ΗΠΑ: Μετά την Roe (μετά την ανατροπή της απόφασης Roe v. Wade [i])
από τη Natalia Tylim
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Σε ένα κύριο άρθρο για τη συλλογικότητα Tempest, η Natalia Tylim προτείνει μια προοπτική για την Αριστερά μετά την απώλεια των δικαιωμάτων στην άμβλωση με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, Dobbs v. Jackson Women's Health Organization [ii].
Η Δεξιά έκανε την κίνησή της, με έξι από τους εννέα δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου, συμπεριλαμβανομένων τριών διορισμένων από τον Τραμπ, που υπηρετούν ισοβίως σε ένα μη εκλεγμένο όργανο καθορίζοντας τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι με το ίδιο τους το σώμα. Αν αυτό δεν είναι ένα σήμα της ανόδου της Δεξιάς, μια ποιοτική μετατόπιση του συσχετισμού δυνάμεων, τότε τι είναι;
Από τότε που επικυρώθηκε η (απόφαση) Roe [iii], η Δεξιά οικοδόμησε τις δυνάμεις της και τις ιδέες της - οι οποίες ήταν ιδεολογικά απαράδεκτες από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και τους αγώνες κατά της καταπίεσης που είχε πυροδοτήσει. Η Δεξιά χρησιμοποίησε μια στρατηγική στοχοποίησης των κλινικών αμβλώσεων, των παρόχων και των ασθενών, συνδυάζοντας τη δεξιά αυτοδικία κατά των αμβλώσεων με μια εστίαση στη νομοθεσία σε συγκεκριμένες πολιτείες και συνδυάζοντας την κινητοποίηση στον δρόμο με την πολιτική εξουσία. Η σκληρή δουλειά τους απέδωσε καρπούς. Αυτό δεν είναι μια αναποδιά ή μια στιγμιαία ρήξη στο τόξο της ιστορίας που βαδίζει προς τη δικαιοσύνη. Θέτει επείγοντα καθήκοντα στην Αριστερά. Η Αριστερά βρίσκεται σε αδύναμη θέση απέναντι στην ανερχόμενη Δεξιά και πρέπει να ανασυγκροτηθεί.
Διαδήλωση για το δικαίωμα στην άμβλωση, Βερολίνο, Γερμανία, Μάιος 2021. Φωτογραφία: Karen Axelrad.
Στην ανοικοδόμησή μας, η αδιαπραγμάτευτη υπεράσπιση της αυτονομίας του σώματος, η πρόσβαση στην άμβλωση ως ανθρώπινο δικαίωμα, πρέπει να βρίσκεται στο επίκεντρο του σχεδίου μας ενάντια στις ολομέτωπες επιθέσεις της δεξιάς. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τα αιτήματά μας και τους στόχους μας, αν θέλουμε να ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος, πόσο μάλλον να προχωρήσουμε πέρα από τους περιορισμούς της ίδιας της (απόφασης) Roe.
Η πλειοψηφία του Ανώτατου Δικαστηρίου έλαβε την απόφασή της με βάση το ότι το Σύνταγμα σιωπά σχετικά με τις αμβλώσεις, και ως εκ τούτου δεν προστατεύονται νομικά από τον ομοσπονδιακό νόμο. Οι επιπτώσεις αυτής της απόφασης είναι άμεσες. Οκτώ από τις 13 πολιτείες [iv] που έχουν νόμους για ενεργοποίηση που επρόκειτο να τεθούν σε ισχύ αν η (απόφαση) Roe ακυρωνόταν, έχουν απαγορεύσει πλήρως τις αμβλώσεις, με τις κλινικές να ακυρώνουν τις διαδικασίες και τα άτομα που ζητούν άμβλωση να φοβούνται για το μέλλον τους. Το podcast [v] των New York Times δημοσίευσε ανατριχιαστικές συνεντεύξεις με παρόχους αμβλώσεων [vi]που αναγκάστηκαν να τηλεφωνήσουν σε εκατοντάδες άτομα για να τους πουν ότι δεν έχουν πλέον ραντεβού. Άλλες δέκα πολιτείες επιδιώκουν άμεσα αυστηρούς περιορισμούς. Επιστρέφουμε στα επιχειρήματα για τα δικαιώματα των πολιτειών που χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν τη δουλεία και αργότερα τον Τζιμ Κρόου, [vii] πριν από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα. Τώρα, οι πολιτείες θα πολεμήσουν στη νομοθετική σφαίρα - θα είναι νόμιμη η άμβλωση; Θα χάσουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές/τριες τις άδειές τους αν συνεχίσουν να παρέχουν αμβλώσεις; (Και αν παρέχονται, πώς θα επηρεαστεί η ιατρική περίθαλψη;) Θα ποινικοποιηθούν τα άτομα και θα προσφερθούν αμοιβές για όποιον/α παρέχει πληροφορίες για άτομο που διεκδικεί "παράνομα" τη σωματική του αυτονομία; Θα παραβιάσουν τα άτομα τον νόμο δημόσια και δυνατά ή μήπως ο φόβος και η απειλή είναι πολύ μεγάλη για να την αντέξουν;
