Keegan O’Brien
Στην μνήμη του Τζορτζ Φλόιντ - Σκέψεις ύστερα από τη διαδήλωση στο Μπρούκλιν
Μερικές σκόρπιες, αποσπασματικές σκέψεις για τη σημερινή συγκέντρωση στο Μπρούκλιν και τη συνολική πολιτική στιγμή…
1. Η συμμετοχή ήταν απίστευτη, αναμφίβολα περίπου 10.000 άτομα με λιγότερο από 24 ώρες ειδοποιήσεων. Πολύ πολυφυλετική, ως επί το πλείστον νέοι και πολλοί άνθρωποι με αυτοσχέδια πλακάτ που δεν είχαν σχέση με οποιουδήποτε είδους πολιτική οργάνωση ή ομάδα. Φαίνεται ότι για πολλούς από τους ανθρώπους με τους οποίους μίλησα αυτή δεν ήταν η πρώτη τους διαδήλωση. Είναι σαφές ότι υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων που έχουν πολιτικοποιηθεί στην εποχή του Τραμπ, του Black Lives Matter, των γυναικείων πορειών, των κλιματικών απεργιών και για τους οποίους η ιδέα ότι οι άνθρωποι πρέπει να βγουν στους δρόμους –σε διαμαρτυρία, διαδήλωση, στάση εργασίας, καθιστική διαμαρτυρία κ.λπ.– για να επιτευχθεί οποιουδήποτε είδους ουσιαστική αλλαγή είναι κοινή λογική. Στο ερώτημα πώς να ξεκινάει συγκεκριμένα η οργάνωση και η κινητοποίηση προς αυτήν την κατεύθυνση, οι άνθρωποι δεν είναι ξεκάθαροι.
2. Η αίσθηση της ενστικτώδους οργής και του συσσωρευμένου ταξικού θυμού ήταν προφανής. Οι άνθρωποι ούρλιαζαν και φώναζαν στην αστυνομία, πετώντας αντικείμενα. Είδα νεαρούς Μαύρους να φωνάζουν με οργή για φίλους και μέλη της οικογένειας που έχουν φυλακιστεί ή κακοποιηθεί. Αργότερα το βράδυ οι διαδηλώσεις περικύκλωσαν έναν αστυνομικό περίβολο σε μια κυρίως μαύρη γειτονιά και έκαψαν ένα αστυνομικό φορτηγό. Σε κάποιο σημείο, οι κάτοικοι βγήκαν από τις κτηριακές εγκαταστάσεις τους και συμμετείχαν στη διαδήλωση. Υπήρχε μια πολύ ειλικρινής αίσθηση ότι για πολλούς ανθρώπους, αυτό δεν ήταν μόνο ένα «αφηρημένο» ζήτημα, αλλά ένα ζήτημα βαρβαρότητας και βίας το οποίο αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή. Η αστυνομία στη Νέα Υόρκη, ειδικά στις γειτονιές της εργατικής τάξης των Μαύρων και Σκουρόχρωμων, έχει φτάσει να συμβολίζει την αιχμηρότερη και πιο βάναυση κορύφωση ενός ολόκληρου οικοδομήματος φτώχειας, καταπίεσης και κυβερνητικής εγκατάλειψης που είναι σάπιο στον πυρήνα του.
3. Νομίζω ότι είναι πολύ σαφές ότι έχουμε μπει σε μια νέα στιγμή στην αμερικανική πολιτική. Το τοπίο είναι εξαιρετικά ασταθές και πολωμένο. Οι εξεγέρσεις της εργατικής τάξης ενάντια στο ρατσισμό και τις δολοφονίες της αστυνομίας από τη μια πλευρά, οι ένοπλες διαδηλώσεις των φασιστών και της μικροαστικής τάξης για να ανοίξει η οικονομία για το κεφάλαιο από την άλλη. Αυτές οι πρόσφατες δράσεις δεν είναι απλώς διαμαρτυρίες. Αυτό που ξεδιπλώνεται στη Μινεάπολη και έχει πλέον εξαπλωθεί σε πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως εξέγερση, με επικεφαλής μαύρους εργάτες και νέους και σε μια κλίμακα και σε μέγεθος πιθανώς ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που είδαμε στο Φέργκιουσον ή στη Βαλτιμόρη. Πρόκειται για μια συλλογική εξέγερση, της οποίας καταλύτης υπήρξε άλλη μια δολοφονία της αστυνομίας, αλλά απαντά σε κάτι πολύ βαθύτερο: την κατακλυσμιαία αποτυχία του συστήματος να προσφέρει ακόμη και το πιο βασικό βιοτικό επίπεδο ή την αίσθηση αξιοπρέπειας στην εργατική τάξη – Μαύρη και λευκή. Η πανδημία του κορανοϊού έχει επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την οικονομική καταστροφή στις Μαύρες κοινότητες των πόλεων. Δεκαετίες κυβερνητικής αδιαφορίας και οικονομικής αποεπένδυσης, ακραίας φτώχειας, ανεργίας επιπέδων ύφεσης, ακραίων διακρίσεων, όλα υποστηριζόμενα και επιβεβλημένα από ένα βάναυσο στρατιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος που καταφέρνει να τρομοκρατεί και να δολοφονεί μαύρους ανθρώπους με πλήρη και απόλυτη ατιμωρησία – αυτά είναι τα συστατικά της εξελισσόμενης εξέγερσης στη Μαύρη Αμερική.
4. Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπογραμμιστεί αρκετά – ο αγώνας της Μαύρης απελευθέρωσης ανοίγει για άλλη μια φορά το κουτί της Πανδώρας του αμερικανικού καπιταλισμού. Αυτή η εξέγερση αποκαλύπτει σε ολόκληρο τον κόσμο τις βάναυσες, αρρωστημένες και στρεβλές προτεραιότητες του αμερικανικού καπιταλισμού. Το φρικτό υπογάστριο του αμερικανικού ρατσισμού είναι γυμνό. Όχι μόνο δεν «αποσπά την προσοχή» από τα «πραγματικά» οικονομικά ζητήματα και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά και επί πλέον, ο αγώνας των Μαύρων τονίζει την κεντρικότητα του ρατσισμού και της καταπίεσης των Μαύρων ως του κρίκου που συγκρατεί τον αμερικανικό καπιταλισμό. Η εξελισσόμενη εξέγερση έχει τη δυνατότητα να χρησιμεύσει ως είσοδος ολόκληρης της εργατικής τάξης σε έναν πλατύτερο αγώνα για κοινωνικό μετασχηματισμό και ως δυνατότητα να προταθεί ένα εναλλακτικό όραμα αλληλεγγύης της πολυφυλετικής εργατικής τάξης σε αντίθεση με την χρεοκοπημένη πολιτική που προτείνεται και από τα δύο κόμματα του αμερικανικού κεφαλαίου.
5. Η δικιά μας πλευρά πρέπει να οργανωθεί περισσότερο. Οι εκρήξεις του αυθόρμητου θυμού μπορούν μόνο να διατηρούν τον αγώνα. Από το μέτωπο των συγκεντρώσεων σήμερα, δεν υπήρξε σαφής πολιτική ηγεσία ή οργανωτική κατεύθυνση. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν και έμεναν αδρανείς, ενώ η αστυνομία μας περικύκλωσε και στη συνέχεια τελικά μας διέσπασε και μας κυνήγησε, ασκώντας βία σε άγριο βαθμό. Δακρυγόνα, σπρέι πιπεριού, λαστιχένιες σφαίρες. Σε κάποιο σημείο, χρησιμοποιήθηκαν ασπίδες και μηχανές των δυνάμεων καταστολής για να διαλύσουν τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια, συλλαμβάνοντας οποιονδήποτε βρισκόταν στο δρόμο τους: μητέρες, εφήβους, νέες γυναίκες, ηλικιωμένους/ες. Εάν οι άνθρωποι φτάσουν να φοβούνται ότι είναι ευάλωτοι απέναντι σε αυτά τα επίπεδα βίας και καταστολής κάθε φορά που κατεβαίνουν σε διαδήλωση, αυτό είναι πρόβλημα. Η δύναμή μας βρίσκεται στους αριθμούς μας. Φανταστείτε, εάν αντί να παγιδευτούν σε ένα απομονωμένο και απερίσκεπτο παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με τους μπάτσους, δέκα χιλιάδες άνθρωποι καταλάμβαναν τους δρόμους και έκλειναν τη γέφυρα του Μπρούκλιν ή καταλάμβαναν το αστυνομικό τμήμα. Ή αν όλες οι διαδηλώσεις σε όλη την πόλη συνέκλιναν σε μια ενιαία δράση. Χρειαζόμαστε δημοκρατικά οργανωμένες, κεντρικά συντονισμένες και πειθαρχημένες μαζικές δράσεις μαχητικής άμεσης δράσης και κοινωνικής αναταραχής που να υποδέχονται και να προσκαλούν νέους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν πρέπει να συλληφθούν – αυτών που είναι χωρίς χαρτιά, των πρώην φυλακισμένων, των γονιών με ευθύνες παιδικής φροντίδας κ.λπ. Η αστυνομία θα οργανωθεί ακόμα περισσότερο και θα γίνει ακόμα πιο κατασταλτική, πρέπει να προετοιμαστούμε και να το λάβουμε υπόψη μας παίρνοντας μέτρα από την πλευρά μας για να γίνουμε πιο οργανωμένοι και να ασχοληθούμε σοβαρά με την υπεράσπιση του κινήματός μας. Η άρνηση της Ένωσης Εργαζομένων στις Μεταφορές να μεταφέρει την αστυνομία και όσους έχουν συλληφθεί δίνει μια μικρή εικόνα της δύναμης της οργανωμένης εργατικής τάξης. Πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να επεκταθούμε και να οικοδομήσουμε πάνω σε αυτό.
