Υποστηρικτές του Τραμπ κοντά στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ, στις 6 Ιανουαρίου 2021, στην Ουάσινγκτον. [Shay Horse/NurPhoto via Getty Images]

Ashley Smith

Οι ΗΠΑ οδεύουν προς την πολιτική κρίση

Η απόπειρα δολοφονίας ενθαρρύνει τον Τραμπ, ενώ αδρανοποιεί ακόμη περισσότερο τους Δημοκρατικούς

Οι Ηνωμένες Πολιτείες όδευαν ήδη προς μια από τις πιο οξείες μέχρι σήμερα πολιτικές κρίσεις όσο μπορούμε να θυμηθούμε. Και ξαφνικά ο πρώην πρόεδρος και καταδικασμένος για κακούργημα Ντόναλντ Τραμπ παραλίγο να δολοφονηθεί σε μια συγκέντρωση στην Πενσυλβάνια. Αφού επέζησε, ο Τραμπ ισχυροποίησε τη βάση του και στρίμωξε τους Δημοκρατικούς κατηγορώντας τους για την επίθεση.

Ο Τραμπ θα εμφανιστεί τώρα ως ένας ισχυρός άνδρας που κατάφερε να επιζήσει απέναντι σε μια αποδυναμωμένη εκστρατεία του Μπάιντεν. Έχει μια εσωτερική πορεία προς τη νίκη στις εκλογές με σαφές πλεονέκτημα παρά το γεγονός ότι είναι ευρέως μισητός.

Ακόμη και πριν από την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, η καταστροφική επίδοση του προέδρου Τζο Μπάιντεν στο ντιμπέιτ είχε θέσει υπό αμφισβήτηση την υποψηφιότητά του, με τον αστικό Τύπο, τους καπιταλιστές χορηγούς των Δημοκρατικών και τους κεντρώους πολιτικούς, να τον καλούν να δώσει τη σκυτάλη σε άλλον υποψήφιο.

Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κεφαλαιοποιεί την απόπειρα δολοφονίας

Η απόπειρα εναντίον του Τραμπ έχει επισκιάσει όλα τα άλλα ζητήματα. Η εικόνα του αιμόφυρτου, προκλητικού με υψωμένη γροθιά και με το σύνθημα «πάλεψε, πάλεψε, πάλεψε» έχει κατακλύσει όλα τα μέσα ενημέρωσης και χωρίς αμφιβολία θα καταλήξει σε μπλουζάκια στο συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος αυτή την εβδομάδα στο Μιλγουόκι^[1].

Προς το παρόν δεν γνωρίζουμε πολλά για τον δράστη, τον Τόμας Μάθιου Κρουκς, εκτός από το ότι ήταν ένας εικοσάχρονος, λευκός, εγγεγραμμένος στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ο οποίος έκανε δωρεά στην Επιτροπή Πολιτικής Δράσης των Δημοκρατικών, Act Blue, μετά την εκλογή του Μπάιντεν. Τα κίνητρα και η πολιτική του παραμένουν ασαφή, αν και οι αναφορές τον παρουσιάζουν ως μοναχικό άτομο με ιστορικό εκφοβισμού στο σχολείο^[2].

Αλλά ο Τραμπ και τα τσιράκια του έχουν ήδη κατηγορήσει τους Δημοκρατικούς για την απόπειρα δολοφονίας. Ο υποψήφιος αντιπρόεδρος Τζ. Ντ. Βανς δήλωσε: «Η κεντρική παραδοχή της εκστρατείας του Μπάιντεν είναι ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας αυταρχικός φασίστας που πρέπει να σταματήσει με κάθε τίμημα. Αυτή η ρητορική οδήγησε άμεσα στην απόπειρα δολοφονίας του προέδρου Τραμπ»^[3].

Στριμωγμένοι από αυτές τις κατηγορίες, οι Δημοκρατικοί καταδίκασαν αμέσως την απόπειρα δολοφονίας και απέσυραν τα προεκλογικά τους σποτ σε όλη τη χώρα, κάτι στο οποίο φυσικά δεν ανταποκρίθηκαν οι Ρεπουμπλικάνοι. Οι παραπαίοντες Δημοκρατικοί έχουν ήδη χαμηλώσει τους τόνους των πιο αιχμηρών επικρίσεών τους, τουλάχιστον προς το παρόν^[4], ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι διπλασίασαν τις επιθέσεις τους εναντίον του Μπάιντεν και των Δημοκρατικών^[5].

Εν μέσω της κλιμακούμενης σύγκρουσής τους, και τα δύο κόμματα έχουν ενωθεί σε ένα πράγμα –την έντονη καταδίκη της «πολιτικής βίας». Η υποκρισία τους σε αυτό το σημείο είναι ολοφάνερη σε όλους. Και τα δύο κόμματα έχουν χρηματοδοτήσει από κοινού την πολεμική μηχανή του Πενταγώνου με σχεδόν 1 τρισεκατομμύριο δολάρια το χρόνο, έχουν εξοπλίσει το Ισραήλ για να πραγματοποιήσει γενοκτονία στην Παλαιστίνη και έχουν εξαπολύσει τη στρατιωτικοποιημένη αστυνομία τους για να επιβάλουν τις φυλετικές ταξικές ανισότητες του αμερικανικού καπιταλισμού.

Παρά τα όσα λέγονται στο σημερινό διακομματικό πολιτικό θέατρο, η πολιτική βία είναι ένα συστηματικό χαρακτηριστικό της αμερικανικής κοινωνίας^[6]. Είναι τόσο αμερικανική όσο και η μηλόπιτα.

Και χειροτερεύει. Η μακροχρόνια παγκόσμια ύφεση του καπιταλισμού βαθαίνει την ανισότητα, τροφοδοτεί την πολιτική πόλωση, ανοίγει χώρο για την ακροδεξιά, συμπεριλαμβανομένων των φασιστικών δυνάμεων, και εντείνει την κοινωνική και πολιτική βία.

Ακόμα και ο Μπάιντεν το παραδέχτηκε αυτό στην εθνική του ομιλία^[7], όταν απαρίθμησε μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα, όπως την απόπειρα πραξικοπήματος του Τραμπ στις 6 Ιανουαρίου^[8], η επίθεση εναντίον του συζύγου της τότε προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι και η συνωμοσία για την απαγωγή της κυβερνήτη του Μίσιγκαν Γκρέτσεν Γουίτμερ. Οι ρητορικές εκκλήσεις του Μπάιντεν και κυρίως του Τραμπ για εθνική ενότητα δεν θα μετριάσουν αυτή τη βία, η οποία είναι προϊόν μιας βαθιάς κοινωνικοοικονομικής κρίσης και μιας δυσεπίλυτης πολιτικής πόλωσης.

