Συνέντευξη του Μάνθου Ταβουλάρη (υποψήφιου με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην Α΄ Πειραιά) στο elaliberta
Στα τέσσερα χρόνια της κυβέρνησης της ΝΔ η εργατική τάξη βίωσε μια πρωτοφανή επίθεση στο βιοτικό της επίπεδο και τις εργασιακές συνθήκες γενικότερα. Η υγειονομική κρίση του κορονοϊού αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση σαν ευκαιρία για επίθεση στο ΕΣΥ αλλά και στις εργασιακές κατακτήσεις με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον νόμο Χατζηδάκη. Υπήρχαν αγωνιστικά ξεσπάσματα σε αυτήν την επίθεση. Οι απεργίες ενάντια στον νόμο Χατζηδάκη, η μεγάλη μαχητικά διαδήλωση στην Νέα Σμύρνη ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα. Η τραγωδία των Τεμπών αποκάλυψε την λαϊκή αγανάκτηση και φάνηκε να αποτελεί ταφόπλακα για την κυβέρνηση. Ωστόσο όλος αυτός ο λαϊκός θυμός δεν φαίνεται να βρίσκει διέξοδο στην εκλογική αναμέτρηση. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Θα έλεγα ότι ο λαϊκός θυμός θα εκφραστεί πιθανόν με διάφορους τρόπους στη κάλπη, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν θα βρει διέξοδο. Κι αυτό γιατί δεν δε θα βρει στις κάλπες κανένα πολιτικό φορέα που να έχει ηγηθεί αποτελεσματικούς αγώνες ενάντια στα μνημόνια (παλιότερα) ή έχει συμβάλει στην ενότητα του κινήματος (στο εργατικό, το φοιτητικό, το φεμινιστικό κτλ). Δεν υπάρχει κανένας εκλογικός φορέας “οργανωμένης αισιοδοξίας”. Φυσικά, υπάρχουν πολλά κόμματα της αριστεράς κάθε απόχρωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να προβάλει το εκβιαστικό και ψεύτικο δέλεαρ της εκλογής του ως της μοναδικής λύσης απέναντι στον Μητσοτάκη, διατηρώντας όμως κι αυτός μια αντιλαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Το ΚΚΕ έχει ως αυτοσκοπό την αύξηση του εκλογικού ποσοστού ώστε να εξασφάλιση την οικονομική και πολιτική του συνέχεια. Στο πλαίσιο αυτής της επιδίωξής του δεν έχει πρόβλημα να παίξει ακόμα και τον “πυροσβέστη” απεργιών και να κολυμπήσει στα βρόμικα νερά του “πατριωτισμού”, μαζί με όλη την καθεστωτική αριστερά (Ελληνοτουρκικά, μποναμά σε μπάτσους κτλ). Δεν δέχεται να υιοθετήσει άμεσους ανατρεπτικούς στόχους με έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ – στόχοι που θα πραγματοποιηθούν (κατά την αντίληψη της ηγεσίας του) όταν η συσχετισμοί αλλάξουν και δυναμώσει το ΚΚΕ ώστε μια μέρα να διεκδικήσει την εξουσία. Ο εκλογικός κρετινισμός όμως δε περιορίζεται σε αυτά τα “μεγάλα” κόμματα. Το Μερα25 επιδιώκει την επανάληψη του πειράματος του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας τις πολιτικές υποχωρήσεις που θα καταστήσουν το πρόγραμμα του εύπεπτο σε μερίδα των σαλονιών. Για αυτό υποστηρίζει πολιτικές παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με συνεργασία των εργατών και των αφεντικών. Το Μερα25 προβάλει άμεσες φιλολαϊκές μεταρρυθμιστικές πολιτικές εντός της ΕΕ και ΝΑΤΟ και ως ουρά της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ μας καλεί να αποδεχτούμε την ευρωφυλακή ως μονόδρομο... και έχει ο Θεός. Η αυταπάτη πεθαίνει τελευταία. Στον αντίποδα υπάρχει ένας αστερισμός από αριστερές μικρο–οργανώσεις που κατεβαίνουν αυτοτελώς στις εκλογές και διεκδικούν την προβολή του δικού τους προγράμματος, χωρίς καμία προοπτική αποτελεσματικής πολιτικής παρέμβασης, ή προβάλουν την αποχή ως συνεπή ριζοσπαστική θέση ή ακόμα και τη ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ ως χρήσιμη ψήφο.
Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα έλεγα, ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει κάτι χειρότερο από το να δώσει μια μάχη –τη μάχη των εκλογών– χωρίς τις αναγκαίες προϋποθέσεις κι αυτό είναι να μη δώσει τη μάχη... Το σύνολο της ριζοσπαστική αριστερά δεν έχει καταφέρει αυτή τη στιγμή να εκφράσει τη λαϊκή οργή και την αγανάκτηση, δεν πείθει και κατά βάση ζητά ψήφο διαμαρτυρίας. Το κάθε κόμμα για ξεχωριστούς λόγους. Κανείς όμως δεν έχει απάντηση στο ερώτημα “τι θα κάνουμε με το Μητσοτάκη”. Πρόκειται όμως για ένα βασικό ερώτημα για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Παρ’ όλ’ αυτά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιδιώκει να παρέμβει στις εκλογές λέγοντας ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμία εκλογική αναβολή στις απεργίες, ότι οι συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν εδώ και τώρα και να συμβάλει στην προετοιμασία του λαού για τις μάχες που αναπόφευκτα φέρνει η θύελλα του ταξικού πόλεμο που πηγάζει από την ανανεωμένη κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Ποια κριτική κάνετε στις βασικές τοποθετήσεις για το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών;
- Να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη χωρίς καμία δέσμευση για την πολιτική που θα εφαρμοστεί στην συνέχεια όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;
- Να εφαρμοστεί ένα «γνήσιο πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων» αντίστοιχο με αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 όπως ισχυρίζεται το ΜΕΡΑ 25;
- Να υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση στους αγώνες όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ ότι προσφέρει η ψήφος σε αυτό;
- Μεταβατικό πρόγραμμα και αυτοοργάνωση του κινήματος από τα κάτω όπως προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Το πρόβλημα με την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από το ότι ο κόσμος γνωρίζει ότι ο Τσίπρας είναι πολιτικός απατεώνας, είναι ακριβώς ότι στηρίζει την εκλογή του μόνο στο ότι η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι η πιο άγρια κυβέρνηση των αφεντικών από το 1974. Πιστεύει ότι ο λαός με το μαχαίρι στο λαιμό θα ρίξει ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια μεγάλη μερίδα λαϊκού κόσμου θα το κάνει. Όμως, η οικονομική πολιτική που θέλει να ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εκείνη του καπιταλισμού με πρόσωπο πιο ανθρώπινο από την πολιτική του Μητσοτάκη. Στο τέλος το μεγάλο κατόρθωμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι, πιθανόν, η (επαν)εκλογή της ΝΔ.
