Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού [Ιράκ]
Η κληρονομιά της κατοχής και ο αγώνας για ένα δημοκρατικό Ιράκ
Tempest: Ο Brian Bean παίρνει συνέντευξη από την ιρακινή ομάδα «Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού» για τον αγώνα ενάντια στη θρησκευτική σεχταριστική πολιτική στο Ιράκ.
Η συνέντευξη αυτή, αν και διεξήχθη νωρίτερα το φθινόπωρο, παρέχει σημαντικές πληροφορίες και ενημέρωση σχετικά με την πολιτική του Ιράκ και τις συνεχιζόμενες προκλήσεις για το θρησκευτικό πολιτικό σύστημα που εγκατέστησαν οι Αμερικανοί κατακτητές, ένα σύστημα του οποίου η ανατροπή φαίνεται να είναι απαραίτητη για την εγκαθίδρυση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων στο Ιράκ.
Η συνέντευξη είναι γεμάτη πληροφορίες για τους πρόσφατους αγώνες στο Ιράκ και αναφορές στη σύγχρονη ιστορία, οι οποίες δεν θα είναι όλες οικείες στους αναγνώστες. Για όσους ενδιαφέρονται για αυτή την πρόσφατη ιστορία, παραθέτουμε έναν μερικό κατάλογο άρθρων και βίντεο: από το φθινόπωρο του 2014, ο Ashley Smith γράφει για τα αποτελέσματα του πολέμου και της κατοχής, «Κρίση στο Ιράκ»[1]∙ από τις αρχές του 2019, ο Phil Marfleet αναλύει το μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας το καλοκαίρι του 2018, «Ιράκ: Τι επακολούθησε;»[2]∙ η Συμμαχία Σοσιαλιστών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής δημοσίευσε το «Αλληλεγγύη στις λαϊκές διαδηλώσεις στο Ιράκ»[3] μετά την εξέγερση του Οκτώβρη (2019)∙ δύο άρθρα από τον Ιανουάριο του 2020 αξιολογούν τη συνεχιζόμενη εξέγερση στο Ιράκ και την περιοχή: Το άρθρο του Joseph Daher «Οι λαϊκές διαδηλώσεις συνεχίζονται!»[4] και το βίντεο ενός συμποσίου «Κατανόηση των ιρακινών διαδηλώσεων»[5] με τη Δρ Zahra Ali∙ από τον Ιούλιο του 2021 και με μια ευρύτερη επισκόπηση της προηγούμενης δεκαετούς ιστορίας, το άρθρο του Danny Postel, «Η άλλη περιφερειακή αντεπανάσταση. Ο ρόλος του Ιράν στο μεταβαλλόμενο πολιτικό τοπίο της Μέσης Ανατολής»[6] αναφέρει το ρόλο του Ιράν στη θρησκευτική πολιτική του Ιράκ∙ τέλος, από τον περασμένο Αύγουστο, το Socialist Worker του Ηνωμένου Βασιλείου δημοσίευσε το «Χιλιάδες καταλαμβάνουν το ιρακινό κοινοβούλιο καθώς εντείνεται η πολιτική κρίση»[7], το οποίο καλύπτει την κατάληψη του κοινοβουλίου και εξετάζει το ρόλο του Μουκτάντα αλ-Σαντρ.
