Ηνωμένο Βασίλειο: Μπορεί η Αριστερά να αντιστρέψει την κατάσταση;

Owen Walsh

ΠΗΓΗ: https://againstthecurrent.org

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: www.elaliberta.gr

Η αριστερά στη Βρετανία βρίσκεται στη μέση της πιο σημαντικής ίσως διαδικασίας σχηματισμού κόμματος από την ίδρυση του Εργατικού Κόμματος το 1900. Η διαδικασία αποδεικνύεται αργή και δύσκολη, αν και η ανάγκη είναι πιο επείγουσα από ποτέ. Η ακροδεξιά έχει γίνει όλο και πιο ισχυρή τα τελευταία δύο χρόνια, και η κυβέρνηση των Εργατικών την ακολουθεί με λιγότερη ντροπή (και λιγότερη εκλογική επιβράβευση) από ποτέ. Με το δικομματικό σύστημα να βρίσκεται σε μια άνευ προηγουμένου κρίση, το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται σε έναν επικίνδυνο δρόμο προς μια ακροδεξιά κυβέρνηση, αλλά υπάρχουν εξαιρετικές ευκαιρίες για την αριστερά να αντιστρέψει την κατάσταση.

Το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2025 ήταν μια σημαντική μέρα για τους Βρετανούς φασίστες. Σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, ήταν η μεγαλύτερη κινητοποίησή τους που έγινε ποτέ σε βρετανικό έδαφος, με περισσότερους από 100.000 ανθρώπους στους δρόμους του Λονδίνου. Η διαδήλωση πραγματοποιήθηκε υπό την ηγεσία του Στήβεν Γιαξλεϊ-Λένον (ψευδώνυμο: Τόμι Ρόμπινσον). Ο «Ρόμπινσον», γνωστός φασίστας ηγέτης, που έχει καταδικαστεί για διάφορες επιθέσεις και απάτες, πλαισιωνόταν από τον αποτυχημένο ηθοποιό Λόρενς Φοξ και την αποτυχημένη προσωπικότητα των μέσων ενημέρωσης Κέιτι Χόπκινς. Ο δισεκατομμυριούχος υπέρμαχος της λευκής υπεροχής Έλον Μασκ μίλησε για την εκδήλωση μέσω ζωντανής μετάδοσης.

Οι αντιφασίστες κινητοποιήθηκαν ως απάντηση και υπέστησαν ταπείνωση. Η χαμηλή συμμετοχή σήμαινε ότι ήταν λιγότεροι από τους φασίστες σε αναλογία περίπου 10:1. Η καταστροφικά ανίκανη (και πιθανώς κακόβουλη) αστυνόμευση επέτρεψε στους φασίστες να περικυκλώσουν την αντιδιαδήλωση. Το αποτέλεσμα ήταν μια αποθαρρυντική περικύκλωση των αντιφασιστικών δυνάμεων, που επέτρεψε στους φασίστες να πίνουν, να παρενοχλούν και να επιτίθενται σε ανθρώπους ατιμώρητοι.

Τα διακυβεύματα

Η λεγόμενη διαδήλωση «Ενώστε το Βασίλειο/ Unite the Kingdom» ήταν το αποκορύφωμα ενός δεύτερου καλοκαιριού κυριαρχίας της ακροδεξιάς στους δρόμους της Βρετανίας. Το 2024, αυτό πήρε τη μορφή πογκρόμ. Αυτό το καλοκαίρι, το πιο ορατό στοιχείο ήταν μια καμπάνια που έγινε viral για την ανάρτηση των σημαιών της Ένωσης και του Αγίου Γεωργίου σε σπίτια και φανάρια. Η επιτυχία της καμπάνιας για την ανάρτηση σημαίας (Operation Raise the Colours) συνοδεύτηκε από μεγάλες διαδηλώσεις έξω από ξενοδοχεία και άλλες κατοικίες όπου φιλοξενούνται αιτούντες άσυλο. Η πλειοψηφία του βρετανικού εκλογικού σώματος υποστηρίζει πλέον την αποστολή των αιτούντων άσυλο σε «στρατόπεδα συγκέντρωσης», κυρίως λόγω του πανικού που τροφοδοτείται από τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με τη μυθοποιημένη σεξουαλική απειλή που αποτελούν για τις γυναίκες και τα παιδιά.