Το Μερα25 διεκδικεί κάποιες σοβαρές μεταρρυθμίσεις (τύπου ΣΥΡΙΖΑ 2015). Όμως, σε αντίθεση με το 2015 δεν είναι μέλος ενός πολιτικού φορέα που διεκδικεί πειστικά κυβέρνηση. Το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του αφήνει έξω θέματα όπως την Ε.Ε και ΝΑΤΟ. Σαν αποτέλεσμα η “ρεαλιστική” θέση του στον εκλογικό στίβο είναι πολιτικού κομπάρσου, συνομιλητή/ανταγωνιστή με μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ ή τον ρόλο “δυναμικής” αντιπολίτευσης. Με τη θολή αριστερή φυσιογνωμία του προσπαθεί να ψαρέψει απ’ τη νέα γενιά. Δεν είναι το παιδί του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, είναι της αποτυχίας του Βαρουφάκη ως υπουργού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το ΚΚΕ είναι ίσως η μεγαλύτερη απογοήτευση των κομμάτων της “κομμουνιστικής” αριστεράς. Γίνεται μεγαλύτερη καθώς είναι το παλιότερο κόμμα στη βουλή. Εκείνο άλλωστε έστησε το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ από το οποίο βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και αργότερα το Μερα25. Για το ΚΚΕ ισχύει σαν κανόνας το “κακό για το λαό – καλό για το ΚΚΕ”, καθώς δεν κερδίζει ψήφους από την αισιοδοξία της νίκης του αγώνα, αλλά από την απογοήτευση της ήττας. Το ΚΚΕ παλιότερα έβαζε φρένο σε αγώνες, υιοθετώντας το σταλινικό σχήμα των σταδίων, με το οποίο η κίνηση της τάξης θα πρέπει να περιορίζονται σε αιτήματα στα πλαίσια ενός δημοκρατικού αντιμονοπωλιακού σταδίου (αντι-ιμπεριαλιστικού), και έπειτα με τη σύμφωνη γνώμη του Κόμματος θα μπορούσαμε να μπούμε στο στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης. Στο σήμερα απορρίπτει την παλιότερη πολιτική των σταδίων ως λάθος και διακηρύττει την ωριμότητα της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής επανάστασης. Πώς το κάνει αυτό; Βάζοντας στη θέση του αστικοδημοκρατικού σταδίου ένα άλλο στάδιο, την εκλογική του ενίσχυση, από έναν λαό που έχει μάθει από τα πάθη του, ως εργαλείο αλλαγής συσχετισμών, ώστε μια μέρα να δοθούν οι μάχες που θα μας βγάλουν από την Ε.Ε. Έως τότε θα συκοφαντεί την υπόλοιπη αριστερά, και θα επιδιώκει το ρολό “σοβαρής” πολιτικής δύναμης στα πλαίσια της δικτατορίας του κεφαλαίου. Με αυτό το ρολό δεν έχει σταματήσει να καταγγέλλει τις εξεγέρσεις τις εποχής μας. Ακόμη το ΚΚΕ δεν απαντά τι θα αλλάξει με την αυξομείωση του αριθμού βουλευτών του ή ακόμη πόσο δελεαστική είναι η επιμονή σε ένα μέλλον ζόμπι που θα εμπνέεται από τον ανύπαρκτο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικεί ψήφο για να φθάσει το πρόγραμμα πάλης της παντού. Τα μεταβατικά αιτήματα δεν είναι μια ουτοπική αυταπάτη στα πλαίσια του καπιταλισμού. Είναι αιτήματα πολιτικής και οικονομικής πάλης στο σήμερα που έχουν και τακτική σημασία, στο σύνολο τους αποτελούν ένα πλαίσιο πλήρης ρήξης με τη κεφαλαιοκρατία. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι συσχετισμοί αλλάζουν στο δρόμο με κέντρο την αυτενέργεια της εργατικής τάξης. Για αυτό, και ειδικά μετά τη κρατική δολοφονία στα Τέμπη, βάζει ως στόχο την κρατικοποίηση των ΜΜΜ με εργατικό έλεγχο. Όχι γιατί οι κρατικοποιήσεις είναι σοσιαλισμός, αλλά γιατί αφενός τα δημόσια τρένα είναι καλύτερα για τον λαό (ακόμα και στα πλαίσια του καπιταλισμού) και αφετέρου γιατί μια νίκη του σιδηροδρομικών εργατών (τα συνδικάτα τους παλεύουν για δημόσιο φορέα) είναι νίκη ενάντια στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Οι αγώνες παιδαγωγούν τους εργαζόμενους στις δυνατότητες της τάξης τους και ανοίγει έτσι ο ορίζοντας της εξουσίας της εργατικής τάξης. Το ΚΚΕ φαντασιώνεται ότι αυτό θα το αποφασίσει το ίδιο, δηλαδή πότε θα είναι ώριμη η εργατική τάξη για σοσιαλισμό και πότε θα παλέψει για τη σοσιαλιστική κρατική ιδιοκτησία. Άραγε ποιόν ωφελεί η άρνηση για αγώνα για την κρατικοποίηση του Λιμανιού του Πειραιά; Σίγουρα όχι τους εργαζόμενους.
