Η ακροδεξιά σήμερα

από τον Charlie Post

ΠΗΓΗ: https://www.tempestmag.org/

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Τόσο οι ακροδεξιοί πολιτικοί όσο και οι φασιστικές συμμορίες του δρόμου αποτελούν αυξανόμενες απειλές για τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους. Οι δύο ομάδες σχετίζονται -και συνδέονται-, υποστηρίζει ο Charlie Post, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η Αριστερά χρειάζεται διαφορετικές τακτικές για να καταπολεμήσει την καθεμία. Ακολουθεί παρακάτω μια επεξεργασμένη εκδοχή της ομιλίας που πραγματοποιήθηκε στο φόρουμ του Tempest στη Νέα Υόρκη στις 19 Μαρτίου 2023.

Όταν εμείς στην Αριστερά μιλάμε για την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, συχνά συγχέουμε δύο στενά συνδεδεμένα, αλλά διαφορετικά φαινόμενα - την ανάπτυξη ενός εκλογικού δεξιού λαϊκισμού και την ανάπτυξη και την αυξανόμενη βία των πραγματικών φασιστικών συμμοριών. Από τη μία πλευρά, έχουμε ομαδοποιήσεις όπως οι Ρεπουμπλικάνοι του "MAGA (Make America Great Again"  ^[1] στις ΗΠΑ, ο γαλλικός Εθνικός Συναγερμός (National Rally) ^[2], οι Αδερφοί της Ιταλίας (Fratelli d’ Italia) ^[3] και το Φιλελεύθερο Κόμμα (Partido Liberal) της Βραζιλίας ^[4] . Ενώ τόσο ο Εθνικός Συναγερμός όσο και οι Αδελφοί της Ιταλίας έχουν ρίζες στον γαλλικό και ιταλικό φασισμό, οι οργανώσεις αυτές λειτουργούν κυρίως μέσω του εκλογικού στίβου και επιδιώκουν να κατακτήσουν αξιώματα στο υπάρχον κράτος. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι φασιστικές οργανώσεις, όπως οι Proud Boys στις ΗΠΑ, οι οποίες μπορεί να κάνουν εκστρατεία για τα ακροδεξιά κόμματα, αλλά εστιάζουν τις δυνάμεις τους σε βίαιες επιθέσεις εναντίον των εργαζομένων και των καταπιεσμένων και επιδιώκουν να καταργήσουν τους περιορισμένους δημοκρατικούς θεσμούς και τα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Αυτή η σύγχυση δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Τόσο η εκλογική ακροδεξιά όσο και οι φασιστικές ομάδες στους δρόμους είναι προϊόντα της ίδιας κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, μοιράζονται παρόμοιες πολιτικές ιδέες και απευθύνονται στις ίδιες κοινωνικές ομάδες. Αυτές οι ομοιότητες από μόνες τους θα ήταν αρκετές για να προκαλέσουν σύγχυση σε πολλούς. Ωστόσο, έχει επίσης υπάρξει μια σημαντική ασάφεια στα όρια μεταξύ των δύο συνιστωσών της ακροδεξιάς. Ο Εθνικός Συναγερμός και οι Αδελφοί της Ιταλίας έσπασαν τους δεσμούς με τις αντιδραστικές πολιτοφυλακές τους και αποστασιοποιήθηκαν από τις φασιστικές τους ρίζες, επιδιώκοντας την εκλογική νομιμοποίηση. Ωστόσο, υπάρχει μια πτέρυγα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος των ΗΠΑ που συμπαθεί ανοιχτά τις φασιστικές συμμορίες και έχει προσπαθήσει να υπερασπιστεί την εξωθεσμική βία τους, συμπεριλαμβανομένης του " beer-gut putsch " της 6ης Ιανουαρίου 2021 ^[5].
Η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να συγχέει τις δύο συνιστώσες της σύγχρονης σκληρής Δεξιάς. Όπως το έθεσε ο αείμνηστος Νιλ Ντέιβιντσον ^[6] , η διαφορά μεταξύ της εκλογικής ακροδεξιάς και των φασιστικών ομάδων απαιτεί "διαφορετικές τακτικές που πρέπει να αναπτυχθούν από την Αριστερά, αν πρόκειται να αντιταχθεί με επιτυχία και στις δύο". Η σύγχυση της εκλογικής ακροδεξιάς και του φασισμού μπορεί να παράγει δύο εξίσου προβληματικές στρατηγικές της Αριστεράς. Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι να εστιάζουμε στην εκλογική ακροδεξιά, υποβαθμίζοντας συχνά τον κίνδυνο των ακροδεξιών ομάδων στο δρόμο, και να υποστηρίζουμε μια απάντηση κυρίως εκλογική -συμπεριλαμβανομένου του αδιεξόδου της υποστήριξης των Δημοκρατικών και άλλων "φιλελεύθερων" καπιταλιστικών κομμάτων για να νικήσουμε τον "φασισμό".