Μια νέα γενιά στις Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να ζήσει τις συνέπειες της απαγόρευσης των αμβλώσεων. Απαγορεύσεις που γνωρίζουμε ότι δεν θα σταματήσουν άτομα από το να αναζητούν αμβλώσεις όταν δεν επιθυμούν την εγκυμοσύνη. Ακόμη και στα λιγότερο κακά ενδεχόμενα, αυτές οι απαγορεύσεις θα σημαίνουν θανάτους, μολύνσεις, ποινικοποιήσεις και διαφορετική πρόσβαση στην περίθαλψη για τα εύπορα άτομα που αναζητούν άμβλωση σε σχέση με τα φτωχά άτομα, με τα έγχρωμα άτομα να πλήττονται δυσανάλογα. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στην ιστορία πριν από το 1973 για να βρούμε αυτά τα στοιχεία. Κοιτάξτε οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο σήμερα, όπου η πρόσβαση στην άμβλωση περιορίζεται [viii]: η μη ασφαλής άμβλωση αποτελεί κύρια αιτία θανάτου, είναι μια κρατικά εγκεκριμένη κρίση δημόσιας υγείας.
Είναι αλήθεια ότι τώρα έχουμε δυνητική πρόσβαση σε περισσότερες ιατρικές μορφές άμβλωσης, όπως το χάπι της άμβλωσης [ix] -που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1979- και το misoprostol [x] - ένα Μη Στεροειδές Αντιφλεγμονώδες που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του έλκους και που ανακαλύφθηκε ότι διακόπτει με ασφάλεια την εγκυμοσύνη σε ορισμένες δόσεις. Αυτές είναι συνολικά πολύ ασφαλέστερες από τις χειρουργικές αμβλώσεις που γίνονται στα κρυφά, και θα μπορούσαν ενδεχομένως να διατεθούν και να είναι ευκολότερη η προμήθεια. Πράγματι, έχουν αναπτυχθεί πολλά δίκτυα για τη διάθεσή τους μέσω ταχυδρομείου [xi] και μέσω νέων εικονικών ιατρικών επιχειρήσεων [xii]. Τα ταμεία αμβλώσεων βοηθούν στην εξασφάλιση χρημάτων σε άτομα που τώρα πρέπει να ταξιδέψουν. Οι νέοι πρώην πάροχοι αμβλώσεων βοηθούν τα άτομα να βρουν ραντεβού πέρα από τα σύνορα των πολιτειών.
Αυτές οι απαντήσεις έκτακτης ανάγκης είναι εξαιρετικά σημαντικές και πρέπει να συνδυαστούν με απαιτήσεις σε πολιτειακό και εθνικό επίπεδο. Μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα άτομα να αναζητούν Do It Yourself και παράνομες αμβλώσεις από φόβο, παρόλο που η τεχνολογία υπάρχει για να το αποτρέψει αυτό. Η νομιμότητα της υποβοήθησης και της υποκίνησης ατόμων να κάνουν αμβλώσεις -είτε μέσω ταχυδρομείου είτε με μετακίνηση με αυτοκίνητο, είτε κρυφά - θα τεθεί υπό αμφισβήτηση. Θα καταβληθούν προσπάθειες να ενσπείρουν φόβο και να απειλήσουν με ποινική δίωξη τους ανθρώπους που παρέχουν αυτή τη βοήθεια. Σε αυτό το πλαίσιο, η αλληλοβοήθεια και η ατομική βοήθεια είναι μια πολιτική πράξη. Όσο περισσότερο μπορούμε να το κάνουμε δημόσια και σε ανοιχτή πρόκληση, τόσο περισσότερο μπορεί να γίνει ορατό και να αποκτήσει αξιοπιστία, κάτι που είναι δύσκολο να γίνει στο πλαίσιο των πολιτειών που επιδιώκουν την ποινικοποίηση. Αλλά όσο περισσότερο μπορεί να γίνει ορατή η απάντησή μας τόσο το καλύτερο, για να μην υποχωρήσουμε στην εξατομικευμένη δυστυχία και στην απαράδεκτη αποδοχή του νέου status quo.
