Το παρακάτω κείμενο αποτελεί υποκειμενική άποψη μιας ιστορικής καταγραφής σαν προϊόν πειραματισμού με κριτήρια αισθητικής και ιδεολογίας, εκφράζοντας προσωπικές απόψεις για την τέχνη και τη μουσική, σε μια διαλεκτική σχέση με την πολιτική, την κοινωνική και την ιστορική συγκυρία, στα πλαίσια του καπιταλισμού και του συστήματος.

Trump Πρόεδρος των Η.Π.Α. Πολιτικές δολοφονίες και επιθέσεις εναντίων αντιφασιστών, ακτιβιστών, αφροαμερικανών, μουσουλμάνων, εβραίων, LGBDQ. Φράχτες και απειλές για κλείσιμο των συνόρων με το Μεξικό σε συνδυασμό με μαζικές απελάσεις μεταναστών. Απαγόρευση εισόδου σε πολίτες 6 μουσουλμανικών χωρών. Η Συρία ερείπια, το Ιράκ σχεδόν ισοπεδωμένο και διχοτομημένο καθώς η Υεμένη βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση και στο Αφγανιστάν επικρατεί χάος. Ιράν, Βενεζουέλα, και Βόρειος Κορέα στο στόχαστρο του Αμερικανικού πενταγώνου. Παλαιστινιακό και ενίσχυση του Ισραήλ στην περιοχή προκαλώντας την πυροδότηση της με τον μουσουλμανικό κόσμο να καλεί σε 3^η Ιντιφάντα. Κλιματική αλλαγή και αποχώρηση από τη συνθήκη των Παρισίων για τα συμφέροντα των πολυεθνικών. Ακροδεξιά ρητορική, ενθάρρυνση ρατσιστικής βίας και καταστολής από τους μηχανισμούς και τις φασιστικές οργανώσεις μέχρι τα ΜΜΕ, ενάντια στη μαύρη, την λατινοαμερικανική και την αυτόχθονη κοινότητα. Ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή με τρομοκρατικές επιθέσεις και μαζικές δολοφονίες αθώων πολιτών με δεκάδες θύματα από ένοπλους φασίστες σε κάθε γωνιά της χώρας. Η βαριά ήττα του Αμερικανικού κινήματος εκτός από κάποια αντανακλαστικά του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού μετώπου έφεραν παραχώρηση και υποχώρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόφαση την τάξη, την νομιμότητα και την οικονομική ανάπτυξη, το σύστημα των ΗΠΑ βρίσκεται σε μια μετάβαση μιας σχεδόν φοβικής και κανιβαλικής κοινωνίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την κάλυψη της μεγάλης κρίσης του αμερικανικού καπιταλισμού και των στόχων που έχει θέσει σε εσωτερικό και εξωτερικό, το μεγάλο κεφάλαιό και η πολεμική του μηχανή. Προστατευτισμός και ελεύθερη αγορά με νεοφιλελεύθερη πολιτική και ακροδεξιά προπαγάνδα. Ακραία καταστολή. Αντιδραστικές καπιταλιστικές συμμαχίες και ανταγωνισμοί με τα γεωπολιτικά στρατηγικά συμφέροντα των μεγάλων ιμπεριαλισμών να προκαλούν τον πόλεμο παντού. Τα τύμπανά του ηχούν όλο και πιο δυνατά. Η ώρα να δούμε τους Slipknot έχει έρθει από καιρό.

Κάθε μορφή τέχνης όσο ακραία και αν εκφράζεται δεν μπορεί να αποκοπεί από την πολιτική πραγματικότητα που βιώνει ίδιος ο καλλιτέχνης σε πρώτο χρόνο και κυρίως από την σύλληψη, την ανάλυσή και την απεικόνιση που εκφράζει στο έργο του. Όταν η ύπαρξη και ο κόσμος δικαιώνονται αιώνα σαν αισθητικό φαινόμενο¹, είναι αναγκαία η όποια προσπάθεια αποδόμησης ή κάποιας ερμηνείας στο να προχωρήσει την ανάλυση και τα συμπεράσματα της με γνώμονα το αδιαίρετο, το αναπόσπαστο αυτής της πραγματικότητας για τον καλλιτέχνη και το έργο του. Η ανάγκη αυτή λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη ώστε να την εκφράσει στην πιο αληθινή της μορφή, να την αποκαλύψει, να την μεγεθύνει, να την καταγγείλει ή να την προάγει, φέρνοντας τη στο προσκήνιο, εκθέτοντας τη σε όλη της τη γύμνια και την τρομακτικότατα. Για να μπορέσουμε λοιπόν να φωτίσουμε κάποιες πτυχές του, θα πρέπει έστω και σχηματικά να προσεγγίσουμε τον χρόνο, το πεδίο, τους λόγους, τους στόχους και τις προσδοκίες που έθεσε καθώς ήρθε στην επιφάνεια, προκάλεσε και ερέθισε, ταυτίστηκε και επηρέασε. Οι Slipknot σαν μουσικοί είναι ένα ακόμη παράδειγμα υποκείμενου και αντικείμενου μαζί, ποιητής, ηθοποιός και θεατής μαζί², με την αναφορά στο έργο τους να μην έχει να κάνει τόσο για το πολιτικά προσδιορισμένο με την καθαρή έννοια της επανάστασης και της στράτευσης ενός καλλιτέχνη αλλά για το πρωτοποριακό, αιρετικό και βίαιο στίγμα που προάγει μέσω της μουσικής σε πολλαπλάσια ενδότερα στάδια ανάλυσης. Συνειδητοποιημένοι ως προς το ταξικό πρόσημο και πλαίσιο που ανδρώθηκαν η υπόγεια προσέγγιση τους, φιλτράρει πολιτικά το αμερικανικό όνειρο εκφραζόμενοι μουσικά χωρίς έλεγχο στην πιο ακραία δαιμονιακή τους οργή, ξεκινώντας τουλάχιστον με σχεδόν μηδενιστική αντίληψη για την κοινωνία και καθ’ όλα εξελισσόμενοι πέρασαν σε μια πιο μελετημένη και συνειδητοποιημένη πολιτική άποψη (με την ευρεία έννοια) παρά τις αντιφάσεις και τις υπερβολές. Δεν είναι το συγκρότημα με ξεκάθαρα επαναστατική καταγγελτική και την ρομαντική προοπτική ίσως κάποιων πολιτικών αλλαγών, αλλά δουλεύουν και λειτουργούν σε πιο προσωπικό επίπεδο αφύπνισης και χειραφέτησης του ατόμου, διεισδύοντας στα ένστικτα και το εγώ του, αποσκοπώντας στην αντίδραση της κρίσης που μπορεί να βιώνει σαν πνεύμα, σώμα και κατ’ επέκταση σαν σύνολο.

Οι Slipknot επέλεξαν τον θυμό, το βίαιο συναίσθημα, την αντίσταση και την αντίδραση στην εξουσία, την απολυταρχική φιλοσοφία, την οποιαδήποτε μορφή απειλής και καταπίεσης που χρησιμοποιεί το σύστημα, για να φτύσουν τη σαπίλα και την παράνοια της κοινωνίας της προς κάθε ταξικό, συντηρητικό, θρησκόληπτο, και διεφθαρμένο μηχανισμό του καπιταλισμού. Δεν επικαλούνται τις μαρξιστικές αρχές, της Λενινιστικές και Τροτσκιστικές θεωρίες στην πράξη για την σοσιαλιστική κοινωνία των εθνών των εργατών, τις μεγάλες επαναστάσεις και τα παραδείγματά τους, τα διδάγματα της ιστορίας, την προοπτική για την ανάγκη βαθιών πολιτικών ανατροπών και της αλλαγής συσχετισμών για την κατάρρευση της καπιταλιστικής ηγεμονίας. Δεν προσπαθούν να χτίσουν την ουτοπία – πραγματικότητα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Δεν μιλάνε για την ταξική ανασυγκρότηση των εργατών και των λαϊκών μαζών. Δεν γράφουν κινηματικά τραγούδια πάνω σε μια και μόνο κιθάρα, ή μια εκ του ασφαλούς διανοουμενίστικης διαμαρτυρίας χωρίς σθένος αλλά και τίμημα. Είναι μια απάντησή στον ταξικό πόλεμο που έχει κηρυχτεί μέσω της αντιστροφής της βίας του προς κάθε κατεύθυνση μέσω της μουσική με κάθε κόστος και ρίσκο για τον σκοπό και την έκφραση μιας αντίδρασης δια της τέχνης. Είναι η βία απέναντι στην απειλή αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι η στόμωση της ριζοσπαστικοποίησης των 00’s, είναι υπόσχεση ελευθερίας. Κλοτσιά στη μούρη, με τσαμπουκά και φωτιά, γκρεμίζουν τα όνειρα του καπιταλισμού και των συμβόλων του, ερχόμενοι κατευθείαν από τους εφιάλτες της άρχουσας τάξης για να διαφθείρουν, να αλλοιώσουν, να προκαλέσουν, να αλώσουν. Το έργο τους ανάγετε και αποδομείτε πολιτικά σαν εκείνη την πρώτη αρχέγονη αναρχική φλόγα χωρίς έλεγχο, χωρίς όρια όπου στο κρίσιμο σημείο ωρίμανσης και συνειδητοποίησης του συνόλου και του σκοπού του μπόρεσε να ισορροπήσει με την πειθαρχεία της επανάστασης³. Σκόπιμο είναι λοιπόν, πρωτίστως πολιτικό και σε επίπεδο μουσικής τέχνης να θυμηθούμε, να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε όχι μόνο ένα συγκρότημα που έφερε μια πολιτισμική επανάσταση 20 χρόνια πριν αλλά την πορεία και την εξέλιξη του στο χρόνο και τη συγκυρία του σημερινού πλαισίου που λειτουργεί καθώς συνεχίζει να επηρεάζει για τουλάχιστον 2 γενιές κομμάτια του περιθωρίου και ίσως ότι δεν μας ενδιαφέρει να κοιτάξουμε. Οι λόγοι της γέννησης του, της πορείας και της επιρροής του, η σημαντικότητά του στο σήμερα για το σύγχρονο σκληρό ήχο βρίσκονται στο παρά-κάτω.

Η κατάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού όπου από την κρίση των επισφαλών στεγαστικών δανείων του 2008, μετατράπηκε σε δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού περνώντας στην Ευρώπη σαν κρίση χρέους, βρίσκετε στη μεγαλύτερη της καμπή παρά την πλαστή ανάκαμψη στο εσωτερικό των Η.Π.Α. Με την σάπια εκλογή Trump εδραίωσε τη σύγχυση που επικρατεί στα αντιδραστικά κομμάτια της μικροαστικής και της απογοητευμένης εργατικής τάξης από τους Δημοκρατικούς. Από τους αφομοιωμένους από το σύστημα μετανάστες, μέχρι τους γραφειοκράτες του δημόσιου και τα φιλελεύθερα μεσοαστικά στρώματα, επικρατεί vertigo στην πολιτική και κοινωνική τους συνείδηση κυρίως λόγο της συνεχούς αστάθειας. Η υποσχόμενη ανάκαμψη δεν ήρθε ποτέ και η κρίση τους έγινε καθημερινότητα χωρίς προοπτική με την ενίσχυση του ρόλου του ιδιωτικού κεφαλαίου, του ”νόμου” των αγορών, του ανταγωνισμού και τη διάλυση του αμερικανικού συνδικαλιστικού κινήματος, το Γκεμπελικό δόγμα εφαρμόζεται στην πράξη και “Όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό”. Έτσι τα μονοπώλια και τα συμφέροντα ερήμωσαν ολόκληρες εργατουπόλεις στην ενδοχώρα αλλά και υποβάθμισαν παραδοσιακές βιομηχανικές ζώνες σε μεγαλουπόλεις μετακινώντας λαϊκές μάζες για φτηνότερα μεροκάματα σε ακόμη μεγαλύτερα αστικά κέντρα, εξαθλιώνοντας τες ακόμη περισσότερο με των αριθμό των επιδομάτων και των άστεγων να αυξάνεται συνεχώς.

Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και κυρίως του πως φτάσαμε σε αυτό ενημερώνει σε μεγάλο βαθμό για τους τρόπους που ενεργεί το βαθύ πολιτικόοικονομικό λόμπι και οι μηχανισμοί στις Η.Π.Α. (και όχι μόνο) καθώς από τη στιγμή που στήριξε την υποψηφιότητα της πολεμοκάπηλης Hilary Clinton (με ότι σήμαινε το όνομα για τον μέσο Αμερικανό) απέναντι στην υποψηφιότητα Sanders (όπου συγκέντρωνε τη μεγαλύτερη συσπείρωση της βάσης των Δημοκρατικών και κυρίως από νέους που εγγράφονταν μαζικά), απέδειξε στην πράξη την πολιτική χυδαιότητα της αντιδραστικής και ταξικής του στρατηγικής. Από την άλλη το “Tea Party” όπου σε μια εικοσαετία περίπου έχει εδραιωθεί στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, έχτισε με τα χρόνια την βαθιά ακροδεξιά του πτέρυγα με χιλιάδες μέλη και εκπροσώπους σε θέσεις κορυφής κυρίως όμως με θεσμικές και κρατικές εξουσίες, πιέζοντας με κάθε τρόπο την υποψηφιότητα Trump⁴. Ο διαχωρισμός λοιπόν ανάμεσα σε Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους κατέστει δυσανάγνωστος και σχεδόν απροσδιόριστος πολιτικά, άνευ σημασία για την πλειοψηφία των περισσότερων αμερικανών. Το Δημοκρατικό και Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο έφεραν στην επιφάνεια την αντίφαση της αμερικανικής κοινωνίας με πρωτοφανή πόλωση ανάμεσα στα πολιτικά στρατοπέδα. Καθώς λοιπόν η νεοφιλελεύθερη βασική πολιτική και των δυο κομμάτων πάντα είχε και έχει κοινό της στόχο να συντρίψει την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική δύναμη της αμερικανικής εργατικής τάξης,⁵ τα παραδοσιακά συντηρητικά μικροαστικά στρώματα στράφικαν στην ακροδεξιά προπαγάνδα και το λαϊκισμό, με φασιστικές ομάδες και οργανώσεις να συσπειρώνονται βγαίνοντας στους δρόμους σπέρνοντας το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία με χτυπήματα σε μετανάστες και αριστερές οργανώσεις. Το αμερικανικό κίνημα αντιστάθηκε παρά τις συνεχείς επιθέσεις καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο ακόμη και μετά το αποτέλεσμα Trump με μαζικές πορείες και συγκεντρώσεις, απαντώντας στους αστούς και τα σκυλιά τους με χιλιάδες κόσμου στους δρόμους να διαδηλώνει απέναντι στη διαφθορά και τη γραφειοκρατία, το κατεστημένο την υποτίμηση και την απαξίωση της ζωής των ταξικά προσδιορισμένων εργατών, ανέργων, μεταναστών, ιθαγενών, μειονοτήτων, των “μη λευκών”.

