Με τελικό επικήδειο στο περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα», μπορεί να παρομοιαστεί η ομιλία του Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη, την ίδια ώρα που χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι, φοιτητές και φοιτήτριες, άνεργες και άνεργοι, διαδήλωναν στους δρόμους της πόλης, καταγγέλλοντας με αγανάκτηση την πολιτική του τρίτου μνημονίου που υπέγραψε και εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πέρυσι, από το βήμα της ΔΕΘ, ο Τσίπρας έβαλε και τυπικά την ταφόπλακα στο δειλό μεταρρυθμιστικό «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», αφού πρώτα είχε προδώσει την αγωνιστική ετυμηγορία του λαϊκού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο.
Φέτος, και πάλι από το βήμα της ΔΕΘ, ο Τσίπρας έδωσε τέλος και στο παραμύθι της διαχείρισης του μνημονίου με «ανθρώπινο πρόσωπο» αφού πρώτα, μέσα από την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, έφερε σε πέρας μια τεράστια επίθεση στο ασφαλιστικό σύστημα και στην δημόσια ιδιοκτησία, με διάλυση των συντάξεων και ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ.
Η νέα αφήγηση πλέον έχει να κάνει με την επιτυχία του τρίτου μνημονίου, με τις επενδύσεις που θα φέρει, με την ένταξη στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» του Ντράγκι, με την επιστροφή στις «αγορές», δίνοντας έτσι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την δυνατότητα να «διαπραγματευτεί μια ευνοϊκή ρύθμιση» του δημόσιου χρέους του ελληνικού καπιταλισμού.
Μέσα σε αυτό το νέο αφήγημα δεν υπάρχει θέση για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Υπάρχει μόνο η προτροπή για «υπομονή» μέχρι να υπάρξει η πολυαναμενόμενη επιστροφή στην ανάπτυξη η οποία –σύμφωνα με τον Τσίπρα- αυτή την φορά θα κατανεμηθεί «δίκαια». Η εργατική τάξη λοιπόν –σύμφωνα με τους μικροαστούς φωστήρες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ- θα πρέπει να αποδεχτεί την νέα επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, με την απελευθέρωση των απολύσεων, την πλήρη κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων, την δραστική περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που φέρνει η δεύτερη αξιολόγηση. Θα πρέπει να περιμένει μέχρι οι καπιταλιστές να δουν την κερδοφορία τους να ανακάμπτει σε ικανοποιητικά για αυτούς επίπεδα. Στο μεταξύ οι άνεργοι και οι άνεργες, ο φτωχός εργαζόμενος λαός, θα πρέπει να αρκεστεί στην ελεημοσύνη που θα του προσφέρει η κυβέρνηση Τσίπρα, με τα λεφτά που εισέπραξε από την μεταφορά των τηλεοπτικών αδειών από τα παλιά στα νέα καπιταλιστικά τζάκια.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πως η αφήγηση της «δίκαιης ανάπτυξης» που έρχεται είναι πέρα για πέρα ψεύτική. Πρώτα από όλα γιατί δεν την πιστεύει ούτε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Δραγασάκης, μιλώντας στην επιτροπή της Βουλής για το δημόσιο χρέος, ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει προοπτική για σημαντική συναινετική απομείωση του χρέους δίνοντας το πρώτο αποφασιστικό κτύπημα εκ των έσω στο success story του Τσίπρα. Αλλά, πολύ περισσότερο, αυτό που ακυρώνει την νέα πίστη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην αποτελεσματικότητα και την παντοδυναμία της αγοράς, είναι το γεγονός πως, τόσο η ΕΕ, όσο και ο παγκόσμιος καπιταλισμός, δεν κινούνται σε τροχιά ταχύρυθμης ανάπτυξης που θα οδηγούσε σε οριστική έξοδο από την κρίση. Το ΔΝΤ προβλέπει μείωση του ήδη ασθενικού ρυθμού ανάπτυξης της Ευρωζώνης από 1,6% φέτος σε 1,4% το 2017, ενώ η οικονομία των χωρών του ΟΟΣΑ θα μείνει καθηλωμένη σε ρυθμό ανάπτυξης 1,8% και το 2017, με τον κίνδυνο μια απότομη επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας, να απειλήσει με νέα συνολική κατάρρευση την παγκόσμια οικονομία.
Με τους κύριους διεθνείς εμπορικούς εταίρους του ελληνικού καπιταλισμού να βρίσκονται σε καθεστώς διαρκούς στασιμότητας, δεν είναι φυσικά δυνατόν να υπάρξουν οι ρυθμοί ανάπτυξης που ευαγγελίζεται ο Τσίπρας, πλέοντας μέσα στην σοσιαλφιλελεύθερη ονείρωξή του.
