Η πολιτική της νέας κουβανικής ιστοσελίδας Comunistas. Ανακοίνωση της Συντακτικής Επιτροπής

Η Κούβα βιώνει σήμερα μια κρίση που την ξεπερνά μόνο η Ειδική Περίοδος. Τουλάχιστον, αυτό αντιλαμβάνεται, βιώνει και κατανοεί η κουβανική εργατική τάξη, η οποία δεν ενδιαφέρεται για τις στατιστικές, αλλά για τις καθημερινές ιστορίες που χαρακτηρίζονται από μεγάλες ουρές που διαρκούν για ώρες και λίγα εμπορεύματα για να αγοραστούν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όταν επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», θα βρούμε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο από αυτό που αφήσαμε, ακόμη χειρότερο, επειδή από πριν υπήρξε μια οξεία κρίση, που αντικατοπτρίζεται στην έλλειψη προϊόντων που καλύπτουν βασικές ανάγκες.

Θα επιστρέψουμε σε μια «κανονικότητα» που στη συνέχεια θα σηματοδοτηθεί από τα κλειστά σύνορα για τουλάχιστον τρεις μήνες. Ως εκ τούτου, η τουριστική βιομηχανία θα έχει χάσει σχεδόν ένα εκατομμύριο ξένους πελάτες, αν δώσουμε κάποιους συντηρητικούς αριθμούς. Η κουβανική οικονομία έχει αναπτύξει μια τέτοια εξάρτηση από τον τουρισμό που αυτό το πλήγμα θα αναδείξει –και πάλι!– πόσο επικίνδυνο είναι να προσδένεσαι σε έναν μόνο οικονομικό τομέα.

Τη στιγμή που θα ξανανοίξουν τα σύνορα, η παγκόσμια οικονομία θα βρίσκεται σε μια γενική κρίση, τη μεγαλύτερη μετά από εκείνη του 1929. Αυτό ισχυρίζονται μη κομμουνιστικές εφημερίδες όπως ο Guardian, οι New York Times και οι Financial Times. Επίσης, δύο από τις κύριες πηγές του τουρισμού μας, η Ισπανία και η Ιταλία, είναι χώρες που πλήττονται σοβαρά από την Covid-19. Επομένως, εάν ο τουρισμός άρχιζε να επιστρέφει τον Οκτώβριο, συνήθως μια υψηλή σεζόν, θα έχουμε πραγματικά μια χαμηλή σεζόν.

Σε αυτό το πανόραμα πρέπει να συμπεριλάβουμε τα μέτρα κατά της Κούβας που έχει ξεκινήσει ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος, μολονότι φαίνεται απίστευτο, θα κερδίσει πιθανώς τις προεδρικές εκλογές. Το γεγονός ότι η Βενεζουέλα χρειάζεται ιρανικά καύσιμα δείχνει ότι δεν είναι πλέον η χώρα στης οποίας τα καύσιμα στηριζόμασταν κάποτε. Με άλλα λόγια, η μελλοντική μας «κανονικότητα» θα σηματοδοτηθεί από μια άλλη κρίση στις δημόσιες συγκοινωνίες.

Η αντίδραση της κουβανικής κυβέρνησης σε αυτήν την κρίση, σύμφωνα με τον Υπουργό Οικονομικών και Τιμών, είναι να μειώσει τις δαπάνες στον τομέα που έπαψε πρώτος να λειτουργεί, δηλαδή στον τομέα του πολιτισμού και σε όλους αυτούς τους τομείς που «δεν παράγουν». Επιπλέον, ζητά την «απεριόριστη απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων». Και οι δύο ανακοινώσεις που έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες, είναι ένας συνδυασμός που δεν είναι πολύ ενθαρρυντικός.

