Πέμπτη, 29 Σεπτεμβρίου 2022 22:20

Ο ψεύτικος «αντιιμπεριαλισμός» εξυπηρετεί το Κρεμλίνο

Συλλαλητήριο την Παρασκευή στη Σνιχουρίβκα, η οποία βρίσκεται υπό την κατοχή των ρωσικών δυνάμεων. Βλέπε «Σχετικά με τις φωτογραφίες» παρακάτω.

 

 

Simon Pirani

 

Ο ψεύτικος «αντιιμπεριαλισμός» εξυπηρετεί το Κρεμλίνο

 

 

Μίλησα σε μια διαδικτυακή εκδήλωση για τον πόλεμο στην Ουκρανία, που διοργάνωσε η ομάδα Future of the Left τη Δευτέρα 26/9. Η συνάντηση ήταν μικρότερη από την προγραμματισμένη, λόγω τεχνικών προβλημάτων. Μόνο δύο από τους ανακοινωθέντες ομιλητές τα κατάφεραν: Ο Richard Sakwa, ομότιμος καθηγητής ρωσικής και ευρωπαϊκής πολιτικής στο πανεπιστήμιο του Κεντ, και εγώ. Ο Sakwa επικεντρώθηκε στην αποτυχία των δυτικών δυνάμεων να υποστηρίξουν τις αρχές του κυριαρχικού διεθνισμού στη μεταψυχροπολεμική περίοδο και κατέληξε εκφράζοντας την αντίθεσή του στη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία. Απέναντι σε αυτό, διατύπωσα την επιχειρηματολογία υπέρ της υποστήριξης της ουκρανικής αντίστασης, ως θέμα διεθνιστικής αρχής. Τόνισα ότι πιστεύω ότι τέτοιες συζητήσεις πρέπει να συνεχιστούν. Ακολουθεί η ηχογράφηση της συνεδρίασης. Simon Pirani.

Ακολουθεί ένα κείμενο, βασισμένο στην ομιλία μου. Απευθύνεται κυρίως στον ψεύτικο «αντιιμπεριαλισμό» που είναι ευρέως διαδεδομένος στην Αριστερά και στους υποστηρικτές του Future of the Left, και όχι σε οτιδήποτε είπε ο Sakwa.

 

 

 

Ευχαριστώ για την πρόσκληση να συμμετάσχω στο πάνελ. Αξίζει να σκεφτούμε τι καλό μπορούν να κάνουν τέτοια πάνελ ή τέτοιες συγκεντρώσεις. Ως σοσιαλιστής, πιστεύω ότι η αποτελεσματική αλλαγή προκαλείται από το εργατικό κίνημα και τα κοινωνικά κινήματα που δρουν ανεξάρτητα από το κράτος. Έτσι θα πω τι πιστεύω ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε να κάνει το εργατικό κίνημα, και τι θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να κάνουν οι άνθρωποι εδώ, αντί να διακηρύσσω αρχές χωρίς αναφορά στην εφαρμογή.

Το κύριο σημείο μου είναι ότι πρέπει να οικοδομήσουμε αλληλεγγύη προς την ουκρανική αντίσταση απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα. Αυτό απορρίπτεται από ορισμένους ανθρώπους στο εργατικό κίνημα και νομίζω ότι πρέπει να βρούμε τρόπους να συζητήσουμε αυτές τις διαφορές σε θέματα ζωής και θανάτου.

 

Ο χαρακτήρας του ρωσικού πολέμου

Η Ρωσία είναι μια αποδυναμωμένη αυτοκρατορία που προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκαταστήσει το ηγεμονικό της καθεστώς. Αναδύθηκε από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως μια οικονομικά υποδεέστερη δύναμη, η οποία προμήθευε την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία με πρώτες ύλες και διοχέτευε τον πλούτο των ολιγαρχών στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Υπό τον Πούτιν, από το 2000, προσπάθησε να αντισταθμίσει την οικονομική αδυναμία με στρατιωτικά μέσα.

Στον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, η Ρωσία ισοπέδωσε την Τσετσενία και τον πληθυσμό της, για να μην επιτρέψει να εδραιωθούν οι προσδοκίες για εθνική αυτονομία ή ανεξαρτησία. Η Ρωσία εισέβαλε στη Γεωργία το 2008 και επενέβη στη Συρία το 2015, για να υποστηρίξει έναν δικτάτορα που έπνιξε τους πολίτες στο αίμα αντί να τους επιτρέψει οποιεσδήποτε δημοκρατικές ελευθερίες.

Οι ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τα ανέχθηκαν όλα αυτά. Παρ’ όλες τις αρνήσεις τους, ουσιαστικά είχαν τη Ρωσία να ενεργεί ως χωροφύλακας του κεφαλαίου στη σφαίρα επιρροής της.

Οι αξιώσεις της Ρωσίας για αυτοκρατορικό στάτους ήταν πιο εμφανείς στις επεμβάσεις της στην Ουκρανία. Η Ουκρανία είναι μια από τις παλαιότερες αποικίες της Ρωσίας∙ η άρνηση των ουκρανικών εθνικών δικαιωμάτων ήταν πάντοτε αναπόσπαστο μέρος της ρωσικής αυτοκρατορικής σκέψης∙ και φυσικά πριν από την εισβολή τον Φεβρουάριο ο Πούτιν έκανε διάγγελμα υποστηρίζοντας ότι ιστορικά η Ουκρανία δεν είναι έθνος.

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας είναι εμφανής στις στρατιωτικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν. Πρόκειται για μια ιμπεριαλιστική δύναμη που επιδιώκει να υποτάξει έναν εχθρικό πληθυσμό.

Ο Πούτιν είπε ότι οι Ρώσοι στρατιώτες θα γίνουν δεκτοί με λουλούδια, και δεν υπάρχει ούτε μία καταγεγραμμένη τέτοια περίπτωση. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα Ουκρανών που προσπαθούν να αντισταθούν στον ρωσικό στρατό με τα γυμνά τους χέρια.

Υπήρξαν σφαγές αμάχων, βιασμοί που χρησιμοποιήθηκαν ως όπλο, βασανιστήρια, βίαιη επιστράτευση, βίαιη απέλαση – όλες οι μέθοδοι που τελειοποιήθηκαν από τη βρετανική αυτοκρατορία τον 18ο και 19ο αιώνα. Όπως και η μέθοδος του εξαναγκασμού να καταταγούν στο στρατό άνδρες από τις φτωχότερες περιοχές, που προέρχονταν σε δυσανάλογο βαθμό από εθνοτικές μειονότητες.

Η στοχοποίηση πολιτικών, δημοσιογράφων και ακτιβιστών στις κατεχόμενες περιοχές μοιάζει περισσότερο με την αμερικανική αυτοκρατορία του 20ού αιώνα.

Συνιστώ τις δύο εκθέσεις για τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (εδώ και εδώ). Δεν φείδονται λεπτομερειών σχετικά με τα καταγγελλόμενα εγκλήματα πολέμου από Ουκρανούς στρατιώτες, ιδιαίτερα εναντίον Ουκρανών που κατηγορούνται για συνεργασία με τη Ρωσία. Αλλά καταλήγουν επίσης στο συμπέρασμα ότι η συντριπτική πλειονότητα των εγκλημάτων πολέμου έχει διαπραχθεί από τη ρωσική πλευρά. Η συντριπτική πλειονότητα.

Μια ομάδα έρευνας που συστάθηκε από τον ΟΗΕ την περασμένη εβδομάδα υπέβαλε μια πρώτη έκθεση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία κατέληξε σε παρόμοια συμπεράσματα.

Όλα αυτά καθιστούν ανόητους τους ισχυρισμούς ορισμένων ανθρώπων του εργατικού κινήματος, ότι πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ δύο ίσων πλευρών.

Γιατί τον Φεβρουάριο οι Ουκρανοί, ανεξάρτητα από τη δυσαρέσκειά τους με την κυβέρνησή τους –και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι υπήρχε αρκετή τέτοια δυσαρέσκεια– προσφέρθηκαν εθελοντικά σε τεράστιους αριθμούς; Γιατί είναι τόσο μεγάλη η αντίθεση μεταξύ αυτού και της κατάστασης στη Ρωσία, όπου η ανακοίνωση της επιστράτευσης της περασμένης εβδομάδας διαλύει τον κοινωνικό ιστό;

Οι Ουκρανοί αντιστέκονται σε μια ιμπεριαλιστική επίθεση, και έτσι το εργατικό κίνημα θα πρέπει να παρέχει πρακτική, υλική αλληλεγγύη στις κοινότητες της εργατικής τάξης που σηκώνουν το κύριο βάρος αυτής της εισβολής.