Η στρατηγική Trump για να μπορέσει να ελέγξει την αντίδραση των λαϊκών μαζών αναβαθμίζει ακόμη περισσότερο την ακροδεξιά της ατζέντα σε επικοινωνιακό επίπεδο, τον κρατικό μηχανισμό κατά των κινημάτων σε επίπεδο καταστολής αλλά και σε μεγάλες περικοπές του κοινωνικού κράτους, προχωρώντας σε ακόμη πιο βαθιά ταξική απομόνωση τους εργάτες και τις καταπιεσμένες κοινότητες και ειδικά τους αφροαμερικανούς, τους λατίνους και τις αυτόχθονες φυλές, μετατρέποντας τους σε αναλώσιμο εργατικό δυναμικό με συσσίτια και επιδόματα ή ελάχιστα επιδοτούμε μεροκάματα. Δικαιώματα όπως αυτά της άμβλωσης και της μετανάστευσης, δέχονται ακόμη μεγαλύτερη πίεση καθώς πολεμούνται εδώ και δεκαετίες, ενώ προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και μέριμνας μπλοκάρονται από το ενισχυμένο “Tea Party” μέχρι και καταργούνται. Θανατική ποινή και η ταξική - φυλετική διάκριση της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας γεμίζουν τις φυλακές με μαύρους για πλημμελήματα με εξαντλητικές και εκδικητικές ποινές. Ακραίος σωφρονισμός και ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή με σχολεία που μοιάζουν με αναμορφωτήρια. Εργατικές περιοχές εγκαταλείπονται ή μετατρέπονται σε γκέτο ανεργίας και μαφίας, καταδικάζοντας χιλιάδες νέους και νέες εκτός κοινωνίας, εκτός προοπτικής, εκτός εναλλακτικής οξύνοντας ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις. Το αντιστάθμισμα αυτής της αποτυχίας του αμερικανικού κεφαλαίου και του Trump στην εγχώρια πολιτική σκηνή είναι η δημιουργία ενός εθνικού κλήματος ενάντια στον εξωτερικό εχθρό που είτε είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Βόρειος Κορέα είτε η Βενεζουέλα. Από την κρίση του 2008 σαν αποτέλεσμα των αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων Clinton, την οκταετία Obama και τη συνέχιση του “15ετή πόλεμου κατά της τρομοκρατίας”⁶ μέχρι τις εκλογές του 2016 και την επικράτηση του Trump, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση της τελευταίας 20ετίας χωρίς κανένα σημάδι ανάκαμψης. Η κατάσταση αυτή σήμερα μοιάζει να κλιμακώνετε ακόμη περισσότερο πυροδοτώντας όμως και αντίστασης στην καταπάτηση δικαιωμάτων, την καταστολή και την επίθεσης των καπιταλιστών, συσπειρώνοντας το αμερικανικό κίνημα και ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις του διεκδικώντας ελευθερίες και ανατροπές.

Στο εξωτερικό τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάτω από τη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών έφερε όλεθρο σε Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική ενώ ανάφλεξη επικρατεί και στη Βόρεια Ευρώπη, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Φλεγόμενες ζώνες και αντικρουόμενα συμφέροντα με μεταναστευτικές ροές που ξεπερνούν τα επίπεδα του 2^ου Παγκοσμίου πολέμου δείχνουν την επικινδυνότητα της κατάστασης που έχει ξεφύγει από τα όρια μιας ακόμη κρίσης του καπιταλισμού. Η ήτα της πολιτικής των Η.Π.Α. στη Συρία και η μετατόπιση του κέντρου βάρους στο Ισραήλ, με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραηλινού κράτους δείχνει τα επίπεδα πανικού που βρίσκετε το αμερικανικό κεφάλαιο. Η κατάρρευση αυτής της στρατηγικής στη χρονική συγκυρία λειτουργεί αντιδραστικά αλλά και αντιπαραθετικά με τους ισχυρούς του συμμάχους σε όλη τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και κυρίως την Ευρώπη. Οι ισλαμοφασίστες της Daesh εδραίωσαν το χάος στην ευρύτερη περιοχή με απρόβλεπτες συνέπειες και παρά την συρρίκνωση του ισλαμικού κράτους παραμένουν ισχυρή δύναμη, ενσωματώνοντας και εξελίσσοντας τον πόλεμό τους σε ομάδες που ελέγχουν μικρότερες περιοχές αλλά και καταφέρνουν διεθνή τρομοκρατικά χτυπήματα σε όλο τον κόσμο, στρατολογώντας νέους και νέες 2^ης και 3^ης γενιάς μεταναστών, αποκομμένους κοινωνικά, οικονομικά, ιστορικά και αξιακά από τις χώρες από όπου προέρχονται. Τρομοκρατικά χτυπήματα στην καρδιά της Ευρώπης και τις Η.Π.Α. με την ισλαμοφοβία και τον φασισμό να θεριεύουν εκμεταλλευόμενοι την προπαγάνδα και τη συνεχή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εμπόλεμες ζώνες που ανοίγουν και δεν κλείνουν, με αποσταθεροποίηση κρατών και δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Η οικονομική απειλή του κινέζικου καπιταλισμού και η συνεχής διακίνηση ασύλληπτων οικονομικών πόρων στα χρηματιστήρια της Άπω Ανατολής, η διάλυση ή διατήρηση του status quo στην Κορεατική χερσόνησο, η εθνοκάθαρση των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ και μέχρι τις Φιλιππίνες, αναβάθμισαν την ακροδεξιά ατζέντα στην κορυφή της αμερικανικής πολιτικής αντιπαράθεσης καθώς η κατάσταση στο εσωτερικό χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.

Ο τυχοδιωκτισμός του αμερικανικού κεφαλαίου δημιούργησε ένταση με τους άλλους ιμπεριαλισμούς της Ρωσίας, της Κίνας, το ευρωπαϊκό ηγεμονικό Γερμανικό κεφάλαιο και εν γένει την Ευρώπη και την ευρωζώνη, τον υποτιθέμενο μεγαλύτερο αντιδραστικό τους ιμπεριαλιστικό σύμμαχο. Μέσω λοιπόν βαθιάς οικονομικής, πολιτικής κρίσης αναδείχτηκαν όλες τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις στον σκληρό πυρήνα και της Ε.Ε. κλυδωνίζοντας τον με πρώτο το Brexit, την προσπάθεια απόσχισης της Καταλονίας από τον Ισπανικό καπιταλισμό, την Ιταλική οικονομία έτοιμη να σκάσει, την πρωτοφανή πολιτική κρίση στη Γερμανία και από την κρίση του Γαλλικού καπιταλισμού, στην Ουκρανία, το εκλογικό αποτέλεσμα στην Αυστρία μέχρι τις χώρες του Βίσεγκραντ, κυβερνήσεις με ακροδεξιούς σχηματισμούς ενισχύονται με κατασταλτικές και αντιδραστικές πολιτικές εκτινάσσοντας το ταξικό και οικονομικό χάσμα. Φορολογικοί παράδεισοι και δεκάδες λίστες με δισεκατομμύρια διαφυγόντα κέρδη της παγκόσμιας ελίτ των μεγαλοκαπιταλιστών, των πολυεθνικών και πολιτικών προσώπων, δείχνουν τα επίπεδα διαφθοράς μεγαλώνοντας και υπερχρεώνοντας τους προϋπολογισμούς κρατών χωρίς καμία συνείδηση, νομιμότητα και ευθύνη απέναντι στο σύνολο. Η δεκαετής πια επίθεση του κεφαλαίου είναι καθολική στις δοκιμασμένες μάζες των εργατών όπου με συνεχή αλλαγή των συνθηκών παραγωγής σκοπεύει την υπεραξία της εργασίας για την συσσώρευση περισσότερου πλούτου στα χέρια των μεγαλοαστών,⁷ λεηλατώντας το εσωτερικό αλλά και στρεφόμενη επεκτατικά προς νέες αγορές, περιοχές ή χώρες που μπορεί να επέμβει και να εκμεταλλευτεί κάθε παραγωγικό ιστό και φυσικό πόρο.

Η βαθιά δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού στις Η.Π.Α. μπορεί να εκφράστηκε στο αποκορύφωμα τις, την περίοδο των αμερικανικών εκλογών, με αποτέλεσμα τον Trump δημιούργησε όμως και τεράστια κινήματα που γεννήθηκαν από τις δυτικές μέχρι τις ανατολικές πολιτείες. Ταξικά συνειδητοποιημένα στρώματα μετακινήθηκαν πολιτικά, διαδηλώνοντας συντονισμένα ενώ συσπειρώνονται σε συνελεύσεις πολιτών όπως το Κίνημα Λαϊκών Συνελεύσεων (PMA), αριστερά forum και δομές αλληλεγγύης ώστε να οργανώνουν από τα κάτω κινηματικές διαδικασίες αντίστασης⁸. Μαθητικές και φοιτητικές διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αντιπολεμικές και αντιιμπεριαλιστικές μαζικές διαμαρτυρίες εκδηλώνονται τα τελευταία χρόνια σε όλες τις πολιτείες των Η.Π.Α. Από τα κάτω, το κίνημα του Occupy Wall Street του 2013, ανέδειξε στην επιφάνεια νέες στρατιές αγωνιστών που είναι έτοιμοι να παλέψουν, να διεκδικήσουν, να συγκρουστούν με το κατεστημένο των αγορών και την επίθεση που έχει εξαπολύσει στο εργατικό εισόδημα. Από τη νίκη του Δικτύου Περιβάλλοντος Αυτοχθόνων (Indigenous Environmental Network) υπερασπιζόμενοι τη γη τους ενάντια στους αγωγούς πετρελαίου, το κίνημα BLM (Black Live Matters) μέχρι τις μαζικές πορείες γυναικών και φεμινιστικών οργανώσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, την υποψηφιότητα Sanders για το Δημοκρατικό χρίσμα⁹ ή το αντιφασιστικό κίνημα που έχει ξεσηκωθεί σπάζοντας τον φόβο σε κάθε πολιτεία των Η.Π.Α., το δοκιμασμένο αμερικανό κίνημα δείχνει την δύναμη των μαζών που αντιστέκονται και οργανώνεται τροφοδοτώντας συλλογικούς αγώνες για διεκδικήσεις. Στους δρόμους και στις πλατείες, σε πεδία, σε σχολεία, σε κλειστά δωμάτια, σε ανοιχτά παράθυρα μεγάλο κομμάτι αγανακτισμένων δείχνει συλλογικούς τρόπους λειτουργίας για την ενίσχυση της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, των κεκτημένων ελευθεριών και αξιών. Ριζοσπαστικοποίηται και δίνει ζωή σε λευκά χαρτιά σπάζοντας τον φόβο, γεννώντας ελπίδα για το μέλλον. Φτιάχνει δομές και πανό. Μαθαίνει να βγαίνε στο δρόμο να ασκεί κριτική και να διεκδικεί. Να υπάρχει, να παίρνει τη ζωή στα χέρια του και φτιάχνει υποδομές πάνω σε νέες μορφές κοινωνικής αυτοοργάνωσης, να επαναπροσδιορίζει το μέλλον του. Δουλεύει και κινητοποιείται, στρέφεται ουσιαστικά σε μία άλλη κατεύθυνση χειραφέτησης και ρήξης. Ξαναφτιάχνει μουσική, ζωγραφική, μορφή και ποίηση. Την εκφράζει στην πιο ακραία της διάσταση, γυμνή στην πραγματικότητα. Χτίζει από τα κάτω το μέλλον μιας άλλης κοινωνίας. Σε κάθε επίπεδο και μορφή. Στη δομή της, στην οργάνωσή της, στις ελευθερίες, στις αξίες, στις τέχνες.

Οι Slipknot είναι αυτή η εργατική τάξη που επιλέγει διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και αποδόμησης της πραγματικότητας μέσω της μουσικής, στρεφόμενοι σε πιο πλατιές μάζες όλων εκείνων των απόκληρων και αποκομμένων από το σύστημα των αστών. Η πορεία τους ξεκινά από ένα υποβαθμισμένο βλαχοχώρι της Iowa, το Des Moines όπου όλοι τους ήταν οικοδόμοι, υπάλληλοι σε βενζινάδικα, μέχρι δάσκαλοι μουσικής, μπάρμαν κτλ, υπερήφανοι για τις εργατικές τους καταβολές, περιγράφουν την κατάσταση του συνόλου της περιοχής τους (που αριθμεί περίπου 400.000 κατοίκους) σαν μια έρημο χωρίς προοπτική η μέλλον. Ευτυχώς όλοι τους βρήκαν διέξοδο στην τοπική underground και black metal σκηνή. Μέσα στην πιο βαθιά παρακμή της δεκαετίας σχηματίστηκαν από τον μπασίστα Paul Gray #2 και τον ντράμερ Shawn Crahan #6 (Clown) το 1995 σαν The Pale Ones. Το σχήμα συμπληρώθηκε από τους Anders Colsefni στα φωνητικά, τον Donnie Steele στην κιθάρα και λίγο αργότερα με τον Joey Jordison #1, καθώς θέλησαν να πειραματιστούν με επιπλέον ήχους κρουστών. Το αποτέλεσμα αυτών ήταν να περάσει ο Jordison #1 στα βασικά τύμπανα με τον Crahan #6 στα προσαρμοσμένα κρουστά και να προστεθεί δεύτερη κιθάρα ο Josh Brainard. Το ντεμπούτο τους είχε το όνομα Meld. Μετά από αρκετά live η μπάντα είχε περάσει σε επόμενο στάδιο και από πρόταση του Jordison #1, μετονομάστηκε σε Slipknot (από τίτλο demo κομματιού) όπου και ξεκίνησε να ηχογραφεί το υλικό της. Από εκείνη την περίοδο το συγκρότημα άρχισε να πειραματίζεται με την anti image αισθητική του, φορώντας μακάβριο makeup και εξελίσσοντας το με μάσκες. Το 1996 ο Brainard αποχώρησε λόγο των χριστιανικών του πεποιθήσεων (!) με αντικαταστάτη του τον Craig Jones #5. Με τις ηχογραφήσεις να προχωρούν και καθώς δεν μπορούσαν να αποδώσουν τον ήχο που ήθελαν στα live, ο Jones #5 πέρασε στα samples και δεύτερη κιθάρα μπήκε ο Mick Tοmpson #7. Τον Οκτώβριο του 1996 και εν μέσω εσωτερικών συγκρούσεων οι Slipknot κυκλοφόρησαν το αυτοχρηματοδοτούμενο άτυπο ντεμπούτο τους “Mate. Feed. Kill. Repeat”. Το αποτέλεσμα άνοιξε μια συζήτηση όμως λόγο του χαοτικού και πρωίμου ήχου δεν ικανοποίησε τις δισκογραφικές αλλά και τα τοπικά ραδιόφωνα. Το συγκρότημα ξεκίνησε τη δημιουργία νέου υλικού αναζητώντας συγχρόνως πιο μελωδικά φωνητικά. Ο Corey Taylor #8 ήταν ο τραγουδιστής των Stone Sour, μιας heavy metal μπάντας του Des Moines και πέρασε στους Slipknot αφού απειλήθηκε στα ίσα από τους Crahan #6 και Gray #2. Ο Colsefni περιορίστηκε στα δευτέρα φωνητικά και τα κρουστά, όπου μετά από λίγο καιρό ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τους Slipknot σε ένα live από σκηνής. Τη θέση ανέλαβε ο Greg Welts με τις εμφανίσεις τους να γίνονται όλο και πιο φρικιαστικές με μάσκες και φόρμες φυλακισμένων. Στις αρχές του 1998 βγήκε το “Spit It Out” demo με πέντε κομμάτια τραβώντας σαν μαγνήτης προσοχή οπαδών και δισκογραφικών. Τότε εμφανίστηκε ο Ross Robinson όπου τους έβαλε στην Roadrunner Records και τα επόμενα είναι η ζωντανή ιστορία του αμερικανικού metal. Τα δυο μέλη του τελικού line up ήταν ο Dj Sid Wilson #0 και ο Chris Fehn #3 όπου αντικατέστησε τον απολυθέντα Greg Welts.