Η διαδήλωση «Unite the Kingdom» δεν υποστηρίχθηκε επίσημα από κανένα πολιτικό κόμμα, αν και το μέγεθός της ήταν ενδεικτικό, πάνω απ' όλα, της απειλής που αποτελεί το Reform UK. Αυτή είναι η νέα οργανωτική μορφή που έχει λάβει η λαϊκιστική Δεξιά (η οποία ιστορικά εκπροσωπήθηκε από το UKIP, στη συνέχεια από την καμπάνια Leave και τέλος από το Brexit Party).

Εδώ και καιρό ηγείται της παράταξης ο Νάιτζελ Φάρατζ, φίλος του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος φιλοδοξεί να επαναλάβει τις μαζικές απελάσεις και τις αντιδημοκρατικές επιθέσεις του. Με το Συντηρητικό Κόμμα να καταρρέει στην τρίτη θέση στις περισσότερες δημοσκοπήσεις και χωρίς άλλες ιδέες εκτός από το να μιμείται τον Φάρατζ, το Reform UK είναι σε πορεία να σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός του Εργατικού Κόμματος, Κίρ Στάρμερ, έχει εκφράσει κάποιες ήπιες αντιρρήσεις για τις παράνομες υπερβολές των φασιστών, αλλά έχει δηλώσει την υποστήριξή του στις προσπάθειες της ακροδεξιάς να υψώσει τη σημαία της. Εν τω μεταξύ, η απάντηση του Στάρμερ στην ραγδαία άνοδο του Reform ήταν μονότονη: να τους αντιγράψει τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο της πολιτικής του Εργατικού Κόμματος.

Έχοντας κερδίσει μια «άχαρη συντριπτική νίκη» στις γενικές εκλογές του 2024, η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος πέρασε το πρώτο έτος της θητείας της αποδεικνύοντας την ικανότητά της να σπαταλάει το πλεονέκτημα που είχε. Παρά την τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την αμείλικτη πειθαρχία στον κομματικό μηχανισμό, τις ευνοϊκές σχέσεις με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις χαμηλές προσδοκίες του εκλογικού σώματος, ο Στάρμερ ηγήθηκε μιας ανίκανης και μη δημοφιλούς κυβέρνησης.

Πρόθυμος να αποδείξει τις ικανότητές του ως αξιόπιστος καπιταλιστής πολιτικός, ο Στάρμερ παρουσίασε ένα καταστροφικά απωθητικό νομοθετικό πρόγραμμα. Οι μέχρι τώρα πολιτικές που σηματοδοτούν την κυβέρνηση των Εργατικών είναι η κατάργηση του επιδόματος θέρμανσης για το χειμώνα από εκατομμύρια συνταξιούχους που είναι ευάλωτοι στην ενεργειακή φτώχεια, η κατάργηση των επιδομάτων προσωπικής αυτονομίας (Personal Independence Payments), ένα κρατικό επίδομα που αποσκοπεί να εξασφαλίσει στους ανθρώπους με αναπηρία ένα ελάχιστο επίπεδο ανεξάρτητης διαβίωσης, και η διατήρηση του ορίου των δύο παιδιών για τους δικαιούχους επιδομάτων, το οποίο έχει επιδεινώσει σοβαρά την παιδική φτώχεια.

Αυτά έχουν συνοδευτεί από γλείψιμο του Τραμπ, απολογητική στάση απέναντι στη γενοκτονία και τρανσφοβία. Η ειδικότητα του Στάρμερ είναι να εφαρμόζει τις πολιτικές του Φάρατζ με μια τεχνοκρατική αδιαφορία που δεν συγκινεί κανέναν.

Οι επιζήμιες πολιτικές του Στάρμερ συνοδεύτηκαν από προσβλητικές συμπεριφορές. Μέσα σε λίγους μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Στάρμερ και οι υπουργοί του εμπλέκονταν σε σκάνδαλο για την αποδοχή ενός ρεκόρ δωρεάν δώρων από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Οι Εργατικοί αναγκάζονται τώρα να κάνουν στροφή 180 μοιρών στις πιο αντιδημοφιλείς εξαγγελίες τους, κάτι που ενισχύει την αίσθηση ότι ο Στάρμερ ηγείται μιας ανίκανης και χωρίς κατεύθυνση κυβέρνησης.

Η υποστήριξη προς το Εργατικό Κόμμα έχει καταρρεύσει, φτάνοντας ίσως στο 15%. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο Στάρμερ μετέτρεψε μια συντριπτική νίκη σε μια από τις πιο περιφρονημένες κυβερνήσεις που θυμόμαστε.

