Συγκάλυψη, ένα εθνικό σπορ
Γράφει η Σίσσυ Βωβού
Οργή και θλίψη προκαλούν οι καταγγελίες παιδιών που διέμεναν στην Κιβωτό του Κόσμου, αλλά προκαλούν και μνήμες. Μνήμες για την τύχη των καταγγελιών από καταβολής κόσμου, ας πούμε, αφού κάθε καταγγελία που γίνεται σε παρόμοια «προστατευμένα» περιβάλλοντα, πηγαίνει από καθυστέρηση σε καθυστέρηση, μέχρι να εξεταστεί ή εκδικαστεί πολλά χρόνια μετά, ή να μην εξεταστεί ή εκδικαστεί ποτέ.
Βέβαια, αυτά τα παιδιά είναι στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού, κανείς δεν δίνει σημασία στα λόγια τους, αλλά και υπάρχει η αίσθηση σε πολλούς κύκλους, ότι πρέπει να νιώθουν ευγνωμοσύνη για τις δομές που τα στηρίζουν, και τα πολλά λόγια περιττεύουν. Την ίδια στάση εκλάβαμε από τα λόγια του πατέρα Αντώνιου που είναι ο επικεφαλής της Κιβωτού, αλλά και της πρεσβυτέρας, Σταματίας Γεωργαντή, η οποία είναι πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος.
Είπαν αυτοί οι δύο, σε συνέντευξή τους στην ΕΡΤ-1, ότι οι κατηγορίες είναι υποκινούμενες για αλλότριους σκοπούς, υποβολιμιαίες, και είναι ψεύτικες. Δεν είπαν να εξεταστούν. Ήταν κάθετοι. Στην αρχή τουλάχιστον.
Κι όμως τώρα φαίνεται ότι καταγγελίες έχουν γίνει τουλάχιστον από τον Αύγουστο του τρέχοντος χρόνου, από υπάλληλο, και η απάντηση της διεύθυνσης ήταν να απολύσει τον καταγγέλλοντα και όλα καλά.
Εδώ, λοιπόν, υπήρξε συγκάλυψη, ή προσπάθεια συγκάλυψης μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι και να μιλήσουν πολλά παιδιά που πριν δεν τολμούσαν. Τα ίδια γνωρίζουν, τουλάχιστον τα μεγαλύτερα, ότι είναι στο περιθώριο, και επομένως τι δικαιώματα έχουν να απαιτούν σεβασμό;
Ίδρυμα Παπάφειο, Θεσσαλονίκης
Πριν κάποια χρόνια, στο θρησκευτικό ίδρυμα Παπάφειο της Θεσσαλονίκης, υπήρξε καταγγελία επανειλημμένου βιασμού αγοριού 7,5 ετών, το 2012, από άλλο, μεγαλύτερο ανήλικο αγόρι. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια το 2016, οπότε απαλλάχθηκε το διοικητικό συμβούλιο του Ιδρύματος, το οποίο τελούσε υπό την ηγεσία του Μητροπολίτη Άνθιμου. Δεν καταλογίσθηκαν ευθύνες στο Δ.Σ. του Ιδρύματος.
Παιδικό Σπίτι στον Πειραιά
Πριν κάποια ακόμα χρόνια, άνθρωποι από τον χώρο της παιδικής προστασίας είχαν μεταφέρει προφορικά τις ανησυχίες τους για το ίδρυμα στον τότε συνήγορο του Παιδιού, Γιώργο Μόσχο, ήδη από το 2006, αλλά αδράνησε να τις διερευνήσει, αναλαμβάνοντας δράση μετά την έγγραφη καταγγελία το 2011. Η υπόθεση πήρε το δρόμο της Δικαιοσύνης, και ο πρόεδρος του Ιδρύματος, πολυβραβευμένος από Ακαδημία Αθηνών και άλλους φορείς Κων. Λαλαούνης, καταδικάστηκε σε 28 χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή, από τα οποία υποχρεούται να εκτίσει τα 20. Πότε καταδικάστηκε; Το 2020. «Για εκείνον όλα ήταν ψέματα, μεθοδευμένα μυθεύματα. Διέψευσε ακόμη και τους μάρτυρες υπεράσπισης. Είπε για τα παιδιά πως τα δάκρυά τους ήταν μόνο για να συγκινήσουν το δικαστήριο. Πως ο πρώην συνήγορος του Παιδιού Γιώργος Μόσχος έβγαζε τις κατηγορίες σε βάρος του από το πουθενά. Κανένα πειστήριο δεν υπάρχει για βελτίωση της συμπεριφοράς του. Η άρνησή του ήταν στείρα μέχρι το τέλος», γράφαμε στο Μωβ τότε.