Η άλλη απάντηση, η οποία κατανοεί σωστά την υπαρξιακή απειλή του φασισμού για τις οργανώσεις των εργαζομένων και των καταπιεσμένων, μπορεί συχνά να οδηγήσει στην υιοθέτηση της άκριτης " απαγόρευσης" και φυσικών συγκρούσεων τόσο με τις φασιστικές συμμορίες όσο και με την εκλογική ακροδεξιά, γεγονός που μπορεί να απομονώσει τη ριζοσπαστική Αριστερά και να την αφήσει ανοιχτή στην καπιταλιστική κρατική καταστολή.

Οι κοινές ρίζες της δεξιάς
Τόσο η εκλογική απήχηση του δεξιού λαϊκισμού όσο και η απήχηση των φασιστικών συμμοριών απορρέουν από την κοινωνική καταστροφή που προκαλεί η συνεχιζόμενη κρίση του καπιταλισμού, η οποία ξεκίνησε με την παγκόσμια ύφεση του 2008, και από την αποτυχία της παραδοσιακής Αριστεράς, των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων να θέσουν μια κοινωνική και πολιτική εναλλακτική λύση.
Όλοι γνωρίζουμε τον κοινωνικό αντίκτυπο της κρίσης - αυξανόμενη οικονομική ανισότητα και κοινωνική επισφάλεια για την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ιδίως για όσους υφίστανται φυλετική, έμφυλη και σεξουαλική καταπίεση- αυξανόμενη συγκέντρωση πλούτου εις βάρος των εργαζομένων και των μικρών επιχειρήσεων- εκτεταμένη απόγνωση που παίρνει τη μορφή επιδημίας κατάχρησης ουσιών- επαπειλούμενες περιβαλλοντικές καταστροφές και μαζική εκτόπιση και μετανάστευση ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Μπροστά σε αυτή την κρίση, η παραδοσιακή Αριστερά -συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων- υιοθετεί το "μικρότερο κακό" και υποτάσσεται στους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς και τους χορηγούς τους που φέρουν την ευθύνη για την χειροπιαστή κοινωνική καταστροφή. Ενώ έχουμε δει την τελευταία δεκαετία να αναπτύσσονται σποραδικοί αγώνες κατά του κεφαλαίου βασισμένοι στην αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, λίγες μόνιμες οργανώσεις και κινήματα έχουν αναδυθεί για να στηρίξουν μια ριζοσπαστική, αριστερή εναλλακτική λύση. Ελλείψει ισχυρών αλληλέγγυων οργανώσεων και της απαξίωσης του παραδοσιακού "κέντρου" (νεοφιλελεύθερου και συντηρητικού) της καπιταλιστικής πολιτικής, η εκλογική ακροδεξιά και οι φασιστικές συμμορίες γεμίζουν το κενό με τις αντιδραστικές και τελικά κάλπικες λύσεις τους.
Η κοσμοθεωρία -ή αυτό που εμείς οι μαρξιστές θέλουμε να αποκαλούμε ιδεολογία- της εκλογικής ακροδεξιάς και των φασιστών είναι επίσης παρόμοια. Και οι δύο ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται τον "μικρό άνθρωπο/little man" ενάντια σε απειλές τόσο από "πάνω" όσο και από "κάτω". Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Ζαΐρ Μπολσονάρου, η Τζιόρτζια Μελόνι και η Μαρίν Λεπέν, μαζί με τα Proud Boys, τους Sons of Odin, τους Oath Keepers και τους ομοίους τους είναι εχθρικοί τόσο προς τις "παγκοσμιοποιημένες εταιρείες" όσο και προς τις "ανάξιες" φυλετικές μειονότητες, τους "εγκληματίες" μετανάστες, τα "διεφθαρμένα" συνδικάτα και τους σεξουαλικά και έμφυλα "αποκλίνοντες". Οι πολυεθνικές εταιρείες αλλά  και τα συνδικάτα, οι έγχρωμοι, οι μετανάστες και οι Queer άνθρωποι, καταδυναστεύουν τους "σκληρά εργαζόμενους"-λευκούς.