Ανασυγκρότηση – ανασύνθεση μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πώς μπορεί να προχωρήσει και ποια είναι η συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτή την πορεία;
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπήρξε, και είναι, το πιο δοκιμασμένο μετωπικό πολιτικό σχήμα της ανασύνθεσης και ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Στα 15 χρόνια ύπαρξης της συμμετείχε σε όλους τους αγώνες. Όμως, δε μπόρεσε να παραμείνει συμπαγής στη πολιτική θύελλα που παρέσυρε μια ολόκληρη γενιά. Ακόμη, δεν οικοδομήθηκε επαρκώς η αίσθηση της συντροφικότητα. Πολλοί, ειδικά της γενιάς μου, είδαν πολλές φορές τα όνειρα τους να καταρρέουν.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως όλες τις οργανώσεις/κόμματα της αριστεράς, υπέστη διασπάσεις. Σχεδόν αποκλειστικά προς τα δεξιά του (βλέπε ΚΚΕ, Μερα25-ΛΑΕ).
Όμως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο μοναδικός πολιτικός φορέας που προβάλει σταθερά ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων στο σήμερα, άμεσα συνδεδεμένο με τον ορίζοντα της ανατροπής του καπιταλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης και έχει επί πλέον αναγνωσιμότητα στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, στις μεταναστευτικές κοινότητες καθώς και στον ΛΟΑΤ+ κόσμο. Τα αιτήματα για σύνορα ανοικτά για τη προσφυγιά καθώς και ο αποφασιστικός αγώνας ενάντια στην ομοφοβία και την τρανσφοβία, είναι θέσεις που μας διαφοροποιούν από άλλα αριστερά κόμματα με αναφορά ή μη σε έναν κάποιο κομουνισμό. Η φυσιογνωμία αυτή έχει σφυρηλατηθεί μέσα από τους σκληρούς αγώνες στους οποίους συμμετείχαν τα μέλη της.
Οπωσδήποτε, το μέλλον της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να είναι μόνο η εκλογική της καταγραφή στη κάλπη. Όσο σημαντική και να είναι μια ψήφος υπέρ ενός κόμματος που επιδιώκει άμεσους αγώνες ανατροπής, οι εκλογές αυτές πρέπει να λειτουργήσουν κι ως ένα πρότζεκτ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη συσπείρωση σε ένα αγωνιστικό μέτωπο όλων των υγιών αγωνιστικών δυνάμεων του ριζοσπαστικού κινήματος, από την αριστερά έως και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Με τον όρο υγιείς δυνάμεις, εννοώ εκείνους που δεν επιλέγουν θέση υποστήριξης σε αντιμαχόμενους ιμπεριαλισμούς, δεν στηρίζουν δικτάτορες (Άσαντ, Πούτιν), και δεν είναι περιμένουν τη νεκρανάσταση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και του ετεροκανονικού συντηρητισμού.
Το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει καταφέρει να ανασυγκροτήσει σε μια ενιαία μαχητική δύναμη την υπαρκτή μαζική μαγιά επαναστατών στη χώρα, δεν αφαιρεί από το γεγονός ότι είναι η μόνη πολιτική δύναμη προσπάθησε να το κάνει. Φυσικά, σε ένα μέτωπο υπάρχουν πάντα δυσκολίες, πολλές φορές υπάρχει και σεχταρισμός. Παρ’ όλ’ αυτά το στοίχημα σήμερα είναι εάν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχίσει την προσπάθεια αυτή, και έτσι να φανεί αντάξια των προσδωκιών εκατοντάδων ή και χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που αποστρατευτήκαν μετά την κάμψη των αντιμνημονιακών αγώνων όσο και των όλων των νέων που παλεύουν για την ανατροπή στο σήμερα.
Διεθνισμός: Ποια πρέπει να είναι η θέση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα και παγκόσμια για τις δύο σημαντικότερες επιθέσεις στο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση που βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη; Μιλάμε για την κατοχή και αποικισμό της Παλαιστίνης από του σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ –που φέτος συμπληρώνει 75 χρόνια- και φυσικά για την Ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία.
Η κεντρική θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι ο εργατικός διεθνισμός δεν επιλεγεί ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιλεγεί να επενδύσει στους κοινούς αγώνες των εργατικών τάξεων όλων των χωρών, ως το θεμέλιο της ειρηνική συνύπαρξης στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα, και ειδικά σε σχέση με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, αναδεικνύει την ανάγκη να αγωνιστούν οι λαοί ενάντια στις δικές τους αστικές τάξεις και την επιθετικότητά τους που εγκυμονεί κινδύνους πολεμικών συγκρούσεων. Η πάλη ενάντια στη δικιά μας αστική τάξη είναι η βάση για την ειρήνη στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Κεντρικός στόχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η συγκρότηση ενός κινήματος που θα διώξει τις βάσεις του θανάτου (ΝΑΤΟ) από τη χώρα μας και θα σταθεί εμπόδιο στη συνεργασία του ελληνικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Ο Διεθνισμός, είναι η πιο δύσκολη θέση για οποιαδήποτε επαναστατική οργάνωση ή μέτωπο. Στην ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για το περιεχόμενο του διεθνισμού. Και αυτό είναι θεμιτό, στο βαθμό που το ζήτημα του ιμπεριαλισμού υπήρξε απ’ την αρχή για τους σοσιαλιστές ένα ζήτημα κομβικής σημασίας.
Σε γενικές γραμμές το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης των αποικιοκρατούμενων και κατεχόμενων λαών έναντι των ιμπεριαλιστικών χώρων αποτελεί θέση αρχής για της περισσότερες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ωστόσο, κατά τη προσωπική μου άποψη, οι συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αφήνουν μετέωρο τον αντι-ιμπεριαλισμό στο ζήτημα της Ουκρανίας. Ενώ διεκδικούν το “Έξω ΗΠΑ - Ρωσία” από την Ουκρανία, δεν καλούν σε άμεση απόσυρση των Ρωσικών στρατευμάτων από τα Ουκρανικά εδάφη. Κάτι που διεκδικεί η συντριπτική πλειοψηφία του Ουκρανικού λαού. Ενώ διαδραματίζεται σύγκρουση ιμπεριαλισμών στην Ουκρανία, οι Ουκρανοί δίνουν αγώνα για τη δική τους εθνική ανεξαρτησία ενάντια στο Ρωσικό ιμπεριαλισμό.
Ο ίδιος, δε πιστεύω σε καμία ειρήνη η οποία ταυτίζει το καταπιεστή με το καταπιεζόμενο. Μια τέτοια ειρήνη είναι η ειρήνη του χασάπη. Χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή κυριαρχία στην Ουκρανία. Η αυτοδιάθεση των εθνών για μένα δεν είναι μια υπερβατική αρχή, αλλά προϋπόθεση για το σοσιαλισμό, δηλαδή την ανατροπή της αστικής εξουσίας στην Ουκρανία και των αντιπροσώπων της, είτε του Ζελένσκι είτε οποιουδήποτε άλλου. Οι Ουκρανοί πολεμούν ενάντια στη ρωσική εισβολή και κατοχή κι αυτοί οι ίδιοι είναι που θα αποφασίσουν εάν θα κρατήσουν το νεοφιλελεύθερο δεξιό πρόεδρο Ζελένσκι ή θα τον πετάξουν στα σκουπίδια. Σε κάθε περίπτωση δεν θα το κάνει η αριστερά στη δικιά μας χώρα.
