Το τριαντάφυλλο δεν είναι πλέον κόκκινο
Οι DSA και η επαναστατική Αριστερά
Natalia Tylim [1]
ΠΗΓΗ: https://www.tempestmag.org/
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
Ενόψει του συνεδρίου των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών Αμερικής (DSA) 2023, η Natalia Tylim από το Tempest αξιολογεί την πτώση των μελών και της δραστηριότητας της οργάνωσης και θέτει προοπτικές για την επαναστατική Αριστερά στην πορεία προς ένα δύσκολο πολιτικό αδιέξοδο.
Καθώς πλησιάζει το εξαμηνιαίο συνέδριο των DSA, πολλοί στη σοσιαλιστική Αριστερά συζητούν την τρέχουσα κατάσταση και το μέλλον της οργάνωσης. Οι πολιτικές επιλογές των ηγετών των DSA έχουν οδηγήσει την οργάνωση να κινηθεί προς τα δεξιά, καθώς ο στόχος της οικοδόμησης ενός προοδευτικού συνασπισμού εντός του Δημοκρατικού Κόμματος έχει γίνει και πάλι η κεντρική ιδέα της οργάνωσης. Ως αποτέλεσμα, ο πολιτικός χώρος που μπορεί κάποιος να λειτουργήσει εντός των πλαισίων των DSA έχει περιοριστεί σημαντικά. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη πολιτική περίοδο. Δεδομένης της θέσης που συνεχίζει να κατέχουν οι DSA ως η μεγαλύτερη οργάνωση της αμερικανικής Αριστεράς και της επένδυσης που έχουν κάνει κάποιοι στο επερχόμενο συνέδριο, είναι σημαντικό να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία για να διευρύνουμε τις προοπτικές του Tempest.
Το πλαίσιο έχει σημασία
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μας λείπουν οι θεσμοί αντίστασης και οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Για μια γενιά ή και περισσότερο, το σοσιαλιστικό κίνημα υπάρχει χωριστά και ανεξάρτητα από το ευρύτερο κίνημα της εργατικής τάξης. Αυτό δεν έγινε από επιλογή. Δεν οφείλεται σε κάποιο συγκεκριμένο τακτικό ή στρατηγικό λάθος. Είναι μια ιστορική συγκυρία που καθορίζεται από την επιτυχή καταστολή, την αντεπίθεση και τον ταξικό πόλεμο που επικράτησε μετά από προηγούμενα κύματα ριζοσπαστικοποίησης, συμπεριλαμβανομένων και των πιο πρόσφατων ενάντια στους αγώνες, τα κινήματα και τις οργανώσεις των δεκαετιών 1960 και 1970.
Μικρές σοσιαλιστικές δυνάμεις οργανώθηκαν στη διάρκεια όλης τη μιζέρια της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. Διεξήγαγαν σημαντικούς αγώνες. Τα μέλη τους ηγήθηκαν και συνέβαλαν στην οργάνωση στους χώρους εργασίας και σε καμπάνιες γύρω από όλα τα είδη των επειγόντων ζητημάτων ως απάντηση στις επιθέσεις στα συνδικάτα, την κοινωνική πρόνοια, τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και την περαιτέρω ποινικοποίηση των μαύρων και των μελαψών ανθρώπων. Η δραστηριότητα αυτή έλαβε χώρα σε μια περίοδο κατά την οποία οι θεσμοί και οι οργανώσεις της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων δέχονταν επιθέσεις και διαλύονταν. Αυτό είχε βαθύτατο αντίκτυπο στις προσδοκίες και την εμπιστοσύνη των εργαζομένων - των ίδιων των ανθρώπων που πρέπει να ενεργοποιηθούν για να είναι δυνατή η ανάπτυξη και το ξέσπασμα οποιουδήποτε σοσιαλιστικού κινήματος. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για τις αδυναμίες και τις ατέλειες των σοσιαλιστικών οργανώσεων της νεοφιλελεύθερης περιόδου, αλλά αυτό είναι ένα θέμα για ένα άλλο άρθρο.
Με την οικονομική κρίση του 2008, νέοι σπόροι αντίστασης και οργής άρχισαν επιτέλους να φυτρώνουν. Έπειτα από χρόνια ανελέητης λιτότητας και μιζέριας, οι δημοκρατικές εξεγέρσεις ξέσπασαν σε όλο τον κόσμο με επικεφαλής τη νεολαία και τις κοινότητες των καταπιεσμένων και την εργατική τάξη. Από αυτή την άνοδο του αγώνα, προέκυψαν διεθνώς νέοι εκλογικοί σχηματισμοί και πλατιές πολιτικές οργανώσεις.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το φαινόμενο αυτό αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στο κίνημα Occupy Wall Street [2], στις διαδηλώσεις των Black Lives Matter [3], στη μάχη στο Standing Rock [4] και στο απεργιακό κύμα των εκπαιδευτικών. Αυτοί οι αγώνες έδειξαν ανανεωμένες δυνατότητες για την Αριστερά. Ήταν αυτή η άνοδος του ακτιβισμού που έθεσε τις βάσεις για την εκλογική έκφραση αυτής της νέας ριζοσπαστικοποίησης στην εκστρατεία του Σάντερς το 2016, καθώς και για την επακόλουθη μαζική ανάπτυξη των DSA μετά την σύγκλιση του Εθνικού Συνεδρίου του Δημοκρατικού Κόμματος (DNC) εναντίον του Σάντερς και την τελική προεδρική νίκη του Τραμπ.
Η νέα διάθεση για αγώνα και η παγκόσμια άνοδος των νέων, ευρύτερων αριστερών και σοσιαλιστικών οργανώσεων είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κατανοήσουμε τη σημασία της ανόδου των DSA. Είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο πρέπει να συμβιβαστούμε με την οδυνηρή πραγματικότητα της σημερινής κατάστασης των DSA. Όταν υπάρχει ελπίδα ότι το status quo μπορεί να μετασχηματιστεί, ανοίγει νέες ευκαιρίες για την πλεοψηφία των ανθρώπων να γίνουν πολιτικοί φορείς στους υπάρχοντες αγώνες για αλλαγή. Αυτό μπορεί να είναι η υλική βάση πάνω στην οποία οργανωτικές τομές - συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλιστών - μπορούν να γίνουν πραγματικότητα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μέσα από τα χρόνια του Τραμπ και τα αμέσως επόμενα, άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για να αναπτυχθούν οι πολυπόθητοι θεσμοί αντίστασης της εργατικής τάξης.
Μέλη των DSA συμμετέχουν σε διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της ακροδεξιάς το 2017 στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας. Πηγή: Thomas Hawk.
