού υλικού, εξόντωσε ένα μεγάλο αριθμό στελεχών του στρατού, αποδιοργάνωσε την διοίκηση του στρατεύματα και εμείς βρεθήκαμε στη θέση να μην μπορούμε να του κόψουμε το δρόμο προς το εσωτερικό της χώρας». (σελ. 53)
«….μετά τις πρώτες σκληρές αποτυχίες και ήττες στα μέτωπα ο Στάλιν θεωρούσε ότι έφτασε το τέλος. Σε μια από τις συζητήσεις εκείνων των ημερών είπε:
-Όλα όσα έφτιαξε ο Λένιν, τα χάσαμε ανεπιστρεπτί». (σελ. 54-55 υπογρ. δική μας)
«Μετά από την έναρξη του πολέμου η νευρικότητα και η υστερία την οποία επέδειξε ο Στάλιν κατά την ανάμιξη του στην πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων, έκαναν μεγάλη ζημιά στο στράτευμα». (σελ. 55 υπογρ. δική μας)
«…πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να χάσουμε εκατοντάδες χιλιάδες στρατιωτών. Να ποια ήταν η στρατιωτική «ιδιοφυία» του Στάλιν και τι μας στοίχισε». (σελ. 57 υπογρ. δική μας) Στην εισήγηση αναφέρονται αρκετά χαρακτηριστικά παραδείγματα για τα λάθη στρατηγικής και τακτικής του Στάλιν κατά τη διάρκεια του πολέμου, αξίζει μελέτης η εισήγηση.
Γι αυτό η εισήγηση θεωρεί ότι: «Όχι ο Στάλιν, αλλά το κόμμα συνολικά,… ο ηρωικός στρατός,…τα γενναία στρατεύματά μας, ολόκληρος ο σοβιετικός λαός, ήταν εκείνοι που εξασφάλισαν τη νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο». (σελ. 60)
Ιδιαίτερα σοβαρές είναι οι καταγγελίες της εισήγησης για την στάση του Στάλιν στο εθνικό ζήτημα όπου: «… γίνονται ακόμη πιο αποκρουστικές ορισμένες ενέργειες, την πρωτοβουλία των οποίων είχε ο Στάλιν και οι οποίες αποτελούν αγοραία περιφρόνηση των βασικών λενινιστικών αρχών εθνικής πολιτικής του Σοβιετικού Κράτους. Εδώ γίνεται λόγος για την μαζική εκτόπιση από τα πάτρια εδάφη τους ολόκληρων λαών(…)».
«…. Στα τέλη του 1943 όταν στα μέτωπα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου συντελέσθη η μεταστροφή στην πορεία του πολέμου προς όφελος της Σοβιετικής Ένωσης…». Είχαμε εκ πρώτης όψεως ανεξήγητες για τα πολεμικά δεδομένα εκτοπίσεις λαών: «… όλων των Καρτσάγεφ. (…) της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Καλμιτσκ (…) ενώ η αυτόνομη Δημοκρατία της Τσετσενίας-Ινγκουσετίας διαλύθηκε». Μακρύς ο κατάλογος!! (σελ. 62 υπογρ. δικές μας)
Η εισήγηση αναγκάζεται να καταγγείλει τις: «… εκδηλώσεις αυτοθαυμασμού και απουσίας στοιχειώδους σεμνότητας του Στάλιν» (πράγμα που παρουσιάζεται σ’ όλη τη μεγαλοπρέπεια του στην έκδοση της «Σύντομης Βιογραφίας» του, η οποία είδε το φώς το 1948).
«Το βιβλίο αυτό αποτελεί έκφραση της πιο απροκάλυπτης κολακείας, υπόδειγμα θεοποίησης ενός ανθρώπου, μετατροπής του σε αλάνθαστο σοφό, σε ‘‘ένδοξο ηγέτη’’ και ‘‘μεγαλειώδη στρατηλάτη όλων των εποχών και λαών’’».
Σημειώστε, σύμφωνα πάντα με την εισήγηση, ότι: «…ορισμένοι χαρακτηρισμοί της δράσης του Στάλιν γράφτηκαν ιδιοχείρως από τον ίδιο». Όπως για παράδειγμα η ιερόσυλη απέναντι στο Λένιν φράση: «Ο Στάλιν είναι άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν, ή όπως λένε στο κόμμα μας, ο Στάλιν είναι ο Λένιν του σήμερα». (σελ. 75-76 υπογρ. δική μας)
«Ο ...άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν»(!!!) λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν, «… άρχισε να καταχράται την εξουσία, οι αρχές αυτές άρχισαν να παραβιάζονται κατάφωρα. (…) μεταξύ του 18ου και του 19ου Συνεδρίων του κόμματος μεσολάβησαν περισσότερο από δεκατρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων τόσο το κόμμα μας όσο και η χώρα βίωσαν τόσα γεγονότα». Το 18ο συνέδριο του ΚΚΣΕ έγινε τον Απρίλη του 1939!!