Υπάρχουν όπως είπαμε πολλές διαφοροποιήσεις. Π.χ παραδοσιακά ο αριστερός κόσμος της χώρας στήριζε τον αγώνα των Παλαιστινίων ενάντια στην σιωνιστική κατοχή. Ωστόσο, δεν λείπουν εκείνοι που θα προτιμούσαν μια “κόκκινη” Ιντιφάντα, μη αναγνωρίζοντας π.χ. τη Χαμάς (Πολιτικό Ισλάμ) ως γνήσια έκφραση της εθνικής αντίστασης (όπως αναγνωρίζει το “κόκκινο” Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Άλλοι, όπως και εγώ, στηρίζουμε το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης άνευ όρων, διατηρώντας όμως μια κριτική προσέγγιση που προωθεί την ενότητα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, χωρίς να αποφεύγει την κριτική για τα λάθη των ηγεσιών.
75 χρόνια από την Νάκμπα, την καταστροφή της παλαιστινιακής κοινωνίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αυτοδιάθεση όμως σημαίνει, ένα ή και δυο κράτη; Ο λαός της Παλαιστίνης τόσο στα Κατεχόμενα, τη Γάζα και το Ισραήλ όσο και στη εξορία θα το αποφασίσει. Η εργατική τάξη του Ισραήλ δεν θα μπορέσει να σπάσει τις δικές της καπιταλιστικές αλυσίδες και να εκδημοκρατίσει την κοινωνία της εάν δεν παλέψει ενάντια την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Για το μέλλον της Ισραηλινής εργατικής τάξης η αντίσταση των Παλαιστινίων θα παίζει πάντα αποφασιστικό ρόλο.
Ο εργαζόμενος λαός στη χώρα μας πρέπει να παλέψει ενάντια στη δίκια του αστική τάξη αλλά και να ρίξει τις αμερικανικές βάσεις στη θάλασσα. Αυτό όμως από μόνο του είναι η μισή δουλειά του Διεθνισμού.
Η δικιά μας αλληλεγγύη αφενός δεν μπορεί να είναι ένοπλη στήριξη με εξαγωγή εξοπλισμών (επειδή είμαστε στον ΝΑΤΟϊκο άξονα και κράτος ιμπεριαλιστικό), αλλά πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει χώρος βελτίωσης του περιεχομένου του Διεθνισμού στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για αυτό παλεύω ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος υποψήφιος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πιστεύω ότι τόσο στο ζήτημα της Παλαιστίνης όσο και στο ζήτημα της αλληλεγγύης στην Ουκρανία, πρέπει να παρθούν περισσότερες πρωτοβουλίες.
Για τη Παγκόσμια διάσταση στο ζήτημα τόσο της Παλαιστίνης όσο και της Ουκρανίας δε θα πω πολλά. Θα πω όμως ότι στο ζήτημα της Παλαιστίνης οι διεθνιστικές πρωτοβουλίες είναι αναιμικές, ενώ στο ζήτημα της Ουκρανίας ποικίλουν οι θέσεις σε σχέση με την διαμόρφωση των πολύ πολικών αστικών συμφερόντων που αναπτύσσονται. Θα πω επίσης ότι η δυτική Αριστερά, με την οποία δεν ταυτίζεται την ελληνική αριστερά, έχει (με εξαίρεση την Ιρλανδία) μια μακρόχρονη παράδοση υποκρισίας και έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στους πόθους των αποικιοκρατούμενων λαών. Αυτό ισχύει για παράδειγμα στο Η.Β που “θυμάται” την εθνική ανεξαρτησία της Ουκρανίας ... αλλά όχι του Ιράκ ή της Ιρλανδίας. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο ο κυνισμός και η λογική των δυο μέτρων και δυο σταθμών των ιμπεριαλιστικών χωρών της Δύσης.