Thrash, death, black και extreme metal επιρροές αναμεμειγμένες με grindcore, industrial και hip-hop στοιχεία, αποκεφαλίζοντας τις όποιες nu metal αναφορές κατασκευάζοντας από φωτιά και ψυχή ένα παραλήρημα οργής. Πρωτοποριακοί με την ασυμβίβαστη μουσική τους, αλλοίωσαν σε εξαιρετικό βαθμό τον ήχο του σύγχρονου metal φέρνοντας χιλιάδες οπαδούς στους κόλπους του. Τα όπλα τους αντισυμβατικά με αποτρόπαιες μάσκες να γίνονται σήμα κατατεθέν αλλά κυρίως το συμβολικό τους alter ego, αποκρουστικοί σαν σύνολο, τρομακτικοί σαν μονάδες, φορούν το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας των αρχών, των ιερών, των καθαρών, αντανακλώντας τη βία και την ασφυξία τους. Η μάσκα σαν μέσο υπέρβασης του εαυτού, του ανθρώπινου, η ενσάρκωση του δαιμονιακού εκστατικού αναβρασμού. Θεατρικότητα και μυστηριακή αισθητική σοδομίζουν χωρίς έλεος πρότυπα και σύμβολά, θεσμούς και θέσφατα συνθέτοντας ένα εφιαλτικό σκηνικό εκφοβισμού σε όλους τους “από πάνω” για την οργή που βράζει από (τα) κάτω.

Τα εξωπραγματικά τους live έχουν αφήσει εποχή ντυμένοι με στολές φυλάκων και νούμερα χωρίς ονόματα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς πρόσωπα με τρελό τσαμπουκά και ορμή, τα παραληρηματικά τους ένστικτα στήνουν και ενσαρκώνουν ένα θίασο φονιάδων, γελωτοποιών. Τα μπάχαλα που φτιάχνουν στην κάθε τους σκηνή ανοίγουν κεφάλια, σαν τους κυκεώνες των battle (οι κύκλοι μάχης που ανοίγει το κοινό) από κάτω. Φωτιές, περιστρεφόμενα αιωρούμενα βαρέλια, ρόπαλα, κεφαλές γουρουνιών, πεντάλφες, σε ένα μακάβριο σκηνικό τρόμου που αναδύει οσμή θανάτου, γεύση σήψης. Το αιρετικό μεταφυσικό στοιχείο σε ανοιχτή αντιπαράθεσή με κάθε μορφή οργανωμένης θρησκείας και του σκοταδισμού που προσπαθεί να επιβάλει σαν ένας ακόμη μοχλός καταπίεσης αλλά και πολιτικοοικονομικών εξουσιαστικών συμφερόντων. Αυτοκαταστροφικά ξεσπάσματα και αυτοκτονικά σύνδρομα είναι αναπόσπαστα μέρη της ιδιοσυγκρασίας των Slipknot που ενισχύουν την ακραία τους μουσική, δίνοντας αυτόν τον επικίνδυνο τόνο και την πρωτόγονη έλξη που προκαλεί.

Είναι το εννεαμελές συγκρότημα που ο πρωτοποριακός και επίκαιρος τους ήχος έφερε μεγάλες αλλαγές στο σύγχρονο metal τη στιγμή που το κίνημα του grunge είχε πεθάνει εντελώς από τα μέσα και εκεί στα τέλει των 90’s. Πειραματικά νέα ιδιώματα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στο στερέωμα του σκληρού ήχου με το λεγόμενο nu metal να είναι ένα από αυτά και το αστείο είναι ότι Slipknot υπήρξαν πολύ ανώτεροι των προσδοκιών όλων, ανταγωνιστών, δισκογραφικών, μέσων και κυρίως οπαδών. Ο ήχος λεπιδωτός παραμένει διαχρονικός στο σήμερα 20 χρόνια μετά το πρώτο εκείνο ξέσπασμα. Μια μύξη από hard core, thrash και black metal με μελωδικά μέρη και brutal φωνητικά που εναλλάσσονται με πιο καθαρά σημεία με βασικό τους χαρακτηριστικό να είναι η ένταση και η ταχύτητα εναλλαγής groove ρυθμών και υπόβαθρων. Scratchαρίσματα, rapάδικα κόλπα και loopες, ένα πανδαιμόνιο ιδεών και νεοτερισμών. Ένας θανατερός συνδυασμός συναισθήματος και σκότους. Πολυδιάσπαση και πολυπλοκότητα, δυαδικότητα, ατομικότητα και ενσωμάτωση σε μια διονυσιακή ανάνηψη ενός σκοτεινού συνόλου χωρίς έλεγχο και από τη δημιουργική διαδικασία μέχρι τον σχηματισμό του σε έργο. Η υποταγή του υποκειμενικού στην λήθη ενός εαυτού που προϋπάρχει και ξύπνησε τα πιο αρχέγονα ζωώδη ένστικτα. Στην αρχή τους έμοιασαν απλοϊκοί. Στην εξέλιξη τους περίπλοκοι και συνειδητοποιημένοι στο ότι θέλουν να γράψουν ιστορία στο σύγχρονο metal κατέλυσαν τους όρους του παιχνιδιού καθώς δεν υπέκυψαν στις πιέσεις αλλά έθεσαν σχεδόν απ’ αρχής το πλαίσιο και τους κανόνες του.

Αυταπάρνηση, αινιγματικότητα, αυτοκαταστροφή στη θέα του ανέφικτου, του ανεκπλήρωτου. Σκληρά ναρκωτικά, το εργαλείο υπέρβασης του δυνατού και ενσάρκωσης μιας βιωματικής κατάστασης σε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Μια επίκληση ανθρώπων και δαιμόνων. Η προβολή και η επιθυμία των ονείρων είναι η αναβίωση των εφιαλτών. Μια αιρετική εξέγερση ενάντια σε κάθε μορφή θρησκείας και την εχθρότητα της απέναντι στη ζωή. Μια αποστροφή της πίστης για μια «άλλη» ή μια «καλύτερη» ζωή. Πόλεμος στην πολεμική της εκκλησίας, της προπαγάνδας της στο όνομα της στρατολογίας της πίστης για τον έλεγχο της πάνω στη ζωή με την απειλή ή τη συναίνεση στην ηθική που επιβάλει για την τήρηση της τάξης και των αδιαφιλονίκητων νόμων, της μοναδικής αλήθειας του θεού της. Είναι η εναντίωση στο σκοταδισμός και το φόβος για την βαθύτερη έννοια της ζωής, του έρωτα, της τέχνης, της ελευθερίας. Απόρριψη και πρόκληση της ηθικής του αιρετού, του φασίστα, του εκλεκτού, της οικογένειας, της πατρίδας και της θρησκείας. Μια αναρχική διάσταση της ισοπέδωσης των νόμων της παρακμής τους. Μηδενισμός σαν πρωτόλειο στάδιο αμφισβήτησης των αρχών, των θεσμών, των δομών, των απόλυτων, των απολίτικων. Αποστροφή του μέσου ανθρώπου και της απλοϊκότητας του. Μνήμες και επιθυμίες, εκκλήσεις μια διείσδυση στα δάση την απώλειας και του ασυνειδήτου. Ένα υπαρξιακό ταξίδι προσδιορισμού του ατόμου μέσα στον εξουσιαστικό κόσμο. Μια παρέλαση τεράτων, εραστών και βιωμάτων πάνω σε ένα σκηνικό τραγωδίας και εξαπάτησης. Μια καταβαράθρωση του εγώ. Μια συλλογικότητα 9 ατόμων όπου αν προσθέσεις και τους τεχνικούς και τους περιφερικούς, μάλλον μιλάμε για οργάνωση. Μια συλλογικότητα όπου είναι σωματική και η φύση (Physis) του συγκροτήματος είναι οργανωμένη για και από αυτή τη συλλογικότητα, με τη μορφή της τεχνικής, παράγει σύμφωνα με τη συνολική πολιτική και αντικειμενική πραγματικότητα τη μουσική της, μέσω της όποιας μας φέρνει σε επαφή με μια εγκόσμια φώτιση¹⁰. Η φιλοσοφία πίσω από τη μάσκα. 9 άτομα, 9 μουσικοί, 9 κάτοπτρα. 9 ταξικά προσδιορισμένα υποκείμενα συνθέτουν αντιστασιακά αναχώματα σε μορφή τέχνης, πρεσβεύοντας την άρνηση και την κατάρρευση της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, της επιβολής των νεοφιλελεύθερων αρχών του καπιταλισμού. Ένα οκτάγωνο εσωστρέφειας, ένας πυρήνας ενέργειας σε μια έκρηξη διαύγειας, σ’ ένα έργο ζωής. Μια αγέλη, μια οντότητα, μια κοινή πορεία. Η μουσική τους ένας μυστηριακός δεσμός των 9 σαν ανάγκη κάποιου νοήματος της ύπαρξης. Η άρνηση του ατόμου και η αναγωγή του σε αριθμό. Μια αντανάκλαση των άλλων, εστιασμένη στη διαστροφή, τα σύνδρομα, τον συντηρητισμό και τη βία της κοινωνίας των πιθήκων. Μια μελέτη, μια σπουδή πάνω στην κατάρρευση, την αποδόμηση και την συντριβή του εαυτού και του πολιτικού του πλαισίου. Ο ακρωτηριάσμός της νωθρότητας και της σαπίλας του αστικού καθωσπρεπισμού. Μια ανάγκη όλων τους για επικοινωνία και έκφραση μέσα από αυτήν τη σκοτεινή κολεκτίβα. Υπερβολή και εμμονή στη θεατρικότητα σε μεταφορικό επίπεδο όχι μόνο για λόγους αντί-αισθητικής αλλά για λόγους ουσίας της δυαδικότητας και της διάσπασης του εαυτού σε χιλιάδες εκφάνσεις. Μια σουρεαλιστική εμπειρία του σκοτεινού. Οι Slipknot επέλεξαν το πιο επικίνδυνο alter ego του ανθρώπου ώστε να επηρεάσουν και να αναδυθούν, να επιβληθούν με το ακραίο συναίσθημα, να επαναπροσδιορίσουν και να ολοκληρώσουν το πιο αμφιλεγόμενο πείραμα της αμερικανικής metal σκηνής απαντώντας σε ότι πιο υγειές, σε ότι πιο αρρωστημένο.

DJ Sid Wilson #0. O τρελαμένος Dj γνωστός και σαν “Ratboy, DJ Starscream”, ήταν από τα τελευταία μέλη που μπήκαν στους Slipknot. Η πρώτη του επαφή με τους υπόλοιπους ήταν και καθοριστική αφού τους εντυπωσίασε με τις ικανότητές του, οπότε και κλείδωσε αμέσως με το συγκρότημα. Keyboards λούπες, scratch, μπλιμπλίκια εφέ και κάθε είδους rapαρίσματα είναι το στοιχείο του αλλά και διάβολος επί σκηνής, πάνω κάτω, έξω στο κοινό, κάνει ακροβατικά, παίζει ξύλο με τους άλλους είναι το μέλος που κινείτε συνέχεια στο χώρο όσες φορές και αν σπάσει τα μούτρα ή τα πόδια του από τα άλματα και τα σκαρφαλώματα που επιχειρεί. Όπου εμφανίζετε σαν Dj εκτός Slipknot γίνετε ένας χαμός αφού είναι ένας από τους πιο γνωστούς και περιζήτητους στο χώρου του.

Joey Jοrdison #1. Ο ακρογωνιαίος λίθος των Slipknot είναι αυτός ο μικρόσωμος ντράμερ με εξαιρετική ικανότητα στην δημιουργία καταιγιστικών ρυθμικών μοτίβων άλλα και με μια διαρκή ροή εναλλασσόμενων εκρηκτικών τυμπανικών κρεσέντων. Επέλεξε να φορά μια Ιαπωνική λευκή μάσκα Kabuki την οποία και βάφει με μπογιά. Η εκτελεστική του δεινότητα και η αντοχή σε όλο αυτό που παίζει, τον φέρνουν σήμερα στα μεγαλύτερα ονόματα της μεταλλικής σκηνής από λίστες, τον Τύπο μέχρι τις αναφορές στο όνομά του για την επιρροή που ασκεί σαν μουσικός. Καινοτόμος και ευρηματικός. Η συμβολή του στη συνθετική διαδικασία ξεκινάει από τους ρυθμούς μέχρι κιθαριστικά κομμάτια και μέρει. Το βομβαρδιστικό των Slipknot δεν θα μπορούσε να αναφέρει σαν βασικές επιρροές του, τον John Bonham των Led Zeppelin και φυσικά τον μέγιστος Dave Lombardo των Slayer. Ο Jοrdison κατά καιρούς συμμετείχε και σε άλλα συγκροτήματα όπως οι Murderdoolls μια rock n’ roll - gothic μπάντα αναλαμβάνοντας όμως εκεί τις κιθάρες και οι Scar The Martyr που είναι πιο κοντα στον ήχο των Slipknot.