Παρά την τεράστια πλειοψηφία του και την ολοκληρωτική πειθαρχία του κοινοβουλευτικού κόμματος, το Εργατικό Κόμμα δεν έχει επιτύχει ούτε μία σημαντική νομοθετική νίκη, ενώ η πιο φιλόδοξη πρότασή του ήταν η νομιμοποίηση της ευθανασίας! Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πιο ακριβή περιγραφή του πολιτικού του μηνύματος.

Η Αριστερά: «Your Party» (Το Κόμμα Σας).

Στους δρόμους και στις κάλπες, η Αριστερά στη Βρετανία βρίσκεται σε υποχώρηση εδώ και έξι χρόνια. Η ήττα του Εργατικού Κόμματος υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν το 2019 οδήγησε σύντομα σε μια συντριπτική ήττα.

Ωστόσο, το παλαιστινιακό κίνημα έδωσε νέα ενέργεια στην Αριστερά, έχοντας συγκεντρώσει σε πολλές περιπτώσεις ρεκόρ συμμετοχής. Στο αποκορύφωμά του, το κίνημα κινητοποίησε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Μέσω αυτής της μαζικής παρέμβασης και χάρη στην επιθετική πίεση του Στάρμερ, ο Τζέρεμι Κόρμπιν αναγκάστηκε τελικά να αποδεχτεί την ανάγκη να ηγηθεί της δημιουργίας ενός νέου κόμματος. Η ελπίδα του είναι να αναβιώσει την προοδευτική εξέγερση που τον οδήγησε στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος μεταξύ 2015 και 2019.

Ωστόσο, η διαδικασία σχηματισμού του κόμματος ανακοινώθηκε από τη νεαρή συνεργάτιδά του, Ζάρα Σουλτάνα, η οποία είχε χάσει την υπομονή της με τις αμφιταλαντεύσεις, τις φήμες και τις παρασκηνιακές μανούβρες των συνεργατών του Κόρμπιν.

Στις 24 Ιουλίου, η Σουλτάνα ανακοίνωσε — φαινομενικά χωρίς τη γνώση του Κόρμπιν — την παραίτησή της από το Εργατικό Κόμμα και την υποστήριξή της για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Ο Κόρμπιν ήταν ιδιαιτέρως αργός στο να εκδώσει την απάντηση καλωσορίσματος. Ο Κόρμπιν και η Σουλτάνα συμφώνησαν ωστόσο ότι το όνομα και η πολιτική του κόμματος θα καθοριστούν από τα μέλη του. Εν τω μεταξύ, ονομάζεται «Your Party» (Το Κόμμα Σας).

Έχοντας δεχτεί επί μήνες ερεθίσματα σχετικά με το πιθανό νέο κόμμα, η αριστερή βάση ανταποκρίθηκε εκρηκτικά στην ανακοίνωση της Σουλτάνα. Οχτακόσιες χιλιάδες άτομα δήλωσαν το ενδιαφέρον τους, με αποτέλεσμα ο πιθανός αριθμός μελών του νέου κόμματος να είναι αρκετές φορές μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο κόμμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι περισσότερες από αυτές τις εγγραφές έγιναν μέσα σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο, χωρίς να έχει γίνει σχεδόν καμία προσπάθεια να υπάρξει υποστήριξη μετά την ανάρτηση της Σουλτάνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Από τότε, οι εξελίξεις ήταν αργές και, κατά περιόδους, πραγματικά ανησυχητικές. Τα εξαιρετικά πολύτιμα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν κατά τη διαδικασία εγγραφής (ουσιαστικά, τα στοιχεία επικοινωνίας ολόκληρης της αριστεράς του Ηνωμένου Βασιλείου) δεν κοινοποιήθηκαν σε κανέναν τοπικό οργανωτή. Μόνο στα μέσα Σεπτεμβρίου οι εγγεγραμμένοι ενημερώθηκαν για το σχέδιο.