Σε μεγάλο βαθμό, η πλειοψηφία δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα τού τι σημαίνει «απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων», γιατί για την πλειοψηφία, ο μαρξισμός-λενινισμός και η πολιτική οικονομία, αντικείμενα διδασκαλίας σε όλα τα επίπεδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σε κάθε πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, γενικά σημαίνουν πλήξη και δόγμα. Ο Μαρξ εμφανίζεται στην εφημερίδα Granma μόνο κατά τις επετείους της γέννησης και του θανάτου του.

Κι ύστερα ξεχάστηκε ότι ένα σημαντικό μέρος των παραγωγικών δυνάμεων αποτελείται από τα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, τα εργαλεία παραγωγής, είτε ψαλίδια και σφυριά, είτε τρακτέρ, εργοστάσια και αρτοποιεία είτε ξενοδοχεία, όλα όσα χρησιμεύουν στην παραγωγή, εκτός από τις πρώτες ύλες.

Ξεχάστηκε επίσης ότι για να εκπληρώσουν τα μέσα παραγωγής το σκοπό τους, είναι απαραίτητο να τεθούν σε κίνηση από το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό. Δηλαδή, από τις φυσικές και πνευματικές μας ικανότητες: το άλλο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων.

Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι να κατανοήσουμε την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων. Είτε απελευθέρωση με τη σοσιαλιστική έννοια, είτε απελευθέρωση προς όφελος των «μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων» («Pymes»), ένας άλλος όμορφος ευφημισμός πολύ δημοφιλής σήμερα, που μαζί με την κατάχρηση των όρων επιχειρηματίες ή αυτοαπασχολούμενοι, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουμε να πούμε: αστική τάξη.

Αυτοί οι τρομεροί ευφημισμοί έχουν κάνει την κουβανική κοινωνία να πιστεύει ότι ο παλιός πωλητής καραμελών είναι τόσο αυτοαπασχολούμενος όσο και ο ιδιοκτήτης μιας καφετέριας. Η διαφορά που έγκειται στο γεγονός ότι ο εργαζόμενος είναι αυτός που ζει από την εργατική του δύναμη –είτε πουλώντας την, είτε χρησιμοποιώντας την για τον εαυτό του– ενώ οι αστοί ζουν από την υπεραξία που προκύπτει από αυτό που πουλάει ο εργαζόμενος σε αυτούς –μέσω της μισθωτής εργασίας– την εργατική δύναμη που θέτει σε κίνηση τα μέσα παραγωγής, που ανήκουν στους αστούς, την υπεραξία η οποία όχι μόνο ικανοποιεί τις σωματικές και πνευματικές ανάγκες των αστών, αλλά χρησιμοποιείται για τη δημιουργία περισσότερης υπεραξίας.

Εάν για περαιτέρω διευκρίνιση λέμε ότι η εργασία πραγματοποιείται όταν πωλείται εργατική δύναμη, βλέπουμε ότι όταν ο ιδιοκτήτης μιας καφετέριας αγοράζει από τον φοιτητή του πανεπιστημίου τη φυσική του ικανότητα να περάσει 12 ώρες πίσω από μια ταμειακή μηχανή, και επίσης, την πνευματική του ικανότητα να μπορεί να δεχτεί το μετατρέψιμο πέσο και να επιστρέψει τα χρήματα σε εθνικό νόμισμα, αυτός που εργάζεται είναι ο φοιτητής, πωλητής της εργατικής του δύναμης και όχι ο αστός. Εν τω μεταξύ, η πωλήτρια φυστικιών εργάζεται μόνο για τον εαυτό της: δηλαδή, είναι αυτοαπασχολούμενη.

Από την άλλη πλευρά, εάν απελευθερώσουμε τις παραγωγικές δυνάμεις με τη σοσιαλιστική έννοια, θα ήταν απαραίτητο να απελευθερώσουμε τα μέσα παραγωγής από την κρατική-κεντρική διοίκηση, την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη απελευθερώνεται από τους γραφειοκράτες που αποφασίζουν για αυτήν στις επιχειρήσεις. Δηλαδή: να να φτάσουμε στην πολυπόθητη εργατική διαχείρηση.

