Stephen Kinzer

Την άνοιξη του 1951, και τα δύο σώματα του ιρανικού κοινοβουλίου ψήφισαν ομόφωνα την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας. Ήταν μια κοσμοϊστορική στιγμή και ολόκληρο το έθνος πανηγύρισε. «Όλη η δυστυχία, η αθλιότητα, η ανομία και η διαφθορά του Ιράν τα τελευταία πενήντα χρόνια προκλήθηκαν από το πετρέλαιο και τους εκβιασμούς της πετρελαϊκής εταιρείας», δήλωσε ένας ραδιοφωνικός σχολιαστής. Βάσει του νόμου περί εθνικοποίησης, το Ιράν συμφώνησε να αποζημιώσει τη Βρετανία για τα χρήματα που είχε δαπανήσει για την κατασκευή των πηγών και του διυλιστηρίου, αν και οποιοσδήποτε αμερόληπτος διαιτητής θα κατέληγε πιθανότατα στο συμπέρασμα ότι, δεδομένου του ύψους των κερδών που είχαν αποκομίσει οι Βρετανοί στο Ιράν όλα αυτά τα χρόνια, το χρέος του Ιράν θα ήταν μικρότερο από μηδέν. Ο Μοσαντέγ αρέσκονταν να επισημαίνει ότι οι ίδιοι οι Βρετανοί είχαν πρόσφατα εθνικοποιήσει τις βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα. Επέμενε ότι προσπαθούσε απλώς να κάνει ό,τι είχαν κάνει και οι Βρετανοί: να στρέψει τον πλούτο του έθνους του προς όφελός του και να κάνει μεταρρυθμίσεις προκειμένου να αποτρέψει τον λαό από το να καταφύγει στην επανάσταση. Οι Βρετανοί διπλωμάτες στη Μέση Ανατολή δεν συγκινήθηκαν, φυσικά, από αυτό το επιχείρημα.

Nima Sabouri

Το πρωί της 6ης Αυγούστου, ο Ρεζά Ρασαέι, ένας 34χρονος Κούρδος πολιτικός κρατούμενος και ένας από τους συλληφθέντες της εξέγερσης της Ζίνα, εκτελέστηκε μετά από πολύμηνη φυλάκιση και βασανιστήρια. Αυτή η κρατική δολοφονία, μαζί με την εκτέλεση άλλων 23 κρατουμένων κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, συνέβη σε μια περίοδο κατά την οποία η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν βρίσκεται εν μέσω των πιο οξυμένων εξωτερικών πολιτικοστρατιωτικών εντάσεων, ιδίως μετά τη δολοφονία του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια στην Τεχεράνη.

Adrián Piva

Εδώ θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο ως τη συμπύκνωση μιας βαθιάς διαδικασίας μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας που συνέδεαν την οικονομία και την πολιτική μετά την κρίση του 2001 και, ως εκ τούτου, ως σημάδι του τέλους μιας εποχής. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε αυτό το επιχείρημα παρουσιάζοντας τους κύριους παράγοντες της οικονομικοπολιτικής διαδικασίας που κατέστησαν δυνατό τον θρίαμβο του Μιλέι. Στα συμπεράσματα θα συνοψίσουμε τη συνολική προσέγγιση, θα δώσουμε ορισμένα στοιχεία για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης με βάση τα όσα συνέβησαν κατά τους πρώτους μήνες της και θα συζητήσουμε τις μελλοντικές προοπτικές.