Στα καλύτερά τους, οι DSA παρείχαν ένα χώρο για να συζητηθούν διαφορετικές στρατηγικές για τη σοσιαλιστική Αριστερά, ενώ οι συμμετέχοντες συνεργαζόταν και για να οικοδομήσουν άμεσες πρωτοβουλίες και για τον μελλοντικό στόχο ενός ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης. Αυτή η δυνατότητα έχει μειωθεί και αυτό που έχει απομείνει είναι μια οργάνωση η οποία, στην πράξη και στις προοπτικές της, έχει περιορίσει το σκοπό της σε μια συγκεκριμένη εκλογική στρατηγική και έχει αποτύχει να οικοδομήσει ουσιαστικές δομές μέσω των οποίων τα μέλη θα μπορούν να διαμορφώνουν τη δραστηριότητα της οργάνωσής τους σε εθνικό επίπεδο και να καθιστούν την ηγεσία τους υπόλογη σε δημοκρατικά αποφασισμένες πολιτικές θέσεις.
Κατά τη διάρκεια των κορυφαίων στιγμών των αγώνων των τελευταίων ετών, τα μέλη των DSA συζητούσαν για τη χρησιμοποίηση του Δημοκρατικού Κόμματος ως μια τακτική για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού κινήματος. Αυτό δεν συζητείται πλέον ως τακτική, αλλά ως στρατηγική και πολιτική. Ακόμα και όσοι είναι πιο αποφασισμένοι για μια "βρώμικη ρήξη" [5], το κάνουν αποδεχόμενοι πλήρως το υπάρχον πρόβλημα του πόσο διαπλεκόμενη είναι η οργάνωση με τους αντιπροσώπους του Δημοκρατικού Κόμματος που ενεργούν ως ανεξέλεγκτοι ηγέτες της οργάνωσης.
Αυτή η προσέγγιση εξυπηρετεί τώρα την υπεράσπιση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και το κλείσιμο της συζήτησης για το πώς και με ποιες στρατηγικές και τακτικές μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια για την επίτευξη της πολιτικής ανεξαρτησίας [6]. Αυτή η μετατόπιση προς τα δεξιά έχει ισοπεδώσει το χώρο για δράσεις εκτός της εκλογικής δουλειάς, διαβρώνοντας τη ζωντάνια των DSA ως ενός πλατιού σοσιαλιστικού σχηματισμού που υπήρχε πριν από λίγο καιρό.
Γιατί δημιουργήσαμε το Tempest
Το Tempest Collective ξεκίνησε την άνοιξη του 2020. Το εγχείρημα επικεντρώθηκε στη συμφωνία σχετικά με την ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί ένα ρεύμα επαναστατικού σοσιαλισμού, που θα οικοδομηθεί γύρω από ένα σύνολο επαναστατικών πολιτικών και κοινών εκτιμήσεων. Αυτές περιλάμβαναν τη συμφωνία ότι οι οργανωτικές μορφές που κληρονομήθηκαν από την προηγούμενη πολιτική συγκυρία είχαν αποδειχθεί ακατάλληλες για να σχετιστούν με το πιο πρόσφατο κύμα ριζοσπαστικοποίησης. Το Tempest πιστεύει στην ανάγκη για επαναστατική οργάνωση τώρα, η οποία όμως θα αναπτύσσεται αναπόσπαστα με τις προσπάθειες για την οικοδόμηση ευρύτερων ανεξάρτητων θεσμών αντίστασης της εργατικής τάξης. Στο πλαίσιο μιας διαδικασία συνεχούς ριζοσπαστικοποίησης και πόλωσης, δεσμευόμαστε να βρούμε χώρους όπου η πολιτική μας μπορεί να ριζώσει και να συμβάλει σε συγκεκριμένους αγώνες.
Το 2020, το Tempest κατάλαβε ότι η πλατιά Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης των DSA, αντιμετώπιζε σημαντικές στρατηγικές προκλήσεις. Αυτές οι προκλήσεις περιλάμβαναν την οριστική ήττα του κινήματος του Μπέρνι Σάντερς και τις επικείμενες εκλογές Μπάιντεν/Τραμπ. Η εμπειρία της εξέγερσης για τον Τζορτζ Φλόιντ [7] ενίσχυσε μια σειρά από πολιτικά διδάγματα για εμάς, συμπεριλαμβανομένης της κεντρικής σημασίας της αντιρατσιστικής και Μαύρης Απελευθερωτικής Πολιτικής στις ΗΠΑ καθώς και του βάθους και του εύρους του σημερινού κύματος ριζοσπαστικοποίησης. Αλλά η αποστράτευση των κινημάτων και η πολιτική ήττα μετά από χρόνια οργάνωσης και εξέγερσης ενίσχυσε για εμάς ένα άλλο μάθημα σχετικά με το ρόλο του Δημοκρατικού Κόμματος ως κόμματος που είναι σε κατάλληλη θέση να συνυπογράφει τα ριζοσπαστικά αιτήματα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως όχημα για την αντίδραση. Σε αυτό το πλαίσιο, στοχεύσαμε να συμβάλουμε στη δημιουργία πολιτικών χώρων για την εκτίμηση και τη στρατηγική συζήτηση, οι οποίοι έλειπαν πολύ.
Σε αυτό το πλαίσιο, το Tempest καλωσόρισε τους DSA γι' αυτό που, εκείνη την εποχή, αντιπροσώπευαν: μια ιδιαίτερη για τις ΗΠΑ αντανάκλαση μιας δυναμικής ριζοσπαστικοποίησης, πόλωσης και ανασυγκρότησης μιας ευρείας Αριστεράς- μια δυναμική που είχε διεθνή χαρακτήρα. Θέλαμε να δούμε αυτή την εξέλιξη να πετυχαίνει. Ξεκινώντας από τη συμφωνία ότι η Αριστερά των ΗΠΑ χρειαζόταν χώρους ευρύτερης αριστεράς για να ξεπεράσει τις ιδιαίτερες ιστορικές μας προκλήσεις, το Tempest δεν περίμενε ότι οι DSA θα υιοθετούσαν το όραμά μας για τον επαναστατικό σοσιαλισμό.
Ενώ υποστηρίξαμε αυτές τις πολιτικές σε όλα όσα κάναμε, δεν υποστηρίξαμε ότι οι DSA θα έπρεπε (ή θα μπορούσαν) να γίνουν ένα επαναστατικό κόμμα. Αντίθετα, στη δεδομένη στιγμή, επιμείναμε στην ανάγκη για μια δημοκρατική, βασισμένη στα μέλη, σοσιαλιστική οργάνωση πολλών τάσεων με τους δικούς της όρους - μια πολύ αναγκαία εξέλιξη δεδομένου του πλαισίου μέσα στο οποίο λειτουργούν οι σοσιαλιστές των ΗΠΑ. Το Tempest προσπάθησε να διατηρήσει έναν τέτοιο χώρο, επιχειρώντας να βελτιώσει την οργάνωση παρά τον αποπροσανατολισμό της μεταβαλλόμενης πολιτικής συγκυρίας, οργανώνοντας παράλληλα τις δικές μας δυνάμεις ως μια καθαρά επαναστατική συλλογικότητα.