Το άλλο όραμα, αυτό που θα ωφελήσει τον ιδιωτικό τομέα, περιγράφεται στην εντέλεια από την οικονομολόγο Camila Piñeiro Harnecker όταν λέει ότι η οικονομική τάση ζητά «την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων με περισσότερο χώρο για ιδιωτικές εταιρείες και την αγορά»¹. Αλλά γιατί να γίνει αυτό; Ας πάρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση παραγωγικών δυνάμεων στο σύνολό τους: ένα ξενοδοχείο και τους εργαζόμενούς του. Τι σημαίνει απελευθέρωση αυτών των παραγωγικών δυνάμεων; Για να έχουν οι εργαζόμενοι, σε πλήρη ισότητα, τη διαχείριση του ξενοδοχείου ή, για να απελευθερωθεί το ξενοδοχείο –δηλαδή, η τουριστική βιομηχανία– από τα «εμπόδια» προκειμένου να μπορεί ο κουβανικός ιδιωτικός τομέας να συμμετάσχει στη διοίκησή του;

Η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί επίσης να σημαίνει ότι, όπως στην Κίνα ή το Βιετνάμ, επιτρέπεται να υπάρχουν μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες. Όχι απαραίτητα με την ιδιωτικοποίηση των κρατικών μέσων παραγωγής, αλλά με το να επιτρέπεται στους αστούς να χτίζουν τη δική τους εταιρεία χωρίς όρια στην επέκτασή της.

Η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων θα μπορούσε επίσης να είναι αυτό που έκανε ο Φιντέλ στα μέσα της δεκαετίας του 1990: δηλαδή, αυτό το παχύσαρκο κράτος αυτο-απελευθερώθηκε από το βάρος τού να είναι πωλητής φυστικιών, κουρέας και οδηγός ταξί. Αλλά αυτό είναι κάτι που έχει ήδη γίνει.

Και ποιο είναι το πρόβλημα με το να είναι η κουβανική μπουρζουαζία μέτοχος στη ξενοδοχειακή διοίκηση ή να δημιουργεί μεγάλες επιχειρήσεις από μόνη της και ακόμη και να διαπραγματεύεται απευθείας με ξένες εταιρείες, όπως συμβαίνει στον κινεζικό και βιετναμέζικο σοσιαλισμό; Δηλαδή, ποιο είναι το πρόβλημα με την ανάπτυξη και την επέκταση της αστικής τάξης, εάν υποτίθεται ότι το σοσιαλιστικό κράτος την ελέγχει;

Αν κοιτάξουμε γύρω μας, βλέπουμε ότι στη δημόσια σφαίρα, επικρατούν γενικά δύο καλά καθορισμένες θέσεις σχετικά με τον τρόπο οικοδόμησης του κουβανικού σοσιαλισμού. Η πρώτη, και η πλειοψηφική θέση –αν και όχι για αυτόν τον λόγο Μπολσεβίκικη– είναι εκείνη που θεωρεί ότι ο κουβανικός σοσιαλισμός θα είναι επιτυχημένος και βιώσιμος, όσο μεγαλώνει μια αστική τάξη που ελέγχεται από το κράτος. Η αστική τάξη θα δημιουργήσει απασχόληση και πλούτο τον οποίο ένα αποτελεσματικό κράτος θα θέσει στην υπηρεσία της κοινωνίας. Πιστεύουν ότι, με αυτό, η γραφειοκρατία θα χάσει επίσης τον πολιτικό έλεγχο και, στη συνέχεια, θα υπάρξει σημαντική αποδυνάμωση της λογοκρισίας, ενώ θα δημιουργηθεί ένα σενάριο που θα ευνοεί την επέκταση της κοινωνίας των πολιτών. Ξεχνούν ότι η Κίνα είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα ευρείας και αποτελεσματικής λογοκρισίας.