Αυτό ήταν: Τον Σεπτέμβριο, θα ξεκινήσει η επίσημη διαδικασία εγγραφής μελών και θα αρχίσει η διαβούλευση για την Πολιτική Διακήρυξη, το Καταστατικό, τον Κανονισμό και την Οργανωτική Στρατηγική. Αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί και τον Οκτώβριο, παράλληλα με μια σειρά από περιφερειακές συνελεύσεις και την ψηφοφορία για το όνομα του κόμματος. Τέλος, στα τέλη Νοεμβρίου θα συγκληθεί ιδρυτική συνέλευση με εκπροσώπους που θα επιλεγούν με κλήρωση (τυχαία επιλογή). Παράλληλα με αυτή την έντονη δραστηριότητα, θα πραγματοποιηθεί μαζική εκστρατεία από πόρτα σε πόρτα, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι το κόμμα θα σχηματιστεί από την ευρύτερη δυνατή μαζική βάση.

Τα περισσότερα από αυτά είναι καλά νέα, αν και οι απόψεις παραμένουν διχασμένες όσον αφορά τους οργανωτικούς μηχανισμούς, όπως η ανάθεση καθηκόντων μέσω κλήρωσης.

Λίγο μετά την ανακοίνωση αυτή, ωστόσο, το εγχείρημα βρέθηκε αντιμέτωπο με μια κατά τα φαινόμενα υπαρξιακή κρίση. Στο πλαίσιο παρασκηνιακής διαμάχης για την εξουσία, που είχε οδηγήσει στην περιθωριοποίηση της Σουλτάνα και άλλων ηγετικών προσωπικοτήτων από την κλίκα του Κόρμπιν, το γραφείο της Ζάρα Σουλτάνα προσπάθησε να ανακτήσει τη θέση του — και να υπερασπιστεί την πιο δημοκρατική άποψή του για τη διαδικασία σχηματισμού — με την ενεργοποίηση συστήματος εγγραφής μελών χωρίς την έγκριση του Κόρμπιν και των ανεξάρτητων βουλευτών.

Μέσα σε ένα καταστροφικό 24ωρο, αυτό προκάλεσε μια γρήγορη και εχθρική αντίδραση από το στρατόπεδο του Κόρμπιν, με νομικές απειλές τόσο από τον Κόρμπιν όσο και από τη Σουλτάνα.

Η διαμεσολάβηση έχει από τότε ηρεμήσει τις διαιρέσεις μεταξύ της ηγεσίας, η οποία τώρα παρουσιάζει ένα ενωμένο μέτωπο, αλλά η ζημιά που έχει υποστεί η δυναμική του εγχειρήματος θα είναι πιο δύσκολο να ανακτηθεί, και η ανάγκη για έλεγχο από τη βάση είναι πλέον αδύνατο να αμφισβητηθεί. Αν το κόμμα θέλει να λειτουργήσει, η βάση πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο του κόμματος και να το κάνει δικό της.

Φράξιες

Αυτή η διαμάχη αντικατοπτρίζει μια σειρά από εντάσεις που ήταν εμφανείς από την αρχή. Στην δήλωση με την οποία ξεκίνησε η διαδικασία, η Σουλτάνα ισχυρίστηκε ότι θα την «συν-ηγούταν» ως ισότιμη συνεργάτης του Κόρμπιν. Αψηφώντας ορισμένους ανώτερους Κορμπινιστές, αυτή η διατύπωση υιοθετήθηκε ως δήλωση αντίθεσης στην ανακήρυξη του Κόρμπιν ως μοναδικού ηγέτη ενός προσωποκεντρικού κόμματος.

Στην πραγματικότητα, η Σουλτάνα έχει αποτελέσει το πιο ορατό, δυναμικό και μαχητικό πρόσωπο του αναδυόμενου κόμματος. Έχει επικοινωνήσει με σαφήνεια το όραμά της για ένα σοσιαλιστικό κόμμα υπό την ηγεσία των μελών του, το οποίο δεν κάνει παραχωρήσεις σε θέματα που προκαλούν πόλωση, όπως τα δικαιώματα των τρανς ατόμων. Έχει επίσης επικρίνει ανοιχτά τα λάθη της Αριστεράς κατά την εποχή του Κόρμπιν. Η Σουλτάνα, πολύ περισσότερο από τον Κόρμπιν, έχει συμμετάσχει σε συγκεντρώσεις που διοργανώθηκαν από τις ημιεπίσημες ομάδες του Your Party που εμφανίστηκαν το καλοκαίρι.