Ο αντισημιτισμός επιστρατεύεται εναντίον των "κοσμοπολίτικων ελίτ" που διοικούν εταιρείες που δεν έχουν καμία "πίστη" στην αμερικανική πατρίδα, ενώ ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία, η αντιμεταναστευτική ξενοφοβία, η ομοφοβία και η τρανσφοβία στοχοποιούν τη μη λευκή εργατική τάξη και τους φτωχούς.

Ντόναλντ Τραμπ, Μαρίν Λεπέν, Ζαΐρ Μπολσονάρου και Τζόρτζια Μελόνι. Εικόνα Τραμπ από τον Gage Skidmore, εικόνα Λε Πεν © Ευρωπαϊκή Ένωση 2015 - Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εικόνα Μπολσονάρου από το Planácio do Panolto, εικόνα Μελόνι από το Vox España.

Η κοινωνική βάση τόσο της εκλογικής δεξιάς όσο και του φασισμού είναι επίσης παρόμοια. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του Τραμπ, του Μπολσονάρο, της Λεπέν και της Μελόνι, καθώς και τα στελέχη και οι συμπαθούντες των αναβιούντων φασιστικών ομάδων προέρχονται από τις λευκές μεσαίες τάξεις των προαστίων και των εκτός πόλεων: μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, χαμηλόβαθμα στελέχη και επαγγελματίες που βίωσαν την πτώση του βιοτικού επιπέδου και την αυξανόμενη οικονομική ανασφάλεια τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Μη έχοντας την ικανότητα συλλογικής οργάνωσης, όπως τα συνδικάτα, για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ενάντια στο κεφάλαιο, τμήματα της μεσαίας τάξης έλκονται από τους ισχυρισμούς ότι απειλούνται τόσο από πάνω από τις πολυεθνικές εταιρείες όσο και από κάτω από τους οργανωμένους εργάτες, τις φυλετικές μειονότητες και τους μετανάστες.