Η άλλη θέση σχετικά με τον τρόπο οικοδόμησης του σοσιαλισμού χαρακτηρίζεται από το ότι είναι κάτι περισσότερο από πιστή στο Κόμμα. Ποτέ δεν το αμφισβητούν άμεσα, επισημαίνουν μόνο «ορισμένα λάθη», πάντα μέσα στα όρια του επιτρεπτού και της κεντρικής κατεύθυνσης. Θεωρούν ότι, αν και προς το παρόν η αστική τάξη στη χώρα μας είναι ένα απαραίτητο κακό, το μονοπάτι των Ντενγκ Σιαοπίνγκ-Ντόι Μόι δεν είναι αυτό που πρέπει να ακολουθήσει η Κούβα – και σε αυτό έχουν δίκιο. Όμως επιτίθενται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που γεννήθηκαν με την άνοδο της αστικής τάξης, πιστεύοντας ότι αυτές οι ιστοσελίδες, αυτή η εναλλακτική δημοσιογραφία, αυτά τα μπλογκς, είναι οι κύριοι εχθροί της Επανάστασης. Και ξεχνούν ότι ο ταξικός εχθρός είναι η αστική τάξη. Ότι τα μέσα έκφρασής της είναι μόνο προϊόν της, στην περίπτωση αυτή, ένα έμμεσο προϊόν του σοσιαλιστικού κράτους που γέννησε την κουβανική αστική τάξη. Και καθώς αυτό το συμπέρασμα συνάγεται μόνο με την άμεση κριτική του κράτους, καταλήγουν να παραμένουν μέσα στα όρια της λογοκρισίας: αποκλείοντας αυτά τα μέσα ενημέρωσης –αν και μερικές φορές δεν έχουν άμεση σχέση με την αστική τάξη– τηρώντας απόλυτη σιωπή όταν έρχεται στο φως μια άλλη περίπτωση λογοκρισίας –επειδή πιστεύουν ότι, επειδή δεν μοιράζονται τις ιδέες αυτού που λογοκρίνεται, δεν έχουν τίποτα να πουν και ακόμη λιγότερο τίποτα να υπερασπιστούν– και ότι οι περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται στη μισθοδοσία του ιμπεριαλισμού.

Πιστεύουν επίσης, και το λένε ειλικρινά, ότι είναι μέρος του κράτους – και μάλιστα μερικές φορές πράγματι είναι και ως εκ τούτου συμπεριφέρονται ανάλογα. Και πιστεύουν, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ότι η κοινωνία των πολιτών είναι ένα όπλο για τη διάσπαση της εργατικής τάξης.

Φυσικά, είναι –εξαιρώντας κάποιους οπορτουνιστές– έντιμοι υπερασπιστές του κουβανικού σοσιαλισμού. Κάτι το οποίο δυστυχώς είναι σπάνιο και εξαιρετικά αναγκαίο. Όμως, δεν θέλουν να κάνουν κριτική στον κουβανικό σοσιαλισμό, δεν ξέρουν, ούτε μπορούν να ασκήσουν κριτική στα βασικά προβλήματα που έχει δημιουργήσει η επέκταση της αστικής τάξης: μια βαθιά ανισότητα και, κατά συνέπεια, εξευγενισμό [gentrificación²], την ίδια στιγμή που αυτό έχει σοβαρό αντίκτυπο στη συνείδηση της εργατικής τάξης, διότι το όραμα ότι η νέα κουβανική αστική τάξη είναι ένα μοντέλο επιτυχίας που πρέπει να ακολουθηθεί εξαπλώνεται όλο και περισσότερο.

Ουσιαστικά, αυτός ο αντίκτυπος οφείλεται στην κρίσιμη εξαθλίωση των πολιτιστικών πολιτικών, που εγκαταλείπουν την περιφέρεια της πρωτεύουσας, τις περισσότερες πόλεις του εσωτερικού της χώρας και πολύ περισσότερο στην ύπαιθρο, υπέρ ενός αστικού πολιτιστικού μοντέλου, το οποίο εντείνει ακόμα περισσότερο τον ατομικισμό, τη λογική του κέρδους και την προοδευτική υποχώρηση της επαναστατικής συνείδησης.