Ποια είναι λοιπόν η σημασία της ψήφου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ειδικά σε αυτές της εκλογές;
Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις επερχόμενες εκλογές έχει τη σημασία στήριξης ενός πολυσυλλεκτικού μετώπου που δεν θέλει να αναβάλει τους αγώνες του σήμερα… μέχρι να διαμορφωθούν οι νικηφόροι συσχετισμοί του αύριο.
Η ανανεωμένη κρίση του παγκοσμίου καπιταλισμού δεν αναμένεται, είναι σε εξέλιξη. Στη θύελλα της λιτότητας και και της καπιταλιστικής επίθεσης ο εργαζόμενος λαός χρειάζεται μια ισχυρή αντικαπιταλιστική αριστερά, με ένα πρόγραμμα μέτρων άμεσης ικανοποίησης των αναγκών του φτωχού λαού και της εργατικής τάξης, που θα συνδέει τους αγώνες για αυτά τα μέτρα με τον στρατηγικό στόχο, την ανατροπή του καπιταλισμού και την εδραίωση μια οικονομίας που θα αναπτύσσεται, κάτω απ’ τον συλλογικό έλεγχο των εργαζόμενων, για τις ανάγκες της πλειοψηφίας της κοινωνίας και όπου η εργατική τάξη, οι φτωχές λαϊκές μάζες και οι καταπιεσμένοι θα είναι αφέντης της μοίρας τους και όχι το αντικείμενο της εκμετάλλευσης του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Επειδή οι ιδιωτικοποιήσεις δολοφονούν εμείς λέμε κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο χωρίς αποζημίωση των αφεντικών.
Όταν πνίγονται πρόσφυγες στις θάλασσες μας, εμείς λέμε άσυλο και στέγη σε κάθε πρόσφυγα χωρίς προϋποθέσεις. Δεν στηριζόμαστε σε ρατσιστικές διακρατικές συμφωνίες.
Όταν μας λένε ότι η Ε.Ε. δεν μας επιτρέπει την ανθρωπιά, εμείς λέμε άμεση έξοδο από την Ε.Ε.
Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικεί τη στήριξη με ψήφο για να φθάσει το μήνυμα του ξεσηκωμού σε όσους έχουν κουραστεί με μια καθεστωτική αριστερά. Για μας το σύνολο των επιμέρους αγώνων στο έδαφος του καπιταλισμού, στο βαθμό που φέρνουν πρόσκαιρες νίκες, προετοιμάζουν την τάξη μας για τις μάχες που είναι μπροστά μας, αλλά και συμβάλλουν στην αυτο-διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, στον ρόλο της ως νεκροθάφτη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ψήφος για να ενωθούν όλα τα ρυάκια της αντίστασης στην καταπίεση σε ένα ορμητικό ποτάμι απελευθέρωσης.
Κατανοούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέχει πολύ από το να είναι η “μαμή της ιστορίας” στη χώρα μας. Η ψήφος όμως στο μεγαλύτερο εκλογικό σχήμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, θα είναι εφόδιο για της μάχες μπροστά μας.
Στις εκλογές τις 21 Μάη θέλουμε να δώσουμε εναλλακτική στη κάλπη τόσο έναντι στους κάλπικους αριστερούς απατεώνες όσο και στην αριστερά της Δευτέρας παρουσίας.
Ο Μάνθος Ταβουλάρης είναι εργαζόμενος και συνδικαλιστής στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Εργαζομένων στα Public.
Επίσης, ήταν εργαζόμενος στην Amazon στη Μ. Βρετανία και μέλος του συνδικάτου UNITE.
Είναι υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Α Πειραιά.
