Πέμπτη, 04 Ιανουαρίου 2018 11:24

Επαναστατική εξέγερση στο Ιράν: Η άποψη ενός αναγνώστη

Behrouz Jalilian

Επαναστατική εξέγερση στο Ιράν: Η άποψη ενός αναγνώστη

Τις τελευταίες ημέρες οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις και η εξέγερση του ιρανικού λαού, των ανθρώπων από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, σταδιακά αυξάνονται. Στο πολύ σύντομο χρονικό διάστημα των 3 ημερών, οι διαδηλώσεις από τη μεγάλη πόλη Μάσχαντ στα βορειοανατολικά, εξαπλώθηκαν σε όλες τις μεγάλες και πολύ μεγάλες πόλεις του Ιράν. Τη δεύτερη και την τρίτη ημέρα, σχεδόν σε 40 πόλεις καλέστηκαν διαδηλώσεις, καθορίζοντας το χρόνο και τον τόπο για να ξεκινήσουν.

Τα πιο δημοφιλή συνθήματα αποκαλούσαν την κυβέρνηση κλέφτη ή τα συνθήματα που ήταν υπερεθνικιστικά και αντιραβικά, μετατράπηκαν σε πιο ριζοσπαστικά, συνειδητά πολιτικά συνθήματα όπως: «Δεν έχουμε δουλειά», «Ψωμί, στέγαση, ελευθερία», «Μουλάδες καπιταλιστές δώστε μας τα χρήματά μας», «Θάνατος στον δικτάτορα», «Εργάτης, δάσκαλος, φοιτητής, ενωμένοι ενωμένοι!», «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Μεταρρυθμιστές, Φονταμενταλιστές, αυτό είναι το τέλος της ιστορίας σας», και πολλά άλλα.

Υπήρξαν διαδηλώσεις, απεργίες εργατών, σχεδόν καθημερινά τα τελευταία χρόνια στο Ιράν. Αλλά καμιά από αυτές δεν μπορούσε να συνδεθεί με τις άλλες για να γίνει μια γενική και τεράστια λαϊκή εξέγερση όπως τώρα.

Στην αρχή αυτού κύματος διαδηλώσεων, και ως συνήθως, η «Αριστερά» ήταν πίσω και πολύ καχύποπτη. Θεωρούσε ότι αυτό θα μπορούσε να είναι συνωμοσία της άλλης πλευράς του καθεστώτος που αντιτίθεται στην κυβέρνηση. Αλλά αυτή η άποψη αντικαταστάθηκε γρήγορα από τον θαυμασμό και την έκπληξη για την ταχεία ριζοσπαστικοποίηση του πυρήνα του κινήματος. Τώρα οι αριστεροί συνδικαλιστές, οι γυναίκες, οι συγγραφείς, οι φοιτητές του πανεπιστημίου προσχωρούν στις διαδηλώσεις και προσπαθούν να τις επηρεάσουν πολιτικά.

Από την επομένη της μεγάλης επανάστασης του 1979, το καθεστώς προσπάθησε να συντρίψει, να φυλακίσει, να σκοτώσει, να εξορίσει τους ακτιβιστές, τους οργανωτές των εργατών, τα μέλη των επαναστατικών κομμάτων. Το 1981, το καθεστώς κατάφερε να το πετύχει αυτό, επιβάλλοντας για χρόνια τρομοκρατία και εξορίζοντας σχεδόν όλους τους μαρξιστές ακτιβιστές. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ δύο γενεών μαρξιστών και αριστερών ακτιβιστών. Ο δεσμός έσπασε. Αλλά η νέα γενιά είναι πιο πρόθυμος και εύστροφος μαθητής.

Στην μαζική εξέγερση του 2009, παρά τη διαφωνία της παλαιότερης γενιάς, οι αριστεροί και οι περισσότεροι ακτιβιστές τάχθηκαν υπέρ των μεταρρυθμιστών. Αυτή τη φορά μία από τις εκπληκτικές διαφορές είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται για τους μεταρρυθμιστές. Ο κόσμος βλέπει το μέλλον του στην αριστερά και στο πρόγραμμά του και το κίνημά του. Ωθούνται σταδιακά προς τα αριστερά. Δυστυχώς, όλα όσα συμβαίνουν δεν έχουν οργάνωση και ηγεσία, την οποία η αριστερά πρέπει να αναλάβει γρήγορα. Αυτή τη φορά σχεδόν όλα τα αριστερά κινήματα στην εξορία και στο εσωτερικό της χώρας βρίσκονται στην ίδια πλευρά.