Είναι μια ανισότητα όπου τα –όλο και πιο σπάνια– αγαθά τα οποία η εργατική τάξη χρειάζεται για να έχει μια έντιμη ζωή, καταλήγουν σχεδόν να εξαφανίζεται, επειδή καταναλώνονται από ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες, προφανώς, χρειάζονται υψηλότερο επίπεδο κατανάλωσης· και ο πληθωρισμός αυξάνεται και οι ουρές μεγαλώνουν. Επιπλέον, όταν το μεγαλύτερο μέρος της ιδιωτικής ιδιοκτησίας αυτής της χώρας συγκεντρώνεται στον τομέα των υπηρεσιών, αυτό σημαίνει ότι αυτή η αστική τάξη μονοπωλεί τα προϊόντα διατροφής και υγείας για να αυξήσει το κεφάλαιο της. Αυτό το πρόβλημα επιδεινώνεται από την έλλειψη μιας αποτελεσματικής χονδρικής αγοράς που θα ικανοποιεί τις ανάγκες αυτής της τάξης, διότι αυτή τη στιγμή η Κούβα δεν έχει την παραγωγική ικανότητα για να δημιουργήσει μια χονδρική αγορά. Επομένως, δεν θα είναι η επέκταση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας που θα μας απαλλάξει από τις ελλείψεις.

Γενικά, βλέπουμε ότι σήμερα στη δημόσια σφαίρα υπάρχουν γενικά δύο τύποι θέσεων: από τη μια, εκείνοι που θέλουν λιγότερη παρουσία του κράτους στην οικονομία, περισσότερη κοινωνία των πολιτών και περισσότερη ιδιωτική ιδιοκτησία. Από την άλλη, εκείνοι που θέλουν περισσότερο κρατικό έλεγχο, λιγότερη κοινωνία των πολιτών και λιγότερη ιδιωτική ιδιοκτησία.

Ο Μαρξ μας δίδαξε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η ιστορία της ταξικής πάλης και ότι αυτός ο αγώνας δίνεται με την αντιπαράθεση της εργατικής τάξης ενάντια στην αστική τάξη. Έτσι ο Μαρξ είναι η βάση όλων των σκέψεών μας. Ο Λένιν μας έφερε την ιδέα ότι όσο υπάρχει το Κράτος, δεν θα είμαστε ελεύθεροι και ότι θα είμαστε ελεύθεροι όταν δεν θα υπάρχει Κράτος. Η Αλεξάνδρα Κολατάι, ότι η χειραφέτηση της εργατικής τάξης συνεπάγεται τη χειραφέτηση των γυναικών· η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ότι πρέπει να αποτρέψουμε να γίνει η δικτατορία του προλεταριάτου δικτατορία του Κόμματος· ο Τρότσκι ότι, το ίδιο το κυβερνών Κόμμα σε ένα σοσιαλιστικό κράτος μπορεί να προδώσει καθώς μεταμορφώνεται σε αστική τάξη· ο Γκράμσι ότι, ο σοσιαλισμός χτίζεται επίσης –και καθίσταται απαραίτητος– με την κοινωνία των πολιτών· ο Τσε Γκεβάρα ότι, καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει την Επανάσταση να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο· ο Φιντέλ ότι, ο μαρξισμός δεν μπορεί να εκληφθεί ούτε ως εκκλησία, ούτε ως θρησκεία, ούτε ως δόγμα. Και την ίδια στιγμή μας έδειξε ότι η πλήρης απελευθέρωση του ανθρώπου περνά από μια πλήρη μεταμόρφωση του πολιτισμού.