Ενώ οι χαμένες ζωές και ο ανθρώπινος πόνος είναι το πιο ορατό αποτέλεσμα της απαγόρευσης των αμβλώσεων, ο αντίκτυπος αυτής της απόφασης θα είναι πολύ πιο εκτεταμένος. Η ακροδεξιά κοσμοθεωρία στηρίζεται στην αποκατάσταση των "παραδοσιακών" ρόλων των φύλων, πράγμα που σημαίνει ότι οι γυναίκες ανήκουν στους συζύγους τους και ότι η ύπαρξη των trans/non-binary ατόμων δέχεται επίθεση. Συνδέεται με μια εθνικιστική ιδεολογία που στηρίζεται στην αλλοτρίωση, στην υπεράσπιση του έθνους-κράτους και χρησιμοποιεί ως αποδιοπομπαίους τράγους για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα τις φυλετικές, θρησκευτικές και εθνοτικές ομάδες, καθώς και τους " woke" ανθρώπους (που είναι σε επαγρύπνηση για φυλετικές προκαταλήψεις και διακρίσεις) [xiii]που θέλουν να μπορούν να εκφράζουν μια ποικίλη μορφή ταυτότητας φύλου,. Πρόκειται για μια πολιτική κυριαρχίας και υποταγής των μειονοτήτων.
Υπάρχει λόγος για τον οποίο κάθε ακροδεξιό σχέδιο στον κόσμο έχει τον περιορισμό των αμβλώσεων ως κεντρικό άξονα του προγράμματός του. Συνδέεται με τον έλεγχο των ποσοστών γεννήσεων, παράγοντας περισσότερους εργαζόμενους -και άρα περισσότερο ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων- αλλά και μια αυξημένη εξάρτηση από την ιδιωτικοποιημένη κοινωνική αναπαραγωγή των παιδιών. Αυτό βοηθάει να εξηγηθεί η κραυγαλέα αντίφαση μεταξύ της ευλάβειας για το έμβρυο σε σχέση με τη φροντίδα και την προσοχή που δίνεται στην πραγματική μελλοντική του ζωή.
Οι ίδιοι άνθρωποι που αντιτίθενται στην άμβλωση συχνά υποστηρίζουν άγρια ρατσιστικά, ξενοφοβικά, αντι-εργατικά προγράμματα, υποσχόμενοι μεγαλύτερη δυστυχία όταν ένα έμβρυο εξελιχθεί σε άνθρωπο. Οι περιορισμοί στην αυτονομία του σώματος δεν επηρεάζουν μόνο τις ατομικές επιλογές, αλλά ολόκληρη την κοινωνική σφαίρα. Πρέπει να κατανοήσουμε τα αναπαραγωγικά δικαιώματα -από την άμβλωση, την προγεννητική φροντίδα, τις κοινωνικές υπηρεσίες, τη χρηματοδότηση των σχολείων, την πρόσβαση σε ένα μισθό που εξασφαλίζει τα προς το ζην και την κοινωνικοποιημένη φροντίδα των παιδιών, μέχρι το να μην αναγκαστούμε να γεννήσουμε ενώ είμαστε στη φυλακή- ως μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού πλαισίου και μέρος μιας ευρύτερης κοσμοθεωρίας, που αμφισβητείται μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς.
Και όμως, παρά την καταστροφή που έχει εξαπολύσει η απόφαση Dobbs [xiv] και το προηγούμενο που δημιουργεί για την υπονόμευση των δικαιωμάτων στο γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, την αυτονομία των φύλων, την προστασία από τη σεξουαλική βία και άλλα, είναι αλήθεια ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων στις Ηνωμένες Πολιτείες -61%- [xv]πιστεύει ότι η άμβλωση πρέπει να είναι νόμιμη, σε σύγκριση με μόλις 46% όταν εκδόθηκε η απόφαση για την υπόθεση Roe v. Wade το 1973 [xvi]. Εδώ, μπαίνουμε στο ζουμί του ερωτήματος της στρατηγικής, σχετικά με το τι πρόκειται να κάνουμε για να αντιστρέψουμε αυτή την επίθεση και πώς.