Αυτή η εξέγερση δεν αναπτύχθηκε μέσα σε λίγες ημέρες ή μήνες ή και χρόνια, αλλά για πολύ καιρό. Την τελευταία φορά (2009), η αφορμή για τη λαϊκή αναταραχή ήταν το «μαγείρεμα των ψήφων» και οι μεταρρυθμιστές, οι οποίοι ήταν μέρος του συστήματος, ήταν η ηγεσία. Το καθεστώς συνέτριψε την εξέγερση μετά από μερικούς μήνες και φυλάκισε τους ηγέτες. Αλλά αυτή τη φορά δεν υπάρχουν ορατοί ηγέτες ή οργανώσεις για να χτυπηθούν. Αυτό έχει κάνει το καθεστώς να διαπράξει πολλά λάθη μέχρι στιγμής και να ανταποκριθεί με σύγχυση.

Η τελευταία εξέγερση το 2009 ελεγχόταν κυρίως από τη μεσαία τάξη και την μικροαστική τάξη της πόλης. Το 2009, η εργατική τάξη μπήκε αργά στο κίνημα και δεν ήταν στην ηγεσία του. Αλλά αυτή τη φορά, η εξέγερση είναι εντελώς ένα κύμα εξεγερτικής ταξικής πάλης.

Μια άλλη αξιοσημείωτη διαφορά είναι η παρουσία γυναικών στην πρώτη γραμμή και στη σύγκρουση με την αστυνομία ακόμα και στη διεύθυνση των συνθημάτων. Και διαφορετικά από την τελευταία φορά, η εξέγερση άρχισε κυρίως έξω από την πρωτεύουσα της Τεχεράνης, σε πόλεις που έχουν έναν πιο εξαθλιωμένο πληθυσμό εργατικής τάξης.

Οι μισθοί βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα και τα απαραίτητα είδη διαβίωσης έχουν γίνει όλο και πιο ακριβά. Σχεδόν το ένα τρίτο των Ιρανών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα έξοδα διαβίωσης είναι σχεδόν 50% υψηλότερα από τον μέσο μισθό. Οι άνθρωποι έχουν τεράστια χρέη στις τράπεζες και η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να δει κανένα καλύτερο μέλλον για τις οικογένειές της.

Ο μόνος τρόπος για να υπάρξει οποιαδήποτε επιτυχία σ’ αυτόν τον μεγάλο επαναστατικό ξεσηκωμό είναι να οργανωθεί, και οι μαρξιστές και οι άλλοι αριστεροί να βρεθούν στην ηγεσία. Υπάρχουν πρόθυμοι και ικανοί ακτιβιστές στο Ιράν που έχουν επηρεαστεί λιγότερο από τον σταλινισμό απ’ ότι η προηγούμενη γενιά. Δεν έχουν ψευδαισθήσεις σχετικά με το καθεστώς και τον επιφανειακό αντιιμπεριαλισμό του.

Το καθεστώς τελικά θα βρει τον τρόπο να καταστείλει το κίνημα με αποφασιστικότητα, αλλά μέχρι τότε, το κύριο καθήκον του κινήματος και των μελλοντικών ηγετών του είναι να ανακαλύψουν μια σωστή τακτική για να αντισταθούν και να αντεπιτεθούν στο σύστημα. Είμαστε ακόμα στην αρχή του επαναστατικού ξεσηκωμού. Αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε κυρίως. Κάθε επανάσταση χρειάζεται χρόνο για να προχωρήσει και να αναπτυχθεί. Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι δεν μπορούν να ανεχθούν το σύστημα πια, και το καθεστώς, από την άλλη πλευρά, χάνει τον έλεγχο της κατάστασης καθημερινά.

31 Δεκεμβρίου 2017

Μετάφραση: e la libertà

Behrouz Jalilian, «Iranian Revolutionary Upswing: A Reader’s View», Alliance of Syrian and Iranian Socialists, 31 Δεκεμβρίου 2017 και Frieda Afary, Behrouz Jalilian, «Reflections on the Growing Anti-Regime Protests in Iran – They are different in important respects from those that arose in 2009», Europe Solidaire Sans Frontières, 31 Δεκεμβρίου 2017.

Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 22 Νοεμβρίου 2019 16:25

Προσθήκη σχολίου

Το e la libertà.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό φασιστικό περιεχόμενο ή σχόλια μη σχετικά με το κείμενο.