Ωφελημένοι από την απόπειρα δολοφονίας θα είναι η εκστρατεία του Τραμπ, η ακροδεξιά, το κράτος ασφαλείας, ο στρατός και η αστυνομία. Αυτοί, μαζί με την, στην καλύτερη περίπτωση, υπό όρους υποστήριξη των Δημοκρατικών, θα ξεσηκώσουν έναν ηθικό πανικό για τον «εξτρεμισμό» για να δικαιολογήσουν την καταστολή του νόμου και της τάξης.

Ως αποτέλεσμα, είναι πιθανό να δούμε ακόμη μεγαλύτερη διάβρωση των ήδη απειλούμενων δημοκρατικών δικαιωμάτων μας να οργανωνόμαστε, να μιλάμε, να διαμαρτυρόμαστε και να απεργούμε. Ανεξάρτητα από την ταυτότητα, το κίνητρο και την πολιτική του δράστη, ο στόχος αυτής της καταστολής θα είναι η Αριστερά, τα προοδευτικά κινήματα, τα συνδικάτα και ιδιαίτερα οι έγχρωμοι. Ειδικότερα, αυτό θα ενισχύσει τις επιθέσεις εναντίον του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, το οποίο ήδη υπόκειται σε ένα Μακαρθικό κυνήγι μαγισσών^[9].

Οι Times of Israel αναφέρουν ότι αξιωματούχοι της καμπάνιας του Μπάιντεν δήλωσαν, υπό τον όρο της ανωνυμίας, ότι: «Αντί να επιτεθούν λεκτικά στον Τραμπ τις επόμενες ημέρες, ο Λευκός Οίκος και η καμπάνια του Μπάιντεν θα βασιστούν στο ιστορικό του προέδρου που καταδικάζει κάθε είδους πολιτική βία, συμπεριλαμβανομένης της έντονης κριτικής του για την “αταξία” που δημιουργείται από τις διαμαρτυρίες των πανεπιστημίων κατά του Ισραήλ για τον πόλεμο στη Γάζα με τη Χαμάς»^[10].

Κρίση στο Δημοκρατικό Κόμμα

Ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι επωφελούνται από την απόπειρα δολοφονίας, οι Δημοκρατικοί βρίσκονται σε πλήρη πολιτική κρίση. Ο σημαιοφόρος τους, ο Μπάιντεν, έχει να αντιμετωπίσει τη φθορά της υποστήριξης από τους νέους ψηφοφόρους, ως αποτέλεσμα της αδιάκοπης πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής υποστήριξής του προς το Ισραήλ και τον γενοκτονικό πόλεμό του κατά της Παλαιστίνης.

Η θέση του τον έχει τοποθετήσει στα δεξιά των περισσότερων Δημοκρατικών και έχει απομακρύνει σχεδόν όλους τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους. Ο Μπάιντεν αποκαλείται ευρέως και δικαίως «Γενοκτόνος Τζο» από νεαρούς ακτιβιστές.

Συν τοις άλλοις, οι πολιτικές του απέτυχαν να αμβλύνουν τις συνέπειες της κρίσης στις ζωές των εργαζομένων και των καταπιεσμένων^[11]. Η χρηματοδότηση του για την πανδημία έχει σταματήσει, οι πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις στρέφονται τώρα στη λιτότητα για να εξισορροπήσουν τους προϋπολογισμούς τους, και οι αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων δεν έχουν καταφέρει να καλύψουν τον πληθωρισμό, ιδιαίτερα στο κόστος στέγασης κυρίως για τους ενοικιαστές^[12].

Για τους περισσότερους καταπιεσμένους οι συνθήκες έχουν επιδεινωθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι αμβλώσεις περιορίστηκαν μαζικά, η ρατσιστική αστυνομική βία και οι δολοφονίες συνεχίστηκαν με γοργούς ρυθμούς και οι απελάσεις μεταναστών αυξήθηκαν δραματικά επί Μπάιντεν^[13]. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι, ακόμη και πριν από το ντιμπέιτ, είχαν ελάχιστο ενθουσιασμό για τους Δημοκρατικούς^[14].

Σε αυτή την αναμέτρηση, ο Μπάιντεν είχε δύο καθήκοντα – να αποδείξει ότι ήταν διανοητικά ικανός να είναι υποψήφιος και να εστιάσει την προσοχή του εκλογικού σώματος στον Τραμπ και το αυταρχικό και αντιδραστικό πρόγραμμα των Ρεπουμπλικάνων. Απέτυχε και στις δύο περιπτώσεις. Αυτό προκάλεσε πανικό στους Δημοκρατικούς, οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν υποψήφιο που ήταν απλώς ακατάλληλος για το αξίωμα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι είδαν τις αδυναμίες των αντιπάλων τους. Ένας ανώτερος στρατηγικός σύμβουλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος πανηγύριζε: «Ο Τζο Μπάιντεν είναι ένα αμόνι που τυλίγεται γύρω από το λαιμό κάθε υποψήφιου Δημοκρατικού και κάθε στελέχους. Οι Ρεπουμπλικάνοι θα πρέπει να προσεύχονται ασταμάτητα να παραμείνει στην αναμέτρηση»^[15].

Αυτό οδήγησε τους κεντρώους στις επίμαχες περιφέρειες, καθώς και τους χορηγούς και τα αστικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία κλίνουν σαφώς προς τους Δημοκρατικούς, να καλέσουν τον Μπάιντεν να αποσυρθεί από τις εκλογές και να υποστηρίξει είτε την Καμάλα Χάρις είτε κάποια διαδικασία για την επιλογή ενός ικανού υποψηφίου. Αντί να ακούσει τη λογική, ωστόσο, ο Μπάιντεν έβαλε τα δυνατά του, προβάλλοντας το έργο του, αρνούμενος την προφανή κλινική αδυναμία του λόγω ηλικίας και παραπέμποντας σε εθνικές δημοσκοπήσεις που τον δείχνουν σε ισοπαλία με τον Τραμπ^[16].

Αλλά το έργο του για τους περισσότερους ανθρώπους, παρά την μια ή την άλλη μικρή μεταρρύθμιση, προκαλεί απέχθεια. Και οι επανειλημμένες γκάφες του σχεδόν σε κάθε μη σκηνοθετημένη εμφάνισή του απλώς επιβεβαιώνουν την ανικανότητά του^[17].