Αυτό που ήταν σημαντικό σε αυτή την αύξηση των μελών των DSA δεν ήταν καθαρά αριθμητικό. Αντίθετα, παρουσίασε ένα ιδιαίτερο "παράθυρο" πολιτικής ευκαιρίας στο οποίο εκατομμύρια άνθρωποι αναζητούσαν μια ρήξη με την πολιτική ως συνήθως. Το Tempest υποστηρίζει ότι είναι σωστό για τους επαναστάτες να συμμετέχουν σε πλατιές οργανώσεις όσο υπάρχουν αυτά τα παράθυρα. Το όλο νόημα της πολιτικής και της οργάνωσης είναι να τα βάλουμε σε λειτουργία και να έχουμε αποτέλεσμα. Φυσικά, η ύπαρξη μιας ξεκάθαρης και κεντρικής πολιτικής είναι απαραίτητη για να χτιστεί γύρω από αυτήν κάθε επαναστατική οργάνωση, αλλά αυτές οι πολιτικές μπορούν να ενισχυθούν και να πείσουν ακτιβιστές που δεν είχαν προηγουμένως επηρεαστεί, όταν εφαρμόζονται κατά τη διάρκεια του αγώνα και της συζήτησης.
Τα μέλη του Tempest διατηρούν την άποψη ότι η συμμετοχή στους DSA και η προσπάθειά τους να επωφεληθούν από τις ευκαιρίες που υπήρχαν για την Αριστερά ήταν το σωστό. Αυτός παραμένει ο σωστός προσανατολισμός δεδομένης της αδυναμίας της επαναστατικής Αριστεράς και του εμποδίου του δικομματικού συστήματος των ΗΠΑ. Αλλά μέρος αυτού του προσανατολισμού σημαίνει να κατανοήσουμε ότι αυτοί οι χώροι είναι μόνο παράθυρα ευκαιρίας. Όπως όλα τα ζητήματα οργανωτικής μορφής και προσανατολισμού, αυτά δεν είναι ζητήματα αρχών, αλλά συγκεκριμένων πολιτικών στιγμών. Οι νέες πολιτικές στιγμές παρέχουν νέες δυνατότητες. Οι επαναστάτες έχουν την ευκαιρία να κάνουν την πολιτική μας να ακουστεί, να γίνει κατανοητή και να εφαρμοστεί ευρύτερα - αλλά μόνο αν παραμείνουμε ανοιχτοί και έτοιμοι να φέρουμε την πολιτική μας μαζί μας σε ευρύτερους πολιτικούς χώρους.
Το σοσιαλιστικό κίνημα των ΗΠΑ χρειάζεται πλατιές οργανώσεις, και οι επαναστάτες χρειάζονται επίσης οργάνωση. Αυτά τα δύο πράγματα δεν είναι ένα και το αυτό, αλλά κανένα από τα δύο δεν γεννιέται από τα μυαλά ακόμα και των καλύτερων ακτιβιστών και στοχαστών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιμένουμε στη σημασία της οργάνωσης της εργατικής τάξης που είναι ευρύτερη από τις δικές μας μικρές ομάδες. Οι οργανωτικές τομές προέρχονται από την άνοδο της ενεργού συμμετοχής χιλιάδων και εκατομμυρίων ανθρώπων και από την εμπειρία του αγώνα. Η ανάπτυξη των DSA είναι ένα παράδειγμα αυτού του γεγονότος. Για τους επαναστάτες σήμερα, η πρόκληση είναι πώς να συμμετέχουμε σε αυτές τις διαδικασίες όταν συμβαίνουν, ώστε η πολιτική του αγώνα και του μετασχηματισμού να μπορεί να έχει αντίκτυπο σε κρίσιμες στιγμές και να οδηγήσει σε μεγαλύτερες δυνάμεις οργανωμένες γύρω από σαφέστερες πολιτικές κατευθύνσεις. Οι αγώνες και οι εμπειρίες και τα πολιτικά διδάγματα του σήμερα είναι το έδαφος πάνω στο οποίο θα οικοδομηθούν οι μελλοντικές ρήξεις.
Η δραστηριότητα του Tempest στους DSA
Το Tempest δεν είχε ποτέ συγκεκριμένη πολιτική σχετικά με το αν τα μέλη του θα έπρεπε ή όχι να είναι μέλη των DSA. Η ευρύτερη οργάνωση παρείχε έναν χώρο όπου οι επαναστάτες μπορούσαν να συμμετέχουν ανάμεσα σε πλατιά στρώματα ανθρώπων που κινούνται προς το σοσιαλισμό, αλλά αυτός δεν ήταν ο μόνος τέτοιος χώρος. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες της επαναστατικής Αριστεράς, το Tempest απέρριψε την ιδέα ότι η συμμετοχή σε μια επαναστατική ομάδα θα έπρεπε να είναι ανταγωνιστική προς τη συμμετοχή στους DSA - πολλοί βρήκαν τρόπους ακτιβισμού και συμμετοχής στις τρέχουσες συζητήσεις στο πλαίσιο αυτής της ευρύτερης οργάνωσης, ενώ η κύρια δραστηριότητα άλλων ήταν έξω από αυτήν.
Για να δώσουμε μια ιδέα για το πώς ήταν η συμμετοχή του Tempest στους DSA: μέλη έχουν αναλάβει την ηγεσία τμημάτων, παραρτημάτων, ομάδων εργασίας και εργατικών προγραμμάτων. Μέλη έχουν δραστηριοποιηθεί στην Εθνική Εργατική Επιτροπή (NLC, πρώην DSLC), στην Ομάδα Εργασίας BDS (Boycott, Divestment, and Sanctions) και την Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, στην Ομάδα Εργασίας για τις Σοσιαλίστριες Φεμινίστριες, στην αντιφασιστική δουλειά και στα δικαιώματα των μεταναστών, στην Ομάδα Αφροσοσιαλιστών και Έγχρωμων Σοσιαλιστών, σε διάφορες ομάδες εργασίας της Διεθνούς Επιτροπής και στην τοπική πολιτική εκπαίδευση. Ο προσανατολισμός μας ήταν πάντα να βρισκόμαστε μέσα στη δυναμική της οργάνωσης στο σύνολό της - όχι να διεκδικούμε εθνικές ηγετικές θέσεις για να προσπαθήσουμε να μετατοπίσουμε την οργάνωση από τα πάνω, αλλά αντίθετα, όπου ήταν δυνατόν, να βρίσκουμε δρόμους για πρωτοβουλίες και συνεργασία με άλλους γύρω από μια ανεξάρτητη και προσανατολισμένη στον αγώνα στρατηγική. Το κάναμε αυτό όχι μέσω της μιας ή της άλλης ομάδας, αλλά ως μέρος ενός πολιτικού πόλου μέσα σε αυτόν τον πολυτασικό χώρο.