Την πραγματικότητα αυτή την γνωρίζουν και οι έλληνες καπιταλιστές και οι διεθνείς δανειστές τους και φυσικά τα πολιτικά επιτελεία από τον Τσίπρα και τον Καμένο, μέχρι την Γεννηματά, τον Θεοδωράκη και τον Μητσοτάκη. Για αυτό και μαίνεται η σύγκρουση για τον ποίο αποτελεσματικό τρόπο προώθησης των μνημονιακών πολίτικων.
Ο Μητσοτάκης υπόσχεται να προχωρήσει στην υλοποίηση των μέτρων του μνημονίου που ψήφισε μαζί με τον Τσίπρα, με την αποφασιστική σκληρότητα που χρειάζεται για να επιβληθούν πάνω στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Ο Τσίπρας απαντά (χρησιμοποιώντας αντιδεξιά ρητορική) ότι μόνο αυτός μπορεί να εξασφαλίσει την αποδοχή των μνημονίων από τις λαϊκές τάξεις, και ότι η πρόταση Μητσοτάκη κινδυνεύει να προκαλέσει αντιδράσεις, που θα ακυρώσουν την αποτελεσματικότητα των μνημονιακών μέτρων, όσον αφορά την εξαγωγή μεγαλύτερης υπεραξίας από την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Και οι δύο εμφανίζονται, μπροστά την άρχουσα τάξη και το διεθνές κεφάλαιο, σαν οι πιο αποτελεσματικοί στην προώθηση εκείνων των πολιτικών, που αυξάνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης μέσα στην κρίση, έτσι ώστε να υπάρχει αρκετό μερίδιο κερδών, τόσο για το ελληνικό κεφάλαιο, όσο και για τους διεθνείς δανειστές του.
Οι διαμάχες αυτές συνεχίζουν να τροφοδοτούν την πολιτική αστάθεια, καθώς η άρχουσα τάξη ταλαντεύεται για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει. Πρόκειται για ταλάντευση που παράγεται από το γεγονός, ότι η εργατική τάξη εξακολουθεί να αναζητά απαντήσεις στην κατεύθυνση της ρήξης με τα μνημόνια και όχι της παθητικής αποδοχής τους. Παρά το γεγονός ότι έχει ήδη απογοητευτεί και αποστασιοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τον ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις δεν προσχωρεί στο στρατόπεδο της απάθειας και δεν στρέφεται προς τα δεξιά. Οι διαδηλώσεις στην φετινή ΔΕΘ είναι χαρακτηριστικές για τις δυνατότητες αντίστασης που εξακολουθούν να υπάρχουν, παράλληλα με την σύγχυση και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση είναι απαραίτητη η αντεπίθεση του εργατικού κινήματος. Μια αντεπίθεση που πρέπει να έχει, όχι μόνο αντιμνημονιακό περιεχόμενο αλλά και αντικαπιταλιστική προοπτική, σε ρήξη με τα αδιέξοδα της μεταρρυθμιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που αντικειμενικά οδήγησαν στην προσχώρηση του στον σοσιαλφιλελευθερισμό.
Το πρώτο απαραίτητο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση είναι το ενιαίο εργατικό μέτωπο. Η ενότητα στην δράση του εργατικού κινήματος και των κοινωνικών κινημάτων. Από τον πιο μικρό αγώνα, στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην γειτονία, μέχρι τις κεντρικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Πρόκειται για μια ενότητα που διασφαλίζει τους όρους της αποτελεσματικής δράσης και ταυτόχρονα πρέπει να θέτει άμεσα και επιτακτικά την ανατροπή της κυριαρχίας της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στο εργατικό κίνημα.
Η συζήτηση για την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης στο εργατικό κίνημα, πολλές φορές παίρνει τη μορφή της αντιπαράθεσης για την αναγκαιότητα όχι μόνο πολιτικού, αλλά και του οργανωτικού διαχωρισμού από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με χωριστές απεργιακές συγκεντρώσεις και οικοδόμηση ενός Ανεξάρτητου Κέντρου Αγώνα.
Η συζήτηση αυτή άνοιξε και πάλι, μέσα στην αντικαπιταλιστική αριστερά, με έντονο τρόπο με αφορμή τις διαδηλώσεις στη ΔΕΘ.