Και οι εθνικές δημοσκοπήσεις είναι άσχετες. Δεν ζούμε σε δημοκρατία. Οι αμερικανικές εκλογές δεν εξαρτώνται από τη λαϊκή ψήφο, αλλά από τις πολιτείες και τους αντιπροσώπους που τους αναλογούν στο αντιδημοκρατικό εκλεκτορικό σώμα. Αυτή η πραγματική κούρσα εξελίσσεται σε επτά επίμαχες πολιτείες στις οποίες ο Μπάιντεν υπολείπεται του Τραμπ^[18].

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι εκλογικοί αναλυτές πιστεύουν ότι η ευκαιρία του Μπάιντεν να κερδίσει έχει περιοριστεί σε τρεις μόνο πολιτείες – το Μίσιγκαν, την Πενσυλβάνια και το Ουισκόνσιν^[19]. Χωρίς αυτές θα χάσει, και μετά την απόπειρα δολοφονίας οι πιθανότητές του, ειδικά στην Πενσυλβάνια, φαίνονται τραγικές.

Ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί ευθύνονται για αυτή την καταστροφή. Ενώ ο Τραμπ μπορεί να είναι ένας κακοήθης ναρκισσιστής, ο Μπάιντεν έχει αποδείξει ότι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένας αλαζόνας ναρκισσιστής, που ενδιαφέρεται περισσότερο να προβάλει τον εαυτό του παρά να νικήσει τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικανούς.

Ολόκληρο το κόμμα φέρει μερίδιο ευθύνης για την υποστήριξη ενός υποψηφίου που είναι ακατάλληλος για το αξίωμα, συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης προοδευτικής του πτέρυγας. Ούτε οι ικανοί υποψήφιοι του κατεστημένου ούτε οι προοδευτικοί τον αμφισβήτησαν στις προκριματικές εκλογές, αφήνοντας στον Μπάιντεν ελεύθερο το δρόμο για να εξασφαλίσει το χρίσμα. Και, τώρα, στον απόηχο της απόπειρας δολοφονίας, ο ίδιος και οι επιτελείς του θα υπερασπιστούν την υποψηφιότητά του στο όνομα της σταθερότητας και θα προσπαθήσουν να μπλοκάρουν κάθε απόπειρα απομάκρυνσής του από την κορυφή του ψηφοδελτίου.

Ένα προοδευτικό μέτωπο για τον Γενοκτόνο Τζο

Το ενδεχόμενο, αν όχι η πιθανότητα, μιας νίκης του Τραμπ έχει προκαλέσει πανικό και απελπισία σε όλη τη φιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική Αριστερά. Το πολιτικό κατεστημένο των Μαύρων^[20], η συνδικαλιστική γραφειοκρατία^[21], καθώς και ο Σάντερς^[22] και η λεγόμενη Ομάδα^[23], με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της Ρασίντα Τλάιμπ^[24], έχουν ως επί το πλείστον εντείνει την υποστήριξή τους στον Μπάιντεν.

Καθώς η υποψηφιότητα του Μπάιντεν φαινόταν να κινδυνεύει σοβαρά, η βουλεύτρια Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ έσπευσε να τον υπερασπιστεί, δηλώνοντας: «Το θέμα έκλεισε. Είναι σε αυτή την κούρσα και τον υποστηρίζω». Η βουλεύτρια Ιλχάν Ομάρ, η κόρη της οποίας συμμετείχε στην κατασκήνωση διαμαρτυρίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια για τη γενοκτονία, συνέχισε: «Είναι ο καλύτερος πρόεδρος της ζωής μου και τον στηρίζουμε».

Ακόμη χειρότερα, ο Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος έχει επανειλημμένα αποκαλέσει τον Μπάιντεν τον «πιο προοδευτικό πρόεδρο μετά τον Ρούσβελτ», έγραψε μια στήλη στους New York Times που έφτασε στα άκρα το επιχείρημα του μικρότερου κακού για την υποστήριξη του Μπάιντεν^[25]. Ενώ παραδεχόταν ότι ήταν αντίθετος με τον Μπάιντεν σε πολλά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξής του στον πόλεμο του Ισραήλ, ο Σάντερς ισχυρίστηκε ότι ο Μπάιντεν ήταν «ένας καλός και αξιοπρεπής Δημοκρατικός πρόεδρος με ένα ιστορικό πραγματικών επιτευγμάτων».

Προϋπόθεση για να προβάλλουν η Ομάδα και ο Σάντερς τέτοιους ισχυρισμούς είναι η υποβάθμιση της προτεραιότητας της εναντίωσης στη γενοκτονία. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχουν ντύσει τη διοίκηση του Μπάιντεν με το ένδυμα του προβάτου από τότε που ο Σάντερς έχασε τη μάχη για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος το 2020.

Στην πραγματικότητα, η διοίκηση Μπάιντεν ήταν πάντα ένας λύκος, ένας λύκος με στρατηγική που αποσκοπούσε στη συνδιαλλαγή της Αριστεράς με ένα ιμπεριαλιστικό κεϋνσιανό πρόγραμμα μετριοπαθών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων^[26], στη στήριξη της ηγεμονίας των ΗΠΑ και στην αντιμετώπιση των μεγάλων δυνάμεων και περιφερειακών αντιπάλων τους^[27], ιδίως της Κίνας και της Ρωσίας. Η υποστήριξη του Μπάιντεν στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ κατά της Παλαιστίνης έβγαλε από πάνω του την προβιά του προβάτου και τον εξέθεσε όχι απλώς ως υποστηρικτή, αλλά ως αρχιτέκτονα της γενοκτονίας.

Αυτό, με τη σειρά του, δημιούργησε μια ριζοσπαστικοποίηση από τις καλύτερες μιας ολόκληρης γενιάς, η οποία εκφράστηκε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο στις κατασκηνώσεις στις πανεπιστημιουπόλεις εναντίον του Μπάιντεν και του Δημοκρατικού Κόμματος στο σύνολό του^[28]. Ως αποτέλεσμα, στα μάτια αυτών των ακτιβιστών αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη, ο Σάντερς και η Ομάδα θα θεωρούνται συνεργοί, όχι αντίπαλοι, του καθεστώτος του Μπάιντεν και του γενοκτονικού πολέμου του.

Αυτοί οι πολιτικοί είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν την απομάκρυνση των ακτιβιστών της Παλαιστινιακής Αλληλεγγύης, βασιζόμενοι στη φαντασίωση ότι υποστηρίζοντας τον Μπάιντεν, τον επηρέασαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια και ότι, δουλεύοντας για τη νίκη του στις εκλογές, μπορούν να τον σώσουν από την ήττα και έτσι να εξασφαλίσουν ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στη δεύτερη θητεία του. Στην πραγματικότητα, το καπιταλιστικό κατεστημένο υποστήριξε τον Μπάιντεν για να νικήσει τον Σάντερς και τους οπαδούς του στις προκριματικές εκλογές του 2020.