Martín Mosquera

Τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες μιας κάποιας αναζωπύρωσης των στρατηγικών συζητήσεων, οι περισσότερες από τις οποίες πάνε προς την ίδια κατεύθυνση. Πρόκειται για συζητήσεις γύρω από έναν ενδεχόμενο «δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό» – μια εναλλακτική λύση στον λενινισμό και τη σοσιαλδημοκρατία: είναι η εκ νέου ανακάλυψη του Νίκου Πουλαντζά (1936-1979) στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, και είναι και μια, πιο πρωτότυπη, επανεκτίμηση του Καρλ Κάουτσκι (1854-1938), πριν από το 1910, στη νέα αγγλόφωνη αριστερά. Αυτή η αναβίωση είναι υγιής και έκφραση ενός νέου πολιτικού κλίματος. Συχνά, ωστόσο, οι συζητήσεις που στοχεύουν στην επικαιροποίηση της σοσιαλιστικής στρατηγικής χαρακτηρίζονται από μια απλουστευτική περιγραφή της παράδοσης που στοχεύουν να ξεπεράσουν. Αυτό μπορεί να έχει μια ερμηνευτική χρησιμότητα, καθώς επιτρέπει την ανάδειξη των καινοτομιών και των σημείων ρήξης. Όμως, μια υπεραπλουστευτική αναπαράσταση της παράδοσης μας στερεί από αναφορές που μπορεί να εξακολουθούν να είναι χρήσιμες για τις σύγχρονες συζητήσεις και κινδυνεύει να κρύψει περισσότερα από όσα να φωτίσει. [Αναδημοσίευση από Περιοδικό «Τέσσερα»]

Για άλλη μια χρονιά η Αττική, αλλά και η Εύβοια, ο Λαγκαδάς, το Ρέθυμνο, καίγονται σαν αποτέλεσμα της κυβερνητικής επιλογής να διαλυθεί κάθε σύστημα πυροπροστασίας και πυρόσβεσης. Το επιβεβαιώνει το γεγονός πως κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται με τεράστιες καταστροφές η τραγωδία των καμένων δασών, καλλιεργήσιμης γης και κατοικημένων περιοχών. Μαζί με το δασικό πλούτο και το φυσικό περιβάλλον, κινδυνεύουν ζωές, αλλά και σπίτια, κρίσιμες υποδομές, όπως τα νοσοκομεία Παίδων Πεντέλης και 414. Την ίδια στιγμή καίγεται από τις 18 Ιούλη (!) το όρος Όρβηλος στις Σέρρες, όπως πριν το Φαλακρό στη Δράμα, με το «επιτελικό κράτος» απλά να διαπιστώνει ότι οι διαλυμένες υπηρεσίες δεν μπορούν να σβήσουν τη φωτιά.

Sylvestre Jaffard

Το γαλλικό σύνταγμα δίνει στον πρόεδρο μεγάλη εξουσία, οπότε ο Μακρόν μπορεί να επιλέξει να υπεκφεύγει, όπως κάνει τώρα, χρησιμοποιώντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις καλοκαιρινές διακοπές ως δικαιολογία. Αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ με μια πλέον εντελώς παράνομη κυβέρνηση (η οποία έχει πράγματι παραιτηθεί, αλλά εξακολουθεί να είναι στη θέση της, ενώ ο αντικαταστάτης πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη οριστεί από τον Μακρόν). Ακόμα και αν δεν αποκτήσουμε μια κυβέρνηση NFP, είναι ένα σημαντικό αίτημα που πρέπει να τεθεί, έστω και από άποψη διαπαιδαγώγησης. Μπορεί να γίνουν νέες εκλογές τον επόμενο χρόνο, και θα μπορούμε να πούμε «ο Μακρόν προσπάθησε να αρνηθεί το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών, τώρα είναι η ώρα να δώσουμε στο NFP μια σαφή πλειοψηφία». Εξίσου σημαντικό, ή ακόμα πιο σημαντικό, σε κάθε απεργία και κάθε αγώνα μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία νομιμοποίηση, η νομιμοποίηση είναι δική μας.

Όπως καταγγείλαμε από 6/8/2024 τα δύο πλοία «Overseas Santorini» και το «Overseas Sun Coast» προμηθεύουν στρατιωτικά καύσιμα για τα πολεμικά αεροσκάφη F16 & F35 του Ισραήλ που βομβαρδίζουν τη Γάζα, στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού. Το καθένα από αυτά μεταφέρει 300.000 βαρέλια καυσίμου αεροσκαφών στρατιωτικής ποιότητας αρκετά για να ανεφοδιάσουν ένα μαχητικό αεροσκάφος F-16 περίπου 12.000 φορές.

