Κράτος, δικαιοσύνη και κεφάλαιο στη Βόρεια Μακεδονία προσπαθούν να κατασχέσουν το κτίριο που στεγάζεται η Ομοσπονδία των Συνδικάτων στα Σκόπια για να προχωρήσει ένα οικιστικό σχέδιο για την ελίτ της χώρας. Είναι μια κίνηση που σηματοδοτεί την άμεση κήρυξη πολέμου προς την εργατική τάξη της γειτονικής χώρας, η οποία βιώνει ήδη συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης. Το εργατικό κίνημα στη Βόρεια Μακεδονία βρίσκεται ωστόσο σε λήθαργο, καθώς η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει αποδεχθεί την “κοινωνική ειρήνη” και στα 30 χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας δεν έχει κηρυχθεί ούτε μια γενική απεργία. Οι σύντροφοι της οργάνωσης Σοσιαλιστική Αυγή σε ανακοίνωσή τους απευθύνουν κάλεσμα ταξικής απάντησης

Όλο το ζήτημα για τους κομμουνιστές είναι να «απελευθερωθούν» οι ανθρώπινες σχέσεις από τα δεσμά του οικονομικού καταναγκασμού και τις προλήψεις, και να αποκτήσουν το πλήρες κοινωνικό δηλαδή ανθρώπινο περιεχόμενό τους (που ολοκληρωμένα μπορεί να γίνει στην κομμουνιστική κοινωνία) και όχι να γυρνάνε σε συντηρητικές θέσεις όπως «η διαφωνία του ΚΚΕ στην τροποποίηση του Σύμφωνου Συμβίωσης και ιδιαίτερα στην επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια απορρέει από το χαρακτήρα και την εξέλιξη του θεσμού της οικογένειας, από το ρόλο της στην αναπαραγωγή του είδους…  να υιοθετούν δηλ. αντεπιστημονικές απόψεις που παρουσιάζουν την ομοφυλοφιλία περίπου σαν ασθένεια.

Οι διακρίσεις, η περιθωριοποίηση και οι επιθέσεις σε βάρος των δικαιωμάτων και των ελευθεριών είναι η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Ο διαχωρισμός με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό είναι γέννημα - κατασκεύασμα ενός συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όπως είναι ο καπιταλισμός και αυτή την καταπίεση την υλοποιούν καθημερινά οι πολιτικές των κυβερνήσεων, όπως αυτή της ΝΔ, που υπηρετούν αυτό το σύστημα.  Η νομοθετική πρωτοβουλία της ΝΔ για την αναγνώριση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών είναι μια παραχώρηση που αναγκάζεται να κάνει κάτω από την πίεση και τους αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας

Rateb Shabo

Η ιστορία του αγώνα του Ριάντ Αλ-Τουρκ, ηγέτη του του Κομμουνιστικού Κόμματος «Πολιτικό Γραφείο», ενάντια στην τυραννία πριν και υπό το καθεστώς Άσαντ, αξίζει τα τιμητικά σχόλια που έχει λάβει. Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη ιστορία της Συρίας δεν είναι φτωχή σε παρόμοιες μορφές αγώνα. Αλλά η τόλμη του, η δράση του, η απλότητα του λόγου και του τρόπου ζωής του πρέπει να χαιρετιστούν. Πολλοί από αυτούς που συνεργάστηκαν μαζί του και από αυτούς που τον γνώριζαν από κοντά έχουν αναφερθεί σε αυτό. Αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθεί με την αγωνιστική προσωπικότητα του εκλιπόντος, που τυγχάνει πολλής εκτίμησης, ούτε με την κομματική του προσωπικότητα, που συχνά επικρίνεται, αλλά μάλλον με την πολιτική του προσωπικότητα, λαμβάνοντας υπόψη το βαθύ δίλημμα που βίωνε πάντα η αριστερά που αντιτάχθηκε στο καθεστώς στη Συρία, αδιάλειπτα, ιδιαίτερα μετά το 1970.