Πρώτον, ενώ η υποστήριξη είναι ένας δείκτης του τι είναι δυνατό, ελλείψει κινητοποιήσεων, αγώνων, απεργιών και κινημάτων, δεν έχει καμία σχέση με τη δημόσια πολιτική. Και δεν πρέπει να κοροϊδεύουμε τους/τις εαυτούς μας, η κοινή γνώμη δεν κρατάει για πάντα. Αν λιγότεροι άνθρωποι υποστήριζαν την (απόφαση) Roe πριν από 49 χρόνια, τότε είναι πιθανό η κοινή γνώμη να μετατοπιστεί προς τα πίσω, καθώς οι απαγορεύσεις των αμβλώσεων "κανονικοποιούνται". Φυσικά, αυτό θα μετριαστεί από τη βιωμένη πραγματικότητα του τι σημαίνει να περιορίζεται η πρόσβαση στην άμβλωση και από την ανάπτυξη νέων οργανώσεων και αγώνων στον απόηχο της νέας ισορροπίας δυνάμεων. Αλλά η κοινή γνώμη από μόνη της δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα της κυριαρχίας των μειοψηφιών. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι υπάρχει λόγος για τον οποίο η Δεξιά μπόρεσε να αξιοποιήσει τους θεσμούς του κράτους με τρόπους που η Αριστερά δεν κατάφερε να κάνει. Επιδιώκουν την κυριαρχία της μειοψηφίας σε ένα συνταγματικό σύστημα που δημιουργήθηκε για να υπερασπίζεται την κυριαρχία της μειοψηφίας, για να προστατεύονται ενάντια στην πραγματική δημοκρατία. Και οι πολιτικές τους ταιριάζουν πολύ καλά με την ατζέντα της άρχουσας τάξης και της μειοψηφίας, ενώ η κοινωνικοποιημένη ιατρική, για παράδειγμα, δεν ταιριάζει.
Όποια τακτική κι αν αναπτύξουμε σε αυτή τη νέα τρομερή στιγμή, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι/ες για το γεγονός ότι οι θεσμοί αυτής της χώρας είναι στημένοι εναντίον μας. Το σύστημα είναι σαθρό από τον σχεδιασμό του. Σε αυτό το πλαίσιο, τι είδους λύσεις μπορούν να δοθούν από τα πάνω; Με το δικαστήριο έτσι όπως είναι στημένο, με τους Δημοκρατικούς καιροσκόπους, ανειλικρινείς και διχασμένους, -στην υπηρεσία της ίδιας της άρχουσας τάξης - ποιες μεταρρυθμίσεις μπορούν να γίνουν μέσα στις υπάρχουσες δομές του κράτους για να διασφαλιστούν και πάλι τα δικαιώματα στην άμβλωση; Ακόμα και αν οι Δημοκρατικοί προσπαθήσουν να περάσουν νομοθεσία, θα μπορούσε αυτή να υποστηριχθεί χωρίς ένα σοβαρό παιχνίδι επί του πεδίου με τον Κλάρενς Τόμας να υπόσχεται την εκδίκησή του [xvii];
Πρέπει να απορρίψουμε κάθε ψευδαίσθηση για μια βραχυπρόθεσμη λύση. Αυτή είναι μια μάχη γενεών. Το σημείο εκκίνησης πρέπει να είναι η ανατροπή της υπάρχουσας συνταγματικής τάξης, όπως έκαναν στη Χιλή [xviii] και όπως έκαναν τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα, την απολυταρχία και το δικαίωμα ψήφου σε αυτή τη χώρα τους προηγούμενους αιώνες. Από εκεί και πέρα, ας μιλήσουμε για τις τακτικές και τα επόμενα βήματα και το υπέδαφος της διαμαρτυρίας μπορεί να δομηθεί γύρω από άμεσες εκστρατείες και αιτήματα. Ίσως οι εκκλήσεις της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ [xix]για την παραπομπή του Κάβανο και του Γκόρσουτς (στμ ανώτατοι δικαστές διορισμένοι από τον Τράμπ) θα μπορούσαν να συμβάλουν θετικά στην ανοικοδόμηση ενός εθνικού κινήματος που θα αναλάβει αυτά τα ζητήματα, αλλά όλες οι τακτικές πρέπει να σταθμιστούν έναντι της ψευδαίσθησης ότι υπάρχει μια βραχυπρόθεσμη, θεσμική λύση σε αυτό το αντιδημοκρατικό κολαστήριο.