6. Μερικές σκέψεις για τη συμμετοχή των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής («DSA» / Democratic Socialists of America) στη δράση. Το λέω αυτό ως κάποιος που είναι νέος στους DSA, αλλά όχι νέος στο σοσιαλιστικό κίνημα, ως κάποιος που αυτό που θέλει είναι να δει το σοσιαλιστικό κίνημα να μεγαλώνει να ριζώνει και να ισχυροποιείται περισσότερο στη ζωή της εργατικής τάξης και στην πολιτική. Διατυπώνω αυτές τις προτάσεις στο πνεύμα της αλληλεγγύης και του διαλόγου. Ο προσανατολισμός των DSA στη συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη ήταν απολύτως ανεπαρκής. Ναι, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, η οργάνωση εξέδωσε κάποιες αταλάντευτες ανακοινώσεις και προώθησε δράσεις στα κοινωνικά της μέσα, αλλά αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει ως υποκατάστατο ενός πραγματικού, ουσιαστικού οργανωτικού και πολιτικού προσανατολισμού. Δεν υπήρξε οργανωμένη, ορατή ομάδα ή παρουσία των DSA. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να σκεφτούμε: πώς προσπαθούμε να προβάλλουμε και να χτίσουμε τους DSA ως ανεξάρτητη δύναμη; Πώς προσπαθούμε να οργανώσουμε, να διατηρήσουμε και να επεκτείνουμε το κίνημα; Ποια είναι τα συγκεκριμένα επόμενα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν για να προχωρήσει ο αγώνας στο επόμενο επίπεδο; Οι DSA είναι η μεγαλύτερη σοσιαλιστική οργάνωση της χώρας. Είναι αρνητικό όχι μόνο για τους DSA και το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά και για τον αγώνα για την απελευθέρωση των Μαύρων και τη συνέχιση αυτού του νέου κινήματος το να μην αρχίσουμε σοβαρά να σκεφτόμαστε για τον ρόλο της οργάνωσης σε αυτήν τη διαδικασία. Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, κατά τη γνώμη μου, ότι οι μόνες οργανωμένες δυνάμεις από τους DSA που είδα στη συγκέντρωση ήταν από το Afro Socialist Caucus. Οι Μαύροι σύντροφοί μας δεν πρέπει να υποχρεωθούν να αναλάβουν μόνοι τους αυτήν την ευθύνη. Οι άνθρωποι μπορεί να διαφωνούν, αλλά νομίζω ότι οι DSA είναι υπερβολικά προσανατολισμένο στις εκλογικές εκστρατείες εις βάρος της κατά τόπους οργάνωσης του κοινωνικού κινήματος. Η εξέγερση στη Μινεάπολη και η πορεία αυτού του νεοεμφανιζόμενου κινήματος έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το αποτέλεσμα των επερχόμενων προκριματικών ή των προεδρικών εκλογών. Ελπίζω ότι αυτό είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης προς τους συντρόφους και την οργάνωσή μας. Πρέπει να υπάρξει ένας αποφασιστικός επαναπροσανατολισμός προς την οργάνωση του κοινωνικού κινήματος, ειδικά προς τους αντιρατσιστικούς αγώνες, και να σκεφτούμε πώς μπορούμε να αρχίσουμε να τους ενώνουμε και να τους ενσωματώνουμε με άλλα τμήματα της εργασίας.
Μετάφραση: e la libertà
Keegan O’Brien, «In Honor of George Floyd – Thoughts in the Aftermath of the Brooklyn Protest», NewPolitics, 31 Μαΐου 2020. https://newpol.org/in-honor-of-george-lloyd-thoughts-in-the-aftermath-of-the-brooklyn-protest/