Συνδικαλιστές από το Ηνωμένο Βασίλειο, από τη Γαλλία και από την Αυστρία, έχουν οργανώσει αυτοκινητοπομπές βοήθειας προς τους εργαζόμενους στις περιοχές της πρώτης γραμμής. Το ερώτημά μου προς τους ανθρώπους εδώ είναι: υποστηρίζετε τέτοιες πρωτοβουλίες;

Συμφωνείτε ότι οι Ουκρανοί έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους με όπλα; Ναι, με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω ότι οι Παλαιστίνιοι που αντιμετωπίζουν την ισραηλινή κατοχή του απαρτχάιντ έχουν αυτό το δικαίωμα.

 

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ

Προφανώς, το ΝΑΤΟ έχει προμηθεύσει την Ουκρανία με σημαντικές ποσότητες όπλων τους τελευταίους έξι μήνες και αυτό σίγουρα θα συνεχιστεί. Κατά την άποψή τους, ο χωροφύλακας έχει ξεφύγει και πρέπει να επανέλθει υπό έλεγχο.

Αλλά αυτές οι προμήθειες όπλων, όπως και οι αιτήσεις της Σουηδίας και της Φινλανδίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, είναι περισσότερο αποτελέσματα της εισβολής στην Ουκρανία παρά αιτίες.

Το να συμπεράνουμε από αυτό ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν η αιτία της εισβολής είναι μονόπλευρη, λανθασμένη λογική.

Μια ειλικρινής αξιολόγηση της σχέσης της Ρωσίας με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα έδειχνε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη ανήκει στη δεκαετία του 1990. Η Ρωσία ήταν αδύναμη και ενσωματωνόταν οικονομικά στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Η τελευταία μεγάλη ομάδα ανατολικοευρωπαϊκών χωρών υπέβαλε αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ το 1999 και πράγματι εντάχθηκε το 2004.

Τι συνέβη από τότε; Το ρωσικό κράτος, ενισχυμένο από την πετρελαϊκή έκρηξη της δεκαετίας του 2000, προσπάθησε να ελέγξει τη σφαίρα επιρροής του με μικρή παρέμβαση από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.

Δείτε μόνο την περιορισμένη αντίδρασή τους στην επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014. Υπήρξαν οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες ήταν πολύ επώδυνες για τις ρωσικές επιχειρήσεις. Αλλά αυτές συνδέονταν μόνο με την προσάρτηση της Κριμαίας, όχι με τη ρωσική υποστήριξη προς τους αυτονομιστές στο Ντονμπάς.

Είναι σαφές ότι η Γερμανία και η Γαλλία, οι οποίες είχαν και οι δύο σημαντικές επενδύσεις και εμπορικές συναλλαγές με τη Ρωσία, ανυπομονούσαν να βρουν έναν συμβιβασμό. Το ΝΑΤΟ συνέχισε και μετά το 2014, όπως και πριν, να αρνείται να ξεκινήσει ένα σχέδιο δράσης για την ένταξη της Ουκρανίας. Η Γερμανία άλλαξε την πολιτική της ως προς τη Ρωσία μόνο τον Φεβρουάριο, μια μέρα πριν από την εισβολή, με την ακύρωση του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2.

Από άποψη ανάλυσης, θα προσδιόριζα τη Ρωσία του Πούτιν ως ένα πλάσμα αυτών των δυνάμεων, ένα πλάσμα του παγκόσμιου καπιταλισμού, όχι ως το αντίθετό τους.

 

«Πόλεμος δι’ αντιπροσώπων»

Ο ψευδής ισχυρισμός ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προκάλεσε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνδέεται με την ψευδή πολιτική άποψη ότι οι Ουκρανοί πολεμούν σε έναν «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» του ΝΑΤΟ και ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί επομένως να υποστηρίξει την ουκρανική αντίσταση.

Η ιστοσελίδα του Future of the Left αναφέρει: «Ο Πούτιν δεν είναι φίλος της εργατικής τάξης – αλλά ούτε και ο Ζελένσκι ή το ΝΑΤΟ. [...] Αν και οι άμεσες μάχες στην Ουκρανία γίνονται μεταξύ του ρωσικού και του ουκρανικού κράτους, [δεν γίνεται αναφορά εδώ στον ουκρανικό λαό, μόνο στο κράτος, SP...] πολλοί βλέπουν αυτόν τον πόλεμο, στην πραγματικότητα, ως έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων μεταξύ του Πούτιν και των ΗΠΑ».