Τόσο ο δεξιός λαϊκισμός όσο και ο φασισμός αντλούν επίσης υποστήριξη από ηλικιωμένους, λευκούς εργαζόμενους και ανέργους. Όπως και οι υπόλοιποι, μη λευκοί και μετανάστες εργάτες, έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να μειώνεται μπροστά στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική επίθεση των τελευταίων σαράντα ετών - και η κατάστασή τους έγινε ακόμη πιο ανασφαλής μετά την ύφεση. Η αδυναμία των ταξικών οργανώσεων-συγκεκριμένα των συνδικάτων-που μπορούν να προσφέρουν συλλογική άμυνα απέναντι στο κεφάλαιο οδηγεί τμήματα της εργατικής τάξης να προσπαθούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους εις βάρος άλλων εργαζομένων-γυναικών, έγχρωμων, μεταναστών, queer και μουσουλμάνων. Σήμερα, πολλοί εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους και άνθρωποι σε πόλεις όπως το East Palestine του Ιλινόις προσελκύονται από τους Ρεπουμπλικάνους του Τραμπ και τις φασιστικές συμμορίες, ως αντίδραση στη συναίνεση των ηγετών των συνδικάτων των σιδηροδρομικών στο σπάσιμο των απεργιών και στην αδιαφορία της κυβέρνησης Μπάιντεν για τα θύματα της τελευταίας καταστροφής των σιδηροδρόμων.

Πολιτικοί και μάχιμοι στον δρόμο
Παρά τις ομοιότητες αυτές, η εκλογική δεξιά και οι φασιστικές συμμορίες διαφέρουν ριζικά ως προς τον τρόπο οργάνωσης και οικοδόμησης της εξουσίας τους. Ο δεξιός λαϊκισμός σε όλο τον προηγμένο καπιταλιστικό κόσμο βασίζεται κυρίως στην πολιτική μέσω εκλογών. Ο Τραμπ, ο Μπολσονάρου, η Λεπέν και η Μελόνι επιδιώκουν να καταλάβουν την εξουσία κερδίζοντας την πλειοψηφία ενός εκλογικού σώματος ολοένα και περισσότερο λευκού και μεσοαστικού. Φτάνοντας στην εξουσία, όποιες κι αν είναι οι επιθυμίες τους, δεν απαγορεύουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ούτε διαλύουν τα εκλεγμένα νομοθετικά σώματα, αλλά προσπαθούν να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους "δημοκρατικά". Μόνο όσοι εξιδανικεύουν την καπιταλιστική δημοκρατία μπορούν να δουν την εφαρμογή αυταρχικών και κατασταλτικών πολιτικών ως κάποια μορφή "υφέρποντος φασισμού". Ακόμα και όταν η εκλογική δεξιά φλερτάρει με την εξωθεσμική δράση, όπως στις 6 Ιανουαρίου στις ΗΠΑ ή μετά την επανεκλογή του Λούλα στη Βραζιλία νωρίτερα φέτος, πάντα υποκλίνεται στη "νομιμότητα".


Αντίθετα, ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό κίνημα που στρατολογεί μέλη και οικοδομεί την εξουσία μέσω της βίας και του τρόμου. Οι φασιστικές ομάδες είναι μάχιμοι του δρόμου που επιδιώκουν να εκφοβίσουν σωματικά τους εχθρούς τους. Αν και οι φασίστες ιστορικά έχουν διεκδικήσει εκλογές και σήμερα θα υποστηρίξουν ακροδεξιούς υποψηφίους, ο απώτερος στόχος τους δεν είναι να κερδίσουν τις εκλογές και να χρησιμοποιήσουν τους νομοθετικούς θεσμούς για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Αντίθετα, οι φασίστες επιδιώκουν να καταστρέψουν όλους τους θεσμούς της καπιταλιστικής δημοκρατίας ^[7] - από τα εκλεγμένα νομοθετικά σώματα μέχρι το συνδικάτο της πιο ταξικής συνεργασίας. Παρόλο που οι φασιστικές ομάδες προσπαθούν να καλύψουν τους στόχους τους με ισχυρισμούς περί υπεράσπισης της δημοκρατίας από την "εκλογική απάτη", όπως έκαναν μετά τις ήττες του Τραμπ και του Μπολσονάρου, χρησιμοποιούν ελάχιστα ή καθόλου τη δημοκρατία σε οποιαδήποτε μορφή.