Brian Bean: Τις τελευταίες εβδομάδες, οι υποστηρικτές του Μουκτάντα Αλ-Σαντρ πραγματοποίησαν μια σειρά από κινητοποιήσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες στο ιρακινό κοινοβούλιο που σχετίζονται με τη συνεχιζόμενη πολιτική κρίση και την αδυναμία σχηματισμού νέας κυβέρνησης μετά τις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2021. Αυτές οι διαμαρτυρίες απέχουν πολύ από τη λαϊκή μαζική εξέγερση που εκδηλώθηκε στις πόλεις του Ιράκ -η μεγαλύτερη από τις οποίες ήταν η καθιστική διαμαρτυρία στην πλατεία Ταχρίρ της Βαγδάτης το 2019-2020, η οποία έδιωξε 3 κυβερνήσεις μέσα σε 10 εβδομάδες και κατά την οποία, κατά καιρούς, οι Σαντριστές έπαιξαν αντιδραστικό ρόλο. Ποια είναι η δική σας οπτική για το τι συμβαίνει σήμερα;
Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού: Ενώ ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ είναι ένας καιροσκόπος που προσπαθεί πάντα να εκμεταλλευτεί τα θρησκευτικά συναισθήματα και τη λαϊκή οργή κατά του καθεστώτος για τα δικά του συμφέροντα, η αλήθεια είναι ότι αποτελεί ουσιαστικό μέρος του σεχταριστικού συστήματος στο Ιράκ. Συμμετέχει ενεργά στην πολιτική διαδικασία από την εποχή της αμερικανικής κατοχής. Σε κάθε ιρακινή εκλογική αναμέτρηση μετά την κατοχή, ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ είχε τη μερίδα του λέοντος στις ψήφους.
Σε κάθε λαϊκή εξέγερση ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ έπαιξε καιροσκοπικό ρόλο. Έθεσε τα αιτήματα των διαδηλωτών το 2001, έπαιξε το ρόλο του κοσμικού το 2015 και έπαιξε το ρόλο του πατριώτη το 2019. Στην πραγματικότητα, όμως, θέλει να εκμεταλλευτεί τις μάζες προκειμένου να πιέσει το καθεστώς και να κυβερνήσει ολόκληρη τη χώρα, όπως λέει στα tweets του ότι το Ιράκ είναι «το Ιράκ των Σαντριστών».
Σήμερα, παριστάνει τον μεγάλο πατέρα, τον μεταρρυθμιστή και τον πατριώτη που υπερασπίζεται το Ιράκ και τον λαό του Ιράκ και υπερασπίζεται τις μειονότητες, αλλά η αλήθεια είναι: Ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ δημιούργησε την πολιτοφυλακή του με την υποστήριξη του Ιράν και διέπραξε μεγάλα εγκλήματα κατά τα έτη 2003-2008 εναντίον των μειονοτήτων και της σουνιτικής θρησκευτικής κοινότητας. Έχει κατηγορηθεί για μαζικές δολοφονίες και θρησκευτικές εκκαθαρίσεις σε βάρος των σουνιτών, των χριστιανών, των Γιαζίντι και της θρησκείας των Σαβαίων.
Σήμερα, ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ θέλει να μονοπωλήσει την εξουσία και να εκμεταλλευτεί τη λαϊκή οργή κατά του καθεστώτος. Ο ιρακινός λαός γνωρίζει ποιος είναι ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ και τι εκπροσωπεί. Δυστυχώς, καθώς δεν υπάρχουν σοβαρές εναλλακτικές λύσεις, είμαστε αναγκασμένοι να προσκολληθούμε σε κάθε πιθανή ελπίδα εδώ ή εκεί. Ο Αλ-Σαντρ προσπαθεί να ενισχύσει τον αραβοαμερικανικό άξονα μέσω της σχέσης του με τον πρωθυπουργό Μουσταφά αλ-Καδίμι, προκειμένου να σταθεί απέναντι στους ισχυρούς ανταγωνιστές του: τις Δυνάμεις Λαϊκής Κινητοποίησης (την ένοπλη πτέρυγα του Ιράν) Ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ προσπαθεί να σταθεί δίπλα στον Αλ-Καδίμι όσο το δυνατόν περισσότερο, προκειμένου να συνάψει μεγαλύτερες συμφωνίες με το σαουδαραβικό και αμερικανικό καθεστώς, συμπεριλαμβανομένων συμφωνιών που αφορούν την ηλεκτρική ενέργεια, την ασφάλεια και τις συμφωνίες πληροφοριών, καθώς θέλει να πετύχει μείωση της εξάρτησης από το Ιράν. Θέλει τα περιφερειακά αραβικά κράτη να εισέλθουν στο Ιράκ από την πύλη του Αλ-Σαντρ, προκειμένου να αποδυναμώσει την ιρανική επιρροή και να ενισχύσει την αραβική επιρροή μόνο μέσω του ίδιου, εξασφαλίζοντας έτσι το μονοπώλιο της εξουσίας.
Τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα στο Ιράκ οφείλονται στον αντίκτυπο της εξέγερσης του Οκτωβρίου στα ισλαμικά κόμματα και το θρησκευτικό σεχταριστικό σύστημα. Η εξέγερση του Οκτωβρίου δημιούργησε ένα βαθύ ρήγμα στο σώμα του θρησκευτικού σεχταριστικού συστήματος του Ιράκ και δημιούργησε συνεχή ένταση μεταξύ των κομμάτων, καθώς οι διαφορές ανέβηκαν σε επίπεδο που δεν είχαν φτάσει προηγουμένως. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το Ιράκ είναι χωρίς κυβέρνηση από το 2018, όταν τα αποτελέσματα των εκλογών οδήγησαν σε μια μη εκλεγμένη προσωπική νίκη που προήλθε μέσω πολιτικής συναίνεσης μεταξύ των ισλαμικών κομμάτων. Σύμφωνα με την άποψή μας, ο Αλ Τζαμάιρ δεν έχει συμμετάσχει σε καμία εκλογική αναμέτρηση από το 2003, αλλά τα ποσοστά συμμετοχής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση δεν ξεπερνούσαν το 20%, ιδίως στις εκλογές του 2018. Ήταν αναμενόμενο ότι θα σημειωνόταν εξέγερση το 2019 και αυτό συνέβη.
Έκτοτε, το Ιράκ κυβερνάται από μια αδύναμη προσωρινή κυβέρνηση και με πρόωρες εκλογές σχεδόν κάθε χρόνο. Αυτό βαθαίνει την αίσθηση του λαού για την παρανομία της κυβέρνησης και η λαϊκή οργή αυξάνεται συνεχώς. Τα αποτελέσματα των πρόωρων εκλογών στις αρχές του 2022 δεν έφεραν κάτι καινούργιο. Αντιθέτως, ήταν χειρότερα. Η συμμετοχή ήταν χαμηλή, η λαϊκή οργή υψηλή και το αποτέλεσμα ήταν πολύ θλιβερό. και ξεπερνά τον Μουκτάντα αλ-Σαντρ. Αυτός που θα σχηματίσει κυβέρνηση στο Ιράκ δεν είναι ο νικητής των εκλογών, αλλά αυτός που μπορεί να συγκεντρώνει την πλειοψηφία στο ιρακινό κοινοβούλιο μετά τις εκλογές. Ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ προσπάθησε να συμφωνήσει με ορισμένους σουνίτες πολιτικούς και ορισμένους Κούρδους, αλλά δεν τα κατάφερε. Αυτό οφειλόταν στην έλλειψη εμπιστοσύνης και στη διαφορά των σεχταριστικών πολιτικών σχεδίων μεταξύ των κομμάτων.
Το Πλαίσιο Συντονισμού, το αντίπαλο κομματικό μπλοκ του Μουκτάντα αλ-Σαντρ, έκανε το ίδιο, αλλά ήταν επίσης ανεπιτυχές. Με απλά λόγια, το σύστημα έχει φτάσει στο τέλος του, τα σεχταριστικά και εθνικά προβλήματα έχουν βαθύνει και τα κόμματα δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στις ανάγκες του λαού.
Κατά συνέπεια, ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ αποφάσισε να παραιτηθεί από το Κοινοβούλιο προκειμένου να ασκήσει πίεση στην αρχή για τη διεξαγωγή άλλων πρόωρων εκλογών σύμφωνα με τους προσωπικούς του όρους, αλλά το Πλαίσιο Συντονισμού είχε το νόμιμο δικαίωμα να σχηματίσει κυβέρνηση ως ο δεύτερος νικητής των εκλογών. Ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ δεν μελέτησε καλά αυτό το βήμα με αποτέλεσμα να αποφασίσει να εισβάλει με τη βία στη Βουλή προκειμένου να αποτρέψει τη διεξαγωγή κοινοβουλευτικής συνεδρίασης και ως εκ τούτου να μην υπάρξει νέος πρωθυπουργός.
Ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ δεν θέλει να αποχωρήσει από το κοινοβούλιο παρά μόνο μετά τη διεξαγωγή νέων εκλογών, στις οποίες θα κερδίσει μόνος του σύμφωνα με τους όρους του. Αυτό είναι παράλογο, όσο κι αν ισχυρίζεται ότι είναι πατριώτης και μεταρρυθμιστής. Δεν υπάρχει λαϊκή εμπιστοσύνη στον Μουκτάντα αλ-Σαντρ εδώ.
Brian Bean: Μπορείτε να σχολιάσετε το κίνημα διαμαρτυρίας του Οκτωβρίου και ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση της ιρακινής πολιτικής σε αυτή την πολιτική συγκυρία. Το λοκντάουν λόγω Κοβίντ είχε τεράστιο αντίκτυπο στο να σταματήσουν οι μεγάλες καθιστικές διαμαρτυρίες. Με την κρίση να παραμένει άλυτη, ποια είναι η κατάσταση των λαϊκών δυνάμεων και της ιρακινής Αριστεράς; Ποιες είναι οι σημαντικότερες οργανώσεις της Αριστεράς και τι πολιτικό ρόλο παίζουν;
Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού: Η κατάσταση είναι πολύ θλιβερή. Οι δυνάμεις της εξέγερσης του Οκτώβρη ήταν διχασμένες μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν στην πολιτική διαδικασία και εκείνων που επέλεξαν να παραμείνουν αντίπαλοι της πολιτικής διαδικασίας. Αυτοί που συμμετείχαν στην πολιτική διαδικασία έκαναν ένα μοιραίο λάθος, επειδή το καθεστώς τους διέλυσε εκ των έσω. Οι περισσότεροι από τους βουλευτές παραιτήθηκαν από το κίνημα της επέκτασης επειδή εισήλθαν σε ένα διεφθαρμένο, πολύπλοκο και άκρως σεχταριστικό σύστημα στο οποίο δεν είχαν καμία εμπειρία. Όσον αφορά τους αντιπάλους, συνέχισαν να οργανώνονται, αλλά έχασαν και αυτοί την ελπίδα και την αυτοπεποίθησή τους για την αλλαγή αυτού του συστήματος, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη ελπίδα γι’ αυτούς να δημιουργήσουν ένα ενιαίο κίνημα που θα μπορεί να υπερνικήσει άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Οι νέες δυνάμεις στερούνται πολιτικής εμπειρίας, πολιτικού οράματος και οργανωτικής εμπειρίας. Εδώ είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι το σύστημα είναι βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία, έτσι ώστε να μην μπορείς να βρεις δουλειά χωρίς να είσαι μέλος ενός σεχταριστικού κόμματος, να μην μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής χωρίς να είσαι μέλος μιας πολιτοφυλακής κ.λπ. Αυτό σημαίνει ότι το σεχταριστικό σύστημα συνδέεται υλικά με ανθρώπους όπως ο Μουκτάντα αλ-Σαντρ, και αυτό καθιστά δύσκολο για τις νέες δυνάμεις να είναι ανεξάρτητες από το σεχταριστικό σύστημα, και μερικές φορές οι άνθρωποι αναγκάζονται να συνεργαστούν με τις πολιτοφυλακές προκειμένου να επιβιώσουν στο Ιράκ.
Όσον αφορά τις δυνάμεις της Αριστεράς, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας τρόπος να εξηγήσουμε την έννοια της «Αριστεράς» στο Ιράκ τώρα. Δεν μπορώ να πω ότι τα νέα κινήματα είναι αριστερά, επειδή τα ίδια δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό.
Υπάρχουν μόνο δύο κομμουνιστικά κόμματα στο Ιράκ, το πρώτο –το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα– είναι 80 ετών και το άλλο –το Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα– είναι 25 ετών, και δεν έχουν καμία απολύτως επιρροή, ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τις πέντε χιλιάδες και δεν έχουν ακόμη συμμετάσχει στον πολιτικό αγώνα του Ιράκ.