Αυτή η λανθασμένη λογική θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε οποιεσδήποτε καταστάσεις.

Η Ισπανία το 1936. Να πώς εμφανίζεται το επιχείρημα: «Ο Φράνκο δεν είναι φίλος της εργατικής τάξης – αλλά ούτε και η δημοκρατική κυβέρνηση ή οι συμμαχικές δυνάμεις. [...] Αν και οι άμεσες μάχες γίνονται μεταξύ εθνικιστών και Δημοκρατικών, πολλοί βλέπουν αυτόν τον πόλεμο ως πόλεμο μεταξύ του Άξονα και των Συμμάχων». Εκεί δεν υπάρχει χώρος για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες.

Βιετνάμ το 1972. Να πώς εμφανίζεται το επιχείρημα: «Οι ΗΠΑ δεν είναι φίλοι της εργατικής τάξης – αλλά ούτε και οι Σοβιετικοί και Κινέζοι ηγέτες. [...] Παρόλο που οι άμεσες μάχες δίνονται από τον βιετναμέζικο λαό, πολλοί βλέπουν αυτό τον πόλεμο ως έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον». Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για την υποστήριξη της βιετναμέζικης αντίστασης. (Και τα δύο αποσπάσματα είναι επινοημένα από εμένα, για να καταστήσω σαφές το επιχείρημά μου).

Κατά την άποψή μου, πολλοί πόλεμοι –συμπεριλαμβανομένων όλων αυτών– συνδύαζαν στοιχεία αντίστασης στον ιμπεριαλισμό ή τον φασισμό και συγκρούσεις μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η μόνη διαφορά στην Ουκρανία το 2022 είναι ότι έχουμε να κάνουμε με τον ρωσικό ιμπεριαλισμό και όχι με τον γερμανικό, αμερικανικό ή βρετανικό ιμπεριαλισμό.

Και στο εργατικό κίνημα βλέπουμε τώρα μια ψεύτικη, δυτικοκεντρική μορφή «αντιιμπεριαλισμού»: ανθρώπους που πιστεύουν, χονδροειδώς, τα εξής: ο κύριος εχθρός είναι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου.

Αυτή η σκέψη εξυπηρετεί μόνο το Κρεμλίνο. Είναι καταστροφική για τη διεθνή αλληλεγγύη, εξίσου καταστροφική με την υποστήριξη που έδωσαν στοιχεία του εργατικού κινήματος στην ιμπεριαλιστική περιπέτεια του Τόνι Μπλερ στο Ιράκ.

 

Οι λεγόμενες «δημοκρατίες» στο Ντονμπάς

Ένας βασικός ισχυρισμός της προπαγάνδας του Κρεμλίνου είναι ότι η εισβολή του Φεβρουαρίου είχε ως κίνητρο την επιθυμία να υπερασπιστεί τους ρωσόφωνους Ουκρανούς από τον ουκρανικό εθνικισμό.

Το πόσο ειλικρινές είναι το Κρεμλίνο ως προς αυτό μπορεί να κριθεί από τον αριθμό των ρωσόφωνων Ουκρανών και Ουκρανίδων που ο ρωσικός στρατός σκότωσε, βίασε και έδιωξε από τα σπίτια τους.

Παρ’ όλα αυτά, ο ισχυρισμός εξακολουθεί να διατυπώνεται και ακούμε τον απόηχό του μέσα στο εργατικό κίνημα.

Πρέπει να κοιτάξουμε πίσω τουλάχιστον μέχρι το 2014. Η εξέγερση του Μαϊντάν, ένα πραγματικά μαζικό κίνημα, ήταν πολιτικά συγκεχυμένη και πολύπλοκη, αλλά στρεφόταν πάνω απ’ όλα εναντίον της κυβέρνησης του Βίκτορ Γιανουκόβιτς και του Κόμματος των Περιφερειών που εκπροσωπούσε το ανατολικό ουκρανικό κεφάλαιο – τους ιδιοκτήτες ορυχείων, χαλυβουργείων και άλλων βιομηχανιών.

Το κόμμα αυτό δεν εφείσθη προσπαθειών για να σπείρει τη διαίρεση μεταξύ των Ουκρανών με βάση τη γλώσσα.

 

 yakutia

Συλλαλητήριο κατά της κινητοποίησης στη Γιακουτία της Ρωσίας. Βλέπε «Σχετικά με τις φωτογραφίες», παρακάτω.