Αλλά όλα αυτά δεν συνεπάγονται ότι είμαστε αποκλειστικοί οπαδοί μόνο μιας από αυτές τις επαναστατικές προσωπικότητες: είμαστε αποκλειστικά κομμουνιστές. Ούτε ισχυριζόμαστε ότι είμαστε οι πραγματικοί κληρονόμοι της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Παρόλο που, ακόμη και εξηγώντας αυτή τη θέση μας, γνωρίζουμε ότι θα υπάρχουν πάντα στενόμυαλοι, οι οποίοι λόγω των ίδιων των περιορισμών που επιβάλλει το δόγμα, θα μπορούν να μας βλέπουν μόνο ως τροτσκιστές, ή ως καστρικούς, ή ως νεοεπαναστάτες ή ως νεολενινιστές. Αλλά καμία από αυτές τις αξιολογήσεις δεν μας προσβάλλει.

Ο ταξικός εχθρός μας δεν είναι μια μαρξιστική πολιτική οργάνωση, όπως ισχυρίζονται επίμονα πολλές φωνές που προκαλούν μόνο τη διάσπαση, για άλλη μια φορά, της εργατικής τάξης. Φωνές που βασίζονται σε ξεπερασμένες διαμάχες, τις οποίες πολλές φορές τα μέλη δεν τις καταλαβαίνουν και τις επαναλαμβάνουν άκριτα. Ο ταξικός εχθρός είναι η αστική τάξη. Παρά τα λάθη που έχουν κάνει, ο αγώνας των επαναστατικών οργανώσεων ενάντια στον καπιταλισμό και για τον κομμουνισμό είναι κοινός.

Η ενότητα της εργατικής τάξης, με σεβασμό πάντα στην εργατική δημοκρατία, είναι το κύριο εργαλείο για τον θρίαμβο της παγκόσμιας επανάστασης. Λυπούμαστε που ενημερώνουμε ορισμένες οργανώσεις ότι σήμερα είναι αδύνατο για μια μόνο οργάνωση, πάνω από όλες τις άλλες, να οδηγήσει στον θρίαμβο του κομμουνισμού. Η προσπάθεια επιβολής μιας οργάνωσης πάνω στις άλλες στην οικοδόμηση της επαναστατικής εξουσίας θα οδηγήσει μόνο στην επανάληψη φοβερών λαθών. Μόνο η πολυφωνική ενότητα της Επανάστασης θα καταφέρει να οδηγήσει στον θρίαμβο της Επανάστασης.

Γεννηθήκαμε στη μέση ενός μοναδικού σκηνικού. Καθώς γράφονται αυτά τα λόγια για πρώτη φορά, η παγκόσμια οικονομία παραλύει από την πανδημία, σε σημείο που θα βιώσουμε τη μεγαλύτερη ύφεση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εν τω μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες οι δρόμοι καίγονται και η Κούβα επιστρέφει σε μια κρίση που συγκρίνεται μόνο με την κρίση της δεκαετίας του 1990 του περασμένου αιώνα, την ίδια στιγμή που προσπαθούν να απελευθερώσουν τις παραγωγικές δυνάμεις, όχι ακριβώς με την έννοια της κοινωνικοποίησής τους.

Γι’ αυτό γεννήθηκε η ιστοσελίδα Comunistas. Επειδή θέλουμε να είμαστε μια πλατφόρμα έκφρασης και συνάντησης για τις φωνές που καταλαβαίνουν ότι, σήμερα, για την οικοδόμηση του κουβανικού σοσιαλισμού, απαιτούνται:

Περισσότερη κρατική υποστήριξη στους τομείς της κοινωνικής βοήθειας, της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, της υπαίθρου και της υγείας· περισσότερος έλεγχος της εργατικής τάξης στα μέσα παραγωγής, λιγότερη ιδιωτική ιδιοκτησία, λιγότερη παρουσία του κράτους στις ελευθερίες έκφρασης και δημιουργίας και περισσότερη ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών.

Ο αγώνας μας στρέφεται επίσης εναντίον της ετεροπατριαρχίας και όλων των ειδών φυλετικών, εθνοτικών, ηλικιακών, οικονομικών, φυσικών και πολιτικών διακρίσεων.