«Σχεδόν δεν συγκαλούνταν ολομέλειες της Κεντρικής Επιτροπής.(…) καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου ουσιαστικά δεν έγινε ούτε μία ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής». Αυτά σε κατάφωρη αντίθεση με τις παραδόσεις του μπολσεβικισμού όπου κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης και του εμφύλιου πολέμου τα συνέδρια και οι ολομέλειες της Κεντρικής Επιτροπής γίνονταν τακτικά και ανελλιπώς. Τα συνέδρια σε ετήσια βάση!! Και να μην ξεχνάμε (κάτι που ο σταλινικός Χρουστσόφ δεν αναφέρει καθόλου στην εισήγησή του) τα ετήσια συνέδρια της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τα οποία επί Στάλιν αραίωσαν μέχρι που το 1943 διέλυσε τη Διεθνή για χάρη της ειρηνικής συνύπαρξης με τους «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές.
Στην εισήγηση του γραφειοκράτη σταλινικού Χρουστσόφ υπάρχουν και καλά λόγια για τον «πατερούλη» προστάτη της γραφειοκρατικής κάστας. Διαβάζουμε ότι: «… το κόμμα (σ.σ. Η ανερχόμενη αντεπαναστατική γραφειοκρατική κάστα των προνομίων σε βάρος του Σοβιετικού Λαού) έδωσε μεγάλη μάχη εναντίον των τροτσκιστών (σ.σ. αυτών που πολέμησαν με όλες του τις δυνάμεις τα προνόμια και την λάθος πολιτική του Στάλιν και της γραφειοκρατίας), των δεξιών, των αστών εθνικιστών, εξόντωσε ιδεολογικά (σ.σ. και φυσικά!! Το ξέχασε) όλους τους εχθρούς (σ.σ. εσκεμμένα ανακατεύει τους τροτσκιστές με τους δεξιούς και τους εθνικιστές αστούς) του λενινισμού. Η ιδεολογική αυτή μάχη έληξε νικηφόρα, ενώ κατά τη διάρκειά της το κόμμα ολοένα και πιο πολύ δυνάμωνε και ατσαλωνόταν.» Τόσο πολύ ώστε να γεννηθεί ο Στάλιν των οποίο μας περιέγραψε η εισήγηση!!! «Και εδώ ο Στάλιν διαδραμάτισε τον δικό του, θετικό ρόλο». (σελ. 16)
Έτσι σύμφωνα πάντα με τον εισηγητή μας, τον σφουγγοκωλάριο για αρκετά χρόνια του Στάλιν: «…ο Στάλιν μετά το θάνατο του Β. Ι. Λένιν ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια μαχόταν ενεργά υπέρ του λενινισμού [(σ.σ. σε τέτοιο βαθμό που σύμφωνα με δήλωση της Κρουπσκαγια: Αν ζούσε ο Λένιν θα τον είχε κλείσει στη φυλακή!! Επίσης στην παρούσα εισήγηση υπάρχει το γράμμα (σελ. 15) του Λένιν -5 Μάρτιου 1923- που ζητεί από το Στάλιν να διακόψουν τις προσωπικές σχέσεις)] εναντίον των διαστρεβλωτών και των εχθρών της λενινιστικής διδασκαλίας». (σελ. 87)
«(…) Ήταν μια δύσκολη, επίπονη αλλά αναγκαία μάχη, γιατί η πολιτική γραμμή του συνασπισμού των τροτσκιστών, των οπαδών του Ζηνόβιεφ και του Μπουχάριν, οδηγούσε ουσιαστικά στην αναγέννηση του καπιταλισμού και στην συνθηκολόγηση με την διεθνή μπουρζουαζία» (σελ. 17 υπογρ. δική μας). Αλήθεια για σκεφτείτε, τι περίεργα παιγνίδια παίζει η ιστορία!! Γιατί ήταν η νίκη της αντεπαναστατικής γραφειοκρατίας με τον Στάλιν επί κεφαλής που επέτρεψε την κατάρρευση του (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού το 1989!!