Στη συνέχεια, τους χρησιμοποίησε για να συσπειρώσει τους DSA και την ευρύτερη Αριστερά^[29], τα κοινωνικά κινήματα και τα συνδικαλιστικά στελέχη, ώστε να υποστηρίξουν το πρόγραμμά του, όχι το δικό μας. Όπως περιγράφει λεπτομερώς το πρόσφατο βιβλίο The New Internationalists^[30], το πρόγραμμα του Μπάιντεν δημιουργήθηκε από τους δικούς του ιμπεριαλιστές συμβούλους, χωρίς καμία διαβούλευση με τους προοδευτικούς Δημοκρατικούς, πόσο μάλλον με τους σοσιαλιστές.

Αντί να προβάλλουν το πρόγραμμά μας και να κινητοποιήσουν δυνάμεις για να αγωνιστούν γι’ αυτό, ο Σάντερς και η Ομάδα υιοθέτησαν το πρόγραμμα του Μπάιντεν και έγιναν οι καλύτεροι διαφημιστές του απέναντι σε κεντρώους Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγουν από το παράθυρο το δικαίωμα συνδικαλιστικής οργάνωσης [Card Check], η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους [Medicare for All], το Green New Deal, η ομοσπονδιακή κατοχύρωση του δικαιώματος στην άμβλωση [codifying Roe], τα δικαιώματα των μεταναστών και αμέτρητα άλλα αιτήματα.

Επιπλέον, ακόμη και αν ο Μπάιντεν διαψεύσει όλες τις πιθανότητες και κερδίσει, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι θα υιοθετήσει κάτι που να μοιάζει με το δικό μας πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Στην πραγματικότητα, αν επανεκλεγεί, ο Μπάιντεν θα εφαρμόσει ακόμη περισσότερο το δικό του πρόγραμμα. Έτσι, ο Μπάιντεν έχει μπλοκάρει την Αριστερά στο Δημοκρατικό Κόμμα, με το να αδρανοποιεί και να παίρνει με το μέρος του τους εκλεγμένους αξιωματούχους της ως εκφραστές του καθεστώτος του τη στιγμή της μεγαλύτερης κρίσης του και της πιθανής επικείμενης ήττας του το Νοέμβριο.

Η αυτοκαταστροφική λογική του μικρότερου κακού

Για να δικαιολογήσουν τη στρατηγική τους, ο Σάντερς, η Ομάδα και πολλοί στην Αριστερά προβάλλουν για άλλη μια φορά όλα τα κλασικά επιχειρήματα του μικρότερου κακού^[31], ακόμη και αν τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν διαψεύσει οριστικά τα επιχειρήματά τους. Οι πιο ειλικρινείς από αυτούς δεν προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Μπάιντεν ως οτιδήποτε άλλο εκτός από κάτι κακό. Το παραδέχονται με ευκολία. Στην πραγματικότητα υποστηρίζουν ότι ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε τον Τραμπ και αυτό που θεωρούν φασισμό είναι να κάνουμε καμπάνια για έναν υποψήφιο που πραγματοποιεί γενοκτονία^[32].

Η βάση του επιχειρήματος είναι ότι ο Τραμπ είναι ο άμεσος κίνδυνος, ότι πρέπει να σταματήσει και ότι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να υποστηρίξουμε τον Μπάιντεν. Υποστηρίζουν ακόμη ότι οι συνθήκες υπό μια δεύτερη διακυβέρνηση Μπάιντεν θα είναι πιο ευνοϊκές για την ανάπτυξη της Αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων και των συνδικάτων.

Στην πραγματικότητα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια διαψεύδουν τα επιχειρήματά τους. Η ευρεία υποστήριξη της Αριστεράς προς τον Μπάιντεν το 2020 και μετά έχει αποδυναμώσει τους οργανωμένους σοσιαλιστές, έχει αμβλύνει τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και δεν έχει καταφέρει να σταματήσει την άνοδο της Δεξιάς. Μας έχει προσδέσει σε έναν ταξικό εχθρό στο εσωτερικό και το ιμπεριαλιστικό του σχέδιο στο εξωτερικό.

Πριν από τη συνθηκολόγηση του Σάντερς με τον Μπάιντεν, οι DSA ήταν μια αναπτυσσόμενη οργάνωση με ένα μέρος της τουλάχιστον να συζητά ανοιχτά πώς να οικοδομήσει μια μαζική σοσιαλιστική εναλλακτική λύση απέναντι στο κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος και τους Ρεπουμπλικάνους. Αντί γι’ αυτό, όμως, ακολούθησε τον Σάντερς, την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, τον Τζαμάαλ Μπάουμαν και άλλους στη συσπείρωση για την υποστήριξη της διοίκησης Μπάιντεν.

Η συζήτηση για την οργάνωση μιας βρώμικης ρήξης^[33], την οικοδόμηση ενός υποκατάστατου κόμματος^[34] ή ακόμη και την αναπροσαρμογή του Δημοκρατικού Κόμματος^[35] και τη μετατροπή του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εξαφανίστηκε^[36]. Όλα αυτά αντικαταστάθηκαν από την προσπάθεια εκλογής προοδευτικών Δημοκρατικών και την άσκηση πίεσης στο κατεστημένο για να υιοθετήσει τα αιτήματά τους. Φυσικά, αυτό δεν απέδωσε σχεδόν τίποτα.

Η πρώτη κρίση που υπέστησαν οι DSA ήταν, όπως ήταν αναμενόμενο, σχετικά με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την Παλαιστίνη^[37]. Όταν η Ομάδα Εργασίας για την Παλαιστίνη διαμαρτυρήθηκε για την υποστήριξη του μέλους των DSA Τζαμάαλ Μπάουμαν προς το Ισραήλ^[38], η ομάδα εργασίας τιμωρήθηκε πειθαρχικά, όχι ο Μπάουμαν^[39], οδηγώντας σε έξοδο από την οργάνωση των ακτιβιστών αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη.

Επιπλέον, αντιμέτωποι με το γενικό αδιέξοδο της Αριστεράς μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, οι DSA έχασαν δεκάδες χιλιάδες μέλη, τα παραρτήματά τους έχουν καταστεί σε μεγάλο βαθμό ανενεργά και τα εναπομείναντα μέλη τους είναι ως επί το πλείστον ανενεργά^[40]. Η επισήμανση της μιας ή της άλλης εκλογικής νίκης απλώς καλύπτει την προφανή κρίση που έχει υποστεί η οργάνωση. Δεν είναι πλέον η δυναμική, ζωντανή έκφραση της ριζοσπαστικοποίησης που υποσχόταν να είναι.