Brian Bean: Σε αυτό το πλαίσιο, μπορείτε να μας μιλήσετε για την οργάνωση Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού; Ποιες είναι οι πολιτικές σας καταβολές, η σημερινή σας δραστηριότητα και οι πολιτικές σας προοπτικές;
Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού: Είμαστε μια ιρακινή αριστερή ομάδα που προσπαθεί να αποκαλύψει και να παράσχει πληροφορίες σχετικά με τον θρησκευτικό σεχταρισμό, και προσπαθούμε επίσης να διαλύσουμε τον θρησκευτικό σεχταρισμό στην ιρακινή κοινωνία δουλεύοντας μέσα στις συνοικίες[8]. Παρέχουμε στην κοινότητα μη σεχταριστικές και μη εθνικιστικές αναλύσεις και απαντήσεις στα πολιτικά προβλήματα που εμφανίζονται, παρέχοντας έτσι έναν αριστερό φεμινιστικό προοδευτικό πολιτικό λόγο στις συνοικίες ως εναλλακτική λύση στον σεχταριστικό λόγο που κυριαρχεί.
Η δουλειά αυτή θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την κοινωνία και να την καταστήσει ανεξάρτητη από την επιρροή των κομμάτων. Εργαζόμαστε επίσης για να προστατεύσουμε τα άτομα που έχουν ιδέες διαφορετικές από τις ιδέες του εθνικού ή του θρησκευτικού συστήματος, παρέχοντάς τους ένα ασφαλές περιβάλλον για να συναντηθούν, να συζητήσουν και να δημιουργήσουν κοινωνικές σχέσεις που δεν βασίζονται σε θρησκευτικά ή φυλετικά κριτήρια. Πραγματοποιούμε συναντήσεις μέσα στις συνοικίες προκειμένου να συζητήσουμε και να αναπτύξουμε τις ιδέες μας με την κοινότητα για την επίτευξη αυτών των στόχων.
Όσον αφορά την αποκάλυψη του θρησκευτικού σεχταρισμού, διαθέτουμε ιστοσελίδα και ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης και χρησιμοποιούμε την αγγλική γλώσσα προκειμένου να ενημερώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους γι’ αυτό το σύστημα. Μια από τις πιο σημαντικές καμπάνιες μας είναι η αφήγησή μας, η οποία περιγράφει τις απόψεις μας σχετικά με τα γεγονότα και την ιστορία. Έχουμε μια καμπάνια με βίντεο που ονομάζεται Street Life, στην οποία ρίχνουμε φως στην αποτυχία του κράτους και του σεχταριστικού συστήματος να παρέχει βασικές υπηρεσίες και άλλες δραστηριότητες.
Πολιτικά, πιστεύουμε ότι το Ιράκ βρίσκεται στα πρόθυρα αλλαγής, αλλά πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτή. Αυτή η αλλαγή θα περάσει από στάδια, δύσκολα και δυστυχώς, ίσως αιματηρά. Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί ποτέ να γίνει εύκολα. Υπάρχουν κόμματα που ελέγχουν τη θρησκευτική πίστη, ελέγχουν πολιτοφυλακές, έχουν εξωτερική υποστήριξη και διαθέτουν όπλα και δεν είναι καθόλου έτοιμα να αποκλειστούν από την πολιτική διαδικασία. Σε αντιστάθμισμα, προσπαθούμε να γίνουμε μια δύναμη δημιουργώντας δίκτυα μέσα στην ιρακινή κοινωνία και χτίζοντας σχέσεις με νέα τοπικά κόμματα, οργανώσεις και άτομα επίσης, προκειμένου να μοιραστούμε πολιτικές αναλύσεις και να προειδοποιήσουμε να μην γίνουμε μέρος της κομματικής σύγκρουσης και του εμφυλίου πολέμου που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή.
Προσπαθούμε επίσης να δημιουργήσουμε δίκτυα με κόμματα, οργανώσεις και διεθνείς δημοσιογράφους, αριστερούς ή προοδευτικούς, προκειμένου να δυναμώσουμε στο Ιράκ. Αλλά αυτό είναι δύσκολο. Η διεθνής Αριστερά είναι αδύναμη και η αλληλεγγύη προς το Ιράκ δυστυχώς δεν είναι πολύ ισχυρή. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να κάνουμε πολλά, αν δοθεί η ευκαιρία και η υποστήριξη στις νέες δυνάμεις.