Paul Gray #2 (8/4/1972 – 24/5/2010). Το δεύτερο ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος είναι ο μπασίστας τους με το προσωνύμιο “Το Γουρούνι - The Pig”. Μπουκωμένος, βαρύτονος και σχεδόν λακωνικός με μινιμαλιστική προσέγγιση. Εργάτης σε οικοδομές ξεκίνησε με κιθάρα αλλά έφτιαξε τους Slipknot με τον Crahan #6 σαν μπασίστας χωρίς να έχει πιάσει μπάσο στα χέρια του. Οι επιρροές του ο Cliff Burton των Metallica αλλά και ο Ryan Martinie των Mudvayne. Επικοινωνιακός με ρόλο ηγετικό, γράφει μουσική, συνθέτει σε όλα τα επίπεδα με το μπάσο του πολιορκητικό κριό, θρυμματίζει τόνους τσιμέντο σε κάθε του έφοδο ενώ συμβάλει στα φωνητικά βοηθώντας τον Taylor #8 όταν χρειάζεται. Ο σύνδεσμος όλων των μελών εφόσον ήταν εκείνος όπου σε όλους τους πολέμους που ξεσπούσαν μεταξύ τους, έμπαινε μπροστά ώστε να ισορροπήσει καταστάσεις και να υπερασπιστεί το ίδιο το συγκρότημα, την ενότητα, τη συνοχή, τη συνέχεια. Τις περιόδους που οι Slipknot ήταν ανενεργοί ο Gray #2 λειτουργούσε ένα side project τους Unida. Ο θάνατός του, τον Μάιο του 2010 από υπερβολική δόση μείγματος μορφίνης έφερε μεγάλες αλλαγές στους Slipknot δείχνοντας έτσι με τον πιο δραματικό τρόπο τον ρόλο που είχε μέσα στο συγκρότημα και ανάμεσα στα μέλη του.

Chris Fehn #3. Είναι στα δευτέρα precisions προσθέτει με τον Crahan #6 και τον Jοrdison #1 αυτή την πολυδιάστατη αίσθηση κρουστικής δυναμικής και αρχετυπικής ορμής σαν “σατανική τριάδα” αδιαίρετη σε ένα σώμα. Δεύτερα φωνητικά και αυτός μαζί με το άλλο μισό Crahan #6. Η μάσκα του υποτακτικού χρησιμεύει και σαν φαλλική προέκταση κατάλληλη για αυνανισμό μια κίνηση που συνηθίζει να κάνει ο Fehn #3 επί σκηνής. Είναι μάλλον ο πιο χαλαρός τύπος της παρέας με επαφή και σύνδεση με τον κόσμο τους.

Jim Root #4. Είναι η δεύτερη κιθάρα και φιλαράκι του Taylor #8 από τους Stone Sour που τον τράβηξε στους Slipknot. Το στοιχειό με τη μάσκα κορακιού – γελωτοποιού είναι ο άλλο ακρογωνιαίος λίθος των κολοσσιαίων riff και παραμορφώσεων που δίνουν αυτόν τον όγκο και την ενέργεια στις κιθάρες. Συμπληρωματικός αλλά και με πιο lead στοιχεία αλλάζει ρόλους και βγαίνει μπροστά από τον Tοmpson #7 όποτε χρειάζεται δίνοντας ρυθμό, tempo και μελωδία. Γεμίζει με couplet αλλά και γεφυρώνει τη μαυρίλα και το στακάτο παίξιμο με πιο ατμοσφαιρικές συνθέσεις και αρμονίες. Είναι η πρώτη κιθάρα στους Stone Sour όπου είχε ξεκινήσει με τον Taylor #8 από το 1998 και συνέχιζε με αυτούς (μέχρι την αποχώρηση του το 2014) σαν side project αλλά σε πολύ πιο χαλαρούς και mainstream ρυθμούς.

Craig Jones #5. ο αινιγματικός σαμπλεράς με το παρατσούκλι “133” όπου δεν εμφανίζεται παρά μόνο στη σκηνή. Είναι στα keyboards και στα εφέ. Η δευτερη κιθάρα στην αρχή των Slipknot ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν για το άτομο με την πιο περίεργο προσωπείο γεμάτο καρφιά αλλά Hellraiser. Ο Taylor #8 τον χαρακτηρίζει ως “Ο ήσυχος τρομακτικός τύπος”. Τα Samples του φέρνουν τον ψηφιακό ηλεκτρονικό ήχο που θέλουν να έχουν οι Slipknot ενώ έχει ενεργό ρόλο στο ύφος και τις ιδέες που μπαίνουν σε κάθε κομμάτι τους.

Shawn Crahan #6. Ο ψυχωτικός precisionίστας με τους υπόκωφους βρυχηθμούς του “άλλου”. Είναι ο κυρίως υπεύθυνος για την κατεύθυνση της μπάντας στα χρόνια, τα layout των δίσκου, τα ψυχοφθόρα videos, τα DVD’s αλλά και γενικότερα σε ότι έχει να κάνει με την επικοινωνία των Slipknot είναι κάτω από το ρόπαλο που κραδαίνει. Είναι ο παράφρονας που επινόησε το alter ego τους δηλαδή τις μάσκες και όλη τη φιλοσοφία και αισθητική που συμβολίζουν κρατώντας για τον εαυτό του τη μάσκα του Clown #6. Βρίσκετε στα δεξιά precisions με ένα ρόπαλο του baseball στο χέρι να χτυπάει τα βαρέλια σαν κεφάλια καπιταλιστών. Ο σκληρός και προσανατολισμένος δημιουργικότατος άτυπος αρχηγός, προσθέτει και ολοκληρώνει με την μεγαλοφυή αρρωστημένη αισθητική του σε συνθετικό και επικοινωνιακό επίπεδο κάθε κυκλοφορία και εμφάνιση του συγκροτήματος λειτουργώντας σαν τη σκιά του σε κάθε τους έκφανση. Τρομακτικός στην τέχνη του από τη μία, οικογενειάρχης με τέσσερα παιδιά από την άλλη ισορροπούν αυτόν τον πολυσχιδή χαρακτήρα. Το άλλο του σχήμα είναι οι To My Surprise και οι Dirty Little Rabbits ένα project με τον Rick Rubin.

Mick Tοmpson #7. Kαι, κουρδισμένες κιθάρες στα βάθη των Ταρτάρων, ήταν ο τοπικός δάσκαλος πριν μπει στο συγκρότημα. Επιθετικός με βίαια καταιγιστικά riffs είναι η πιο βάρβαρη μορφή επί σκηνής. Σκληροπυρηνικός με τις black metal επιρροές του να υπερτερούν και να θερίζουν σε συνδυασμό με τον Root #4 σαν αλωνιστική μηχανή. Καθώς εδώ δεν υπάρχουν πολλά lead και σχεδόν καθόλου solos οι κιθάρες του Tοmpson #7 είναι κύματα συνεχών σκοτεινών riffs που χτυπούν το κοινό ξανά και ξανά αλλάζοντας με τον Root #4 χωρίς να γίνετε αντιληπτό πολλές φορές ποιος παίζει και τι. Το βουνό με τη μαύρη δερμάτινη μάσκα του hockey είναι τρομακτικότερος και από τον Jayson από το συνεχές headbanking έχει βγάλει τον αυχένα του 2-3 φορές. Τάχιστος στο παίξιμο με εναλλαγές αλλά και τεχνικά μέρη που ανεβάζοντας στροφές δίνοντας άλλοτε συμπαγή, πλακωμένη και άλλοτε την έκρηξη ρυθμού, groove και blastbeat.

Corey Taylor #8. Εδώ έχουμε τον ορισμό του performance. Τον ορισμό της εμπροσθοφυλακής και όχι απλά ενός frontman. Ο άνθρωπος μοιάζει στρατός μόνος του. Ηγετικός και πως θα μπορούσε αλλιώς να λειτουργήσει με τα υπόλοιπα 8 θηρία δίπλα του. Μεγαλωμένος μέσα στη φτώχια από τη μητέρα του αποτελεί δείγμα αγωνιώδους επιβίωσης στα βλαχοχώρια της Iowa. Το πρόσωπο πίσω από τη μάσκα με τα brutal φωνητικά αλλά και μια καθαρότητα φωνής και ερμηνείας που καθηλώνει. Συνθετικά αρτιότατος με στιχουργική δεινότητα με πολλαπλές μεταφράσεις στοιχείο ευφυΐας ταλέντου και με αρχ… σαν μουσικός καθώς η απόδοσή και οι εκτελέσεις του επάνω στη σκηνή μόνο σαν εξωπραγματικές μπορεί να χαρακτηριστούν. Με ροπή στη μελωδία, το συναίσθημα και την κατάθλιψη, βυθίζεται σε κατατονικές καταστάσεις όταν γράφει αλλά στην οργή του ο Taylor #8 γιγαντώνεται σε ότι πιο σατανικό, καθηλωτικό και ολοκληρωμένο υπάρχει στο σύγχρονο μεταλλικό στερέωμα. Τα φωνητικά του είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα χωρίς περιθώρια αντιγραφής καθώς ότι επιχειρήθηκε ήταν το λιγότερο άχαρο και φλόρικο. Η ασφυξία και η πίεση που νιώθει φορώντας τη μάσκα τον κάνουν να ουρλιάζει με μεγαλύτερη ένταση έχει δηλώσει στο παρελθόν. Μόνο να παρατηρήσεις τον λαιμό του που μοιάζει με μονοκόμματο κορμό δέντρου, καταλαβαίνεις από πού πηγάζει και το εύρος των φωνητικών του επιπέδων. Ώριμος καλλιτέχνης διανοούμενος με ευφάνταστες ιδέες και καινοτομίες ελευθερώνει το δαιμονιακό, ουρλιάζει, βρυχάται, ψιθυρίζει, ραπάρει, συνθλίβεται, αλλά κυρίως ερμηνεύει και μαγνητίζει τους πάντες από κάτω με το γρέζι και τη μεταλλικότητα της φωνής του, υπερβαίνοντας σχεδόν το ανθρώπινο σε κάθε εμφάνιση. Ο “Priest” “ο μοναχός” της μπάντας καθώς στις αρχές τους έβγαινε στη σκηνή ντυμένος με άμφια. Αυτοκαταστροφικός με κάνα δυο απόπειρες αυτοκτονίας στο ενεργητικό του, πραγματώνει το σύνολο σε μια και μόνο οντότητα. Είναι το κέντρο που συνδέει αυτή την κρεατομηχανή διαφορετικών βιωμάτων και επιρροών. Αεικίνητος και βίαιος πάνω σε κάθε σκηνή έχει συνεχή επαφή και σύνδεση με τον κόσμο τους. Η άλλη του μπάντα είναι οι heavy rock metal, Stone Sour όπου εκτός από το ομότιτλο ντεμπούτο τους το 2002, οι υπόλοιπες 2 κυκλοφορίες μετράνε 3-4 καλές στιγμές εκτός από τα 3 τελευταία άλμπουμ καθώς προσωπικά τους παράτησα από το “Audio Secrecy” του 2010 και μετά. Επίσης για μια περίοδο εμφανιζόταν με τους Axis of Justice των Serj Tankian και Tom Morello σε διάφορα μέρη των Η.Π.Α., αλλά έχει γράψει και 2-3 βιβλία για την αμερικανική πολιτική πραγματικότητα όπως τα “You ‘re Making Me Hate You” το 2015 και το “America 51: A Probe into the Realities That Are Hiding Inside the Greatest Country in the World” που κυκλοφόρησε το 2017 εξετάζοντας τον τρόπο που η Αμερική αντιλαμβάνεται τον εαυτό της μέσω της προπαγάνδας που γίνεται στον πληθυσμό της.

Slipknot
(sic) – Eyeless - Wait And Bleed – Surfacing - Spit It Out - Purity – Liberate – Prosthetics - No Life – Diluted - Only One – Scissors – Eeyore.

Το “Slipknot” κυκλοφόρησε και το αμερικανικό metal δεν θα είναι ποτέ το ίδιο μετά από αυτό. Δεν το ‘ξερες! Δεν το περίμενες! Αυτό είναι το ομότιτλο ντεμπούτο των Slipknot που κυκλοφόρησε 1999. Αυτοπεποίθηση πάνω σε βάσεις, έσπειρε ενθουσιασμό και θέρισε πανικό. Κιθάρες κατεβασμένες, με riff βγαλμένα από τις black metal καταβολές της διεφθαρμένης ψυχής το συγκρότημα όπου βγήκε στην επιφάνεια και σάρωσε ότι υπήρχε στο παγκόσμιο metal στερέωμα. Οι πάντες ρωτούσαν ποιοί είναι αυτοί οι τύποι που παίζουν έτσι με αντιγραμμένα cd να αλλάζουν χέρια με ταχύτητα και λίστες να περιλαμβάνουν 2-3 κομμάτια από το “Slipknot”. Διεστραμμένος και καταιγιστικός όσο σαλεμένος, πουλάει ακόμη σαν τρελός. Διαβολεμένα συνεκτικός και τόσο έτοιμος. Απανωτά ραπάρίσματα, χοντρά “μπινελίκια”, μέχρι ξύλο μεταξύ τους έπαιζαν στη σκηνή για να εκτονώσουν όλο αυτό το ξέσπασμα δημιουργικής και βιωματικής εμπειρίας. Μια πυριτιδαποθήκη αναρχισμού (για τα αμερικανικά πολιτικά δεδομένα ως προς τον όρο) που έσκασε την κατάλληλη στιγμή με θύματα ότι ξεπερασμένο, απλοϊκό, mainstream και συντηρητικό της εποχής. Το “Slipknot” είναι αδηφάγο, εξωστρεφές, κλειστοφοβικό και ζωώδες. Με κομμάτια φιξάκια που δεν ξεπερνούν τα 3’ – 3½’, βρασμένα σε κουτάλι χρειάζονται 2’’ για να ενεργήσουν στον εγκέφαλο καίγοντας όσα εγκεφαλικά κύτταρα μπορούν ενώ κολλώντας στις κλειδώσεις του σώματος προκαλούν στερητικά σύνδρομα. Ένας εξαιρετικά επιθετικός, μεταλλαγμένος ιός που φτιάστηκε σε φωτιά από σκοτεινά κύτταρα αντίδρασης κατασπαράζοντας κάθε μικροοργανισμό μιζέριας και του μικροαστικού μας μέτριου εαυτού. Είναι αποτρόπαιο, πολεμικό και διασπαστικό. Είναι αλλοίωση της προσωπικότητας, διαταραχή της συνείδησης του ατόμου που συνειδητοποιεί τους “άλλους” μέσα του. Κανείς δεν μπορούσε να τον κατατάξει πουθενά, ασύγκριτος γεννήθηκε στο τέλος της δεκαετίας για το τέλος του metal όπως το ξέραμε.