Η Σουλτάνα εμφανίζεται επομένως ως μια σημαντική φωνή για την αριστερά της βάσης. Η ενεργητική είσοδός της στην εθνική ηγεσία μαζί με τον Κόρμπιν είναι μια ελπιδοφόρα ένδειξη για το τι μπορεί να είναι το νέο κόμμα και πώς μπορεί να απομακρυνθεί από το «ευγενικό, ήπιο» στυλ του Κόρμπιν, το οποίο στο παρελθόν είχε ως αποτέλεσμα τη δειλία απέναντι στις επιθέσεις της δεξιάς και την εξάρτηση από τη γραφειοκρατική διαχείριση των συνεργατών του.

Οι μαχητικές και ξεκάθαρες παρεμβάσεις της Σουλτάνα ήταν ιδιαίτερα σημαντικές, δεδομένης της ετερόκλητης φύσης του κόμματος που βρίσκεται σε φάση συγκρότησης. Η νίκη τεσσάρων νέων ανεξάρτητων υποψηφίων στις γενικές εκλογές του 2024 έδειξε τις προοπτικές για μια αριστερή πρόκληση προς το Εργατικό Κόμμα. Καθένας από αυτούς τους υποψηφίους έκανε καμπάνια σε εκλογικές περιφέρειες της εργατικής τάξης με φιλοπαλαιστινιακές πλατφόρμες, κερδίζοντας την υποστήριξη κυρίως των ασιατικών κοινοτήτων. Από τότε, αυτοί οι ανεξάρτητοι βουλευτές λειτουργούν σε συμμαχία με τον Κόρμπιν.

Ωστόσο, οι πολιτικές απόψεις των Ανεξάρτητων είναι πολύ διαφορετικές. Πέρα από μια φιλελεύθερη υποστήριξη της Παλαιστίνης και ένα πρόγραμμα κατά της λιτότητας, συμφωνούν σε ελάχιστα πράγματα. Δεν έχουν ρίζες στην Αριστερά ή στο εργατικό κίνημα. Πιο συγκεκριμένα, ένας από αυτούς, ο Αντνάν Χουσέιν, έχει υποστηρίξει παραχωρήσεις προς τους τρανσφοβικούς και έναν «κοινωνικό συντηρητισμό» με θρησκευτικές επιρροές.

Η Αριστερά καταδίκασε αμέσως τέτοιες υποχωρήσεις, και δικαίως. Οι ανεξάρτητοι βουλευτές θα έχουν πραγματική εξουσία στο νέο κόμμα, αλλά είναι από τα λιγότερο αξιόπιστα μέλη του. Μένει να δούμε αν θα αποδεχθούν την πολιτική πειθαρχία που απαιτείται για να παραμείνουν σε ένα σοσιαλιστικό κόμμα.

Ενώ είναι απαραίτητο να διατηρηθεί μια σκληρή γραμμή απέναντι σε προσωπικότητες όπως ο Χουσέιν, η Αριστερά θα πρέπει επίσης να εξετάσει πώς θα διατηρήσει την υποστήριξη των εκλογικών περιφερειών που εκπροσωπεί. Η οικοδόμηση μιας οργάνωσης που θα μπορεί να γεφυρώσει το κυρίως αστικό αριστερό κίνημα με τους εργάτες των πόλεων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από θρησκευτικούς ηγέτες, είναι ένα μακροπρόθεσμο εγχείρημα. Θα απαιτήσει πολιτική ικανότητα και υπομονή για να ξεπεραστεί η πολωμένη πολιτική γεωγραφία που επικρατεί σε μεγάλο βαθμό από το δημοψήφισμα για το Brexit.

Η πολιτική πολυμορφία του κόμματος εκδηλώνεται επίσης σε διάφορα τοπικά κινήματα που έχουν δημιουργηθεί γύρω από προσωπικότητες όπως ο Λουφτούρ Ραχμάν (ηγέτης της ομάδας Aspire στο Tower Hamlets του Λονδίνου) και ο Τζέιμι Ντρίσκολ (ηγέτης του Majority, ενός κόμματος αριστερότερο του Εργατικού Κόμματος στη βορειοανατολική Αγγλία). Κανένα από τα δύο κόμματα δεν είναι αυστηρά σοσιαλιστικό στην πολιτική του, αν και και τα δύο έχουν δημιουργήσει αποτελεσματικές οργανώσεις που έχουν σημειώσει εντυπωσιακές εκλογικές επιδόσεις με ένα αριστερό-λαϊκιστικό πρόγραμμα.