Brian Bean: Μπορείτε να μιλήσετε για τον αντίκτυπο τόσο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού όσο και της ιρανικής επιρροής στην πολιτική του Ιράκ;
Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού: Η ερώτηση αυτή είναι πολύ δύσκολη και οποιαδήποτε απάντηση θα είναι επιφανειακή. Σε γενικές γραμμές, η αμερικανική επιρροή στο Ιράκ είναι απαραίτητη για το σχηματισμό οποιασδήποτε κυβέρνησης. Η έγκριση της Αμερικής πρέπει να εξασφαλιστεί πριν γίνει κάποιος πρωθυπουργός του Ιράκ, διαφορετικά δεν θα αντέξει ούτε ένα χρόνο στην εξουσία. Η Αμερική έχει καταστρέψει τις υποδομές του Ιράκ και έχει μετατρέψει το Ιράκ από χώρα παραγωγό σε χώρα καταναλωτή και εισοδηματία. Πουλάμε το ιρακινό πετρέλαιο στον κόσμο και τα χρήματα πηγαίνουν πρώτα στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και μετά πηγαίνουν στο Ιράκ. Με απλά λόγια, το Ιράκ βρίσκεται πλήρως και απόλυτα υπό την εξουσία της αμερικανικής κατοχής. Η ιδέα του σεχταριστικού συστήματος και των ισλαμικών κομμάτων και των ισλαμικών πολιτοφυλακών είναι ο σχεδιασμός της Αμερικής στο Ιράκ, όπως κατοχυρώνεται στο σύνταγμα που γράφτηκε και ψηφίστηκε παρουσία του Πολ Μπρέμερ. Τα ισλαμικά κόμματα ήρθαν στο Ιράκ από τον Πολ Μπρέμερ και αυτά τα κόμματα και οι πολιτοφυλακές τους χρηματοδοτήθηκαν από το ίδιο πρόσωπο. Όλα τα ισλαμικά κόμματα γνωρίζουν την αξία και τη δύναμη της Αμερικής στο Ιράκ και έτσι δεν κάνουν κανένα βήμα χωρίς την έγκριση της Αμερικής πρώτα.
Από την άλλη πλευρά, το Ιράν πιστεύει ότι το Ιράκ και οι Ιρακινοί του ανήκουν και πιστεύει ότι ο θρησκευτικός δεσμός που υπάρχει μεταξύ των δύο χωρών είναι αυτός που θα του επιτρέψει να υλοποιήσει το όνειρό του στη Μέση Ανατολή. Το Ιράν ονειρεύεται να δημιουργήσει ένα κράτος τύπου ISIS με μια βίαιη σιιτική σεχταριστική κρατική εκδοχή στο Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο. Για να γίνει το Ιράν μια μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα, πρέπει πρώτα να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο. Πρέπει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, να χρηματοδοτήσει και να εκπαιδεύσει στην περιοχή πολιτοφυλακές, να υποστηρίξει την τρομοκρατία και τον ισλαμικό εξτρεμισμό, να δώσει όπλα, να ενισχύσει τη διαφθορά κ.λπ.
Το Ιράκ είναι η εθνική ασφάλεια του Ιράν. Το Ιράκ είναι το κλειδί για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και του πλούτου της από το Ιράν και για να γίνει το Ιράν περιφερειακή υπερδύναμη.