(sic)! Και ΡΕ Μ… ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΗΡΘΕ;! Εισαγωγή στο αρρωστημένο ήρθε για να επιβάλει το χάος στο μουσικό στερέωμα. Μια επανάσταση σε ότι ξέραμε μέχρι τότε και έπρεπε ή να το ξεχάσουμε ή να το ξανακούσουμε ή στην τελική να ξαναγράψουμε. Τίποτε δεν έμοιαζε με αυτό το (sic) ζωντανό όργιο βιαιότητας και αντοχής. Η ευρηματικότητα τους, η ένταση των ρυθμών ενός ύφους σε συνεχή ροή ακραίων riff και απανωτών σφυροκοπημάτων από την τριάδα των κρουστών μόνο παραλήρημα έφερνε σε οποιονδήποτε έρχονταν σε επαφή με αυτή τη μαύρη ύλη. Το επόμενο είναι το “Eyeless” και ο Taylor #8 ουρλιάζει “You can't see California without Marlon Brando's eyes” έναν από τους ρεαλιστικότερους στοίχους που γράφτηκαν για την ίσως μεγαλύτερη χαβούζα του συστήματος Καλιφόρνια. Το “Wait And Bleed” χαρακώνει φλέβες καθώς είναι το πρώτο αίμα που έσταξε στο χώμα και οι μασκοφόροι βγήκαν στην επιφάνεια σε όλο τους το μεγαλείο. Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του είδους και όχι μόνο του συγκροτήματος, αφού η διαύγεια της δομής, των τεχνικών του σημείων και κυρίως η μελωδικότητα του refrain του το μετέτρεψε στον ύμνο μιας ολόκληρης γενιάς. Το “Surfacing” είναι ο μηδενιστικός κατακλυσμός που λυτρώνει και οπλίζει τον κάθε απόκληρο της εποχής απέναντι στην παθητικότητα και την κριτική των αστών και των προσδοκιών τους. Στο “Spit It Out” στην ζωντανή του απόδοσή οι Slipknot βάζουν τον κόσμο στην αρένα να κάθετε κάτω και στο πρόσταγμα “JUMP THE FUCK UP!” οι maggots (όπως θέλουν να αποκαλούν τους οπαδούς τους) γράφουν ιστορία από το πανδαιμόνιο που επικρατεί σε κάθε πλατεία του πλανήτη. Το single είναι παραλλαγή της “Λάμψης” του Kubrick που παρεμβάλλονται σκηνές από live τους. Το “Purity” προπομπός της εξέλιξης τους ενώ το “Liberate” ελευθεριακό σε όλο του το εύρος δίνει τα δόντια σου στο χέρι, στακάτο και οργισμένο σχεδόν μανιακό. Από τα πιο ραπάδικα του, το “No Life” ξεσηκωτικό και χαοτικό καθώς το κατοπτρικό “Diluted” ενσωματώνει, φιλτράρει και σπάει τα σάπια κόκκαλα του συστήματος. Το αυτοκτονικό “Scissors” κοφτερό λεπιδωτό και ταχύτατο πετσοκόβει χόνδρους ώστε να κλίσει το heavy τρελάδικο του ακατανόμαστου “Eeyore”.

Οι Slipknot αν είχαν κάτι εκείνη την εποχή ήταν το μοναδικό υλικό τους αλλά και η απίστευτη σκηνική τους παρουσία ξαναγράφοντας τον ορισμό του live. Είχαν attitude, δεν μασούσαν πουθενά, αλλά πάνω απ’ όλα είχαν κατάρτιση, ταλέντο και θέληση στο να πάνε την ακραία μουσική μπροστά. Στο Ozzyfest του 1999 έκλεψαν την παράσταση και ήταν μόνο η αρχή. Το τέλος των 90’s τους γέννησε όπου σχεδόν 20 χρόνια μετά το “Slipknot” είναι κλασικό. Είναι το “Dirt” της δικής μου γενιάς. Είναι μια παρακαταθήκη στην επόμενη. Mια επανάσταση απρόσμενη. Γράφτηκε χθες. Γράφτηκε σήμερα. Γράφτηκε για το αύριο.

I've felt the hate rise up in me...
Kneel down and clear the stone of leaves...
I wander out where you can't see...
Inside my shell, I wait and bleed...

"Είμαστε μαζί από τα τέλη του 1995 και ξεκινήσαμε ως εξαμελές συγκρότημα. Παίζαμε εδώ, στο Des Moines, της Iowa, και η φιλοσοφία μας ήταν πάντα ότι θέλαμε να κάνουμε κάτι πραγματικά διαφορετικό. Πίσω εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε metal, δεν υπήρχε το hard core, δεν υπήρχε τίποτα, έτσι αποφασίσαμε να είμαστε αληθινοί ως προς τους εαυτούς μας. Ήμασταν όλοι σε μπάντες οπότε και γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον, και η σκηνή είχε καταντήσει άθλια. Κανείς δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τη μουσική, έτσι σχηματίσαμε τους Slipknot και παίξαμε αρχικά σε reggae bar. Βρισκόταν σε ένα εξαθλιωμένο κομμάτι της πόλης, μπορούσαμε να παίζουμε μόνο τις Πέμπτες, χρησιμοποιούσαμε φυλλάδια για την προώθηση στην πόλη και τυπώναμε από τρεις χιλιάδες έως πέντε χιλιάδες flyers. Οι αρχές τηλεφώνησαν στον ιδιοκτήτη του μπαρ λέγοντας του ότι θα του έριχναν πρόστιμο για κάθε φυλλάδιο. Ο τύπος μας τηλεφώνησε και ζήτησε συγγνώμη, αλλά είπε: "Συνεχίστε έτσι!" Έτσι άρχισαμε να φέρουμε πολύ κόσμο και ξεκινήσαμε μια νέα σκηνή. Η μουσική ήταν πάντα το πιο σημαντικό πράγμα για τους Slipknot, αλλά έχοντας επίσης μια σκηνική παρουσία. Τα πάντα ξεκίνησαν από εδώ, στο Des Moines."
Shawn Crahan #6. www.hiponline.com, August 16, 1999

Iowa
(515) – People = Shit – Disasterpiece – My Plague – Everything Ends – The Heretic Anthem – Gently – Left Behind – The Shape – I Am Hated – Skin Ticket – New Abortion – Metabolic – Iowa

Τον Αύγουστο του 2001, οι Slipknot κυκλοφόρησαν τον δεύτερό τους δίσκο, “Iowa”. Μετά το πανδαιμόνιο του “Slipknot” και τις στρατιές των maggots που τους ανέδειξαν ανά τον κόσμο, εδώ εισέπραξαν ότι τους άξιζε προκαλώντας εαυτούς, οπαδούς αλλά και εχθρούς. Το τσίρκο των Slipknot ήρθε στην πόλη μας προερχόμενο από τα βαθύτερα επίπεδα της κολάσεως, για να πυρπολήσει τον παράδεισο της ύπνωσης, της απομόνωσης, της χειραγώγησης και της προπαγάνδας. Τα υλικά κατασκευής: πίεση, αυτοκαταστροφή, παράνοια, βία, σκοτάδι, αρνητισμός, σουρεαλισμός, θεατρικότητα, ταλέντο, ενέργεια και αβυσσαλέο μίσος, που ξεκινά πρώτα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο τράγος σαν σήμα κατατεθέν.

Το “Iowa”, λοιπόν, έχει κρατήσει όλα τα καλά στοιχεία του “Slipknot”, και επιτέθηκε σ’ ένα άλλο επίπεδο από τον προκάτοχό του, όντας πιο δομημένο και κατασταλαγμένο, ωριμότερο στιχουργικά, με ένταση, εγωισμό και ταχύτητες ανέβασε ακόμη την αδρεναλίνη αλλά και προσδιόρισε τον ήχου των Slipknot στο τότε. Ο δίσκος αναφέρεται στη σχέση αγάπης και μίσους τους με την πόλη τους σαν ένας φόρος τιμής σε αυτή. Ο παραγωγός Ross Robinson τούς ανακάλυψε, στο “Iowa” όμως πραγματικά τους απογείωσε. Χάος! Το απόλυτο χάος επικρατεί στις εμφανίσεις τους αμέσως μετά την κυκλοφορία του, με τεράστιες γουρουνοκεφαλές, φλεγόμενες πεντάλφες, stage diving και μια αρχέγονη ενέργεια να περνά με διαολεμένη μεταδοτικότητα που κανένα άλλο συγκρότημα δεν μπορούσε να βγάλει τότε. Οι μάσκες εκτός από το alter ego τους λειτουργούσαν και σαν κάλυψη ταυτότητας καθώς με αυτά που έκαναν πάνω στη σκηνή, θα τους μάζευαν στο λεπτό. Μακράν το καλύτερο live εκείνης της χρονική περίοδο στον πλανήτη! Αν αμφιβάλλετε, δεν έχετε παρά να ψάξετε το “Disasterpiece” DVD για να πάρετε την κάτω γνάθο σας παραμάσχαλα.

“Here we go again, motherfucker…”, και τα ηχεία παίρνουν φωτιά με το “People = Shit” ξεκινά τον δίσκο με την πολεμική του να διαλύει όποιες αναστολές είχες. Το κομμάτι πραγματικά τα σπάει, βγάζοντας επικίνδυνα δολοφονικά ένστικτα. Στο ισοπεδωτικό “Disasterpiece” δεν μένει τίποτα όρθιο, ενώ ο αφοριστικός ύμνος του “Everything Ends” ουρλιάζει για το τέλος των πάντων. Το “My Plague”, ξεκάθαρο, τεχνικό, σε συνδυασμό με την Milla Jovovich στο video από το soundtrack του πρώτου “Resident Evil” να καθαρίζει ζόμπι ντυμένη στα κόκκινα, μόνο επαναστατικούς συνειρμούς δημιουργεί. Το “The Heretic Anthem”, ανεξέλεγκτο, σε σατανικό ρυθμό με κρουστά να ζωντανεύουν υποψίες αμφισβήτησης, βεβαιότητες αίρεσης, θεριεύουν δαίμονες εξέγερσης. “Left Behind”, ίσως το πιο “μελωδικά” ωμό κομμάτι του δίσκου. “New Abortion” και “You can’t take my soul away from me!” Το επικό “Iowa”, ψιθυρίζει μουρμουρητά, γρυλίσματα, σπαράζοντας ανάμεσα στα χαλάσματά της πόλης καθώς την καταβροχθίζει, τη γεύεται, την καταριέται, τη λατρεύει, την τιμά, με ωμότητα ουρλιάζει και γονατίζει στην κατάντια, στο μεγαλείο της, στο όνομά της, στα ερείπια της.

Οι Slipknot είναι το συγκρότημα που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, και το απέδειξε περίτρανα με το “Iowa” το οποίο όχι μόνο δεν επισκιάστηκε από την επιτυχία του πρώτου, αλλά τον κοντράρει στα ίσα και το κατέβασε παρακάτω σε όλα τα επίπεδα χωρίς κανένα οίκτο και έλεος για όποιον έρθει σε επαφή μαζί του. Είναι ένα απαγορευμένο ευαγγέλιο. Η επιβεβαίωση και το αποτέλεσμα. Ο προπομπός όλων εκείνων που δεν περιμένεις για το μέλλον. Είναι ο δολοφόνος της ελπίδας. Είναι η εδραίωση της αντίδρασης.

Σε ότι αφήσαμε πίσω, κυρίως όμως σε ότι δεν αφήσαμε στο θεό.

I've known faces that have disappeared in time.
Find me wrapped in glass and slowly soaked in lime.
All my friends have pictures made to make you cry.
I've seen this and wondered what I've done to calcify.

(I ignore you)
As I close my eyes I feel it all slipping away
(I come toward you)
We all got left behind, we let it all slip away

"Η περίοδος του “Iowa” ήταν πολύ δύσκολη γιατί ο καθένας είχε να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα σκατά που του έριχναν, και ήταν πραγματικά μια δοκιμασία για το ποιος είσαι σαν άτομο. Ξαφνικά η ζωή σου είναι διαφορετική, όλα είναι διαφορετικά, ο καθένας γύρω σου είναι διαφορετικός. Όλοι είχαν τα κίνητρά τους. Ήταν μια πολύ κακή στιγμή - όλα τα είδη των πραγματικά τοξικών ανθρώπων κρέμονται από πάνω σου. Υπήρχαν εξωτερικά από το συγκρότημα άτομα που ασκούσαν επιρροή. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι πια, καθώς αποδείχτηκαν μαλάκες. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος. Χαίρομαι που αυτές οι μέρες έχουν περάσει."
Mick Tοmpson #7. www.guitarworld.com, Josh Hart, Nov 1, 2011

Από αυτό και μετά οι Slipknot είναι ένα από τα μεγαλύτερα και τρομακτικά ονόματα του χώρου καθώς αρχίζουν να εμφανίζονται σαν μανιακοί σε festival των Η.Π.Α. και του εξωτερικού. Μόνο η ανακοίνωση της εμφάνισης τους αρκούσε για να φέρει αντιδράσεις στους ακραίες θρησκόληπτες οργανώσεις και τους εκκλησιαστικούς θεσμούς όπου μαζί με συντηρητικούς κύκλους κινητοποιούσαν τον ελεγχόμενο από αυτούς εκάστοτε τοπικό τύπο για ακύρωση των συναυλιών τους. Φυσικά από τη μία όλες αυτές οι αντιδράσεις για την αποδοχή και το χαμό που γινόταν στο όνομά τους έφερε όπως είναι φυσικό αβυσσαλέες επιθέσεις και μέσα από τον ίδιο τους το χώρο και κυρίως από αναχρονιστικούς και δογματικούς μουσικούς κύκλους Μέσων, άλλων συγκροτημάτων και οπαδών. Η συνεχής τους ταύτιση (αν και μετά το “Iowa” όλοι άρχισαν να την παίρνουν χαμπάρι) με το ιδίωμα του nu metal όπου δεν είχε να προσφέρει κάτι το τρομερά καινοτόμο παρά μόνο τον πειραματισμό νέων συγκροτημάτων με διαφορετική προσέγγιση και αισθητική για το σύγχρονο metal τους εκτόξευσε έστω και για λίγο διάστημα στα πρώτα ονόματα του ιδιώματος. Από το ότι “αν δεν φορούσαν τις μάσκες δεν θα ήταν παρά ένα τίποτα” μέχρι το “άλλο ένα προϊόν Marketing των εταιριών” ή και “στημένο σκηνικό καθώς τα μέλη τους παραμένουν αναλλοίωτα” κτλ. οι μασκοφόροι ήταν - είναι πάνω και πέρα από όλα αυτά καθώς η μουσική τους είναι εκείνη που ταυτίστηκε με τη νέα γενιά, επέβαλε στους παλιούς να σκύψουν το κεφάλι αλλά και τα μέσα να μην μπορούν να τους απορρίψουν ή να τους περιφρονήσουν. Ο πόλεμος που τους άνοιξαν ήταν σε πολλαπλά επίπεδα και συγχρονισμένος. Η αφοσίωση, η θέληση και η φωτιά της μουσικής τους όμως δεν μπόρεσε να τους επηρεάσει καθώς οι Slipknot όσους περισσότερους είχαν απέναντι τόσο εξέλισσαν τους νεοτερισμούς και την ανάγκη διαφορετικής αντίληψης στην έκφρασης τους, γιγαντώνοντάς τους σε αυτό που είναι σήμερα. Το DVD του “Disasterpieces” είχε κυκλοφορήσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη το 2002 προκαλώντας σεισμό έκανε ξεκάθαρο ακόμη και στους μεγαλύτερους επικριτές ότι είναι ασταμάτητοι. Το παρακάτω δείγμα μικρό παράδειγμα για να μαζέψουν το στόμα τους από το πάτωμα στο ομότιτλο του “Iowa”.

"Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να καταφέρεις κάτι στη ζωή, πιστεύοντας ότι όλα είναι ωραία γιατί δεν είναι. Κοιτάξτε όλα τα σκατά που συμβαίνουν. Ο κόσμος είναι αρρωστημένος. Το γεγονός είναι ότι μπορείς να έρθεις στις συναυλίες μας και να βγάλεις όλη την επιθετικότητα και φεύγοντας να νιώθεις ανακουφισμένος. Θέλω ο καθένας που έρχεται να βγάζει αυτό το συναίσθημα."
Joey Jοrdison #1. www.hiponline.com, Tommy Udo, 8 March 1999

Αν κάτι κατάφεραν ήταν να ισορροπήσουν το δημιουργικό τους μένος με την αισθητική αντικουλτούρα. Να προοδεύουν ως προς τη συνεχή αναζήτηση πάνω στη μουσική και του μηνύματος της σκιαγραφώντας τους καιρούς και την κοινωνία, μη ξεπέφτοντας στο σημείο της καρικατούρα του εαυτού τους όπως έχουμε δει να συμβαίνει σε άλλους του είδους και γενικότερα της τέχνης. Το λεγόμενο αποτυχημένο brand των δισκογραφικών με το όνομα Slipknot με το τρίτο του άλμπουμ, μετουσίωσε τον πανικό τους σε παραλήρημα φτύνοντας το απρόσμενο μουσικό τους υπόβαθρο στο Vol.3: (The Subliminal Verses) του 2004 (τέλη 2003). Η ώρα της καθιέρωσης ήρθε καθώς η περίοδος ανάμεσα στους δύο αυτούς δίσκους λειτούργησε σαν ωρίμανση με σοβαρότητα και στιβαρότητα, αυτό ήταν το λεγόμενο άλμα του συγκροτήματος. Η περίοδος εκείνη δεν ήταν αναίμακτη αν και το αποτέλεσμα του Vol.3 τους απογείωσε, οι Slipknot ήρθαν αντιμέτωποι με τεράστιες συγκρούσεις στο εσωτερικό τους σε βαθμό όπου τίθετο υπό αμφισβήτηση η συνέχεια τους. Οι μάσκες άλλαξαν, τα στόματα βουλώσανε, τα μάτια έκλεισαν, τα φαντάσματα γύρισαν. Αυτή είναι η κάθαρση.

Vol.3: (The Subliminal Verses)
Prelude 3.0 - The Blister Exists - Three Nil – Duality - The Opium Of The People - Circle – Welcome – Vermilion - Pulse Of The Maggots - Before I Forget - Vermilion, Pt. 2 - The Nameless - The Virus Of Life - Danger, Keep Away

To Vol.3: (The Subliminal Verses) έχει χαρακτηριστεί το αριστούργημά τους με την εξελικτική έννοια του συγκροτήματος. Για πολλούς ο καλύτερος τους για άλλους μια αναμενόμενη στροφή σε πιο ρεφορμιστικές συνθέσεις. Το αποτέλεσμα ξένισε το 2003, δεκαπέντε χρόνια μετά και πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά στο underground ή το extreme metal για να βρεις ένα ή δυο κομμάτια που να στέκονται αντάξια μπροστά του. Με παραγωγό τον Rick Rubin το βήμα αυτό έδειξε την ανωτερότητα του συγκροτήματος απ’ ότι κυκλοφορούσε την δεκαετία των 00’s. Πρωτοποριακό στην ανάπτυξη των συνθέσεων και ατμοσφαιρών, των αλλαγών. Ο Taylor #8 κάπως επηρεασμένος από τους Stone Sour ρίχνει τους τόνους. Εσωστρέφεια, στιχουργικά, αισθητικά, και συνθετικά. Η διάθεση τους να εκτεθούν σε επόμενο επίπεδο είναι περισσότερο από ποτέ εμφανής δείχνοντας έτσι το σοβαρό τους πρόσωπο σημαδεύοντάς το ακόμη πιο βαθιά. Ότι ποιο πειραματικό έχουν γράψει έφτασε στο No2 του αμερικανικού Billboard. Από το εξώφυλλο της μάσκας, σχεδόν κανονικός, το Vol.3 αποτάσσει το μηδενισμό και τον απροκάλυπτο σατανισμό του “Iowa” δίνοντας θέση, χώρο και λόγο στο υποβόσκων συναίσθημα και την αθέατη πλευρά όλων εκείνων των δυνάμεων, των ερεθισμάτων και των επιρροών που διαπερνούν το συνειδητό και εισβάλουν στο υποσυνείδητο. Λιγότερο αντιδραστικός και ταχείς αλλά με μεγαλύτερες συνθέσεις και νοήματα γεμάτος με αποτρόπαιες ατμόσφαιρες να εισχωρούν σε βαθύτερους επικινδύνους εαυτούς που ίσως να μην ήθελες να ξυπνήσεις. Είναι ερημιά και κρίση, είναι επιληπτικό, υποχθόνιο, ανοιχτό και διερευνητικό στα κατώτερα επίπεδα ασυνείδητου και σε ότι ελλοχεύει, μεταλλάσει, γεννά και στο τέλος εκρήγνυται χωρίς συνείδηση αλλά με γνώμονα την ανάγκη για έκφραση για εξέλιξη, για συνέχεια.

Το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησαν ήταν το “The Blister Exists” με τύμπανά... Το “Duality” σηματοδότησε το όλο νέο αυτό ύφος φέρνοντας τους στο σήμερα πιο δυνατούς ωρίμους αλλά και δεμένους από όσο ποτέ στο παρελθόν και “You cannot kill what you did not create!”. Το video γυρίστηκε σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι του Des Moines ανάμεσα στους οπαδούς τους σαν μια live performance δείχνοντας έτσι τον σεβασμό τους σε όλους τους maggots. Το “Circle” είναι η πρώτη προσπάθεια σε ακουστικούς τόνους που δεν θα περίμενες πότε. Το μεγαλείο του Corey Taylor #8 επιτέλους δούλεψε και με πιο μελωδικά κομμάτια δίνοντας σαν αποτέλεσμα περισσότερη αντίφαση αλλά και εύρος. Ένας σταυρός αυτάρκειας, ολοκλήρωσης και νοήματος. Το επιληπτικό “Vermilion” είναι μια ολόκληρη κυκλοφορία μόνο του. Το τραγούδι που τους παρέσυρε στην πιο ανθρώπινη τους μορφή με μάσκες τα πραγματικά τους προσωπεία, στον ύμνο για το πιο βαθιά χαρακωμένο, χαραγμένο, μαγνητικό, διπολικό τραγούδι που έχουν συνθέσει. Το “Pulse Of The Maggots” είναι αφιερωμένο στους οπαδούς τους με ιαχές κόσμου, αστυνομικές σειρήνες, επιθετικό και κοφτερό. Το “Before I Forget” είναι το single που τους βλέπουμε για πρώτη (και τελευταία) φορά χωρίς μάσκες αλλά και όχι, στο κομμάτι που τους έδωσε και το Grammy Award για Best Metal Performance το 2006. Το δεύτερο μέρος του “Vermilion, Pt. 2” ακολουθεί για μια δεύτερη ερμηνεία. Για μια ακόμη Βαλκυρία. Μια ελεγεία στο εξιδανικευμένο. Το ιδεατό. Το άπιαστο. Το ολοκληρωτικό. Το “The Nameless” ακολουθεί ασυγκράτητο, εκτινάσσει το συναίσθημα στο ταβάνι ωρύετε σε ένα ακόμη single του δίσκου. Το “The Virus Of Life” αργόσυρτο με κρουστά και μουρμουρητά σαλεύει το μισοπεθαμένο κουφάρι του σε progressive παραληρήματα για να τελειώσει το επικίνδυνα απομονωμένα εγκεφαλικό “Danger, Keep Away” σαν αποχαιρετισμός, ένας ενδοσκοπικός επίλογος συνειδητοποίησης της επιθυμίας πάνω στην απώλεια της συντροφικότητας.

Το Vol.3. αντιπροσωπεύει το μέλλον του metal αλλά και τον σκληρό ήχο της δεκαετίας των 00’s. Είναι η ιστορία του, είναι η πραγμάτωση των φόβων ότι δεν θα υπάρξει κάτι παρόμοιο, κάτι ισοδύναμο κάτι αντάξιο. Μόνο όσοι το είδαν σαν επιρροή μπόρεσαν να το ξεπεράσουν και χρόνια μετά πατώντας στους νεωτερισμούς, τη διαφορετικότητα, την ευφυΐα και την οξυδέρκεια του, τη νυχτιά και το ξημέρωμα του. Το Vol.3. είναι ανάποδο χαστούκι στη μούρη. Είναι, το ομορφότερο, το πιο σημαδεμένο, το πραγματικό, είναι σοκαριστικό. Ολόκληρο το κείμενο είναι ο δικός μου φόρος τιμής σε αυτόν το δίσκο για όλα τα παραπάνω από τα video μέχρι την βιογραφία των μελλών όπου οι μάσκες τους είναι από εκείνη την περίοδο.

Όταν θα προσπαθήσω να θυμηθώ κάτι απ’ όλα…
Αυτό θα είναι το Vol.3. (The Subliminal Verses)

I am a world before I am a man
I was a creature before I could stand
I will remember before I forget

BEFORE I FORGET THAT!

“Δεν θέλω το συγκρότημά μου να με παρηγορεί ή να μου πληρώνει τους λογαριασμούς, αυτό θα ήταν ψεύτικο. Τους θέλω απλά δίπλα μου.”
Shawn Crahan #6. Metal Hammer, Αθήνα Φεβ, 2007, Τευχ. 266, σσ. 58-61

Από εδώ οι μασκοφόροι βγαίνουν στο δρόμο σαν headliners στα μεγαλύτερα festival του κόσμου όπως το Ozzfest και Download κερδίζοντας όλο και περισσότερο κόσμο σε αυτό που ονομάζεται Slipknot live και απλά δεν περιγράφεται. Το 2005 κυκλοφόρησε το πρώτο τους live “9.0:Live” και εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο του Λυκαβηττού. Δυστυχώς οι αντιδράσεις και οι προτροπές των παραθρησκευτικών οργανώσεων και εκκλησιαστικών κύκλων, έμειναν στα χαρτιά και στον Τύπο όσον αφορά προσπάθεια αντισυγκέντρωσης έξω από τον χώρο ώστε να εμποδίσουν τη συναυλία, καθώς θα έπεφτε πολύ γέλιο αλλά και κλάμα μαζί. Από εκεί και πέρα έχουν έρθει άλλες 2 φορές το 2009 και στο “Sonisphere Festival” το 2011 κάτω από τους Iron Maiden και Rotting Christ και μετά τους Mastodon, τους Γάλλος Gojira (που έκαναν θραύση τότε), τους Πορτογάλους Moonspell σταθερή αξία στο black gothic metal και τους Έλληνες Nightfall. Τα ονόματα και μόνο είναι από μόνα τους αρκετά για να δηλώσουν το καλύτερο festival ονομάτων που έχει εμφανιστεί εντός των τοίχων. Το 2012 τους είδα στη νοτιότερη γη με Mastodon (μόλις είχαν κυκλοφορήσει το “The Hunter”) και κάτω από System Of A Down σε ένα φανταστικό live των 30000 ατόμων. Το 2006 κυκλοφόρησαν το 2^ο DVD “Voliminal: Inside The Nine”, μια εισχώρηση, μια ανάγκη για έκθεση τους και χωρίς μάσκες με κάποιες από τις συνεντεύξεις των μελών να είναι καθηλωτικές σαν εξομολόγηση, σαν λύτρωση και συνείδηση του τι συνέβη και του τι καλούνται να σηκώσουν και ίσως να προχωρήσουν.

To live εκείνης της βραδιάς στις 30 Μαΐου του 2005 στους 6066 που ήταν εκεί από (τα) κάτω κυρίως όμως σε όσους δεν ήρθαν ποτέ.
Στον καλύτερό τους. Τον πιο δύσκολο. Τον αδιαπραγμάτευτο.

“Αυτός ήταν ο δίσκος που θέλαμε να βγάλουμε. Πολλές φορές ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι σε κατατάσσουν κάπου κι εμείς, από τη μεριά μας, δεν είχαμε κανένα πλάνο για το πως θα έβγαινε ο δίσκος. Το ζητούμενο ήταν ν’ αποτυπώσουμε το πώς αισθανόμασταν τη συγκεκριμένη περίοδο. Αν εγώ έπρεπε να πω κάτι, θα έλεγα πως είμαστε γενικά ένα rock/metal συγκρότημα με πολλές επιρροές από death metal και grindcore, από old-school thrash… τέτοια πράγματα. Από την άλλη είμαστε κι εννιά άτομα σε αυτό το συγκρότημα και όπως είναι φυσικό, υπάρχουν ισάριθμες γνώμες για το αν ένα τραγούδι είναι καλό ή όχι”.
Paul Gray #2. Metal Hammer, Αθήνα Σεπτ. 2005, Τευχ. 249, σσ. 60-62

Μετά την τεράστια παγκόσμια περιοδεία το συγκρότημα έπεσε σε ύπνωση καθώς υπήρχε η ανάγκη αποστασιοποίησης, με μέλη του να ενεργοποιούν άλλα project όπως ο Taylor #8 και ο Root #4 τους Stone Sour με το μέτριο “Come What(ever) May”, ο Crahan #6 έφτιαξε τους Dirty Little Rabbits, ο Jοrdison #1 περιόδευσε με μπάντες όπως οι Ministry και οι Korn, ενώ ο Wilson #0 άρχισε τα DJιλίκια. Οι #1, #4, #8 και #2 συμμετείχαν επίσης στην επετειακή κυκλοφορία της Roadrunner "Roadrunner United: The All Star Sessions" το 2005. Τον Ιούλιο του 2008 από την ερημιά της Iowa έφτασε το ανέλπιδο.

