Το παρακάτω κείμενο στάλθηκε στο e la libertà για αναδημοσίευση
Γιάννης Χατζηγιάννης
Νίκος Πελεκούδας
Αν θέλουμε να πάμε αλλιώς, πρέπει να κάνουμε τα πράγματα αλλιώς. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μάλλον κάνουμε τα ίδια
Σε άρθρο τους ο Παντελής Αυθίνος και η Ζέττα Μελαμπιανάκη (το άρθρο στο https://www.elaliberta.gr) αναφέρονται στο γιατί τα ταξικά συνδικάτα και κατ’ επέκταση η αντικαπιταλιστική κι επαναστατική αριστερά πρέπει να συμμετάσχουν, όπως έχει ήδη κάνει το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) και το ΜΕΤΑ (ΛΑΕ), ενεργητικά στην απεργία-ημέρα πανεθνικής δράσης που κήρυξαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με τμήματα του κεφαλαίου στις 30 Μάη.
Η επιχειρηματολογία, αν και πλούσια σε στοιχεία που φωτίζει μερικές πλευρές των γεγονότων που οδήγησαν τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε αυτή την απεργία, είναι εξαιρετικά φτωχή σε συμπεράσματα κι επαναλαμβάνει ότι ακριβώς λεγόταν σε όλες τις προηγούμενες απεργίες, όταν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ τις οργάνωναν είτε κάτω από τη πίεση του κινήματος, είτε για τους εθιμοτυπικούς λόγους δικαιολόγησης της ύπαρξής τους.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή η απεργία εμπεριέχει κάτι καινούργιο ή αποτελεί συνέχεια της προδοσίας που έχει ήδη συντελεστεί και απλά στο κύκλο των προδοσιών προστίθεται το πρόγραμμα της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ που σε τελευταία ανάλυση δεν είναι και τόσο διαφορετικό, όπως λένε οι συγγραφείς, από τη συνυπογραφή του ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ που ήδη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν συμφωνήσει με ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕ, ΕΣΕΕ στα πλαίσια της Οικονομικής Κοινωνικής Επιτροπής (ΟΚΕ), εκεί δηλ. όπου οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές γραφειοκράτες μαζί με το κεφάλαιο συναποφασίζουν πότε θα απεργήσουν και πότε δεν θα απεργήσουν. Όμως οι συγγραφείς θα πρέπει να να συμφωνήσουν μαζί μας ότι είναι τελείως διαφορετικό η υπογραφή μιας συμφωνίας και άλλο η κινητοποίηση των μαζών κάτω από τη σημαία της συμφωνίας όπως ακριβώς είναι η διαφορά των εθνικιστικών παραληρημάτων σε εφημερίδες από την πραγματική κινητοποίηση μαζών στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και η οργάνωση της πάλης εναντίον τους.
Οι συγγραφείς παρουσιάζουν τη κήρυξη της απεργίας ως αποτέλεσμα των ενδοαστικών αντιθέσεων, τη σύγκρουση στα υψηλά κλιμάκια της άρχουσας τάξης πάνω στο ζήτημα του τέλους των Μνημονίων με τη προληπτική πιστωτική γραμμή ή με μια καθαρή έξοδο, δηλ. ως μια διαμάχη για το ποιος θα ευνοηθεί από τη μια ή την άλλη επιλογή που αναμφίβολα καμιά από τις δυο επιλογές δεν ευνοεί την εργατική τάξη, παρά μόνο στη λογική του μικρότερου κακού, δηλ. μια επιλογή ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Πρακτικά ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μια απεργία με τις ευλογίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την προπαγάνδιση της καθαρής εξόδου που βρίσκει συμμάχους και τα μικροαστικά στρώματα καθώς αναμένουν μια μείωση των φορολογικών βαρών για τη βελτίωση κερδών και εισοδημάτων.