Μπορούμε να οικοδομήσουμε αυτό που χρειάζεται μόνο αν επικεντρωθούμε σε αυτό που απαιτείται μακροπρόθεσμα. Οι νομοθετικές και εκλογικές στρατηγικές δεν έχουν λειτουργήσει για την υπεράσπιση της πρόσβασης στην άμβλωση. Χρειαζόμαστε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική βασισμένη στην οικοδόμηση και τη διατήρηση της μαζικής αντίστασης και μια εναλλακτική λύση στο φιλελεύθερο κίνημα για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα που ηγεμονεύουν οι φιλελεύθεροι. Σκεφτείτε το εξής: οι διαδηλώσεις έκτακτης ανάγκης ως απάντηση στον Ντομπς έμοιαζαν πολύ περισσότερο με τις διαδηλώσεις για τον Τζορτζ Φλόιντ το 2020, παρά με τις πορείες των γυναικών που προηγήθηκαν. Αντί για ευκαιρίες φωτογράφησης (photo-ops) για τις προσπάθειες συλλογής ψήφων (get-out-the-vote), νεαρά, πολυφυλετικά, οργισμένα πλήθη συγκεντρώθηκαν και εξέφρασαν ένα ξεκάθαρο συναίσθημα ότι οι Δημοκρατικοί μας έχουν απογοητεύσει, ότι η ψήφος δεν αρκεί και ότι το status quo είναι αβίωτο. Σε αυτά τα πλήθη, και σε μια γενιά που δεν περιορίζεται μόνο σε αιτήματα που είναι εύπεπτα στις διαβουλεύσεις του Κογκρέσου, υπάρχει ελπίδα και υπάρχει μια βάση για την ανοικοδόμηση των δυνάμεων για την ανάκτηση της αυτονομίας του σώματος και όλων των πολιτικών που την συνοδεύουν.
Όταν αντιμετωπίζουμε την ακροδεξιά έξω από τις κλινικές, όταν διαδηλώνουμε, όταν ζητάμε την απονομιμοποίηση των δικαστηρίων και του ίδιου του πολιτικού συστήματος, θα ακούσουμε δυνάμεις να μας λένε ότι τα αιτήματά μας δεν είναι ρεαλιστικά και ότι κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Σκεφτείτε μόνο τις αντιδράσεις στο κύριο αίτημα της εξέγερσης για τον Τζορτζ Φλόιντ γύρω από το defunding the police, [xx] όπου οι φιλελεύθεροι, οι οποίοι τώρα ισχυρίζονται ότι δεν δίνουν δεκάρα όταν οι μαύροι σκοτώνονται από το κράτος, επιβλέπουν την επίθεση στο κίνημα μέσω της λιτότητας και των διογκωμένων προϋπολογισμών της αστυνομίας στη μία πόλη μετά την άλλη. Προσέξτε τις δυνάμεις που σας λένε ότι τα αιτήματά σας είναι πολύ ριζοσπαστικά ή ότι δεν είναι αρκετά ρεαλιστικά. Η σοσιαλιστική Αριστερά πρέπει να οργανωθεί γύρω από αυτό που θα χρειαστεί για να διασφαλίσει τα δικαιώματά μας, και τίποτα λιγότερο. Η προσαρμογή των αιτημάτων μας σε μια στρατηγική που φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για την πορεία των τελευταίων σαράντα ετών - για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο - πρέπει να απορριφθεί αποφασιστικά.
Δεκέμβριος 2021 συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα δικαιώματα στην άμβλωση στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Φωτογραφία: Miki Jourdan.