Κλείνουμε αυτό το κεφάλαιο με τη με ένα απόσπασμα από τη διαθήκη του Μπουχάριν: «Φεύγω από τη ζωή. Είμαι ανήμπορος απέναντι σε μια σατανική μηχανή που φαίνεται να χρησιμοποιεί μεσαιωνικές μεθόδους, αλλά διαθέτει τεράστια εξουσία, κατασκευάζει οργανωμένες συκοφαντίες, δρα τολμηρά και με πεποίθηση. Στρέφομαι προς εσάς, την μελλοντική γενιά των ηγετών του κόμματος, στους οποίους θα πέσει η ιστορική αποστολή να καθαρίσετε το τερατώδες νέφος των εγκλημάτων που σ’ αυτές τις τρομερές μέρες γιγαντώνεται όλο και πιο πολύ, εξαπλωνόμενο σαν πυρκαγιά ώσπου να πνίξει το κόμμα». (Ο Οχτώβρης και η εποχή μας, σελ. 452-453).
Σημειώσεις
1 Νικήτα Χρουστσόφ (1894-1971) Μέλος του κόμματος από το 1918. Συμμετείχε στον εμφύλιο πόλεμο. Το διάστημα 1935-1938 ήταν Α΄ γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της Μόσχας του Πανρωσικού Κομουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκοι) ΠΚΚ (Μπ.). Από το 1938-1949 ήταν Α΄ γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας, ενώ ταυτόχρονα και κατά τα έτη 1944-1947 Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου της Ουκρανίας. Από το 1939-1964 μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΣΕ και από το 1953-1964 Α΄ γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΣΕ, ταυτόχρονα ήταν για το διάστημα 1958-1964 Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ. Το 1964 τον συνταξιοδότησαν.
2 Κίροφ Σ.Μ (1886-1934). Από το 1904 μέλος των μπολσεβίκων. Προσωπικός φίλος του Στάλιν αρχικά, έγινε μέλος της ΚΕ του ΚΚΣΕ το 1921 και γραμματέας του κόμματος στο Λένιγκραντ. Στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ τον Γενάρη του 1934 μολονότι αναγνωρίστηκε από τους γραφειοκράτες «ο θρίαμβος της σταλινικής πολιτικής» απέναντι στους τροτσκιστές και λοιπούς, μεταξύ των παλαιότερων στελεχών γινόταν συζήτηση για την αντικατάσταση του Στάλιν με τον Κίροφ. Στην ψηφοφορία για την εκλογή των μελών της νέας κεντρικής επιτροπής, το 10% των συνέδρων καταψήφισε τον Στάλιν. Ο Κίροφ δολοφονήθηκε την 1η Δεκέμβρη του 1934. Η επίσημη κομματική γραμμή κατηγόρησε τους τροτσκιστές –όπως ήταν φυσικό- αλλά όλες οι ενδείξεις δείχνουν προβοκάτσια του Στάλιν και του μηχανισμού. Κάτι που άφησε να εννοηθεί και ο καθ’ όλα σταλινικός Χρουστσόφ στην έκθεση του στο 20ο συνέδριο.
3 Νικολάγεφ (1904-1934) μέλος του κόμματος από το 1924. Για ένα διάστημα ήταν στέλεχος της Επιτροπής Περιοχής του Λένιγκραντ. Τον Απρίλιο του 1934 απολύθηκε από το ινστιτούτο και δεν εργαζόταν πουθενά. Την 1η Δεκέμβρη δολοφόνησε τον Κίροφ. Καταδικάστηκε και εκτελέστηκε δια τουφεκισμού.
4 ΖντάνοφΑ.Α (1896-1948), μέλος του κόμματος από το 1915. Το διάστημα 1934-1948 διετέλεσε γραμματέας της ΚΕ του ΠΚΚ (Μπ) και ταυτόχρονα το 1934-1044ήταν Α΄ γραμματέας της Επιτροπής Πόλης του Λένιγκραντ. Το Τα ο 1939 έγινε τακτικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου.
5 Γιάκοντα Γ.Γ. (1891-1938), μέλος του κόμματος από το 1907. Το 1934-1936 ήταν Πρόεδρος της Κρατικής Επιτροπής Ασφάλειας. Λαϊκός επίτροπος εσωτερικών υποθέσεων. Το 1938 δικάστηκε για την υπόθεση του επονομαζόμενου «αντισοβιετικού δεξιού τροτσκιστικού συνασπισμού» και εκτελέστηκε δια τουφεκισμού. Ο Στάλιν δεν ήθελε να αφήνει μάρτυρες για τα εγκλήματά του.
6 Ντενίκιν Ρώσος στρατηγός επικεφαλής των δυνάμεων των Λευκοφρουρών οι οποίοι ήθελαν την παλινόρθωση του προηγούμενου καθεστώτος.
7 Τζερζίνσκι (1877-1926), ήταν ηγετικό στέλεχος του Πολωνικού και του Ρώσικου επαναστατικού κινήματος. Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση ανέλαβε να δημιουργήσει τη μυστική αστυνομία Τσεκά, με σκοπό να αντιμετωπιστούν αντεπαναστατικές ενέργειες και σαμποτάζ ενάντια στο Σοβιετικό κράτος.