Οι συνθήκες για μια φασιστική κατάληψη της εξουσίας δεν υπάρχουν ακόμη στις ΗΠΑ ή σε οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική κοινωνία σήμερα. Η παράδοση της εξουσίας στους φασίστες ενέχει κινδύνους για την καπιταλιστική άρχουσα τάξη. Από τη μία πλευρά, η ανάληψη της εξουσίας από τους φασίστες θα μπορούσε να προκαλέσει μαχητικές αντι-κινητοποιήσεις από την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Από την άλλη, οι καπιταλιστές ορθώς θεωρούν τους φασίστες ως "αναξιόπιστα" στοιχεία, των οποίων η ατζέντα μπορεί να μη συμπίπτει πλήρως με εκείνη των καπιταλιστών. Ο φασισμός έχει έρθει στην εξουσία μόνο σε περιόδους ακραίας έκτακτης ανάγκης για τους καπιταλιστές, συνήθως όταν οι εργαζόμενοι και η Αριστερά έχουν απειλήσει να καταλάβουν την εξουσία, αλλά δεν το έχουν καταφέρει. Το κεφάλαιο, δυστυχώς, δεν έχει αντιμετωπίσει καμία διαρκή πρόκληση από την εργατική τάξη από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Οι καπιταλιστές στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο αποτρέπουν τα δεξιά λαϊκιστικά καθεστώτα να εφαρμόσουν πολιτικές εχθρικές για το κεφάλαιο και δεν έχουν καμία ανάγκη να αντιμετωπίσουν τον φασισμό σε αυτή την περίοδο.

Ενώ η κατάληψη της εξουσίας από τους φασίστες δεν αποτελεί άμεση απειλή, υπάρχουν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για την ανανέωση της ανάπτυξης και της αυτοπεποίθησης των φασιστικών κινημάτων. Η οικονομική στασιμότητα και η πτώση των συνθηκών διαβίωσης ανάμεσα σε πλατιά τμήματα της μεσαίας και της εργατικής τάξης, σε συνδυασμό με τις δίδυμες κρίσεις της παραδοσιακής καπιταλιστικής πολιτικής και των οργανώσεων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων, παρέχουν ένα γόνιμο περιβάλλον για την ανάπτυξη φασιστικών συμμοριών. Η εκλογική επιτυχία των δεξιών λαϊκιστών παρέχει έναν "ούριο άνεμο/ wind at their back "  ^[8] και τους ενθαρρύνει να βγουν στους δρόμους και να εμπλακούν σε πράξεις τρομοκρατίας - από τις απόπειρες εκφοβισμού των ψηφοφόρων, μέχρι την κινητοποίηση των Καναδών φορτηγατζήδων ενάντια στα πρωτόκολλα COVID, μέχρι την προθυμία στοιχείων της εκλογικής δεξιάς να ενθαρρύνουν τις φασιστικές συμμορίες να "παραμείνουν στη θέση τους" στους δρόμους του Σάρλοτσβιλ, της Ουάσινγκτον και της Μπραζίλια. Η ανάπτυξη του φασισμού αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για την Αριστερά, τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους. Πρέπει να τους σταματήσουμε τώρα, όταν είναι ακόμα ένα περιθωριακό και απεχθές κίνημα.