Το ίδιο αποτέλεσμα αντιμετώπισαν τα περισσότερα κοινωνικά κινήματα επί Μπάιντεν. Ο λαϊκός αγώνας στα περισσότερα μέτωπα, από το κλίμα μέχρι τα δικαιώματα των μεταναστών και ακόμη και την αναπαραγωγική δικαιοσύνη, παραμένει σε χαμηλό επίπεδο. Αλλά ίσως το χειρότερο πλήγμα ήταν αυτό που υπέστη το Black Lives Matter, το οποίο το Δημοκρατικό Κόμμα και το πολιτικό κατεστημένο των Μαύρων έπεισαν να αποσυρθεί από τους δρόμους και αντί γι’ αυτό να κάνει εκστρατεία για τον Μπάιντεν το 2020.^[41]

Ενώ αυτή η τεράστια εξέγερση άφησε στο πέρασμά της μια βαθιά πολιτική ριζοσπαστικοποίηση, δεν αποτελεί πλέον οργανωμένη πολιτική δύναμη σε ολόκληρη τη χώρα. Και τα δύο κόμματα ανατρέπουν τις όποιες μεταρρυθμίσεις, χρηματοδοτούν και δεν καταργούν τη χρηματοδότηση για τους μπάτσους και επαναφέρουν ρατσιστικά κατασταλτικά μέτρα σε όλη τη χώρα.

Το μοναδικό κοινωνικό κίνημα που έχει πετύχει σημαντικές ιδεολογικές νίκες και μερικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις –το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη– το έκανε σε πείσμα των φιλελεύθερων πανεπιστημιακών γραφειοκρατών, των εκλεγμένων αξιωματούχων του Δημοκρατικού Κόμματος και της διοίκησης Μπάιντεν^[42]. Όλοι αυτοί είναι αντίπαλοι του Μποϊκοτάζ, της Αποεπένδυσης και των Κυρώσεων και ολόκληρου του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από την αποικιοκρατία των Ισραηλινών εποίκων.

Τα όποια κέρδη έχει κατακτήσει το εργατικό κίνημα δεν ήταν αποτέλεσμα της εκλογής του Μπάιντεν ή της άσκησης πίεσης στην κυβέρνησή του. Λίγα έως καθόλου κέρδη έχουν κατακτηθεί με αυτόν τον τρόπο. Και υπήρξαν μαζικές ήττες από την κυβέρνησή του, όπως το σπάσιμο της απεργίας των σιδηροδρομικών^[43]. Οι μόνες πραγματικές νίκες έχουν κερδηθεί με την οργάνωση και την πραγματοποίηση απεργιών, όπως η απεργία διαρκείας της UAW κατά των τριών μεγάλων αυτοκινητοβιομηχανιών^[44].

Αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι η υποστήριξη στον Μπάιντεν στις τελευταίες εκλογές και τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν κατάφερε να σταματήσει την εκλογική ανάσταση του Τραμπ και της ακροδεξιάς. Στην πραγματικότητα, ενώ είναι βαθιά αντιδημοφιλείς και καταδικάστηκαν ευρύτατα για την 6η Ιανουαρίου, είναι πιο οργανωμένοι από ό,τι πριν από τέσσερα χρόνια.

Ο Τραμπ και τα τσιράκια του έχουν καταλάβει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα καθώς και τις παραδοσιακές ρεπουμπλικανικές δεξαμενές σκέψης, έχουν εκδιώξει τους λεγόμενους μετριοπαθείς από το κόμμα, έχουν αναπτύξει ένα πολύ πιο ολοκληρωμένο πρόγραμμα αυταρχικής εθνικιστικής διακυβέρνησης που περιγράφεται στο Project 2025^[45] και έχουν δημιουργήσει ένα ενιαίο υπουργικό συμβούλιο σε αναμονή έτοιμο να προσπαθήσει να το επιβάλει μετά τη νίκη. Ακόμα χειρότερα, ο Στίβεν Μπάνον με το podcast του War Room μαζί με άλλους σε αυτό το ακροδεξιό οικοσύστημα οργανώνουν, σύμφωνα με τα λόγια του Μπάνον, «έναν στρατό των αφυπνισμένων»^[46] που είναι έτοιμος, σύμφωνα με τον Κέβιν Ρόμπερτς, τον ηγέτη του Project 2025, να πραγματοποιήσει μια «αναίμακτη»^[47] επανάσταση αν είναι δυνατόν, αλλά υπονοείται βίαιη αν χρειαστεί.

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα ότι το μικρότερο κακό δεν λειτούργησε ποτέ για να προωθήσει την Αριστερά, τον αγώνα της εργατικής τάξης και την απελευθέρωση των καταπιεσμένων. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια το αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας. Οι δυνάμεις μας είναι πιο εξασθενημένες, πιο αποπροσανατολισμένες και απροετοίμαστες να διεξάγουν τον αγώνα. Η μόνη εξαίρεση είναι το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που ξέρει πολύ καλά ότι ο Μπάιντεν είναι ο κύριος εχθρός μας αυτή τη στιγμή.

Οικοδομώντας την αντίσταση απέναντι στη Δεξιά και το κατεστημένο

Όποιο κόμμα και αν κερδίσει τον Νοέμβριο, οι ΗΠΑ φαίνεται να οδηγούνται σε συνταγματική κρίση. Αν ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί καταφέρουν με κάποιο τρόπο να κερδίσουν, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν θα αναγνωρίσει τη νίκη τους και θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το ακροδεξιό του πρόγραμμα στις πολιτείες που ελέγχει, καθιερώνοντας νόμους διαχωρισμού και ανισότητας για τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους. Το δικαστικό σώμα, τόσο το πολιτειακό όσο και το ομοσπονδιακό, και ιδιαίτερα το Ανώτατο Δικαστήριο, έχουν αποδειχθεί εξίσου υποχείρια αυτής της κομματικής χειραγώγησης και πόλωσης και ανίκανα να μετριάσουν τη συνταγματική κρίση^[48].

Εάν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κερδίσει αυτές τις εκλογές, θα επιχειρήσει να εφαρμόσει το Project 2025 σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Σε αυτό θα αντιταχθούν οι Δημοκρατικοί στις πολιτείες που ελέγχουν, οδηγώντας σε ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ αυτών και της κυβέρνησης Τραμπ.