Στη ΔΕΘ φέτος, έγιναν 4 χωριστές συγκεντρώσεις – διαδηλώσεις. Συλλαλητήριο στο άγαλμα του Βενιζέλου και πορεία οργάνωσαν ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΕΚΘ και ΕΔΟΘ. Το ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκε στην πλατεία Αριστοτέλους. ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιτροπές αγώνα ενάντια στην Εξόρυξης Χρυσού, το Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης, αντιεξουσιαστικές οργανώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι και πρωτοβάθμια σωματεία συγκεντρώθηκαν στην Καμάρα. Η Αντιεξουσιακή Κίνηση Θεσσαλονίκης, αλληλέγγυοι και πρόσφυγες από κέντρα φιλοξενίας, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Σιντριβανίου.
Η συγκέντρωση των συνδικάτων ήταν μαζική και με πολλές συμμετοχές από εργατικά κέντρα και σωματεία. Τα Λιπάσματα Καβάλας που βρίσκονται σε κινητοποίηση έδωσαν τον τόνο στη διαδήλωση. Μαζική ήταν και η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Αρκετή μαζικότητα είχε και η συγκέντρωση στην Καμάρα, με έντονη την παρουσία νεολαίας από φοιτητικούς Συλλόγους, ενώ για πρώτη φορά οι Επιτροπές Αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού βρέθηκαν σε κοινή διαδήλωση με δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς.
Δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει ότι υπάρχει αγανάκτηση σε μεγάλο μέρος της βάσης των εργαζομένων ενάντια στην ηγεσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ιδιαίτερα, ενάντια στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία έχει ακολουθήσει τακτική ταξικής προδοσίας και είναι απολύτως υπεύθυνη για τη διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στα συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα και την αδυναμία να συγκροτηθεί η εργατική αντίσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ έχει σταθεί απέναντι στο κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, και απέναντι σε μάχες όπως το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5/7/2015.
Όμως, δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι οι απλοί εργαζόμενοι της βάσης, όταν βρεθούν σε κίνηση και κινητοποίηση, κατεβαίνουν εκεί που καλούν τα συνδικάτα τους. Το ερώτημα που υπάρχει για την Αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι απλό: την ενδιαφέρει να παρέμβει στις κεντρικές εργατικές συγκεντρώσεις επηρεάζοντας και καθορίζοντας εργατικά κομμάτια που είναι ενδεχόμενο να κατεβαίνουν στο δρόμο για πρώτη φορά; Την ενδιαφέρει να δώσει τις δυνάμεις της στην «ανακατάληψη» των συνδικάτων και των Ομοσπονδιών και να συμβάλλει στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος;
Γιατί, για να υλοποιηθεί μια τέτοια προοπτική, είναι απαραίτητη μια τακτική που αφαιρεί εδώ και τώρα μέσα στις εργατικές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις την ηγεμονία από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και την δίνει στα μαχόμενα πρωτοπόρα κομμάτια του κινήματος. Που κατορθώνει ακόμα και να αποβάλει τους γραφειοκράτες από την ηγεσία των διαδηλώσεων και των κινητοποιήσεων τις οποίες αναγκάζονται να προκηρύξουν. Όμως για να γίνει αυτό θα πρέπει τα πρωτοπόρα κομμάτια του κινήματος να βρίσκονται μαζί με το σύνολο των εργατικών σωματείων μέσα στις εργατικές διαδηλώσεις και όχι απομονωμένα σε «υγειονομικές ζώνες». Θα πρέπει όλοι οι εκπαιδευτικοί, όλοι οι ναυτεργάτες, όλα τα κομμάτια της εργατικής τάξης να βαδίζουν ενωμένα και όχι διασπασμένα σε χωριστές κινητοποιήσεις. Θα πρέπει τα κομμάτια της φοιτητικής νεολαίας που κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο στις διαδηλώσεις, να βρεθούν σε επαφή και πραγματική τριβή με την εργατική τάξη και τα μαζικά συνδικάτα της και όχι να κρατιούνται σε απόσταση. Οι προσυγκεντρώσεις των μαχητικών κομματιών εργαζομένων και νεολαίας θα πρέπει να καταλήγουν στην κεντρική συγκέντρωση και να επιχειρούν να την καθορίσουν πολιτικά.
Με αυτή την έννοια, είναι κοντόθωροι οι πανηγυρισμοί για το «πλήθος της ταξικής συγκέντρωσης της Καμάρας», εάν δεν παίρνουν υπόψη τους ότι, οι ευθύνες για την ενότητα της εργατικής τάξης, για την οικοδόμηση ενιαίου εργατικού μετώπου που θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις μιας νικηφόρας αντεπίθεσης, είναι πολύ μεγαλύτερες. Και ότι η τακτική των χωριστών συγκεντρώσεων, είναι ο εύκολος δρόμος της περιχαράκωσης, που έχει ενσωματώσει, θεωρητικοποιώντας επικίνδυνα, την πεποίθηση της ήττας και της αδυναμίας για ανάκαμψη και αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