Η δέσμευσή μας να προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε τον πολιτικό χώρο που προσέφεραν οι DSA φάνηκε στο συνέδριο του 2021. Το Tempest είχε 16 αντιπροσώπους και δύο από τα τρία ψηφίσματά μας για αλλαγές στο καταστατικό πέτυχαν το όριο υποστήριξης για να φτάσουν στο συνέδριο: R38: για ένα σοσιαλιστικό ορίζοντα [8] και C5: για μια ηγεσία που εκλέγεται από τα μέλη της και λογοδοτεί σε αυτά [9]. Το τρίτο, Γ2: πανεθνικό δημοψήφισμα [10], δεν έλαβε αρκετή υποστήριξη, αν και ένα μέλος των DSA κατέθεσε πρόταση να προστεθεί στην ημερήσια διάταξη, η οποία όμως δεν έγινε δεκτή. Τα μέλη του Tempest ένωσαν επίσης τις δυνάμεις τους με άλλους ανθρώπους που ανησυχούσαν για την κατεύθυνση της διεθνούς δράσης [11] - που πέρασε με "συναίνεση" πριν καν γίνει οποιαδήποτε συζήτηση στο συνέδριο. Μετά από αυτή την προσπάθεια, οι αντιπρόσωποι του συνεδρίου ψήφισαν να αφαιρεθεί το Διεθνές Ψήφισμα από την προτεινόμενη ημερήσια διάταξη, διασφαλίζοντας ότι τουλάχιστον θα συζητηθεί. Το Tempestmag.org αναφέρθηκε στις εργασίες του συνεδρίου [12], σε συνδυασμό με ζωντανές μεταδόσεις στο Facebook [13], όπου οι θεατές μπορούσαν να υποβάλουν ερωτήσεις, δεδομένης της πλήρους έλλειψης οποιασδήποτε επίσημης αναφοράς από τους DSA στο σύνολό τους.
Το Tempest κατέθεσε στο συνέδριο τις προτάσεις που η Συλλογικότητα θεωρούσε απαραίτητες για να διασφαλίσει ότι η DSA θα εξακολουθεί να είναι μια πλατιά οργάνωση, που θα παραμένει όμως ενωμένη γύρω από το σοσιαλιστικό όραμα της ανεξάρτητης πολιτικής της εργατικής τάξης. Κατά συνέπεια, οι αλλαγές στο καταστατικό θα ήταν αναγκαίες για κάθε σοσιαλιστική οργάνωση τέτοιου μεγέθους ώστε να διατηρήσει μια στοιχειώδη δημοκρατία εάν/όταν αναδύονταν σημαντικές διαφωνίες και συζητήσεις μεταξύ της εθνικής ηγεσίας και των μελών. Καθένα από τα τρία ψηφίσματα/αλλαγές καταστατικού του Tempest έλαβε περίπου το 30% των ψήφων των αντιπροσώπων. Είναι ενδιαφέρον ότι διαφορετικές ομάδες αντιπροσώπων ψήφισαν για καθεμία από αυτές. Το γεγονός ότι αυτά δεν πέρασαν δεν αποτέλεσε την παραμικρή έκπληξη, καθώς αντιτάχθηκαν σθεναρά οι περισσότερες ομάδες της ηγεσίας.
Συγκρίνοντας τα συνέδρια, οι πολιτικές προσδοκίες των αντιπροσώπων περιορίστηκαν σημαντικά μεταξύ 2019 [14] και 2021 [15] . Δύο χρόνια πριν, ο κόσμος αισθανόταν ορθάνοιχτος στο σοσιαλιστικό κίνημα, ενώ τώρα, η διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας ως στόχου του σοσιαλιστικού κινήματος και η εφαρμογή βασικών αρχών λογοδοσίας και δημοκρατίας θεωρούνταν από την πλειοψηφία των αντιπροσώπων ως μη βιώσιμη κατεύθυνση για την οργάνωση. Για να το πούμε απλά: η θέση στην οποία κατέληξε το συνέδριο της DSA [16] δεν είναι μια πλατιά στέγη, αλλά εκείνη της συμμετοχής στο Δημοκρατικό Κόμμα με μια οργανωτική μορφή που σχετίζεται περισσότερο με μια ΜΚΟ παρά με μια οργάνωση αριστερών μελών.
Θα ήταν δύσκολο να υπερτιμηθεί το γεγονός ότι η διαδικασία στάθηκε εμπόδιο στην ουσία και στην αποσαφήνιση των πολιτικών διαφωνιών στο συνέδριο του 2021. Υπήρχε μια σαφής ανησυχία που διαπερνούσε κάθε σχόλιο ότι το άνοιγμα της πολιτικής συζήτησης θα μπορούσε να οδηγήσει μόνο σε οξύνσεις. Ο φόβος για τις διαμάχες των ομάδων χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα κατά της κατοχύρωσης πιο δημοκρατικών δομών. Η αδυναμία του συνεδρίου να αντιμετωπίσει και να επεξεργαστεί τη μεταβαλλόμενη συγκυρία και να κατονομάσει το πρόβλημα ήταν μια χαμένη ευκαιρία να αναπροσαρμοστεί για τις μελλοντικές προκλήσεις.
Αν οι συζητήσεις σχετικά με την υπευθυνότητα, τους πολιτικούς ορίζοντες και την ευθύνη της εκλεγμένης ηγεσίας φαίνονταν αφηρημένες στο συνέδριο, δεν άργησαν να αποκτήσουν νέα συγκεκριμένη διάσταση όταν το μέλος των DSA, ο βουλευτής Jaamal Bowman, συμμετείχε σε μια κρατικά χρηματοδοτούμενη περιοδεία στο Ισραήλ με την J-street, μια ομάδα υπέρ του ισραηλινού λόμπι, τον Νοέμβριο του 2021 [17]. Ξαφνικά, οι DSA βυθίστηκαν σε ένα δίλημμα που οι ίδιοι δημιούργησαν: χωρίς μέσο για τη διεξαγωγή δημόσιων ψηφοφοριών, χωρίς μηχανισμό που να διασφαλίζει ότι η Εθνική Πολιτική Επιτροπή (NPC) θα λογοδοτεί στα μέλη, και με ένα από τα πιο προβεβλημένα μέλη των DSA να χρησιμοποιεί την πλατφόρμα του για να αψηφήσει τη συμφωνημένη θέση της οργάνωσης [18], ποια ήταν η λύση; Από τη μία πλευρά, η Ομάδα Εργασίας για το Μποϊκοτάζ, την Αποεπένδυση και τις Κυρώσεις (BDS) ορθώς ζήτησε την αποδοκιμασία του Bowman για την παραβίαση της θέσης στην οποία η οργάνωση είχε καταλήξει δημοκρατικά [19].