Αυτή η πόλωση και η ριζοσπαστικοποίηση έχει οδηγήσει ακόμη και τα συστημικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως το CNN^[49], να αναρωτηθούν αν οι ΗΠΑ οδεύουν προς έναν νέο εμφύλιο πόλεμο. Ο νεοσυντηρητικός Ρόμπερτ Κάγκαν στο βιβλίο του Εξέγερση^[50] φοβάται ότι μια ακροδεξιά εξέγερση –μια αντεπανάσταση κατά της υφιστάμενης συνταγματικής τάξης– είναι ένας πραγματικός και άμεσος κίνδυνος.

Μπροστά σε αυτή τη διαφαινόμενη κρίση, είναι καιρός να μπει ένα τέλος στον κύκλο των ψευδαισθήσεων της Αριστεράς. Όλοι όσοι ακολούθησαν τον Σάντερς στο Δημοκρατικό Κόμμα έχουν τώρα να κάνουν μια επιλογή: Είτε να συνεχίσουν να τρέχουν με ταχύτητα σε αυτό το αδιέξοδο είτε να ξεκινήσουν τη δύσκολη διαδικασία οικοδόμησης μιας εναλλακτικής λύσης τόσο απέναντι στο Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο είναι πλέον το κύριο κόμμα του αμερικανικού κεφαλαίου, όσο και στον ακροδεξιό αντίπαλό του, το Τραμπικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Είναι καιρός να χαράξουμε μια διαφορετική πορεία προς τα εμπρός.

Ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν τα άτομα στην κάλπη, η Αριστερά δεν πρέπει να ξοδεύει το χρόνο, τα χρήματα και την ενεργητικότητά της σε καμπάνιες υπέρ του Μπάιντεν και του Δημοκρατικού Κόμματος. Αντίθετα, πρέπει να χτίσουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς μας αγώνες, ιδιαίτερα το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ενάντια στον γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ. Η εναλλακτική μας πρέπει να είναι πρωτίστως προσηλωμένη στην οικοδόμηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων και να κατεβάζει υποψηφίους μόνο με ανεξάρτητη πλατφόρμα και με στόχο να είναι αντιπρόσωποι και οργανωτές ανεξάρτητων μαζικών κινημάτων για προοδευτικά αιτήματα.

Δεν υπάρχουν σύντομες διαδρομές, όπως έχουν αποδείξει τα τελευταία χρόνια. Αλλά πρέπει να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σε αυτή την εναλλακτική στρατηγική. Πρώτον, η υποδομή της αντίστασής μας –η δημοκρατική μας οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής πάλης– παραμένει πολύ αδύναμη. Πρέπει να το ξεπεράσουμε αυτό προκειμένου να οικοδομήσουμε τα είδη των ανατρεπτικών μαζικών κινημάτων και απεργιών που θα είναι απαραίτητα για να κερδίσουμε ακόμη και τα πιο μετριοπαθή αιτήματά μας για μεταρρυθμίσεις.

Δεύτερον, πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι οι δυνάμεις μας αντιμετωπίζουν μια ενθαρρυνόμενη και όλο και πιο επικίνδυνη δεξιά. Δεν θα εμποδιστούν από το καπιταλιστικό κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος και, στην πραγματικότητα, θα αποκτήσουν δυναμική μόνο αν οι Δημοκρατικοί θεωρηθούν ως η μόνη πολιτική εναλλακτική λύση. Οι δυνάμεις μας στην Αριστερά πρέπει να είναι ευφυείς σε αυτό το πλαίσιο: Πρέπει να υπερασπιστούμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, να δώσουμε τη μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη στους αγώνες των άλλων, να συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε για τα αιτήματά μας τόσο απέναντι στο κατεστημένο όσο και απέναντι στην ακροδεξιά, και να χρησιμοποιήσουμε τακτικές σχεδιασμένες να προσεγγίσουν τις ευρύτερες τάξεις της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.

Αυτή τη στιγμή, θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι, όσο και αν η δεξιά είναι προσωρινά ενθαρρυμένη, δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα καθεστώς σταθερότητας στις ΗΠΑ ή οπουδήποτε αλλού. Δεν έχουν λύσεις για τις συστημικές κρίσεις του καπιταλισμού που εκμεταλλεύονται πολιτικά και δεν έχουν απαντήσεις στα αιτήματα της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας. Ούτε και το καπιταλιστικό κατεστημένο, του οποίου τα καθεστώτα στις ΗΠΑ και παγκοσμίως είναι επίσης ασταθή. Η Αριστερά πρέπει να αρχίσει να οικοδομεί έναν ανεξάρτητο πόλο που μπορεί να προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση για την ανθρωπότητα.

Μετάφραση: elaliberta.gr

Ashley Smith, “The U.S. hurtles toward political crisis. Assassination attempt emboldens Trump, further immobilizes Democrats”, Tempest, 16 Ιουλίου, https://tempestmag.org/2024/07/the-u-s-hurtles-toward-political-crisis/.

Σημειώσεις

^[1] Charles Passy, “Bloodied Trump photos from rally shooting are topping campaign and GoFundMe pages, selling on t-shirts”, MarketWatch, 15 Ιουλίου 2024, https://www.marketwatch.com/story/photos-of-bloodied-trump-after-rally-shooting-are-already-iconic-and-selling-on-t-shirts-e98a599d.

^[2] Corbin Bolies, “Trump Gunman Was Loner Who Wore Hunting Gear to School”, The Daily Beast, 14 Ιουλίου 2024, https://www.thedailybeast.com/trump-gunman-thomas-crooks-was-loner-who-wore-hunting-gear-to-school.

^[3] Sahil Kapur, “Some prominent Republicans blame Democrats after Trump rally shooting”, NBC News, 14 Ιουλίου 2024, https://www.nbcnews.com/politics/donald-trump/prominent-republicans-lay-blame-democrats-trump-rally-shooting-rcna161774.

^[4] Gabriella Abdul-Hakim, Fritz Farrow, and Will McDuffie, “After Trump assassination attempt, Biden campaign pauses ads, events, attacks”, ABC News, 14 Ιουλίου 2024, https://abcnews.go.com/Politics/after-trump-assassination-attempt-biden-campaign-pauses-ads/story?id=111930384.

^[5] Sharon Zhang, “Republicans Immediately Seize on Trump Rally Shooting to Incite More Violence”, Truthout, 14 Ιουλίου 2024, https://truthout.org/articles/republicans-immediately-seize-on-trump-rally-shooting-to-incite-more-violence/.