Αλλά το γεγονός ότι είμαστε μια πλατφόρμα για αυτές τις ιδέες δεν σημαίνει ότι είμαστε αναπαραγωγείς μιας μοναδικής ιδέας. Ως εκ τούτου, εστιάζοντας στην τόνωση της απαραίτητης και επείγουσας συζήτησης για τον εμπλουτισμό της κοινωνίας μας, θα δεχτούμε κάθε είδους συνεργασία, από την Κούβα ή από το εξωτερικό. Εφ’ όσον βρίσκονται στο ευρύ πεδίο της αριστεράς, αυτή είναι η μόνη προϋπόθεσή μας: θα τα δεχτούμε και θα τα δημοσιεύσουμε. Στην ωραία και επιθυμητή περίπτωση που έχουμε διαφορετικές απόψεις, που σίγουρα θα συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν θα το καταστήσουμε προφανές μόνο στην τυπική σημείωση: Η Συντακτική Επιτροπή δεν συμμερίζεται απαραίτητα τις απόψεις αυτού του άρθρου, αλλά θα ακολουθεί ανάρτηση που θα είναι η απάντησή μας και η αρχή δύο, τριών, πολλών συζητήσεων.

Τέλος, ήδη κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτής της ιστοσελίδας, μας ήρθαν οι ειδήσεις για τη μεγάλη εξέγερση που ξέσπασε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Σε όσους βρίσκονται στα οδοφράγματα, στέλνουμε τη βαθύτερη διεθνιστική υποστήριξη και τον θαυμασμό μας.

Αυτή θα είναι η συντακτική μας γραμμή.

Η Συντακτική Επιτροπή

Ηλεκτρονική επικοινωνία:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ακολουθήστε μας στο Telegram: https://t.me/BlogComunistas

Μετάφραση: e la libertà

Σ.τ.Μ.: Η ανακοίνωση της Συντακτικής Επιτροπής της κουβανικής ιστοσελίδας Comunistas δημοσιεύτηκε στα ισπανικά στις 10 Ιουνίου 2020. Το κείμενο αυτό μεταφράστηκε στα αγγλικά και δημοσιεύτηκε στο International Viewpoint, στις 20 Ιουνίου 2020. Στη συνέχεια όμως, η Συντακτική Επιτροπή της ιστοσελίδας Comunistas, πρόσθεσε άλλες δώδεκα περίπου παραγράφους. Αυτή την εκτενέστερη μορφή του άρθρου μεταφράσαμε από τα ισπανικά.

Comunistas, «Ha nacido el blog Comunistas. El Consejo Redactor de la nueva publicación cubana da a conocer su línea editorial», Comunistas, 10 Ιουνίου 2020, https://comunistascuba.blogspot.com/2020/06/nuestra-linea-editorial.html

Comunistas, «New Cuban blog states editorial line», International Viewpoint, 20 Ιουνίου 2020, http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6682 (μετάφραση στα αγγλικά: International Viewpoint – του αρχικού, μικρότερου κειμένου).

Σημειώσεις

1 Piñeiro, C. Repensando el socialismo cubano. Propuestas para una economía democrática y cooperativa. Casa Ruth Editorial, Αβάνα 2013, σελ.11.

2 [Σ.τ.Μ.:] Ο όρος «εξευγενισμός» (μετάφραση του αγγλικού όρου «gentrification» και στα ισπανικά «gentrificación»), χρησιμοποιείται και στα ελληνικά για να περιγράψει τη διαδικασία κατά την οποία μια υποβαθμισμένη περιοχή αρχίζει να αναβαθμίζεται με την άνοδο της αξίας των ακινήτων και των ενοικίων, την προσέλκυση/εγκατάσταση μεγάλων επιχειρήσεων και μεγάλων εμπορικών κέντρων και τον ταυτόχρονο εκτοπισμό των αρχικών, φτωχών κατοίκων της και των μικρών επιχειρήσεων. Βλπ.: Αλεξανδρή Γεωργία, «“Εξευγενισμός” (gentrification) στις γειτονιές του αθηναϊκού κέντρου», Athens social atlas, Δεκέβριος 2015, https://www.athenssocialatlas.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF/%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-gentrification/