Seraj Assi

Στις 8 Ιουλίου 1972, ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Γασσάν Καναφάνι βγήκε από το διαμέρισμά του σε ένα προάστιο της Βηρυτού, μπήκε στο Austin 1100 και άνοιξε τη μίζα. Μια χειροβομβίδα που περιείχε μια πλαστική βόμβα τριών κιλών, τοποθετημένη πίσω από τον προφυλακτήρα από πράκτορες της Μοσάντ, εξερράγη, ταρακουνώντας ολόκληρη τη γειτονιά. Ο Καναφάνι αποτεφρώθηκε ακαριαία, μαζί με τη δεκαεπτάχρονη ανιψιά του, Λάμις Νατζίμ. Ήταν μόλις τριάντα έξι ετών… Ο Καναφάνι πολέμησε με την πένα του, τόσο ως συγγραφέας όσο και ως εκπρόσωπος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ήταν, όπως έγραψε μια νεκρολογία, «ένας κομάντο που δεν πυροβόλησε ποτέ». Επαναστάτης συγγραφέας που γεννήθηκε την παραμονή της Μεγάλης Παλαιστινιακής Επανάστασης, ο Καναφάνι υπερασπίστηκε την παλαιστινιακή αντίσταση και απελευθέρωση. Αυτό τον έβαλε τελικά στο στόχαστρο των πρακτόρων της Μοσάντ, οι οποίοι δεν ανέχονταν καμία αντίσταση.

Γασσάν Καναφάνι

Φίλε μου ... Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πόδι της Νάντιας, το ακρωτηριασμένο από την κορυφή του μηρού. Όχι! Ούτε θα ξεχάσω τη θλίψη που είχε πλάσει το πρόσωπό της και είχε ενσωματωθεί για πάντα στα χαρακτηριστικά του. Βγήκα από το νοσοκομείο της Γάζας εκείνη την ημέρα, με το χέρι μου να σφίγγει με σιωπηλό χλευασμό τις δύο λίρες που είχα φέρει μαζί μου για να δώσω στη Νάντια. Ο καυτός ήλιος γέμισε τους δρόμους με το χρώμα του αίματος. Και η Γάζα ήταν ολοκαίνουργια, Μουσταφά! […] Αυτή η Γάζα, στην οποία εμείς και οι καλοί της άνθρωποι είχαμε ζήσει επτά χρόνια Νάκμπα, ήταν κάτι καινούργιο. Μου φάνηκε ότι ήταν απλώς μια αρχή. Δεν ξέρω γιατί πίστευα ότι ήταν απλώς μια αρχή. Φανταζόμουν ότι ο κεντρικός δρόμος καθώς επέστρεφα στο σπίτι ήταν μόνο μια μικρή αρχή ενός μεγάλου, μακρύ δρόμου που οδηγούσε στη Σάφεντ. Τα πάντα σε αυτή τη Γάζα ήταν πένθος για το πόδι της Νάντιας το ακρωτηριασμένο από την κορυφή του μηρού, ένα πένθος που δε σταματά στο κλάματα, μια πρόκληση, αλλά περισσότερο κι απ’ αυτό ήταν κάτι σαν ανάκτηση του ακρωτηριασμένου ποδιού!

Banah Ghadbian

Αυτή η παρέμβαση εξετάζει: 1) την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων στη Συρία από τον Άσαντ ως ένα από τα κίνητρα για τις εξεγέρσεις στη Συρία∙ 2) την κατοχή του συριακού Γκολάν από τους εποίκους της σιωνιστικής οντότητας και την χρησιμοποίηση του «πράσινου ξεπλύματος»∙ 3) τα πεδία και τα κινήματα μεταξύ των Σύριων όπου συγκλίνει η συνείδηση των πολλαπλών καταπιέσεων, και ειδικότερα, όπου η σχέση με τη γη (χρησιμοποιώντας τα τριαντάφυλλα και τα μήλα ως τεχνολογίες αντίστασης) αψηφά τόσο τις λογικές της κυριαρχίας των εποίκων-αποικιοκρατών όσο και τις λογικές του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος.