Εδώ και εβδομάδες η κοινωνία του Ιράν βγαίνει στους δρόμους προχωρώντας σε γενικευμένη εξέγερση, έχοντας πλήρη επίγνωση της βαρβαρότητας που εξαπολύει το καθεστώς επάνω της. Θεωρούμε κρίσιμο σήμερα να δώσουμε το δημόσιο βήμα στους ίδιους τους ανθρώπους που είναι από εκεί ώστε να μας μεταφέρουν απευθείας το κλίμα και το τι συμβαίνει, σπάζοντας την αλυσίδα διαφόρων ψευδών ειδήσεων που βρίσκουν τον χώρο να αναπαραχθούν. Για αυτό τον σκοπό, 4 διαφορετικά διαδικτυακά εγχειρήματα ενώνουμε τις δυνάμεις μας και προχωρούμε στη διοργάνωση της εκδήλωσης-συζήτησης.  Ομιλητής: Siyâvash Shahabi (Ιρανός εξόριστος, δημοσιογράφος). Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, θα διαβαστούν θέσεις Ιρανών γυναικών…

Τι σημαίνει η εκλογική νίκη του Λούλα για την οργάνωση του αντιφασιστικού κινήματος στη Βραζιλία. Ο Λούλα ντα Σίλβα κέρδισε οριακά τις προεδρικές εκλογές στη Βραζιλία έναντι του Ζαΐρ Μπολσονάρου στις 30 Οκτωβρίου (51-49%). Ωστόσο, ο μπολσοναρισμός -η ακροδεξιά ιδεολογία που διανθίζεται από φασιστικά χαρακτηριστικά και υποστηρίζεται με ενθουσιασμό από τις ανώτερες τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων- συνεχίζει να είναι ισχυρότερη από ποτέ…Το 49% των εκλογέων που είχαν δικαίωμα ψήφου -πενήντα οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι- στη δεύτερη μεγαλύτερη δημοκρατία της αμερικανικής ηπείρου ψήφισαν έναν υποψήφιο του οποίου το κύριο προεκλογικό σύνθημα ήταν "Θεός, Πατρίδα, Οικογένεια και Ελευθερία"…

Fred Halliday

Η περίοδος αμέσως μετά τη Ρωσική Επανάσταση κατέχει μια ξεχωριστή θέση ακόμα και σήμερα, στο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα. Στις συγκεχυμένες συνθήκες που ακολούθησαν την κατάρρευση των Κεντρικών Δυνάμεων και υπό την έμπνευση των γεγονότων στην Πετρούπολη και τη Μόσχα, έγιναν αρκετές προσπάθειες να επεκταθούν τα σύνορα της εργατικής εξουσίας – στο Βερολίνο, το Μόναχο και τη Βουδαπέστη το 1919, και στα σοβιέτ του Τορίνο το 1919-20… Ωστόσο, αν οι Σπαρτακιστές και η πολιτοφυλακή της Βουδαπέστης διατηρούν μια ξεχωριστή θέση στη μνήμη του ευρωπαϊκού κινήματος, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για ένα σημαντικό και κατά κάποιο τρόπο συγκρίσιμο επεισόδιο στην ιστορία του κομμουνισμού της Μέσης Ανατολής, δηλαδή την επαναστατική δημοκρατία που ιδρύθηκε στην επαρχία Γκιλάν του βόρειου Ιράν τον Ιούνιο του 1920 και διήρκεσε δεκαέξι μήνες μέχρι την καταστροφή της από την κεντρική κυβέρνηση τον Οκτώβριο του επόμενου έτους.

Ε. Χ. Καρρ

Την άνοιξη του 1920, όταν πια η σοβιετική κυβέρνηση ήταν σε θέση να δράσει, παρέμεναν στη βόρεια Περσία λίγες ακόμη βρετανικές δυνάμεις... Τη νύχτα της 18ης Μαΐου 1920, μια ισχυρή σοβιετική στρατιωτική δύναμη, με επικεφαλής τον Ρασκόλνικωφ, αποβιβάστηκε στο λιμάνι Ενζελί της Κασπίας, με άμεσο στόχο την κατάληψη των ρωσικών πλοίων του στόλου της Κασπίας που είχε εγκαταλείψει εκεί με το πλήρωμά τους ο ηττημένος Ντενίκιν. Η επιχείρηση πέτυχε απόλυτα. Η βρετανική φρουρά αποσύρθηκε από το Ενζελί καθώς και από τη γειτονική πόλη Ρεστ, που καταλήφθηκε κι αυτή από σοβιετικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, σοβιετικές δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν... έμπαιναν στο Γκιλάν. Ο Κουτσίκ Χαν και οι σοβιετικοί αντιπρόσωποι, που συναντήθηκαν στις 20 Μαΐου στο Ρεστ, συμφώνησαν και διακήρυξαν την ίδρυση της ανεξάρτητης Σοβιετικής Δημοκρατίας του Γκιλάν.