All Hope Is Gone
execute - Gematria (The Killing Name) – Sulfur – Psychosocial - Dead Memories – Vendetta - Butcher's Hook – Gehenna - This Cold Black - Wherein Lies Continue – Snuff - All Hope Is Gone - Child Of Burning Time - Vermilion Pt. 2 (Bloodstone Mix) - Till We Die

Επιστροφή στις ρίζες ήταν το “All Hope Is Gone” του 2008. 5 χρόνια μετά και τσαμπουκάς από τα παλιά ισορρόπησε λίγο την κατάσταση από Vol.3 με νέες προσθήκες, πιο τραχύ και βαρύ ήχο αλλά και περισσότερα μελωδικά σημεία. Πολιτικοποιημένος με brutal φτυαριές αλλά και λιγότερο πειραματικές συνθέσεις στο σύνολό του, εξελικτικός και ακόμη πιο ολοκληρωμένος επαναπροσδιόρισε το είδος επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τους πάντες για την ποιότητα των Slipknot και σε αυτή την κυκλοφορία παρά το χρονικό κενό. Νέες μάσκες και πάλι και πολλές αλλαγές σε ολόκληρο το “All Hope Is Gone”. Ανέβηκε στο No 1 του Billboard, πιο black από τον Tοmpson #7 αλλά με lead και ακουστικές φόρμες από τον Root #4, πιο ρυθμικά φωνητικά από τον Taylor #8 και καταιγισμός από τύμπανα σαν γκασμάδες να σκάβουν για κατώτερα στρώματα και ένστικτα. Χωμάτινος και γήινος το “All Hope Is Gone” είναι ρεαλιστικός και πραγματιστής τιθασεύοντας σε μεγάλο βαθμό εκείνη την πρώτη φλόγα που έκαψε ότι βρήκε μπροστά της, ανεβάζοντας όμως έτσι και τον πήχη ακόμη πιο ψιλά.

Το “Sulfur” είναι ασφυκτικό χωρίς οξυγόνο, με πίεση σε κρατάει στον υγρό τάφο καθώς αναδύετε από τα σκατά στον αέρα από πάνω, σ’ ένα από τα πιο συνειδητοποιημένα και καλύτερα δομημένα hit του δίσκου ανοίγοντας τον κύκλο της βίας. Το πρώτο single είναι το “Psychosocial” με τις τεράστιες μάσκες να παραπέμπουν από ρώσικη πρωτοπορία μέχρι το υπερεγώ που φλέγετε, περιγράφει την ψυχωτική κοινωνία και τον κανιβαλισμό. Αρμαγεδόνας που πέφτει με ταχύτητα στο έδαφος δείχνει την κυνηγητική διάθεση που ακολουθείτε σχεδόν σε όλο το δίσκο. Μοναδικό στο ρυθμό του είναι το πρώτο single που κυκλοφόρησε αναφερόμενο στον πόλεμο του Ιράκ. Το “Dead Memories” σε mid tempo καταστάσεις και καταλήξεις ανάμεσα στο συγκρότημα και τις σχέσεις τους, αφιερωνόταν από τον Corey #8 και από σκηνής τότε, στην για πολλά χρόνια σύντροφο και μετέπειτα γυναίκα του, καθώς είχαν χωρίσει ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του “All Hope Is Gone”. Το τρίτο video του δίσκου είναι επίσης ένα από τα αγαπημένα και των 9 αλλά και των Maggots. Μαύρο και παγωμένο το “This Cold Black” ανεβάζει λίγο την κοιλιά που κάνει ο δίσκος. Το “Snuff” είναι το κομμάτι σταθμός που μπορεί να οδηγήσει μια ψυχοσύνθεση σε διάλυση. Είναι η απώλεια της, είναι η άρνηση της. Το κομμάτι είναι καθαρά ακουστικό καθώς ναι μεν το video που γυρίστηκε έχει κινηματογραφική αισθητική και σπονδυλωτή πλοκή, δείχνοντας τις σκηνοθετικές ικανότητες του Clown #6 σε ένα σενάριο υπερβολής. Στο ομότιτλο “All Hope Is Gone” είναι το πιο heavy κομμάτι του δίσκου στο τελείωμα του ανάβει φωτιά σε όλο τον αστικό κόσμο απειλητικό και άναρχο στέκετε πάνω την ελπίδα την προτροπή της κατάρρευσης στέκει όρθιο πατώντας γερά στη βεβαιότητα της ανοικοδόμησης. Ο δίσκος κλείνει συναισθηματικά φορτισμένα με τα “Child Of Burning Time” μια πιο electro και φορτωμένη επανεκτέλεση του Vermilion Pt. 2 (Bloodstone Mix) αλλά και το τελευταίο “Till We Die” που μοιάζει προφητικό για τη συνέχεια έπαιζε σαν εισαγωγικό κατά την αναμονή τους στη σκηνή μετά τον θάνατο του #2.

Το “All Hope Is Gone” είναι καταγραφή και μια σκιαγράφηση του είδος που φθίνει, είναι η ώρα της εναντίωσης σε ότι αδυνατίζει το πνεύμα, το μυαλό, την σάρκα. Είναι αυτό που χτίζει πάνω στην ελπίδα για το αύριο ακόμη και αν δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Δεν προετοιμάζετε, περιμένει και πάνω απ’ όλα ξέρει να το αντιμετωπίζει είναι η βεβαιότητα της πτώσης, η προσμονή της ανάδυσης, η βιαιότητα της παρακμής. Δεν έχει προσδοκίες δεν έχει ελπίδες, βεβαιότητα και ανοίγματα στο αύριο είχε που έδειχνε δυσοίωνο, έδειχνε παρανοϊκό.

Αυτό είναι το αντιιμπεριαλιστικό “Psychosocial” πολεμικό μέχρι το κόκκαλο.

I did my time and I want out

So effusive - Fade - It doesn't cut

The soul is not so vibrant

The reckoning - The sickening

Packaging subversion

Pseudo sacrosanct perversion

Go drill your deserts - Go dig your graves

Then fill your mouth with all the money you will save

Sinking in - getting smaller again

I'm Done! It has begun - I'm not the only one!

And the rain will kill us all...

Throw ourselves against the wall

But no one else can see

The preservation of the martyr in me

Psychosocial!

Οι Slipknot έχουν σκοπό το να φέρνουν τους ανθρώπους κοντά, την καταπολέμηση του ρατσισμού, την καταπολέμηση του μίσους, εν γένει από την ημέρα που ξεκινήσαμε. Δεν έχω χρόνο για ανθρώπους που κρίνουν άλλους ανθρώπους από το χρώμα του δέρματός τους. Αν αυτό από μόνο του προσβάλλει μερικούς από τους οπαδούς μας, τότε λυπάμαι, κάνετε λάθος. Δεν θέλω ποτέ τους οπαδούς μας να νιώθουν σαν να κρίνονται εξαιτίας του χρώματος, της θρησκείας, του πολιτισμού, της ανατροφής τους, κλπ. Καλωσορίζουμε όλους, το κάναμε πάντα και θα το κάνουμε πάντα. Ξέρω ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στο metal, και όλο και χειροτερεύει, τουλάχιστον στην Αμερική, όπου μεγαλώνεις και αυτό μεταφέρει αυτός ο πολιτισμός από: γονείς, μέλη της οικογένειας, φίλους, ενήλικες. Είναι σημεία των καιρών. Νόμιζα ότι ήμασταν κοντά στην κατάργηση, αλλά δυστυχώς αποδείχτηκα ότι είχα λάθος. Έτσι απλώς αφιερώνω τον εαυτό μου στο να αγωνίζομαι εναντίον αυτού. Είναι μια γενική κατάστασή στη μουσική και δεν περιορίζετε μόνο στο metal.
Corey Taylor #8. www.theguardian.com, Ben Beaumont-Thomas, Feb 2016

Το 2009 οι Slipknot εμφανίζονται μπροστά σε 50000 κόσμου σαν headliners στο “Download Festival 2009” μαγνητοσκοπώντας τη συναυλία στο τρίτο τους DVD προσφέροντας και ένα 45’ ντοκιμαντέρ με backstage μη έχοντας όμως κάτι άλλο ιδιαίτερο σαν κυκλοφορία.

Στις 24/5/2010 ο Paul Dedrick Gray βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόσης μορφίνης σε συνδυασμό ακετυλο-φεντανύλη (υποκατάστατο οπιούχο της ηρωίνης που η χρήση του έχει πάρει δραματικές διαστάσεις στις Η.Π.Α.) σε ξενοδοχείο της Iowa. Ο θάνατός τους έπεσε κεραυνός εν αιθρία σε όλο το μουσικό στερέωμα παρά το ότι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε ήταν σχετικά γνωστό. Το συγκρότημα σοκαρισμένο έδωσε μια συνέντευξη τύπου για τον χαμό του Gray #2 μαζί με τη σύντροφό και τον αδερφό του. Ο Gray #2 περίμενε την πρώτη του κόρη και ήταν 38 χρονών. Ο θάνατός του έφερε τους Slipknot μπροστά στην μεγαλύτερη τους κρίση σαν συγκρότημα.

To “Duality”, μια τελευταία δόση, αφιερώνεται στον #2.

I have screamed until my veins collapsed
I've waited as my time's elapsed
Now, all I do is live with so much hate

I've wished for this, I've bitched at that
I've left behind this little fact:
You cannot kill what you did not create

I've gotta say what I've gotta say
And then I swear I'll go away
But I can't promise you'll enjoy the noise

I guess I'll save the best for last
My future seems like one big past

You're left with me 'cause you left me no choice

I push my fingers into my eyes
It's the only thing that slowly stops the ache
If the pain goes on,
I'm not gonna make it!

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος τώρα και αρχίζω να μιλάω σιγά σιγά και σίγουρα λίγο περισσότερο γι’ αυτό. Προφανώς, είναι ακόμα μαζί μου και είναι ακόμα δύσκολο να μιλήσουμε γι 'αυτό. Αλλά έχω δει ότι όσο περισσότερο μιλάω για αυτό, τόσο πιο εύκολο είναι να το αντιμετωπίσω. Το μεγαλύτερο πράγμα που μου δίδαξε είναι να μην παίρνεις τίποτα δεδομένο. Ο Paul ήταν ένας από εκείνους τους ανθρώπους που το έζησαν πραγματικά. Το έζησε ακριβώς μέχρι τα όριά του. Πάλεψε τους δαίμονες του, αλλά δεν τους άφησε να ελέγξουν την προσωπικότητά του. Αν τον είχατε γνωρίσει, δεν θα είχατε σκεφτεί ότι πάλεψε αυτούς τους δαίμονες. Ήταν τόσο αγαπητός, και υπήρχαν στιγμές που ξέχασα ότι είχε θέματα τα οποία αγωνιζόταν, και πραγματικά τον κάνουν σχεδόν άφθαρτο στα μάτια μου.
Corey Taylor #8. www.blabbermouth.net, Faster Louder, Nov 2011

Το 2012 η Roadrunner Records έβγαλε το Best Of “Antennas To Hell’’ όπου ούτε λόγος να γίνετε για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία παρά τα extra videos και κάποια κομμάτια. Την ίδια χρονιά όμως δημιουργούν το δικό τους τσίρκο φαντασμάτων και το ονομάζουν Knotfest περιοδεύοντας με μεγάλα ονόματα του χώρου τον κόσμο και κυρίως τις Η.Π.Α. Το 2013 με μια λυτή ανακοίνωση το συγκρότημα ανακοινώσε ότι χωρίζει τους δρόμους του με ένα άλλο ιδρυτικό μέλος τον ντράμερ τους Joey Jοrdison #1. Οι λόγοι μάλλον ήταν οι συνεχείς συγκρούσεις με τους υπόλοιπους αλλά και κάποια δημοσιεύματα που έχουν να κάνουν με εξαρτήσεις και προβλήματα υγείας είναι που τους οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε και απ’ ότι διαβάζουμε ίσως και να υπάρχει κάποιο έδαφος συνεννόησης παρά τον άσχημο τρόπο και την κόντρα που ξέσπασε ανάμεσά σε εκείνον και τον Taylor #8 όπου ο τελευταίος δυστυχώς έχει υπερεκταθεί στον τύπο και τα μέσα και μάλλον πρέπει να τον μαζέψουν οι υπόλοιποι. O Jοrdison δουλεύει με τους Scar The Martyr όπου κυκλοφόρησαν το μάλλον μέτριο ντεμπούτο τους το 2013.

5: The Gray Chapter
XIX – Sarcastrophe – AOV - The Devil In I – Killpop – Skeptic – Lech – Goodbye – Nomadic - The One That Kills The Least – Custer - Be Prepared For Hell - The Negative One - If Rain Is What You Want – Override - The Burden - Silent - Talk - Funny-
   

Ο πέμπτος δίσκος των Slipknot είναι φόρος τιμής στον Paul Gray #2 που έφυγε 4 χρόνια πριν. Το “5: The Gray Chapter” είναι ο δίσκος με τις μεγαλύτερες απώλειες από την αρχή του συγκροτήματος καθώς και ο Jοrdison #1 δεν βρίσκετε πίσω από τα ντραμς αφού αποχώρησε σε άσχημο κλίμα. Ο δίσκος αναμενόταν από καιρό καθώς έχουν περάσει 6 χρόνια από το “All Hope Is Gone” με μεγάλες ανακατατάξεις, ένταση και σύγχυση μέσα στους Slipknot. Τα δυο νέα μέλη είναι οι Jay Weinberg και Alessandro Venturella στα drums και στο μπάσο αντίστοιχα χωρίς όμως να είναι οι αντικαταστάτες των απόντων εξού και οι πανομοιότυπες μάσκες που φορούν παρ΄ όλο τον δικό τους τρόπο παιξιμάτων και τη συμβολή αλλά “την θέση τους πρέπει να την κερδίσουν μέσα στους Slipknot” όπως περιέγραψε ο Taylor #8. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2014 με παραγωγό τον Greg Fidelman και ανέβηκε στο Νο 1 του Billboard από την πρώτη βδομάδα. Αν το χαρακτηρίζει κάτι είναι σαγήνη, πνιγηρότητα και μια ασφυξία σε όλη του την εξέλιξη. Ότι πιο Hitchcockικό έχουν κυκλοφορήσει σαν βρόχος, σαν όρνιο. Παγανιστικό, άπληστο με καθαρές στιγμές λάμψης αλλά και σκοτάδια που ρίχνουν το κέντρο βάρους του, φτιάχνοντας μια ακόμη παράσταση σε αυτόν τον θίασο σκιών. Σκελετωμένο και ανοιχτό ενδοσκοπικό, δεν έχει μέσα του τα μεγαλεία των προηγούμενων, συνεκτικότερος όμως παραπέμπει στην απόγνωση και την σκοτεινιά του Vol:3 προσθέτοντας περισσότερο black metal αλλά και ερεβώδη ατμόσφαιρες απ’ ότι έχουν γράψει στο παρελθόν.