Θρησκευτικό Οικοτροφείο στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής
Ένας «εθελοντής» περίπου 63 χρόνων, παρενόχλησε, συνήψε «σχέση» και βίαζε για χρόνια, μια τρόφιμο του Ιδρύματος από την ηλικία των 12.5-13 χρόνων. Το κορίτσι υπέφερε, αλλά πού να το μαρτυρήσει; Τι ήταν αυτή; Μια παραμελημένη κοπελίτσα, με μάνα τοξικοεξαρτημένη και πατέρα που την κακοποιούσε αλλά στο μεταξύ είχε πεθάνει. Και βρέθηκαν κάποιες υπέροχες καθηγήτριες στο Μουσικό Σχολείο Παλλήνης, όπου φοιτούσε η μικρή, τότε πλέον 15 χρόνων. Η μια την έβλεπε να κλαίει, να είναι αφηρημένη και δυστυχής. Την έπιασε και κατάφερε να της εκμαιεύσει την αιτία της δυστυχίας της. Αμέσως το είπε στη διευθύντρια, εκείνη αμέσως προσέφυγε στον Συνήγορο του Παιδιού για τα περαιτέρω. Ναι, η υπόθεση πήρε το δρόμο της Δικαιοσύνης, αργά και χελωνάτα, και έφθασε στο ακροατήριο όταν το κορίτσι ήταν πλέον 22 χρόνων και είχε ήδη παντρευτεί και αποκτήσει μωρό. Ο «εθελοντής», τότε 73 χρόνων. Όλοι και όλες οι μάρτυρες από την πλευρά του ιδρύματος διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι τίποτε τέτοιο δεν συνέβη, έλεγαν ότι το κορίτσι ήταν ψεύτρα και κάνει την καταγγελία μόνο για να αποκτήσει αξία. Φίλες και φίλοι της στο ίδρυμα, όλες και όλοι εναντίον της και μάλιστα με κατηγορίες. Η μόνη της παρηγοριά στη δίκη ήταν οι καθηγήτριες, και οι μάρτυρες.
Ο «εθελοντής» καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση, με αναστολή, καταδικάστηκε όμως με ψήφους 4-3, δηλαδή στο όριο. Και η συνηθισμένη και πάντα αποκρουστική απειλή εναντίον των καθηγητριών και των άλλων μαρτύρων υπέρ της παθούσας, ότι θα τους κάνουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Σ’ αυτή τη δίκη ήταν παρόν και το ΜΩΒ και άλλες συλλογικότητες, γι’ αυτό γράφουμε το θέμα πιο αναλυτικά.
Και η Ελληνική Αστυνομία με τη «φιλοσοφία» της
Περίπου το 2000, είχε γίνει βιασμός αλλοδαπής κρατούμενης στο νησί της Ρόδου. Ο πρόθυμος αστυνομικός θέλησε να την εξυπηρετήσει, την πήρε στο σπίτι του για να κάνει μπάνιο, ούσα κρατούμενη, και εκεί την βίασε. Η γυναίκα έκανε την καταγγελία της, και δημιουργήθηκε μεγάλο θέμα. Τότε, ομάδες του Φεμινιστικού Κέντρου Αθήνας οργανώσαμε μια μαζική διαδήλωση μπροστά στη ΓΑΔΑ, στην Αθήνα, ζητώντας την τιμωρία του αστυνομικού βιαστή. Εκεί που διαμαρτυρόμασταν στους γαλονάτους, ένας από αυτούς μας είπε, το ξέρουμε κυρίες μου ότι υπάρχουν επίορκοι αστυνομικοί και φροντίζουμε να τους βάζουμε στο περιθώριο. Ε, δεν μπορούμε και να διαλύσουμε το σώμα!
Το τι κάνουν οι αστυνομικοί και η ασυλία την οποία απολαμβάνουν είναι γνωστό και σύνηθες. Η ατιμωρησία είναι σχεδόν βέβαιη. Δεν ξεχνάμε την απαλλαγή τους στην υπόθεση του φόνου του Ζακ Κωστόπουλου και τόσες μα τόσες άλλες.
Καταλήγουμε ότι η συγκάλυψη είναι το εθνικό σπορ όλων των θεσμών, εκκλησιαστικών, κρατικών, αστυνομικών, δικαστικών. Να μην ξεχάσουμε εδώ και συγκαλύψεις σε άλλους χώρους, συνδικαλιστικό κίνημα, κόμματα, οργανώσεις, χώρους εργασίας όπου διακυβεύεται το ψωμάκι.
Η απαίτηση για δικαιοσύνη ποτέ δεν σταματά
Η απαίτηση για δικαιοσύνη ποτέ δεν σταματά, αλλά δεν ξεχνούμε τους ρυθμούς απονομής της, τους τρόπους εξέτασης των θυμάτων, είτε παιδιών είτε γυναικών που καταγγέλλουν βία μέσα στα δικαστήρια, αλλά και την συνειδητή ατιμωρησία όταν θέλουν να μην διαταραχθεί το θρησκευτικό οικοτροφείο, το αστυνομικό σώμα και τόσοι άλλοι θεσμοί με πρωταρχικό στόχο να μην διασαλευθεί η τάξη και υπονομευθεί η «εικόνα» των κρατούντων.
Και πάνω απ’ όλα, απαιτούμε κοινωνική δικαιοσύνη, ώστε να μειωθούν έως εξαφανιστούν οι περιπτώσεις εγκαταλειμμένων παιδιών. Μέχρι να γίνει αυτό, η μέριμνα πρέπει οπωσδήποτε να είναι υπό την ευθύνη του κράτους, είτε μέσα από δικές του δομές, είτε μέσα από ΜΚΟ, οι οποίες όμως πρέπει να ελέγχονται συστηματικά.