^[6] Natasha Lennard, “The Only Kind of ‘Political Violence’ All U.S. Politicians Oppose”, The Intercept, 14 Ιουλίου 2024, https://theintercept.com/2024/07/14/trump-shooting-political-violence/.

^[7] Lauren Gambino, “Biden urges US to reject ‘extremism and fury’ after Trump assassination attempt”, The Guardian, 15 Ιουλίου 2024, https://www.theguardian.com/us-news/article/2024/jul/14/biden-trump-rally-shooting-oval-office.

^[8] Aaron Amaral and Scott McLemee, “Writings on the ‘putsch’”, Tempest, 15 Ιανουαρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/01/writings-on-the-putsch/.

^[9] Hank Kalet, Sean T. Mitchell, “Suppressing Pro-Palestinian Speech Is the New McCarthyism”, The Progressive, 2 Μαΐου 2024, https://progressive.org/latest/suppressing-pro-palestinian-speech-is-the-new-mccarthyism-kalet-mitchell-20240502/.

^[10] Jarrett Renshaw and Nandita Bose, “Biden camp changes tack after Trump shooting, will criticize anti-Israel campus violence”, The Times of Israel, 15 Ιουλίου 2024, https://www.timesofisrael.com/biden-campaign-to-note-his-rebuke-of-anti-israel-disorder-as-attack-upends-strategy/.

^[11] Michael Roberts, “Wages, prices and profit – turning down”, Michael Roberts blog, 15 Ιανουαρίου 2023, https://thenextrecession.wordpress.com/2023/01/15/wages-prices-and-profit-turning-down/.

^[12] Matt Bruenig, “Real Wages Have Declined Under Joe Biden’s Presidency”, Jacobin, 20 Δεκεμβρίου 2023, https://jacobin.com/2023/12/real-wages-joe-biden-administration-economy. Jasmine Cui and Matthew Danbury, “The homebuying affordability gap is widening across the country, creating ‘an impossible market’”, NBC News, 11 Ιουνίου 2024, https://www.nbcnews.com/data-graphics/housing-affordability-worst-and-costs-highest-rcna155285. Anna Bahney, “Renters are being hit harder by inflation than homeowners are”, CNN, 12 Ιανουαρίου 2024, https://edition.cnn.com/2024/01/12/economy/renters-hit-harder-by-inflation-than-homeowners/index.html.

^[13] “The Official Mapping Police Violence Database”, Mapping Police Violence, https://mappingpoliceviolence.us/. Andrew Freeman, “Biden on track to exceed Trump, Obama in deportations in first term, data shows”, https://www.msn.com/en-us/news/us/biden-on-track-to-exceed-trump-obama-in-deportations-in-first-term-data-shows/ar-BB1pI8Na.

^[14] Mark Murray, Ben Kamisar, Bridget Bowman and Alexandra Marquez, “Poll finds lagging Democratic enthusiasm for 2024 election”, NBC News, 25 Σεπτεμβρίου 2023, https://www.nbcnews.com/meet-the-press/first-read/poll-finds-lagging-democratic-enthusiasm-2024-election-rcna117132.

^[15] Ben T.N. Mause and Reese Gorman, “Inside the GOP Effort to Make Sure Biden Is the Democratic Nominee”, Notus, 3 Ιουλίου 2024, https://www.notus.org/2024-election/biden-heritage-republicans.

^[16] Rachael Bedard, “The Struggles of President Biden and the Truth About Aging”, The New York Times, 5 Ιουλίου 2024, https://www.nytimes.com/2024/07/05/opinion/biden-age-health.html.

^[17] Chris Cameron, “Biden Mixes Up Kamala Harris and Donald Trump After Doing the Same With Zelensky and Putin”, The New York Times, 11 Ιουλίου 2024 https://www.nytimes.com/2024/07/11/us/politics/biden-harris-trump-putin-zelensky.html.

^[18] Doug Sosnik, “Biden’s Path to Re-election Has All But Vanished”, The New York Times, 12 Ιουλίου 2024, https://www.nytimes.com/interactive/2024/07/12/opinion/biden-trump-electoral-map-outlook.html?smid=fb-share&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR3ljuaVSVE-PJxIy7vNC1gDT59EKT8G-kOPWUSPR9p4_NRQsAEk67sOiGM_aem_D8cgOU-gldazFUZWC7Itkw.

^[19] Lenny Bronner, Diane Napolitano, Kati Perry and Luis Melgar, “Who is ahead in 2024 presidential polls right now?”, The Washington Post, 15 Ιουλίου 2024, https://www.washingtonpost.com/elections/interactive/2024/presidential-polling-averages/?itid=hp_elections%20with%20tracker_p010_f007&fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR2swFjYcNSvk-EisJwPWLItOgprTRIROiFvjd2TdJrygTZmom5nUMsgdto_aem_3XhFBf-mRIeoq9TC_6lbnQ.

^[20] Cheyanne M. Daniels, “Black leaders reaffirm support for Biden amid Democratic infighting”, The Hill, 8 Ιουλίου 2024, https://thehill.com/homenews/race-politics/4759620-joe-biden-donald-trump-debate-maxine-waters-jim-clyburn/.

^[21] Lauren Kaori Gurley and Jeff Stein, “Why are Democrats sticking with Biden? Ask the unions”, The Washington Post, 9 Ιουλίου 2024, https://www.washingtonpost.com/business/2024/07/09/joe-biden-unions-democrat/.

^[22] Giselle Ruhiyyih Ewing, “‘Enough!’: Sanders calls on Democrats to stop infighting and back Biden”, Politico, 13 Ιουλίου 2024, https://www.politico.com/news/2024/07/13/bernie-sanders-biden-reelection-00167973.

^[23] Christian Hall and Maeve Sheehey, “Biden Gets Unexpected Boost From ‘Squad’ Members He Once Battled”, Bloomberg, 9 Ιουλίου 2024, https://www.bloomberg.com/news/articles/2024-07-09/biden-gets-unexpected-boost-from-squad-members-he-once-battled.

^[24] Akela Lacy, “Even Centrists Are Questioning Biden. But the Squad Is Divided”, The Intercept, 10 Ιουλίου 2024, https://theintercept.com/2024/07/10/squad-biden-presidential-candidate/.

^[25] “Bernie Sanders: Joe Biden for President”, The New York Times, 13 Ιουλίου 2024, https://www.nytimes.com/2024/07/13/opinion/joe-biden-president.html.

^[26] Ashley Smith, “Imperialist Keynesianism. Biden’s program for rehabilitating U.S. capitalism”, Tempest, 18 Μαΐου 2021, https://tempestmag.org/2021/05/imperialist-keynesianism/.