Μετά τις 24 Φεβρουαρίου, τόσο μεταξύ μας όσο και με συντρόφους/σσες από διαφορετικές χώρες, συζητάμε συχνά για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η Ευρώπη. Γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος; Πώς αυτός άλλαξε τις πολιτικές προοπτικές της περιοχής και ειδικότερα της Λευκορωσίας; Πώς νιώθουμε για το ΝΑΤΟ; Είναι δυνατόν να υπηρετεί κάποιος στις ένοπλες δυνάμεις ενός κράτους και να παραμένει αναρχικός; Τέλος, τι πρέπει να κάνουμε, στα πλαίσια του πολέμου, όντας μέρος της διασποράς στην Πολωνία; Έχουμε καταλήξει σε μια συλλογική θέση για τα παραπάνω αλλά και για άλλα θέματα, τα οποία περιγράφονται στο κείμενο που ακολουθεί.

M. Arman

Η Ιρανική Επανάσταση ήταν μια ήττα του κυρίαρχου τρόπου σκέψης της ιρανικής αριστεράς. Παρά την ειλικρίνεια του αγώνα της αριστεράς εναντίον της μοναρχίας των Παχλαβί, την αποτελεσματική συμμετοχή της στον ένοπλο αγώνα του Φεβρουαρίου 1979 και τις οργανωτικές της δραστηριότητες κατά την περίοδο μετά τον Φεβρουάριο, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη της αριστεράς ως υπαρκτής κοινωνικής δύναμης, κανένα από αυτά τα μέτρα δεν ξεπέρασε τους βαθύτατους δομικούς περιορισμούς που η αριστερά επέβαλε στον εαυτό της μέσω της ίδιας της σκέψης της.

Arya Zahedi

Πριν από σαράντα χρόνια, η Ιρανική Επανάσταση ανέτρεψε τη μοναρχία του Σάχη Μοχάμμεντ Ρεζά Παχλαβί, ανοίγοντας το δρόμο για την εγκαθίδρυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Ενώ η επανάσταση του 1979 ένωσε μια σειρά κοινωνικών ομάδων σε μια εξέγερση κατά του δεσποτισμού και της ξένης κυριαρχίας, δεν άργησαν να αναδυθούν οι συγκρούσεις που κρύβονταν κάτω από αυτή την ενότητα. Σύντομα την «Άνοιξη της Ελευθερίας», παγιδευμένη στη τανάλια της κρίσης των ομήρων στο Ιράν και του πολέμου Ιράκ-Ιράν, ακολούθησε το καυτό καλοκαίρι της ισλαμικής αντεπανάστασης.

Το 20ό Συνέδριο του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος αντιπροσωπεύει ένα πολύ συμβολικό σημείο καμπής: η προδιαγεγραμμένη ρήξη με την πολιτική τάξη που εγκαθιδρύθηκε στις δεκαετίες του 1980 και 1990 υπό την αιγίδα του Ντενγκ Σιαοπίνγκ έχει πλέον ολοκληρωθεί. Ο Σι Τζινπίνγκ παραχώρησε στον εαυτό του προσωπική εξουσία πρωτοφανή στην ιστορία της σύγχρονης Κίνας. Το σημείο καμπής μπορεί επίσης να γίνει κατανοητό με μια πιο γενική έννοια. Υπό τις προηγούμενες θητείες του, η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ επωφελήθηκε από εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξή της και τη διεθνή επέκτασή της, για να γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη…

Πριν 26 χρόνια, κάναμε μεγάλο αγώνα στο πλαίσιο του αντιπολεμικού κινήματος για την πρώην Γιουγκοσλαβία, για να βοηθήσουμε τους φυγόστρατους κάθε είδους να μετακινηθούν σε άλλες χώρες και να πάρουν άσυλο. Λέγαμε τότε ότι οι φυγόστρατοι είναι ο μεγαλύτερος στρατός της χώρας, τους υπολογίζαμε σε 300.000, μαζεύαμε πανευρωπαϊκά υπογραφές και ασκούσαμε πολιτικές πιέσεις στις αρχές της τότε ΕΟΚ για να αποφασίσουν οι χώρες να δίδεται άσυλο σ’ αυτούς… Τώρα μαθαίνουμε ότι 500.000 άνδρες έχουν φύγει από τη Ρωσική Ομοσπονδία, πάλι ο αριθμός είναι καθ’ υπολογισμό…

Οι Ουκρανοί σοσιαλιστές φιλοξένησαν μια on line συζήτηση με θέμα "Ενεργειακή κρίση και βιωσιμότητα: διδάγματα από τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο" στις 22 Οκτωβρίου. Στο πάνελ των ομιλητών περιλαμβάνονταν η Ουκρανή ερευνήτρια για την κλιματική πολιτική Maryna Larina, ο Leszek Karlik από την Ομάδα Ενεργειακής Πολιτικής του Razem, του αριστερού κόμματος της Πολωνίας, ο Christian Zeller από το Πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ και εγώ.Η εκδήλωση ήταν μέρος μιας διαδικτυακής διάσκεψης με θέμα «Ανασυγκρότηση και δικαιοσύνη στη μεταπολεμική Ουκρανία»  η οποία φιλοξενήθηκε από τους εκδότες του σοσιαλιστικού περιοδικού Spilne ( Commons).