Sungur Savran

«θελήσανε να με πετάξουν απ’ το κόμμα, / μα δεν το πέτυχαν / ούτε και συντρίφτηκα κάτω από τα είδωλα που γκρεμίζονταν.» Αυτοί οι στίχοι προέρχονται από το διάσημο ποίημα του Ναζίμ με τίτλο «Αυτοβιογραφία». Θα έπρεπε να παρακινήσει όλους όσοι τον γνωρίζουν να σταθούν και να αναρωτηθούν: Ποιος ήταν αυτός που προσπάθησε να απομακρύνει τον Ναζίμ από το κόμμα του, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα της Τουρκίας; Ακόμη πιο αινιγματική είναι ο τελευταίος στίχος: Για ποια πεσμένα είδωλα μιλάει ο Ναζίμ και, κυρίως, γιατί δεν έχει συντριβεί κάτω από αυτά τα πεσμένα είδωλα;

Ilya Budraitskis

Σε αυτές τις συνθήκες, το καθήκον της διεθνούς αριστεράς παραμένει η εναντίωση στον ιμπεριαλισμό του Πούτιν, η αλληλεγγύη με την ουκρανική αντίσταση, η εναντίωση στον δυτικό ιμπεριαλισμό και η υποστήριξη του αγώνα μέσα στη Ρωσία από τα κάτω ενάντια στο νεοφασιστικό καθεστώς του Πούτιν. [Αναδημοσίευση από το Περιοδικό «Τέσσερα»]

Omar Hassan

Η γενοκτονική επίθεση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου κατά του λαού της Γάζας αποκάλυψε τη βαρβαρότητα στην καρδιά της ισραηλινής κοινωνίας. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αρχίζουν να βλέπουν τη λεγόμενη «σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης» ως αυτό που είναι: μια καταπιεστική αποικιοκρατική κατοχή ενός λαού από έναν άλλο λαό, που διακόπτεται από μια σειρά βίαιων σφαγών. Αυτό συμβαίνει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, και κάθε φρικαλεότητα υποστηρίζεται μέχρι κεραίας από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία.

Η επίθεση που εξαπολύει το σιωνιστικό καθεστώς εναντίον της Γάζας έχει πάρει τον χαρακτήρα της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού: οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις 26 χιλιάδες (παιδιά και γυναίκες κυρίως), δεκάδες χιλιάδες τραυματισμένοι, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εκτοπισμένοι. Σε τεράστιες εκτάσεις αυτής της στενής λωρίδας γης δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο από τους βομβαρδισμούς, ενώ με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι ισραηλινές δυνάμεις καταστρέφουν νοσοκομεία, σχολεία και υποδομές κάθε είδους. Τα δυόμισι εκατομμύρια των κατοίκων της Γάζας βρίσκονται αντιμέτωποι με την απειλή της πείνας, της δίψας και των μολυσματικών ασθενειών, εξαιτίας του ασφυκτικού αποκλεισμού που έχει επιβάλει στη Γάζα το Ισραήλ.

Ανθή Παζιάνου

Άπαντες αθώοι, είπε ο πρόεδρος του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων, έπειτα και από την απαλλακτική πρόταση εισαγγελέα για τα αδικήματα κατασκοπείας – «Δεν είναι έγκλημα να σώζεις ζωές» τόνισαν αλληλέγγυοι.

Gabriel Leão

Τον Δεκέμβριο του 2022, τα βραζιλιάνικα μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν φωτογραφίες υποσιτισμένων παιδιών Γιανομάμι που συγκλόνισαν το έθνος. Οι αυτόχθονες πληθυσμοί του Αμαζονίου ζούσαν από παλιά από το κυνήγι, τη γεωργία και τη συλλογή τροφής και πόρων από το πλούσιο τροπικό δάσος. Αλλά η καταπάτηση των εδαφών τους από το κράτος της Βραζιλίας, τις εταιρείες, τους παράνομους υλοτόμους και τους παράνομους μεταλλωρύχους τους έχει πλέον καταδικάσει σε πείνα και ασθένειες.