Σε απάντηση, η Εθνική Πολιτική Επιτροπή (NPC) αποδοκίμασε την Ομάδα Εργασίας BDS - ελέγχοντας την ηγεσία της ομάδας εργασίας και θέτοντάς την υπό την εποπτεία της NPC [20].
Το Tempest έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει να αναδειχθεί η σημασία μιας θέσης αρχών για την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και το πρόβλημα του να επιτρέπεται σε εκλεγμένους υψηλού προφίλ να καταπατούν δημοσίως τη δημοκρατικά αποφασισμένη θέση των DSA. Ένα μέλος του Tempest έγραψε το κείμενο ενός αρχικού σχεδίου ψηφίσματος [21] που χρησίμεψε ως πρότυπο για να το ακολουθήσουν και άλλες επιτροπές (συνολικά 52 επιτροπές ζήτησαν την αποπομπή ή την πειθαρχική δίωξη του Bowman), και υπήρχε ένα μέλος της συλλογικότητας Tempest στην οργανωτική επιτροπή της ομάδας εργασίας για το BDS. Χρησιμοποιήσαμε τις δημοσιεύσεις και τους πόρους μας για να βοηθήσουμε στην αναφορά των γεγονότων, να διατυπώσουμε ένα σαφές αριστερό επιχείρημα και να υποστηρίξουμε την Ομάδα Εργασίας BDS. Ενώ βρισκόμασταν στο επίκεντρο ορισμένων από αυτά τα επιχειρήματα, δεν ήμασταν η αιτία της συζήτησης. Αυτό που οδήγησε στην αναταραχή και στην οργάνωση ήταν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της οργάνωσης πίστευε και ήταν έτοιμο να παλέψει για την ιδέα ότι οι DSA θα έπρεπε να παραμείνουν πιστοί στις αξίες τους αντί να απολογούνται για τον σιωνισμό των εκλεγμένων τους. Σε κάθε οργάνωση, προκύπτουν στιγμές που τα μέλη παίρνουν διαφορετική πολιτική θέση από την ηγεσία, και αν δεν υπάρχουν μηχανισμοί για την επίλυση αυτού του προβλήματος, η ηγεσία παίρνει το πάνω χέρι.
Παράλληλα με το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς εντός των DSA, ορισμένα μέλη του Tempest εγκατέλειψαν επίσημα τους DSA στον απόηχο της αντίδρασης της NPC στην καταστροφή (που προκάλεσε ο) Bowman, ενώ άλλα παρέμειναν ενεργά. Για όσους συνέχισαν να εργάζονται στην πλατιά οργάνωση, σχεδόν από όλους τους τομείς, οι πληροφορίες έδειχναν ότι υπήρχε στένεμα του πολιτικού χώρου, αποθάρρυνση και μειωμένη δραστηριότητα μεταξύ των μελών των DSA γενικά. Ένα μέτρο αυτού είναι οι αριθμοί των μελών -μέχρι σήμερα οι συνδρομές έχουν μειωθεί στις εξήντα χιλιάδες, μια απώλεια άνω των τριάντα χιλιάδων μελών [22].
Ενώ αυτό δίνει την εικόνα μιας οργάνωσης σε παρακμή, μια ομάδα εξήντα χιλιάδων ατόμων εξακολουθεί να είναι μια σημαντικά μεγάλη ομάδα στην Αριστερά των Ηνωμένων Πολιτειών. Φυσικά, ο αριθμός αυτός δεν αντιπροσωπεύει εξήντα χιλιάδες ενεργά μέλη, και το ζήτημα εκτείνεται πολύ πέρα από το ζήτημα των αριθμών. Τα μέλη του Tempest, με λίγες εξαιρέσεις, έχουν δει μειωμένη παρουσία και συμμετοχή στις συνεδριάσεις, τμήματα να διαλύονται και συνολική έλλειψη σαφήνειας σχετικά με το πώς θα πρέπει να μοιάζει η δραστηριότητα των DSA πέρα από τον ατελείωτο εκλογικό κύκλο των εκστρατειών για να διατηρηθούν οι πολιτικοί του Δημοκρατικού Κόμματος στην εξουσία, ή των πιέσεων για να περάσει μια νομοθεσία από τα πάνω. Αλλά το τι πρέπει να γίνει με την αντίφαση του να υπάρχουν πολιτικοί στην εξουσία που εκτελούν αποφάσεις που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν οι DSA δεν εξετάζεται ποτέ.
Για άλλη μια φορά, αυτή η πρόκληση του να κάνουν οι εκλεγμένοι των DSA κάτι που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις της οργάνωσης έγινε ένα ζωντανό ζήτημα [23] όταν το Κογκρέσο (συμπεριλαμβανομένων όλων των μελών της ομάδας, εκτός της Rashida Tlalib) ψήφισε για να αναγκάσει τους εργαζόμενους στη σιδηροδρομική βιομηχανία να αποδεχτούν μια σύμβαση που είχαν καταψηφίσει και να υπονομεύσει το δικαίωμα των σιδηροδρομικών να απεργήσουν [24]. Αυτό ήταν μια ξεκάθαρη επίθεση στην εργατική οργάνωση και ένα παράδειγμα των εντάσεων που κορυφώνονται ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που θέλει να κρατήσει την οικονομία σε λειτουργία με κάθε κόστος και σε εργαζόμενους που δεν έχουν καν αναρρωτικές άδειες σε μια ολοένα και πιο επικίνδυνη δουλειά.
Η (κοινοβουλευτική) Ομάδα (πλην της Rashida Tlaib) ψήφισε για την αποτροπή απεργίας των σιδηροδρόμων τον Νοέμβριο του 2022, αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση σχετικά με το χάσμα μεταξύ των διακηρυγμένων στόχων των DSA και των μελών της που βρίσκονται στις θέσεις των βουλευτών. Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ και Petr Kratochvil. Τροποποιήθηκε από το Tempest.