Η θέση τέτοιων οργανώσεων στο νέο κόμμα εγείρει όχι μόνο πολιτικά αλλά και οργανωτικά ζητήματα. Ο Κόρμπιν, για παράδειγμα, έχει υποστηρίξει μια ομοσπονδιακή δομή για το νέο κόμμα, με την άποψη ότι αυτό θα του επιτρέψει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευρύς συνασπισμός. Μια τέτοια δομή προτιμάται επίσης από ορισμένα τμήματα της επαναστατικής Αριστεράς, αν και για αρκετά διαφορετικούς λόγους: προτιμούν να συνδεθούν ως ομάδες, διατηρώντας παράλληλα την οργανωτική τους ανεξαρτησία. Ένας κίνδυνος, ωστόσο, είναι ότι μια ομοσπονδιακή δομή μπορεί να οδηγήσει το νέο κόμμα να αναπαράγει, αντί να ξεπεράσει, τον χαρακτήρα της «ευρείας» σοσιαλδημοκρατίας που έχει από καιρό χαρακτηρίσει το Εργατικό Κόμμα.

Από την άλλη πλευρά, η Σουλτάνα έχει ταχθεί υπέρ μιας δομής «ένα μέλος, μία ψήφος» («One Member One Vote», OMOV), την οποία θεωρεί απαραίτητη για να εξασφαλιστεί ένα δημοκρατικό και ιδεολογικά σταθερό κόμμα της Αριστεράς. (Η Σουλτάνα θέλει το κόμμα να ονομαστεί «Η Αριστερά»). Το μοντέλο OMOV υποστηρίζεται επίσης από άτομα που διαφέρουν από τη Σουλτάνα είτε σε θέματα πολιτικής, διαχείρισης του κόμματος, είτε στο ζήτημα της «συν-ηγεσίας». Ορισμένες εκδοχές αυτού του μοντέλου θα σήμαιναν στην πράξη ότι, αντί για μια ακτιβιστική δημοκρατία, το κόμμα θα διοικείται μέσω ατομικών «διαβουλεύσεων» των μελών, οι οποίες θα αποδυνάμωναν την αριστερή του πτέρυγα.

Έτσι, οι απόψεις σχετικά με την οργανωτική δομή διαιρούν τα μέλη του κόμματος με τρόπο μη γραμμικό. Αυτές οι διαφωνίες επιδεινώνονται από προσωπικές συγκρούσεις.

Συνοψίζοντας, η ανακοίνωση της ίδρυσης του κόμματος έγινε σε μια σειρά από χαοτικές συνθήκες, χωρίς ένα συνεκτικό σχέδιο ή μια ενιαία οπτική για το πώς θα πρέπει να είναι το κόμμα, ποιο θα πρέπει να είναι το χρονοδιάγραμμα για τη σύστασή του ή ποιες δομές θα πρέπει να υιοθετήσει. Η ευθύνη για την επίλυση αυτών των ζητημάτων έχει ανατεθεί σε ένα μη εκλεγμένο και αδιαφανές δίκτυο ατόμων με δικές τους ατζέντες — κάποιες πολιτικές, κάποιες προσωπικές.

Είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί η ηγεσία που βασίζεται σε κλίκες — κυρίως από μέλη του κοινοβουλευτικού προσωπικού και ηγέτες συνδικαλιστικών οργανώσεων — από μια ολοκληρωμένη δημοκρατία που θα εκπροσωπεί την πολιτική προοπτική της βάσης του κόμματος, καθώς και την περιφερειακή, φυλετική και έμφυλη πολυμορφία του.

Προοπτικές

Αν και η διαδικασία σχηματισμού αποδείχθηκε απογοητευτική, το γρανάζι έχει πλέον τεθεί σε κίνηση και οι προοπτικές για την Αριστερά δεν είναι απαραίτητο να παραμείνουν τόσο δυσοίωνες όσο φαίνονται σήμερα. Η δεξιά συναίνεση που διέπει όλα τα κύρια κόμματα καλύπτει μια πολύ πιο περίπλοκη εικόνα. Η λαϊκή υποστήριξη για την Παλαιστίνη, για εκτεταμένες εθνικοποιήσεις και για τη φορολόγηση των πλουσίων παρέχει μια σταθερή βάση για ένα σοσιαλιστικό πολιτικό σχέδιο. Εν τω μεταξύ, η ευρεία απόρριψη του πολιτικού κατεστημένου θα πρέπει να ανοίξει το δρόμο όχι μόνο για έναν «λαϊκιστικό» πολιτικό στυλ, αλλά και για ένα πρόγραμμα δημοκρατικής αλλαγής με βάση την εργατική τάξη.