Ορισμένοι αριστεροί στον κόσμο πιστεύουν ότι το Ιράν είναι ο υπερασπιστής της ελευθερίας στη Μέση Ανατολή. Είναι θλιβερό γι’ αυτούς να πιστεύουν κάτι τέτοιο. Το Ιράν είναι ένα εγκληματικό κράτος τύπου ISIS που έχει χρηματοδοτήσει πολιτοφυλακές και έχει διαπράξει αμέτρητα εγκλήματα εναντίον αθώων πολιτών, είναι ένα εξτρεμιστικό ισλαμικό καθεστώς που ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του συμφέρον και την εξουσία του στην περιοχή προκειμένου να είναι μέρος του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Το Ιράν έχει σχεδόν ένα εκατομμύριο σεχταριστές εγκληματίες στρατιώτες στο Ιράκ υπό τις διαταγές του. Το Ιράν έχει παράσχει τη νομική και οικονομική κάλυψη για αυτούς μέσω του Ιδρύματος Λαϊκής Κινητοποίησης, το οποίο χρηματοδοτείται από την ιρακινή κυβέρνηση αλλά υπόκειται σε αμιγώς ιρανικό έλεγχο. Κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο Ιράν, καθώς παίζει ρόλο σε όλα τα κοινωνικά και κυβερνητικά ζητήματα και προστατεύει τα σιιτικά κόμματα στο Ιράκ που είναι πιστά σε αυτό. Ως εκ τούτου, το Ιράν και η Αμερική συμφωνούν τελικά στον ίδιο στόχο στο Ιράκ.
Κατά τη διάρκεια της εποχής Ομπάμα, η Αμερική προσέφερε το Ιράκ στο Ιράν πάνω σε ασημένιο πιάτο, και αυτό οδήγησε σε πολλή διαφθορά, καταστροφή και βία στο Ιράκ. Το πράγμα ήταν διαφορετικό όταν ο Τραμπ ήρθε στο Ιράκ.
Οι Ιρακινοί χάρηκαν με τον ερχομό του Τραμπ στην εξουσία, επειδή αισθάνθηκαν ότι ο Τραμπ αποτελούσε απειλή για το Ιράν και ότι ο ρόλος του Ιράν θα τερματιζόταν στο Ιράκ. Ήμασταν τόσο απελπισμένοι. Αν το Ιράν ενδιαφερόταν να είναι το Ιράκ σταθερό, όπως ισχυρίζεται, θα είχε ενεργήσει διαφορετικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι το Ιράν ενδιαφέρεται μόνο για τα συμφέροντά του και για τη διαιώνιση αυτής της θρησκευτικής σύγκρουσης σουνιτών-σιιτών, προκειμένου να επεκτείνει την εξουσία του στη Μέση Ανατολή και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να ιδρύσει ένα σιιτικό θρησκευτικό ισλαμικό κράτος.
Ο ιρακινός λαός επιθυμεί την ελευθερία, την ειρήνη και τη δημοκρατία, αλλά πού είναι η πολιτική βούληση που επιδιώκει να το επιτύχει αυτό; Δεν υπάρχει διεθνής ή περιφερειακή βούληση γι’ αυτό, ούτε καν μεταξύ των τοπικών ισλαμικών κομμάτων.
Μετάφραση: e la libertà
Workers Against Sectarianism, Brian Bean, “The legacy of occupation and the fight for a democratic Iraq”, Tempest, 12 Ιανουαρίου 2023, https://www.tempestmag.org/2023/01/the-legacy-of-occupation-and-the-fight-for-a-democratic-iraq/.
Παράρτημα του e la libertà
Για την ομάδα Workers Against Sectarianism [Εργάτες Κατά του Σεχταρισμού /‘άμαλ Ντουντ ατ-Τα’ιφίγια - عمال ضد الطائفية], επισκεφτείτε την ιστοσελίδα τους: https://was-iraq.org/. Στο Facebook: https://m.facebook.com/wasiraqi/photos/a.591253828040117/1103618750136953/?type=3&_rdr. Στο Twitter: https://twitter.com/WorkersIraq. Στο Instagram: https://www.instagram.com/wasiraqi/?hl=el.