Ὀμως σε αντίθεση με την πρόσκαιρη συμμαχία στην απεργία της 4/1/16 που επισημαίνουν οι συγγραφείς, που κάθε φορέας είχε το δικό του πρόγραμμα, εδώ δεν πρόκειται για μια πρόσκαιρη συμμαχία, έστω αντιμνημονιακού χαρακτήρα αλλά για μια πολιτική συμφωνία σωτηρίας και ανόρθωσης του χρεοκοπημένου καπιταλισμού. Οι συγγραφείς δεν θέλουν να πιστέψουν ή εσκεμμένα αγνοούν ότι η κήρυξη της απεργίας στις 30 Μάη αποσκοπεί στην διάλυση του άτυπου μπλοκ που δημιουργήθηκε μεταξύ ΠΑΜΕ και Πρωτοβάθμιων Σωματείων στις 12/1/18 κατά του αντισυνδικαλιστικού νόμου για την απεργία, συν όλων των άλλων μνημονιακών μέτρων που ψηφίστηκαν την ημέρα εκείνη.
Η 30 Μάη είναι μια προληπτική απεργία για την ανάληψη της πρωτοβουλίας των κινήσεων από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και την αποτροπή δημιουργίας ενός συμπαγούς εργατικού αντικαπιταλιστικού-επαναστατικού μετώπου έξω και πέρα από τα όρια της.
Είναι απορίας άξιο από που βγαίνει το συμπέρασμα ότι η συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου που τηρεί την πολιτική του ανεξαρτησία από το κράτος, την εργοδοσία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία συνιστά έξοδο των αγωνιστών από τα συνδικάτα, απομονωτισμό, αναχωρητισμό; Δεν υπήρξαν ιστορικές περίοδοι όπου κάτι τέτοιο έχει συμβεί με τη συγκρότηση ανεξάρτητων μορφών αγώνα έξω από τους εργατοπατέρες, δοτούς ή μη; Ποιος είναι ο λόγος να λοιδορείται η αναγκαιότητα ενός ανεξάρτητου κέντρου αγώνα που διασφαλίζει τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους της ταξικής πάλης;
Ο αναχωρητισμός από τα συνδικάτα δεν οφείλεται στην καταψήφιση της απεργίας για τις 30 Μάη. Οφείλεται σε υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες. Ο ποιος σοβαρός από όλους είναι η απουσία μιας πειστικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Σε επίπεδο συνδικαλιστικού κινήματος έχει γίνει αντιληπτό ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μας έχουν πουλημένους. Την εποχή της κρίσης φάνηκε η ανεπάρκεια των συνδικάτων χωρίς μια επαναστατική πολιτική που συναντά τα όρια της φύσης των συνδικάτων ως αμυντικά όπλα της εργατικής τάξης μέσα στον καπιταλισμό. Η οικονομική αιμορραγία εμποδίζει τις αλλεπάλληλες σποραδικές απεργίες που δεν έχουν απτά αποτελέσματα. Πολλά σωματεία διαλύθηκαν εξαιτίας των μαζικών λουκέτων στη βιομηχανία και πάνω από 1.000.000 άνεργοι έχασαν τις ελπίδες τους από τα συνδικάτα για να τους προστατέψουν. Πάνω από 500.000 (κυρίως νέοι/ες) έφυγαν στην ξενιτειά. Υπάρχει μια αντικειμενική βάση που προσδιορίζει τα όρια του συνδικαλιστικού, οικονομικού αγώνα. Γι αυτό, ο ρόλος ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα συνδικάτα, όσο μαζικά κι αν είναι.
Το πρόγραμμα της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ δεν αφορά μόνο, όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί από τους συγγραφείς, το μεταμνημονιακό πρόγραμμα. Υπάρχει κάτι το οποίο, όχι μόνο στο δικό τους κείμενο, που αγνοείται παντελώς. Έχουμε πίσω μας, μέσα στην ίδια χρονιά, δυο μαζικά εθνικιστικά συλλαλητήρια και μπροστά μας τον κίνδυνο ενός ληστρικού ιμπεριαλιστικού σφαγείου. Για ποιο λόγο αγνοείται πλήρως το γεγονός αυτό; Επειδή δεν αναφέρεται ρητά στους στόχους της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ;
Το πρόγραμμα της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ είναι το πρόπλασμα της αναγκαίας συναίνεσης των εργαζομένων στις ανάγκες της άρχουσας τάξης για τη σωτηρία της καπιταλιστικής πατρίδας στην περίπτωση πολέμου. Όποιος το αγνοεί υποτάσσεται στα κρυφά σχέδια της μπουρζουαζίας. Το πολλά υποσχόμενο τέλος των Μνημονίων μπορεί να είναι η απαρχή ενός πολεμικού μακελειού που καθορίζεται από παράγοντες πέρα από τα σύνορα της δικιάς μας χώρας, τις ανάγκες επίλυσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης με άλλα μέσα, τα μέσα του πολεμικού σφαγείου. Η υποτίμηση αυτού του γεγονότος από τους συγγραφείς δείχνει ότι κρίση, μνημόνια και πόλεμος δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Η απεργία στις 30 Μάη των ΓΣΕΕ_ΑΔΕΔΥ και ΣΙΑ αποτελεί τη διάταξη των δυνάμεων του εθνικού κορμού που θα μας καλέσει, μαζί με την αστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να πολεμήσουμε και φυσικά να μην απεργήσουμε για το καλό της αστικής πατρίδας. Στο εθνικό καθήκον συντάσσεται δυστυχώς ΚΚΕ και ΛΑΕ.