Παράλληλα με τη διαδικασία του Your Party, η Αριστερά έχει επίσης εδραιώσει την κυριαρχία της μέσω του Πράσινου Κόμματος στην Αγγλία και την Ουαλία. Οι Πράσινοι εξέλεξαν πρόσφατα έναν νέο ηγέτη, τον Ζακ Πολάνσκι, ο οποίος είναι αποφασισμένος να τους μετατρέψει σε ένα «οικο-λαϊκιστικό» όχημα που θα υπερασπίζεται προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και θα επικοινωνεί με μαχητική γλώσσα. Η δεύτερη θέση των Πρασίνων σε περίπου 40 εκλογικές περιφέρειες των Εργατικών τους δίνει μια καλή θέση για να προσθέσουν μια σημαντική δύναμη στην αριστερή πρόκληση απέναντι στους Εργατικούς, και ήδη γίνονται συζητήσεις για μια κόκκινη-πράσινη συμμαχία. Μια τέτοια συμμαχία θα είχε τις προκλήσεις και τα προβλήματά της (οι Πράσινοι δεν είναι σοσιαλιστικό κόμμα), αλλά αν προσεγγιστεί με τρόπο βασισμένο σε αρχές, θα μπορούσε να αποφέρει καρπούς.

Εκτός της Αγγλίας, η εικόνα περιπλέκεται επιπλέον από συνταγματικά ζητήματα που είναι ιδιαίτερα επιτακτικά στη Σκωτία. Εκεί, το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα φαίνεται έτοιμο να εκμεταλλευτεί την παρακμή του Εργατικού Κόμματος, αν και οι προοδευτικές και αντικαθεστωτικές του θέσεις έχουν υποστεί σημαντική αποδυνάμωση, ενώ το Κόμμα της Μεταρρύθμισης βρίσκεται σε άνοδο. Ένα αριστερό κόμμα στη Σκωτία, με ουσιαστική αυτονομία, αποτελεσματική ηγεσία και ταξικό πρόγραμμα, θα μπορούσε να προκαλέσει μια πολύ αναγκαία αναταραχή στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της ανεξαρτησίας.

Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για μια μαχητική, μαζική, σοσιαλιστική πολιτική, αν προσεγγιστεί με τον σωστό τρόπο. Οποιοσδήποτε βαθμός επιτυχίας θα είχε ως αποτέλεσμα η άρχουσα τάξη να ασκήσει τεράστια πίεση στην ηγεσία του να συμμετάσχει σε συνασπισμούς. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο το κόμμα να προχωρήσει με σαφή πολιτική στάση και σκοπό.

Οι παρεμβάσεις των επαναστατών σοσιαλιστών πρέπει να συγκλίνουν σε τρία σημεία:

1. Το κόμμα πρέπει να έχει μια ολοκληρωμένη δημοκρατία βάσης, με πλήρη διαφάνεια από τους εκλεγμένους και ανακλητούς ηγέτες.

2. Η ιδιότητα μέλους, η προσχώρηση και ειδικά η υποψηφιότητα πρέπει να βασίζονται σε συμφωνία γύρω από μη διαπραγματεύσιμες προγραμματικές δεσμεύσεις, συμπεριλαμβανομένης της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων (τρανς, μετανάστες κ.λπ.).

3. Το κόμμα υπάρχει για να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμά του και είναι προσηλωμένο στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας ως τον μόνο τρόπο για να αποφευχθεί ένα μέλλον καπιταλιστικής βαρβαρότητας και περιβαλλοντικής κατάρρευσης. Οι εκλογικές συμμαχίες με φιλοκαπιταλιστικές δυνάμεις είναι, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, απαράδεκτες.

Οι επαναστάτες σοσιαλιστές θα πρέπει να αναλάβουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στο νέο κόμμα. Συντονίζοντας τις προσπάθειές μας πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές και άλλες διαιρέσεις, μπορούμε να αντισταθμίσουμε τις πιέσεις που ασκούνται για να υποκύψουμε στις αντιδραστικές προκαταλήψεις, στο βρετανικό κεφάλαιο και στον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Μόνο ένα κόμμα αυτού του είδους θα αντιπροσωπεύει μια πραγματική ρήξη με την προδοτική ιστορία του Εργατισμού.

https://againstthecurrent.org/atc239/uk-can-the-left-turn-the-tide/