Στρατηγικές για την Αριστερά

Οι στρατηγικές για την καταπολέμηση της εκλογικής δεξιάς και του φασισμού έχουν κάποια κοινά βασικά στοιχεία. Πρώτα απ' όλα, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα μαχητικό κίνημα ενάντια σε όλες τις εκδηλώσεις της καπιταλιστικής κρίσης, από τις επιθέσεις στα συνδικάτα μέχρι την υπεράσπιση ^[9] των drag performers ^[10] , από την υπεράσπιση των μεταναστών ^[11]μέχρι το σταμάτημα των φανατικών κατά των αμβλώσεων ^[12] , από την αστυνομική βία μέχρι τις περικοπές των κοινωνικών υπηρεσιών. Σε αυτή την προσπάθεια οργάνωσης περιλαμβάνεται η πολιτική αποκάλυψη και η αμφισβήτηση της ακροδεξιάς -συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής εκπαίδευσης για τις πραγματικές ρίζες της κοινωνικής κρίσης και της αντιδιαδήλωσης στις συγκεντρώσεις της ακροδεξιάς πολιτικής. Τέτοια κινήματα, αν δεν θέλουν να υποστούν τη μοίρα σχεδόν κάθε μαζικού αγώνα του περασμένου αιώνα, θα πρέπει να είναι ανεξάρτητα από το Δημοκρατικό Κόμμα και την υπεράσπιση του νεοφιλελεύθερου status quo και στην πραγματικότητα να βρίσκονται σε αντίθεση με αυτό.


Η καταπολέμηση του φασισμού απαιτεί επίσης συγκεκριμένες στρατηγικές και τακτικές. Οι φασιστικές ομάδες πρέπει να αντιμετωπίζονται με φυσική αντιπαράθεση όποτε και όπου επιχειρούν να εμφανιστούν. Αυτό δεν είναι ζήτημα άρνησης της "ελευθερίας του λόγου" -αλλά απόδειξης ότι η στρατηγική τους για την τρομοκράτηση και τον εκφοβισμό των εργαζομένων και των καταπιεσμένων ανθρώπων δεν θα μείνει χωρίς αντίπαλο. Δεν πρέπει να περιμένουμε από το υπάρχον καπιταλιστικό κράτος, τους Διοικητές των Πανεπιστημίων ή άλλους αρμόδιους να απαγορεύσουν τις φασιστικές συγκεντρώσεις. Από τη μια πλευρά, δεν μπορούμε να βασιστούμε στην αστυνομία και το στρατό για να διαλύσουμε τους φασίστες. Υπάρχουν πολλά στοιχεία για την ύπαρξη φασιστικών ομάδων μεταξύ αστυνομικών και υπαξιωματικών του στρατού. Από την άλλη, η Αριστερά δεν θέλει να έχουν την εξουσία να περιορίζουν τον λόγο, τις συγκεντρώσεις και τα παρόμοια κράτος και οι γραφειοκράτες της εκπαίδευσης. Εμείς θα είμαστε οι πιο πιθανοί στόχοι των απαγορεύσεων για "ενοχλητικές" ή "αμφισβητούμενες" διοργανώσεις και ομιλητές, όχι οι φασίστες.


Μέρος του αντιφασιστικού πλήθους των 25.000 ατόμων στο Boston Common στις 19 Αυγούστου 2017.

Η εικόνα στα αριστερά είναι του GorillaWarfare- στα δεξιά, του Sasha Kimel.

Είναι καθήκον της Αριστεράς να συγκροτήσει μαζικές κινητοποιήσεις που θα υπερτερούν αριθμητικά και, όταν είναι δυνατόν, θα αντιμετωπίζουν με φυσικό τρόπο τους φασίστες. Τέτοιες αντιπαραθέσεις δεν μπορούν να είναι έργο μικρών ομάδων γενναίων αγωνιστών, αλλά εκατοντάδων και χιλιάδων ακτιβιστών. Το μοντέλο μας πρέπει να είναι οι επιτυχημένες αντιφασιστικές δράσεις όπως η Cable Street ^[13]στο Λονδίνο το 1936, το Madison Square Garden στη Νέα Υόρκη το 1939 ^[14], η Mutualite arena στο Παρίσι το 1973 ^[15], το Lewisham στο Λονδίνο το 1977 ^[16]και η Βοστώνη το 2017 ^[17]. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η Αριστερά προκάλεσε μαζικές δράσεις που περιλάμβαναν ευρύτερα στρώματα ανθρώπων που αντιτίθενται στο φασισμό, ώστε να υπερτερούν αριθμητικά και να διαλύσουν με φυσική δράση τους φασίστες -ή, στην περίπτωση της Βοστώνης, όπου εκφόβισαν τους φασίστες σε σημείο που διέλυσαν τη δική τους μικροσκοπική συγκέντρωση.

Οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις δεν αποτελούν "αντιπερισπασμό" από την "πραγματική οργάνωση", που αποσπά ενέργεια από την αναδιοργάνωση των συνδικάτων και την οικοδόμηση μαζικών κινημάτων ενάντια στις περικοπές των κοινωνικών υπηρεσιών, τις ρατσιστικές δολοφονίες από την αστυνομία, την ομοφοβία ή την τρανσφοβία. Είναι σαφές ότι, για την υπονόμευση της απήχησης τόσο του δεξιού λαϊκισμού όσο και του φασισμού στους ανθρώπους της εργατικής τάξης, είναι απαραίτητη η αναβίωση ενός εργατικού και κοινωνικού κινήματος που θα μπορεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τους εργαζόμενους ενάντια στο κεφάλαιο. Ωστόσο, η ικανότητά μας να αρχίσουμε να ξαναχτίζουμε τις δικές μας ταξικές και κοινωνικές οργανώσεις απειλείται από μια ενδυναμωμένη φασιστική δεξιά.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

^[1]  https://en.wikipedia.org/wiki/Make_America_Great_Again

^[2]  https://en.wikipedia.org/wiki/National_Rally

^[3]  https://it.wikipedia.org/wiki/Fratelli_d%27Italia_(partito_politico)

^[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Liberal_Party_(Brazil,_2006)

^[5]  Αναφορά στην απόπειρα πραξικοπήματος των οπαδών του Τραμπ το 2021 κάνοντας την αντιστοιχία με το  Putsch στο Beer Hall , γνωστό και ως Putsch του Μονάχου  που ήταν το αποτυχημένο πραξικόπημα του Χίτλερ στις 8-9 Νοεμβρίου 1923 , κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης . Περίπου δύο χιλιάδες Ναζί παρέλασαν στο Feldherrnhalle, στο κέντρο της πόλης, αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αστυνομικό κλοιό, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 16 μελών του Ναζιστικού Κόμματος και τεσσάρων αστυνομικών. Ο Χίτλερ διέφυγε της άμεσης σύλληψης και μεταφέρθηκε σε ασφάλεια στην ύπαιθρο. Μετά από δύο ημέρες, συνελήφθη και κατηγορήθηκε για προδοσία. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_Hall_Putsch

https://spectrejournal.com/we-cannot-let-yesterdays-farce-become-tomorrows-tragedy/

^[6] https://www.marxists.org/history/etol/writers/davidson/2019/07/hardright.html

^[7]  https://pmpress.org/index.php?l=product_detail&p=924

^[8]  https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/have-the-wind-at-back?q=have+the+wind+at+your+back

to be in a good situation in which you can succeed

^[9]  https://www.tempestmag.org/2023/03/jackson-heights-defends-drag-story-hour-nyc/

^[10]  https://www.tempestmag.org/2023/04/were-all-here-for-the-same-reason/

^[11]  https://www.tempestmag.org/2023/01/cop-murder-on-the-production-line/

^[12]  https://www.tempestmag.org/2022/05/anti-choice-bigots-stopped-in-nyc/

https://www.tempestmag.org/2022/02/the-best-offense-is-more-clinic-defense/

^[13]  https://www.youtube.com/watch?v=YRzDeaccMqk

^[14]  https://isreview.org/issue/87/it-cant-happen-here/index.html

^[15]  https://www.marxists.org/history/etol/writers/krivine/1973/06/interview.html

^[16]  https://www.theguardian.com/uk-news/gallery/2017/aug/12/flares-and-fury-the-battle-of-lewisham-1977

^[17]  https://socialistworker.org/2017/08/21/how-boston-turned-the-tide-on-the-far-right