Κατά την προετοιμασία της ψηφοφορίας στο Κογκρέσο, η NPC εξέδωσε μια σαφή δήλωση με την οποία υπερασπίστηκε το δικαίωμα των σιδηροδρομικών στην απεργία [25], αλλά σιώπησε μόλις ολοκληρώθηκε η ψηφοφορία στο Κογκρέσο. Οι DSA του Σιάτλ οργάνωσαν μια συλλογή υπογραφών [26], την οποία υπέγραψαν μερικές δεκάδες παραρτήματα, απαιτώντας απλώς ένα συμβούλιο όπου τα μέλη θα μπορούσαν να συζητήσουν το θέμα. Αρκετά άλλα τμήματα προέβησαν επίσης σε παρόμοιες ανακοινώσεις [27] και, τελικά, η NPC εξέδωσε νέα ανακοίνωση με την υπόσχεση ότι "θα πραγματοποιήσει μαζική πρόσκληση για το θέμα με τα μέλη μας" [28].
Τελικά, η NPC και η Εθνική Επιτροπή Εργασίας όντως πραγματοποίησαν μια συνάντηση [29] όπου εξηγήθηκαν οι διάφορες πλευρές αυτού του επιχειρήματος. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν αντιμετωπίστηκε ως ένα βασικό στρατηγικό ζήτημα που πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να οικοδομηθεί το είδος του σοσιαλιστικού κινήματος που μπορεί να κερδίσει αιτήματα. Συζητήθηκε ως μια ένταση που πρέπει να επιλυθεί μακροπρόθεσμα, με έμφαση πάντοτε στη διατήρηση των σχέσεων με όσους κατέχουν θέσεις εξουσίας.
Το γεγονός ότι το κύριο αίτημα γύρω από το οποίο συσπειρώθηκαν ήταν να παράσχει η ηγεσία έναν κατάλληλο χώρο, σε αντίθεση με το ξέσπασμα των μελών για την υπεράσπιση αυτής της οργάνωσης που θέλουν να βλέπουν και να αποτελούν μέρος της, δίνει μια εικόνα της μειωμένης δραστηριότητας της Αριστεράς μέσα στους DSA. Έχει γίνει αναμενόμενο, και από ορισμένους αποδεκτό, ότι η υπεράσπιση των πολιτικών, ανεξάρτητα από το τι κάνουν, είναι ένα αμετάβλητο γεγονός μέσα σους DSA - μια συζήτηση που πρέπει να γίνεται μόνο αφηρημένα και όχι με βάση το τι κάνει η οργάνωση και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί της στην πράξη. Συγκρίνοντας την εμπειρία εντός της οργάνωσης από την καταστροφή των σιδηροδρόμων με την υπόθεση Bowman, υπήρξε μια αξιοσημείωτη πτώση όσον αφορά την προσφορά και τη συμμετοχή. Αυτές είναι οι πολιτικές γύρω από τις οποίες οι DSA έχουν παγιωθεί, και πολλοί δεν βλέπουν πλέον λόγο να αγωνιστούν μέσα στην οργάνωση για μια διαφορετική κατεύθυνση.
Για να είμαστε ακριβείς, οι DSA συνεχίζουν να οργανώνουν πολλά εργατικά σωματεία. Ο αριθμός των μελών των DSA που είναι πρόθυμα να οργανωθούν στο χώρο εργασίας ή να αφιερώσουν τη ζωή τους στη συνδικαλιστική οργάνωση είναι αξιοθαύμαστος. Υπάρχει επίσης μια τεράστια ευκαιρία για την απεργιακή υποστήριξη της UPS αν ξεκινήσει απεργία αυτό το καλοκαίρι [30]. Αλλά τίποτα από αυτά δεν αναιρεί τις θέσεις της οργάνωσης στο σύνολό της, ούτε τη στρατηγική προσέγγιση που πραγματοποιείται. Το ερώτημα παραμένει: τι προσδιορίζει τη σοσιαλιστική εργατική οργάνωση και γιατί έχει σημασία να οργανωνόμαστε ανεξάρτητα ως μέλη συνδικάτων ή ως οργανωτές στους χώρους εργασίας;
Πώς χάθηκαν όλες οι προσδοκίες;
Με τις εκστρατείες του Σάντερς το 2016 και το 2020 και την προεδρία Τραμπ, οι DSA έδειξαν δυνατότητες μετασχηματισμού. Όποιες και αν ήταν οι διαφωνίες σχετικά με τον δρόμο για να φτάσουμε εκεί, οι DSA των χρόνων του Τραμπ μοιράζονταν τον τελικό στόχο ενός μαχητικού, ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης. Αυτή η κατάσταση δεν ήταν ποτέ σταθερή. Οι προκλήσεις που θα αντιμετώπιζε η ομάδα ήταν ήδη προδιαγεγραμμένες και δεν ήταν ούτε πιθανό ούτε προκαθορισμένο ότι οι DSA θα ανταποκρίνονταν στην πρόκληση να μπορέσουν να κινηθούν προς μια ανεξάρτητη κατεύθυνση, δεδομένου του δικομματικού συστήματος που περιορίζει ολόκληρη την αμερικανική Αριστερά. Υπήρχε η ευκαιρία να είναι ενεργοί στην υπεράσπιση των αιτημάτων του Black Lives Matter, της αναπαραγωγικής δικαιοσύνης, των δικαιωμάτων των μεταναστών, των αντιφασιστικών και των δικαιωμάτων της Παλαιστίνης - και να το κάνουν αυτό ακόμη και κατά τη διάρκεια της μετάβασης σε μια προεδρία Μπάιντεν, ή τουλάχιστον να δημιουργήσουν μια πτέρυγα της οργάνωσης που θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτή την κατεύθυνση.
Σε γενικές γραμμές, καμία ομάδα των DSA ή επαναστατική ομάδα δεν κατάφερε να οικοδομήσει έναν αποτελεσματικό αριστερό πόλο έλξης μέσα στους DSA, και η οργάνωση έχει παγιωθεί σε μεγάλο βαθμό σε μια εκλογική στρατηγική που δεν διακρίνεται από τον επανακαθορισμό. Έχοντας αποτύχει να ανταποκριθεί στον πήχη της εξέγερσης του 2020 των Black Lives Matter, έχοντας εκκαθαρίσει μέλη επειδή αντιτάχθηκαν στην υποστήριξη του Bowman στο θέμα της Παλαιστίνης και πλασάροντας την ιδέα ενός ευκολότερου δρόμου υπό τον Biden, οι DSA έπεσαν σε τοίχο όταν ο Biden ανέλαβε τη θέση του Trump. Ο Μπάιντεν και η (Κοινοβουλευτική) Ομάδα καθόρισαν τη στρατηγική της DSA.
