Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

Το ζήτηµα που έχει προκύψει από τις αρχές του 1990 για την ονοµασία της ∆ηµοκρατίας της Μακεδονίας και απασχολεί την ελληνική κοινωνία ως σήµερα είναι πολύ πιο βαθύ από όσο εµφανίζεται και σίγουρα ιδιαίτερα σηµαντικό για όσους και όσες από εµάς συµµετέχουν στο λεγόµενο ριζοσπαστικό, επαναστατικό, ανταγωνιστικό ή όπως αλλιώς κίνηµα. Και είναι σηµαντικό για τρεις κυρίως λόγους.

Ψωμί, δουλειά, ελευθερία! Κάτω ο Χομεϊνί! Κάτω ο Ροχάνι! Φοιτητές και εργάτες ενωθείτε! Οι ανελέητοι πλουτοκράτες είναι η ντροπή του λαού! Θα παλέψουμε, θα πεθάνουμε και θα πάρουμε πίσω το Ιράν! Μεταρρυθμιστές και Συντηρητικοί έχετε τελειώσει! Οι φοιτητές αφυπνίστηκαν και βαδίζουν χέρι-χέρι με τους εργάτες! Είμαστε όλοι άνεργοι και θα σας αναγκάσουμε να το καταλάβετε!

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

Ήδη από το 1991-92, όταν ξέσπασε η κρίση για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, η άποψή μας ήταν ότι η γειτονική χώρα έπρεπε να αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα, αυτό το οποίο το ελληνικό κράτος είχε αποδεχτεί πριν από δεκαετίες όταν η Μακεδονία αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας. Θεωρούσαμε ότι για όλη την εθνικιστική διένεξη που προέκυψε την ευθύνη είχε η Ελλάδα, η οποία, με πρωταγωνιστή τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά, καλλιέργησε πολεμικό κλίμα, με θηριώδη συλλαλητήρια, εμπρηστική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ, ακόμα και σχέδια διαμελισμού της γειτονικής χώρας από κοινού με την… ομόδοξη Σερβία.

Το αντίγραφο αυτής της συζήτησης που είχε ο Τρότσκι με ηγετικό στέλεχος της ομάδας των Αρχειο-μαρξιστών στην Ελλάδα προετοιμάστηκε για να κυκλοφορήσει στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση στα μέσα του 1932 σαν προκαταρκτική εργασία για την πρώτη παγκόσμια συνδιάσκεψη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που διεξάχθηκε το Φλεβάρη του 1933.