Τα συνδικαλιστικά στελέχη που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή έχουν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι υπάρχει πιθανότητα να δεχτούν κριτική για την καταψήφιση της απεργίας και πολύ περισσότερο φοβούνται μη τυχόν εμπεδωθεί μια αντίληψη στους πιο συνειδητούς εργαζόμενους αλ-καρτ συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Όμως οι ιδεολογικές πιέσεις που τους ασκούνται βρίσκονται από τα δεξιά τους και όχι από τα αριστερά τους.
Οι φόβοι είναι αδικαιολόγητοι στο βαθμό που υπάρχει ένα ενιαίο πολιτικό (όχι μόνο συνδικαλιστικό) σχέδιο. Τα Πρωτοβάθμια Σωματεία στις 17/5 παρουσίασαν ένα τέτοιο σχέδιο άμεσης πάλης (που πρέπει να εμπλουτιστεί) που αποτελεί συνέχεια της πάλης για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, απέχοντας από τον εθνικό κορμό που συγκροτείται. Ο συνδικαλιστικός φετιχισμός των ΠΑΜΕ-ΜΕΤΑ αλλά και άλλων σίγουρα εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο αυτή τη στιγμή.
Το σχέδιο της σύσκεψης των Πρωτοβάθμιων είναι η άμεση κινητοποίηση στη φιέστα της ΓΣΕΕ 21/5, στο συνέδριο του ΣΕΒ στις 29/5, κήρυξη απεργίας τον Ιούνη στο Eurogroup. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται η άμεση συστράτευση όλων πάνω σε αυτό το σχέδιο χωρίς παλινωδίες και ταλαντεύσεις. Ειδικότερα στην περίπτωση κήρυξης απεργίας μέσα στον Ιούνη, αυτή θα είναι το πρώτο crash-test του αντισυνδικαλιστικού νόμου να σπάσει στην πράξη, όπου οι συμμετέχοντες φορείς στην απεργία της 30 Μάη θα καταθέτουν ασφαλιστικά μέτρα για παράνομη κήρυξη απεργία κατά των σωματείων μας. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να σπάσει η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ.
Συμφωνούμε με τους συγγραφείς ότι το πολιτικό σκηνικό δεν έχει σταθεροποιηθεί και πρέπει να δράσουμε άμεσα κι αυτό αφορά και τα συνδικάτα μας για να ξεριζωθεί η αστική ιδεολογία από τη συνείδηση των εργαζομένων, ανέργων, φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η μη σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού (η απεργία 30 Μάη συνίσταται στο ακριβώς αντίθετο) απαιτεί μια ρήξη με τις συνήθεις εργασίες από την πλευρά μας.
Αν θέλουμε να πάμε αλλιώς, πρέπει να κάνουμε τα πράγματα αλλιώς. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μάλλον κάνουμε τα ίδια. Η απόφαση καταψήφισης της απεργίας δεν στερείται επιχειρημάτων και σχεδίου αλλά αποφασιστικότητας και τόλμης.
Γιάννης Χατζηγιάννης, Εργαζόμενος ΕΦΚΑ
Νίκος Πελεκούδας, μέλος ΔΣ ΣΕΦΚ
(Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το εθνικό μέτωπο που αποφάσισε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με τους δεξιούς περιφερειάρχες για τη σωτηρία της ΔΕΗ αντί του εργατικού ταξικού μετώπου που πρότειναν οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ). Ορισμένα παραδείγματα του άρθρου είναι εξαιρετικά ατυχή.
Πηγή: Ο Εργάτης, 20 Μαΐου 2018