Εξακολουθώντας να αναπτύσσει μια στρατηγική για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού κινήματος που βασίζεται κυρίως στις εκλογές στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος, τη στιγμή που οι Δημοκρατικοί έχουν επιστρέψει στην εξουσία, σπάζοντας απεργίες, χρηματοδοτώντας την αστυνομία και εφαρμόζοντας τη λιτότητα, οι DSA έχουν χάσει το πλεονέκτημά τους. Ποιος είναι ο σκοπός των DSA τώρα που τα πιο προβεβλημένα μέλη της (Κοινοβουλευτικής) Ομάδας έχουν μπει με επιτυχία στο χειρότερο μέρος της πολιτικής και της στρατηγικής του Δημοκρατικού Κόμματος [31]; Πολλοί δεν είναι ξεκάθαροι για το τι διακρίνει τους DSA από άλλες προοδευτικές οργανώσεις, και με κάθε μέτρο, η συμμετοχή έχει συρρικνωθεί και η συνεκτικότητα της πολιτικής έχει μετακινηθεί αποφασιστικά προς τα δεξιά.
Τι δεν σημαίνει αυτό
Το γεγονός ότι πολλά μέλη του Tempest, ως επαναστάτες, έχουν βρει λιγότερο χώρο για να συμμετάσχουν στην DSA ΔΕΝ είναι πανηγυρισμός αυτού του γεγονότος. Αντιθέτως, τα μέλη αισθάνονται την απώλεια ενός πλατιού και ζωντανού σοσιαλιστικού χώρου στον οποίο μπορούν να συζητήσουν και να οικοδομήσουν μαζί με άλλους. Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να υποστηρίξουμε την αριστερή κατεύθυνση και τον δυναμισμό της οργάνωσης, παραμένοντας παράλληλα προσηλωμένοι στην πολυσυλλεκτική της μορφή - αυτό αντικατοπτρίζεται στις προτάσεις που καταθέτουμε και στη δραστηριότητά μας στην οργάνωση.
Η θέση του Tempest σε σχέση με τους DSA παραμένει: Αν υπάρχει κάτι να γίνει και άνθρωποι να το κάνουν, αυτό είναι υπέροχο, προχωρήστε στην προσπάθεια. Αλλά η πραγματικότητα όσον αφορά τη δραστηριότητά μας αυτή τη στιγμή είναι ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό των μελών της Συλλογικότητας, που κάποτε έβρισκαν αρκετούς λόγους να είναι μέλη των DSA, εξακολουθούν να είναι ενεργοί μέσα εκεί. Αυτό είναι λιγότερο ενδεικτικό μιας αλλαγής του Tempest, όσο μιας αλλαγής της πολιτικής συγκυρίας και του επακόλουθου αποπροσανατολισμού και της παγίωσης των DSA. Όλο και λιγότερα απομένουν από αυτό που αποτελούσε την Αριστερά των DSA, ή τον πολιτικό χώρο για στρατηγικές συζητήσεις.
Για να είμαστε σαφείς, αυτό δεν σημαίνει ότι οι DSA εξαφανίστηκαν ή ότι δεν υπάρχει θετική δουλειά που γίνεται στην οργάνωση. Υπάρχουν τοπικά στελέχη που αντιμετωπίζουν αυτές τις προκλήσεις και αντλούν διδάγματα [32]. Αυτές οι αντιφάσεις μπορεί να συνεχίσουν να αναδεικνύονται [33], και φυσικά υπάρχει τοπική δουλειά που πρέπει να γίνει σε συνεργασία με τα τμήματα και τα μέλη των DSA. Όλα αυτά είναι επίσης αλήθεια, ωστόσο, παρά τις προσπάθειες ορισμένων ομάδων να παρέμβουν στη διαδικασία του Συνεδρίου του 2023, δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η εθνική οργάνωση ή οι δυνητικοί αντιπρόσωποί της είναι πιο πρόθυμοι να ασχοληθούν με αυτά τα ζητήματα τώρα απ' ό,τι το 2021.
Όποιοι κι αν είναι οι πολιτικοί περιορισμοί τους, οι DSA δεν είναι το πρωταρχικό πολιτικό εμπόδιο στην Αριστερά των ΗΠΑ - ο κύκλος των μειωμένων προσδοκιών έχει πλήξει σε τεράστιο βαθμό τη βάση της εργατικής τάξης σε σχέση με οποιαδήποτε αγωνιστική άνοδο και (προοπτική για) σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η στιγμή σημαδεύεται από απογοητευτικά αδιέξοδα. Καμία ομάδα δεν έχει λύσει το πρόβλημα, και πολλές στρατηγικές και πρωτοβουλίες θα ακολουθηθούν μέχρι να μπορέσει να υπάρξει κάτι σταθερό. Ορισμένα μέλη του Tempest και ορισμένοι από τους στενότερους συμμάχους του Tempest παραμένουν ενεργοί στην οργάνωση. Μερικά μέλη του Tempest θα είναι αντιπρόσωποι τον Αύγουστο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη ευκαιρία των DSA που τόσες πολλές ομάδες και άτομα αναγνώρισαν ως οργανωτική επανάσταση για τη σοσιαλιστική Αριστερά έχει δυστυχώς χαθεί, έχοντας κάνει τον πλήρη κύκλο της επιστροφής στην πολιτική με την οποία ξεκίνησε πριν από μια βραχύβια προοπτική ριζοσπαστικού μετασχηματισμού.
Και πού μας οδηγεί αυτό;
Στο απόγειό τους, οι DSA είχαν την αίσθηση ενός χώρου που έμοιαζε με κίνημα, όπου σοσιαλιστές όλων των τύπων μπορούσαν να συζητήσουν και να προσπαθήσουν να αναδείξουν τον σοσιαλιστικό πόλο της αμερικανικής πολιτικής ως μια πραγματικά ανεξάρτητη δύναμη, στα αριστερά της προοδευτικής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι επαναστάτες είχαν ένα πολύτιμο παράθυρο ευκαιρίας για να ενισχύσουν αυτή την πορεία μέσω της υποστήριξης μιας κοσμοθεωρίας με επίκεντρο τον αγώνα, βασισμένης στην αυτενέργεια και την πολιτική ανεξαρτησία, που είναι οι βασικές στρατηγικές γραμμές γύρω από τις οποίες ένα σοσιαλιστικό κίνημα θα έχει αντίκτυπο. Αυτή είναι η προσέγγιση που υποστηρίζουν τα μέλη του Tempest, όχι απλώς για να αυξήσουμε τους αριθμούς της δικής μας οργάνωσης, αλλά ως στρατηγική αναγκαιότητα για το πώς τα αιτήματα, οι αγώνες και οι μάχες μας για τις συμβάσεις μπορούν να κερδίσουν και να αυξήσουν την εμπιστοσύνη ανάμεσα σε ευρύτερα στρώματα εργαζομένων.