^[27] Ashley Smith, “Imperialism and anti-imperialism today”, Tempest, 24 Μαΐου 2024, https://tempestmag.org/2024/05/imperialism-and-anti-imperialism-today/.

^[28] “Campus encampments and beyond. How do we take the Palestine solidarity movement to the next level?”, Tempest, 19 Μαΐου 2024, https://tempestmag.org/2024/05/campus-encampments-and-beyond/. Eman Abdelhadi, “Our Gaza Encampments May Fall, But They’ve Already Radicalized a Generation”, Truthout, 25 Μαΐου 2024, https://truthout.org/articles/our-gaza-encampments-may-fall-but-theyve-already-radicalized-a-generation/. Helen Scott, “From student revolt to workers’ power … as UC academic workers are poised to strike”, Tempest, 17 Μαΐου 2024, https://tempestmag.org/2024/05/from-student-revolt-to-workers-power/.

^[29] Haley Pessin & Andy Sernatinger, “DSA sliding right under Biden. Takeaways from the 2021 DSA Convention”, Tempest, 8 Σεπτεμβρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/09/dsa-sliding-right-under-biden/.

^[30] Paul Musgrave, “An inside look at how Biden’s team rebuilt foreign policy after Trump”, The Washington Post, 3 Μαρτίου 2024, https://www.washingtonpost.com/books/2024/03/03/internationalists-biden-foreign-policy-review-alexander-ward/.

^[31] Ashley Smith and Charlie Post, “The lesser-evil trap. Socialists and the 2020 election”, Tempest, 16 Αυγούστου 2020, https://tempestmag.org/2020/08/lesser-evil-trap/.

^[32] Dan La Botz, “Why Socialists Must Work to Defeat Trump and Elect Biden or Candidate X”, New Politics, 6 Ιουλίου 2024, https://newpol.org/why-socialists-must-work-to-defeat-trump-and-elect-biden-or-candidate-x/.

^[33] Eric Blanc, “The Ballot and the Break”, Jacobin, 4 Δεκεμβρίου 2017, https://jacobin.com/2017/12/democratic-party-minnesota-farmer-labor-floyd-olson/.

^[34] Seth Ackerman, “A Blueprint for a New Party”, Jacobin, 8 Νοεμβρίου 2016, https://jacobin.com/2016/11/bernie-sanders-democratic-labor-party-ackerman/.

^[35] Alexander Hernández, “The Case for Realignment”, Socialist Forum, Φθινόπωρο 2022, https://socialistforum.dsausa.org/issues/fall-2022/the-case-for-realignment/.

^[36] Andy Sernatinger, “The DSA moment is over”, Jacobin, 12 Σεπτεμβρίου 2023, https://tempestmag.org/2023/09/the-dsa-moment-is-over/.

^[37] brian bean, “Do comrades cross picket lines? The stakes in the debate over Bowman and Israel”, Tempest, 2 Δεκεμβρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/12/do-comrades-cross-picket-lines/.

^[38] brian bean, “Palestine, Bowman, and the DSA. The meaning of democratic, socialist”, Tempest, 22 Νοεμβρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/11/palestine-bowman-and-the-dsa/.

^[39] Andy Sernatinger, “On (not) expelling Jamaal Bowman. The conclusion of the Bowman Crisis in DSA”, Tempest, 10 Δεκεμβρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/12/on-not-expelling-jamaal-bowman/.

^[40] Natalia Tylim, “The blush is off the rose. DSA and the revolutionary Left”, Tempest, 6 Ιουλίου 2023, https://tempestmag.org/2023/07/the-blush-is-off-the-rose/.

^[41] Haley Pessin, “Defund the police. Assessing the state of the movement”, Tempest, 1 Φεβρουαρίου 2021, https://tempestmag.org/2021/02/defund-the-police/.

^[42] Dana Cloud, “Academics protest Gaza genocide, face a clampdown on academic freedom. Report from the front”, Tempest, 21 Νοεμβρίου 2023, https://tempestmag.org/2023/11/academics-protest-gaza-genocide-face-a-clampdown-on-academic-freedom/. Dana Cloud, “The (not so) new red scare. Zionists weaponize “antisemitism” to crack down on academic freedom”, Tempest, 30 Μαΐου 2024, https://tempestmag.org/2024/05/the-not-so-new-red-scare/.

^[43] Railroad Workers United, “Railroad Workers United open letter to Congress and the President. A call for solidarity against the rail bosses and their supporters”, Tempest, 30 Νοεμβρίου 2022, https://tempestmag.org/2022/11/railroad-workers-united-open-letter-to-congress-and-the-president/.

^[44] Jonathan Rosenblum, “The UAW’s ‘Stand Up Strike’ Strategy Led to a Huge Win—and Not Just for Autoworkers”, The Nation, 3 Νοεμβρίου 2023, https://www.thenation.com/article/activism/uaw-strike-victory-strategy/.

^[45] Simon J. Levien, “What Is Project 2025, and Why Is Trump Disavowing It?”, The New York Times, 11 Ιουλίου 2024, https://www.nytimes.com/article/project-2025.html.

^[46] David Brooks, “My Unsettling Interview With Steve Bannon”, The New York Times, 1 Ιουλίου 2024, https://www.nytimes.com/2024/07/01/opinion/steve-bannon-trump.html.

^[47] “Leader of the pro-Trump Project 2025 suggests there will be a new American Revolution”, Politico, 4 Ιουλίου 2024, https://www.politico.com/news/2024/07/04/leader-of-the-pro-trump-project-2025-suggests-there-will-be-a-new-american-revolution-00166583.

^[48] Richard L. Hasen, “The Supreme Court’s Pro-Partisanship Turn”, The Georgetown Law Journal, τόμος 20, 2020, https://www.law.georgetown.edu/georgetown-law-journal/submit/glj-online/109-online/the-supreme-courts-pro-partisanship-turn/. Robert O'Harrow Jr. and Shawn Boburg, “A conservative activist’s behind-the-scenes campaign to remake the nation’s courts”, The Washington Post, 21 Μαΐου 2019, https://www.washingtonpost.com/graphics/2019/investigations/leonard-leo-federalists-society-courts/?utm_term=.1d2008ed2d75.

^[49] Bruce Hoffman and Jacob Ware, “Opinion: Is the US on the brink of another civil war?”, CNN, 16 Μαρτίου 2024, https://edition.cnn.com/2024/03/16/opinions/us-brink-of-civil-war-hoffman-ware/index.html.

^[50] Robert Kagan, Rebellion: How Antiliberalism Is Tearing America Apart—Again, Alfred A. Knopf, Νέα Υόρκη 2024.