Για το Ιράκ μπορείτε επίσης να διαβάσετε στο e la libertà:
Για το κίνημα του 2015:
Joseph Daher, «Ιράκ: οι άνεμοι της ελπίδας», e la libertà, 29 Αυγούστου 2015,
https://www.elaliberta.gr/διεθνή/μέση-ανατολή/243-ιράκ-οι-άνεμοι-της-ελπίδας
Για τις μαζικές διαδηλώσεις του καλοκαιριού του 2018 και τις εκλογές του φθινοπώρου του 2018, στις οποίες η εκλογική συμμαχία του Σαντρ (στην οποία συμμετείχε και το ΚΚΙ) ήταν πρώτη δύναμη:
«Τα Ιουλιανά του Ιράκ: Ένα μαζικό κίνημα ενάντια στη λιτότητα, τη διαφθορά και τον αυταρχισμό», e la libertà, 11 Αυγούστου 2018,
«Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα: οι διαδηλώσεις στο Ιράκ συνεχίζονται», e la libertà, 7 Σεπτεμβρίου 2018,
Joseph Daher, «Οι εκλογές στο Ιράκ: Ο Σαντρ, ο θρησκευτικός σεκταρισμός και μια λαϊκή εναλλακτική», e la libertà, 25 Ιουνίου 2018,
Για την Οκτωβριανή Εξέγερση του 2019:
Κώστας Κούσιαντας, «“Αυτή είναι η επανάστασή μας”: Διαδηλώσεις κλονίζουν την κυβέρνηση του Ιράκ», e la libertà, 6 Οκτωβρίου 2019,
Loulouwa al-Rachid, «Ιράκ: ο επαναστατικός άνεμος», e la libertà, 28 Νοεμβρίου 2019,
https://www.elaliberta.gr/διεθνή/μέση-ανατολή-βόρεια-αφρική/5818-ιράκ-ο-επαναστατικός-άνεμος
Σημειώσεις
[1] Ashley Smith, “Crisis in Iraq”, International Socialist Review, τεύχος 94, Φθινόπωρο 2014, https://isreview.org/issue/94/crisis-iraq/.
[2] Phil Marfleet, “Iraq: what happened next…”, International Socialism, τεύχος 161, χειμώνας 2019, http://isj.org.uk/iraq-what-happened-next/.
[3] Alliance of Middle Eastern and North African Socialists, “Solidarity with Iraq popular protests”, New Politics, 21 Οκτωβρίου 2019, https://newpol.org/solidarity-with-iraq-popular-protests/, από Alliance of Middle Eastern and North African Socialists, 17 Οκτωβρίου 2019, https://allianceofmesocialists.org/solidarity-with-iraq-popular-protests-statement-from-alliance-of-mena-socialists/ [Συμμαχία Σοσιαλιστών/τριων της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, «Αλληλεγγύη στις λαϊκές διαμαρτυρίες στο Ιράκ», e la libertà, 1 Νοεμβρίου 2019, https://www.elaliberta.gr/διεθνή/μέση-ανατολή-βόρεια-αφρική/5746-αλληλεγγύη-στις-λαϊκές-διαδηλώσεις-στο-ιράκ
[4] Joseph Daher, “The popular demonstrations continue!”, International Viewpoint, 31 Ιανουαρίου 2020, http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6385&fbclid=IwAR17Wa6pwxFYW4p35l12qNJ38Si-OLJsfscoKFplZ5VRJm0cHMLHpZDIPTI.
[5] Center for Contemporary Arab Studies, “Understanding The Iraqi Protests | Welcome & Dr. Zahra Ali”, Youtube, https://www.youtube.com/watch?v=1PQyxFtGeEw.
[6] Danny Postel, “The Other Regional Counter-Revolution. Iran’s Role in the Shifting Political Landscape of the Middle East”, New Politics, 7 Ιουλίου 2021, https://newpol.org/the-other-regional-counter-revolution-irans-role-in-the-shifting-political-landscape-of-the-middle-east/#_edn15 [Danny Postel, «Η άλλη περιφερειακή αντεπανάσταση: Ο ρόλος του Ιράν στο μεταβαλλόμενο πολιτικό τοπίο της Μέσης Ανατολής», e la libertà, 30 Ιουλίου 2021,
[7] Nick Clark, “Thousands occupy Iraqi parliament as political crisis intensifies”, Socialist Worker, 5 Αυγούστου 2022, https://socialistworker.co.uk/international/thousands-occupy-iraqi-parliament-as-political-crisis-intensifies/.
[8] [Σ.τ.Μ.:] Χρησιμοποιείται ο αγγλικός όρος “residential neighborhoods”, με τον οποίο περιγράφεται μια συνοικία η οποία αποτελείται μόνο από μικρές μονοκατοικίες.