Αυτό το παράθυρο ήταν μια ευκαιρία να κερδίσουμε τα επιχειρήματα στα νέα ριζοσπαστικοποιημένα στρώματα ανθρώπων και να οικοδομήσουμε την επαναστατική Αριστερά πέρα από τις μονάδες και τις ομάδες. Ενώ η προσπάθειά μας να εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία ήταν ανεπιτυχής, είναι γεγονός ότι το Tempest από μόνο του δεν μπορεί και δεν θα αντικαταστήσει το χώρο που κάποτε παρείχαν οι DSA, ούτε οποιοσδήποτε άλλος μικρός επαναστατικός σχηματισμός. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σε εθνικό επίπεδο αντικατάσταση αυτού του ευρύτερου αριστερού χώρου είναι μία από τις προκλήσεις της στιγμής που καθιστά την ανάπτυξη μιας οργανωτικής προοπτικής τόσο δύσκολη.
Όσον αφορά το τι πρέπει να γίνει, κρατάμε στο μυαλό μας τη μνήμη της εξέγερσης του 2020, την χειροπιαστή οργή των εργαζομένων που αναγκάστηκαν να εργαστούν κατά τη διάρκεια της πανδημίας και όλους τους εκρηκτικούς αγώνες στους οποίους συμμετείχαμε και τους οποίους παρακολουθήσαμε από το 2008 και μετά. Όταν οι αγώνες ανέβουν, θα ανοίξουν νέα παράθυρα στα οποία η επαναστατική πολιτική μπορεί να καθοδηγήσει στην πράξη, με ανεκτίμητες ευκαιρίες για την ενίσχυση των ευρύτερων οργάνων του αγώνα και των δικών μας οργανώσεων μαζί με αυτά. Δεν μπορεί να υπάρξει ζωντανή, ριζωμένη, αποτελεσματική επαναστατική οργάνωση ξεχωριστά και ανεξάρτητα από την τάξη που βρίσκεται σε κίνηση.
Ευτυχώς, ακόμη και αν οι νέες προκλήσεις αυξάνονται μέσα στο συνεχιζόμενο αδιέξοδο, υπάρχουν ενδείξεις ότι οι επιθέσεις της άρχουσας τάξης που καθόρισαν τη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία δεν είναι πια αναπάντητες, πράγμα που σημαίνει γόνιμο έδαφος για την ανοικοδόμηση των οργάνων οργάνωσης της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις και γι' αυτό πρέπει να απορρίψουμε τις γρήγορες ή βολικές λύσεις. Αλλά όποια ερωτήματα κι αν παραμένουν ανοιχτά, υποστηρίζουμε ότι είναι στρατηγική ανάγκη οι επαναστάτες να οργανωθούν από κοινού τώρα, να μάθουν υπομονετικά και επίμονα να συζητούν μέσα από τις προκλήσεις και να κατασκευάζουν νέα μοντέλα οργάνωσης για τα “παράθυρα” που γνωρίζουμε ότι θα ξανανοίξουν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] https://www.tempestmag.org/author/natalia_tylim/
[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Occupy_Wall_Street
[3] https://blacklivesmatter.com
[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Dakota_Access_Pipeline_protests
[5] https://spectrejournal.com/what-happened-to-the-dirty-break/
Πρόκειται για μια στρατηγική σύμφωνα με την οποία οι σοσιαλιστές συμμετέχουν στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών προκειμένου να συσσωρεύσουν τις δυνάμεις για μια ρήξη με αυτό το καπιταλιστικό κόμμα, ως εναλλακτική λύση στις αποτυχίες της καθαρής ρήξης των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων από τους Δημοκρατικούς αλλά και της στρατηγικής αναπροσαρμογής για τη μετατροπή των Δημοκρατικών σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
[6] https://www.tempestmag.org/2021/03/futures-of-dsa/
[7] https://en.wikipedia.org/wiki/George_Floyd_protests
[8] https://convention2021.dsausa.org/2021-dsa-convention-resolutions/#P2L
[9] https://convention2021.dsausa.org/2021-dsa-convention-constitution-and-bylaws-changes/#P1E
[10] https://convention2021.dsausa.org/2021-dsa-convention-constitution-and-bylaws-changes/#P1B
[11] https://www.tempestmag.org/2021/07/is-this-what-solidarity-looks-like/
[12] https://www.tempestmag.org/2021/08/2021-dsa-convention/
[13] https://www.tempestmag.org/2021/08/2021-dsa-convention/#video1
[14] https://docs.google.com/document/d/1exZMa4gK-IBoZAzwSjiQB1CLM2YogA-KlK6vLJv45FA/edit
[15] https://convention2021.dsausa.org/2021-dsa-convention-resolutions/#P1H
[16] https://convention2021.dsausa.org/2021-dsa-convention-resolutions/#P1H
[17] https://www.haaretz.com/us-news/2023-04-16/ty-article/.highlight/why-this-nyc-congressman-is-leading-the-effort-to-get-biden-to-act-on-israel-palestine/00000187-8a24-dc6c-a5ff-ef759cc30000
[18] https://laborforpalestine.net/2017/08/06/dsa-bds-resolution/
[19] https://medium.com/@dsapalestinesolidarity/bowmans-j-street-zionist-propaganda-trip-to-apartheid-israel-must-not-stand-d5287014e076
[20] https://mondoweiss.net/2022/03/dsa-disbands-palestine-solidarity-working-group-as-furor-over-bowman-continues/
[21] https://madison-dsa.org/2021/10/30/expel-jamaal-bowman/
[22] https://www.patreon.com/posts/membership-graph-80442620?utm_medium=clipboard_copy&utm_source=copyLink&utm_campaign=postshare_fan&utm_content=join_link
[23] https://y.dsausa.org/the-activist/a-crisis-in-dsa-railroad-strike-vote-spurs-debate/
[24] https://www.nytimes.com/2022/11/30/us/politics/rail-workers-strike-house.html
[25] https://www.dsausa.org/statements/dsa-stands-in-solidarity-with-rail-workers/
[26] https://seattledsa.org/2022/12/3-dsa-members-in-congress-vote-to-ban-railroad-strike-they-dont-speak-for-us/
[27] https://twitter.com/rhodyDSA/status/1602622433592311810
[28] https://www.dsausa.org/statements/stand-with-railworkers-build-workers-power/
[29] https://www.youtube.com/watch?v=YJGf_xFCGf0
[30] https://www.dsausa.org/strike-ready-2023/
[31] https://www.politico.com/news/2023/04/02/alexandria-ocasio-cortez-interview-progressive-democrats-00088792
[32] https://lvdsa.org/2023/02/13/dempartyelection/
[33] https://twitter.com/DemSocialists/status/1598349186801422338?s=20