 

Ως απάντηση στην εξέγερση του Μαϊντάν, το κόμμα αυτό ενθάρρυνε το κίνημα κατά του Μαϊντάν που επιδίωκε αυτονομία για τις ανατολικές περιοχές και το οποίο είχε την υποστήριξη σημαντικού αριθμού ανθρώπων της εργατικής τάξης. Σημειώστε ότι εκείνη την εποχή, όταν οι κοινωνιολόγοι μπορούσαν ακόμη να κάνουν λογικές εικασίες για το τι ήθελαν οι άνθρωποι στο Ντονμπάς, ήταν η αυτονομία, όχι ο διαχωρισμός, που υποστηρίχθηκε από μια σημαντική μειοψηφία.

Ο δεξιός ουκρανικός εθνικισμός υποδαύλισε αυτές τις διαιρέσεις από την άλλη πλευρά.

Αλλά αυτές οι εντάσεις μετατράπηκαν σε στρατιωτική σύγκρουση από τον ρωσικό στρατό, που πολεμούσε μαζί με ακραίους Ρώσους εθνικιστές και φασίστες εθελοντές. Δημιούργησαν τις δύο «δημοκρατίες», υπό τις οποίες η οικονομία των περιοχών αυτών καταστράφηκε και ο μισός πληθυσμός έφυγε. Εγκαθιδρύθηκαν τιποτένιες δικτατορίες χωρίς τη στοιχειώδη τήρηση των πολιτικών, δημοκρατικών ή εργασιακών δικαιωμάτων.

Το να επιλέγουμε από αυτή την πολυπλοκότητα το γεγονός ότι άνθρωποι της εργατικής τάξης υποστήριξαν το κίνημα κατά του Μαϊντάν και να το προσφέρουμε ως λόγο για να αρνηθούμε στους Ουκρανούς το δικαίωμα να αντισταθούν στην επίθεση, είναι πέρα από κάθε λογική.

Υπάρχει μια αναλογία με την Ιρλανδία. Οι Προτεστάντες της εργατικής τάξης αποτελούσαν επί μακρόν τη βάση υποστήριξης όχι μόνο των πολιτικών κομμάτων της Οράγγης, αλλά και των ένοπλων παραστρατιωτικών ομάδων των νομιμόφρονων. Παραδοσιακά, οι σοσιαλιστές κατανοούσαν ότι η δύναμη που στήριζε όλα αυτά ήταν ο βρετανικός ιμπεριαλισμός. Δεν παπαγαλίζαμε τις εκκλήσεις για ένα ενωτικό κράτος έξι κομητειών, ούτε προσποιούμασταν ότι η στάση της εργατικής τάξης απέναντι σε αυτό το κράτος αποδυνάμωνε την υπόθεση της ενωμένης Ιρλανδίας. Απαιτούσαμε την απόσυρση των βρετανικών στρατευμάτων.

 

Επίλογος

Όπως έχουν τα πράγματα, στο εργατικό κίνημα, ο ψεύτικος «αντιιμπεριαλισμός» υπονομεύει τις διεθνιστικές αρχές με βάση τις οποίες οι Χαρτιστές υποστήριξαν την ιρλανδική απελευθέρωση τη δεκαετία του 1840 και με τις οποίες πολλοί από εμάς εδώ υποστηρίξαμε την απελευθέρωση του Βιετνάμ τη δεκαετία του 1970. Αυτές οι αρχές πρέπει να καθοδηγούν τις ενέργειές μας τώρα όσον αφορά την Ουκρανία.

 

Περισσότερα για την Ουκρανία

The Ukraine Information Group. Η Ομάδα Πληροφόρησης για την Ουκρανία, που δημιουργήθηκε από μια μικρή ομάδα ακτιβιστών του εργατικού κινήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο (μεταξύ των οποίων και εγώ), διανέμει τώρα ένα εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό δελτίο, με συνδέσμους σε πηγές αξιόπιστων πληροφοριών και τεκμηριωμένων σχολίων για την Ουκρανία στα αγγλικά. Παρακαλούμε εγγραφείτε!

The Ukraine Solidarity Campaign. Η Καμπάνια Αλληλεγγύης στην Ουκρανία συντόνισε τις προσπάθειες των συνδικάτων για μια πρόταση στο συνέδριο του Εργατικού Κόμματος

Volodymyr Artiukh, “What’s the future of Russia’s Ukraine war?”, openDemocracy, 26 Σεπτεμβρίου 2022, [Volodymyr Artiukh, «Ποιο είναι το μέλλον του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία;», e la libertà, 27 Σεπτεμβρίου 2022].