Για να αποκτηθεί σαφήνεια γύρω από μια αριστερή στρατηγική, οι ριζοσπάστες/τριες, οι φεμινίστριες/τες και οι σοσιαλιστές/τριες, θα διαπιστώσουν ότι μπορεί να απαιτούνται διαφορετικές συνθήκες και αιτήματα αυτή τη στιγμή, από πολιτεία σε πολιτεία. Όλοι/ες πρέπει να εμπλακούν σε προσπάθειες υπεράσπισης των αμβλώσεων και αλληλοβοήθειας ως πρώτο βήμα. Από εκεί και πέρα υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας εθνικών χώρων για να γίνουν αυτές οι συζητήσεις, ώστε να μπορέσουμε να εργαστούμε προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης εθνικών δικτύων και ενός ενισχυμένου πανεθνικού κινήματος. Πρέπει να συνδέσουμε το επείγον έργο της παροχής βοήθειας στα άτομα για την πρόσβαση στην άμβλωση και την αντίσταση στην κρατική καταστολή, με πολιτικά αιτήματα που εκθέτουν και στοχεύουν στους χρεοκοπημένους θεσμούς αυτής της χώρας. Η σοσιαλιστική Αριστερά πρέπει να πρωτοστατήσει στην προβολή μιας στρατηγικής που αρνείται να επιτρέψει στην εξαιρετικά περιορισμένη δημοκρατική λειτουργία αυτών των χρεοκοπημένων θεσμών να περιορίσει τις βλέψεις και τα αιτήματά μας
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[i] https://en.wikipedia.org/wiki/Roe_v._Wade
Η απόφαση Roe v. Wade, 410 U.S. 113 (1973) ήταν μια απόφαση-ορόσημο του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ στην οποία το Δικαστήριο έκρινε ότι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών προστατεύει γενικά την ελευθερία επιλογής της έκτρωσης. Η απόφαση κατέρριψε πολλούς ομοσπονδιακούς και πολιτειακούς νόμους περί αμβλώσεων... Η υπόθεση ασκήθηκε από τη Norma McCorvey -γνωστή με το νομικό ψευδώνυμο "Jane Roe"- η οποία το 1969 έμεινε έγκυος στο τρίτο της παιδί. Η McCorvey ήθελε να κάνει έκτρωση, αλλά ζούσε στο Τέξας, όπου η έκτρωση ήταν παράνομη, εκτός αν ήταν απαραίτητη για να σωθεί η ζωή της μητέρας. Οι δικηγόροι της, Sarah Weddington και Linda Coffee, κατέθεσαν αγωγή για λογαριασμό της σε ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ εναντίον του τοπικού εισαγγελέα της, Henry Wade, υποστηρίζοντας ότι οι νόμοι του Τέξας περί αμβλώσεων ήταν αντισυνταγματικοί.
[ii] https://en.wikipedia.org/wiki/Dobbs_v._Jackson_Women%27s_Health_Organization
[iii] https://en.wikipedia.org/wiki/Roe_v._Wade
[iv] https://www.theguardian.com/us-news/ng-interactive/2022/jun/28/tracking-where-abortion-laws-stand-in-every-state
[v] https://el.wikipedia.org/wiki/Podcasting
[vi] https://podcasts.google.com/feed/
[vii] https://en.wikipedia.org/wiki/Jim_Crow_laws
[viii] https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/abortion
[ix] https://www.plannedparenthood.org/learn/abortion/the-abortion-pill
[x] https://www.nytimes.com/2022/06/28/health/brazil-abortion-pills.html
[xi] https://www.plancpills.org/
[xii] https://edition.cnn.com/2022/06/07/tech/abortion-pill-startups/index.html
[xiii] https://en.wikipedia.org/wiki/Woke
[xiv] https://www.syntagmawatch.gr/trending-issues/ena-sxolio-me-aformh-thn-apofash-dobbs-to-anwtato-dikasthrio-twn-hpa-ws-paikths-oxi-ws-kathreptis/
[xv] https://www.pewresearch.org/fact-tank/2022/06/13/about-six-in-ten-americans-say-abortion-should-be-legal-in-all-or-most-cases-2/
[xvi] https://www.nytimes.com/1973/01/28/archives/gallup-poll-finds-public-divided-on-abortions-in-first-3-months.html
[xvii] https://www.washingtonpost.com/politics/2022/06/24/thomas-opinion-post-roe/
[xviii] https://www.tempestmag.org/2020/12/legal-safe-free/
[xix] https://www.nytimes.com/2022/06/27/us/aoc-roe-abortion-scotus.html