Το “5: The Gray Chapter” ξεκινάει με το ΧΙΧ να είναι αφιερωμένο στον εκλιπόντα #2 σαν μια αναφορά στην πορεία τους από το “Iowa” στο σήμερα αλλά και για ακόμη μια έναρξη νέας αρχής. Το ριζίτικο (σε αυτό που εκπροσωπεύουν) “AOV” δείχνει τα δόντια του στον macho ρυθμό, βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στο black και το μελωδικό υπόβαθρό από τα ατμοσφαιρικά δεύτερα φωνητικά και το ρεφραίν μέχρι τα πολλαπλά επίπεδα των κρουστών κυκεώνας εναλλαγών διεγείρει το θυμικό, φέρνοντας ευφορίας και σιγουριά για το σύνολο. Το πρώτο single είναι το “The Devil In I” σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, μια ακόμη περιγραφή μιας τραγωδίας, ένα θυσιαστήριο, αυτοκαταστροφικό, σατανικό, καλωσόρισμα, σεκταριστικό, είναι έτοιμο από καιρό. Το “Killpop” συνεχίζει σε πιο μελαγχολικά και νωχελικά μονοπάτια, ερευνητικό, ένα ακόμη σκαλί παρακάτω στο έργου τους με το επίσης αριστοτεχνικό του 1^ο video σκηνοθετημένο από τον Clown #6 σε ένα σκηνικό τρόμου πάνω στη θεωρία του δυισμού και της κρίσης του. Το “If Rain Is What You Want” είναι ευάλωτο, ποιητικό, αρμονικό, μια κατάβαση σε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του εναλλάσσει συναισθήματα και καταστάσεις από παλιές και νέες πληγές “Override” ψυχική ανάταση ενός ξεγραμμένου για το τελευταίο υποχθόνιο “The Burden” κουφάρι σε αποσύνθεση επικαλείτε τα οράματα μιας δανικής ζωής ασήκωτο προσπαθεί να αντέξει το βάρος της ύπαρξης του.

“5: The Gray Chapter” είναι μίασμα, λερωμένο και βρώμικο από λύματα και αυτοματισμούς είναι μια ακόμη κατάθεση ψυχής, είναι μνήμη και απώλεια, είναι απόγνωση και όλεθρος, είναι πυξίδα νέας πορείας. Σήμερα είναι ότι καλύτερο στο παρόν τους, είναι μια ανασκόπηση και μια ενσωμάτωση όλου τους του έργου. Ένας δίσκος κατάθεση, ένας φόρος τιμής στον εκλιπόντα #2. Ένας λόγος ύπαρξης στο απρόσμενο μέλλον.

Το παρακάτω video είναι το καλωσόρισμα του “The Devil In I” για το δολοφoνικό του video, εν είδη κλιμάκωσης αλλά και προοδευτικότητας.

Under the words of men, something is tempting the father.
Where is your will, my friend? Insatiates never even bother.
You and I, wrong or right, traded a lie for the leverage.
In between the lens in light, you’re not what you seem.

Step inside/ See The Devil In I
Too many times, we’ve let it come to this
Step inside/ See The Devil In I
You’ll realize I’m not your Devil…
I’m Not Your Devil Anymore

Πάντα προσεγγίζω κάθε νέο άλμπουμ ως το τελευταίο που μπορούμε να κάνουμε. Μου φαίνεται ότι υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λόγοι για να συνεχίσουμε από τους λόγους για να σταματήσουμε. Είναι όπως το λέω, αυτό είναι το πώς νιώθω για τα πράγματα. Δεν ξέρω τι σκέφτεται ο Corey γι’ αυτό, δεν ξέρω πώς σκέφτεται ο Shawn Crahan, δεν ξέρω τι ο Mick ή ο Chris ή οποιοσδήποτε άλλος τύπος στη μπάντα για το πώς και αν θα συνεχίσει. Θα προτιμούσα να συνεχίσω από το να ρίξω όλη αυτή τη δουλειά μας μακριά και να πάρω όλα εκείνα που μάθαμε από τον Paul και να μην το αποδώσουμε στην κληρονομιά του. Νομίζω ότι θα ήταν μια εξαιρετική σπατάλη όλων όσων έχουμε περάσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Jim Root #4. www.radiometal.com, 10/2014

We Are Not Your Kind
Insert Coin – Unsainted - Birth Of The Cruel - Death Because Of Death - Nero Forte - Critical Darling - Liar’s Funeral - Red Flag - What’s Next – Spiders – Orphan - My Pain - Not Long For This World - Solway Firth

Trump πρόεδρος των HΠΑ. Ακροδεξιά ρητορική, ενθάρρυνση ρατσιστικής βίας και καταστολής από τους μηχανισμούς και τις φασιστικές οργανώσεις μέχρι τα ΜΜΕ, ενάντια στη μαύρη, την λατινοαμερικανική και την αυτόχθονη κοινότητα. Ανεξέλεγκτη οπλοκατοχή και τοίχος στα σύνορα με το Μεξικό με τρομοκρατικές επιθέσεις και μαζικές δολοφονίες αθώων πολιτών με δεκάδες θύματα από ένοπλους φασίστες σε κάθε γωνιά της χώρας. Η βαριά ήττα του Αμερικανικού κινήματος εκτός από κάποια αντανακλαστικά του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού μετώπου έφεραν παραχώρηση και υποχώρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών με πρόφαση την τάξη, την νομιμότητα και την οικονομική ανάπτυξη, το σύστημα των ΗΠΑ βρίσκεται σε μια μετάβαση μιας σχεδόν φοβικής και κανιβαλικής κοινωνίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την κάλυψη της μεγάλης κρίσης του αμερικανικού καπιταλισμού και των στόχων που έχει θέσει σε εσωτερικό και εξωτερικό, το μεγάλο κεφάλαιό και η πολεμική του μηχανή.

Ο 6^ος δίσκος των Slipknot “We Are Not Your Kind” κυκλοφόρησε στις 9 Αυγούστου του 2019, 20 χρόνια μετά από εκείνο το "Slipknot" που όρισε για πάντα τον πρωτοποριακό μεταλλικό ήχο και και φτιάχτηκε από αυτό το υλικό, αλλά και ακόμη πιο περίπλοκο αμερικανικό όνειρο-εφιάλτη του Taylor στο σημερα και τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων που αντιμετώπισε (2ος χωρισμός με όλα τα παρελκόμενα, εξαρτήσεις υποτροπιασμούς κτλ) σαν υποκείμενο, οντότητα και καλλιτέχνης. Δολοφονικό, θανατερό και θεατρικό, το “We Are Not Your Kind” διαχωρίζει το είδος του από το σορό, το μέσο όρο σε ότι κυκλοφορεί σε μουσικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο αποδέκτη ή του μικροαστού αμερικανού-δυτικού πολίτη και των συντηρητικών και ακροδεξιών συνδρόμων που τον χαρακτηρίζουν στους καιρούς και την εποχή. Προχώρημα ακόμη περισσότερο και 5 χρόνια μετά το “5 The Gray Chapter” με νέες μάσκες και πάλι, σε ακόμη ποιο μελωδικά και οργιώδη φωνητικά από τον Taylor, με πολύ πιο έντονα precision να χτυπάνε κατά ριπάς αλλά και χορωδιακά μέρει. Διαφορετικό από το προηγούμενο και ακατέργαστο με έλλειψη μέτρου στους ρυθμούς και με μεγαλύτερα κομμάτια μιας πρωτόγνωρης πειρατικής και άναρχης ανάπτυξης, προστίθεται συνοχή στη ροή των τραγουδιών με εμφανή διαφορά στο ύφος αλλά πάντα με τη βαριά σφραγίδα και την αναγνωσιμότητα του ήχου των Slipknot.

Αιματοβαμμένο, σκληροπυρηνικό και επιθετικό, προχωράει σε μια σχεδόν progressive μετάλλαξη ακρωτηριάζει την λογική των singles και στέφεται περισσότερο στο σύνολο, την αισθητική, την αντίληψη του ενιαίου και ίσως αδιαίρετου. Ο δίσκος δεν είναι concept αλλά φτιάχτηκε πάνω στις αρχές του συνόλου και όχι στη λογική των δισκογραφικών για singles. Συναγερμός. Πιο σκοτεινός, πιο horror με νέες απώλειες και εκκαθαρίσεις, καθώς ο precisioνίστας Chris Fehn, αποχώρησε τον περασμένο Μάρτιο για οικονομικούς λόγους… (;) με τους Slipknot να συνεχίζουν ακάθεκτοι την κάθοδο τους στους θανάτους και την αναγέννησή τους από τα νέα μέλη με την ηγετική τους ομάδα, να αντανακλά κάτι νεωτερικό.

Συμπαγής σα μπετό, κοφτερός σαν λεπίδι με εφιαλτικές αναδύσεις τρόμου και ασυνόδευτου σε αποτρόπαιες καταστάσεις και συνθέσεις που δεν έχουμε ξανακούσει από τους μασκοφόρους. Βασανιστικός, απελπισμένος και επικίνδυνος στην ανάπτυξη του με τα κομμάτια που ξεχωρίζουν να είναι και τα 3 videos από τον Shawn Crahan #6, με το απίστευτο και απέλπιδα σκοτεινό “Solway Firth” να οδηγεί, το χορωδιακό και μελωδικό αλλά και ανατρεπτικό στους ρυθμούς και το ύφος “Unsainted” να ακολουθεί αλλά και το brutal old school “Birth Of The Cruel” να ισοπεδώνει συνειδήσεις και ουτοπικά ευφυολογήματα ρεφορμισμού ενώ υπάρχουν και τα “Insert Coin", "Death Because of You" και "What's Next” σαν διαλλείματα instrumental πειραματισμών σε απόκοσμους ήχους και εφιαλτικά τοπία.

Αν κάτι είναι να γραφτεί για το “We Are Not Your Kind” είναι οι συνεχείς ανατροπές με πιο ακατέργαστη μορφή των precisions και των ηλεκτρονικών μερών αλλά και τον καταραμένο βρυχηθμό του Taylor, να ακρωτηριάζει τα καθαρά φωνητικά που είναι λιγότερα ενώ τα τύμπανα του πολέμου του Clown, αναδύονται πιο βαριά σαν πυρήνες κολάσεως και προοδευτικότητας. Πρωτοπόροι και δολοφονικοί όσο πότε δημιούργησαν ένα ακόμη αριστουργηματικό δίσκο καθώς αναμένουμε την ημερομηνία από την παγκόσμια περιοδεία που είναι προ των πηλών.

Ο επίλογος του Solway Firth

I’m not ahead of my time- I just drew the first breath- If I’m alive tomorrow

I will alleviate the pressure… by cutting you out of me

I found my bottom line- dead on the front lines- I know I’ll never go home

So set fire to your ships and past regrets and be free

I don’t need you to do it for me/I don’t need you to understand

I don’t need you to hide it from me/ I just want to feel like any other man

I won’t show you the whole story/I won’t show you the aftermath

I won’t show you my allegory

Don’t look away… HERE’S AN UNEXPLAINABLE ONE

WHAT HAVE YOU DONE?
   

While I was learning to live, you taught me how to die- I guess I got what I wanted

Another needle in the back through purified scarification

It wasn’t somebody else- you fucking did it to me.

You want a real smile?

I haven’t smiled in years.

Δεν Θυμάμαι Ποιος το έγραψε, ξέρω όμως που το βρήΚα.

“Αυτή η μουσική σκοτώνει φασίστες”.
“Γκρεμίζει φυλακές και ξαναφτιάχνει τον κόσμο”
“Όχι καλύτερο, αλλά έναν κόσμο στον οποίο μπορεί να ζήσει”.

Για την αντιφασίστρια Heather Heyer που δολοφονήθηκε από χέρι φασίστα,
την 12^η Αυγούστου του 2017 στις διαδηλώσεις του Charlottesville της Virginia.

She isn't real… I can't make her real.

Πηγές:
1] 2] 10] Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας. / Εκδοτική Θεσσαλονίκης / Πρώτη έκδοση: H Η Γέννηση της Τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής 1872, σσ. 56-57. Μετάφραση: Ζήσης Σαρίκας
3] 11] Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας / Ο σουρρεαλισμός / Για την εικόνα του Προυστ, Ουτοπία, Αθήνα 1983, σσ. 57-74. Μετάφραση: Μηνάς Παράσχης.
4] «Some aspects of US politics today», International Viewpoint, 28 Αυγούστου 2016. «La radicalisation autour de la campagne de Sanders est une renaissance des idées rebelles aux USA, de la volonté de se battre», Hebdo L’Anticapitaliste, τεύχος 348, 30 Αυγούστου 2016, NPA, 5 Σεπτεμβρίου 2016. Μετάφραση: e la libertà 11 Σεπτ. 2017
5] Foti Benlisoy, «İki Erdoğan: ‘‘Clinton’’ ve ‘‘Trump’’», Başlangıç, 21 Νοεμβρίου 2016, «‘‘Pure’’ democracy against the extreme right?: Erdoğan’s ‘‘Clinton’’ and ‘‘Trump’’ moments», LeftEast, 24 Νοεμβρίου 2016. Μετάφραση: e la libertà 30 Νοεμ. 2016
6] «The “war on terror” 15 years on», SocialistWorker.org, 8 Σεπτεμβρίου 2016· από Red Flag, 2 Σεπτεμβρίου 2016. Μετάφραση: e la libertà 12 Σεπτ. 2016
7] 13] Ernest Mandel: Ο Τρότσκι για τον Φασισμό., Εκδόσεις Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη, Introduction by Ernest Mandel αποτελεί την εισαγωγή στο βιβλίο «Leon Trotsky-The struggle Against Fascism In Germany», Pathfinder Press USA, 1971, Ιούνιος 2012, σσ. 9-16. Πρόλογος, Μετάφραση: Νίκος Ταμβακλής – Μιχάλης Σκούρτης
8] Βαβυλωνία, 16 Αυγούστου 2017. Το κείμενο δημοσιεύεται στο Περιοδικό Βαβυλωνία, Τεύχος 19, Μάιος 2017. Sarah Lazare, «Why Popular Assemblies Sweeping the Country Are Building Blocks of the Resistance», AlterNet, 1 Μαρτίου 2017.
9] Κώστας Κούσιαντας. «Η νόθα νίκη του Τραμπ και το κίνημα στις ΗΠΑ». e la libertà. 11 Νοεμ. 2016.

Metal Hammer, Rocking.gr, Wikipedia.

www.slipknot.com