Vitold Vasiletskyi, “Positions of the global left over the abyss of imperialist escalation”, Commons.com.ua, 6 Σεπτεμβρίου 2022.

Ο Taras Bilous, Ουκρανός σοσιαλιστής, σχολίασε στο twitter την περασμένη εβδομάδα τα αίτια της ρωσικής εισβολής τον Φεβρουάριο.

Σχετικά με το φανταστικό παραμύθι ότι ο ουκρανικός στρατός σκότωσε 14.000 Ρώσους στο Ντονμπάς: Michael Karadjis, “On the fantastic tale that “the Ukrainian army killed 14,000 ethnic Russians in Donbas between 2014 and 2022””, Syrian Revolution Commentary and Analysis, 16 Ιουνίου 2022 [Michael Karadjis, «Για το απίθανο παραμύθι περί “ουκρανικού στρατού που σκότωσε 14.000 Ρώσους στο Ντονμπάς από το 2014 ως το 2022”», e la libertà, 20 Ιουνίου 2022.

Simon Pirani, “Putin’s little helpers undermine solidarity”, People & Nature, 29 Δεκεμβρίου 2021.

 

Σχετικά με τις φωτογραφίες

Η πρώτη φωτογραφία είναι από ένα συλλαλητήριο το Σαββατοκύριακο στη Σνιχουρίβκα, στην περιοχή του Μικολάιβ, η οποία καταλήφθηκε από τις ρωσικές δυνάμεις τον Μάρτιο. Διαβάστηκε μια διακήρυξη που καταδικάζει την κατοχή. Δήλωνε ότι οι παρευρισκόμενοι δεν θα έπαιρναν μέρος στο ψεύτικο «δημοψήφισμα», δεν ήθελαν να προσχωρήσουν στη Ρωσική Ομοσπονδία και θεωρούσαν τους εαυτούς τους Ουκρανούς. Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο από μια ταινία μικρού μήκους που μεταδόθηκε στο κανάλι Telegram του Denis Kazansky, ενός δημοσιογράφου που βρίσκεται στην περιοχή. Ο ίδιος σχολίασε: «Αυτή είναι η πραγματική θέση των κατοίκων των κατεχόμενων περιοχών της Ουκρανίας. Απλά συγκρίνετε αυτό το βίντεο με τις επαίσχυντες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι κατακτητές για να προσπαθήσουν να πείσουν τους ανθρώπους να ψηφίσουν».

Η δεύτερη φωτογραφία είναι από μια διαδήλωση στη Γιακουτία, στη Σιβηρία, ενάντια στο διάταγμα επιστράτευσης του Κρεμλίνου. Γυναίκες πραγματοποίησαν έναν παραδοσιακό κυκλικό χορό, τον Οσουοχάι, περικυκλώνοντας μια ομάδα αστυνομικών και φωνάζοντας «όχι στη γενοκτονία!» και «όχι στον πόλεμο». Οι αστυνομικοί παρεμποδίστηκαν επανειλημμένα, αλλά στο τέλος βγήκαν από τον κλοιό και προχώρησαν σε αρκετές συλλήψεις. Το Δημόσιο Επιμελητήριο της Γιακουτία, σε μια αναθεώρηση της πραγματικότητας σε στυλ 1984, δήλωσε ότι δεν υπήρξε καμία αντιπολεμική διαμαρτυρία, παρά μόνο μια «ευλογία από τις μητέρες για να επιστρέψουν οι σύζυγοι και οι γιοι τους ζωντανοί». Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο από ένα φιλμ που κοινοποίησε η Φεμινιστική Αντιπολεμική Αντίσταση.

 

 

Μετάφραση: elaliberta.gr

Simon Pirani, “Bogus ‘anti-imperialism’ serves the Kremlin”, People and Nature, 28 Σεπτεμβρίου 2022, https://peopleandnature.wordpress.com/2022/09/28/ukraine-bogus-anti-imperialism-serves-the-kremlin/. Αναδημοσίευση: Europe Solidaire Sans Frontières, https://www.europe-solidaire.org/spip.php?article64114.

 

 

 

 

 

Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 29 Σεπτεμβρίου 2022 23:08

Προσθήκη σχολίου

Το e la libertà.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό φασιστικό περιεχόμενο ή σχόλια μη σχετικά με το κείμενο.